Vrijdag 10 mei 2013 : mijn tweede enneagrammenavond. De avond begon een beetje moeizaam. Enkele dagen voordien was mijn nonkel overleden, de enige broer van mijn pa. Vrijdag was het groeten van het lichaam, ik had gezegd tegen pa dat ik daar niet mee naar toe kon, omdat er bezoek zou komen. Mijn broer en schoonzus hadden geen zin om te gaan. Ik vond het erg dat pa alleen zou moeten gaan, maar vond niet dat ik de avond moest afzeggen omdat het al een keer verplaatst was nadat ik ziek geworden was. Vrijdag rond 17 uur kwam pa zoals elke dag eten bij mij thuis. Het ging natuurlijk over zijn broer en hij zei dat hij het jammer vond dat hij alleen moest gaan. Ik vroeg hem om te bellen naar mijn schoonzus om te vragen of zij echt niet mee kon. Jammer, maar ze had geen tijd.
Wat doet nr 9???? zal ik wel meegaan, ik probeer de mensen nog te verwittigen dat ze wat later komen en anders moet mijn dochter hen maar alvast opvangen. Ik kan pa toch niet alleen laten gaan? Ik offer me wel op. Mijn eigen agenda gaat naar de achtergrond.
Dat maakt natuurlijk dat ik dadelijk aan de uitleg moet beginnen zodra ik terug was van het groeten. Ik was niet echt tot rust kunnen komen.
Zelf vond ik dat die avond iets moeilijker verliep, het duurde wat langer voor men iets vertelde. Uiteindelijk vonden de gasten het een boeiende avond, maar zelf had ik niet dat 'euforisch' gevoel van de eerste keer. Misschien is dat normaal?
Herinneringen zijn zo'n mooie en dankbare dingen. Ik koester ze en geniet ervan.
een minder bekende song,maar ik was er dol op!! Gelukkig vind je ze nu allemaal terug op you tube. Dit singletje heb ik nog steeds en zal ik niet wegdoen. Wanneer ik hier naar luister, begin ik te glimlachen Doet me terugdenken aan de tijd dat we thuis de 'Bacchus bar' hadden, mijn broer en ik. Ik zal ongeveer 14 jaar geweest zijn, er stond een echte toog in en een lichtinstallatie. Ik kon daar uren doorbrengen, helemaal alleen, aan de toog bij de muziekinstallatie met mijn hoofdtelefoon op.Ik deed dan alle lichten uit en alleen een groene en een rode spot aan en dan maar genieten van de muziek.... oh ik voel die sfeer opnieuw...een heerlijke tijd... een prachtige jeugd... dankzij mijn fantastische ouders....
Ma is weg, de dienst is voorbij, de urne begraven.... Ik ben fier op mezelf, echt waar, heb de ganse tekst gelezen, denk dat het lukte omdat ik type 9 in me heb. Ik heb me teruggetrokken in mezelf op het moment dat ik de tekst las. Heb niks gezien of gehoord, alleen de tekst gelezen. De laatste 3 zinnen brak mijn stem en huilde ik, maar dat vind ik niet erg. Ik heb het gedaan en veel mensen kwamen zeggen dat het mooi geweest was.
Ik concentreerde me heel erg op mezelf en zat fier rechtop. Wou dat ma zag dat ik het kon, dat ze niet ongerust moest zijn. Ik had gezien dat mijn beste vriendin op de derde rij zat,dus ook ver van voor en daar was ik blij om. Dat gaf steun en kracht.
Ik had de juiste liedjes gekozen vond ik:
'Water' van Marco Borsato
Ik staar over het water Dat net als ik Ooit in beweging was Peilloos diep en dreigend zwart Net als wat ik in je ogen las Stekeblind, oostindisch doof Wil ik voor altijd zijn Om maar niet te zien of kunnen horen Dat alles is verloren Zonder jou kan ik niet Eten, slapen, lopen, dansen, leven Dus blijf ik hier nu zitten En blijf ik hier nu wachten Tot het water ooit weer in beweging komt En dan drijf ik mee Tot aan de zee Waar jij Op mij zal wachten
De lucht is licht En eindeloos En zo ver boven mij Onaantastbaar en toch Zo dichtbij Net als jij Het staat in de lucht geschreven Maar op m'n lippen blijft het kleven Zonder jou kan ik niet Eten, slapen, lopen, dansen, leven
En dus blijf ik hier nu zitten En blijf ik hier nu wachten Tot het water ooit weer in beweging komt En dan drijf ik mee Tot aan de zee Waar jij Op mij zal wachten
Ik staar over het water Dat net als ik Ooit in beweging was
Daarna las een mevrouw een mooie tekst,maar ik weet niet meer waarover hij ging, maar ik vond hem wel mooi, dat weet ik nog.
