SCAD: bezoek aan een 'buiten-gewoon' project in India
Mogelijk gemaakt door Hogeschool VIVES en de Provincie West-Vlaanderen Welkom op mijn blog. Van 19 januari tot 2 februari 2019 mag ik de eerste 14 dagen van de stage van onze studenten ergotherapie meevolgen binnen het project SCAD.
Ook benieuwd?... Ik in ieder geval wel!
04-02-2019
Terug thuis.... Bedankt voor deze mooie ervaring!
Na nog een overnachting in Trivandrum nabij de luchthaven kon ik beginnen aan mijn lange reisweg terug naar huis. Taxi - vliegtuig -vliegtuig - trein - auto, na 22 uur was ik blij om terug in mijn eigen bed te liggen. De voorbije 14 dagen waren een ervaring om nooit meer te vergeten. Heel veel mooie momenten, veel nieuwe mensen leren kennen, ontdekt dat je bloemkool op heel veel verschillende manieren kunt eten, dat insecten verschillende afmetingen kunnen hebben, dat bananen ook oranje spikkels kunnen hebben, dat het leven voor heel wat mensen niet eerlijk is en al vast ligt van bij hun geboorte, maar dat er projecten zijn die hier verandering in kunnen brengen, ... Eigenlijk te veel om op te noemen, maar een aanrader voor iedereen die zijn blik wil verruimen (letterlijk en figuurlijk).
Bij de afsluit van deze blog wil ik dan ook een aantal mensen bedanken. Eerst en vooral de mensen van SCAD zelf voor hun goede ontvangst en oprechte interesse in ergotherapie, Dr. Cletus, Mr. Charles, Mr Anant, Mr Samuel, Mr Rajesh,... maar zeker ook Ms Whimela voor de goede zorgen en het bereiden van de heerlijke maaltijden, verder nog alle leerkrachten en studenten van de lerarenopleiding voor hun enthousiasme om met ons samen te werken, de kinderen die we in Anbu Illam en tijdens de CBR hebben ontmoet voor hun innemende lach en hun pogingen om mij wat Tamil aan te leren, Marjolijn en Luc voor hun aanwezigheid en mooie samenwerking ook met onze studenten. Daarnaast wil ik ook Vives en de provincie West-Vlaanderen bedanken voor de kans die ik van hen kreeg om 14 dagen te mogen delen in dit mooie project!
Studenten lerarenopleiding warm maken voor ergotherapie
In de buurt van de hoofdvestigingen van SCAD in Tirunelveli is er geen opleiding ergotherapie. Nochtans voelen de mensen in het ziekenhuis en de school wel de nood aan een goede ergotherapeut. Er is wel een opleiding voor leerkrachten buitengewoon onderwijs en het beleid van SCAD hoopt dat door het leren over ergotherapie, er misschien wel studenten kunnen aangezet worden om toch de opleiding te volgen. Woensdag hebben de studenten opnieuw consultaties in het ziekenhuis uitgevoerd en ik heb aan de studenten buitengewoon onderwijs een theoretische basis gegeven over ons beroep. Op donderdag hebben de studenten en ikzelf hierop verder gewerkt door via rollenspel een casus naar voor te brengen. De studenten konden op die manier zien hoe een ergotherapeutisch proces werd opgebouwd en welke mogelijke interventies we kunnen uitvoeren. We hadden interventies geselecteerd die ze ook binnen hun beroep als leerkracht konden uitvoeren, dus het waren weerom twee succesvolle dagen.
Al het avondwerk in het guesthouse heeft uiteindelijk wel geloond. De studenten en hun docenten waren heel tevreden over onze inhoud en misschien, wie weet, is de aanzet toch gegeven voor een ergotherapeut in spe...
