Ik ben, samen met enkele andere 6^de-jaars van het hhc-college te Halle enkele dagen naar Parijs gegaan (van woensdag 16 mei t.e.m. zondag 20 mei), onder leiding van onze leerkracht Frans, Mr. Merckx. Zaterdagochtend, 19 mei, zijn we met z’n allen naar het Musée du Louvre gegaan.

Het Louvre is al lange tijd een van de plekken die ik absoluut eens bezocht wilde hebben. Enerzijds omdat het nu eenmaal spijtig zou zijn dit wereldberoemde museum niet te bezoeken als je eenmaal in Parijs bent, anderzijds lijkt het me leuk enkele bekende werken te zien zoals de Mona Lisa van Leonardo Da Vinci. Ik ging dus vol verwachting naar dit museum, hopend vele belangrijke werken te zien.

Eigenlijk wist ik helemaal nog niet veel over het Louvre, ik wist alleen dat de Mona Lisa er staat en dat er voor het museum (toen dacht ik dat het voor het museum stond, niet op het binnenplein) een grote glazen piramide was gebouwd. Het beste kende ik het museum nog uit de film ‘The Da Vinci Code’, waar een deel van de film zich afspeelt in het Louvre. Buiten dit had ik nog nooit iets gelezen, opgezocht of gezien van het Louvre. Toch keek ik er erg naar uit dit museum te bezoeken, het was voor mij de voornaamste plaats die ik wilde bezoeken.

Het was die zaterdagochtend al de tweede keer dat we naar het Louvre gingen, tijdens een van de avondwandelingen de dagen voordien hadden we ook al eventjes halt gehouden naast de piramide op het centrale plein van het Louvre. Toen al viel het mij op dat het Louvre heel anders was dan ik me voorstelde, zelfs van buitenaf gezien. Toen we binnengingen in het Louvre, wat redelijk vlot ging dankzij Merckx, die groepstickets had kunnen regelen. Alleen al de inkomhal, welke zich onder de glazen piramide bevind en waar door het zonnige weer mooi licht door viel, was prachtig om te zien. Toen kregen we wat verderop, uit de menigte, wat uitleg van Merckx over het Louvre, hoe het van kasteel naar museum is veranderd, wat er allemaal te zien is,... . Hierna moesten we kiezen welke tentoonstellingen we wilden zien. De meesten van mijn klas kozen voor de tentoonstelling over het Oude Egypte, dus ging ik hier mee naartoe. Buiten enkele beeldjes die mooi te fotograferen waren vond ik deze tentoonstelling niet echt de moeite waard, aangezien ik Egypte nooit een boeiend onderwerp vond tijdens de lessen geschiedenis, laat staan een tentoonstelling ervan. Een goede reden waarom ik er niet van houd kan ik niet geven, maar ik denk dat ik niet van deze kunst hou omdat het erg expliciete kunst is, je kan onmogelijk zelf de beelden interpreteren. Een vruchtbaarheidsbeeldje is nu eenmaal een vruchtbaarheidsbeeldje, je kan er geen gevoelens van de kunstenaar in zoeken.

Toen heb ik besloten samen met Ellen op zoek te gaan naar de Mona Lisa. Makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien de verschillende verdiepingen niet hetzelfde zijn, dus zelfs met het plannetje was het even zoeken. Zeker omdat een vleugel van het museum van afgesloten voor het publiek, waardoor we een hele omweg moesten maken. Nu ja, een van de voordelen hiervan was wel dat we hierdoor veel meer van het museum hebben gezien dan we van plan waren. Zo hebben we een schets van ‘Het vlot van de Medusa’ door Géricault gezien. Jammer genoeg waren er buiten dit, geen werken te vinden die ik kende. Ondertussen zochten we verder naar de Mona Lisa, wat niet meer zo moeilijk was toen we in de buurt kwamen, je moest gewoon de menigte volgen. Eenmaal in de zaal aangekomen, stond ze daar, de Mona Lisa, Il Monna Lisa, waarschijnlijk hét bekendste schilderij ter wereld... met een zee van mensen rondom. Na wat dichter gekomen te zijn en een foto te hebben genomen maakten we ons al snel uit de voeten. Veel tijd en plaats om het schilderij eens aandachtig te bestuderen was er jammer genoeg niet.

