Met een klap trok Sofie de deur achter zich dicht. De zon stond laag en zorgde ervoor dat de haren van Sofie glansden en schitterden in het avondlicht. Ze had afgesproken met Tom, een vriend van haar die ze al in tijden niet meer gezien had en waar ze steeds goed mee had kunnen praten. Peter zat nog steeds vast op het werk en ook al had het haar eerst gestoord dat hij er niet bij zou zijn, nu was ze er verbaasd over dat ze een rilling langs haar rug voelde lopen toen ze dacht aan Tom's ogen. Haast onbewust had ze zich die namiddag met uiterste zorg klaargemaakt, zich tot in de puntjes verzorgd. Sofie bleef zichzelf op zo'n momenten altijd voorhouden dat ze wel eens een verwennerijtje verdiende en zo kon ze haar geweten een beetje sussen.

De rit met het openbaar vervoer verliep vlot en voor ze het goed en wel besefte, stond Sofie voor Tom's deur en had ze op het belletje gedrukt. Zoals verwacht nam hij zijn tijd om naar beneden te komen en bijna was ze weer omgedraaid en weggewandeld, ervan overtuigd dat hij haar had laten stikken. Met een zwaai ging de deur open en verscheen hij in de avondzon. Hij zag er beter uit dan ze zich herinnerde en ze kon het niet laten om even naar zijn gespierde armen te kijken. Hij was gebruind tijdens zijn vakantie en het die paar weken rust hadden hem duidelijk goed gedaan. Na de gewoonlijke beleefdheden volgde ze hem de trap op naar zijn kleine studio. Hoewel het hele gebouw oud was en gelegen in het midden van de uitgaansbuurt, had je op zijn knusse zolderruimte weinig last van lawaai of buren. Ze voelde zich meteen weer helemaal op haar gemak en liet zich achterover zakken in één van de knusse zetels waarmee de kleine woonkamer vol stond. Tom schonk zonder iets te vragen aan glas voor haar in en ze kreeg het warm toen ze de twinkeling in zijn ogen zag terwijl hij zijn eigen glas aan zijn lippen zette. Sofie had er altijd een punt van gemaakt dat ze niet zou onderdoen voor iemand en dapper volgde ze zijn voorbeeld. Ze had niet verwacht dat hij haar zou sparen, maar de eerste slokken gin brandde haar keel en ze moest moeite doen om niet te hoesten.

Twee glazen later zaten Sofie en Tom dicht bij elkaar en raakte ze elkaar steeds vaker aan. Onschuldig gepor werd afgewisseld door zachte strelingen over elkaars armen en het uitwisselen van steelse blikken. Het was zo gezellig, dat Sofie helemaal vergat waar ze was en enkel nog de broeiende hitte voelde die over hun lichamen neerdaalde. Ze kon niet anders dan toegeven toen ze zijn lippen in haar hals voelde en gaf zich over aan zijn warme tong. Ze woelde met haar handen door zijn haar en voelde de spanning zich opbouwen in zijn lichaam. Zijn hese stem klonk als muziek in haar oren en bracht de vlinders in haar buik helemaal op hol. Ze voelde hoe het tussen haar benen helemaal warm en vochtig werd en ze zette zich in één vloeiende beweging bovenop een verbaasde Tom. Hij was inmiddels vuurrood en zijn handen vlogen van haar rug over haar kont, naar haar borsten en woeldden vervolgens wild door haar haren. Het was duidelijk dat ze hier beiden heel lang naar uitgekeken hadden en dat het onderdrukken van hun verlangens een explosief effect kende. Ongegeneerd greep Tom haar broekje en trok het weg voor haar meest warme plekje. Sofie kronkelde werkelijk van genot terwijl hij haar bespeelde met zijn vingers en toen ze zijn tong voelde kriebelen wist ze niet meer waar ze het had. Even was ze vergeten dat Tom een tongpiercing had en ervaarde voor het eerst in haar leven het plezier van een metalen bolletje als extra genotsmiddel. Ze wist niet hoe hij het deed, maar Tom haalde in Sofie een werkelijke tijger naar boven. 

Sofie was niet iemand die alles over haar liet komen en ze vond het hoog tijd om zelf ook eens in actie te schieten. Ze had fijne handen en wist perfect hoe ze dit in haar voordeel kon laten uitdraaien. Ze maakte haast onopgemerkt de riem los die haar bron van verlangen gevangen hield en ze kon een diepe zucht niet onderdrukken toen ze voelde wat daar allemaal verscholen had gezeten. Tom was één van haar kleinere vrienden, stak amper een paar centimeter boven haar uit en het was dus niet verwonderlijk dat ze veel had verwacht te zien, maar hier toch even bij moest slikken. Tom was perfect geschapen: een fiere rechte pik van een uitstekende lengte en zo heerlijk dik dat ze hem al voelde voor hij nog maar in de buurt kwam. Zonder aarzelen zette ze haar mond over zijn warme lid en proefde ze zijn warmte. Hij kreunde vanuit het diepste van zijn keel en greep haar kont stevig vast. Sofie plaagde hem door te variëren in snelheid, zachtheid, likken en bijten en het gebruik van haar handen mooi te verdelen. Met zijn tanden trok Tom het nieuwe kleedje dat Sofie had uitgezocht over haar hoofd en met een diepe grom trok hij haar mee naar de slaapkamer

...

