Onverantwoord slaapverwekkend Voor het schrijven van deze blog stel ik me slechts 1 bescheiden doel. Of nee twee bescheiden doelen. Ik wil geen clichés schrijven en ik wil Jos Ghysen van de troon stoten als beste blogger.
30-04-2010
Vriendelijke voetveeg
Sinds ik in China ben, ben ik een klootzak. Of ben ik in China sinds ik een klootzak ben? (Jos Ghysen gewijs zorg ik af en toe voor een doordenkertje van formaat).
Nu mocht ik, vriendelijke voetveeg die ik van nature ben, wel een iets grotere klootzak worden. Als vriendelijke voetveeg verloopt het leven in China niet echt efficiënt.
Een voorbeeld. Laatst ging ik enkele verjaardagscadeautjes kopen voor mijn zeer aantrekkelijke wederhelft die bijna jarig was. Wat koop je dan als je in China bent? Inderdaad. Hetzelfde als wanneer je in België bent. Een handtas. Het verschil is dat deze in China een stuk goedkoper zijn. Althans dat is de bedoeling.
Voor het kopen van de handtas begaf ik me naar een ondergrondse marktplaats waar verschillende Chinezen de krachten bundelen om zoveel mogelijk buitenlanders te ringeloren. Als vriendelijke voetveeg ben je het ideale doelwit. Je groet uiteraard iedereen die je aanspreekt, je maakt een praatje, je gaat de winkel binnen, je koopt nutteloze rommel. Dit ging en kon ik deze keer, uit budgettaire redenen, niet laten gebeuren. klootzakkerigheid en in zekere mate eennmetereenennegentigheid kunnen dan wel van pas komen.
Ik stelde mezelf een deadline. Het was 15u. Ten laatste om 16u wou ik op een terras zitten om de pas opgelopen stress door te spoelen. Na een kwartier doelloos te hebben rondgelopen besefte ik dat ik nog nergens stond. Ik negeerde iedereen iets te efficiënt. Wou ik mijn deadline halen moest ik handelen, en snel. De gedachte aan een zonnig terras gaf me een adrenalinestoot en ik liep zonder nadenken de eerste de beste sjakossenwinkel binnen. Ik verwierp al de oerlelijke handtasmodellen die verkoopsters mij aanboden en koos er zelf een paar mooie uit. (Inderdaad, niet zonder risico). Ik controleerde de kwaliteit van de betreffende handtassen als ware ik Louis Vuitton zelve en 10 minuten later, na zware onderhandelingen waarbij er op een bepaald moment zelfs fysieke schermutselingen aan te pas kwamen liep ik de winkel buiten. Mét sjakos. En okselvijvers. Ik had de initiële prijs zon 75% kunnen terugdringen. Een echte Dolce & Gabanna dan nog wel. Nu ja, bijna echt toch. Het was de moeite waard geweest. Ik stapte zo snel ik kon richting de uitgang en stapte in de eerste taxi die ik tegenkwam en beval hem plankgas naar het dichtstbijzijnde en zonnigste terras te scheuren. (ja, mijn chinees is echt zo goed).
15u48. Het terras van de Starbucks. Ik drink van mijn koffie van 5 euro. Missie geslaagd denk ik triomferend. Vandaag heb ik me niet in het zak laten zetten.
Ik wist op voorhand dat mijn stageperiode me belangrijke levenswijsheden ging leren. Een portie klootzak van tijd tot tijd kan wel van pas komen. Dit zal ik dan ook geregeld naleven.
Wekelijks een nieuwe blog posten. Het was een mooi voornemen.
Begin Februari kwam ik in China aan. 2 maanden, 7 dagen en 3 uur later heb ik nog steeds geen letter op het internet gepost. Dit heeft verschillende redenen. De belangrijkste redenen zijn een gebrek aan inspiratie en een overaanbod aan luiheid. Een andere, niet onbelangrijke, reden is het feit dat ik geen gebruik kan maken van mijn favoriete wordpress.com en dus noodgedwongen een account moest aanmaken bij het veel minder prestigieuze bloggen.be. Het is als spelen in de 2e klasse, als schrijven voor dag allemaal i.p.v. knack. Het lijkt me begrijpelijk dat mijn motivatie aanzienlijk afnam. Een volgende reden en misschien wel de meest logische reden: het leven is hier even saai, zo niet saaier als in België.