Net zoals
vorige week mochten we mee op verplaatsing. Nabij de kust werken heel wat
mensen in de zoutmijnen in zeer erbarmelijke omstandigheden. Verminderde
nierfunctie door het gebruik van zoutwater, letsels aan de huid door dagelijks
in zout te werken, visuele beperkingen door de reflectie van de zon op het
witte zout, In het verleden namen de ouders hun kinderen doorgaans ook mee
naar hun werk, maar nu werd er mede dankzij een bijkomende ondersteuning van
Belgische ouders die 2 van hun kinderen verloren, een schooltje opgericht zodat
ook de kleinsten opvang hebben en iets leren. Tussen ongeveer 2 en 5 jaar is er
voorschoolse opvang. De kinderen waren opgedeeld in klasjes, leerden liedjes,
gedichtjes, konden spelen, net zoals in onze kleuterklassen. Als ze ouder zijn
kunnen ze naar een schooltje zon 2 km verderop. SCAD levert ook wekelijks
water aan deze gemeenschap zodat ze minder zoutwater zouden gebruiken.
Ons busje
vertrok daarna naar een schooltje waar consultaties doorgaan. Mensen uit de
omliggende dorpen komen hun kinderen tonen, of komen zelf nog eens een tweede
mening vragen over wat ze zelf voorhebben. We hopen dat we met onze tips en
adviezen hun leven weer wat meer kwaliteit kunnen geven. Community Based Rehabilitation
(CBR) wordt hier op dinsdag en vrijdag uitgevoerd. Telkens wordt een andere
streek in Tamil Nadu bezocht om toch maar zoveel mogelijk mensen te kunnen
bereiken. De opvolging is hierdoor wel wat moeilijker, maar de ouders zijn heel
dankbaar voor de adviezen die ze krijgen: een goede zithouding, aangepast
spelmateriaal, bevestigen van wat ze wel al goed doen, Sommige ouders komen
wel toe met heel wat hoop. Ze weten dat er een dokter of kinesist komt en hopen
dat een operatie alles kan oplossen. Heel wat kinderen hebben echter zeer
beperkte fysieke mogelijkheden, waardoor we als ergotherapeuten vooral werken op comfort en de verdere
ontwikkeling van vooral hun cognitieve en communicatieve vaardigheden. Terwijl
de studenten de kinderen hielpen, leerde ik ondertussen een aantal woorden in
Tamil. Ik weet niet hoe ik ze moet schrijven, maar ama is mama, apa is papa,
pati is grootvader, tata is grootmoeder, aka is zus en ana is broer.Ik vroeg hen ook om goedemorgen en dank u te kunnen zeggen, maar dit was voor mijn beperkte talige ingesteldheid te moeilijk om te onthouden...
Op het
traject konden we verder kennismaken met de andere gezichten van SCAD. We
brachten eerst een bezoek aan een zigeunergemeenschap. Ook daar heeft SCAD een
schooltje opgericht. Met ondersteuning van onder andere de provincie werden stenen huizen gebouwd in plaats van de tenten en werden de mensen die er bleven
wonen geregistreerd bij de overheid. Ondertussen is het al de tweede generatie die
school loopt en geleidelijk aan komt er verandering in mentaliteit. Waar de
eerste generatie nog doorgaans enkel de lagere school afmaakte, zijn er nu toch
al enkelingen die doorstromen naar het secundair onderwijs in de buurt. SCAD
probeert ook de mentaliteit op vlak van tewerkstelling stilletjes aan te
wijzigen. Momenteel worden nog veel zaken zelf gemaakt zoals kettingen, die dan
worden verkocht waardoor deze zigeuners dan toch nog rond trekken. Pas als ze ook
mensen kunnen opleiden als elektricien, garagist, verpleegster, zullen ze
minder wegtrekken en zal onderwijs ook meer vanzelfsprekend worden. SCAD wil
echter de eigenheid van de mensen bewaren, waardoor dit proces nog jaren zal
duren.