27-08-2009 om 00:00 geschreven door Empress__  

Sofie stond druipend in de hal. Het weer was afschuwelijk, maar ze had toch glimlachend door de stad gelopen. Haar ochtend was veel beter verlopen dan verwacht en ze had het gevoel onoverwinnelijk te zijn.  Zachtjes neuriënd gooide ze haar natte jas over een kapstop, trok haar schoenen uit en wrong zichzelf uit de strakke en kletsnatte jeansbroek. Haar haren plakten in lange slierten langs haar wangen en drupte in haar hals.

De stortbui had haar niet echt verrast, maar ze had geen tijd meer gehad om te wachten tot die gedaan zou zijn. Overal had ze mensen zien rennen met paraplus, boekentassen en plastic zakjes over boven hun hoofd, zij als enige met een brede glimlach en opgewekte tred. Ze moesten haar wel gek hebben verklaard, maar ze gaf er niet om.

Terwijl ze de rest van haar kleren uitdeed en op de waslijn hing, kwam de geur van Pieters lijf onverwacht. Het deed haar rillen en giechelen. Ze voelde opeens weer terug zijn handen over haar billen, zijn mond in haar nek en zijn sterke lichaam over het hare gebogen. Ze liep naar de keuken terwijl ze diep inademde en zijn geur probeerde te bewaren in haar neusgaten. Een warme tas thee zou haar wel opwarmen en dan had ze misschien de moed om daarna te beginnen leren voor het volgende examen. Ze vleide zich in de zetel en duwde op de knop van de muziekinstallatie, die ze handig voorzien had van een harde schijf vol met haar lievelingsmuziek. De stem van Amy Winehouse vulde haar kleine living en in gedachten was het weer tien uur, toen ze zenuwachtig voor de deur stond van Pieter.

De avond ervoor was het haar allemaal even te veel geworden. De fikse ruzie die ze met Peter al was begonnen in de auto, was uitgegroeid tot een ware oorlog. Ze hadden met de deuren gesmeten en elkaar de lelijkste dingen toegeroepen, waarna Sofie huilend naar huis was vertrokken. Zonder te weten waarom, had ze gestuurd naar Pieter, ze moest met iemand praten en hij had haar altijd begrepen, zelfs wanneer ze zichzelf niet snapte. Of ze mocht langskomen de volgende ochtend, na haar examen. Pieter deed nooit moeilijk en voelde bijna meteen aan wanneer er iets scheelde en hij aarzelde dan ook niet om voor haar een gaatje te maken in zijn drukke werkschema. “Jij bent altijd welkom meisje, dat weet je toch?! Kom morgen maar even langs, een lekker koffietje zal helpen.” Sofie was de rest van de avond een beetje beter gezind geweest en had het half en half kunnen bijleggen met Peter.

Deze ochtend was ze al zingend uit bed gesprongen. Na haar leerstof nog even herlezen te hebben, sprong ze in de douche met de radio op het maximum en de koffie pruttelend in de pot. Ze besteedde extra aandacht aan haar haren, smeerde zich in met een lekker ruikende bodylotion en had zich ook nog eens helemaal bijgeschoren. Ook in haar outfit bracht ze onopvallende wijzigingen aan. Het topje werd iets verder naar beneden geschoven, haar trui werd een iets strakker vestje en haar sportieve schoenen verloren het van haar bruine laarsjes. Het examen leek wel eeuwig te duren, maar was gelukkig niet te moeilijk. Zoals verwacht was er van Peter nog geen teken van leven geweest en ze was best een beetje op haar tenen getrapt omdat hij vergeten was dat ze steeds bloednerveus was voor een belangrijk examen. Ze bleef maar heel kort napraten en vertrok zo snel ze kon richting centrum van de stad, waar Pieter woonde.

Daar stond ze dan, voor zijn deur en wachtend tot ze zijn stem door de luidspreker boven de belletjes zou horen. Hij klonk nog moe en een beetje verward, maar deed de deur open. Bovengekomen moest ze even blijven staan toen ze zag hoe Pieter in de deuropening stond. Het was een beetje als een droom, bedacht ze zich een grinnikend. Hij was duidelijk nog maar net wakker, zijn haren in de war, een lange joggingbroek aan en geen t-shirt. In zijn vrije hand hield hij een tas koffie en op zijn mond stond de glimlach die ze al zo lang niet meer gezien had. Zijn haren stonden alle kanten uit en het was alsof Sofie even weer dat verliefde meisje van vijftien was.

