Ze rolde met haar ogen naar het onzichtbare publiek...
21-01-2009
Weltrusten dichter
Hier en nu. Straks en later, nu nog niet. Nog onbekend, maar oh zo voorspelbaar. Ik zou namelijk moeten slapen. Waarom is dat al voor mij besloten?! Waarschijnlijk omdat ik behoor tot de menigte die dat nodig schijnt te hebben. Maar hier en nu stel ik dat liever nog even uit. Nu is goed. Muziek vult mijn gedachtens. Wat zou ik toch moeten zonder Amy?! *promotie*. Dan waren er waarschijnlijk geen geluiden die mij zouden leiden op dit moment en zou er plaats zijn voor mijn dagelijkse en automatische gedachtens. Opgezegd, zoals een dichter dat doet die weg is van zijn eigen werk en het nodig vind elke dag dezelfde op te lezen. En geloof me, dat is irritant! Ik weet het nou allemaal wel! Maar... Jammer voor hem, want Amy *promotie* houdt zijn plaats nog even bezet. Maar hoe moet dat dan straks, wanneer ik !moet! slapen. Dan zou mijn muziek toch uit moeten en dan direct begint de eindeloze opdringerige dichter zijn eindeloze en opdringerige woorden weer op te lezen. Monotoon, leeg en een tikkeltje ongeinteresseerd. Ach, wat doe je er aan?! Ik besluit met koptelefoon op te slapen. HA! Sorry dichter, vanavond/vannacht ben ik onbereikbaar voor jou! Doe mij een plezier en schreeuw niet te hard door mijn muziek. Sorry straks en later voor het verpesten van jullie voorspelbaarheid. Sorry Amy. *promotie* Je bent nog niet van me af... Niet hier en nu, niet straks of later.
Het lijkt je weinig te doen. Jouw beloftes, bespaar me die. Tijd heeft jou en mij geleerd dat de jouwe leugens zijn. Ik verwacht niets. Nee, al lang niet meer. Jou is veel kwalijk te nemen maar één ding heb je mij geleerd. Geleerd dat ik voor mezelf moet zorgen. Dank je wel daarvoor. Een paar jaar geleden leek het zinloos. Ik scheen het niet alleen te kunnen. Misschien had ik nog gehoopt op... ach, vergeet ook maar... zoals alles wat je bent vergeten. De beloftes, jezelf en misschien zelfs jouw gevoel. Leeg ben je. Langzaam leeggelopen. Niks lijkt het nog op te kunnen vullen. Gisteren vond ik mezelf (gek genoeg) terug in jou... Leeg... Mijn tranen bleven weg... maar zoals jou zal ik nooit worden, omdat ik sterker ben. Hou ik mezelf voor... Je hebt verzet maar opgegeven. If you can't beat him, join him... Waarom ben je niet weg gegaan, toen jij nog denken kon? Nog weg kon... Maar nu zullen er dingen veranderen, hierbij door mij beloofd. In tegenstelling tot jou zal ik het nakomen. Vanaf nu speel ik weer mee. Terug in het spel. Zijn spel... Dit keer niet zoals ik ben maar als iemand die veel sterker is. Degene die geen traan zou laten, geen medeleven ooit zou voelen, die doorgaat zonder moe te worden... Tot ze heeft gewonnen. En veel sneller zou zij winnen, zonder emotie, zonder spijt of angst... Mijn lege zelf... Gisteren heb ik haar ontmoet... en de regels van het spel eens doorgenomen... Nog nooit eerder had ik haar gezien. Mij gezien... Ik mocht haar niet, maar na lang overleg besloten dat ze meer bereiken kan dan ik. Mijn lege zelf, gemaakt door een lege jou. Dank je wel, oprecht dit keer... Doe geen moeite haar te stoppen, want ze doet het niet. Mijn belofte... Beloofd...
