Hersenspinsels en gedachtenkronkels van Miss C Iedereen op deze prachtige blauwe planeet heeft wel eens de behoefte om zijn gedachten op een rijtje te zetten. De wirwar van gedachtenkronkels in mijn hersenpan lijkt soms op een doolhof, waar je zeker en vast zonder de plattegrond het midden niet kan vinden. Om die gedachten op een rijtje te zetten is deze blog ontstaan. Sommige verhalen zijn zeker gebaseerd op persoonlijke verhalen. Andere schrijfsels behoren eerder tot de categorie fictie. Ik daag jullie uit om in al die hersenspinsels en gedachtenkronkels het midden van mijn hersenen te vinden. Waarlijk een 'mission impossible'. Laat me weten als je erin geslaagd bent de zin (of de onzin) van mijn gedachtenkronkels te achterhalen.
Er zijn leuke en minder leuke dingen die we van onze ouders erven. Die vieze oude kast, die niet in je interieur past, die eigenaardige mopsneus van je vader, de niet zo rijzige gestalte van je moeder (én vader), ... zijn voorbeelden van het laatste. Die vieze oude kast blijkt niet zo'n probleem. Je hebt daar tegenwoordig websites voor: hebbes of e-bay. Probleem in 1-2-3 opgelost en je hebt ook nog eens wat meer cash in je portemonnee. Voor die andere karakteristieken heb je wat meer inventieve oplossingen nodig. Je kan bijvoorbeeld bij tieten-Jef langsgaan om die extreem aanwezige neus wat poezeliger te laten maken. De wat klein uitgevallen postuur kan wat verlengd worden door prachtige high heels (goed doel voor het kastgeld en een excuus om een keertje vaker te gaan shoppen). Dus al bij al schijnt het negatieve nog al mee te vallen. Nu naar het positieve erfgoed. Nee geen 2 miljoen euro op de bank, geen villa aan de Côte d'Azur, geen vette mercedes in de garage, MAAR ... er jonger uitzien dan je bent!!!!!!!! Mensen betalen tonnen om er jeugdig uit te zien. Ik echter hoef gene euro te spenderen aan rimpelcrème of kapper (voor dat funky kapsel, alhoewel ik dat lekker toch doe, puh!). Mensen schatten mij altijd jaren jonger dan ik ben. Ik hoor de commentaar al, daar moet je toch niet over klagen. Doe ik ook niet MAAR sommige mensen overdrijven in hun taxatie. Het begon al tijdens mijn kinderjaren. Zesdeklasser en de mensen vroegen aan mijn ouders hoe het kleintje het deed op het 1ste leerjaar. 19 jaar en de identiteitskaart moest steevast getoond worden aan de overijverige leeftijdspolitie op fuiven. Die meid 16, no way!!!!! Ga maar gauw terug naar huis naar mammie en pappie. Nu kan ik er mee lachen, maar toen was het minder vermakelijk! De rode kaken waren niet het resultaat van overdadig rougegebruik. 21 jaar en trotse hoofdleiding van de plaatselijke meisjeschiro. Op kamp vroeg een vriendelijke politieagent naar de hoofdleiding. Ging ik die man eens toeschietelijk te woord staan, begon hij mij in mijn gezicht uit te lachen. "Hé meisje, ga eens vlug jouw leiding roepen?" Het heeft mij heel veel overtuigingskracht gekost om meneer agent van mijn functie te persuaderen. 24 jaar en klaar om als tijdelijke te starten aan een school van het buitengewoon secundair onderwijs (BUSO). De eerste dag startte al goed. Ik werd omringd door een aantal 16-jarige mannelijke pubers, die zeer geïnteresseerd vroegen of ik een nieuwe leerling was. Dat ik geen medescholier maar een juf was, werd niet echt geloofwaardig bevonden. Eén incident, slaat echter alles. Tot ongeveer mijn dertigste was ik samen met mijn man lid van de plaatselijke drumband. Elk jaar moest de drumband met de schutterij deelnemen aan het OLS. Nee, dit is niet één of andere geheime samenkomst van dubieuze schuttersvrienden, maar het Oud Limburgs Schuttersfeest. De schutters strijden om de begeerde 'Um' binnen te rijven. De 'Um' kan je het best omschrijven als een trofee in de vorm van een ventje. Ook de drumbands moeten hun beste stokje (beentje) voorzetten. 