 Zij en Pieter kenden elkaar al lang. Ze had hem leren kennen op het eerste festival waar ze ooit aanwezig was geweest. Ze had aan de bar gestaan, wachtend op haar vriendinnen en bedelend om een cocktail - waar ze eigenlijk nog te jong voor was – toen ze op de schouder getikt werd en opgetogen gezoend voor één van haar vrienden van het kamp waar ze die zomer vier weken geweest was. Haar ogen waren vrijwel meteen afgedwaald naar de verschijning die naast Jens stond. Een lange jongen met lichtbruine haren keek haar een beetje schuin aan, met een onderzoekend glimlachje om zijn lippen en twinkelende blauwe ogen. Sofie had gelijk met haar mond vol tanden gestaan, iets dat - voor haar - vrij zeldzaam was. Ze had gedurende een paar seconden in zijn blauwe ogen gestaard, waarna ze aan Jens had geëist om hen aan elkaar voor te stellen. Ze hadden een kwartiertje staan praten en ze was meteen verkocht geweest. De eerste dag al was ze met zijn cocktail aan de haal gegaan en was het spelletje van onderling plagen geboren. Het was moeilijk geweest om zich niet op te dringen en ze had hem na die ene dag een aantal weken niet meer gezien. Op het volgende feestje waar ze elkaar tegen het lijf liepen had Sofie er geen gras meer laten overgroeien.  Inmiddels hadden immers al menig andere meisjes hun oog laten vallen op dat lekker stuk loslopend wild en ze was vastbesloten hem niet te laten ontsnappen. Ze was in haar opzet geslaagd en had gedurende een aantal feestavonden kunnen genieten van de jaloerse blikken van bijna alle meisjes die er waren. Ze had het zich laten welgevallen en had er zelfs stiekem van genoten. Hij gaf haar een ongelooflijk gevoel over zichzelf, tenslotte keek hij naar hààr, niet naar andere vrouwen.

Natuurlijk was niet alles kunnen blijven zoals het was en er kwam al snel een einde aan haar sprookje. Sofie was hopeloos verliefd geworden en Pieter had nooit interesse getoond. Met een gebroken hart was ze een jaar later tot de conclusie gekomen dat ze hem moest vergeten als ze ooit een goede relatie wilde opbouwen met iemand anders. Jammer genoeg was er in dat jaar zo veel gebeurd tussen hen, hadden ze zo veel zalige nachten en avonturen gehad, dat hij altijd maar een telefoontje weg was gebleven. Het was steeds geweldig als ze intiem waren en in de laatste twee jaar was Sofie hem écht als haar beste vriend gaan bekijken. Ze hadden al zo’n diepe wateren doorzwommen, dat ze voor elkaar altijd méér zouden zijn dan enkel vrienden. Soms, in de diepste krochten van haar ziel, vond Sofie een klein beetje wroeging, een klein stukje van zichzelf dat spijt had dat ze het contact niet gewoon gebroken hadden,maar dat stemmetje werd altijd verdrongen door alle leuke dingen die ze met Pieter al had meegemaakt.

 Terwijl ze haar schoenen uitdeed, speelde heel dit verhaal zich in sneltempo af in haar hoofd. Ze voelde weer de diepe steken van verdriet, maar was vooral blij om de leuke herinneringen te herbeleven. Hun dronken avondjes waren er om nooit meer te vergeten. Ze kreeg meteen een zoentje in haar mondhoek en voelde de vlinders in haar onderbuik een beetje opfladderen. Ze dacht liever niet aan wat hij daarmee bedoelde. De tas koffie smaakte heerlijk en ze kroop in de grote rode zetel. Hij kwam dichter zitten dan anders en vroeg op zachte toon naar haar dag en de examens tot dusver. Sofie antwoordde en vergat bijna dat ze geen vijftien meer was, maar zes jaar verder was en ze nu praatten over problemen van een heel andere orde dan welke kleren ze het voorgaande weekend hadden gedragen. Hij was perfect, precies zoals ze verwacht had. Pieter luisterde, lachte wanneer ze iets grappig vertelde en pikte op de juiste momenten in met een gevatte opmerking of grappig geluidje.

“Je hebt het allemaal er maar bij te nemen he Sofietje, je weet dat ruzies de tol zijn van de liefde. Snap je nu waarom ik niet goed ben in relaties?” Pieter zei het heel serieus en ze wist dat hij gelijk had. Hij had bijna altijd gelijk.

“Jij bent niet goed in relaties omdat je te graag bij àlle vrouwen bent! Dat is iets heel anders he Pietertje.”  Die opmerking was raak, maar ook hij wist dat ze gelijk had. Als wraak trok hij haar dicht tegen hem en kietelde haar zachtjes in haar flanken. Sofie had het niet meer. Ze lachte en lachte en kwam steeds dichter naar Pieter toe. Op het moment dat hun neuzen elkaar bijna raakten was het opeens doodstil. Ze keken naar elkaars gezicht zonder iets te zeggen en Sofie voelde weer die spanning opbouwen in haar onderbuik, die verwachtingsvolle tintelingen door haar hele lichaam gaan. Elke vezel was opgespannen en wachtte op wat komen zou. Heel stilletjes kwamen ze steeds dichter bij elkaar en toen hun lippen elkaar eindelijk gevonden hadden, leek het alsof ze alleen op de wereld waren. Nu was ze wel weer vijftien en was het de eerste keer dat ze bij hem thuis was. Ze was onzeker over zichzelf maar tegelijk dodelijk nieuwsgierig naar wat komen zou, hoewel haar onderbewustzijn dat natuurlijk al lang wist. Net zoals die eerste keer lagen ze wel uren in de zetel, of zo leek het toch, en zoenden elkaar intens en zonder ophouden. Zonder het echt te merken werd Sofie opgetild en in de sterke armen van Pieter naar de slaapkamer gedragen. Het was allemaal te fantastisch voor woorden. Ze waren terug samen, terug één geheel.

