Een korte rit vanaf Amsterdam Centraal brengt me tot aan het station Düsseldorf. Het is al avond, alles is dicht en het is donker buiten. Buiten aangekomen is er geen taxi te bespeuren. Na wat ronddwalen en goed uit te kijken zie ik aan de overkant van de straat een witte wagen staan met daarboven een bordje: Taxi. Als ik de man vertel waar ik naartoe moet gebaart hij dat dit geen enkel probleem is en dat ik mag instappen. Na een grote tien minuten kom ik aan bij wat voor de komende dagen mijn verblijfplaats zal zijn.
Na heel wat trappen te hebben getrotseerd staat mijn gastheer Emmerich me op te wachten in de deuropening. Ik krijg meteen een glas champagne toegestopt en zo zit de sfeer er gelijk in. Het gezellig en knus appartement doet op het eerste zicht niet vermoeden dat Emmerich is opgegroeid in Zuid-Afrika. Buiten de immens grote Afrikaanse vlag in de gang en wat kleine Afrikaanse beeldjes in de badkamer is er van zijn oorsprong weinig te merken. De mentaliteit van alles komt wel goed die zit er wel in gebakken.
Ik zou het bijna gaan vergeten maar ik ben hier natuurlijk nog altijd om de mensen te interviewen en een deftig stuk af te leveren. Het is geen probleem om dit soort dingen bij Emmerich te doen. Hij praat ronduit over zijn afkomst, favoriete muziek, reisplannen en zijn werk. Zijn werk is iets waar hij ontzettend trots op is. Hij nodigt me uit hem te vergezellen naar zijn job. Dit laat ik me geen twee keer zeggen. Na een tramrit, treinrit en busrit komen we na nog eens een kwartier te hebben gewandeld aan bij de werkplek waar hij jaren naar verlangd heeft. Het gebouw staat op een goede honderd meter van het voetbalstadion van Mönchengladbach. Eenmaal binnen werd ik begroet door een tiental medemensen. Ik had tutus en andere vreemde dingen verwacht maar iedereen liep gewoon rond in trainingsbroeken en shirts. Bij de opwarming zag ik echter wel wat ik had verwacht. Dit is ballet zoals ik me ballet herinner. Ja, Emmerich is professioneel balletdanser en daar is hij fier op. Hij behoort dan ook tot de top van het balletcircuit. Zon 7 uur aan één stuk springen ze met zn allen van links naar rechts, doen (naar mijn mening) de meest pijnlijke bewegingen en doen dit alles nog eens op muziek die ik alles behalve het label ballet had gegeven. Na de repetitie voor het aankomende stuk werd de Bolero van Ravel nog eens geoefend. Tijdens één van de weinige pauzes had ik de vraag gesteld of hij uitgeput was, dit beantwoordde hij negatief. De vraag durf ik na zn werkdag niet meer te stellen. Dat hoeft ook niet, ik lees het antwoord zo van zijn gezicht af.
Na wat inkopen te hebben gedaan en samen te hebben gekookt namen we plaats op het balkon. De zon prikt op onze ruggen terwijl we klinken met elk een halve liter Duits bier in onze handen. Het leven kan toch zo schoon zijn nietwaar. De volgende dag moet ik al weer vertrekken en het kan niet dat ik niet heb kennisgemaakt met het uitgaansleven in Duitsland. Diezelfde avond nog trokken we naar de drukke uitgaansbuurt van Düsseldorf. Hier zie je geen mensen die lanterfantend door de straat lopen op zoek naar een zitplaats of een leuk café. Nee hier zie je mensen die lanterfantend met een halve liter bier in hun pollen door de straat lopen op zoek naar een volgende fles bier. Het is onvoorstelbaar om te zien hoeveel liters gerstenat in een avond genuttigd kunnen worden. Als we eindelijk op een terrasje zitten besteld mijn gastheer een pintje. Als de ober even later met een emmer bier komt aanzetten moet ik toch even slikken. Dit zal een lange avond worden, en vooral een pijnlijke ochtend.
