Ook David krijgt de nodige dosis ellende over zijn nek. Als hij dacht dat hij ermee weg was gekomen bij zijn vader, dan vergiste hij zich schromelijk. Bruno heeft het gehad met zijn zoon en geeft hem de volle laag. Na twintig jaar laat David zich gelukkig niet snel meer op stang jagen, maar misschien meent zijn vader het nu toch wel?
Fragment 6: deel 1
"Jij vuile leugenaar!" David schrok op van zijn brullende vader die zonet de deur van zijn slaapkamer met een knal had opengegooid. Dit kon maar één ding betekenen. Zijn vader was één en ander te weten gekomen. "Gewoon wat helpen inpakken, hé? Een verhuisfirma, hé? Waarom moet ik dan vandaag van de dokter horen dat hij jou gisterenavond heeft zien rondrijden in een illegale dieseltruck in de wijk van de zelfstandigen? Leg dat eens uit!" Bruno's hoofd was bloedrood aangelopen van woede en de aders in zijn hals stonden op springen.
Bruno pauzeerde even om adem te halen en zette zijn tirade verder. "Maar als jij denkt de regels zo aan je laars te kunnen lappen, dan doe je maar! Het kan mij niet meer schelen, al knallen ze een kogel door je kop daar in Niemandsland, want dat is waar je wat mij betreft naartoe kan!"
***
Zijn moeder was achter hem op een poef naast zijn slaapmodule gaan zitten. "David, ik denk dat hij het nu wel meent, hoor," zei ze uiteindelijk na een lange stilte. "Ach mama, hij heeft nu al zo vaak gedreigd dat hij mij eruit zou gooien. Neem me niet kwalijk dat ik hem niet meer ernstig neem."
Slechts enkele dagen later woont David in zijn nieuwe stekje, maar zelfs nu loopt het nog niet van een leien dakje. Hoewel je anno 2050 heel veel kan regelen op heel weinig tijd, dient zich nu een ander probleem aan. David wordt geconfronteerd met een boel kosten en nog enkele technische problemen.
Fragment 6: deel 2
David was pas echt geschrokken toen hij voor de eerste keer eten had willen bestellen. Elke supermarkt vroeg vijfhonderd euro instapkosten alleen al om een shoppingaccount te mogen aanmaken op hun website. Daar bovenop betaalde je eenmalig vijftig euro dossierkosten om je gegevens op te slaan en een maandelijks abonnement of lidgeld van nog een keer vijftig euro. Elke levering van aangekochte goederen bracht nog eens een leveringskost van twintig euro met zich mee of tien euro servicekost wanneer je naar het afhaalpunt ging. Wie zijn boodschappen echter zelf wilde ophalen, kon best een wagen huren, maar dat was helemaal onbetaalbaar als je maar één job had.
Zijn shoppingaccount had hij gisteren al aangemaakt en hij had de instapkosten, dossierkosten en eerste maand lidgeld al overgemaakt. Hij kon meteen zijn winkelwagen vullen, afrekenen en alles laten leveren. Toen hij echter wilde afrekenen, kwam hij voor een onaangename verrassing te staan.
Blijkbaar was het geen probleem om de instapkosten over te maken via elektronische overschrijving, maar de aankopen dienden betaald te worden met een kredietkaart. David had helemaal geen kredietkaart, dus surfte hij naar de website van zijn bank om de kaart aan te vragen. Daar kreeg hij echter de melding dat hij niet aan de voorwaarden voldeed om een kredietkaart te krijgen. Daarvoor moest hij reeds een eerste loonstorting ontvangen hebben. Zijn eerste loon zou pas begin december op zijn rekening verschijnen, maar zo lang kon hij niet wachten om inkopen te doen, als hij niet wilde verhongeren.
***
David wilde de mail al bijna in zijn prullenmand kieperen, toen hij onderaan nog een link zag staan die zijn interesse wekte. De link bevatte een lijst met momenten waarop hij brown-outs kon verwachten en vermeldde ook in welke bibliotheek er een werkplek voor hem gereserveerd was, indien hij tijdens een brown-out moest werken. Uiteraard lag die bibliotheek nog verder van zijn woonst verwijderd dan het afhaalpunt van de supermarkt en als vanzelfsprekend was er diezelfde avond al een brown-out gepland tijdens zijn late shift. David zuchtte van ergernis en haalde zijn handen door zijn haar. Zo dadelijk ging hij nog wensen dat hij thuis was blijven wonen.
Meer lezen? Blijf mijn blog in de gaten houden of volg mijn werk op facebook: www.facebook.com/EsperanzaDiepenhof
Copy right by Esperanza Diepenhof
Niets uit dit blog mag gekopieerd, op enige wijze vermenigvuldigd of openbaar gemaakt worden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
Tijd voor een beetje spanning in hoofdstuk 3 te brengen. Yasna heeft opgemerkt dat er iets vreemds in de buurt staat te gebeuren en neemt Jorin mee op sleeptouw om een kijkje te gaan nemen. Jorin, die er een hekel aan heeft om zijn huis te verlaten nu hij in Niemandsland woont, ziet het niet echt zitten, maar de nieuwsgierigheid wint het van de angst. Geen van beiden begrijpen ze echter wat er gaande is en dan loopt het fout.