Toen zat ons bezoek aan het Louvre er alweer op. Ik vond het een zeer leuk bezoek, al moet ik toegeven dat ik het eerder een leuk bezoek vond omdat ik nu eindelijk in dat wereldberoemd museum ben geweest, in plaats van de kunstwerken die ik heb gezien. Ik ben wel van plan om, wanneer ik nog eens in Parijs ben, het Louvre nog eens te bezoeken, zodat we wat rustiger kunnen rondkijken zonder tijdsdruk en we de Mona Lisa misschien eens van dichterbij kunnen bekijken.

Whedons superhelden breken alles af: het kot, records...

Zomervertier in de cinema is vaak pulp, op een paar uitzonderingen na ('The dark knight', anyone?). Zo ook deze 'The Avengers'? Ja, want op zich is het de ongelaagde strijd tussen goed en kwaad die wordt bovengehaald, waarin we Loki (Tom Hidleston) en zijn bondgenoten een aanval zien inzetten op onze blauwe planeet. Maar ook nee, omdat Whedon doet waar hij goed in is: de personages in al hun 2D-heid toch 3D maken.

Groot, groter, grootst: zo zou je de karaktereigenschappen van de Hulk (Mark Ruffalo, een betere Bruce Banner dan Edward Norton), Thor (Chris Hemsworth), Captain America (Chris Evans) en Iron Man (Robert Downey Jr.) kunnen noemen en Black Widow Scarlett Johansson en Samuel L. Jacksons Nick Fury proberen maar om de a-mannetjes in toom te houden. Het leidt tot een goed gebalanceerd geheel met verbaal vuurwerk waar je minstens om de vijf minuten strike mee ligt. Echt zelden zo goed oprecht gelachen met een film als deze.

Groot, groter, grootst: zo zou je de verschillende indrukwekkende actiescènes kunnen noemen. Whedon speelt met New York als was het met Lego: enorme ontploffingen, instortende gebouwen (goed dat 9/11 al zo lang geleden is), megamonsters! De technologie laat Whedon toe om alles naadloos in elkaar over te laten vloeien en bezorgt je een thrillride van jewelste. En is dat niet de reden waarom je naar deze film was gaan kijken?

Bron: Cutting Edge

Op 11 mei ben ik, samen met een paar klasgenoten, naar de film ‘The Avengers’ gaan kijken in de kinepolis Brussel (voorstelling van 19u30). We zochten nog enkele activiteiten die we wilden doen voor het vak esthetica, en er werd ons gezegd dat de film ‘The Avengers’ de moeite waard was om eens te gaan bekijken. Na wat vragen telde deze film toch mee voor de verplichte activiteiten. Persoonlijk had ik niet veel zin om te gaan, omdat het me een zwakke poging leek om de wereld van superhelden nieuw leven in te blazen. Ik hou sowieso niet van de Amerikaanse superheldenfilms (behalve Iron Man), dus echt veel zin had ik niet om deze helden samen op het groot scherm te zien.

Ik had natuurlijk al enkele keren gehoord over de film. Zo wist ik dat de film draaide rond 6 superhelden, waar ik er jammer genoeg (bleek later) maar twee van kende: Iron Man en The Hulk. Captain Amerika, Thor, Black Widow en Hawkeye waren compleet onbekenden voor mij. Toen ik de trailer zag, leek mijn angst voor de non-stop actiescènes, onmogelijke superkrachten nog eens bevestigd.

Zoals ik al zei, had ik maar weinig zin om naar deze film te gaan kijken omdat het op het eerste zich leek op een zwakke poging van de Hollywoodstudio’s om de superhelden nog wat meer uit te melken. Bij het begin van de film stond ik dan ook zeer sceptisch tegenover het plot van de film: Een schurk probeert de wereld te veroveren, een paar superhelden gaan erachteraan en voilà, de wereld is gered. De gewone gang van zaken dus.