 Ze lagen naakt naast elkaar, Sofie met haar ogen gesloten, Pieter met zijn hoofd vlak bij het hare en zacht aaiend over haar zijden.

“Dat was veel te lang geleden. Maar je voelt je nu toch niet schuldig hoop ik?” Het was een vraag die uit de grond van zijn hart kwam en ze wist dat hij zich oprecht zorgen maakte.

“Nee Pieter, je weet toch dat ik me nooit schuldig voel bij jou? Jij bent speciaal voor mij en ik denk ik ook voor jou. Voel jij je soms schuldig wanneer je bij me bent geweest?”

“Nooit.” Zo kort en bondig wilde voor Pieter zo veel zeggen als ‘discussie afgesloten’ en ze wist dat ze haar pleidooi gewonnen had.

Pieter was na seks altijd eerlijk en dit keer vertelde hij haar hoe hij de laatste tijd veel terugdacht aan vroeger, aan hoe hij getwijfeld had aan hun vriendschap, hoe hij soms toch iets had gevoeld voor haar en hoe hij had geworsteld met het feit dat zij verliefd was geweest op hem. Sofie stelde hem gerust en zei dat zoiets niet meer zou terugkomen, terwijl een klein stemmetje in haar hersenen zei dat hij nooit echt weg was geweest en ze altijd liefde voor hem zou voelen, iets wat ze voor hem verzweeg. Ze kleedden zich aan en dronken nog een tasje koffie. Pieter was een echte gentleman en bracht Sofie naar de bus, in de gietende regen en zonder paraplu. Ze namen afscheid en voor het eerst sinds lang werd ze weer een beetje verdrietig toen ze wegreed. Ze zouden elkaar snel terugzien, want in de zomervakantie zou Sofie nog een keertje mee op bezoek gaan bij Pieters moeder.

 Nu zat Sofie in haar zetel, genietend van  Pieters geur, het natintelen van zijn handen over haar lichaam en met de echo van hun geluiden nog steeds in haar oren. Ze vond het niet eens zo erg dat Peter nog niets had laten weten. Studeren was een eitje en ze sliep zalig vast die nacht…

12-06-2009 om 15:05 geschreven door Empress__  

Parijs was geweldig. Sofie had zich als een prinsesje gevoeld in die 3 dagen dat ze samen waren. Geen gepraat over relaties, kinderen of partners maar pure romantiek. Ze hadden over de Champs Elysées gewandeld, nieuwe schoenen voor haar gekocht, de eiffeltoren beklommen en boven gelachen omdat haar haren opeens alle kanten uitstonden. Het boottochtje op de Seine met een fles champagne was een gepaste afsluiter geweest. Tijdens de vlucht naar Zaventem had Sofie zich een beetje verdrietig gevoeld. Het gevoel dat Arno er enkel voor haar was ebde zachtjes weg en maakte plaats voor melancholie en chagrijn. Arno zelf was ook niet meer in zijn normale doen en had niet veel meer gezegd sinds ze op waren gestegen. Tijdens de rit naar huis had ze haar tranen moeten bedwingen, moeite gedaan om niets te zeggen waar ze spijt van zou krijgen. Ze wist dat het lot dat haar en Arno beschoren was reeds lang geleden bezegeld was en dat ze daar maar bitter weinig aan kon veranderen.

Eens thuisgekomen had ze hem kunnen vergeten. Ze had er weken over gedaan om hem uit haar gedachten te bannen, haar dromen hadden nog dagenlang maar over één ding gegaan. Arno had haar nacht na nacht achtervolgd, zijn warme adem had ze kunnen voelen, hem kunnen ruiken en zijn zachte lippen steeds weer op haar huid gevoeld. Peter had nooit iets gemerkt en overdag was het voor Sofie ook niet zo moeilijk om niet aan Arno te denken. Door taken en examens had ze haar eigen problemen en maakte ze enkel tijd voor Peter en het werken aan hun relatie. Ze was gelukkig, sinds lange tijd was ze echt gelukkig en dat beviel haar.

Het blokken was begonnen en Sofie kreeg moeite om door de bomen het bos nog te zien. Ze verdronk zowat in haar studiemateriaal en had er al meerdere keren de brui aan willen geven. Ze kreeg weliswaar steun uit alle hoeken en Peter was onwaarschijnlijk lief, toch kon ze niet wachten om afgestudeerd te zijn en werk te zoeken. Ze fantaseerde vaak over hoe het zou zijn om te werken, samen te kunnen wonen en voor het eerst sinds lang een verre reis te maken. De stranden van Jamaica, de piramides van Egypte, de Ganges in India, ... Ze wou het allemaal gezien hebben en dan nog liefst samen met Peter.