Fragment 5
Jorin begreep niet hoe Yasna hem ongemerkt had kunnen besluipen in zijn eigen keuken. Ze gebaarde dat hij haar naar buiten moest volgen. "Ben je gek?" sneerde hij. "Stel je nu niet zo aan en kom mee!" drong ze aan. "Zeg me dan maar eerst wat er zo belangrijk is dat ik mijn leven ervoor zou riskeren," commandeerde hij. Yasna duwde hem een uzi in zijn hand, haalde de veiligheid eraf en trok hem aan zijn arm mee de achtertuin in. "Volg mij en hou je bek dicht," siste ze tussen haar tanden.
Toen ze de struiken aan de rand van de straat bereikt hadden, knielde Yasna en wees naar de overkant. Jorin knielde naast haar neer en keek in de richting die ze aanwees. Aan de overkant van de straat stonden drie grote legertrucks geparkeerd en twee kleinere elektrische wagens. Yasna kwam half overeind en gebaarde dat hij haar weer moest volgen. Toen knapte er onder zijn voet een twijgje. Een soldaat keek meteen hun kant uit en stootte zijn collega aan, toen hij niet meteen iets kon zien. Jorin en Yasna kropen zo snel als ze durfden door de struiken tussen de huizen in, voordat de soldaten besloten in het wilde weg te gaan vuren.
Net toen Jorin de achterdeur openrukte, hoorde hij de eerste schoten en het geluid van brekend glas. Binnen in huis hoorde hij Indira gillen en er werden nog meer schoten afgevuurd.
***
Buiten waren de schoten inmiddels verstomd. Jorin wist met één blik op het scherm van Indira's computer dat ze haar ontslag mocht verwachten. De machine die ze aan het bedienen was geweest, liep helemaal vast en braakte dikke rookwolken uit. Op datzelfde moment weerklonk het toontje dat de ontvangst van een mail aankondigde.
Meer lezen? Blijf mijn blog in de gaten houden of volg mijn werk op facebook: www.facebook.com/EsperanzaDiepenhof
Copy right by Esperanza Diepenhof
Niets uit dit blog mag gekopieerd, op enige wijze vermenigvuldigd of openbaar gemaakt worden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
Irina en Nathan zijn begonnen aan de uitwerking van hun plan B en daarbij stuiten ze - hoe kan het ook anders? - op een hoop problemen. Hun eerste zorg is het vinden van een nieuwe woonst. Hoe moeilijk kan het zijn? Nathan heeft immers nog een groot aantal woningen in eigendom die hij erfde van zijn vader. Eentje heeft Nathan echter weten te verkopen: het huis uit 1920, dat relatief dicht bij hen in de buurt ligt. Dat is een optie die dus al wegvalt, maar er moet op zijn minst nog eentje overeind staan dat aan hun eisen, noden en wensen voldoet, nee? Terwijl Nathan vergadert met zijn aandeelhouders en er alles aan doet om de spreekwoordelijke brandjes te blussen, is het aan Irina om daarachter te komen.
Fragment 4
Irina liep terug naar de eetkamer waar de blauwdrukken en de grondplannen van een tiental huizen in Niemandsland op uitgespreid lagen en ging verder met deze te bestuderen. Nathan zat nog steeds in zijn bureau voor zijn meeting met de aandeelhouders, die al de hele ochtend aan de gang was. Hij had haar nog snel de plannen van de huizen in handen gedrukt voordat de meeting begonnen was. Irina was er meteen mee aan de slag gegaan.
Ze had haar aandacht dan maar gericht op de andere twee huizen in de buurt. Het ene was een grote villa uit 1980, die waarschijnlijk nog makkelijk opgeknapt kon worden, maar ze lag op een klein perceel. Voedselvoorziening zou problematisch kunnen worden op zo'n klein stuk land. Het andere was een groot landhuis, dat in dezelfde straat stond als het huis uit 1920, maar het was nog een heel stuk ouder met als bouwjaar 1890.
De villa in Midden-Limburg was ook best modern en goed uitgerust voor de tijd waarin ze gebouwd was. Ze dateerde uit het jaar 1999 en het landgoed waarop ze was gelegen, was zelfs nog vrij gemakkelijk te beveiligen, dankzij allerlei natuurlijke hindernissen zoals sloten en dicht op elkaar groeiende bomen. Deze woonst genoot haar absolute voorkeur.
Irina stond op van de eettafel en liep naar haar bureau in haar vertrekken. Ze had besloten om de veiligheidsdiensten om twee prospectieteams te vragen. Eén team stuurde ze als de weerlicht naar Midden-Limburg en het andere team moest het oude landhuis gaan inspecteren. Ze mocht de resultaten van hun prospecties in de loop van de namiddag verwachten, werd haar aan de telefoon beloofd.
***
Irina opende de mail met het prospectieverslag. Het betrof de villa in Limburg. Vreemd, dacht ze. Ze had het verslag van het andere huis eerder verwacht, omdat Limburg net verder weg gelegen was. Het verslag was dan ook erg beknopt. Slechts één enkele foto zei meer dan een verslag van duizend woorden. De villa lag in puin.
