Buiten het feit dat ik met een verslaving kamp, heeft men bij mij ook de diagnose van borderline vastgesteld. Een zwaar etiket dat men opeens op je hoofd kleeft, want oei personen met borderline dat zijn ernstige "gevallen". Daarom dat velen die deze diagnose gesteld krijgen, het moeilijk hebben met de acceptatie ervan. In mijn geval was dat anders: ik was ergens opgelucht dat ik wist hoe het kwam dat vele dingen spaak liepen bij me. Dat ik een verslavingsproblematiek heb, heeft volgens mij ook met borderline te maken. Voor mij is drugs gebruiken vooral emoties onderdrukken en vluchten van problemen of als ik down ben, mezelf naar "hogere" sferen kunnen brengen. 

Om de diagnose borderline te krijgen, moet je aan een aantal criteria voldoen. Ik zal deze zo meteen even toelichten. Uiteraard heeft iedereen wel een eigenschap of karaktertrek dat aanleunt bij borderline dus maak nu niet zelf onmiddellijk de conclusie dat je misschien ook deze persoonlijkheidsstoornis hebt. 

De uitleg die ik ga geven is gebaseerd op de psycho-educatie die ik krijg tijdens de therapie die ik volg in het UPC te Kortenberg met voorbeelden uit mijn eigen leven.

Eerst en vooral heb ik problemen op het gebied met de omgang met vooral mezelf, maar ook met anderen. Er is een periode geweest dat ik gewoonweg niet meer kon leven met mezelf, laat staan dat anderen nog konden leven met mij. Ik heb verschillende relaties gehad die op de klippen zijn gelopen omwille van de problemen. 

Er zijn vijf vlakken waarop ik enorm labiel ben: emoties, gedrag, gedachten, identiteit en relaties. Dit zijn ook de vijf pijlers die men hanteert bij het vaststellen van borderline. 

Op het vlak van emoties heb ik heel vaak te kampen met ups & downs en geloof me dat is soms om letterlijk knettergek van te worden. Ik kan op een uur tijd huilen, hysterisch lachen en ontzettend kwaad worden. Woedeaanvallen zijn dan ook een kenmerk van borderline. Dat wil daarom niet zeggen dat ik fysiek iemand zal aanvallen, maar vaak hebben de tassen wel rondgevlogen in mijn huis of kan ik opeens heel sarcastisch uit de hoek komen om iemand een steek te geven. 

Zelf ben ik heel destructief: als er iets goed loopt, weet ik het meestal wel om zeep te helpen. Mijn verslaving hoort bij het zelfbeschadigend gedrag alsook het automutileren (gelukkig gebeurt dit nog heel zelden). Wat men nog bij gedrag plaatst, is impulsief zijn. En ja, daar kan ik best iets van. Dat kan in hele kleine dingen zijn die geen ernstige gevolgen hebben, maar soms dus wel. Zo heb ik op een avond beslist dat ik ging scheiden van mijn man. Uiteraard was ik niet al te gelukkig in mijn huwelijk, de beslissing om effectief mijn koffers te nemen, heb ik wel op een paar uur beslist.

Qua gedachten zit ik vaak ergens anders, daar hebben ze dan ook een duur woord voor: dissociatie, wat eigenlijk betekent dat je even niet meer in de realiteit vertoeft. Zo kan ik bijvoorbeeld naar een film aan het kijken zijn en opeens is de film gedaan, maar ik heb er niks van gezien. Ik ben precies dan even buiten mijn bewustzijn getreden. 

Ik ben ook heel wantrouwig, zowel naar mezelf als naar anderen toe. Ik vertrouw niet op mezelf, ik denk ook steeds dat ik niks kan en dat ik toch niets kan volhouden, maar ook naar mensen toe kan mijn wantrouwen toenemen: "wat zeggen ze over me achter mijn rug? Zie je wel dat ze mij een loer proberen te draaien? Dat hebben ze expres gedaan om mij te kwetsen..." 

Soms weet ik ook niet wie ik ben.Ik ben dan ook enorm beïnvloedbaar door andere mensen, omdat ik mezelf niet ken. Mijn lichaam ken ik door en door, maar ik moet nog achter mijn echte identiteit zien te komen. Ik denk dat het daarom is dat ik me ook zo vaak eenzaam voel. Dat kan zelfs zijn terwijl ik in groep ben met vrienden of dergelijke. Er bevindt zich een vorm van leegte in mijn hart en ziel.

