stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
17-09-2010
Net 'twee koffertjes vol mama' uitgelezen van Natacha Ingelbrecht die deze zomer als prille 40'ger stierf aan kanker. Een paar jaar geleden werd ze gevolgd door het één programma 'doodgraag leven'. Ik heb geen volledige aflevering kunnen uitkijken, ik kon er niet tegen, elke week vermeed ik voorzichtig dat televisiekanaal, ik was zelfs angstig om er al zappend iets van op te vangen.
Nu ik bijna vertrek, elke dag droom maar ook elke dag zo bang ben vond ik dat ik mijn moeder verplicht was het boek te lezen. Het is ondertussen 16 jaar geleden dat zij stierf aan kanker en de gelukkige momenten overheersen alle zware en moeilijke momenten in mijn geheugen. Het is precies alsof de mooie momenten extra in de spotlights gezet worden en de moeilijke momenten beetje bij beetje weggegomd worden.
Ik vond dat ik het haar verplicht was om eens stil te staan bij wat ze meegemaakt heeft en wat ik niet ten volle kon begrijpen toen als kind. Het boek heeft me recht in mijn hart gegrepen maar toch heb ik het droger gehouden dan verwacht omdat ik zo vol bewondering las hoeveel moed ze had. Net die moed heeft mijn mama ook gehad.
En ook al ben ik niet gelovig ik hoop dat er toch nog ergens een plaats is ook al geloof ik er niet in waar al die prachtige mensen samen zijn.
Meer info vandaag bekomen over vluchthuis. Het vluchthuis in mijn stad is geen vluchthuis maar een opvanghuis, ik was niet van plan om in mijn stad te blijven dus dat doet er eigenlijk niet toe maar het is interessant om te weten dat een vluchthuis volledig anoniem is, een opvanghuis niet en er in een vluchthuis bijvoorbeeld geen vriendin mag komen, in een opvanghuis wel. Ik vond het ook wel fijn te horen dat je in de weekdag buiten mag tot 22u30, in het weekend tot 1u, had dat eigenlijk niet verwacht. En dat klinkt als muziek in de oren, belachelijk eigenlijk, toen ik 16 was en ik moest in de week om 22u thuis zijn was er een opstand van jewelste, nu ben ik 30 en moet ik me inhouden om niet tegen het plafond te springen van geluk als ik hoor maar om 22u30 binnen te moeten zijn. 22u30 mensen, 1u in het weekend, vrijheid!
Er is niets concreet afgesproken maar toch wel iets minder bindend, ik heb geen zin om het hier neer te schrijven uit angst dat ik het niet zal aankunnen. Ik weet een aantal dagen dat er vertrek mogelijk is omdat ik schatjes van vriendinnen heb en eigenlijk zoiezo bij hen terecht kan, dus ik wil niet die datum vastpinnen maar ik ben wel zeker dat van die verschillende dagen ik 1 dag sterk genoeg zal zijn.
Ik begin nu ook van me af te zetten dat het mss overkomt als een slameur, dat duizenden andere vrouwen er minder poespas van zouden maken en het gewoon doen, ik doe het op mijn manier en het is de uitkomst die telt volgens mij.
Deze nacht maar paar uur kunnen slapen, uren liggen piekeren, de nachten kunnen soms zo eenzaam zijn. Ik heb daarjuist te horen gekregen in het caw dat het kan zijn dat er nergens plaats is als ik vertrek, dat ik daar rekening mee moet houden. Hoe kan ik daar nu rekening mee houden?! Ja in mijn hoofd waar ik alles probeer uit te werken tot in de kleinste details om zoveel mogelijk voorbereid te zijn, maar eigenlijk kan je nooit volledig voorbereid zijn.
Als ik buiten ben wil ik niet meer terug, ook niet omdat er nergens plaats zou zijn voor me, weg is weg, voor altijd.
Ziek... Ellende, koorts, pijn, happen naar adem, letterlijk en figuurlijk...
Toch is het niet volledig negatief, ik heb het gevoel dat ik op deze manier wat verder ben geraakt. Wat verder in aanvaarden. Wat dat denk ik dat ik net nodig had aanvaarden dat er maar 1 manier is en dat is ontsnappen, 1 manier om ooit geluk te vinden.