Meer lezen? Blijf mijn blog in de gaten houden of volg mijn werk op facebook: www.facebook.com/EsperanzaDiepenhof
Copyright by Esperanza Diepenhof
Niets uit dit blog mag gekopieerd, op enige wijze vermenigvuldigd of openbaar gemaakt worden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
Jorin is compleet van de kaart na de schietpartij en laat de avond over hem heen komen als was hij een toeschouwer in zijn eigen leven. Diezelfde avond maakt hij kennis met Yasna's vrienden, of beter gezegd, met haar bende. Zijn stemming varieert ondertussen van verbazing over verontwaardiging tot paniek en van daar naar berusting, totdat hij uiteindelijk weer bij zinnen weet te komen en over de zaken gaat nadenken. Dan ziet hij geen uitweg meer. Indira blijft ondanks alles gewoon haar onmogelijk moeilijke zelf en maakt de situatie er niet beter op.
Fragment 7
Van alle kanten kwamen nu verwilderde, gewapende mannen en vrouwen aanlopen. Ze hadden overal onder struiken en in huizen in de straat verstopt gezeten. Jorin wilde zijn arm optillen om de uzi te richten, maar Yasna duwde zijn arm zachtjes weer omlaag."Je vrienden?" vroeg hij. Ze knikte. De grote man die het dichtst bij hen stond, gaf uitleg. "De soldaten hebben je ruit kapotgeschoten. We hebben enkele schoten in de lucht gevuurd om hen af te schrikken, maar dat was helaas niet genoeg. Deze drie stonden op het punt je hele huis te doorzeven met kogels, dus die hebben we moeten omleggen. Daarna hebben de andere de benen genomen."
"Bedankt," stamelde Jorin toen hij uiteindelijk weer wist hoe zijn stem werkte. Yasna gaf hem een elleboogstoot. Hij keek haar vragend aan. "Koffie!" hielp ze hem herinneren. "Oh, willen jullie misschien een kop koffie?" bood Jorin verbouwereerd aan. De grote man knikte en voor hij goed en wel besefte wat hij voorgesteld had, marcheerden er een tiental paar modderige voeten door zijn inkomhal.
***
"In de stad hadden we tenminste schoon water," zei Jorin geërgerd. "Hier ook, hoor. Gewoon niet de hele dag door. Het heeft zo zijn tijdstippen. Je zult het gauw genoeg merken wanneer wel en wanneer niet. Na een tijdje kun je er je klok op gelijk zetten," lachte Ben. "Och, het water is het minste van mijn zorgen," zuchtte Jorin. "Het raam in mijn woonkamer ligt aan flarden, ik heb geen idee hoe ik mijn avondeten moet klaarmaken, we krijgen waarschijnlijk nieuwe buren in de straat en mijn vrouw is ontslagen! Waarom zou ik me druk maken over een spatje rioolwater?" Hij schreeuwde bijna.
***
Nadat hij gewassen en geschoren was, ging Jorin naast Indira zitten die inmiddels opnieuw tv aan het kijken was. Ze zat de hele tijd op en neer te zappen tussen twee verschillende films. Hij werd er krankjorum van en rukte uiteindelijk de afstandsbediening uit haar handen en zette het toestel uit.
"Hé!" riep ze verontwaardigd uit. "Indira, je beseft toch dat we een groot probleem hebben?" vroeg hij uiteindelijk. Ze fronste haar wenkbrauwen alsof ze niet begreep waar hij het over had. "Welk probleem?" "Jij bent ontslagen. Jij hebt geen inkomen meer en we hebben een lening van drieduizend euro per maand te betalen. Dat gaat ons nooit lukken, Indira!"
Misschien was het bij een waarschuwing gebleven nadat ze de machine om zeep had geholpen, als ze niet al twee waarschuwingen had gekregen die dag. Hij slikte zijn woorden in want hij wist dat het geen nut zou hebben om erover door te gaan en staarde dof voor zich uit. Indira legde haar hand tegen zijn wang en drukte een kus op zijn mond. "Maak je maar geen zorgen over eten. We hebben vrienden genoeg die ons te eten kunnen geven," zei ze. "Ik vind niet dat we elke dag op Yasna mogen rekenen. Dat zou wel een beetje profiteren zijn." "Jorin, zij profiteren toch ook van ons? Ze drinken alle koffie op, gebruiken onze computer, onze keukenspullen en die Yasna is nog de ergste van allemaal. Welk beschaafd meisje probeert er nu een getrouwde man te versieren?" "Huh?" deed Jorin.
Meer lezen? Blijf mijn blog in de gaten houden of volg mijn werk op facebook: www.facebook.com/EsperanzaDiepenhof.
Copy right by Esperanza Diepenhof
Niets uit dit blog mag gekopieerd, op enige wijze vermenigvuldigd of openbaar gemaakt worden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
Als voormalige stadsbewoner is Jorin gewend aan heel wat comfort en luxe, hoewel hij tot de klasse van de werkende armen behoort. Een goed uitgeruste keuken of kookunit hoort daar zeker bij. Alles wat hij zo vanzelfsprekend vond in de stad, blijkt op het platteland heel wat minder vanzelfsprekend te zijn geworden. Hij besluit om een kip te braden en daar een salade bij klaar te maken. Eerst overwoog hij gestoofde appels met honing, maar Indira's slordige inpakwerk bij het verhuizen, zorgde voor een hoop plakkerige troep in dozen. Dit dwingt hem dan om voor de eenvoudigere salade te kiezen die hij zal gaan bereiden met de groenten die hij kreeg van Yasna. Nu alleen nog een manier vinden om die kip te braden... Hij stoot echter op een onoverkomelijk probleem.