Eigenlijk moet ik eens gaan opzoeken hoe een type 9 reageert op droevig nieuws, maar ik heb de moed niet. Plots is mijn ma overleden, heel onverwacht, niet te geloven, niet te begrijpen. Het is nu de vierde dag na haar dood en ik schrik ervan dat ik zo rustig ben. Af en toe komt er nog een traan, en straks bij het groeten zullen ze rijkelijk vloeien. Maar al bij al lukt het me wonderwel. Zou dit ook te maken hebben met het feit dat ik me in mezelf kan afzonderen?
Heb zelf de tekst voor haar bidprentje gemaakt:
Lieve ma, zonder dat ik het wil staat de wereld even stil jij en pa, altijd samen, waar jullie ook kwamen, wat jullie ook deden. Hoe moet dit nu verder? jij was de liefste bomma, de beste mama, de prachtigste vrouw. We zullen je missen...
Heb ook een tekst geschreven om voor te lezen tijdens de dienst morgen. Wil die ook heel graag zelf lezen, en hoop zo dat het me zal lukken. Misschien helpt mijn 'bovenkamertje' me dan ook. Ik wil me dan even afsluiten van alles en iedereen. Ja het moet me lukken, maar als het om de een of andere reden niet lukt, hoef ik me niet schuldig te voelen of te schamen, ik heb geprobeerd....
Een moeilijke week achter de rug: druk op het werk, verwarring bij mezelf... Gelukkig kon ik hierover spreken met een goede vriendin. Dat gesprek heeft veel duidelijk gemaakt bij mezelf. Zij kent ook veel van enneagrammen en samen kunnen we dan hierop terugvallen. In het kort komt het er op neer, dat ik soms zo hard en kil kan reageren zelfs tegen mensen die ik graag zie. Waarom doe ik dat? Ik kan hen dan ook redelijk goed negeren of er toch zo min mogelijk op ingaan. Eigenlijk wil ik dat niet, maar ergens is er een kracht die sterker is dan mezelf en me toch zo doet handelen. Misschien is dit ook het geval bij mensen die te veel drinken en dronken worden. Hier heb ik het heel moeilijk mee. Wat maakt dat ik het daar zo moeilijk mee heb? Dikwijls is dat ook gewoon een manier van reageren op bepaalde sitauaties. Wanneer ik in gezelschap ben en drink, kan ik tijdig stoppen met drinken. Mij zal je dus niet gauw dronken zien! Zodra ik voel dat ik naar 'te' veel neig, stop ik en trek ik me terug in mezelf, in mijn bovenkamertje. Daar is het veilig, daar ben ik thuis. Maar niet iedereen heeft zo'n 'kamertje' en dus is het volstrekt normaal dat sommige mensen te veel drinken. Op zich is daar niks op tegen maar ik heb het daar moeilijk mee, ik kan daar niet mee omgaan.
Stilaan kwam ik tot het besef dat ik eigenlijk wel graag controle houd over de dingen! En als je dronken bent, heb je die controle niet meer. Die controle verlies je ook een beetje als je verliefd bent, daarom vecht ik ook tegen dat gevoel. Wanneer je je bijvoorbeeld laat masseren, dan geniet je en als je geniet verlies je ook weer een stuk controle. Hou ik daarom niet van massages?
Waarom wil ik controle hebben? Wat is er nog aan de hand? Wat voel ik nog?
Schuldgevoelens: ook een belangrijk woord en gevoel voor mij.