Een ander project loopt ongeveer al 30 jaar. Er
werd een gemeenschap opgericht voor
mensen die werden uitgesloten omwille van lepra. In de loop van de tijd huwden
deze mensen ook, kregen gezonde kinderen die op hun beurt ook weer huwden. Op
die manier ontstond een hechte gemeenschap waar zieke en gezonde mensen konden
samenleven. In de gemeenschap werd ook een soort ziekenhuispost opgericht waar
de eerste zorgen konden verleend worden. Dit was tevens een buurthuis, waar ook
mensen vanuit de andere omliggende dorpen gebruik van kunnen maken. Op die
manier kwam er geleidelijk toch een integratie van deze groep. Vlak achter het
dorp werden ondertussen door de overheid appartementsblokken gebouwd voor
mensen die nu op gevaarlijke plaatsen leven vb. langs een rivier. Contacten met
deze mensen worden ook geleidelijk aan opgebouwd, maar SCAD ziet ook hier een
toekomst voor hun werk. Doorgaans zijn dit zeer arme mensen en ook de kinderen
genieten weinig onderwijs. Aanleren van basiszaken zoals het bereiden van
gezonde voeding en persoonlijke hygiëne zullen hier vermoedelijk in de toekomst
ook worden uitgerold. Op die manier blijft SCAD evolueren en zich inzetten voor
de laagste klassen in de maatschappij.
Vorige week
konden we al twee keer met succes een vorming geven aan de leerkrachten van het
schooltje buitengewoon onderwijs Anbu Illam. Vandaag mochten zowel de
studenten als ikzelf een nieuwe vorming aan hen geven. Terwijl ze bij ons zijn,
worden de kinderen opgevangen door de coördinator van de school en vermoedelijk
nog enkele vrijwilligers, maar ik vermoed dat ze te veel uit hun structuur zijn
gehaald, want we hadden regelmatig bezoek aan het venster van ons lokaal. In de
voormiddag kregen ze extra uitleg over gedragsproblemen en hoe ze ermee konden
omgaan. Nu ze ons al wat beter kennen, durven ze ook al eens wat meer vragen
stellen en konden we zo samen zoeken naar oplossingen voor moeilijk hanteerbaar
gedrag bij kinderen in hun klas.
In de
namiddag hebben vooral de studenten een vorming gegeven over een
ergotherapeutisch assessment waarbij ze de mogelijkheden van hun kinderen in
kaart kunnen brengen. Jammer genoeg hadden de leerkrachten al een goede manier
van registratie en waren wij hier niet over geïnformeerd. De schrijfdans die
erna kwam was wel een succes. De leerkrachten zijn ons zeer dankbaar voor alle
tips die ze van ons krijgen en als ze ons zien, keren ze soms nog eens terug op
wat we ze leerden. Deze mensen zijn zeer gedreven om met hun klassen aan de slag
te gaan en willen in de mate van het mogelijke de ontwikkeling van deze
kinderen stimuleren.
Na de
vorming onmiddellijk aan de slag voor onze volgende vorming. Woensdag en
donderdag moeten we aan studenten van de lerarenopleiding uitleggen wat ergotherapie
is. In twee dagen kan je veel vertellen, dus moeten we ook nog veel voorbereiden
Na de
consultaties op zaterdag vertrokken we naar Madurai. Een bruisende stad, vooral
gekend om zijn tempel. De rit van 170 km duurde ongeveer 3 uur en gelukkig was
het grootste deel autosnelweg. Eigenlijk mag je uit dit woord snel weglaten,
want je kunt gerust te voet wandelen of met de fiets rijden. Het voordeel is
wel dat de weg vrij effen is en er ook niet zoveel verkeer op aanwezig is. Na
twee uur rijden stopten we aan een soort wegrestaurant (wat vroeger ook een
hotel was geweest). Snickers, Mars en Bounty zijn blijkbaar wereldwijd gekend
en voor 20 roepies (ongeveer delen door 80) hadden we een nieuwe fles water en
konden we er weer tegenaan. In deze regio zijn ze ook zeer tolerant naar de
verschillende godsdiensten. De verschillende hindoegoden hangen hier in
afbeelding naast Jezus. Toch wel een vreemd gezicht.
Ook
tolhuisjes kennen ze hier. Net zoals in Frankrijk moet je op bepaalde delen
péage betalen.