Fragment 3
Omdat hij aan een salade maar weinig werk zou hebben, besloot Jorin eerst te kijken naar het middeleeuwse fornuis met oven. Hij had erg veel moeite ondernomen om de verkoper van ijzerwaren zo ver te krijgen, dat hij het ding een week geleden geïnstalleerd had in hun woning en het had hem een fikse duit gekost. Hij hoopte dat het de moeite waard zou geweest zijn. Hij opende de lade van de oven en vond bovenop een vettig rooster een beduimeld boekje dat de handleiding moest voorstellen.
Sommige pagina's van het boekje zaten zelfs aan elkaar gekleefd met opgedroogde etensresten, maar na enig zoekwerk vond hij de pagina waarop stond uitgelegd hoe hij de oven moest bedienen. "Draai het gas open en houd de lucifer in de opening," las hij luidop.
"Gas?" vroeg hij. Gas werd al jaren niet meer gedistribueerd. Hoe kon dat ding nu op gas werken?
Jorin begon het ergste te vrezen.
Hij hield de brandende lucifer in de aangeduide opening en wachtte totdat het gas vlam zou vatten, zoals beschreven werd, maar dat gebeurde niet.
Eén telefoontje later wist hij dat het kwam omdat er ook in Niemandsland geen gas meer verdeeld werd. Als hij geluk had, zou hij misschien nog gas in flessen kunnen vinden, maar die kans was klein. Volgens de telefoniste - die hem overigens gewoon uitlachte - waren zulke gasflessen zelfs illegaal.
Meer lezen? Blijf mijn blog in de gaten houden of volg mijn werk op facebook: www.facebook.com/EsperanzaDiepenhof
Copyright by Esperanza Diepenhof.
Niets uit dit blog mag gekopieerd, op enige wijze vermenigvuldigd of openbaar gemaakt worden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
Jorin is thuis aan het werk achter zijn computer. Indira's shift staat op het punt om te beginnen, Indira veegt haar voeten aan haar job omdat ze zich te goed voelt om te werken en Jorin tracht haar vel te redden tot zijn grote frustratie.
Fragment 2
"Godverdomme, Indira! Leg dat boek weg! Het is twee uur. Je moest al aan het werk zijn." Ze schrok op uit haar overpeinzingen, wierp hem een vuile blik toe, maar zette toch haar computer aan. Niet veel later hoorde Jorin aan de andere kant van de schouw twee maal het waarschuwingssignaal weerklinken dat de komst van een mail aankondigde. Hij klemde zijn kiezen op elkaar en slikte zijn woede door samen met een grote slok water. Pas nadat hij er zeker van was dat zijn stem rustig zou klinken, vroeg hij wat er in de mails stond.
"Eerste waarschuwing: slaapmodule," zei ze. "Wat denken ze nu wel? Ze kunnen mij niet verplichten om in die doodskist te slapen!" foeterde ze. "Doe het nu toch gewoon maar. Je hebt het tot hiertoe ook altijd gedaan," zei Jorin kalm. De inhoud van de tweede mail kon hij wel raden, maar hij vroeg er toch naar. "En de tweede?" "Tweede waarschuwing: laattijdig inloggen," antwoordde ze bars. "Ik was amper vijf minuten later! Als ik vijf minuten te vroeg ben, krijg ik geen rotte cent extra, maar dit houden ze van mijn loon af en ik krijg er een waarschuwing voor! Belachelijk!" Daar ging zijn zelfbeheersing. "Verdomme, Indira! Je kent de regels. Houd je er dan aan. Zo moeilijk is dat nu toch niet?" Jorins stem schoot de hoogte in van frustratie. Nog één waarschuwing en zijn vrouw zou ontslagen worden.
Witheet van woede stortte hij zich weer op zijn werk. Hij goot een grote pan met vloeibaar staal in de machine die zijn vrouw verondersteld werd te bedienen en hij riep haar weer tot de orde. Eenmaal het staal in de machine zat, koelde het razendsnel af. De machineoperator moest dus snel werken om te voorkomen dat het staal de machine zou beschadigen, maar Indira zat nog met haar neus in haar mailbox. Hij schoot overeind, stoof naar haar bureau en rukte haar toetsenbord van onder haar vingers weg. Vliegensvlug sloot hij het scherm met de mails en wisselde naar het werkscherm, waar hij nog net op tijd het juiste commando voor de machine kon ingeven. Na deze interventie moest hij zich haasten om zelf geen waarschuwing in zijn mailbox te krijgen.
Meer lezen? Blijf mijn blog in de gaten houden, of volg mijn werk op facebook: www.facebook.com/EsperanzaDiepenhof
Copyright by Esperanza Diepenhof alias Sofie Timmermans
Niets uit dit blog mag gekopieerd, op enige wijze vermenigvuldigd of openbaar gemaakt worden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
In hoofdstuk 3 worden de personages elk op hun beurt geconfronteerd met problemen; kleine, grote en hele grote. Sommigen zullen de dood in de ogen staren terwijl anderen zich weer afvragen waar ze binnenkort hun kreeft vandaan zullen halen. Meesten onder hen beseffen echter nog steeds niet wat hen boven het hoofd hangt en dat ze op dit moment nog net kunnen genieten van hun laatste "zorgeloze" maanden.
