Zoals de titel al verraad, heb ik het momenteel zoooooo druk! Nog maar amper een week en het grote optreden is er al. Wat een gedoe seg! Zo'n groot evenement organiseren zou stukken beter gaan, als gewoon iedereen zijn ding zou doen. Wanneer je je voor iets engageert, zorg je er ook voor dat jouw onderdeeltje in orde is... Nu een week voor het optreden zijn er nog zoveeeeeelll dingen niet in orde. Als dat maar goed komt...
De organisatie van de trouw staat er beter voor... ENnnnnnn groot nieuws. Sinds deze maand zijn we officieel aan het proberen om zwanger te worden! Hoe spannend..........
Een mooie nieuwe gsm... Toch eens even uit proberen! Er staat een goede agenda op zodat ik alle afspraken voor de trouw er goed kan bijhouden! Nog een tweetal weken en dan is het ons grote optreden... Vandaag tijdens de repetitie leek iedereen toch enthousiast! Laat ons hopen op het beste!
Lekker ziek op de zetel... De ideale moment om hier wat gif te komen spuiten.
Werken... Het leven van een leerkracht... Net zoals in elke job ervaren wij negatieve kantjes aan het beroep waar je mee moet leren leven of het is tijd om een andere job te zoeken. Het is nu net dat laatste wat in dit beroep zo moeilijk is.
Vanaf de moment dat je voldoende jaren in het onderwijs staat, kan je vastbenoemd worden. Wanneer je vastbenoemd bent, kan je een heleboel voordelen hebben die je in een anderde job niet hebt. Het is erg moeilijk om vastbenoemde mensen te ontslaan. Vaak kunnen deze mensen het echt uithangen. Dit wil zeggen, ze kunnen soms gewoon doen wat ze willen (of net niet doen wat ze niet willen) zonder hiervoor in de problemen te komen. Sommige leerkrachten weigeren om bepaalde delen van de job te doen (wachten, studiehouden, rapporten schrijven) en komen hier gewoon mee weg. Heel frustrerend als je dan bij de jongere generatie behoort die er het beste van probeert te maken en braaf alles doet zoals het hoort.
Nu, dit vind ik nog niet echt het probleem. Ieder doet zijn job en ik vind het niet heel erg om af en toe dingen te doen die niet mijn taak zijn aangezien andere mensen rateren. Ik probeer altijd het belang van de leerling voorop te plaatsen en dat betekent soms dat ik dan geen andere keuze heb. Wat vervelender is, is het negativisme waarmee die oudere generatie kampt. Alles is slecht: de leerlingen zijn stout, het secretariaat werkt niet hard genoeg, de leerplannen zijn niet duidelijk en/of onvoldoende, de directie probeert hen te pesten,... Ik vind het erg moeilijk om me daar als jonge leerkracht tegen te wapenen. Steeds positief blijven en je niet ergeren, is een moeilijke opdracht.
Uiteraard maakt wat je van de leerlingen terugkrijgt, veel goed!!!
We zijn weeral een stapje dichter bij DE grote dag. Vanmiddag kwam mijn neef op bezoek met de afgewerkte uitnodigen. Sneller dan verwacht! Ze zien er echt goed uit, helemaal ons... Woensdag kunnen we gaan kijken voor de trouwringen en zaterdag gaan we kledij voor mijne fiancé kiezen. Spannend allemaal!
Vandaag zijn we samen gaan eten. Eventjes er met twee uit... Het topic tijdens het eten : 'een huwelijksreis of niet?' Persoonlijk zou ik enorm graag zo een mooie reis naar Afrika maken. Een weekje safari en een weekje rust... Hij vond dit niet echt een super idee, leek me. Het 'kindjes maken' moet dan nog even wachten natuurlijk. Bovendien betalen mijn ouders een groot stuk van het trouwfeest om ons te ondersteunen. Als wij dan met het overige geld een grote reis gaan maken, komt dit misschien nogal vreemd over. Ik moet hier eens even over nadenken. Zo'n grote, verre reis is echt een droom en wanneer we aan kindjes gaan beginnen, zal dit er waarschijnlijk niet meer van komen.