28 jaar, getrouwd en pas moeder van een prachtige spruit, ging ik samen met mijn 1 jaar jongere echtgenoot op weg naar dit prachtige evenement. Iedereen, die 18 plus was, moest 50 frank inkom betalen (toen was het nog frank en niet euro). Niet zo'n groot bedrag, dus we waren er klaar voor. Aan de ingang werd er vlug en met een glimlach 100 frank aan de sympathieke, wat oudere heer overhandigd. "Ach meisje, loop jij maar vlug door. Jij bent nog lang geen 18!" (dit werd niet in onze mooie Nederlandse taal gezegd, maar in een sappig Limburgs dialect). Mijn man kreeg mooi 50 frank terug en voilà we stonden perplex (en dan moet al veel gebeuren). Er zat niets anders op dan dank je wel te zeggen en door te lopen. In deze blog wil ik die man danken voor zijn verjongingskuur van wel 10 jaar. Toch wil ik één ding benadrukken: ik was én ben nog steeds blij 18 plus te zijn!!!!!
Het stond in de sterren (euh in het rood) geschreven
Er was eens een 15-jarig meisje dat één grote droom had, namelijk zangeres worden. Ze had alles mee: grote stem (vooral in volume), lenige maar kleine gestalte (vooral verkregen door haar 3 grote broers in toom te houden), ... MAAR het stond niet in de sterren geschreven. Ze wist het toen nog niet, maar ze was voorbestemd om juffrouw te worden. Op dat moment stond voor haar 'onderwijzeres' synoniem voor het beroerste, ondankbaarste, meelijwekkendste beroep ter wereld. Stel je voor dat je later zo'n vervelende snotneus als jezelf in de klas zou krijgen. Dat zou je je ergste vijand nog niet willen toewensen!!!!!!!!!!!!!! Je merkt duidelijk dat dit snoezige meisje geen gebrek aan verstand had. Nee hoor, ze had het allemaal op een rijtje. Zingen was het enige wat voor haar in aanmerking kwam. Ze kweelde, jodelde en galmde de ganse dag (tot afgrijzen van haar ouders en haar 3 kwelgeesten). Haar grote zus vond haar toekomstdroom prachtig (ze vond trouwens alles wat haar kleine zusje deed meesterlijk). Om de tijd te doden tot haar grote droom eindelijk in vervulling zou gaan, was ze lid bij verschillende muziekverenigingen: de fanfare, het koor, de blokfluit, de drumband. Om haar grote broer een pleziertje te doen, viel ze af en toe in bij een drumband van een naburig (wat minder ontwikkeld) dorpje. Nu vond deze jongedame jongens nog vervelende wezens en had ze niet zoveel aandacht voor de mannelijke leden van dit korps. (Ze had namelijk genoeg ervaring met het andere geslacht door de 3 kwelduivels die haar thuis het leven zuur maakten.) Eén van die kerels vond het kleine zusje van de grote baas wel boeiend en deed verwoede pogingen om haar aandacht te trekken. Deze inspanningen leverden jammer genoeg voor hem geen resultaten op. Er zat maar één ding op: een liefdesbrief schrijven. Deze brief werd door postbode Big Brother afgeleverd aan de dame in kwestie. Het schrijfsel werd met rode kaken gelezen en haar verontwaardiging steeg met elke letter die ze las. Hoe durfde die kerel haar zo'n brief te schrijven? Ze nam terstond een rode pen bij de hand, want wat stoorde haar ... Er stonden wel meer dan 25 schrijffouten in dit epistel. Vol ijver werd er doorstreept en verbeterd. Het nu foutloze exemplaar werd terug in een briefomslag gestopt en aan de arme jongen terugbezorgd. Geen haar op haar hoofd dat er aan dacht om die gast een kans te geven. Een ventje met zo'n zwakke spelling kwam niet in aanmerking om haar vriendje te worden.