Verkeerd gedacht, bleek daarna. Als je het plot van The Avengers heel globaal (en dan bedoel ik ook heel globaal) bekijkt, is het inderdaad niet anders dan wat ik hierjuist beschreef. Maar The Avengers is, hoe ik het noem, echte cinema gebleken. Het draait, naast het redden van de wereld, ook rond de ontwikkeling van het karakter van alle personages wanneer ze verplicht zijn samen te werken. Geen solo-act voor Iron Man, geen volledig uitgekiend plan voor Captain America, maar wel teamwork met alle superhelden.

Een verhaal met een diepgaand plot, actiescènes, maar toch ook boeiende dialogen, een vleugje humor en de variëteit aan botsende karakters maakt The Avengers een goede actiefilm. Geen enkel moment zat ik verveeld naar het scherm te staren, want meestal zat ik op het puntje van mijn stoel te kijken naar de botsende (en dit kan je dan letterlijk nemen) karakters van de helden, of gewoon te hopen dat de slechterik toch maar niet wint (raar eigenlijk dat mensen nog altijd geloven dat een film slecht kan aflopen).

Eigenlijk valt er niet veel te twijfelen of je de film goed gaat vinden of niet:
Als je wat science-fiction, superkrachten, etc. kan hebben is het een aanrader,

als je niets moet hebben van al die ondenkbare, klinkklare onzin, blijf dan thuis en kijk nog eens naar The Titanic.

Venez assister à un concert du dimanche matin sortant quelque peu de l’offre habituelle ! Il s’agit du projet l’ « Orchestre à l’école », organisé en collaboration avec l’Orchestre National de Belgique et ReMuA. Durant trois années, deux écoles bruxelloises se sont lancées dans l’apprentissage collectif de la musique avec l’aide de « musiciens-intervenants » de ReMuA. De plus, depuis quelques mois, quatre musiciens de l'ONB coachent les enfants avec ferveur : certains élèves ont travaillé le violon, d’autres le saxophone, le clavier, la guitare ou encore les percussions. L’objectif vise autant à développer l’harmonie collective, l’estime de soi et l’autonomie chez les jeunes qu’à comprendre le fonctionnement d’un orchestre et à construire un lien privilégié avec les musiciens. Venez écouter le produit de cette riche collaboration. Quarante jeunes artistes partagent la scène de la Salle Henry Le Bœuf avec des musiciens de l’ONB sous la direction de Dirk Brossé, présentant un programme varié, riche et amusant, allant de Vivaldi à Copland en passant par la jeune création.

Ik ben op zondag 6 mei 2012 naar de Bozar te Brussel gegaan om daar om 11u00 de Bozar Sundays  bij te wonen, samen met enkele klasgenoten.

We kozen deze activiteit omdat we geen idee hadden welke activiteit we konden bijwonen voor de categorie ‘Klassiek’, en onze leerkracht esthetica had er ons al enkele keren op gewezen dat de bozar Sundays wel de moeite waard zijn om eens te bezoeken. Het zag er ook wel eens tof uit om een klassieke voorstelling bij te wonen.

Toen we vertrokken naar Bozar, wist ik alleen dat er elke zondag een uurtje lang (of beter gezegd: kort) een klassiek concert wordt gehouden. Toen we bij het binnenkomen een folder kregen, had ik onmiddellijk al wat meer inzicht op het verloop van het concert. Ook was ik bang dat ik de muziek niet ging kennen, maar dat viel erg goed mee, zo kende ik de componist Camille Saint-Saëns uit de lessen muziek in de eerste graad. Ook ‘De lente’ van Antonio Vivaldi kende ik al. Ik had ook al gehoord van het Nationaal orkest van België onder leiding van Dirk Brossé dankzij een televisieprogramma 

Toen we binnenkwamen, zagen we een grote, lege zaal met de instrumenten vooraan op het podium. Het leek alsof er helemaal niet veel volk naar Bozar Sundays kwam kijken. Daarna bleken we gewoon de eersten te zijn, de zaal liep goed vol. We hadden zelfs hoog bezoek: Prinses Claire bleek ook aanwezig te zijn, hoewel we haar niet hebben gezien. 

