Poopee, blauwe ezel... Je bent er altijd geweest en je zal er altijd zijn. Trouw, onbevooroordeeld, onvoorwaardelijk. Je wiegde ons kleine ventje in slaap toen hij nog heel klein was en hij enkel je staart kon grijpen omdat zijn vingertjes je niet konden omarmen. Je bleef oneindig kalm toen hij wekenlang eindeloos over je staart wreef. Het leek alsof jij begreep dat hij daar troost uit putte. Jij was er immers op momenten van diepe pijn, toen hij ontwaakte op intensieve zorgen... en nog eens... en nog eens... en nog eens. Trouw bleef je bij hem waken wanneer hij dagenlang zijn bed niet mocht verlaten. Je nestelde je dicht tegen zijn wang, precies zoals hij het zo graag had. Jij wist dat wel. Je zag met lede ogen maar veel begrip aan dat er een tweede knuffel zoals jou in bed verscheen. Wij zagen het als een 'reserveknuffel' omdat we wisten hoeveel pijn het zou doen als hij jou kwijt zou raken. Hij zag onmiddellijk het verschil. Jij bleef Poopee, de enige echte, zij werd 'de zus van' en vanaf de eerste dag wisten wij dat zij je nooit zou kunnen vervangen. Er kwam nog een kleine versie bij want als hij een familielid van je tegenkwam in een etalage dan moest het diertje gekocht worden. Zo besliste hij. Ook een knuffelezel heeft recht op familiehereniging. En zo ging het maar door. Vandaag zijn jullie met 7. Babypoopee, Nina, Zwemmie, Bonaventuur, Jomme, Baconfoy en jij. Mensen zouden kunnen denken dat jullie de collega's zijn, maar nee, jullie zijn één grote, liefhebbende familie waar ook een - inmiddels niet meer zo klein - ventje deel van uitmaakt. Elke avond schikt hij jullie een voor een naast zich in bed en wenst hij jullie elk apart een goede nacht, maar jij, Poopee, jij krijgt tot op vandaag de ereplaats. Elke avond opnieuw kijkt hij je diep in je ogen, omhelst hij je en geeft hij een kusje op je neus. Vervolgens kruip jij dicht tegen hem aan waarna zijn lijfje zich rond het jouwe vouwt. Dank je wel, Poopee!
Anna: 'Ik weet waarom mama met papa getrouwd is. Ze vindt papa lief. En mooi.' Nathan: 'En grappig!' Anna: 'Mama wist dat papa een goede papa zou zijn.' Nathan: 'De beste papa!' Joachim: 'Om aan te hangen!' Anna: 'En waarom is papa met mama getrouwd?' Nathan: 'Papa vindt mama lief.' Joachim: 'Misschien gewoon omdat mama zo aandrong?'
Joachim: Mama, we hebben in de muziekles bij juf N. geleerd over smartlappen. Juf N heeft gezegd dat oude mensen nog wel weten wat smartlappen zijn. Weet jij wat smartlappen zijn?
Nathan geeuwt in de auto. Mama: 'Ben je moe?' Nathan: 'Jaaaaggggggeeeeeeuuuuuwwww!' Mama: 'We zijn bijna thuis. Dan kan je een beetje rusten in de zetel.' Nathan: 'Ik ga niet rusten. Ik ga relaxen met mijn knuffel!'
Joachim: Mama, waarom zeggen ze eigenlijk Brugse zot en niet Antwerpse zot? Mama: Joachim, ik begrijp dat je dat niet graag zult horen, maar ik leg het toch maar uit. Antwerpse zot is wat ze een tautologie noemen. Alle Antwerpenaren zijn in wezen een beetje zot. Als je dus Antwerpse zot zegt, dan zeg je twee keer hetzelfde. In Brugge is dat niet zo. Er zijn slechts weinig Bruggelingen die een vijsje missen. Die worden dan Brugse zot genoemd. Joachim: Mama, jij mist anders wel meer dan 1 vijsje hoor. Veel vijzen. Geloof me... veeeeeeel vijzen.
Nathan: Ik hou het meest van de lente. Het lijkt wel alsof alles geschilderd is in de lente. Het gras is heel mooi lichtgroen en er zijn zoveel mooie bloemen. Zo doet een schilder het ook he mama!
Nathan: Ik vind het leuk als mama en papa elkaar kussen! Mama: A, dat is fijn. Vind je het leuk om te weten dat wij elkaar graag zien? Nathan: Nee, maar terwijl je papa kust kan je mij niet kussen. Ik hou niet van kussen. Joachim: Ik hoef het niet te zien. Mama: Misschien zou je het wel missen als het er niet meer is. Anna: A je, dan ga je denken dat mama en papa gaan scheiden he. Toon: Dat mag niet he mama. Niet scheiden. Nathan: Misschien moeten jullie dan maar neuze-neuze doen. Joachim: Ach ja, kus dan maar... da's nog altijd minder erg dan scheiden. Ik doe mijn ogen wel even toe.