Als deze nu al wat oudere dame terugdenkt aan dit moment in haar leven, komt er heel even een gevoel van schaamte opzetten. Heel even maar ... want nu weet ze wat het is BEROEPSMISVORMING! Het stond in de sterren (euh in het rood) geschreven. Eenmaal een juffrouw, altijd een juffrouw. Leerkrachten zijn een apart ras. Ze heeft nu een meer overeenstemmende partner (haar soulmate) gevonden, iemand die aan haar hoge verwachtingen kan voldoen, nl een onderwijzer. Bij zijn liefdesbrieven kwam er geen rode pen aan te pas. Deze werden ook met rode kaken gelezen, maar dat had een andere reden.
Mijn gezinnetje en ik zijn fervente reizigers. Elk jaar trekken we er zeker een keer of 4 op uit om een stukje van dit aards paradijs te verfraaien met onze aanwezigheid. Je mag er zeker van zijn dat wij een blijvende indruk achterlaten. Ook dit jaar tijdens de paasvakantie hebben we ons beste beentje (een beetje letterlijk zal je wel merken) voorgezet om een plaatsje te verdienen in de harten van de toch al vurige spanjaarden. Inderdaad, bestemming van dit jaar was Spanje, nl. Santa Susanna! Normaal zijn we frequente bezoekers van het pittoreske Rosas, maar we wouden dit jaar een beetje dichter bij Barcelona zijn. (Dat we op eigen houtje én met de trein bezochten). We zijn niet éénkennig hoor, alhoewel Spanje in de paasvakantie een lichtelijke voorkeur heeft. Waarom? Verschillende redenen, bijna leeg strand, geen dronken op seksbeluste tieners, ... maar bovenal weinig zonnenkloppers. Een enkeling waagt zich met gevaar voor eigen leven in badpak op het strand en zelfs in de ijskoude (volgens mij dan toch) Middellandse Zee. Nu hou ik wel van een beetje zon, zee en strand, maar niet om mijn lichaam te showen aan Jan en alleman. Mijn figuur is immers niet meer zo badpakproof. De kids zijn fanatieke strandscheppers en kunnen zich uren amuseren met water naar de zee dragen. Papa knapt dan meestal een welverdiend uiltje en mama wijdt zich (degelijk gekleed en met zonnebril) aan hoogstaande literatuur (lees liefdesromannetje). Klinkt dit niet idyllisch.
Jammer genoeg is dit jaar de vakantie een beetje in mineur geëindigd. Om alle misverstanden uit de weg te ruimen: het was zeker een te gekke vakantie MAAR de voorlaatste dag beslistten we om het binnenland te verkennen en waagden dan ook een tripje naar Olot (95 km van onze uitvalbasis) om er een prachtige, niet meer werkende vulkaan te bezoeken. De kids blij, mama en papa blij. TOP STEMMING!!!!!! Boven op de vulkaankrater (met een beetje gepuf) bewonderden we het prachtige uitzicht. Er stond ook nog een pracht (euhum) van een oude uitkijktoren. De mannen waren natuurlijk niet te houden en wilden dit niet te evenaren bouwwerk beklimmen. Stoere mama's willen hun kids niet ontgoochelen DUS deze mama raapte haar moed bijeen en tartte met grote zelfzekerheid haar hoogtevrees. Jammer genoeg was dit van korte duur, want boven op de toren moest de stoere vader vrouwlief met enige dwang weer terug naar onder praten. Tot zover niks aan de hand. Dappere mama had zonder kleerscheuren het laatste trapje bereikt en stapte (met enige opluchting) terug op vaste bodem. En daar geschiedde het kwaad. Mama C. stapte op een niet zo netjes liggend steentje en verstuikte haar kleine enkeltje. Dit ging gepaard met veel gevloek. Al bij al leek het mee te vallen. Op eigen kracht werd de voet van de vulkaan bereikt. Even bekomen op een terrasje. Terug