Nooit heb ik iemand zo graag gezien als jou Nooit heeft iemand me zoveel pijn gedaan als jij Nooit heb ik iemand zo hard gemist als jou Nooit heb ik zoveel tranen voor iemand gelaten als voor jou Nooit heeft iemand me zo gek gekregen als jij Nooit heb ik voor iemand zoveel over gehad als voor jou Nooit ga ik nog voelen watik voel voor jou Maar jij zal nooit van mij zijn .. ;(
Terwijl ze zachtjes huilde, en naar de foto's op haar laptop keek vond ze een foto van hem en haarzelf de enige foto die ze had, haar tranen werder groter, sterker ze moest de foto wissen, want dit deed teveel pijn ze verplaatste de foto naar haar prullenbak. ze ging naar haar prullenbak, drukte op koppieren en plaatste de foto op haar bureaublad het is nog te vroeg dacht ze ik kan hem nog niet laten gaan.
Sommige dingen hou ik liever voor mezelf of sommige dingen herinner ik mij niet zo goed meer, daarom zitten er een paar onzuivere stukken in.. Het was eind 2009 en het zag er naar uit dat 2010 een bangelijk jaar ging worden. Alles ging goed en het was al snel 31 december, de laatste dag van het jaar. Dit is elk jaar een drukke dag. Ik moest vroeg opstaan, want ik had beloofd om dit jaar de Nieuwjaarszangertjes hun snoepjes te geven -Ik vind het zo schattig om hun te horen zingen- Om 12 uur ging ik met mijn kleine nichtje naar frituur Laura, het is hier een traditie dat men daar een gratis bakje frieten krijgt als je een Nieuwjaarsliedje zingt. Daarna ben ik mama gaan helpen, met de tafel klaarzetten en eten maken en zo van die dingen. Want die avond, kwamen mijn nonkel en tante eten. Dit doen we elk jaar met Nieuwjaar, dan eten we steppegras. Dit is altijd een geweldig feest. Na de middag ben ik met Hanne -mijn kleine nichtje- gaan zingen in Veerle Heide. Eigenlijk ben ik haar zakken een beetje gaan helpen dragen. Hierna zijn we naar opa en oma geweest, een boterham eten, dit doen we elk weekend. Als we ons buikje vol hadden gegeten, zijn we ons gaan wassen en heb ik een beetje make-up opgedaan. -Ja ik vind make-up belangrijk, zeker voor zon feest als die dag.-Om half zes waren mijn nonkel en de rest bij ons. We aten, zongen, speelden en nog zoveel meer maar vooral, we maakte plezier. Om elf uur gingen we te voet naar het dorp, Want hier is elk jaar vuurwerk. Om stipt 00.00 uur wordt dit afgestoken. Het is zo leuk om hier met je vrienden naar te kijken, en elkaar geluk te wensen voor het komende jaar. Het vuurwerk duurde veel minder lang dan andere jaren, gelukkig stonden er tentjes met drinken waar we ons nog even hebben kunnen amuseren onder vrienden. Om half 11 maakte mama mij wakker, omdat we op 1 januari altijd bij oma moeten zijn om twaalf uur, om daar te gaan eten. Vroeger lazen we dan onze nieuwjaarsbrief voor, maar omdat we nu in het middelbaar zitten kunnen we dat niet meer, alleen Hanne leest nog één. Rond twintig voor twaalf ging de telefoon, omdat niet meteen iemand opnam, rende in naar de telefoon, dit kwam niet vaak voor, omdat ik meestal in mijn kamer zit en dan iemand anders veel sneller bij de telefoon is. Ik : Hallo. Oma : Ah euh, Evelien, met Moeke fin -Zo noemen we oma.-Ik had al bijna gezegd ja moeke, we komen, maar we zijn nog niet klaar, het is nog geen twaalf uur hé. -Moeke belt altijd een kwartier op voorhand als we er nog niet zijn- . Maar dit keer klonk moeke bang dus ik durfde niet meer zeggen als : Ja? Oma : Jullie kunnen niet komen eten, want ik rij met petere -zo noemen we opa- naar het ziekenhuis, want hij kan weer niet goed ademen, en ik ben best wel wat bezorgd, beter dat we er op tijd bij zijn . Wil jij dit tegen onze Geert zeggen? -Geert is mijn papa.- Ik was zo hard geschrokken dat ik alleen nog kon zeggen Ik : Ja ik zal het zeggen , we zien jullie straks.Die middag heb ik niets gegeten, ik dacht dat het goed ging met petere, en ik was zo bang. In de namiddag moesten we naar de rest van de familie , normaal vind ik dit leuk, maar vandaag helemaal niet, ik moest altijd maar aanhoren dat ze petere naar het ziekenhuis hadden gedaan omdat hij niet goed kon ademen. Ik wou veel liever naar het ziekenhuis. Om vijf uur zijn we snel een boterham gaan eten en daarna zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Petere zag er niet goed uit, heel moe . op zijn nachtkastje stond een tas met