Aangekomen
in het hotel konden we ons snel even verkleden in de traditionele Indiase
kledij. Benen volledig bedekt en mouwen tot over onze elleboog zodat we een bezoek
konden brengen aan de beroemde tempel van Minakshi. Een zeer groot complex met versierde
torens boven de 50 meter. Aan de binnenzijde beelden en zuilen uitgehouwen uit één
stuk steen. Ongelooflijk hoe mooi alles onderhouden wordt in tegenstelling met
alle afval op de straat. De kleuren van de afbeeldingen zijn zeer levendig en de
gids heeft ook interessante weetjes gedeeld. Deze tempel heeft bijvoorbeeld 5
torens, maar is symmetrisch opgebouwd, net zoals het menselijk lichaam. Een
toren voor het hoofd, twee voor de armen en twee voor de voeten. We mochten aan
de binnenzijde geen fotos nemen en bepaalde delen zijn enkel toegankelijk voor
hindoes, maar toch een unieke ervaring.
Terug in
het hotel konden we op het dakterras genieten van een heel lekkere vegetarische
maaltijd. Mr. Charles die ons vergezelde, koos de gerechten uit. Het ene al
pikanter dan het andere, maar allemaal zeer lekker. Ja, vermageren doe ik hier
jammer genoeg niet.
Slapen was
wat moeilijker. Quasi continu getoeter, maar ook in het hotel zelf ging er
regelmatig een alarm af (blijkbaar als een deur te lang open stond ). Met slapers
in de ogen toch genoten van het ontbijt dat vooral Indiaas was, dus met rijst,
maar ze hadden ook hun best gedaan om wat toast en jam voor ons klaar te
zetten. Tegen 10 uur ging het Ghandimuseum open. Een zeer mooi gebouw, zowel
binnen als buiten. Rond het gebouw woonde ook een gemeenschap en stond een school
die vooral de leer van Ghandi onderricht. Het museum zelf gaf een goed beeld
van de geschiedenis van India. Op het einde had ik wel de indruk dat het vooral
een verheerlijking van de persoon van Ghandi was, maar als je probeert je
daarover te zetten, zie je toch een heel aantal unieke zaken. Het kleed dat
Ghandi droeg toen hij werd neergeschoten, zijn bril, maar ook een brief die hij
in 1939 schreef aan Hitler met de vraag om geen oorlog te starten.
Daarna door
het drukke verkeer naar onze volgende bestemming. De restanten van een
koninklijk paleis. Het enige voorwerp dat nog aanwezig was, was de troon van de
koning, maar ook dit was een replica. Het gebouw zelf was zeer mooi. Jammer dat
slechts 1 vierde ervan is bewaard gebleven.
Dan door het
drukke verkeer terug naar ons guesthouse. Wist je dat je zelfs op hobbelige wegen
kunt slapen, als je maar moe genoeg bent
Mijn excuses aan alle mensen die mijn blog met aandacht lazen. De voorbije week was het internet in ons guesthouse zeer beperkt. Soms geen streepjes, soms 1 blokje. Een mail openen duurde gemakkelijk 5 minuten en een mail met bijlage lukte al helemaal niet. Ik hield wel bij wat we allemaal deden, vandaar dus enkele berichtjes op een rij...
Vandaag mochten we kennismaken met andere projecten die door SCAD zijn ondersteund. Naast de scholen buitengewoon onderwijs en hun medisch centrum rijden ze met hun minibus ook naar de verschillende dorpen in de provincie (Community Based Rehabilitation). Mensen worden ingelicht over de komst van een medisch team en kunnen zelf of met hun kinderen op consultatie komen. Vandaag waren er 2 mensen van het buitengewoon onderwijs, een diëtist en een orthopedist aanwezig. Wij konden dit team versterken met een kinesist en twee studenten ergotherapie. We konden advies verlenen aan ouders van kinderen met een mentale beperking, een kind met een fysieke beperking en een meisje met een auditieve beperking. De noden in deze regio zijn groot, want kinderen met bijvoorbeeld een mentale beperking kunnen wel terecht in hun dorpsschool, maar met 1 leerkracht voor ongeveer 80 kinderen, krijgt het kind met beperking veel te weinig aandacht, wordt het te weinig uitgedaagd om verder te ontwikkelen. Door de consultaties kunnen we ouders wel aanmoedigen om het kind zelfstandiger te laten worden en hun tips en adviezen mee te geven om met bepaald gedrag om te gaan. De taal blijft wel een grote barrière, gelukkig zijn er voor ons ook vertalers aanwezig.