naar de auto ging minder gezwind. Zoonlief was zeer bezorgd en probeerde zijn mammie te ondersteunen. Na een uurtje in de auto werd er een plaspauze ingelegd (je kent dat wel). Daar bleek dat mijn bezeerde voet had besloten dat het welletjes was geweest. Terug in het hotel werd er aan de receptie gevraagd naar een betrouwbare dokter. Dat ging niet zonder problemen, probeer maar eens 20 trappen op te huppen op één been! Niet zo simpel. Bij de dokter aangekomen bleek die gast alleen Spaans te brabbelen. Gelukkig is mijn ventje een talenknobbel en in zijn beste Spaans probeerde hij de toch wel genante gebeurtenis te omschrijven. Verstuikt, niet gebroken was het verdict. Maar met een kruk lopen werkte niet (gezien het gemis van een bepaald lichaamsdeel dat daarbij toch wel nuttig is). Terug in het hotel werd er dus snel een rolstoel gezorgd. De intapetechniek van de Spaanse dokter was nogal opvallend. Mijn been zag eruit als het toch wel zeker één of misschien wel 2 breukjes had. Ik werd de bezienswaardigheid van het hotel. Hoe vaak ik mijn verhaal niet heb moeten vertellen in alle talen (zelfs gebarentaal) die ik machtig ben.In het restaurant werd er zelfs een plaatsje voor ons gereserveerd zodat mevrouw fatsoenlijk haar bordje kon leegeten. Ik werd letterlijk en figuurlijk in de watten gelegd. (Wat ik allemaal niet moet doen om in de schijnwerpers te staan.) Ongelukkigerwijze deed het ook nog eens goed pijn MAAR dat weerhield de familie K. niet om een stapje in de wereld te zetten. Gewapend met een pakje UNO, 2 kids, vader en mama in rolstoel trokken we naar ons stamkroegje van de vakantie (een pub uitgebaat door vrolijke Britten)! Daar natuurlijk ook eerst het verhaal doen. Gelukkig in het Engels en niet in het Spaans! Overal hadden we bekijks, want je weet het misschien niet, maar Santa Susanna is geen skioord, dus mensen met rolstoel en been ingetaped waren daar een rariteit. De weg naar huis was wat minder. Elke keer moest mijn ventje zijn vrouw begeleiden naar het toilet. Want probeer maar eens op een 5cm dik verband fatsoenlijk te lopen. Maar we zijn er geraakt. De huisarts had de boel met een bescheidener tapeke ingetaped. Dus toen kon ik al beter waggelen. Lange afstanden (lees meer dan 10meter) werden met de rolstoel afgelegd. Dat veroorzaakt soms ruzie tussen mijn zonen, want ze wilden allebei met mama in de rolstoel een toerke maken.
Goddank heb ik gemerkt dat ik geen geboren zeurkous ben en zelfs in die niet zo aangename omstandigheden kan blijven lachen. Ook de laatste dagen en de terugweg hebben van deze vakantie geen ramp gemaakt. Wie het nog niet wist, mijn leuze is: 'Always look at the bright side of life'. En het noodgedwongen extra weekje vakantie hebben we er met een glimlach (af en toe met wat gejengel en gezanik, dat is toch wel het voorrecht van een vrouw niet waar) bijgenomen.
Dom, dommer, domst! EPILOOG: Wie is nu de domste mens ter wereld?
Eindelijk is het zover, le moment suprème, het moment waar we allemaal vol ongeduld op gewacht hebben: De verkiezing van 'de domste mens ter wereld'! Alle kandidaten hebben zich van hun 'beste' kant laten zien en wachten vol ongeduld op het verdict van de jury. Zelf wil ik mij onthouden van de stemming, ik ben namelijk een ietsje pietsje bevooroordeeld ten opzichte van onze mededingers. Het lot van deze 3 mannen ligt nu in jullie handen. Laat ik onze kanshebbers nog even kort toelichten.
