Film: Red Riding Hood.

Ik ben samen met Kelly Billiet en Jana Duyck naar de film Red Riding Hood gaan kijken. De voorstelling vond plaats in De Brouckère te Brussel om 13u10.

De film was gebaseerd op roodkapje en ik vond het zeer mooi om te zien hoe ze dit verhaal toch een andere wending konden geven.  De film zat zeker goed in elkaar, maar het gaf geen wow-effect. Ik herkende er de verhaallijn in van de Twilight-film. Het hoofdpersonage moet kiezen tussen twee mannen, dit komt natuurlijk ook vaker voor in andere filmen. Maar ook de weerwolf die erin voorkwam gaf met helemaal het ‘Twilightgevoel’. Ik vond de film zeker wel geslaagd, maar zal voortaan toch naar originelere filmen gaan kijken.

Dans: Chaos

De dansvoorstelling ‘Chaos’ in de Meent vond plaats op zondag van 14u30 tot 17u30. Het was geen optreden met professionele dansers, maar dit vond ik ook helemaal niet nodig. Ik ben naar deze voorstelling gaan kijken omdat mijn nicht hierin meedanste. Ik vond het zeker een geslaagd optreden en ben van plan om dit nog eens te doen.

08-06-2011, 21:08 Geschreven door Evi  

Recensie:

http://www.concertnews.be/recensietonen.php?id=1041&kop= Nabucco&waar= Koninklijk Circus Brussel

De Munt bracht een concertante versie van Verdi’s opera Nabucco in het Koninklijk Circus. Een niet alledaagse opstelling voor het orkest, dat plaats nam in de circuspiste. Een ander deel van de muzikanten speelde vanuit de gang. De vocalisten en koor kregen een plek op het podium. Vooral Carlo Colombara als Zacharias, Marianne Cornetti als Abigaïl en het (slaven)koor wisten ons danig te overtuigen. Uiterst moeilijk is Abigaïls partituur trouwens. Verder bracht het orkest het er zeer goed vanaf in een behoorlijk warme zaal. Carlo Guelfi sprong in voor Andrzej Dobber die omwille van gezondheidsredenen voor de rol van Nabucco vervangen moest worden.

Bijna was Nabucco er niet gekomen in 1840, of toch niet in een versie van Verdi. Verdi’s vorige productie “Un giorno di regno” een komische opera werd stevig uitgejoeld ,flopte en de tweede uitvoering werd gewoon geannuleerd. Daarnaast waren er de kopzorgen op privévlak. De componist had net zijn vrouw en kinderen verloren. Dat alles zorgde ervoor dat ie overwoog om te stoppen met muziek. Bartolomeo Merelli, de impresario van La Scala op dat moment kon hem toch overtuigen met het libretto van “Nabucco”. “We wilden die opdracht aan een ander componist geven, maar die weigerde wegens te moeilijk.” met die zin zou Merelli destijds Verdi’s interesse aangewakkerd hebben. De legende wil trouwens dat Verdi het libretto opensloeg en op de pagina van het slavenkoor terechtkwam dat uiteindelijk als “Va pensiero” het meest bekende koorwerk uit deze opera geworden is. Nabucco werd zeer enthousiast onthaald en het luidde een wedergeboorte in van Verdi’s carrière. Het werd zijn doorbraak.

Nabucco gaat om macht, politieke en religieuze macht. Het nationalistische thema zit stevig verweven in deze opera waardoor het werk ook gebruikt werd als propaganda van Mussolini tijdens de Italiaanse invasie van Ethiopië in 1931. Daarnaast, maar veel minder uitgewerkt, is er het liefdesverhaal tussen Fenena (dochter van de Assyrische koning Nabucco) en Ismaël (neef van de koning van Jeruzalem). Abigaïl is ook verliefd op Ismaël. Maar het is niet wederzijds. Een tijdlang werd ie eerder door Nabucco gevangen genomen en bevrijd door Fenena. Met hem vluchtte ze uit Babylon en werd Joodse. Nabucco trekt vervolgens Jeruzalem binnen en wil er de tempel van Salomo veroveren. Hogepriester Zacharias dreigt echter Fenena met een dolk te doden, mocht die de tempel binnendringen. Maar Ismaël redt zijn geliefde, wordt vervolgens verstoten door zijn eigen volk en Nabucco krijgt vrij spel om de tempel te plunderen en in brand te steken.