In mijn jeugd heb ik veel schuldgevoelens opgedaan: * ik weet nog goed toen ik10 jaar was, lag mijn grootmoeder op sterven.Zij woonde naast ons en er moest steeds iemand bij haar waken. Wanneer het mijn nonkel was, werd er afgesproken dat wanneer de rol naar beneden gelaten werd, er problemen waren. Mijn ouders moesten de dieren gaan voederen en ik moest op de rol letten: maar deed dat niet zo goed en ik had niet gezien dat er iets gebeurd was, daardoor waren mijn ouders te laat bij mijn grootmoeder. Dit vergeet ik nooit.
Raar dat ik op 12 februari 2012 deze gedachten had en noteerde. De nacht die daarop volgde is mijn mama onverwachts gestorven....
Ik wil weer aarde onder mijn voeten voelen. Ik wil er weer staan, zijn wie ik wil zijn! Uiteindelijk wordt het leven alleen maar mooier als je het positief bekijkt. Anders ga je samen met je negatieve gedachten de dieperik in. Voel me goed als ik mijn boeken dicht bij me heb want die zijn heel belangrijk voor mij. Ik moet daar regelmatig kunnen in neuzen. Het verzet mijn gedachten, mijn gedachten veranderen naargelang het boek dat ik ontdek. Wil ik rust, ontspanning...dan neem ik een verhalenboek, liefst een waargebeurd verhaal. Daarin kan ik mezelf verliezen en dat ontspant me. Soms wil ik meer dan dat, soms wil ik me bewust worden van mezelf .... dan neem ik een psychologisch boek. Dat zet me aan het denken over mijn eigen leven. Dat inspireert me om er weer in te vliegen, om te geloven in mezelf. Heel soms heb ik ook behoefte aan een boek in verband met mijn job. Om me weer sterker in mijn job te voelen, om terug op het goede spoor te komen, om krachtvoer op te doen. Leuk als je dan voor je boekenkast kan gaan staan en kiezen, en bladeren, en weer kiezen....
Vandaag mijn nieuw boek gehaald in de winkel: ALLES HEEFT EEN REDEN: de betekenis van belangrijke gebeurtenissen in je leven . Ziet er goed uit, de inleiding staat me al helemaal aan. Juist wat ik weten wil, waar ik momenteel mee bezig ben. Er is ontzettend veel gebeurd de laatste jaren met mijn leven. En alles heeft zijn reden ook al zijn het minder leuke dingen of zelfs moeilijke dingen. Toch wil ik er in geloven dat er een reden voor is. Dit boek gaat me daar bij helpen, om bepaalde dingen te verwerken zodat die niet meer blijven hangen en me in sommige dingen blokkeren. Ik wil me vrij voelen, psychisch vrij. Heel belangrijk
Iedereen is een unieke mengeling van zijn basistype en één van de twee typen die naast je op de cirkel liggen. Die worden je vleugels genoemd. De vleugel vult je basistype aan en voegt belangrijke maar soms tegenstrijdige elementen toe. Anders zou het te simpel worden De meeste mensen hebben één dominante vleugel.
Elk type heeft 9 ontwikkelingsniveaus die een dynamisch element toevoegen. Mensen veranderen door allerlei omstandigheden voortdurend en bevinden zich dan op een gezond, gemiddeld of ongezond niveau.
niveau van bevrijding gezondniveau van psychologische capaciteit niveau van sociale waarde
niveau van evenwichtsverstoring gemiddeld niveau van tussenpersoonlijke beheersing niveau van overcompensatie
niveau van schending ongezond niveau van waandenkbeelden en dwanggedrag niveau van pathologische destructiviteit
De niveaus zijn een maatstaf voor ons vermogen om aanwezig te zijn. Hoe verder we naar beneden gaan, hoe meer we geïdentificeerd raken met ons ego en zijn negatieve en beperkende patronen. Onze persoonlijkheid wordt defensiever, reactiever en automatischer. We krijgen steeds minder vrijheid en minder werkelijk bewustzijn. We raken meer en meer verstrikt in dwangmatig, destructief handelen en gaan hieraan kapot. Omhoog gaan in de ontwikkelingsniveaus daarentegen brengt meer aanwezigheid en bewustzijn met zich mee in ons denken, hart en lichaam. We staan meer open voor onszelf en onze omgeving. We zien onze persoonlijkheid objectiever, we voelen ons vrijer en zijn beter in staat om te handelen ook goed voor onze relaties. We worden ons bewuster van onszelf.