KANDIDAAT 1: Man die paalincident veroorzaakte De vent die zijn fascinatie voor ondergeschrevene niet onder stoelen en banken kon steken en daardoor onzacht kennismaakte met een verlichtingselement in ons straatbeeld.
KANDIDAAT 2: Controlearts die duidelijk wat bijscholing kan gebruiken Dokter Frankie, de dino, fin de carrière, die een hoor- en zichtprobleem heeft. Die een nogal clandestiene onderzoekstechniek gebruikt: nl. peepshow/stripact om daarna tot een belachelijke diagnose te komen die kant nog wal raakt.
KANDIDAAT 3: Man met spraakprobleem Collega van bovengenoemde dokter Frankie die omwille van zijn therapie bij de plaatselijke logopediste probeert zijn uitspraak te verbeteren door langzamer te spreken en duidelijker te ar-ti-cu-le-ren. Natuurlijk staat hij op de lijst van zijn baas om dringend bijscholing te gaan volgen ivm onderwepen zoals polio en andere ziektes die hij gemist heeft tijdens zijn medische opleiding.
Hierbij doe ik een dringende oproep om te reageren op deze blog. Help mij om deze 'mission impossible' tot een goed einde te brengen. Help mij om enkele gedachtenkronkels in mijn hersenen te ontwarren en menig hersenspinsel weg te vegen. Wie o wie, mag één jaar de o zo geëerde titel van 'de domste mens ter wereld' dragen??????????
Dom, dommer, domst! KANDIDAAT 3: man met spraakprobleem
Het is zover! Eindelijk is het de beurt aan kandidaat 3! Het is opmerkelijk dat de mededingers naar de titel 'de domste mens ter wereld' allemaal mannen zijn. Nu wil ik niet beweren dat alle mannelijke medebewoners van onze mooie planeet domme mensen zijn, MAAR ... het is toch wel erg toevallig. Natuurlijk zijn de binken die deze blog bezoeken de uitzonderingen op deze regel. Voor hen is er nog hoop, het intelligentiequotiënt stijgt met elke regel die ze lezen. Proficiat!!!! Jammer genoeg moet ik toegeven dat er ook onder ons vrouwen enkele wel zeer debiele exemplaren zitten. Zij zullen in de nabije toekomst hun domheid niet meer kunnen verbergen. Hier op deze blog zullen ze geout worden. Nog even geduld! Hoe zit het nu met die met een spraakprobleem? Als ik mij mezelf moet omschrijven zijn er allerlei eigenschappen die door mijn hoofd schieten. Dom, achterlijk, langzaam van begrip, onverstandig, ... horen daar niet bij. Degene die de eer hebben mij persoonlijk te kennen zullen dit zeker beamen (dat hoop ik toch)! Dat ik mijzelf de titel 'de slimste mens ter wereld' wil toedichten, is ook niet waar (die is namelijk al vergeven). Maar een redelijk verstandig persoon met een aantal leuke talenten, ja zo kan je me best wel definiëren. Toch zijn er (jammer genoeg te veel) lui die menen dat mensen met een lichamelijke handicap alleen een last zijn en niet capabel zijn om voor zichzelf te denken. Als ik 's morgens in de spiegel kijk, is er nergens een alarm dat afgaat en dat waarschuwt: 'Dom persoon in de beurt'. Een beetje een omslachtige omschrijving om te zeggen dat ik er toch niet achterlijk uitzie. Op een dag (er zijn meerdere voorbeelden, dit is er eentje van) werd er aan mij gevraagd als ik in mijn kindertijd polio heb gehad. Juist alsof je door die ziekte een hand kan verliezen. 