Abigaïl, hoewel ze eigenlijk een slavendochter is, grijpt de macht in Babylon nadat ze het enige document waarin staat dat ze eigenlijk de dochter van een slavin is, in het bezit heeft en zal vernietigen. Ze krijgt daarvoor de steun van de Assyrische Hogepriester. Ze zal verkondigen dat Nabucco gesneuveld is. Maar die verschijnt op het moment dat ze zich wil kronen. Nabucco laat zich niet onttronen maar roept zichzelf tot god uit, waardoor hij wordt neergebliksemd door een hogere macht. Abigaïl grijpt de macht en Fenena wordt terechtgesteld. Nabucco wil zijn dochter redden. Hij geeft het bevel aan de soldaten die hem trouw bleven om het afgodsbeeld van Baäl te vernietigen maar dat gaat vanzelf stuk. Nabucco bekeert zich en ook het volk ziet door dit gebeuren de macht van God in. Abigaïl drinkt gif en sterft maar zal om vergiffenis vragen. Nabucco wordt opnieuw koning, maar dan ten dienste van God.

Opvallend is Cornetti’s techniek om de moeilijke en hoge passages in haar partituur te halen. Ze trekt met haar armen en handen naar achter, alsof ze in een vliegtuig zit, en de gashendels naar zich toetrekt. Daarbij duwt ze haar middenrif naar voren en wordt haar rug holler. Maar de mezzo-sopraan die onder andere al Aida en La Forza del destino van Verdi op haar teller heeft staan, weet te overtuigen en lijkt weinig hinder te ondervinden van die moeilijke partij die ze vlot en volledig uit het hoofd brengt en zelfs hier en daar ook omzet tot acteren Zo zien we haar een papiertje (het geboortedocument) bovenhalen en verscheuren.

Dat staat in contrast met Guelfi, die hoewel het de derde en laatste concertante uitvoering is, nog nood heeft aan cues van de dirigent en een partituur op zijn staander. In Nabucco’s waanzinmoment in “chi mi toglie il regio scettro” is zijn vocale prestatie te mager en heeft ie te weinig reserve bij de hoge noten, die wel ontzettend hoog zijn voor een baritonstem. Hier en daar zit de zanger onder de toon. Het moet zijn dat ie wel een zeer korte instudeertijd gehad heeft. Vreemd dat er geen andere bariton beschikbaar was die Nabucco tot zijn repertoire mag rekenen. Het niveaucontrast met zijn opponente werd daardoor te groot.

Onze eigen bas Kurt Gysen zet als Il gran Sacerdote een niet te onderschatten stevige bijrol neer. Hij is het die Abigaïl mag opstoken dat de afvalligen van het Assyrische volk gestraft moeten worden in het derde bedrijf. Ook zijn collega, aan de andere kant, Zacharias (Carlo Colombara), brengt het er uiterst goed vanaf tijdens de “Preghiera” waarbij we een solo voor zes cello’s horen in het tweede bedrijf. Een prachtige tristesse laten de strijkinstrumenten horen. Verder is er het koor dat het overbekende “Va pensiero” van de juiste spanning mag voorzien en het dynamisch mag brengen. Begon het nog ingehouden, dan wordt het passievoller verderop de partituur. Ook het slot, met een stervende Abigaïl die zich alsnog bekeert, is een muzikale parel. Hobo, klarinet en cello begeleiden haar wanneer ze vergiffenis vraagt. De fluitsolo staat daar symbool voor een fladderende duif, de Heilige Geest.

Ik woonde, samen met Mélanie Onnockx, de opera Nabucco van Giuseppe Verdi bij in de Cirque Royal (=Koninklijk Circus) in Brussel. De voorstelling vond plaats 28 april om 20uur.     

We kozen deze opera omdat het verhaal hierachter een boodschap leek te hebben. We hadden nog nooit gehoord van de artiesten. We wisten enkel dat Verdi één van de grootste componisten was van de Italiaanse opera’s en dat zijn werken vroeger zeer geliefd waren en nu nog steeds. We zochten toch wat extra informatie op. We konden lezen dat de opera over vroeger ging. Na zijn overwinning op de Hebreeën heerst Nabuchodonosor, de koning van Babylon, over Israël. Zaccaria, de hogepriester van Jeruzalem, tracht zijn volk te bevrijden. Hij schaakt Fenena, de dochter van Nabucco en vertrouwt haar toe aan Ismaele. Deze stonden voor een verscheurende keuze tussen liefde voor elkaar en hun plichten.  We verwachtten dus dat de grote hartstochten en intieme emoties zouden vertaald worden naar muziek. Dit is een onderwerp dat ons zeker leek te boeien en dit is nog steeds een probleem dat we deze dagen tegen kunnen komen. Het was de eerste keer dat we naar een opera zouden gaan en ik zag er toch wat tegenop omdat ik iets zeer klassiek verwachtte en ik hier niet zo van hou.