Fragment 1
Jorin liep naar de keuken, draaide de kraan open en wilde net zijn glas onder de straal houden, toen hij zag dat het water bruin kleurde. Het rook ook erg vies. Wat vreemd, dacht hij. Vanmiddag was het water perfect zuiver geweest, toen hij koffie had gezet voor Indira. Hij liet het water een hele tijd lopen - misschien zat er gewoon wat vuil in de leidingen dat moest wegspoelen - en zocht ondertussen in de voorraadkast naar een fles water.
Tegen de tijd dat hij zijn glas uitgeschonken had, stroomde er nog steeds dikke, bruine drek uit de kraan in de plaats van water. Jorin zuchtte en draaide de kraan weer dicht. Hij had geen idee wat het probleem was, maar het moest wachten, want nu moest hij snel weer aan het werk.
***
Jorin besloot om nog een keer naar de kraan te kijken om te zien of hij een probleem kon ontdekken. Hij liep naar de keuken en draaide het oude onding opnieuw open. Moderne kranen werkten al lang met drukknoppen. Er kwam nog een hele geut bruine smurrie uit, maar na enkele seconden was het water weer schoon. Hij begreep er geen snars van, totdat hij zich herinnerde dat dit fenomeen de normaalste zaak van de wereld was op het platteland.
Hij had zich goed geïnformeerd voordat hij aan dit stompzinnige avontuur begonnen was. Hij herinnerde zich nu dat de watermaatschappij de waarschuwing had meegegeven dat zuiver water niet constant gegarandeerd kon worden in Niemandsland. Op tijdstippen dat de vraag in de steden hoger lag, werden de zuiveringsinstallaties die water zuiverden voor de bevolking in Niemandsland, omgeschakeld en aan het stadsnetwerk gekoppeld. Daardoor kon hij er zich aan verwachten dat er op die momenten alleen maar stinkend rioolwater uit zijn kraan zou sputteren.
Blijf mijn blog in de gaten houden voor meer fragmenten uit mijn werk. Je kunt me ook volgen op facebook: www.facebook.com/EsperanzaDiepenhof/
Wordt verwacht... vooruitblikken naar hoofdstuk 4, concept: Back to basics
Ik wou nog graag even samen met jullie
vooruitblikken naar hoofdstuk 4. Hoofdstuk 4 wordt een overgangshoofdstuk. De
omstandigheden van de hoofdpersonages zullen in dit hoofdstuk min of meer in de
plooi vallen en ik introduceer nog twee nieuwe personages.
Eentje
is niet helemaal nieuw omdat ik haar in hoofdstuk 1 al even kort vermeldde -
echter niet in de voorgepubliceerde fragmenten hier op deze pagina - maar ze is
zeker erg boeiend.
Ishta is 20 jaar en lijdt aan dissociatieve identeitsstoornis, wat vroeger ook
gekend stond als meervoudig persoonlijkheidssyndroom. Ze heeft gelukkig maar
één enkele alter, maar het maakt de zaken er voor David niet gemakkelijker op.
Bovendien beseft Ishta zelf niet dat ze aan deze stoornis lijdt. Het tweede nieuwe personage is Ishta's zoontje
Damion. Het kereltje is drie jaar oud en al zeer goed bij de pinken. Dit kleine
ventje zal geen grote rol in het boek wegdragen, maar hij zal de boel af en toe
zeker wat opvrolijken. Een overgangshoofdstuk krijgt meestal al snel het
etiket "saai" mee, daarom heb ik nog voldoende interessante
gebeurtenissen voor dit hoofdstuk achter de hand gehouden. Jorin en Yasna komen
dichter tot elkaar, Indira blijft haar onuitstaanbare zelf en David komt voor
een onverwachte wending te staan. Alleen Irina en Nathan stoten op betrekkelijk
weinig problemen, maar komen wel één en ander te weten wat hen helpt om tijdig
de juiste stappen te ondernemen. Verder ga ik nog niet te veel onthullen, alleen
maar dat hoofdstuk 4 een knallend einde zal krijgen.
Fragmenten uit hoofdstuk 2, concept: Back to basics
Na het verbeteren en vervolmaken van hoofdstuk 2, kun je hier enkele korte fragmenten lezen. Hoofdstuk 2 staat misschien niet meteen bol van de spanning, maar des te meer van de romantiek.
Hoewel Nathan en Irina al enkele jaren verkering hebben, is daar nog niet veel van te merken. De twee zijn nog steeds dolverliefd op elkaar alsof ze nog maar net samen zijn. Irina, die tot hiertoe steeds in een beschermde bubbel geleefd heeft, komt één en ander te weten over hoe de wereld er nu werkelijk uitziet en haar ontzetting kan niet groter meer worden, of dat denkt ze althans. Nathan verlangt er al enige tijd naar om de volgende stap in hun relatie te zetten en besluit uiteindelijk om haar als zijn gelijke te behandelen en niet langer meer af te schermen voor de bittere waarheid. Hij legt Irin haarfijn uit wat er gaande is in het land en hoe dat zo gekomen is, wat haar dromerige perceptie van de realiteit tot een abrupt einde brengt.