de tekst voor de beste opa op. Deze had hij van mij gekregen, toen hij voor de eerste keer werd opgenomen in het ziekenhuis voor zijn domme longkanker. Petere sliep de hele avond, dit was zo eng om te zien, omdat hij normaal altijd heel vrolijk en actief is . ik herkende hem haast niet meer zo, ik vond het zo erg om dit mee te maken . We zijn om half acht terug naar huis gegaan, Want toen was het bezoek uur om, en het was beter voor petere dat hij wat stilte had om te rusten , dit begrepen we. De laatste vijf minuten voor we vertrokken heeft hij wel zijn ogen open gehad, en heeft hij gezegd dat we voorzichtig moesten zijn. -Dat zegt hij elke keer dat we vertrekken.- De volgende dag ben ik s middags al naar daar gegaan, het was toch vakantie. Ik had mijn laptop mee genomen, omdat ik niet wist of het vandaag goed zou gaan met petere, of dat hij weer heel moe zou zijn en de hele dag zou slapen. Als dat het geval zou zijn, zou ik spelletjes kunnen spelen en zo wachten tot dat hij wakker was. Maar petere was klaar wakker, ik was zo blij, het ging al een stuk beter met petere, ik dacht dat hij niet lang meer in het ziekenhuis zou moeten blijven. Ik heb toen met mijn laptop een foto van mij en petere getrokken, hij vond het zo speciaal dat dat tegenwoordig allemaal kan. Achteraf gezien ben ik heel blij dat ik dit gedaan heb, nu heb ik toch nog een foto, van mij en petere als ik al iets ouder was. Ik zat nu zowat elke dag in het ziekenhuis, sommige dagen at ik daar zelfs. Ik ben echt blij dat ik dit gedaan heb, anders zou ik mij heel schuldig gevoelt hebben. Sommige dagen ging het heel goed, maar sommige dagen helemaal niet . Soms als ik in zijn kamer aankwam, had hij zijn hemd aan en vroeg mij om hem mee naar huis te nemen. En het liefst van al zou ik dat gewoon gedaan hebben, maar het kon niet. Dan zou hij nooit beter worden . Sommige dagen vertelde hij verhalen, waarvan ik heel goed wist dat ze niet konden kloppen. Zo vertelde hij, dat iemand uit onze familie die gestorven is, een auto ongeval had gehad. Ik had op school net geleerd dat dit door de medicatie die hij kreeg kwam. Oma vond dit verschrikkelijk en weende dan ook heel vaak, en wat ik ook deed, haar troosten lukte niet. Op elf januari had opa een heel goede dag, toen hebben we samen mijn leerstof van Frans bekeken, want daar had ik de volgende dag sb van, dat deden we vroeger wel vaker omdat sommige mensen mijn opa Frans noemen. We vonden dit altijd heel leuk. Die maandag vloog te tijd voorbij, het was echt snel half 8. Die dinsdag was de eerste keer dit jaar dat ik een tien op tien haalde voor Frans. Toen ik die avond ging slapen, had ik een heel raar gevoel, en toen ik de volgende morgen opstond, was dit gevoel er nog steeds. Ik voelde dat er iets niet juist was, maar ik wist niet wat. Ik ben het type persoon, dat ik mijn gevoelens meestal niet laat zien, dus ik ging vrolijk naar school. Ik ben altijd vrolijk op school , want ik heb echt de pest aan over gevoelens praten alleen tegen Kelly -mijn beste vriendin- kan ik dit wel. Die middag heb ik weer niet veel gegeten, het voelde écht niet juist hoor. Ik vroeg aan mama of er iets was gebeurt, maar ze zei dat er niets was. Mama en mijn zus gingen naar de winkel, en ik was dus alleen thuis. Ze beloofde van om half 2 terug te zijn om dan met mij naar het ziekenhuis te rijden. -Ik kon niet genoeg bij petere zijn.- Weet je, eigenlijk was mijn opa een beste vriend van mij, hij stond altijd voor mij klaar, zelfs als ik problemen heb in de liefde, kon ik altijd bij hem terecht, hihi. Als een jonge mij pijn deed, moest ik hem al tegenhouden, of hij zou er naar toe gaan . mijn opa was een echte held, mijn held. Om kwart na 1 rinkelde mijn gsm : oma. Dit kon niet goed zijn, ik wist het gewoon. Met tranen in mijn ogen nam ik op ja? en oma antwoordde : Evelien het gaat niet goed met petere, en we hebben met de dokter besloten dat hij zijn oogjes voor altijd mag sluiten, Hij wou dit ook zelf want hij had te veel pijn Ik kreeg niks gezegd maar na enkele seconden zei ik Nee moeke, het mag niet, ik kom eraan Ik belde mama en probeerde uit te leggen wat er die laatste minuten allemaal gezegd was. De tranen maakte het heel moeilijk. Wat er dat half uur allemaal in mijn hoofd om ging weet ik niet goed meer . Mama