In de folder en in het bovenstaande artikel hadden we gelezen dat Bozar Sundays van die zondag in het teken stond van een project: Orchestre à l’école. Een groepje leerlingen uit twee Brusselse scholen werd drie jaar lang muziekles gegeven. 25 leerlingen uit de school Sainte-Marie uit Sint-Gillis speelden tijdens de voorstelling viool, terwijl 16 leerlingen uit het Ahténée Royal Alfred Verwée uit schaarbeek klevier, saxofoon elektrische gitaar en slagwerk speelden.

Tijdens de voorstelling werd wel duidelijk dat ze nog geen doorgewinterde muzikanten waren. Ook had Dirk Brossé zijn manier van dirigeren aangepast aan het niveau van de jonge muzikanten. Ik vind wel dat sommige leerlingen die viool speelden al aardig wat muziek konden spelen. Vooral tijdens ‘De lente’ van Vivaldi viel het op dat sommigen wel goed viool speelden, maar het moet ook gezegd worden dat het merendeel van de leerlingen nog heel wat lessen viool nodig had.

Tijdens een van de liedjes werd er gezongen door de leerlingen. Het was uiteraard wel leuk om te horen, maar het gaf je het gevoel of je in een workshop klassieke muziek voor kinderen was beland.

Ook viel het me op dat de leerlingen uit het Ahténée Royal Alfred Verwée nauwelijks muziek hadden gespeeld. De leerlingen achter had klavier hadden gedurende het concert misschien 10 noten aangeslagen.

Al bij al vond ik het uiteraard leuk om naar een klassieke voorstelling te gaan luisteren en kijken, ook hadden we geluk (of niet?) dat we net kwamen luisteren toen deze jongeren deel waren van het orkest. Ik vind het zeer goed dat men muziek stimuleert op zo’n manier en ik heb zeker en vast respect voor de kinderen die deelnamen aan dit project, maar eerlijk is eerlijk:

Misschien had ik met meer genoegen naar de muziek geluisterd wanneer de jongeren nog wat extra lessen hadden gevolgd... 

Rome. Vijftien maart, 44 V. C. Julius Caesar - de machtigste man ter wereld - wordt brutaal met 22 messteken om het leven gebracht. Geschiedenis wordt geschreven.

Hoe kan zo'n groot man zich zo makkelijk laten vermoorden? Werd hij niet gewaarschuwd voor zijn dood en kon hij het voorkomen? Wie waren de moordenaars en waarom moest die daad plaatsvinden?

We gaan terug naar die bewuste dag en laten zien wat er in de hoofden van de betrokken partijen speelde. Met Shakespeares taal dringen we in de wereld van de toenmalige politiek en diplomatie, en laten beetje bij beetje het complot ontstaan en afronden, met alle gevolgen vandien. We gaan ook terug naar de dag vóór de moord en zien samenzweerders vuile zaakjes zweren, talloze tekenen van onheil die genegeerd worden en toneelstukken die nog geschreven zullen worden.

We zijn op 10 november (13u30) met enkele klassen van het zesde jaar naar het toneelstuk 'JULiUS' gegaan in CC 't Vondel.
We hadden deze voorstelling niet zelf gekozen, maar de school had dit voor ons gekozen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik anders nooit naar dit toneelstuk zou gegaan zijn omdat ik sowieso al niet echt van theater hou en het toneelstuk zag er eerder saai uit, ook vanwege het feit dat het een stuk is van Shakespeare, welke ik associeer met ouderwetse toneelstukken. Onterecht, zo blijkt later. We hadden dit stuk al in de klas besproken, evenals Shakespeare zelf. Na deze lessen Nederlands was ik al nieuwsgieriger geworden en zag ik er al helemaal niet meer tegenop. Mede omdat ik de actuers al had zien figureren in verschillende series (vb.: W817) en ik me herrinnerde dat ik wel graag naar deze series keek. Ik vroeg me ook af hoe ze dit toneelstuk gingen vertonen met maar 3 acteurs, terwijl er veel meer personages zijn. Toen ik het toneelstuk gezien had, was ik aangenaam verrast.