Nathan, zou je even een
zwembroek kunnen aantrekken? vroeg de man langs zijn neus weg. Oeps,
betrapt, grinnikte Nathan. Hij liet Irina los en zwom naar de trap waar haar
vader hem stond op te wachten met afgekeerd gezicht en uitgestoken handdoek.
Nathan nam de handdoek aan en sloeg hem meteen om zijn middel. Er is weer een opstootje geweest in de centrale van Vilvoorde, meldde
Irinas vader. Nathan liet zijn onderbroek uit zijn handen vallen en keek de
man geschokt aan. Alweer? De oudere man knikte bevestigend. Ja. De derde in
een maand tijd. Als we dit niet gauw de kop indrukken, komt de bevoorrading in
de problemen. Nathan was nog maar kort geleden in zee gegaan met Rik, Irinas
vader, als zakenpartner. Hij had hem beloofd dat hij zijn erfenis zienderogen
zou zien groeien, maar nu begon Nathan toch zijn twijfels te krijgen. Wat was
de aanleiding dit keer? wilde Nathan weten. Ik ken nog geen details, Nathan.
Sorry. Vanavond weet ik meer. Zullen we het bespreken tijdens het diner?
***
Irina keek Nathan na terwijl hij de zwemhal
uitbeende, zijn vaste tred observerend. Hij liet zijn kleren achter op de
ligzetel. Hij was een streling voor het oog van de vrouw, zo meende Irina. In
het begin van hun relatie had haar vader wel enkele bezwaren gemaakt tegen het
leeftijdsverschil van vijftien jaar, maar die bezwaren waren snel van tafel
geveegd. In de rijkere kringen was het een veel voorkomend fenomeen dat de
gescheiden heren de jonge dames uit het ouderlijk huis wegkaapten.
***
Geniet van uw rijtochtje. Irina glimlachte naar
het meisje en bedankte haar. Ze genoot immers altijd van haar rijtochtjes, al
was ze omwille van de veiligheid gedwongen om binnen de muren van de wijk te
blijven. De wijk Keerbergen was immers groot genoeg en bevatte nog veel
onbewoonde delen die enkel bestonden uit prachtige bossen en uitgespreide velden.
De bomen waren op sommige plaatsen zo hoog en zo dicht opeen aangeplant dat ze
de wijkmuren volledig aan het zicht onttrokken en haar deden vergeten dat ze in
wezen opgesloten zat. Ze kon zich niet inbeelden dat er ergens ter wereld een
mooiere plek bestond om te leven.
***
Valentina stond haar met haar
merrie op te wachten aan het bospaadje naast haar huis aan het einde van de
straat waar Nathan woonde. Daar reden ze samen zwijgend het bos in. Algauw
gingen de paarden over in draf en voor ze goed in wel uit het zicht waren,
sprongen ze aan in galop. Hoewel beide meisjes hun ouders hadden gezworen om
nooit de paden te verlaten, konden ze het niet laten dwars door de bossen te
rijden, waarbij ze over omgevallen bomen en ondiepe beken sprongen, zich een
weg baanden door kreupelhout en laaghangende takken maar ternauwernood uit hun
gezicht konden houden. Ze gierden het uit van de pret toen Irina voor de
zoveelste keer een scheur opliep in de mouw van haar shirt. Het was al het
derde rijkostuum in een maand tijd dat hetzelfde lot onderging. Gelukkig kostte
het haar geen moeite meer om het voor haar vader geheim te houden nu ze zo goed
als bij Nathan inwoonde. Nathan had wel weet van haar in principe ongeoorloofde
ritjes, maar deed er verder niet moeilijk om. Het enige waar hij voor vreesde
was dat de autoriteiten haar toch een keer zouden straffen, want de regels
waren er voor een reden, zo had hij haar gezegd, maar omdat Irina in tien jaar
tijd nog nooit een bewaker in de bossen had gezien, vond ze dat ze niks te
vrezen had van de autoriteiten.
***
Bedankt,
Maria. Maria aanvaardde haar dank je zoals gewoonlijk met een vriendelijk
hoofdknikje en wilde de badkamer even verlaten om een en ander klaar te gaan
zetten op de kaptafel, toen Irina haar terugriep. Maria, wacht even. Ik
bedoelde niet alleen: bedankt voor het bad, ik bedoelde: bedankt voor alles tot
hiertoe. Het dienstmeisje draaide zich om en keek naar de grond. Niet één
enkele keer had men tijdens haar opleiding aangeleerd hoe ze gepast diende te
reageren op zon welgemeend dankwoord. Ik, eh, ik weet niet wat zeggen,
juffrouw, stamelde ze. Kom even bij me zitten, vroeg Irina. Het was een
vreemd verzoek en dat wist ze ook wel, maar ze wilde haar dienstmeisje nu
eindelijk wel wat beter leren kennen. Graag, juffrouw, maar ik heb nog wat
werk. Uw kaptafel Ze besefte net op tijd dat ze haar meesteres nooit mocht
tegenspreken en ging zitten op het krukje naast de badkuip. Mooi zo. Hoe oud
ben je eigenlijk? stak Irina van wal. Ik ben negentien, juffrouw, antwoordde
ze beleefd en waarheidsgetrouw. Irina moest even denken. Dat betekent dat je
op je veertiende voor mij bent beginnen werken? Wat jong om al te werken!