Zoals in de recensie vermeld staat, vond ik het koor fantastisch. Er werd prachtig gezongen, maar toch vond ik het orkest er met kop en schouder bovenuit steken. Ik genoot echt van de muziek die ze speelden.  De recensie vertelt ook wat over de technieken die werden gebruikt bij de partituren, maar hier kan ik moeilijk over oordelen omdat ik zeer weinig van muziek ken.

Ik zat hoog in de zaal waardoor de gelaatsuitdrukkingen voor mij niet duidelijk zichtbaar waren. Dit vond ik wel jammer, want zoals ik eerder vermeld heb, verwachtte ik dat de emoties duidelijk overgebracht zouden worden. Zoals de recensie vermeld, werd er een papiertje verscheurd en werd er hier en daar nog wat geacteerd. Maar dit was voor mij het enige moment van ‘acteren’ en dat mocht toch wat meer voorkomen van mij.

Het verhaal was voor mij wel niet helemaal duidelijk, maar ik ben het dan ook niet gewoon om naar een opera te gaan. In grote lijnen begreep ik dat het verhaal van Nabucco eigenlijk een ontroerend liefdesverhaal is tegen de achtergrond van een vrijheidsstrijd en een machtstrijd. Het was heerlijk om te zien hoe vrijheid, liefde en drama kunnen samensmelten in één werk. ‘Daarnaast, maar veel minder uitgewerkt, is er het liefdesverhaal tussen Fenena en Ismaël’, hier ben ik het niet helemaal mee eens. Dit was misschien een van de enige stukken die ik beter begreep en dat ik dus beter vond dan de rest, samen met de heerlijke liefdesmuziek die te horen was in de zaal. Dit lag zeker niet aan de zangers want die deden hun job zeer goed, maar dit is een onderwerp waar wij ons misschien beter konden inleven. Dat de machtstrijd de hoofdrol was in deze opera zoals de recensie vermeld, is zeker waar, maar de rivaliteit en liefdesscènes moesten voor mij zeker niet onderdoen.

Het was wel jammer dat ondertiteling soms haperde en de gevoelens voor mij toch niet altijd even goed duidelijk werden gemaakt, dit had het mij al een stuk makkelijker gemaakt.

Ik vond het wel eens een leuke ervaring om te doen, maar voor mij niet voor herhaling vatbaar. Opera is voor mij niet altijd even duidelijk en klassieke muziek is niet echt mijn ding, maar als ik nog eens een opera zou bezoeken, zal ik mij op voorhand zeker eerst beter informeren.


Foto ticket: http://tinypic.com/r/2vn1bgi/7

01-06-2011, 21:38 Geschreven door Evi  

Recensie Black Swan:

Met dichtgeknepen strot, de zenuwbanen onder hoogspanning, de lichaamstemperatuur verkild tot circa 32 graden Celsius, de armen rond het eigen rillende lijf geslagen en met een onpasselijk gevoel in het middenrif: zo zaten wij te kijken naar het nieuwe meesterstuk van Darren Aronofsky .

U bent gewaarschuwd: 'Black Swan' biedt géén vrolijk entertainment, géén luchtig escapisme. Integendeel, de film zet je gevangen in het hoofd van een wel héél donker personage: Nina Sayers (Natalie Portman ), een extreem geremde ballerina die in een verstikkende atmosfeer samenwoont met haar ultradominante moeder (de beangstigend goeie Barbara Hershey ).

Uitgerekend dít kindvrouwtje - haar roze slaapkamertje lijkt wel een asiel voor knuffeldieren - dingt met fanatieke verbetenheid naar de dubbele hoofdrol in 'Het Zwanenmeer', het legendarische ballet op muziek van Tsjaikovski . Thomas, de even charmante als tirannieke artistieke leider van het dansgezelschap (de heerlijk demonische Vincent Cassel ), pepert Nina in dat ze meer dan genoeg talent heeft om de onbevlekte Witte Zwaan te incarneren, maar dat ze voor de rol van de meer zinnelijke Zwarte Zwaan uit een totaal ander vaatje zal moeten tappen: ze zal zichzelf moeten leren verliezen, in tune moeten komen met haar dark side, vrouwelijk moeten worden. En daar wringt het dansschoentje.