Gebogen over haar boeken envol concentratie probeerde ze de data van de Franse Revolutie in haar hersenen te stampen toen ze opeens opschrok van een smsje. Arno was er weer. Na Parijs was er geen contact meer geweest en voor het eerst was ze hem echt bijna vergeten, althans op de romantische manier.

"Wanneer zie ik mijn bevallige Sofietje nog eens? Word hier gek van verbouwingen en Leen zit heel de dag thuis."

Een onverwachte vlaag van woede verblindde Sofie. Waar haalde hij het lef om haar zo iets te sturen en dan nog op dit moment. Alsof ze het nog niet druk genoeg had met de examens, was ze nu weer gedwongen om aan hem te denken, om te verdwalen in haar fantasie en valse hoop weer de kop in te drukken. Ze aarzelde niet en stuurde meteen terug. Hij was vaak genoeg afstandelijk geweest en nu was het haar beurt. Ze kon niet langer dit spelletje verder spelen.  

"Dat weet ik niet Arno. Verdrink zelf in de leerstof en zie de eerste weken geen gaatje."

Ze wist niet of het afstandelijk genoeg was, maar was vastbesloten om niet vriendelijker te worden dan dit. Ze boog zich weer over haar leerstof en probeerde verder te werken. Haar gsm veranderde binnen tien minuten meer dan zes keer van plaats, wanhopig proberend niet te kijken of hij al geantwoord had. Ze voelde merkwaardig weinig medelijden met Arno's toestand. Hij had nooit voor Leen moeten kiezen, zij kon hem niet gelukkig maken. Diep vanbinnen wist Sofie dat ze zelf ook nooit de perfecte vriendin zou kunnen zijn voor iemand als Arno, maar ze wist wel zeker dat hij zich nu in een relatie bevond waar hij nooit in zou kunnen blijven. Ze was er na al die jaren nog steeds niet uit wat ze nu precies voor hem voelde. Arno was soms meer een grote broer, dan weer een supergoede vriend en op andere momenten een fantastische minnaar. Hij had haar versierd, niet andersom. Hij had haar versierd, verleid, naar haar geluisterd, haar verwend met cadeautjes en etentjes, ...

Waarom ze nooit alles hadden opgegeven voor elkaar, was een raadsel. Zij legde de schuld bij haar moeder, die wel steeds grapjes maakte over de bizarre vriendschap tussen haar collega en dochter, maar totaal zou flippen als ze hoorde dat ze voor elkaar kozen. Ze wist zeker dat hij er ook over gedacht had, dat ze 's avonds ook door zijn hoofd speelde en hem dwong om wakker te blijven, zich af te vragen of dit was wat hij wou. Zo lang hij niet koos, zou ze niet wachten. Ze wist dat ze zou moeten nadenken over een relatie, maar ze wist ook dat de kans rëeel was dat ze zou toestemmen. Op één of andere manier leek bij hem zijn haar perfect. Alles wat ze nodig had.

Ze kreeg die avond geen antwoord meer, maar de volgende dag wel een onverwacht telefoontje.

03-06-2009 om 23:13 geschreven door Empress__  

Haar ogen waren zwaar en haar bed voelde behaaglijker dan het in lange tijd gedaan had. Na een vermoeiende dag van lessen die oneindig lang leken te duren, kon ze eindelijk haar ogen dichtdoen en slapen. Sofie voelde het heerlijke gevoel van slaap over zich heen glijden. Het deuntje van haar gsm vulde de hele kamer en het helle scherm lichtte fel op in de donkere ruimte.

“Mmmmm, met mij.”

“Waarom zo’n hese stem mijn klein Sofietje?” Arno klonk hees en leek moeite te hebben om uit zijn woorden te komen, maar toch deed hij een vlinder in haar onderbuik wild rondfladderen. Meteen was ze klaarwakker.

“Ik lag te slapen en jij bent net terug van je late vergadering? Hoe is Parijs?” Ze wist waarom hij belde, maar wilde niet zomaar toegeven. Ze had lang genoeg voor hem gevochten, nu was het zijn beurt.

“Parijs is saai, met jou erbij zou ik een stuk meer plezier hebben.”

“Oh, je bent me dus niet vergeten? “ Ze moest grinniken bij de gedachte alleen al. Sofie wist heel goed dat hij haar nooit zou vergeten, dat zou ze niet toelaten. “Wat had je samen willen doen misschien? En ik denk niet dat je 2x per jaar zogenaamd op symposium kan gaan in Parijs of wel?”

Arno zweeg, ze wist dat ze hem nu geraakt had en hij wanhopig zocht naar een slim antwoord, ernstig vertraagd door de overvloed aan alcohol. “Ik vind wel iets.”

Sofie besloot hem snel uit zijn lijden te verlossen en vroeg op zachte en lieve toon of hij dan misschien een stukje Parijs mee naar huis kon nemen.

“En aan welk stukje had de jongedame dan gedacht?”

“Ik wil iets alleen voor mij, iets waardoor je me nooit meer jongedame zal noemen…Iets waardoor ik toch een beetje van dat heerlijke sfeertje kan opsnuiven” Ze wist zeker dat hij het nu niet meer had, alleen op zijn slaapkamer in de stad van de liefde en passie. Aan de andere kant van de lijn klonk een verlangende kreun en een lange zucht.