5 keer vroeg die gast mij hetzelfde. Elke keer een beetje langzamer en duidelijker ar-ti-cu-le-rend. Telkens was mijn antwoord: 'nee'. De 6de keer veranderde hij van tactiek. Misschien was bij mij niet het gehoor het probleem, misschien begreep ik hem totaal niet. Misschien was ik ook wel verstandelijk niet zo goed bij! Je zag het hem denken. Voor de 6de keer dezelfde vraag, nog iets langzamer, maar nu met een makkelijker woord in de zin. Dat moest zo iemand als ik toch zeker kunnen verstaan. 'Heb je ooit kinderverlamming gehad?' Nu was mijn geduld op. En ik verhief mijn stem: 'Ik weet dat polio kinderverlamming is. Net zoals de vorige keren is mijn antwoord: NEE! ' De man werd rood en verontschuldigde zich. (By the Way, de kerel was een dokter) 'Een dokter die niet weet dat door polio geen ledematen plotseling afvallen, maar er alleen verlamming optreedt, moet maar eens terug naar school gaan. En het is echt niet nodig om langzamer en harder te gaan praten. Misschien moet u eens bij een logopediste op consult gaan.' Nee, dit was niet mijn antwoord MAAR zo had ik moeten reageren. Ik heb mij maanden slecht gevoeld door dit voorval. Nu kan ik er alleen maar om lachen. Zo zijn er jammer genoeg nog meer mensen geweest, die ofwel een stuk langzamer gaan praten, ofwel zich richten tegen de persoon die bij mij is. Een grappig verhaal is dit misschien niet maar onze dokter verdient in elk geval een nominatie voor de titel 'de domste mens ter wereld'!
Dom, dommer, domst! KANDIDAAT 2: Controlearts die duidelijk wat bijscholing kan gebruiken
Tijdens mijn bewogen leven heb ik vaak te maken gehad met een nogal bijzonder soort mensen: controleartsen. Het is net alsof deze groep, waarvan je toch enig niveau verwacht, uitblinkt in domheid. Om uit al die prachtexemplaren één vertegenwoordiger te kiezen is dus ook niet evident. Ze lijken eigenlijk allemaal te schitteren in deze twijfelachtige eigenschap en dan vooral in kortzichtigheid. Zal ik niemand beledigen als ik een collega kies? DILEMMA!!!!!!!!! Ze vormen op zich al een top ... van 'de domste mens ter wereld'. MISSION IMPOSSIBLE!!!!!!!! Maar zíj mogen domheid hoog in hun vaandel dragen, ik echter niet. Mijn naam zou niet Miss C. zijn als ik voor dit immense struikelblok geen creatieve oplossing zou vinden: 'Iene miene mutte'. Je kent dat kinderspelletje toch wel. Schrijf eerst alle kandidaten op en dan begin je met het aftelrijmpje. Et voilà, je hebt een representant voor het controleartsenras (of te wel klojo's). De 'verliezers' krijgen nog weleens hun eigen column. Dat maakt hen eigenlijk tot winnaars: ze krijgen dan nóg meer aandacht dan ze verdienen.