Al twee maanden sta ik elke morgen op om kwart na 8, neem ik een douche, poets ik mijn tanden, kleed ik me in mijn beste kostuum en begeef ik me al fluitend naar het werk waar ik om 9 uur moet zijn. Althans dat is de theorie. In de praktijk sta ik op om 3 voor 9, zoek ik interessante lectuur, begeef ik me naar het toilet alwaar ik al-rug-leeg-schuddend besef dat ik in China ben en mijn darmflora dus niet naar behoren functioneert , neem ik een douche, poets ik mijn tanden met ranzige Chinese bamboe tandpasta, kleed ik me om in de eerste de beste plunje die ik bijeen kan vinden eet ik snel een boterham met platte kaas en vertrek ik naar het werk. Op het werk aangekomen groet ik iedereen vriendelijk, plug ik lachend mijn laptop in het stopcontact, vraag ik mijn collega's of er iemand anders nog een kop overheerlijke thee wenst en begin ik ijverig te werken. Althans dit is de theorie. In de praktijk kom ik aan op het werk, steek ik mijn laptop emotieloos in het stopcontact, zet koffie voor mezelf en begin online de Belgische kranten te lezen. Voeling met het thuisfront is zeer belangrijk voor een bedrijf wiens belangrijkste afzetmarkt zich in Europa bevindt. Rond 12 uur ga ik eten.
Verderop in de straat is er een klein, degoutant uitziend (gedaan met de eufemismen) restaurant waar je verrassend genoeg redelijk goed kan eten voor het belachelijke bedrag van 1,09754 Euro. Om toch enige variatie in te bouwen ga ik geregeld naar de KFC op de hoek waar ik voor 5 keer het bedrag 2 keer minder kan eten dan in lokale Chinees. Nooit gedacht dat eten voor 5 Euro decadent kon aanvoelen.
Na de korte maar krachtige lunch break begint het echte werk. Europa ontwaakt stilletjes, de interactie met de klant stijgt. De volgende 5 uur werk ik rustig verder, maak af en toe een grapje, kijk naar de nieuwe kabouter wesley en sluit belangrijke businessdeals. Vooral dat laatste uiteraard. Rond 18 uur vertrek ik dan weer huiswaarts. Je leest het goed 18 uur. Dat wil zeggen werkdagen van 9 uur. Dit is de Chinese manier van werken. Wie ben ik om hierin tegenin te gaan? Chinezen zijn heel goed in doen alsof ze hard en lang werken. Als persoon die aanpassingsvermogen hoog in het vaandel draagt speel ik het spelletje natuurlijk vrolijk mee.
18u07. Ik kom terug thuis en eet mijn avondeten. Meestal een redelijk simpele, thuis bereidde maaltijd. Wat op zich redelijk absurd is aangezien zelf koken bijna duurder is dan uit eten gaan. Hierna is de dag gedaan en bekijk ik een dvd, pleeg ik een telefoontje met het thuisfront of, als ik écht in vorm ben, ga ik naar de dichtstbijzijnde Starbucks of Costa coffee en kijk ik wat rond naar wat Shanghai nog allemaal te bieden heeft. Na dit alles ga ik slapen en de volgende dag begint alles van vooraf aan. Het lijkt me duidelijk dat er niet veel te bloggen valt.
Nu goed, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik alles expres een beetje saaier voorstel dan het echt is. Dit komt omdat ik onmogelijk in 1 blog kan vertellen wat ik de voorbije 2 maanden heb gedaan. Ik koos voor het vertellen van slechts 1 aspect van het leven hier, namelijk de doordeweekse dag. Gelukkig is er al veel afwisseling geweest en, hoewel in de meerderheid, is de doordeweekse dag niet hetgene dat het meeste doorweegt bij mijn verblijf hier. Menig avonturen heb ik hier al beleefd. Avonturen die ik in volgende blogs zal proberen te belichten. Zo bracht ik al een bezoekje aan de kapper, ging ik naar een KULeuven alumni avond (haha), frequenteerde ik de massagesalons, inspecteerde ik fabrieken, werd ik 7 maal bijna overreden door een taxi, speelde ik een partijtje voetbal met 33 Chinezen (waarvan er toch een 27-tal rotslecht waren) en ga zo maar door.
Ziezo, de eerste blog is een feit. Hierbij beloof ik ook dat ik voor de volgende blog meer mijn best zal doen.