Op relationeel gebied, tja dat is een groot probleem. Ik heb wisselende relaties en daarmee bedoel ik niet enkel mannen, maar ook vele vrienden/kennissen komen en gaan, op familiaal vlak zijn er toch ook wel enige problemen. En toch ondanks de verlatingsangst die ik heb, stoot ik vaak mensen af. Ik ben snel afhankelijk van iemand, maar toch wil ik die niet te kortbij laten komen, dus duw ik deze persoon dan maar weer weg. 

Hier en nu, probeer ik te leven met de problemen die ik ervaar. Gelukkig krijg ik nu aangepaste therapie die mij vaardigheden zal aanleren om te kunnen functioneren in de maatschappij, maar mij ook doet streven naar herstel. Het is een zware opgave, maar ik kamp nu intussen al sinds mijn tienerjaren met problemen in mijn persoonlijkheid. Het wordt nu stilaan tijd, dat ik mezelf leer kennen en mezelf kan aanvaarden zoals ik ben. Ik streef naar een stabiel leven!

 

De laatste tijd heb ik weer veel onrust in mijn geest en mijn lichaam, wat ervoor zorgt dat ik een groots verlangen heb om te gebruiken. Ik probeer dan zoveel mogelijk afleiding te zoeken, maar dat is niet altijd even gemakkelijk. 

Zaterdagavond had ik weer een moeilijk moment. Ik was onrustig, wist niet wat ik wilde doen: slapen of afspreken met een vriend om wat bij te praten. Uiteindelijk heb ik gekozen voor het laatste. Dat leek me ook het veiligste op dat moment. Dus heb ik hem onmiddellijk gevraagd om in ons plaatselijk cafeetje af te spreken en 'like good old times' wat aan de toog te gaan hangen. Je zou kunnen denken dat een cafébezoek nu niet meteen een veilige omgeving is, maar daar in dat café ben ik veilig en zeker als mijn goede vriend erbij is. 

Het was heel gezellig, totdat plots uit het niets mijn vriend mij vertelde dat hij eigenlijk heel kwaad is op mij. Bang... dat kwam als een mokerslag in mijn gezicht aan. Dit had ik helemaal niet verwacht en zeker op dat moment niet. Het was misschien niet het juiste tijdstip en plaats om erover te beginnen, maar ja, wanneer is het dat wel? De waarheid komt altijd hard aan wanneer je het niet verwacht.

Hij vertelde me dat ik hem eigenlijk heel veel pijn heb gedaan door te liegen over mijn gebruik en in feite heeft hij groot gelijk. Ik kan hem dat zeker en vast niet kwalijk nemen. Een aantal mensen uit mijn naaste omgeving heb ik wat voorgelogen in de periode dat ik gebruikte. Eigenlijk niet alleen hen, maar ook mezelf. Het is zeker niet de bedoeling geweest om te liegen en te bedriegen, maar ik kon nog niet eerlijk zijn tegenover mezelf, laat staan tegenover vrienden en familie. Want mijn gebruik was toch niet meer problematisch, het was toch maar af en toe nog eens... Dat spiegelde ik mezelf altijd voor. Maar het was wel problematisch, want ik begon terug meer en meer gaan te gebruiken, alleen zag ik het zelf niet in. 

Ik mag van geluk spreken dat ik nog vrienden heb die me steunen en willen helpen naar een clean leven. Toch besef ik goed dat dit mijn laatste kans is, want op een gegeven moment bereiken zij ook hun grenzen en stopt het voor hen. Dat is mij zaterdag heel duidelijk gemaakt. En groot gelijk hebben ze! Ze kunnen hun energie niet in mij blijven steken als ik er zelf niets aan verander. Maar dat is nu hetgene dat deze keer een groot verschil maakt: ik wil en ik verander er iets aan. Ik wil niet meer liegen en bedriegen! Ik wil een stabiel leven opbouwen met mijn goede vrienden rondom mij, die mij geen drugs aanbieden als het minder goed gaat met me, maar die mij op een positieve manier omringen. 

