Hans is niet meer. Hij heeft mij verlaten, mijn enigste vriend. De enigste geldige reden van mijn tijdelijk bestaan.
Ik voel het. de arendvleugels die Hans voor me maakte komen van pas. Dit is het perfecte moment. Ik heb me nog nooit zo licht gevoeld. Nog evenetjes en ik zal eindelijk echt vliegen.
Tot straks papa.
"Blindelings daalde hij de trap af en liep rechtstreeks naar zijn slaapkamer. Daar zette hij een stoel onder het raam en klom erop. Hij opende het raam, plaatste een voet op de vensterbank, de andere voet, en zette zich schrap. Vervolgens bewoog hij zijn vleugels tweemaal op en neer, en vloog op. Nooit had hij zich zo licht gevoeld." p.270
Nu ik de rest van mijn leeftijdsgenootjes zie weet ik het zeker, ik ben anders. Ik haat school. Ze lachen me uit omdat ik dik ben en niet goed meer kan stappen. Ik word geschopt en geslagen. Maar ik moet gaan van mama of anders zwaait er wat thuis. Het liefst blijf ik onopgemerkt. Hoe minder ik in de belangstelling sta hoe beter. Ik probeer me altijd te verstoppen, maar dan komt juf Rita mij zoeken, ze is een vriendelijk mevrouw. Ik hoop ooit gewoon weg te vliegen van dit allemaal. Het hoeft niet meer. Gelukkig heb ik Hans nog.
" 'Morgen ga je terug naar school!' Naar school. Nu wist hij wat die woorden betekenden. Nu kon hij er tegenop zien. 'Nie sjool,' flapte hij eruit en had er al meteen spijt van. 'Wat zei je?' De toon van haar stem klonk dreigend. Maar hij zei niets meer, had zich al omgedraaid en verdween uit de keuken. " p.123
Onze bovenbuur, hij hoorde mijn moeder dagelijks naar mij roepen en wist mijn naam dus al. Hij heeft een idee over wat ik doormaak. Misschien kan hij mij geven wat ik echt wil? Vandaag ben ik met hem naar buiten geweest. Het is wonderbaarlijk wat er daar allemaal te zien valt. Een kraai vloog boven mij weg naar de zon toe. Ik was er bijna, ik fladderde net als hem met mijn armen, zo hard als ik kon. Ik voelde dat ik ging opstijgen, maar op dat moment verdween de kraai in het licht van de zon, en ik was nog steeds vastgeplakt aan de grond. Hans liep naar me toe en schreeuwde met woede naar me. Ik begon te wenen, ik was nog steeds hier ...
"Als geluk bestond, had de vrachtwagen Arend onder zijn wielen verpletterd en hem zo verlost van het miserabele leven dat hem was toebedeeld. Maar geluk bestaat niet en dus kwam het voertuig op een halve meter van de onfortuinlijke jongen genadeloos tot stilstand."p.94
Vandaag is het precies één jaar geleden. Precies één jaar geleden dat niet ik op de wereld kwam, maar de wereld op mij. Mijn moeder haat mij en mijn bestaan. Ze vindt dat ik teveel huil en schreeuw. Ik kan niets goed doen voor haar, dagelijks roept ze wel is naar mij, en alles wat met mij te maken heeft, heeft ze liever zo snel mogelijk achter de rug. Ze liet me controleren door een man in een witte jas. Die vertelde dat er allerlei dingen mis zijn met me. Opweg naar de man was ik verwonderd over wat er zich allemaal afspeelt buiten de muren van onze flat. Ik wil zo snel mogelijk terug naar buiten!
"Arend was op dat moment ook overdonderd door wat hij onderweg naar de huisarts allemaal had gezien. Nu hij voor de eerste keer sinds lange tijd buiten was gekomen, was er een nieuwe wereld voor hem opengegaan, die hij gretig tot zich had genomen. Van alle kanten was hij overspoeld door geluiden en waar hij ook had gekeken, overal had hij nieuwe dingen ontdekt, die hij met zijn blik en zijn wijzende vingers was blijven volgen tot hij met een ruk weer werd voortgetrokken."p.82-83
Waarom? Waarom ben ik hier ? Waarom werd ik geboren?
Het enigste wat ik wil is kunnen vliegen... Vogels,insecten,vliegjes, allemaal kunnen ze vliegen, waarom heb ik dan zo'n stomme armen en geen vleugels? Mijn moeder lijkt niet erg blij met me. Het lijkt alsof ze iets anders wou. Misschien komt het door de moeilijke zwangerschap die ik ze bezorgd heb. Ik lijk niet op de rest van mijn soort, ik ben ... anders.
"Arend had nooit geboren mogen worden. Zelf had hij zijn uiterste best gedaan om het niet zover te laten komen. Toen hij nog maar net als embryo vanuit de eileider in de baarmoeder was afgedaald, nam hij het besluit zo hard te groeien dat hij nooit op natuurlijke wijze ter wereld zou kunnen komen" p9.