Wie ooit 'The Red Shoes' heeft gezien, het meesterwerk van Michael Powell uit 1948, wist het al: achter de coulissen van een balletvoorstelling hangt soms een onmenselijke sfeer van terreur. Ook Aronofsky schildert de balletwereld af als een regelrechte adderpoel, waar de ballerina's elkaars bloed wel kunnen drinken en waar het bijna even heftig toegaat als in het professionele worstelmilieu (de danseressen gaan mekaar nét niet te lijf met nietjesmachines en stukken prikkeldraad).

De beeldenstroom van afgescheurde teennagels, bloederige voeten en gescheurde pezen stelt je incasseringsvermogen geregeld zwaar op de proef, maar het is toch vooral Nina's psychologische rollercoasterduik in de waanzin die van 'Black Swan' een pijnlijk intense, bijna ondraaglijke trip maakt.

En tóch zit je de hele tijd ook met een gevoel van betovering te kijken, alsof je deelneemt aan een hypnotiserende wals waaruit je je onmogelijk kunt losrukken. En dat is in eerste instantie de verdienste van de werkelijk verbluffende Portman: de porseleinen actrice uit 'Star Wars' en 'V for Vendetta' gaat hier zo diep dat het bijna beangstigend wordt (u weet intussen of ze de Oscar beetheeft).

Ook de muziek snijdt door ziel, vlees en bot: nooit eerder klonk de beroemde finale uit 'Het Zwanenmeer' - ook al te horen in 'Des hommes et des dieux' – zó krachtig, zó dreigend, zó overrompelend.

En dan moeten we natuurlijk nog Aronofsky zelf noemen. Gaf hij 'The Wrestler' nog een tamelijk hoog feelgoodgehalte mee, dan gaat de cineast hier all the way: geen enkele adempauze, geen seconde comic relief, geen milligram balsem is u gegund.

Zijn roodgloeiende vérité-stijl is schatplichtig aan de gebroeders Dardenne , maar 'Black Swan' vertoont ook raakpunten met de slijmige body horror van David Cronenberg en met de claustrofobische paranoia van Polanski.

Aronofsky smeedt al die invloeden samen tot een gitzwart poëtisch kunstwerk dat verontrust, schokt, misselijk maakt, opgeilt, ontroert en je halfgroggy achterlaat. Ach ja, het hoeft niet elke week 'Frits & Freddy' te zijn.

http://www.humo.be/tws/film-reviews/7000/black-swan.html

Ik woonde de film Black Swan bij, samen met mijn buurmeisje, in de Brouckère te Brussel. De voorstelling vond plaats 23 april om 15u20.

We kozen deze film omdat we hier al veel goede reacties over hadden gehoord en de film toch veel sterren had gekregen. Het genre was drama-thriller, maar het ging ook over een ballerina, dans. Dit leek ons de perfecte combinatie omdat we beide veel van deze stijlen houden. We verwachtten veel van deze film en hoopten dat het een topper zou worden. We kwamen nog nooit eerder in contact met één van de actrices/acteurs. Maar de film won een prijs voor de beste vrouwelijke hoofdrol in een drama (Natalie Portman) dit leek ons dus geen probleem. Het bleef wel een raadsel hoe de andere personages het zouden brengen.