Wanneer ik mezelf hier hoor praten, (denken ) lijkt het alsof ik echt nog niet wil beginnen aan kindjes. Het tegengestelde is echter waar. Vandaag werd ik weer maar eens geconfronteerd met die kinderwens. Een goede vriendin van mij is vanmorgen bevallen. Haar tweede spruit en waarschijnlijk een wolk van een baby. Ongeloofelijk trouwens hoe snel die bevalling is gegaan. Rond 13uur was zij nog aan het chatten met een vriendin en rond 15uur kregen we al bericht over de geboorte van haar kindje. Hier wil ik gerust voor tekenen hoor. Laat mijn toekomstige bevalling ook maar zo vlug vooruit gaan. In ieder geval, toen ik hoorde dat het kindje er was, voelde ik echt een steek van jaloezie door mijn hartje gaan. Zo'n klein schattig kindje, helemaal van ons... Die twijfels zijn niet echt abnormaal denk ik. Af en toe vraag ik me af of ik wel een goede mama zou zijn. Ik ben niet echt een moederke ... Met mijn leerlingen ben ik ook niet echt het zorgende type. Ik ben eerder de toffe, grappige (al zeg ik het zelf ) leerkracht. Ze kunnen uiteraar allemaal bij mij terecht met hun verhaal, maar ik ben niet knuffelig en troostend... 'Verman u zelf en we maken er het beste van', is mijn moto! De leerlingen uit het secundaire onderwijs appreciëren dit wel, maar ik weet niet of jongere kindjes hier voldoende uit halen. Langs de andere kant, heb ik me laten vertellen dat dat moedergevoel komt wanneer het kindje er is. Je hebt tenslotte 9 maanden om je voor te bereiden. Ik weet dan ook al zeker dat ik een ventje heb dat een fantastische papa zal zijn. Bovendien heb ik ook een fantastische familie en (toekomstige) schoonfamilie die er altijd voor ons zullen zijn.
Ik heb niet zo'n heel slecht leven he... Er zijn inderdaad echt wel ergere dingen dan een beetje twijfels over het al dan niet krijgen van een kindje. Een kindje zou ons leven zoizo verblijden.
Een collega van mij , is sinds september samen met een man en zijn ondertussen al een aantal weken begonnen met 'proberen'. Iedereen maakt uiteraard zelf uit hoe ze hun leven invullen, maar dit vind ik toch echt verschrikkelijk snel. Dat plaats mijn twijfels toch wel in een ander daglicht.
Een vriend van mij is een aantal jaar geleden overleden. Zelfmoord... Een perfecte jonge, lieve man... Ex- vriendje ( 3jaar), enorm veel met meegemaakt. Ze hebben ons het leven zuur gemaakt door pesterijen, weddenschappen om ons uit elkaar te halen,enz... Enorm kinderachtig allemaal... Hij was natuurlijk ook niet onschuldig... Hij bedroog en beloog mij... Ik vind het knap van mezelf, dat ik mijn huidige fiancé zo blindelings vertrouw. Ik heb het heel erg moeilijk gehad met zijn dood maar ook met die relatie. Ik ben toen heel erg jong in een volwassenensituatie geduwt en wist echt niet hoe ik daar mee moest omgaan. Het heeft lang geduurd voor ik het vertouwen in mensen terug vond, maar dit lijkt me ondertussen wel gelukt denk ik. Of ben ik misschien nog steeds een beetje naiëf. Ik blijf het vooral moeilijk vinden om vriendinnen te vertrouwen. Ik ben graag geliefd, zoals zoveel mensen en geef dan ook snel teveel van mezelf. Het is dan ook makkelijk om dat tegen mij te gebruiken. Daarom ook, denk ik dit dagboek.
Zo, dat was weeral een heel stuk... Die eerste keren wil je over alles schrijven lijkt me... Misschien dat het later wat gestructureerder zal worden. Trouwens, hoofdzakelijk blijft dit voor mezelf en als ik er dan maar iets aan heb.
Wel er was eens... niet zo een heel speciaal persoon. Gewoon... Ikke...
Ik probeer wat te maken van mijn leven als 24- jarige persoon en ook al ben ik nu bijna volwassen , soms heb ik toch het gevoel dat ik wat richtlijnen nodig heb. Met dit blog, wil ik mezelf de kans geven om na te denken over mijn avonturen en misschien kom ik zo af en toe wel tot wat inzichten. Het lijkt me nog steeds wat vreemd om mijn ideeën en gedachten, onbeveiligd de wereld in te sturen. Het idee dat iemand dit leest is langs de ene kant beangstigend, maar langs de andere kant ook bevredigend. Misschien zijn er sommigen onder jullie die mijn verhaal herkennen. Die lotgenootjes zijn erg welkom en alle tips zijn uiteraard welkom.
Toch is deze blog, vooral voor mezelf. Om mezelf beter te begrijpen en om herinneringen te vereeuwigen.
Een mogelijke vraag kan hier zijn: Waarom niet ventileren bij je vrienden of je vriendinnen? Wel veel van mijn vrienden en/of vriendinnen zijn mensen met eigen problemen en belevenissen. Dikwijls zijn zij diegene die naar mij komen met hun verhalen. Ik ben niet echt iemand die makkelijk gevoelens deelt.
Waarom niet ventileren bij je partner? Wel die moet nu ook niet ALLES weten ! BTW, sommige dingen blijven af en toe beter onbesproken... Hihi!