Er zijn bepaalde beroepen die zó belangrijk zijn, dat je medisch goedgekeurd moet zijn om dit te mogen uitoefenen (VIP's). Laat nu één van die metiers mijn kostwinning zijn, nl. juffrouw! (Ik weet het. Nu krijgt iedereen nachtmerries over die ene juf met dat dotje, brilletje, saaie schoenen, ...). Zo'n medische keuring is bedoeld om te zien als mijn lieflijke persoontje geen gevaar is voor mijn eigen gezondheid en voor het welbevinden van die arme kindertjes die gedoemd zijn om mij juf C. te noemen. Nu was ik niet echt ongerust, want mijn medepasafgestudeerde onderwijzeresjes hadden de gevreesde ontleding al ondergaan. Ze noemden het een 'piece of cake', een formaliteit als het ware. In die tijd was ik klein maar fijn (nu alleen maar klein) en was het synoniem van gezondheid en vitaliteit (dat vond ik dan toch). Maar dat was buiten de waard (die klojo van een controlearts) gerekend. Iedereen verliet in een opperbeste stemming na een luttele 5 minuten de kamer van 'dokter Frankenstein'. Dit gaf dus reden tot voorpret! Missie geslaagd, dacht ik al. Mijn conditie was toch zeker zo goed als die van mijn lotgenoten. Vol goede moed stapte ik het hol van dokter Frankie (duidelijk een préhistorisch exemplaar fin de carrière) binnen. Na een geijkte begroeting met een (bij mij wel, maar bij hem zeker niet) oprechte handdruk, was mijn optimisme compleet verdwenen. Ik gaf namelijk met links en niet met rechts een hand. Die nauwelijks levende dino schrok zich een hoedje en bekeek me alof ik de laatste creatie van de echte Dokter FRankenstein was. Nu verwacht je van een man met een medische opleiding toch meer inzincht in het menselijke lichaam. Een aangeboren amputatie van de rechterhand (zoals het officieel heet) is bij mijn weten nog altijd niet besmettelijk. Hij dacht er duidelijk anders over en deinsde ettelijke centimeters achteruit. 'Kleed u maar uit.' zei de ouwe viespeuk. Niemand had mij gewaarschuwd dat ik een gratis peepshow moest geven. 'U mag uw slipje wel aanhouden, hoor.' verduidelijkte hij verlekkerd. Nu hoor ik al jullie commentaar: 'Dat is toch niet abnormaal bij een dokter!' Wacht maar tot ik het zeer professionele onderzoek omschrijf. HET ONDERZOEK Raak met uw vingertoppen de vloer aan zonder door uw knieën te buigen. O, maar dat lukt natuurlijk niet met één hand! Maak eens 2 vuisten! O, maar dat lukt natuurlijk niet met één hand! Spring eens op en af met gestrekte armen en benen. En nog meer van die belachelijke opdrachten! Ik zag het nut niet in van al die turnoefeningetjes en waarom dat met ontbloot bovenlichaam moest gebeuren????? Mijn vriendinnen hadden hierover helemaal niks gezegd. Toen ik hen later verontwaardigd over dit bizarre onderzoek vertelde, waren ze sprakeloos. Zij hadden al die idiote huppelpasjes niet moeten uitvoeren, laat staan in hun blootje. Mijn geduld raakte langzaam maar zeker op! Die 5 minuten waren al ongeveer 30 minuten geworden. Zijn fascinatie voor mij, kende geen grenzen. Eindelijk had hij genoeg van mijn sprankelende act en mocht ik mij terug aankleden. EINVERDICT: ONDER VOORBEHOUD!!!! Ik probeerde mij nog te redden met hem te verzekeren dat het hebben van één hand, ZEKER NIET besmettelijk is en dat die arme dutskes niks zou overkomen met mij als juf. Maar volgens die zielepoot had ik een hartprobleem, een licht ruisen!!!! Mijn huisarts lag dubbel toen hij het hoorde. De belachelijkheid zelve. Ook in het ziekenhuis, waar ik getest moest worden, vonden ze dat die dokter toch wel een nieuwe bril en een hoorapparaat moest aanschaffen. Helemaal niks aan de HAND! Ik was kerngezond.
Het heeft VIJF LANGE jaren geduurd voor mijn medisch dossier eindelijk in orde kwam en tijdens die frusterende tijd hebben nog een aantal controleartsen zich ook kandidaat gesteld voor de titel 'de domste mens ter wereld'. Zij hebben de top 3 jammer genoeg niet gehaald. Hun domheid zal een andere keer aan de wereld kenbaar gemaakt worden.
Miss C.
TO BE CONTINUED!!!!!!!!!!!!!! Kandidaat 3 komt eraan!