Ik vond de film zeker geslaagd. Eindelijk is er eens een ander soort dansfilm met een ander verhaal. Normaal zijn alle dansfilm hetzelfde, maar dit vond ik echt een topper. Het onzekere meisje Nina krijgt de hoofdrol voor de opvoering ‘Het Zwanenmeer’. Ze moet hiervoor zowel de witte als de zwarte zwaan spelen, die elk van een ander kaliber zijn. De dansuitvoeringen waren zeer prachtig uitgevoerd en de emoties werden zeer goed overgebracht. Je werd helemaal meegesleept in het verhaal en op bepaalde momenten was het zeer aangrijpend om te zien hoe het hoofdpersonage op zoek ging naar haar eigen tegenpool. Het was een mooie verfilming van hoe iemand goed en puur toch ook een slechte zijde van zichzelf kan ontdekken. Zoals de recensie ook vermeld waren we op bepaalde momenten verstijfd van de ‘angst’. Het is zeker een film voor mensen met een sterke maag. Er komt nogal veel bloed in voor en door haar eigen waanzin gaat Nina van alles zien. Van een lesbische stoeiscène tot een afgedankte danseres die haar mond een beetje is aan het verbreden met een mes. Sommige scènes vond ik toch wel verwarrend doordat het personage zich zoveel inbeeld dat het voor kijker niet altijd even makkelijk was om een onderscheid te maken tussen realiteit of droom. Volgens de recensie kon je je onmogelijk losrukken uit de hypnotiserende wals, maar door de onduidelijkheid raakte ik het soms toch even kwijt. Dit kan komen doordat ik de onderliggende boodschap pas na de film te horen kreeg. Ik vond het toch zeer leuk om te zien hoe hard Nina voor haar doel ging (vb: het cliché om te vermageren om toch aan de normen te voldoen en hoe haar moeder aan toch blijft pushen), dit is iets wat we in werkelijkheid misschien minder tegenkomen, maar zoals de recensie zegt: ‘achter de coulissen van een balletvoorstelling hangt soms een onmenselijke sfeer van terreur’.

De muziek vond ik ook fantastisch en gaf volgens mij de film toch een grote meerwaarde. Je had het gevoel dat je door de muziek helemaal werd meegesleept met Nina’s ritje opzoek naar haar tegenpool.

Ik ben het ermee eens dat de film zeker verschillende gevoelens nalaat. Je verlaat de cinema niet onbewogen en er werd nog veel over naverteld. Er werd duidelijk dat ware kunst niet zonder passie te verkrijgen is, maar hierbij horen ook geweld, chaos, verdriet en  ondergang. Ik vond dat de film dan ook een zeer passend einde had, want dit is zeker niet makkelijk om te verkrijgen. De ongelofelijke vaart in camerawerk en montage maken vooral van de eindscene een sequentie die als een subtiele mokerslag aankomt.

De film verdiende zeker het maximum aantal sterren en ik zal in de toekomst zeker nog eens een film van dit genre gaan bekijken.

01-06-2011, 20:55 Geschreven door Evi  

http://www.hortamuseum.be/

Recensie:

Hortamuseum (buiten het centrum)

Victor Horta (1861-1947) is één van de belangrijkste Belgische art nouveau architecten (Jugendstil). Zijn werk heeft collega’s geïnspireerd tot ver buiten de grenzen van de Benelux. Horta wordt onder meer bewonderd voor de wijze waarop hij constructie en decoratie wist te versmelten.

Het Hortamuseum is één van de mooiste en best bewaarde art nouveau huizen van de Benelux. Het museum is ondergebracht in Horta’s voormalige woning en atelier. Dit bouwwerk is tussen 1898 en 1901 gerealiseerd naar zijn ontwerp. Hij heeft het gebouw tweemaal uitgebreid, namelijk in 1906 en 1908. Het Hortamuseum bestaat uit twee smalle met elkaar verbonden panden. Achter de linkergevel bevindt zich de voormalige woning van Horta, rechts zijn voormalig atelier en het documentatiecentrum.

Het interieur is eveneens door Victor Horta ontworpen. Het komt zelden voor dat een art nouveau interieur zo goed behouden is. Muurschilderingen, glas in lood, mozaïeken en meubels zijn zorgvuldig op elkaar en op de architectuur afgestemd. Zelfs kleine onopvallende aspecten als scharnieren ontwierp deze perfectionist bij voorkeur zelf. Het trappenhuis is bijzonder geslaagd. Deze is van boven verlicht door een glas in loodconstructie en afgezet met een zeer elegante leuning. De wintertuin is eveneens adembenemend.

http://www.kunsttrip.nl/steden/brussel/hortamuseum.htm

Samen met enkele andere leerlingen van het Heilig-Hart & College bezochten we het Hortamuseum, in Brussel( Sint-Gillis),  ter gelegenheid van de museumdag op 9 februari.

Victor Horta was voor mij nog een onbekend iemand. Ik wist enkel dat hij een Belgisch architect was en in het Hortamuseum kwam ik te weten dat hij een belangrijke rol had gespeeld in het ontstaan van ‘Art Nouveau’. Mijn verwachtingen lagen dan ook niet echt hoog. Ik hoopte wel een beter inzicht te krijgen van hoe de mensen/kunstenaars vroeger leefden en wat deze kunst juist inhield.