Daarna konden we een 'winkel' bezoeken waar biologische meststoffen en zaden werden verkocht. Gewone mensen en boeren kunnen in deze winkel hun grondstoffen kopen en ze kunnen ook materiaal om de grond te bewerken huren. Op die manier moeten ze niet zelf instaan voor de aankoop van alle materiaal. SCAD stelde een pakket zaden samen voor een evenwichtige voeding. Een gezin kan van de opbrengst van hun spinazie, pompoenen, curry, komkommers,... 6 maanden leven. Aangezien er in deze regio veel armoede en ondervoeding is, is dit een mooi initiatief.
SCAD ondersteunt ook groepen vrouwen om hun eigen onderneming op te starten. Zo is er een groep van 8 vrouwen die met een kleine financiële ondersteuning en een lening bij de bank een bedrijfje kon opzetten dat maandverbanden vervaardigt en inpakt. We zagen het proces van de katoenvlokken tot het afgewerkte product. Dit alles op een 10-tal vierkante meter. Dit groepje vrouwen kon op die manier een inkomen verwerven om hun gezin te voeden. De lening voor de aankoop van hun machines konden ze met de opbrengst hiervan ook op een zestal jaar afbetalen. Hun afzetmarkt zijn voornamelijk scholen en ziekenhuizen, want op de private markt is de concurrentie te groot.
Als afsluiter van de dag kregen we de kans om een liefdadigheidsmarkt bij te wonen op het terrein van SCAD. De leerlingen van het schooltje buitengewoon onderwijs hebben tijdens hun vocational training verschillende zaken vervaardigd (juwelen, sleutelhangers, decoratie...), die ze te koop aanboden. Verder stonden er diverse eetkraampjes met suikerspin en popcorn, maar ook met plaatselijke gerechten. De studenten van de campus konden hier verschillende zaken zelf kopen en de opbrengst gaat integraal naar goede doelen. Vorig jaar konden ze op die manier een koelkast kopen voor een dorpsschool en diverse rolstoelen voor kinderen met een beperking. SCAD probeert dus ook de eigen studenten te sensibiliseren om aan liefdadigheid te doen.
En zo zit onze eerste werkweek er alweer bijna op. Morgen is het nationale feestdag in India, maar er staan nog enkele consultaties op het programma. We zullen dus morgenvoormiddag terug gaan naar het medisch centrum voor adviesverlening. In de loop van de namiddag zal dan ons weekend starten met een trip naar Madurai, een stad met blijkbaar zeer druk verkeer en een zeer mooie tempel. Je kunt dus al uitkijken naar mijn volgende berichtje (al weet ik nog niet wanneer ik dat zal kunnen posten).
Gisteren konden mijn studenten hun vorming 'Sherborne' geven aan de leerkrachten van de school buitengewoon onderwijs. Het was even wat aftasten (letterlijk en figuurlijk) hoe ver we konden gaan met de oefeningen, maar de onwennigheid duurde niet lang. De studenten hadden gekozen voor een geleidelijke opbouw wat ervoor zorgde dat iedereen zich veilig genoeg voelde om alle oefeningen te doen. In de namiddag konden ook de kinderen zelf mee genieten en aan de lach op hun gezicht konden we zien dat ze ervan genoten. Zelf had ik een overleg rond 'Vocational rehabilitation', dit is hier een project voor kinderen met een beperking om ervoor te zorgen dat ze voldoende voorbereid worden op een latere tewerkstelling. Ik kon er hun voorstel bekijken om hun werking te standaardiseren en heb heel wat feedback gegeven bij de mogelijkheden tot evaluatie. De betrokken leerkracht was heel gedreven en na afloop heel blij met de uitleg. Op die manier kan ze de evaluatie van haar leerlingen verder aanpassen en afstemmen op de arbeidsmarkt.
