Update over hoe men in Ethiopië probeert het virus te bestrijden.
10-04-2020
Hoe gaat het momenteel in Ethipië?
Hoe is het momenteel in Ethiopië? Die vraag krijg ik wel
eens. Vandaag had ik een gesprek met Nigisti algemeen verantwoordelijke ter
plaatse. Zij had juist een lange vergadering achter de rug samen met andere
NGOÿs en de overheid. De ernst van de situatie dringt serieus door. Maar
hoe ga je te werk om het lichamelijke
contact uit te schakelen, in een cultuur waar het zo aanwezig is. Wat zeg je
tegen de mensen die in vol gepropte minibusjes als enig vervoermiddel, om naar
hun werk te gaan. Thuiswerken daar is men bijlange na nog niet aan toe.
Hoe leg
je tegen straatkinderen uit dat ze regelmatig hun handen moeten wassen. Zij
zijn gefocust om voedsel te vinden om te overleven. Wat zeg je tegen een
familie die met 5 tot 10 mensen leven in één kamer huisje van 5 op 5 dat ze moeten afstand houden.
En dan nog te
beseffen dat de zorgverlening totaal ondermaats is.
Desondanks al deze
praktische problemen heeft men een actie plan uitgewerkt. De provinciestad
Gondar, waar we het meest werkzaam zijn wordt opgedeeld in 10 regio.s. Dus in
plaats van ieder probeert voor zijn eigen organisatie in te staan pakt men het
anders aan. Men krijgt ieder een regio. De bedoeling is om samen met vele
vrijwilligers, vooral universiteitsstudenten, de mensen in deze regioÿs te
sensibiliseren van de noodzaak om de door ons gekende regels te respecteren.
De
scholenen universiteiten zijn gesloten.
Zelfs de kerken worden gesloten, nochtans in een land waar religie heel sterk
aanwezig is. Vanaf morgen mogen er geen mensen meer buiten Gondar gaan of
binnenkomen. De universiteiten worden omgevormd naar opvangplaatsen voor straat
kinderen die een bed krijgen en één maaltijd. Ik vermoed dat ze bedden zullen
te kort hebben. De mini busjes mogen max. 8 mensen vervoeren waar ze er vroeger
met 20 inkropen.
Er wordt voedsel in de NGOÿs voorzien voor de volgende maand.
Er is ook een maatregel uit, mensen die bij schaarste de prijzen opjagen zullen
in de gevangenis worden opgesloten.
Men staat er voor een enorme uitdaging,
wetende dat de gezondheidsvoorzieningen heel beperkt zijn. Men bereid zich voor
op het ergste. Iemand stuurde mij een bericht dat naast het naleven van deze
maatregelen ze nog steeds een heel sterk geloof hebben, en men hoopt door te
bidden dat het zal overwaaien.
En ze hebben nog een sterk punt. ‘Blijf in uw
kotÿ met de familie zonder spanning is voor hen niet zo moeilijk want ze leven
permanent met velen in een piep kleine woning. En daarnaast is er het
accepteren van wat zal komen, veel keuze hebben ze niet.
Ik vraag mij af
wanneer ik mijn Ethiopische vrienden zal terug zien. Laat ons hopen dat het
geen catastrofe wordt.