Ik vond het een zeer leuke ervaring om het Hortahuis eens te bezoeken. We zijn er veel leuke weetjes te weten gekomen over Art Nouveau en de technieken: rood was een kleur die veel gebruikt werd omdat rood aangenaam is en aantrekt, in alle kamers was veel licht aanwezig , speciaal gekleurd glas langs beide kanten, de trechtervormige trap die minder lang leek door het effect van de leuning, … Dit lijken voor ons misschien details dus vond ik het leuk om te zien hoe Horta hier toch aandacht aan besteedde om alles tot in detail uit te werken en hoe men kon spelen met licht en ruimte. Alles leek perfect, was zeer mooi uitgevoerd/versierd en de materialen die men gebruikte waren niet zomaar gekozen en van zeer goede kwaliteit. Horta ging in tegen de meeste andere gewoonten van zijn tijd. Zo maakte hij een badkamer wat volgens het katholicisme toen helemaal niet mocht omdat het uiterlijk niet belangrijk was, maar God. Toch werden ook enkele principes behouden: de bedienden werden gescheiden van de rest en hadden hun eigen onderkomen. We kunnen een bepaald gedeelte van dit gedrag toch ook nog terug vinden in onze maatschappij. Mensen proberen hun eigen identiteit te tonen, hoe ze zijn en hoe ze denken, maar in grote lijnen houden ze zich toch aan de wetten, of de huidige stijl. Ik vond het enkel jammer dat de tuin minder verzorgd was, dit is toch ook een belangrijk onderdeel van een huis.

Normaal hou ik niet zo van het bezoeken van museums, maar dit vind ik toch wel een aanrader voor anderen. Art Nouveau heeft mij zeker aangesproken en het was zeker de moeite waard! Als ik ooit nog een huis/museum van deze stijl tegenkom, zal ik zeker eens binnenspringen.

01-06-2011, 20:26 Geschreven door Evi  

Buried

Deze film zit er al een tijdje aan te komen en veel mensen zullen er wellicht al wel over gehoord hebben, Buried, met Ryan Reynolds is een film welke het concept niet geheel origineel is maar wel minutieus wordt uitgevoerd. Een man wordt wakker, begraven in een doodskist onder de grond, met alleen een telefoon en een zippo-aansteker. Vanuit daar ontwikkelt zich een redelijk spannend verhaal dat zich continue af blijft spelen vanuit de kist zelf. Een film die niet geschikt is voor mensen met claustrofobie.

Suspense in een kistje
De plot van de films is zeer simpel en meer erover uitleggen dan hierboven beschreven is overbodig, behalve het feit dat de film zich afspeelt in Irak. De film is Engelstalig en heeft een puike Hollywood-ster in de hoofdrol, namelijk Ryan Reynolds, die onlangs nog verkozen is tot meest sexy man van 2010 door People. Dit is opvallend aangezien de film gemaakt is door de Spaanse filmmaker Rodrigo Cortés en ook volledig gefinancierd is met Spaans euri’s. Omdat de film toch over de oorlog in Irak gaat is het juist daarom interessant om te zien hoe Europeanen naar dit conflict kijken. Thema’s van onschuld en wanhoop keren regelmatig terug en Cortés (tevens verantwoordelijk voor het scenario en Hermann-achtige muziek) laat zijn film dan ook dienen als een aanklacht tegen oorlog

Om toch een zo breed mogelijk publiek te bereiken koos Cortés ervoor de film in het Engels te draaien, met voorgenoemde hoofdrolspeler. Het moet inderdaad gezegd worden dat Reynolds de onschuld van zijn personage goed weet te dragen en met succes het kloppende hart van de film vormt. Het is namelijk een hele klus om praktisch in je eentje anderhalf uur lang het publiek te moeten boeien. Reynolds slaagt hierin met verve, wat meteen ook veelbelovend is voor The Green Lantern, waarin hij volgende zomer de titelrol vervult.