Uiteindelijk draait een goede vriendschap om eerlijkheid en wederzijds vertrouwen. Dat heb ik lang geschonden en heb daar ook veel spijt van. Spijtig genoeg kan ik de klok niet terug draaien, maar de toekomst heb ik wel zelf in handen. Als ik het nu verpruts, dan sta ik nergens meer, heb ik niemand meer... En waar gaat dat dan eindigen???

Gisteren belde mijn moeder, zoals wij elke dag wel een keertje bellen met elkaar, om te zeggen dat ze heel trots is op mij. Dat doet deugd om te horen, want zulke positieve opbouwende kritiek, werkt echt wel heel motiverend. Ik weet dat ik haar veel pijn heb gedaan met mijn verslavingsproblematiek. Niet alleen omdat ik verslaafd ben, maar het liegen en het bedriegen dat er bij hoort. Daar ben ik helemaal niet fier over. Eigenlijk zit dat ook niet in mij om zo te liegen, het is de verslaving die maakt dat je dingen gaat doen om toch maar aan je product te komen. Het lijkt wel een flauw excuus en dat is het in feite ook, maar het was nu eenmaal sterker dan mezelf. De drugs waren sterker dan mezelf. 

Ongeveer een tweetal weken geleden heb ik op een drastische manier gebroken met wat de mensen "het milieu" noemen. Tot voor kort was ik er van overtuigd dat wij echte vrienden waren. We konden alles tegen elkaar zeggen, deelden lief en leed met elkaar, maar in feite was dat vrij oppervlakkig zie ik nu in. Alles draaide in feite om drugs: hoe gaan we eraan geraken, wie heeft geld, wie gaat ervoor zorgen,...

Op een avond heb ik plots de klik gekregen: ik wil dit niet meer!! Ik wil binnen tien jaar daar niet als een zombie rondlopen zonder iets bereikt te hebben in mijn leven!

Nu heb ik voor mezelf een toekomst uitgeschreven, samen met mijn mentor waar ik therapie volg. Het zal nog een zware weg af te leggen zijn, maar ik heb er vertrouwen in. I will and I can!!!

Ik bekijk het misschien te rooskleurig, maar als ik mezelf niet vol goede moed spreek, kom ik er dan wel?

Pas op: de drugs zijn medisch gezien nu uit mijn systeem, maar helemaal nog niet uit mijn hoofd. Ik denk er nog dagelijks aan, maar het verlangen om te vluchten naar hogere sferen begint stilletjes aan wel wat af te nemen. Dit enkel en alleen omdat ik weet dat ik er niet verder mee geraak in mijn leven. Ik hoop dat ik de kracht kan behouden om zo te denken en te handelen. Gelukkig heb ik nog een paar vrienden over die ik al vele jaren ken en die het verloop van mijn verslaving hebben meegemaakt. Zij steunen me door dik en dun. 

Eigenlijk ben ik ook wel een beetje trots op mezelf. Ik had nooit gedacht dat ik de grote stap naar een leven zonder dope zou durven of kunnen zetten. Het is een last die van mijn schouders is gevallen. 

Eigenlijk weet ik niet goed hoe ik moet beginnen... Het is dan ook heel confronterend om over mezelf en de problemen die ik in het dagelijkse leven ervaar neer te schrijven. Al menige keren heb ik voor een grote spiegel gestaan en geloof me, wat ik zag was niet altijd even aangenaam om te zien. Gedurende de jaren heen, heb ik al verschillende therapieën achter de rug. Het lijkt wel alsof therapie een routine is geworden, een deel van mezelf. Nu nog heb ik wekelijks een afspraak met mijn begeleidster om aan mijn verslaving te werken en volg ik sinds kort een gespecialiseerde therapie voor mensen met borderline.  

Al sinds mijn jonge tienerjaren heb ik problemen om mezelf te kunnen zijn, om op een "normale" manier te functioneren in de maatschappij. Uiteraard hebben vele tieners hiermee te kampen, maar in mijn geval ben ik daar niet uitgegroeid, eerder verder in blijven evolueren tot op de dag van vandaag. 

Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad. Mijn vader is een hele dominante persoon die geen enkele ruimte bood voor mijn zelfontwikkeling. Alles gebeurde naar zijn regels en zijn wetten. Mijn moeder daarentegen is een hele lieve vrouw die mee moest met de stroom. Toch was ze ook heel streng en legde ze de lat voor mij heel hoog.

Thuis liepen we altijd op de tippen van onze tenen, er kon elke moment een bom barsten. Ik zag dat mijn moeder helemaal niet gelukkig was en ikzelf had toen ook al depressieve neigingen. Zo is mijn eetstoornis ontstaan. Wat ik at en niet at, daar had alleen ik controle over. 

Toen is ook de rebel in mij losgebroken: ik begon stiekem te roken, soms ook iets stelen voor de kick of ik kwam ladderzat naar huis. Dat is ook de periode geweest dat ik mijn eerste joint rookte. Ik moet ongeveer een vijftien jaar geweest zijn. 

Een jaar later zijn mijn ouders gescheiden. Wat een opluchting! Zowel voor mijn moeder als voor mezelf. We zijn toen in een klein appartementje ingetrokken en hadden het heel goed samen. We moesten ons wel zien te redden met de middelen die we hadden, maar geen onophoudelijke stress meer en als bij wonder ging ik terug beter eten. Het leek wel even allemaal goed te gaan.

Maar het was al te laat voor mij, denk ik. Ik kampte met enorme faalangst en zat in een identiteitscrisis. Mijn eerste opname in een psychiatrisch ziekenhuis was in 2005. Ik was op, ik kon gewoon niet meer leven. Ik deed aan zelfverminking, kreeg enorme woedeaanvallen, mijn relatie met mijn toenmalige vriend was op de klippen gelopen en ik werd overspoeld door een enorm gevoel van leegte en eenzaamheid. Na negen maanden opname en therapie, was ik weer klaar om de wereld tegemoet te gaan.

Spijtig genoeg sloeg het noodlot in 2007 weer toe, mijn geliefde grootmoeder waar ik altijd terecht kon, pleegde zelfmoord. Een jaar later stierf mijn verloofde thuis in mijn armen.  Een tweede opname was niet uit te sluiten. 

Daar heb ik een grote fout gemaakt, ik cijferde mezelf weg en gaf het rouwproces om deze twee mensen die ik het liefst van allemaal zag geen kans. Ik wilde niet rouwen, ik kon gewoonweg niet met de emoties om. Dus onderdrukte ik alles en ben ik stilaan gaan gebruiken.

De gemakkelijkste weg die er was: vluchten in drugs. 

Toen ik iemand leerde kennen, wist ik eigenlijk al dat dit veel te vroeg was en de relatie niet staande zou blijven.  Toch ben ik nog met deze persoon getrouwd, wat uitdraaide op een scheiding een korte periode nadien. Hij wist wel dat ik gebruikte, maar minimaliseerde dat. Soms deed hij wel eens mee. Alhoewel ik nooit zijn woorden zal vergeten de dag dat ik hem verliet: "Ik hoop dat je niet verslaafd geraakt en je binnenkort moet gaan afkicken..." 

Nu zijn we weer enkele jaren later en ben ik al tweemaal gaan afkicken. Ik ben heel kwaad op mezelf dat ik het zo ver heb laten komen allemaal. Dat ik er niet eerder de rem heb opgetrokken. Intussen ben ik clean, maar heb een zware herval gehad enkele weken geleden. Ik hoop en ik strijd ervoor dat ik een leven zonder drugs kan leiden, want het heeft me zo kapot gemaakt. De laatste jaren ben ik blijven trappelen op dezelfde plaats. Vrienden die ik al tien jaar ken, hebben ondertussen een gezinnetje of hebben alleszins toch een stabiel leven opgebouwd. Dat kan ik niet zeggen, want bij mij kwam drugs steeds op de eerste plaats. 

Na mijn laatste herval is bij mij de klik wel gekomen: ik wil niet meer gebruiken!!! Ook niet eens occasioneel of bij een leuke gelegenheid, neen... niet meer. Pas op, gemakkelijk is het niet en ik zal nog vele zware dagen en periodes kennen waar ik wel de neiging zal hebben om gaan te gebruiken. Het zal een strijd zijn voor de rest van mijn leven...