“Nu maak je het me moeilijk kleintje.” Kleintje was het enige koosnaampje dat ze nooit erg had gevonden. Arno was een grote, sterke man die wel degelijk ver boven haar uittorende en ‘kleintje’ was dan ook altijd toepasselijk geweest. Sofie’s fijne bouw zorgde er wel voor dat ze opvielen als ze uitgingen, maar ze gingen dan ook nooit naar een plek waar iemand hen kende.

“Hoe gaat het met Leen?” Nu had ze zijn gevoelige snaar geraakt. Hij antwoordde heel luchtig en zei vervolgens dat ze nog op hem wachtten voor een laatste drankje in de bar. Na een vluchtig afscheid sliep Sofie in met een hoofd vol vragen, verwachtingen en een vlinder in haar onderbuik. Ze had hem waar ze hem altijd kreeg: verlangend naar nog één etentje.

Twee weken moest Sofie wachten op haar verassing. Die kwam in de vorm van het harde gezoem van de bel van haar appartement. Ze klom nog slaapdronken uit haar bed en deed deur open. De postbode stond op de stoep en lachte even toen ze met een stomverbaasd gezicht aftekende voor een rode envelop met enkel ‘Kleintje’ op geschreven. Sofie besloot meteen om haar dag extra speciaal te maken en haar verassing nog een beetje uit te stellen. Ze wou zich volledig goed voelen wanneer ze die enveloppe open zou doen. Een lang bad, een uitgebreide scheerbeurt, parfum en een beetje potlood aan de ogen. Bodylotion maakte haar benen zacht en glanzend en ze koos om haar groene jurk aan te doen met de zwarte pumps die ze had gekregen tijdens één van haar vele stiekeme uitjes met Arno.

Met een tas koffie in de ene hand en de enveloppe in de andere vleide Sofie zich in de zetel. Ze scheurde voorzichtig de achterkant open en rook gelijk de geur die ze zo goed kende, wat wilde zeggen dat hij echt moeite had gedaan. Er viel slechts een klein stukje papier in haar hand waar 4 woorden opstonden: “Morgen, zeven uur, Zaventem”.  Haar hart begon wild te kloppen. Wat was hij in godsnaam van plan? Wat had hij Leen op de mouw gespeld maar vooral: hoe moest ze in godsnaam om zeven uur in Zaventem raken?

Die nacht sliep Sofie bijna niet, ze had voor het slapen gaan een stevige whiskey gedronken en zich voorgenomen dat een schoonheidsslaapje een must was als ze zich in dit avontuur wilde storten zoals het hoorde. Toch had ze nog uren liggen draaien. Nu stond ze onder de douche en liet het warme water over haar lijf stromen en haar spieren wakker maken.  Ze kleedde zich zorgvuldig aan, zocht een beetje kleding bij elkaar en stak die samen met haar toiletspullen in een kleine sporttas. De taxi stond stipt om half zeven voor de deur en bracht haar vlotjes naar Zaventem. Ze ademde diep in voor ze door de schuifdeuren naar binnen liep en zag Arno meteen staan, hoog boven de andere hoofden uit.

…

23-04-2009 om 00:20 geschreven door Empress__  

Nooit had ze dit kunnen verwachten. Een ongeluk komt nooit alleen, maar dit was bijna niet te geloven.

Sofie wandelde vol goede moed het ziekenhuis binnen. Voor haar laatste controle was ze niet bang en had Jens ook niet mee hoeven komen. Hij had haar bijgestaan gedurende het hele zware proces van abortus en nu was ze klaar om verder te gaan. Die laatste stap moest ze zelf zetten. Een ziekenhuis had Sofie nooit erg gevonden, ze was er in opgegroeid en voelde zich merkwaardig thuis tussen alle dokters, zieken, rare geurtjes en glimmende -soms griezelige- instrumenten. Het was nog maar half negen 's ochtends en zoals verwacht was er bijna geen volk in de wachtkamer. Zij wist, net als alle andere vrouwen die er zaten, dat ze allemaal met hetzelfde, onaangename doel hier waren. Een iets oudere dame lachte bemoedigend en naast haar stond een jong meisje die haar sterk deed denken aan een ballerina uit de notenkraker. Ze had niets met deze mensen, geen verbinding, geen gevoel van samenhorigheid, enkel ijskoude stilte.
Klikkende hakken deden haar wakkerschrikken uit haar overpijnzingen en meteen was ze betoverd door een fijne vrouw. Blonde haren op de rug, een schattig snoetje, lange benen en een figuurtje om van te dromen. Ze lachte, ze keek naar Sofie en lachte. Als ze elkaar ergens anders waren tegengkomen, hadden ze waarschijnlijk nooit iets gezegd, maar nu lag alles anders. Ze keken, lachten en stonden een beetje onwennig te wachten. Sofie besloot haar stoute schoenen aan te trekken en vroeg of ze ook voor de laatste keer op controle kwam. Meteen was het ijs gebroken en al snel zaten ze samen te keuvelen in een hoekje van de wachtzaal. Verpleegkundigen en dokters keken nieuwsgierig naar de twee en Sofie bedacht zich dat het net moest lijken alsof ze elkaar al jaren kenden. Het duurde niet lang voor ze uitgevogeld hadden welke mensen ze beiden kenden en de na tien minuten werden al sappige nieuwtjes en roddels uitgewisseld.