Onschuld
Het thema van onschuld komt dus meerdere malen terug in de film. De Irakese gijzelnemer die het personage van Reynolds onder de grond gevangen kaatst de bal meteen terug wanneer Reynolds klaagt dat hij onschuldig is met de constatering dat Saddam ook niks te maken had met 11 September maar toch werd aangevallen. Zulke oog om oog situaties keren vaker terug in de film. Wanneer Reynolds de gijzelnemer vraagt naar zijn motieven zegt hij dat hij slechts zijn gezin te eten wil geven. De zaken worden nog eens gecompliceerd wanneer een medewerkster van Reynolds vermoord wordt door de gijzelnemers. “Zij had 2 kinderen”, klaagt hij. “Ik heb er 5. Allemaal gedood door de Amerikanen”, antwoordt de Irakees. Harde woorden die wel degelijk de kijker aan het denken zetten. Zeker omdat ze in een film zelden worden uitgesproken. Toch voelt het hele onderwerp op deze manier wel een beetje als mosterd na de maaltijd. Het zijn de klassieke argumenten tegen de oorlog in Irak, maar of die momenteel nog relevant zijn valt te bezien.

Eindoordeel
Wanneer in de climax van de film Reynolds op bijzonder hufterige wijze wordt afgeserveerd door zijn eigen bedrijf, en een huiveringwekkende finale volgt blijkt dat Cortéz sowieso weinig hoopvol is over Amerikanen in het algemeen. Steeds wordt het hoofdpersonage tegengewerkt of gewoon in de wacht gezet wanneer hij wanhopig opbelt voor hulp. Een muziekje aan de andere kant van de lijn is het gevolg. Tergend en frustrerend, net zoals de hele oorlog. De film biedt uiteindelijk weinig nieuwe inzichten in het debat over de oorlog maar de suspense is wel volop aanwezig, en Reynolds laat zien wat hij in zijn mars heeft. Cortés is zeker een regisseur om in de gaten te houden maar het politieke mag best iets minder de volgende keer.

Ik woonde de voorstelling Buried  bij op 13 november met Mirasol Vandenbosch, Ewout Gijbels en Kelly Billiet. De voorstelling nam plaats te Brouckere in Brussel om 15u30.

Ik koos voor deze film omdat ik verwachtte dat ‘buried’ een film zou zijn waarin spanning wel veel zou voorkomen, er een grote zoektocht op gang zou worden gezet en speurders op zoek zouden gaan naar de begraven man. Mijn voorkeur gaat dan ook uit naar films waarin veel gebeurtenissen voorkomen, er actie ondernomen wordt en waar er toch enige realiteit achterschuilt.

De hoofdrolspeler was Ryan Reynolds en hij was zowat de enige die voorkwam in de film. Van deze acteur had ik nog niet gehoord dus ik wist niet goed wat ik ervan moest verwachten.

De film ‘Buried’ met zijn hoge rating van 4,5 sterren en dus volgende de recensenten een sterke, fascinerende en nadrukkelijk geadviseerde film waar je gemakkelijk in opgaat, schiep hoge verwachtingen.

Toch bleef ik op mijn honger zitten. Het hele verhaal speelde zich af in een enge kist waarin het personage Ryan Reynolds levend begraven ligt en contact zoekt met de buitenwereld. De film weerspiegelt enkel en alleen de benarde situatie en de vechtlust van Ryan die heldhaftig de strijdbijl hanteerde maar kon niet op tegen de overmacht van het inlopende zacht die al zijn levenslucht ontnam. De film was een zeer goede vertoning van hoe het er in onze maatschappij eigenlijk aan toe gaat. Mensen in nood worden niet altijd serieus genomen of er wordt niet altijd even goed naar een oplossing gezocht. Het einde was net zoals in de recensie vermeld toch zeer huiveringwekkend.

Als kijker wordt je samen met Ryan afgesloten van de buitenwereld waardoor ‘eentonigheid’ al snel de bovenhand krijgt en een saaie gelatenheid overbrengt. Ook de humor van sommige passages kon mij niet bekoren.

De acteur Reynolds was wel letterlijk en figuurlijk een lichtpunt in de duisternis. Zijn ingenomenheid en acteertalent zorgde er toch voor dat ik toch nog naar films zal gaan kijken waarin deze een rol vertolkt.

11-12-2010, 19:40 Geschreven door Evi  

THEATERFESTIVAL - handelsblad

32 rue Vandenbranden (2009) van het Brusselse gezelschap Peeping Tom begint goed: met een babymoord. De vrouw die het kind onder haar trailerwoning begraaft, draagt een volgend potentieel slachtoffertje in haar buik. Aan de overkant, in een andere stacaravan, wisselen hartstocht en mishandeling elkaar af en vinden twee immigranten een schamel onderkomen.

Gezellig is het niet aan rue Vandenbranden. Het achterdoek met besneeuwde bergtoppen laat de vraag open waar dit oord is gesitueerd - in een dunbevolkt berglandschap? Of een aso-containerdorp aan de rand van een stad?