Dom, dommer, domst! KANDIDAAT 1: Man die paalincident veroorzaakte
Nu ben ik misschien niet de meest knappe verschijning ter wereld en zeker geen kandidaat Miss België of Miss World (niet dat ik ooit die ambitie heb gehad), maar een afgrijselijk monster dat aangestaard dient te worden, NEE! Mijn spiegel is nog nooit kapotgesprongen (behalve die keer dat ik hem heb laten vallen). Toch zijn er mensen op deze aardkloot die dom genoeg zijn om een paalincident te veroorzaken. Stel je voor (de ogen sluiten is natuurlijk niet zo praktisch)! Je loopt opgewekt en blij, op een prachtige lentedag, door de winkelstraat. Geen vuiltje aan de lucht, voldoende geld in de portemonnee, goed gezind, ... wat wil je nog meer! Bots, een onoplettende medeshopper was druk bezig een winkeletalage te bestuderen en had mij niet gezien (nu ben ik ook niet één van de grootste). Nog steeds niets aan de hand. Dat kan iedereen overkomen. Of was er toch iets aan de HAND??????? Inderdaad, de man kreeg een verschijning (zo leek het toch). Hij leek wel overdonderd door mijn aantrekkingskracht. En nee, ik denk niet dat het door mijn oogverblindende schoonheid kwam, dat deze (toch wel veel oudere man) zijn ogen niet van mij kon afwenden. Het gestaar droeg niet bij tot de geweldige sfeer van die tot dan toe prachtige dag. Ik voelde mij, op zijn minst gezegd, een beetje ongemakkelijk. De man kon zijn fascinatie voor mij niet onder stoelen of banken steken (waren namelijk niet op die straat aanwezig). Gelukkig kwam er iets tussen die fascinatie van hem (letterlijk!): een paal. Die vervelende kwal had alleen maar oog voor mij en niet voor de paal die voor hem stond. Een harde knal schrok de hele straat op. Die engerd had namelijk nader kennis gemaakt met een ... lantaarnpaal. En floep ... die prachtige dag leek nog schitterender dan ervoor ... Het begrip 'leedvermaak' werd voor mij op dat moment klontjesklaar!!!!!!
In een ver grijs verleden werd er in een klein dorpje, ergens in ons Belgenland, een schattig klein meisje geboren: Miss C. Een prachtig exemplaar met een grote stem. MAAR er was een klein probleempje (we zullen het een detector voor domme mensen noemen). Ze miste namelijk een klein stukje van haar (voor de rest goed in elkaar gestoken) lichaam: haar rechterhand. Waarlijk een magneet voor domme mensen!
Uit die verzameling heb ik 3 prachtexemplaren geselecteerd, die in aanmerking komen voor de twijfelachtige eer 'de domste mens ter wereld' te zijn. Aan jullie om de kandidaten goed te bestuderen en een wijs oordeel te vellen. Wie van de drie (was dat geen kwisprogrammma) mag een jaar lang de titel van 'de domste mens ter wereld' dragen? Laat het mij weten!!!!
Net zoals al die beroemde auteurs doen, wil ik ook starten met een soort voor/dankwoord. Ik noem het 'Miss C.-woord'! Je eigen gedachtenkronkels en hersenspinsels onder de loep nemen is niet zo simpel als het klinkt. Zoals je al gelezen hebt, lijken die wel op een doolhof, een knoop die moeilijk te ontwarren valt. Graag wil ik mijn medeblogster 'Wiebenik' van de blog 'leesme' bedanken om me eindelijk over de streep te trekken en zo te beginnen met mijn eigen blog. Ze heeft me ook helpen bepalen (ze heeft al een stukje van die knoop ontwart, lijkt me zo) wat ik in mijn blog wil en kan schrijven! Om dit te kunnen moet ik een beetje van mijn 'ikje' prijsgeven. Je kan me zien als een echt 'supke', een brave meid die zich altijd (euhum meestal toch) aan de regels houdt. Maar binnenin vecht de tijger om te ontsnappen om al die ongezegde woorden vrij te laten en dat 'supke' te verslinden. Dit 'supke' is moe om altijd het brave meisje te zijn, dat altijd ja en amen zegt! Dit 'supke' gaat ... Mission impossible! Maar we gaan een poging wagen!