Tijd om naar huis te gaan, maar de beide dames voelde dat dit niet het einde kon zijn, niet nu ze elkaar niet ontdekt hadden. Zonder iets te zeggen liepen ze dezelfde richting uit en voor Sofie het wist, zat ze dichtbij Nathalie in de zetel en rook haar subtiele parfum. Sofie was nooit verliefd geworden op een vrouw, maar ze hadden haar wel altijd geïntrigeerd. Haar nieuwe vriendin was de eerste vrouw in lange tijd die het deed kriebelen bij Sofie. Onbewust werkte haar fantasie zich op naar zwoele zomeravonden, korte kleedjes, graaiende handen en hete lippen. Waar zou dit in godsnaam heengaan?

Wie weet.... hier komt ongetwijfeld nog een staartje aan ...  

22-04-2009 om 00:00 geschreven door Empress__  

Hij was er weer. Ze schudde haar hoofd, maar glimlachte onwillekeurig bij het horen van zijn stem. Vijf maanden had het geduurd voor hij haar weer eens had gebeld, maar ze wist dat hij altijd terugkwam.

Hun relatie was op zijn zachtst gezegd bizar. Zij was de dochter van één van zijn leukste collega's. Hij wist nog goed hoe ze opeens, uit het niets, niet meer dat kleine meisje was geweest. Ze had gelachen en alles was veranderd. Dat kleine kind, die treiterde en plaagde maar ook gevat en scherp kon zijn, was een vrouw. Ze was niet opeens wijzer of groter of grappiger, dat wist hij ook, maar ze was gewoon. Gewoon vrouw.
Zij wist niet zo goed waar het allemaal begonnen was en al helemaal niet waar dit zou eindigen.
Hij was stilletjes haar leven binnengeslopen, maar bleef daar nu koppig hangen, als een constant sluimerend gevaar. Ze kon simpelweg niet aan hem weerstaan, hij had net dat beetje meer. Hij had zijn slechte kanten, maar het was moeilijk om die te zien. Hem droogronden was als proberen water in wijn te veraderen: onmogelijk. Toch had hij langzaam, heel langzaam, zijn schild leren afleggen. De wapens neerlaten was ongetwijfeld één van de moeilijkste dingen die hij kon doen, maar toch kreeg ze soms een glimp van wat er in hem omging. Het had haar jaren gekost, maar ze was toch trots op het resultaat. In de donkere stukjes van haar ziel, zei wel eens een stemmetje dat dit eigenlijk was waar ze altijd stiekem van gedroomd had. Een man met geld, maar niet haar man. Iemand die haar cadeautjes gaf, gewoon om haar te behagen, iemand waar ze niet alle beslommeringen mee had van een relatie, maar bijna net zo intiem kon zijn.

Alles wat gebeurde, gebeurde met een lach en een traan. Zij had hem gekwetst, de verkeerde dingen gezegd en ronduit puberaal gedaan, wat logisch is als je rekent dat ze net geen 18 was toen ze voor het eerst uitgingen. Ze wist dat hij moest geleden hebben, dat hij 's nachts lag te woelen, zich afvragend of het verkeerd was te voelen wat hij voelde. Gekscherend maakte haar moeder er steeds grapjes over, hoe hij de perfecte schoonzoon zou zijn, hoe hij haar verwende en hoe het allemaal maar een gedoe was. Ze had nooit, uit geen half woord laten blijken dat ze een relatie tussen beiden zou afkeuren, maar ze wisten, zonder dit te moeten uitspreken, dat een relatie aangaan hetzelfde zou zijn als het porren van een knorrige beer.
Hij had haar nooit gespaard en ze was meer dan eens ineengekrompen van schaamte als hij erop wees hoe ze zich kon gedragen. Op zo'n momenten voelde ze zich toch steeds weer dat kleine meisje dat betrapt werd met een streek op mama's werk. Toen had hij haar op dezelfde manier aangekeken en berispt. Dan was ze weer even Sofietje en niet meer Sofie die altijd deed wat ze wou en overal voluit voor ging.
Sofie had ook haar eigen krachten. Ze leerde al heel vroeg dat hij makkelijk te manipuleren was. Arno was tenslotte ook maar een man en gelukkig voor haar, was hij er zo eentje van de oude stempel. Hij zag liefde soms meer als een noodzakelijk kwaad en stak nooit onder stoelen of banken dat hij een zwak had voor vrouwelijk schoon, zeker als dit schoon eigenlijk niet het zijne was. Sofie merkte al op hun tweede etentje dat hij gevoelig was voor kleine fijne vrouwen. Ze fascineerden hem, intrigeerden hem en konden zijn ogen vasthouden als geen ander. Ze buitte dit ten volle uit en genoot van zijn stiekeme blikken, zijn subtiele aanrakingen die een buitenstaander onmogelijk kon zien. Ze lokte hem uit zijn tent door zachte blikken, speelse lachjes, kleding die hij mooi vond. Ook zonder dat ze het wist, kon ze hem vertederen. Hij vertelde haar nooit dat hij, tijdens de saaie uren op het werk vaak terug dacht aan een opmerking die ze de avond voorheen had gemaakt en dat zijn dag dan weer helemaal goed was. Als iemand Arno dan nodig had, was het steeds met een vriendelijke lach en twinkelingen in de ogen.
Met die kleine spelletjes, onschuldige etentjes en dronken avonden was het allemaal begonnen. Hij zei haar zelden wat hij werkelijk wilde, maar kreeg toch steeds zijn zin. Sofie kreeg de wereld als ze wou, maar vroeg nooit meer dan mogelijk. Natuurlijk had ze hem wel eens getest, waren ze om elf uur 's avonds naar de zee vertrokken, tot in Parijs gereden tijdens een lunch en wezen shoppen in Amsterdam. Hun vriendschappelijk geflirt veranderde heel stilletjes in een spel tussen volwassenen, een wederzijds verlangen om te doen wat zo lang, zo verboden was geweest.  
Toch wist ze dat Arno gevaarlijk was voor haar. De kinderlijke droom van een sprookjesprins verscheen vaker dan ze wilde voor haar geestesoog en hoe ze ook probeerde, hij strikte haar steeds weer in zijn netten.