Donker blauwe wolken vullen de lucht. Tussen de wolken bevinden zich kleine openingen waar licht uit schijnt als een sprankeling hoop voor dat wat al is opgegeven. Het licht verminderd zich en de wolken smelten zich samen tot een groot geheel. En zo maakt licht ruimte voor het donker en accepteerd opnieuw verslagen te zijn. Het waren er te veel om tegen op te kunnen. Neem het haar niet kwalijk... al lijkt licht zich er diep voor te schamen. Nu ozichtbaar geworden, verscholen achter de zware wolken. Zich verbergend voor ons achter de inmiddels geworden, donker blauwe lucht. Ze verdeeld zich in kleine stukjes. Tot kleine lichtpuntjes. Miljoenen... En als de nacht er klaar voor is laat ze ze uiteen vallen, zodat ze zweven in de zwarte nacht. Ze noemt haar verdeelde zelf: Sterren... Blijkbaar heeft licht het nog niet helemaal opgegeven. Ondanks dat ze niet sterk genoeg is om als geheel te schijnen, schitterd ze van aanwezigheid. Dan maar in gedeeltes... zodat we alsnog naar haar kijken kunnen. Maar... wanneer er even niemand kijkt zal ze haar luchtpuntjes weer bijeen roepen om zicht tenslotte weer samen te voegen tot een groot geheel. In de vroege morgen zouden haar krachten zijn toegenomen door een nachtrust, zoals de onze... en zal ze zich opnieuw presenteren...
Dansen is wat ik wil doen voor altijd. De audities komen er weer bijna aan. Ik weet dat ik het wil maar soms kan ik me er niet helemaal in geven. Is dansen dan wel voor mij bestemd? Mijn gevoel op dat moment bepaald mijn dansen maar dat zou andersom moeten zijn. Audities... de vorige keer afgewezen bij het Nova- college in Haarlem maar de keer daarvoor aangenomen. Helaas kon dat niet doorgaan. doordat ik mijn MBO- diploma niet gehaald had. Voor mijn gevoel ging de laatste auditie ook niet lekker en er zaten veel goede bij. In de kleedkamer was ik aan het praten met de rest van de meiden. Op een enkeling na, danste iedereen al vanaf haar 3de of 4de jaar. Vanaf dat moment wilde ik het liefst weer gewoon mijn spullen pakken en weer naar huis. Toch gebleven en de auditie echt verknald. Verwacht had ik al de laatste keer dat ik afgewezen zou worden. Ik kreeg de brief thuis gestuurd en ik heb er geloof ik een half uur naar gestaard, zonder echt iets te voelen. Misschien was het wel niks voor mij, dat dansen. Misschien meer een hobby? Moet ik het dan maar daarbij laten?
Krijg alweer de zenuwen bij de gedachten van een auditie. Alle ogen gerricht op jou en jouw bewegen. Dat zelfde gevoel heb ik al, in onze dansgroep. Waar niemand wordt beoordeeld, geen cijfers, geen strenge blikken... Toch kan ik het het afgelopen jaar niet aan de kant zetten. In deze wereld voel ik me thuis. Ik moet hier iets mee. Ik kan zeggen dat ik niet de beste danseres ben en vraag me soms af of het te laat is om nog goed genoeg te worden. In de danslessen wil ik mijn best doen maar de afgelopen twee jaar gaat het niet zoals ik wil. Ik weet dat ik dit beter kan dan dat ik laat zien. Het heeft te maken met durven. Maar zodra we uit de hoek moeten, zit mijn hart al in mijn keel. Wat is dat toch? Dat heb ik nooit gehad. Ik heb echt geprobeerd me erover heen te zetten, omdat dit is wat ik wil. Wat kan ik bereiken op een dansopleiding?
Dansen heeft mij zoveel gegeven. Mij met zo veel geholpen en nog. Geen dingen waar ik controle op moet houden, behalve op wat ik doe. Geen verwachtingen, geen gedachtens. Het geeft me rust en iets om voor te vechten.
Al heb ik mijn twijfels over of ik dit kan. Ik kan dit niet stoppen. Ik moet...