We worden geboren met een dominant persoonlijkheidstype en dat bepaalt hoe wij ons als kind gaan aanpassen aan de omgeving. We veranderen niet van basistype maar leren op een andere manier met onszelf en het leven om te gaan. Elk type kan je met 4 woorden omschrijven: type 9: receptief, geruststellend,inschikkelijk en zelfvoldaan
De 9 types worden 3 aan 3 geordend, per triade die dus elk 3 types bevat die de kwaliteiten en tekortkomingen van die triade gemeen hebben. Er is de gevoelstriade, de denktriade en de instinctieve triade.
type 9 behoort tot de instinctieve triade Het gaat over hoe je onbewust emotioneel reageert als je het contact met jezelf dreigt te verliezen.
Bij de instinctieve triade is de onderlinge emotie de woede of razernij Bij de gevoelstriade is dat de schaamte en bij de denktriade de bezorgdheid of angst. Dit zijn dus de overheersende emoties. Elk type heeft dan weer een eigen manier van omgaan met die emotie. Negens ontkennen hun woede: Hoezo boos, ik ben niet boos. Ze zijn het contact met hun woede kwijtgeraakt en voelen zich er dikwijls om bedreigd.
Je kan als type 8, 9, 1meegaan met of ingaan tegen je woede. Negens hebben de neiging hun woede en razernij te onderdrukken. Maar nadat ze hun woede lang onderdrukt hebben, krijgen ze meestal wel ooit een uitbarsting waarin ze enorm tekeer gaan over schijnbaar onbenullige dingen. Sommige negens worden sarcastisch of cynisch.
Een mens is toch een raar ding! Heb je eigenlijk alles om gelukkig te zijn en toch voel je je 'down'! Hoe is dat mogelijk? Wat is de oorzaak? Is dat iets typisch voor nr 9?
Gisterenavond begon het ineens bij mij, een onaangenaam gevoel, iets dat niet juist zit. Geen energie meer, negatieve gedachten... Het is druk geweest, veel bezoek gehad de laatste dagen. Heel vermoeiend voor mij. Ik wil dan dat alles er prima uitziet, dat er iets lekkers in huis in enz. Daarbij moet ik dan ook nog de hele tijd enthousiast doen, vertellen hoe goed alles verloopt, vriendelijk blijven enz. MOET? Van wie? Niemand verplicht me dit! Toch voelt dit zo aan bij mij. En ik heb rust nodig, tijd voor mezelf. En daar zit het denk ik. Ik kom niet meer tot mezelf.
Gelukkig kan ik tegenwoordig met deze gevoelens terecht bij een vriendin. Door ze gewoon even te benoemen, wordt het soms al duidelijker voor mij. Natuurlijk lost dat niets op, ik moet er ook nog iets mee doen. En dat is zo typerend voor nr 9: de passiviteit, het moeilijk in actie schieten, het blijven twijfelen over de juiste beslissing. Ik kan perfect zeggen hoe een ander in dezelfde situatie zou moeten reageren; maar het zelf doen... Nee, daar is moed voor nodig, en zelfzekerheid.
Er is de laatse 2 jaar ook zo ontzettend veel gebeurd in mijn leven. Dit heb ik allemaal nog niet verwerkt. Langs de buitenkant ziet het er misschien al goed uit, maar binnen mezelf... daar bruist nog veel, daar is nog veel niet verwerkt.... Soms heb ik het gevoel dat ik niet meer aan mijn eigen emoties kan. Ik kan ze wel benoemen, maar ik voel ze niet. Ik vecht er constant tegen. Nee, ik mag niet huilen, niet boos worden of opstandig zijn. Laat zien dat het je goed gaat...