Zo wat meer over mezelf?
Wel ik ben een leerkracht secundair onderwijs en zie mijn beroep als een passie en hobby. Ik ga bijna elke dag met volle goesting werken en hoop altijd dat ik iets kan betekenen in het leven van mijn leerlingen. Misschien is dit naief, maar ik ben een wereldverbeteraar;
Ik ben verloofd met een fantastische man, waarmee ik al een tijdje mee samenwoon op ons eigen stekje. Binnen een dikke 3 maanden geven we elkaar het ja- woord en leven we nog lang een gelukkig. Mijn vriend is een beetje ouder dan mij en wil graag na onze trouw aan een kindje beginnen. Ik heb daar lang over nagedacht, maar ik denk dat ik daar wel klaar voor ben. Weet je dat eigenlijk ooit helemaal zeker? Is er een perfecte moment om een kindje ter wereld te brengen. Wanneer wij getrouwd zijn, hebben we allebei vast werk (ik ben nog niet vastbenoemd echter), een leuke familie die er altijd voor ons is, een eigen stekje,... Is dit dan niet de perfecte moment? Waarom blijf ik dan soms toch nog twijfelen? De ene dag kan het niet snel genoeg gaan en denk ik soms dat het belachelijk is om nog te wachten tot aan de trouw. De andere dag ben ik bang om te vroeg aan kindjes te beginnen en er achteraf spijt van te hebben.(belachelijk hoor: want wie heeft er spijt van een kindje?) In mijn omgeving zijn er geen vriendinnen/kennissen die al even 'ver' staan in het leven. De meeste meiden van mijn leeftijd studeren nog, zijn vrij 'gezellig' en/of wonen nog thuis. Wanneer ik met hen praat over trouwen en kindjes horen ze het in Keulen donderen. Ik ben altijd wel iemand geweest die vroeg kindjes wou en vroeg wou trouwen. Maar die twijfels blijven toch vrij reëel. Is dit een teken om er nog niet aan te beginnen? Of zijn die twijfels normaal en heeft iedereen die op zo'n bepalend moment in je leven?
Misschien hebben die twijfels ook wel wat te maken met enkele gebeurtenissen in de afgelopen maanden. Ongeveer tien jaar geleden, ben ik gevallen tijdens turnen en brak ik mijn arm op verschillende plaatsen. Ik ben een heleboel keren geopereerd en de dokters hebben me toen gewaarschuwd dat dat niet het einde zou zijn. Zo gezegd... Een aantal maanden geleden ontdekte ik dat ik geen gevoel meer heb in mijn hand. Blijkbaar was er een zenuw aan het afsterven in mijn elleboog en straalde dit (natuurlijk) naar mijn hand. Beetje griezelig want mijn hand bleef soms in kramp staan en ik had toen een klauw recht uit een horrorfilm. Een vrij simpele operatie zou dit moeten verhelpen. Ondertussen heb ik deze operatie gehad ben ik zo'n 40 keer naar de kinesist geweest en voel ik eigenlijk niet veel beterschap. Het enige verschil is dat ik ondertussen 8 littekens heb op mijn elleboog (dat zal mooi zijn op mijn trouwdag ) De dokter liet me weten dat het tijd was om invaliditeit aan te vragen aangezien het vanaf nu alleen nog maar achteruit zou gaan. Momenteel gaan er nog vrij veel dingen goed, ik laat alleen af en toe wat dingen vallen en zware activiteiten gaan al wat moeilijker ( leuk excuus om niet te moeten poetsen). De dokter liet toen vallen dat ik tegen de expertise (wets-) dokter goed moest overdrijven. Ik zou moeilijk mijn kindje kunnen optillen of luiers verversen. Dit is toch een beetje blijven hangen.
Ach ja...
Ziezo... Nu is er al wat meer over mijn leven geweten... Niet dat dat belangrijk of speciaal is, maar gewoon leuk om eens wat van die dingen van me af te schrijven.
) lijkt het alsof ik echt nog niet wil beginnen aan kindjes. Het tegengestelde is echter waar. Vandaag werd ik weer maar eens geconfronteerd met die kinderwens. Een goede vriendin van mij is vanmorgen bevallen. Haar tweede spruit en waarschijnlijk een wolk van een baby. Ongeloofelijk trouwens hoe snel die bevalling is gegaan. Rond 13uur was zij nog aan het chatten met een vriendin en rond 15uur kregen we al bericht over de geboorte van haar kindje. Hier wil ik gerust voor tekenen hoor. Laat mijn toekomstige bevalling ook maar zo vlug vooruit gaan. 
Er zijn inderdaad echt wel ergere dingen dan een beetje twijfels over het al dan niet krijgen van een kindje. Een kindje zou ons leven zoizo verblijden. 