In elk geval wil het gemeenschapje geen aansluiting met de "beschaafde" wereld, een idee dat het regisseurs-choreografenduo Franck Chatrier en Gabriella Garrizo ontleende aan de film The Ballad of Narayama van Shohei Imamura. Het zwangere hoertje (Marie Gyselbrecht) ontvangt haar pas gearriveerde buitenlandse klant. Haar hospita (zangeres Eurudike De Beul) koestert als een moederdier haar commensaal aan de borst en zingt even makkelijk Bellini als Pink Floyd. De onderdrukte vrouw (Sabine Molenaar - een revelatie) is zo murw geworden, dat haar lichaam in de meest bizarre knopen kan worden gezet. De twee ontheemde Aziaten (Seoljin Kim en Hun-Mok Jun) zoeken met pantomime, zelfbevlekking, acrobatiek en karaoke naar liefde.

Anders dan in de trilogie Le Jardin/Le Salon/Le Sous-Sol van Peeping Tom, waarin drie generaties van een familie werden geschilderd, zijn de zes personages in 32 rue Vandenbranden vreemden voor elkaar. Daar verandert in 80 minuten niets aan, ondanks pogingen tot toenadering en een enkele dolle groepsontmoeting tussen hun trailers. Telkens als een gevoel van saamhorigheid het groepje dreigt te bevangen, maken angst en achterdocht daar korte metten mee. "Meisjes, naar binnen!" roept macho Jos Baker dan, ingespannen turend richting publiek.

Soms steekt er onverhoeds een ijzige storm op of dreunt en trilt het plotseling. Maar of dit verbeelding van de personages is of werkelijkheid, laten Chatrier en Garizzo aan de toeschouwer over. In filmische beelden, meestal traag en verstild, dan weer vol dynamiek, schetsen zij een wereld van verloren zielen, misfits en uitgestotenen. Ook al versmelten de trucs en acrobatische kunsten niet steeds even organisch in de handeling, ze scheppen wel lucht in deze schets van een bestaan aan de rafelranden van het leven. 32 rue Vandenbranden wekt huiver, verwondering en mededogen.

Ik woonde op 29 september de voorstelling 32 Rue vandenbranden – Peeping Tom bij met 5 economie talen/ economie wiskunde. De voorstelling nam plaats te Bronks in Brussel om 20uur.

De activiteit werd door onze klastitularis voorgesteld en dus besloten we er samen heen te gaan. Ik had niet echt verwachtingen voor het stuk en wist eigenlijk niets over de acteurs die erin gingen meespelen of waarover het zou gaan.

Het theater stuk ’32 Rue vandenbranden’ opende huiveringwekkend het schouwspel met een babymoord. Deze introductie sprak boekdelen en afkeur werd in de hand gewerkt. De regisseur slaagt zo wel in zijn opzet en weerspiegelt perfect een gemeenschapje dat geen aansluiting wil met de ‘beschaafde’ wereld.

Als toeschouwer tuur je door de vensters van stacaravans en wordt je geconfronteerd met eenzaamheid, strijd, vertwijfeling, liefde en overspel.

Je weet niet waar je gesitueerd bent, maar het is er niet gezellig. Het is er zeer sober, sneeuw- berglandschap decor en de omgeving was zeer schamel, armoedig. Vb: de stacaravans waren de enige vorm van onderkomen. Toch leverde dit decor prachtige plaatjes op. Sneeuw is een uitnodiging om te schuifelen of om evenwicht te verliezen en een windhoos blaast de dansers als het ware naar voren of naar achteren. Een paraplu in de hand  versterkt dit beeld.

Humor doorprikte gelukkig af en toe het ‘doods’ en ‘rare’ karakter van de voorstelling. Vb: als Molenaar uit het raam van een caravan klimt en met het gordijn op zijn hoofd in een bruidje verandert.

Het duurde wel even voor de voorstelling overtuigde, maar eenmaal buiten zat het hoofd vol betoverende en intrigerende beelden. De acteurs hadden hun rol goed vervuld.

Na de voorstelling was ik niet echt enthousiast over het schouwspel. Ik had me een dansvoorstelling toch eerder anders voorgesteld en daarom zal ik me volgende keer beter informeren voor ik nog eens naar zo een vertoning ga kijken.

11-12-2010, 19:24 Geschreven door Evi  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

30-11-2010, 20:50 Geschreven door