was heel snel thuis, ik was al aan het straat gaan staan omdat ik zo vlug mogelijk wou vertrekken . De mensen keken me heel raar aan toen ik het ziekenhuis binnengewandeld kwam, met tranen zoals nooit tevoren. Maar dat was wel het minste van mijn zorgen ,bij petere zijn was alles wat ik wou. Ik herinner mij nog een oud vrouwtje, dat zei je moet niet huilen men kind, alles komt goed. Dit was de eerste dag dat ik met de trap naar de derde verdieping ben gegaan. Omdat ik normaal met de lift ga omdat ik anders te moe ben. Maar vandaag had ik geen tijd om te wachten tot de lift beneden was. Ik rende naar kamer 311 en toen ik binnenkwam met ongelooflijk veel tranen zei petere dag braaf meisje -zo noemde hij mij en mij zus altijd- Toen ik dit hoorde begon ik nog harder te wenen. Ik ging op zijn bed zitten, nam zijn voet vast, en fluisterde zachtjes Je mag mij niet alleen laten, ik kan niet zonder jou. Je vertelde dat je veel pijn had, en dat je lang genoeg geleefd had. Hij wist heel goed wat hij zei, hij zei zelf het is vandaag woensdag, dan kunnen ze mij op een woensdag begraven en hebben jullie int weekend geen last meer van mij. Deze woorden deden zoveel pijn, petere mocht nog niet dood, nee. Het was nog veel te vroeg. We zaten met heel veel mensen rond petere zijn bed, en zagen hem altijd achteruit gaan. Het deed zon pijn van te zien hoe we hem elke seconde een stukje meer moesten afgeven. Mama, papa en Stephanie gingen naar huis om te eten, mijn nonkels en tantes gingen ook eten. Ik was nog alleen met opa en oma. Op dat moment kwamen ze opa halen, om naar een eenpersoonskamer te gaan . Ik en oma, haalden herinnering op van petere, hoe we samen gingen noten plukken, hoe hij ons altijd pestte, hoe hij altijd vroeg of we eens van zijn pintje bier wouden proeven, hoe we samen da aardappelen planten, .. Hoe petere iedereen gelukkig maakte. Toen oma naar toilet moet, heb ik opa een laatste kus gegeven. -Hij voelde al zo koud aan- en heb hem gezegd dat ik hem ging missen. Mijn moeke, lag op die moment ook in het ziekenhuis, en toen mijn mama terug in het ziekenhuis was, ben ik moeke gaan halen. Ze kende petere ook goed, en ze vond het ook verschrikkelijk. Om half 8 was er de ziekenzalving, dit was heel emotioneel, met een gedichtje. Ik ben tot elf uur in het ziekenhuis gebleven, toen ben ik met mama naar huis gegaan. Net voor ik vertrok, heeft opa nog een knipoog gegeven, en heb ik gezegd dat ik van hem hou, daar ben ik blij om, dat ik dat nog heb gezegd. Ik had mijn pyjama niet aan gedaan, omdat ik terug naar het ziekenhuis wou. Om kwart voor twaalf belde papa, -die samen met oma in het ziekenhuis bleef slapen.- Opa was gestorven. We zijn onmiddellijk naar het ziekenhuis gereden. Ik miste hem nu al ! De verpleegsters hadden hem al geschminkt tegen dat wij daar waren. Ik ben daarna nog elke dag gaan kijken, naar waar je zo naar hem kan gaan kijken -Ik kan even niet op de naam komen- dat gaf mij toch nog een beetje het gevoel, dat hij hier nog was. Hij is hier nog steeds, dat weet ik zeker. In mijn hartje, zal hij altijd blijven bestaan. Ik hoorde wel vaker dat mensen hum oma of opa kwijt waren, maar ik had nooit gedacht dat het mij ook zou overkomen. Sinds 13 januari 2010 moet ik zonder mijn opa verder, en ik kan u verzekeren, dit is zoveel moeilijker. Als ik nu een probleem heb, heb ik niet meer mijn opatje om dat tegen te gaan vertellen, ik mis hem echt verschrikkelijk. Ik zou zo graag bij hem zijn. Sinds mijn opa er niet meer is, lijkt het wel, of niets nog meezit. Mijn opa was en is mijn held, en ik hoop dat hij er nog altijd voor mij is, net zoals voor al deze miserie begon , hij zal er wel voor zorgen dat alles goed komt met mij, daar vertrouw ik op. Ik mis je.
Diene woensdagavond, was den enigste moment dees jaar, dak al heb kunne lache zonder dat fake was. Jonge beseft ge echt nie, da ge my gelukkig maakt? da ik u nodig heb ?
Elk meisje heeft 1 jongen waar ze nooit overheen komt. Die ene, die je aan het lachen maakt. Die ene, die je vlinders in je buik geeft. Zelfs als iemand zijn naam noemt. Die ene, die je aan alles laat herinneren. Die ene, waarvan zijn naam diep in je hart geschreven staat. Die ene, die je vergelijkt met elke andere jongen. Die ene, waarvan je nooit dacht hem tegen te komen.