s Ochtends bleek alles nogal mee te vallen. Na wat te eten en een korte siësta te hebben genomen trokken we naar de stad. Emmerich had namelijk een deftig pak nodig want hij moest diezelfde avond naar een feest. Dit maakt deel uit van Zuid-Afrikaanse het-komt-allemaal-wel-in-orde,-vroeg-of-laat mentaliteit. Na elfendertig keer dezelfde winkel te hebben afgespeurd en drie keer hetzelfde pak te hebben gepast hadden we wat we nodig hadden. Één ding is zeker: het is een deftig pak geworden, hopelijk bleef het pak even wit zoals we het hebben gekocht. Na eerst nog een flesje bier te hebben gekocht en wat te hebben gekeken naar de talloze straatacts die te bewonderen zetten we koers naar het station. Onderweg aten we nog een broodje met varkensvlees (ongelooflijk lekker) en toen we eindelijk op de metro zaten was het tijd om afscheid te nemen. Emmerich reed rechtstreek door naar het feest en ik stapte af in het station van Düsseldorf. De halte Duitsland zat er al op. Of toch niet? Toen ik op het bord keek zag ik naast mijn trein richting Warschau de woorden zug fällt aus staan. Ik wou zeker zijn van de betekenis van deze woorden en stuurde een sms naar Emmerich. Toen ik na een minuutje het antwoord kreeg dat dit betekende dat mijn trein geschrapt was sloeg de paniek toe. Wat moet ik nu in godsnaam doen?
Ik hoop morgen wat tijd te hebben om mijn verslagen wat bij te werken. Ondertussen dit geluidsfragmentje uit Nederland. Niet de beste geluidskwaliteit of beste stukje ooit, maar een voorbeeld van hoe 'open' de gemiddelde Nederlander is. Comments altijd welkom!
Ik zal het "proberen" kort en bondig te houden deze keer: Ik ben aangekomen bij een Nederlandse studente die het ontzettend druk heeft en dat straalt ook af op mij. Vooral deze avond en morgenochtend zit stampvol. Toch wil ik hier niet weg, of om het anders te zeggen, ik kom terug!
De studente in kwestie heet Andrea en woont in een huis/flat van het conservatorium. Het is dus een gebouw die volzit met muzikanten. Veel buitenlanders, maar dat is normaal voor Amsterdam, net zoals de klompen, tulpen en duizenden fietsen (alleen al aan het station). Ik kreeg ook een fiets ter mijne beschikking: Hij is makkelijk te herkennen zegt ze, het is die met het mandje. Herkennen zal ik hem zeker, hem ergens parkeren is iets anders.
Inmiddels zijn we al woensdag en heb ik er al een nachtje in Amsterdam opzitten. Deze middag trok ik erop uit. Ik trok mijn wandelschoenen aan en verdween doorheen de vele grachtjes en stokoude gebouwen. Ik kreeg van mijn gastvrouw Andrea een kaartje mee met daarop aangeduid de voor haar (en voor mij) interesantste plekjes. Met of zonder kaart: het maakt geen enkel verschil. Gelukkig staan er hier en daar wegwijzers waarop de belangrijkste plaatsen staan aangegeven. Ik wandelde voorbij de oude kerk, het Anne Frank Huis, de dam, ... Ik bezocht het Van Gogh Museum en Madame Tussauds. Schitterend gewoon. Gisteren viel het weer zwaar tegen en vandaag heb ik spijt dt ik mijn jas aanheb. Wat een lekker weertje.
Ik probeer zo snel mogelijk het volgende audiofragment online te krijgen maar dat zal niet voor in Amsterdam zijn vrees ik. Hopelijk hebben ze in Duitsland wel internet.
Vele groetjes vanuit de Bibliotheek van Amsterdam! Doei.
Dames en heren, we komen aan in Antwerpen Centraal
Op maandag 4 april 11 begon het avontuur. Inmiddels zijn we dinsdag en is het eerste avontuur al bijna achter de rug. Ik arriveerde gisteren omstreeks 17.30u. bij de Antwerpse Miek en haar man Robin. De eerste kennismaking verliep vlot. Meteen werd ik begeleid naar wat mijn slaapplaats zou worden. Een ruime kamer met een tweepersoonsmatras. Als je verwacht op een zetel te moeten slapen dan is dit de hemel, geloof mij. Meteen werd me iets te drinken aangeboden en kwamen de eerste gesprekken op gang. Het is en blijft vreemd om constant met geluidsapparatuur rond te lopen. Zowel voor mij als voor Miek & Robin, maar het went. Hoop ik.
Als ik vanuit mijn slaapkamer naar beneden wandelde merkte ik een zeer mooi (en groot) exemplaar op van The Holy Bible. Als ik dan in de rest van het huis eens rondkijk merk ik op dat er heel wat kruisbeelden, Jezusbeelden en andere religieuze items in dit huis staan. Help, ik ben in een ultra Christelijk gezin terecht gekomen, denk ik dan. Tijdens één van de gesprekken is het geloof één van de onderwerpen. Wij zijn niet Katholiek, ik ben gedoopt maar heb me laten ontdopen. Dan begreep ik er even helemaal niets meer van. Toen ik vroeg waarom al die religieuze symbolen en rekwisieten dan aanwezig zijn vertelden ze me dat ze dat wel mooi vinden. Ze hebben nu eenmaal niets met het geloof maar vinden de beeltenissen en andere zaken zoals een Bijbel of het islamitische Heilige Boek de Koran interessant en leuk om in huis te hebben. Ik moet eerlijk toegeven dat het echt wel iets heeft. De enorme boekenkast (boekenrek is te neerbuigend volgens Miek) telt zeer veel boeken: van Dostojevski en Tolstoj tot Congo van David Van Reybrouck. Alles zit ertussen.