Tegen 16 uur waren we terug in ons guesthouse en zijn toen in de blakende zon vertrokken naar het eerstvolgende dorpje Cheranmahadevi. Zoals ook de andere dagen, een hele belevenis. De scholen waren net uit en alle schoolkinderen liepen op straat of zaten op de bus. Ze hebben hier allemaal een schooluniform en de meisjes dragen hun haar doorgaans in twee vlechten die vast gestrikt zijn met een lintje dat accordeert met hun uniform. Prachtig om te zien! Maar dit was niet het meest opvallende, wij waren deze keer zelf de toeristische attractie. Sommigen zwaaien onmiddellijk, anderen kijken wat beschaamd en nog anderen steken speciaal voor ons de straat over en het woord 'selfie' is hier ook al goed ingeburgerd... Vanaf nu kan je mijn foto vermoedelijk niet meer wegdenken van alle sociale media (en dat voor iemand die zelf enkel Skype heeft)
Op datzelfde moment passeert ook de trein. Ik kon op de laatste wagons lezen 'second class' en op de allerlaatste 'for disabled people'. Blijkbaar kunnen mensen met een beperking en hun begeleider aan één derde van de normale prijs reizen. Ze mogen plaats nemen in deze laatste wagon, maar kunnen ook ergens anders op de trein, maar daar kan het nogal druk zijn. We stonden dus te wachten voor de slagbomen, samen met de schoolbussen, mensen op een brommer of een fiets en niet zoals in België, elk op zijn rijvak. Vlak voor de overweg stond de volledige straat vol en dat aan weerszijden van de overweg. Toen de slagbomen omhoog gingen kwam het verkeer langzaam op gang en schoof iedereen wel ergens in een gaatje dat vrij was tot er opnieuw twee rijstroken waren... Eenmaal in het dorp aangekomen begon pas ons leven als celebrity. Een rij aan de automaten om geld af te halen en we mochten voorbij iedereen, bij een andere automaat werd de airco voor ons aangestoken en overal waar we kwamen werden we aangestaard of was het 'selfie-time'.
Omdat het afhalen van geld niet voor iedereen gelukt was, gingen we een bank binnen. Daar zat een man met een kaars achter zijn loket. Ik dacht eerst dat dit hoorde bij een bepaald ritueel, maar bij navraag bleek dat mensen hun gouden juwelen kunnen binnen brengen bij de bank en het als onderpand voor een lening kunnen geven. Als de lening is afbetaald (met 6% intrest), krijgen ze hun juwelen terug. De juwelen worden bevestigd aan een papiertje en hierover wordt er een zegel gegoten, vandaar dus de brandende kaars.
Na nog wat selfies keerden we te voet terug naar huis. Het was al wat rustiger op de weg, maar toch veel getoeter.
Vandaag de eerste vorming voor leerkrachten lager onderwijs
Een spannende dag vandaag. Na heel wat voorbereidingswerk en overleg met mijn studenten kon ik vandaag een geslaagde vorming geven aan leerkrachten lager onderwijs van het schooltje met de kinderen met een beperking. Aangezien het onderwijssysteem vrij klassiek is, heb ik hen vandaag warm gemaakt om bord- en kaartspellen te introduceren in hun lessen wiskunde. De focus lag vooral op de voorbereidende rekenvaardigheden. Eenvoudige spellen als domino en uno waren hier niet gekend, maar ze hadden er ook nog nooit aan gedacht om hun eigen Indiase spellen in te zetten tijdens de lessen.
De meeste leerkrachten begrijpen vrij goed Engels, dus spelregels uitleggen verliep wel vrij vlot. Het concept van een spel spelen, dus ook je beurt afwachten, niet 'spieken' in de kaarten van je buur, dat was voor sommigen vrij moeilijk, maar tegen het einde van de dag lukten ook deze concepten. Het laatste uur hebben ze dan wat spelmateriaal meegenomen naar hun eigen klassen om uit te proberen met de kinderen. Blijkbaar een groot succes, want morgen mag ik het materiaal opnieuw meebrengen en gaan ze er verder mee aan de slag.
Morgen zullen ze ook hun eigen spellen meebrengen en aan mij uitleggen. Op die manier kunnen we samen in overleg gaan en nagaan of deze ook inzetbaar zijn bij hun kinderen in de klas. Een win-win-situatie dus. Alweer iets om naar uit te kijken.