Ik kan niet slapen, als ik wakker lig is mijn tijd in twee verdeeld, 1 helft gaat naar het praktische, de andere helft naar dromen. Het praktische valt me soms zwaar, het opeens beseffen dat ik straks een vrouw van 30 ben met niets, van nul moet herbeginnen. Het dromen maakt dan weer veel goed, dromen van mijn vrijheid, doen en laten wat ik wil, mensen rondom mij waarvan ik hou, die ik eindelijk zal kunnen oprecht zien lachen omdat ik de stap gezet heb.
Ik zit op de trein, gaan solliciteren ver weg van waar ik nu woon. De treinrit is een verademing, voor het eerst in mijn leven alleen op de trein. Een ochtend zon die precies nog niet zeker is van zijn stuk, aarzelend...
Ik passeer plaatsen waar ik misschien nooit in mijn leven zal komen of die misschien ooit een thuis zullen zijn...
Ook al zou ik niet geslaagd zijn vandaag het gaan, de stap zetten, het alleen het moeten doen is zeker ook een stap in de goede richting!
Alleen thuis voor een paar uurtjes... maanden geleden, de radio staat loeihard en ik heradem. Was vergeten hoe goed het wel was om alleen te zijn, jammer gewoon dat ik steeds die klok blijf volgen.
Ik krijg voor alles de schuld. Helemaal negatief is dit niet, na jaren ploeteren en zwoegen om hem tevreden te stellen had ik het door, wat ik ook doe, niets kan ik goed doen. En dan werd het terug een stuk minder vermoeiend, legde ik me erbij neer dat het zo was en deed ik dan terug wat meer wat ik beschouw als goed.
Maandag... eindelijk terug maandag... Straks begint de 'werkshow' terug... 'leuk weekend gehad?' 'ja hoor, rustig en jij?' en dan horen hoe het ook kan gaan, het is dan net een strofe uit een Clouseauliedje; even slikken en weer doorgaan.
Gisteren waren we even weg voor hem en na zonsondergang waren we nog op de autostrade aan het rijden, ik had de radio aangestoken. Ik herleefde, op zulke momenten kan ik oprecht gelukkig zijn in mezelf dan. Soms ben je zodanig meegesleurd in negatieve gedachten dat je hopeloos word en dan heb je het gevoel dat er geen leven meer is naast het jouwe in ellende. Gisteren stond ik er dan weer eens bij stil dat er zoveel leven is overal en dat het mijne binnenkort ook beter zal worden. Ik kijk naar de auto's en vraag me af waar iedereen zo naartoe aan het rijden is, of de auto die we passeren gevuld is met geluk of dat er ook een sluier van geweld overhangt.
Maar het moment dat we onze oprit oprijden is het kleine geluk voorbij en kom ik terug in het huis van de gebroken dromen.
Als ik ooit in een nieuwe relatie stap zal dat steeds mijn angst zijn dat ik mijn vrijheid terug zou verliezen. Ik ben er zo bang voor! En ik weet dat dit het eerste is dat ik steeds in mijn leven voor zal vechten, na al die jaren als vogel in een roestig kooitje te hebben geleefd. Na gisteren nog eens een festivaletje met vriendinnen te moeten afzeggen, op een manier alsof het me niets deed maar vanbinnen toch wel veel pijn ervan had. Ik wil nooit meer moeten vechten voor die vrijheid, maar als het ooit zal moeten dan zal ik het zeker terug doen en wil me die twijfel en angst ook ergens besparen. Maar dan is er ook het verlangen naar liefde en geborgenheid en ik weet ook dat het verlangen groter is dan die drang om me dit te moeten besparen, dus ergens hoop ik dat het me gewoon nooit meer overkomt.
Het weekend kan alweer tellen, nog een dag te gaan en ben alweer op sinds gisteren eigenlijk. De laatste dagen was het weer terreur, soms heel subtiel andere momenten niet zo subtiel. Zoals hij vorig weekend vroeg wat hij kan doen om me gelukkig te maken, ik kan dan iets zei en hij dan direct panikeerde (ik had dan zoiets van luister toch man, het is zelfs geen oplossing want er is te veel al tussen ons gebeurd) vroeg ik het gisteren en hij zei 'weggaan'. Waarom laat hij me dan gewoon niet gaan op een normale manier?! Zoals als hij soms zit te dreigen om me buiten te gooien, ik zou niet liever hebben! Kan ik vandaag kiezen tussen de lotto winnen en buitengegooid worden, ik twijfel geen seconde en kies voor dat laatste!
