Ik ben eindelijk klaar met mijn transformatie, ik ben nu helemaal Terry Maitland, ik heb zijn gedragingen, uiterlijk en een deel van zijn herinneringen, maar ik ben helemaal uitgeput. Ik heb me al veel te lang niet meer gevoed.

Ik besluit om naar de supermarkt te gaan, wanneer ik in mijn witte bestelbusje zit zie ik een kleine jongen met rood haar wandelen. Hij loopt met zijn fiets aan zijn hand en de ketting is gebroken. Hij komt naar me toe, snel zoek ik in Maitland’s geheugen, het is Frank Peterson. Ik ga naar hem toe en vraag of ik hem soms moet helpen, hij antwoord dat hij de hulp wel kan gebruiken. Ik laad zijn fiets in de achterkant vn het busje en rijd met hem een stukje het bos in. Wanneer we een stukje verder zijn gereden vraag ik hem om uit te stappen, hij kijkt me verbaasd aan maar stapt toch uit. Ik voed me, eindelijk weer wat kracht. Ik laat zo veel mogelijk van Maitland’s dna na. Wanneer ik weer uit het bos kom zie ik een klein meisje, June volgens Terry’s geheugen. Ze vraagt me waarom ik overal bloed heb waarop ik antwoord dat ik gewoon een bloedneus heb gehad. Ze kijkt me aan, knikt en loopt verder. Wat een fantastische toevalligheid, nu zijn er zeker getuigen.

Ik blijf zeker en vast nog even in de buurt om me verder te voeden op het verdriet en om aan te sterken voordat ik in mijn volgende slachtoffer verander. Stel je even de angst en het verdriet voor, kleine Frank, slechts elf jaar, en vermoord door de geliefde Coach T. Een ware goudmijn om me te voeden en aan te sterken.

Later die avond voel ik een golf van angst en verdriet me overspoelen, ze hebben het lichaam gevonden, ik weet het zeker.