Ooit ben ik diep gegaan en dat zal ongeveer 2 jaar geleden zijn. Toen heb ik ook hulp moeten zoeken, het ging niet meer alleen. Wat schaamde ik me toen. Ik ging gewoon voor een verkoudheid naar de dokter en plots kwam het er allemaal uit. Ik kon niet meer, energie was op, wilde niks meer, had zelfs zoiets van: als ik hier nu seffens tegen een boom knal, is het voorbij, dan kan ik rusten. Dadelijk ziekenverlof gekregen, rust moeten nemen en medicijnen slikken. Een pilletje om te slapen, om tot rust te komen, een pilletje om positiever te worden... antidepressiva. Dit heb ik voor mezelf gehouden, dit mochten mijn ouders niet weten. Had ook een doorverwijzing voor een psycholoog, nooit geweest, ik kon dat alleen! Nu weet ik dat er nog heel wat onverwerkte dingen zitten. Waarom in godsnaam moet ik overal zo over nadenken? Waarom niet gewoon genieten? Waarom niet: pluk de dag? Gisteren met mijn broer gesproken en veel gediscussieerd, voor hem is het simpel: iets dat je niet graag doet, dat doe je toch niet? dan zoek je iets anders? Wat zou je graag doen, vroeg hij op een bepaald moment. Waarom blijf je bij je job als ze zoveel energie vraagt? Momenteel blijf ik bij de job omwille van de centen. Ik had altijd gedacht dat ik nog iets anders kon gaan doen, iets wat ik heel graag zou doen, maar dat lukt niet meer. Ik heb het geld nodig. Mijn spaargeld zit in het huis van mijn ex en daar heb ik geen rechten op, dat ben ik kwijt. Doe dan naast je job hetgeen je echt graag doet zei mijn broer. En gelijk heeft hij! Me verdiepen in psychologie, dat boeit me! Heeft me trouwens al geboeid vanaf mijn jeugd. Dat was ook mijn droom: psycholoog worden. Ben begonnen aan de studies in Leuven, maar liet me vlug leiden door anderen. Kon niet nee zeggen als iemand me kwam halen om op stap te gaan of om te praten omdat hij/zij het moeilijk had. En dan haal je het niet. Ik hielp anderen door de moeilijke perioden heen, was er steeds voor hen, maar niet voor mezelf. Vluchtte dan om te vergeten, sloot me op of deed juist heel uitbundig.
Ik geloof echt in die verschillende persoonlijkheidstypes, dat er bij elke persoon een dominant type aanwezig is. Je hebt vanalles iets, maar toch is er iets dat de doorslag geeft en bij mij is dat 9. Ik geloof ook dat ik in de enneagrammen de kracht ga vinden om weer sterk te worden. Ik bedoel dan echt sterk, want veel mensen vinden me een sterke vrouw. Maar oh, wat verschilt dat uiterlijk van dat innerlijk bij mij!!
Zo, mijn gedachten staan op papier, maar wat doe ik er mee? Niets, met mijn opgeschreven dingen niks, dat hoeft ook niet. Dat is nu weg voor mij, maakt plaats voor iets nieuws. Ik voel me weer 'even' wat sterker. Ik wil er weer tegenaan. Gelukkig is dat mijn kracht: dat ik steeds opnieuw wil proberen om er te staan, om positief te zijn, om goed te zijn. Misschien moet ik dit eerst toelaten, de gedachten neerschrijven die in me omgaan, maakt mijn hoofd toch wel voor een groot deel lichter. Heb dat trouwens altijd al gedaan, heb heel wat 'dagboeken' ooit geschreven. Grappig soms om die terug te lezen, maar zo typerend voor mij. En ik ben de moeite waard! Dit wil ik steeds voor mezelf herhalen tot het helemaal doordrongen is: ik ben de moeite waard zoals ik ben, met mijn warrige gedachten, met mijn ups en downs en bovenal: ik doe het goed!
Zelfobservatie is de enige manier om erachter te komen welk type je bent. Jezelf recht in de ogen kijken kan een pijnlijk proces zijn. Heb daarom mededogen met jezelf, vergeef jezelf en vel geen waardeoordeel over jezelf. Sluit vriendschap met je persoonlijkheid.
Het enneagram
een minder bekende song,maar ik was er dol op!! Gelukkig vind je ze nu allemaal terug op you tube. Dit singletje heb ik nog steeds en zal ik niet wegdoen. Wanneer ik hier naar luister, begin ik te glimlachen 
Doet me terugdenken aan de tijd dat we thuis de 'Bacchus bar' hadden, mijn broer en ik. Ik zal ongeveer 14 jaar geweest zijn, er stond een echte toog in en een lichtinstallatie.