In het toneelstuk keren we terug naar de tijd van Caesar, toen de machtigste man ter wereld. We keren meerbepaald terug naar de dag dat caesar vermoord werd en de dagen die hieraan voorafgingen. Maar alles op zijn tijd. Tijdens het eerste deel zagen we Caesar zijn laatste woorden uitspreken, waarna hij door 6 van zijn gezellen wordt vermoord met 22 ( 23 volgens wikipedia) messteken (gelukkig genoeg gebruikte men in het toneelstuk kaarsen als messen), wat meteen het einde betekend van het eerste deel.
Hierna keren we terug naar de ochtend die voorafging aan de moord op Caesar. We zien hoe Caesar verschillende voortekenen van zijn dood negeerde en hoe enkele van de samenzweerder de laatste voorbereidingen troffen voor de moord op Caesar, waarna deze moord opnieuw plaatsvind.
Jammer genoeg voor Caesar keren we nogmaals terug naar de dag voor zijn dood. Nu zien we de ontwikkeling van het gehele complot, hoe alle samenzweerders bij het complot betrokken raken en hoe zelfs Brutus, Caesars zoon, toestemt met het plan zijn eigen vader te vermooden, na enige aarzeling. Iedereen gaat slapen, behalve enkele samenzweerders, die het complot afwerken tot een feilloos plan. Hierna gaan we weer naar de ochtend, waar Caesars vrouw hem waarschuwt om niet naar het capitool te gaan, omdat ze gedroomd heeft dat Caesar vermoord zal worden. Hij negeert ook de visioenen van een oude waarzegster en de goede raad van een onbekende romein. Hij zet zijn weg naar het capitool verder, waarna hij voor de derde maal wordt vermoord door enkele van zijn trouwste metgezellen, waaronder zijn eigen zoon (Tu quoque, fili mi?).
Hierna wordt er door de acteurs een korte pauze ingelast, nu ja, niet wat we kunnen verwachten van een pauze, maar we krijgen te horen dat wij, het publiek, ook onze bijdrage moeten doen in dit toneelstuk! We moeten namelijk het volk spelen. Niet zo'n moeilijke taak dus.
Na de 'pauze' kerenn we terug naar Rome, waar Antonius een redevoering doet en het volk kan overtuigen om de samenzweerders ook te vermoorden, waarna de geschiedenis ons leert dat dit wel degelijk is gebeurd.

Ik vond het persoonlijk een redelijk moeilijke voorstelling. Het was moeilijk om de verschillende personages uit elkaar te houden omdat elke acteur enkele personages voor zijn of haar rekening hield. Natuurlijk werd het zeer ingewikkeld wanneer deze personages dan ook nog eens tegelijk op het podium verschijnen. Hierdoor was het ook moeilijk de verschillende verhaallijnen uit elkaar te houden, aangezien men moeilijk zag welke acteur welk personage vertolkte. Het decor was zeer sober, 3 tonnen, die dienst deden als zuilen en grafkist, waarin kaarsen staken, die op hun beurt ook gebuikt werden als messen. Maar bij elk deel van het stuk werden de tonnen in een andere positie gezet, zodat men de moord op Caesar elke keer van een andere kant kon aanschouwen (jammer genoeg ontbrak de positieve kant voor Caesar...). De interactie van het publiek was ook mooi meegenomen, voor zover deze aanwezig was bij het publiek zelf. Hoe de acteurs improviseerden op een onverwachte reactie van een van de toeschouwers, vond ik dan weer geweldig.
Al bij al vond ik het een geslaagd toneel, wel wat langs de zware kant. Jammer genoegheeft dit toneel mij niet aangezet om vaker naar een dergelijk toneelstuk te gaan, omdat ik nu eenmaal niet van toneel hou, tenzij iemand mij meekrijgt naar een toneelvoorstelling.