Muziekinstrumenten is het tweede wat alomtegenwoordig is in dit huis, net zoals muziek trouwens. Gitaren, een accordeon, noem maar op. Tja wat wil je als je producer bent. De opnamestudio in een hoekje van het huis doet me even nadenken. Misschien kan ik later tegen mijn kinderen zeggen: Die topproducer, je weet wel wie ik bedoel, wel ik heb daar gelogeerd.
Hoe je het ook draait of keert, ik ben hier nog altijd omdat ik een radioreportage aan het maken ben. Het interview hoort er dan ook bij. Na het eten was het dan zover. De muziek uit, de aandacht erbij en shoot! Toen ik mijn eerste vraag had gesteld dacht ik twee dingen: Yes, ik ben bij praatgrage mensen terechtgekomen en ten tweede: Ik ga heel veel werk hebben om te monteren. Daar lig ik (nog) niet van wakker, ik ben blij dat ik voldoende materiaal heb. Na het interview zijn we nog wat blijven napraten. Uiteindelijk hebben we om half twee afscheid genomen. Robin zie ik namelijk niet meer terug omdat hij morgen moet werken. Slaapwel.
We zijn ondertussen dinsdag. Ik viel als een blok in slaap en sliep als een roos. Na een verkwikkende douche zit Ik voor het ogenblik aan tafel met tegenover mij Miek. Het is net of ik ken deze mensen al jaren. Zeer leuke en vriendelijke mensen (met zeer lekkere Thee en koffie). Binnen enkele minuten gaan we naar de winkel en dan gaan we wat eten. Het was een zeer leuke start, hopelijk zet die lijn zich door!
Vanmorgen werd ik wakker en ik voelde me als een vat vol met zenuwen. Nog één dagje en het avontuur begint. Ik vertrek naar Moskou, Rusland. Dit niet met het vliegtuig maar met de trein. Als laatstejaarsstudent journalistiek zal ik voor mijn eindwerk een zesdelige reportagereeks maken tijdens deze reis. In ieder land dat ik doorkruis stap ik af om bij iemand te gaan couchsurfen. Dit is letterlijk vertaald: bij iemand op de zetel gaan liggen. Ik ben niet van plan om er enkel te gaan uitrusten maar ik ben er voornamelijk om de personen te leren kennen. Van iedere persoon maak ik een portret die uiteindelijk een episode uit de reeks zal worden. Na een goede twee weken stopt de trein in Moskou. Mijn eindpunt. Er moet nog zoveel gebeuren, en het moet goed zijn.
Het pakken van bagage doe ik wel vaker, maar een trekrugzak vullen met spullen, kleren en noem maar op voor maar liefst drie weken dat heb ik nog niet vaak moeten doen. Zoals altijd speelt de gedachte op dat je niets mag vergeten. Ook ditmaal heb ik het gevoel te vertrekken zonder de broodnodige sokken, geschenken, tickets (nee de hoed zal ik zeker niet vergeten ). Het was een chaotische dag waarop alle treintickets op orde werden gelegd, het vliegtuigticket werd afgeprint en het opnametoestel werd getest, dit laatste met wisselend succes. Het is altijd wat wennen aan nieuw materiaal maar ik laat me niet van mijn stuk brengen. Ik moet proberen te relaxen, en dit zal niet voor het laatst zijn dat ik dit denk. Het worden drie vermoeiende weken met ontroerende, hilarische en onvergetelijke momenten.
Op maandag 4 april 11 rond 17.00u. maak ik mijn eerste tussenstop. De trein uit Blankenberge zal mij brengen tot in Antwerpen. Het begin van een reeks van zes reportages in zes verschillende landen. Miek, communicatiespecialiste en Robin, muziekproducer staan mij in Antwerpen te woord in wat een pakkende en meeslepende episode moet worden. Op dinsdag ga ik echt internationaal. Dan vertrek ik richting Nederland.
Ik hoop regelmatig deze blog te kunnen bijwerken met zowel tekst als een beetje audio. Hou deze plaats dus zeker in de gaten.