Sofie kreeg verlossing, in de vorm van Leen, Arno's vriendin waar hij het toch redelijk serieus mee meende. Sofie was niet langer de jongedame die hij begeerde, ze was een vrouw, die op haar beurt ook Arno's dromen bleef onveilig maakte en hem toch steeds ontglipte. Achteraf begreep de vrouw wat ze verkeerd deed, Leen had haar wakkegeschud. Gesteld als hij was op zijn privacy en relatie, stuurde Arno haar zelden eens iets lief, smsjes werden herleid tot cryptische boodschappen die vaak voor de nodige humor zorgde, maar nooit enig teken van affectie vertoonde. Sofie had het gevaar nooit zien komen, ze had al veel vriendinnen zien komen en gaan en geen van hen had het ooit gewaagd om hem iets te vragen over zijn vermoedelijk liederlijke gedrag. Leen was anders, ze had meteen duidelijk gemaakt dat ze niet van plan was hem te delen en controleerde hem veel vaker dan hem lief was. Zo was Sofie bijna één van haar rotsen in de branding verloren. Eén smsje had de boel op stelten gezet. Een vraag wanneer ze eindelijk haar beloofde etentje kreeg, ontaarde in een boos telefoontje van Leen. Ze liet verstaan dat het gedaan moest zijn met hààr Arno steeds maar lastig te vallen. Sofie was het loeder dat op de loer lag, de hoer die haar Arno in haar netten had gestrikt. Sofie was wel degelijk geschrokken en besloot om Arno nu voor eens en altijd uit haar leven te bannen. Zijn nummer werd verwijderd, alsook alle berichtjes die ze in de loop van de jaren bewaard had omdat ze haar raakte. Zijn kaartje belandde zonder pardon in de vuilbak en de cadeautjes die ze gekregen had verdwenen naar het donkerste hoekje van haar kast. Vijf maanden lang had ze enkel van hem gehoord via haar moeder. Ze vertelde dat hij samenwoonde met Leen, dat ze gingen bouwen en drie maanden na haar drastische actie kwam het nieuws dat Arno vader zou worden. De avond dat ze dat gehoord had, was Sofie voor het eerst sinds lange tijd weer een beetje melancholisch. Ze dacht aan alle gezellige momenten die ze gehad hadden, stelde zich voor hoe het zou zijn om hem terug te zien, hem te treiteren met het nakende vaderschap en te zweren dat ze nooit zou babysitten op zijn kinderen. Ze droomde niet over hoe het zou zijn om Leen te zijn, die gedachte kwam niet bij haar op. Wel vroeg ze zich af hoe ze de oogappel van Leen ooit in de ogen zou kunnen kijken. In alle sprookjes zou Sofie immers de boze heks zijn die het koninkrijk ten val wilde brengen. Als het een evenbeeld werd van Arno, zou ze smelten. Vlak voor ze in slaap viel, stelde ze zichzelf nog de vraag hoe ze zich zou voelen als ze het nieuws kreeg dat zijn spruit er was. Het antwoord moest ze schuldig blijven.
 
Nu belde hij, alsof hij haar gisteren nog gehoord had. Hij keuvelde erop los en Sofie kreeg het niet over haar hart om de magie te verbreken. Al snel zat ze te lachen met zijn vermoedelijke capaciteiten als vader en werk, maar over Leen werd gezwegen. Na de belofte om elkaar snel weer eens te zien en bij te praten werd de verbinding verbroken en liet Arno's dragende stem een galmende leegte achter in Sofie's oren. Het was moeilijk om hem niet meteen te sturen, hem te plagen en hun eeuwige spelletje weer op te vatten. Maar dit keer zou ze het anders aanpakken. Hij moest werken, hij moest haar vragen, niet één keer, maar tot hij opgaf. 

To be continued... 

21-04-2009 om 22:51 geschreven door Empress__