Hoeveel krijg je eigenlijk betaald van mijn vader? Het was een indiscrete
vraag, maar zelfs daarop moest Maria beleefd en naar waarheid antwoorden,
indien zulk een vraag gesteld werd, zo was haar geleerd. Ik krijg helemaal
geen geld betaald, juffrouw. Mijn loon bestaat uit mijn kost en inwoon, wat
kleren en enkele persoonlijke gebruiksvoorwerpen. Uw vader voorziet in mijn
levensonderhoud in ruil voor mijn diensten aan u, juffrouw. Irina zette grote
ogen op. Je krijgt niet betaald?!
***
Uiteindelijk
bracht Maria haar juwelenkist zodat ze een keuze kon maken. Irina koos het
eenvoudig zilveren collier met een kleine blauwe diamant eraan die ze van
Nathan had gekregen en de bijpassende oorhangers en armbanden. Vier fijne
zilveren ringen die ingelegd waren met piepkleine diamantjes om haar beide
wijsvingers en ringvingers te sieren, maakten het geheel compleet. Excellente
keuze, juffrouw, complimenteerde Maria haar. Het waren niet haar duurste
juwelen, maar het waren wel de stukken met de grootste emotionele waarde. Irina
had al een keer grappend tegen Nathan gezegd dat ze al het geld van haar vader
en alle luxe die daarmee gepaard ging zo zou opofferen om bij hem te kunnen
blijven als het daarop aan zou komen, maar ze begon zich nu te realiseren dat
het stilaan realiteit werd en geen grap meer was. Haar verliefdheid begon te
veranderen in houden van. Ze hield van Nathan. Ze kon niet meer zonder hem en
opeens werd ze doodsbang als ze terugdacht aan de woorden van Valentina van die
middag. Zou het waar zijn?
***
Tijd voor het diner, zei ze meer tegen zichzelf
dan tegen Maria en net op dat moment werd er op de deur geklopt. Ja? vroeg
ze. Ik ben het, lieverd, klonk Nathans zachte, opgewekte stem vanachter de
deur. Mag ik binnenkomen? Ja, hoor, antwoordde ze. Voor een buitenstaander
zou dit gebruik misschien erg vreemd overgekomen zijn, maar in de rijke kringen
was het normaal dat partners elkaars privacy als heilig beschouwden. Daarom
werd er steeds om uitdrukkelijke toestemming gevraagd alvorens de ander zijn of
haar privévertrekken te betreden. Voorzichtig deed hij de deur open en stak
eerst zijn neus en vervolgens de rest van zijn gezicht door de kier. Hij
wachtte tot ze hem wenkte vooraleer hij helemaal binnenkwam. Ze kreeg meteen
een brede glimlach op haar gezicht toen ze de zijne zag. Ze werd gewaar dat
haar hele wezen begon te stralen als de zon en dat haar wangen begonnen te
gloeien. Het vergde al haar zelfbeheersing om zich niet in zijn armen te
storten, maar om beheerst naar hem toe te stappen en hem een degelijke kus op
de wang te geven. Het was niet echt gepast om meer affectie tentoon te spreiden
in het bijzijn van een bediende. Maria was werkelijk fantastisch. Ze begreep
meteen hoe moeilijk het was voor Irina en verliet de kamer snel en onopvallend
zodat ze nog snel enkele minuten privacy hadden voordat het diner begon.
***
De uren die volgden, waren een kwelling voor Irina.
Haar moeder preekte aan één stuk door over hoe een dame zich behoorde te
gedragen en dat Irina op alle gebied tekort schoot. Ze sneerde dat ze begreep
dat Nathan niet met haar wilde trouwen. Zulk een echtgenote zou hem te schande
kunnen maken en dat was slecht voor zijn zakelijke reputatie. Zolang ze maar
samenwoonden kon hij zijn relatie met haar afdoen als een affaire, een
minnares, niets ernstigs, maar als hij eenmaal met haar getrouwd zou zijn, kon
dat niet meer. Nathan doet zoiets niet! had Irina getierd. Waarna haar moeder
haar weer op haar gebrekkige zelfbeheersing had gewezen. Ze ging verder dat ze
blij mocht zijn dat het maar een diner bij haar familie was, want als de
zakenrelatie van Nathan een vreemde was geweest, had ze beslist geen goede
indruk gemaakt. Na een poosje stopte Irina gewoon met luisteren. Ze knikte
alleen nog maar, wat door haar moeder opgevat werd als een teken dat de
boodschap begon door te dringen. De vrouw milderde haar toon tegen haar dochter
toen ze vroeg: Je weet toch wel dat ik gelijk heb en dat ik dit alleen maar
voor je eigen bestwil zeg? Ja, mama. Het interesseerde Irina geen barst.
***
Nieuwsgierigheid was niet meteen een goede
eigenschap, althans als ze haar moeders preek ter harte moest nemen. Nathan,
begon ze toen ze bij het poortje kwamen, maar hij onderbrak haar. Niet hier,
Irina,zei hij en kuste haar zachtjes. Straks, als we binnen zijn, beloofde
hij. Vertel je me dan alles? wilde ze weten. Alles wat je vader gezegd heeft
en nog wel meer dan dat. Alles wat jij nog niet weet en al heel lang had moeten
weten.