Onze derde dag in SCAD. Het zijn al bewogen tijden geweest... Zondag kregen we eerst een heerlijk ontbijt konden we in de voormiddag nog 3 uur slapen, want daar was nog niet zoveel van gekomen. In de namiddag mochten we al gaan 'shoppen'. Een bijzondere kennismaking met de cultuur. Eerst en vooral de autorit. Een gewone weg waar je normaal kunt kruisen, kan evengoed een 'viervaksweg' zijn. Als je wilt voorbijsteken, dan toeter je gewoon en hoop je maar dat de ander wat plaats maakt. Op het stuur kan je zowel links als rechts je claxon gebruiken (wat hier natuurlijk wel handig is). Geiten en koeien lopen hier vrij op de weg, dus ook tussen het verkeer. De hoofdwegen zijn doorgaans vrij goed aangelegd, maar bij kleinere wegen wordt er wel wat meer verwacht van de vering van de auto.
Aangekomen in Tirunelveli konden we de kleurenpracht zien van de gebouwen, de mensen en ook van de inhoud van de kleerwinkels. Wie kan er zeggen dat hij al eens een kleedje heeft gepast met 8 verkoopsters rond zich... Voor iemand die niet graag gaat shoppen, een ware beproeving.
Daarna door de drukke straten iets fris drinken in een leuk koffiehuis. Met temperaturen tegen de 30 graden is dit een welkome afwisseling. Verfrist opnieuw kennisgemaakt met de cultuur en langs de drukke winkeltjes gewandeld tot het station. Treinen kunnen hier bestaan uit maximaal 48 rijtuigen. Tussen de sporen staat ook een waterleiding. Als de trein stopt in het station, worden alle wagons weer aangevuld met water. (als dat geen interessant weetje is )
Mensen zijn hier heel vriendelijk en willen graag een selfie met ons. Ook dat is even wennen.
Maandag werden we dan rondgeleid op het domein van SCAD. Er zijn hier 7000 studenten en een school buitengewoon onderwijs voor een 60-tal leerlingen. De leerlingen die het aankunnen, zullen hier zelfs ook doorstromen naar het hoger onderwijs. We werden in de school hartelijk onthaald, konden even binnenkijken in de klassen, de spelletjesbibliotheek en de verschillende ateliers. Daarna maakten we afspraken voor het geven van vormingen. De verwachtingen zijn hoog... vandaar dat het ook even duurde voordat ik tijd had om deze blog aan te vullen. Na 3 uur hebben we een dorp bezocht die ook ondersteund wordt door SCAD. Hier worden Sari's geweven. We hebben het hele proces gezien, van het uitsorteren van het garen, het opwinden op de spoelen tot het weven op zich. Gans het dorp is hierin betrokken. SCAD ondersteunt deze mensen financieel in de aankoop van hun grondstoffen, maar helpt dan ook bij de commercialisering van hun producten. (Jutta, ik heb een mooie voor jou uitgekozen!)
Vandaag, dinsdag, was het consultatiedag. We zijn een volledige dag meegeweest naar het medisch centrum van SCAD. Kinderen met een fysieke beperking kwamen langs voor advies van de arts en de kinesist die met ons mee zijn. Daarnaast konden onze studenten ook op ergotherapeutisch vlak een aantal adviezen geven zodat ze zelfstandiger konden handelen of hun levenskwaliteit kon verbeteren. Voor mij een zeer leerrijke ervaring aangezien mijn kennis van de fysieke revalidatie of ontwikkelingsstoornissen toch al even is geleden... Op die manier hebben we vandaag zo'n 24 kinderen gezien en 7 ervan zullen door de arts nog geopereerd worden.
Morgen wordt voor de studenten een nieuwe consultatiedag. Zelf ga ik een vorming geven over het gebruik van bord- en kaartspellen in de wiskundelessen. Ik kreeg heel wat tips en hopelijk zal het ook voor de leerkrachten een meerwaarde zijn om het leren aantrekkelijker te maken en zo de vaardigheden te verhogen. Het belooft een spannende dag te worden.
 "Laughing"){kind=icon}
)