***
Het kostte Nathan uiteindelijk de grootste moeite
om de kus uiteindelijk te verbreken, maar hij had nog een lang verhaal te
vertellen. Nu jij, zei Irina. Nu ik, bevestigde hij. Ik was eigenlijk al
van plan geweest om je te bekennen dat ik van je hield. Jij bent voor mij de
zon in een duistere wereld, Irina. Jij maakt mij echt gelukkig. Irina voelde
een maar aankomen en dus vroeg ze: Maar? Nathan knikte en vervolgde: Maar,
ik heb jou tot hiertoe nooit als mijn gelijke behandeld en daar wil ik vanaf nu
verandering in brengen. Tegen de wil van je vader in. Irina was met stomheid
geslagen. Ze kon niets doen of zeggen buiten hem stomverbaasd en vragend
aankijken.
***
"Tot
zover valt het misschien allemaal nog wel mee, maar nu komt het: door al het
geweld was het leven nog duurder geworden. De werkgevers - en laten we wel
wezen, dat zij wij, de rijken hadden hun producten en diensten erg duur
gemaakt door de grote risicos en de grote investeringen. Ondertussen zijn alle
kosten al heel lang terugverdiend en zijn we er alleen maar rijker van
geworden. De mensen in de steden kunnen lang niet meer kopen wat ze
vijfendertig jaar geleden nog vanzelfsprekend vonden. Het zijn werkende armen,
Irina. Ze werken zich te pletter om niks voor zichzelf over te houden. Besef je
wat de regering heeft gedaan? Ze hebben geld afgepakt van de zwakste groep in
onze samenleving: de zieken, de ouderen en de mensen die niet konden werken om
dat te spenderen aan de zogenaamde veiligheid van de overblijvers. Als ze die
mensen hun aalmoes nooit hadden afgenomen, waren deze mensen nooit een gevaar
gaan vormen en had dat geld ook nooit aan de veiligheid gespendeerd moeten
worden.
***
De
klok gaf ondertussen 4:36 aan en dat betekende dat ze eigenlijk over een paar
uur al weer moesten opstaan. Nathan had een vroege meeting met de investeerders
om tekst en uitleg te geven bij de recente opstootjes. Het plan was dat hij en
Rik de boel wat zouden trachten te sussen en dus zou hij een helder hoofd
kunnen gebruiken. Ze maakten zich klaar om naar bed te gaan. Hoewel de slaap
hen vrijwel meteen overviel, bracht hij geen verlichting uit hun ellendige
toekomstbeeld. Nachtmerries verstoorden hun korte nachtrust en de volgende
ochtend hadden ze beiden dikke wallen onder hun ogen, maar de taak waar ze voor
stonden, kon helaas niet wachten. Niemand wist immers hoeveel tijd hen nog
restte voordat het noodlot zou toeslaan.
Hopelijk heb je kunnen genieten van deze fragmenten - het zijn er meer geworden dan ik oorspronkelijk van plan was vrij te geven - en kijk je uit naar hoofdstuk 3.
In hoofdstuk 2 zullen jullie kunnen kennismaken met twee nieuwe personages in het boek. Irina en Nathan lijken wel van een andere planeet te komen. Met hun afkomst van rijke ouders kennen zij geen van de problemen waarmee David en Jorin geconfronteerd worden. Alles wordt hen op een gouden blaadje gepresenteerd, terwijl hun ouders de invloed van hun kapitaal misbruiken. Wanneer het echter begint te rommelen in hun wijk, maar ook daarbuiten, werken ze samen een plan B uit. Nathan tracht nog, samen met zijn zakenpartner en Irina's vader, Rik de problemen de kop in te drukken, maar het blijkt al snel onbegonnen werk.
In plan B bereiden ze zich samen voor op een heel ander leven, ver weg van hun wijk en ver buiten hun comfortzone. Of hun liefde bestand zal zijn tegen deze grote beproeving, is nog maar de vraag. Er staan hen grote ontberingen te wachten van zodra plan B in voege zal treden, zoveel is zeker.
Irina is de zachtheid zelve. Goedlachs en een tikkeltje naïef als ze is, heeft ze Nathans hart gestolen. Haar schoonheid is ook mooi meegenomen. Ze gooit dan ook al haar charmes en andere troeven in de strijd om de realisatie van hun alternatieve plan tot een goed einde te brengen. Ze deinst er niet voor terug om de regels van de autoriteiten aan haar laars te lappen en de protocollen die bij haar status horen te negeren om plezier te kunnen maken.
Nathan is een doorwinterde zakenman, maar zijn menselijkheid kent echter geen grenzen. Daardoor stuit hij vaak op een muur bij Irina's vader, die hard en meedogenloos zijn zaken runt en over lijken durft gaan. Nathan gelooft heilig dat het anders kan, maar mist de nodige overredingskracht. Hij is een rijke bedrijfseigenaar met een socialistisch kantje en een onmiskenbare aantrekkingskracht. Ook al volgt hij zelf de regels van de autoriteiten zo goed mogelijk na, hij maakt geen bezwaar tegen Irina's uitspattingen. Hij vindt haar avonturen eerder amusant dan storend, maar kan zijn bezorgdheid om zijn veel jongere geliefde maar moeilijk verbergen. Hij is een man met een groot hart en een pientere geest, die met de nodige voorzichtigheid en consideratie voor anderen steeds zijn plannen weet te verwezenlijken.
