De Morgen van vrijdag
bereikt weer een historisch dieptepunt. Denkt die krant écht dat ze
ons een dienst bewijst met een voorpagina waar het bloed van af
druipt? Het is in de eerste plaats
een belediging aan het adres van hun eigen journalisten als Lode
Delputte en anderen die trachten toch enige duiding te geven over wat
er echt aan de hand is.
Ik voor mijn part heb de
gewoonte van me terug te trekken, de emotionele storm te laten
overwaaien en te wachten tot de golven minder hoog zijn en terug
bevaarbaar. Gelukkig zijn er ook
snelle gasten die onmiddellijk reageren. Ik kan onmiddellijk twee
lezenswaardige artikels aanbevelen die mij in ieder geval leren dat
het bij mediastormen nooit slim is van je eigen ogen te geloven.
Wie het bevel gegeven
heeft voor zijn dood, zullen we misschien nooit te weten komen, maar
in de roes der overwinning kon onze minister van oorlog De Crem het
toch niet nalaten van zijn mond voorbij te praten. « België
heeft de afgelopen dagen van de Navo-operatie in Libië er op
aangedrongen dat men de voormalige machthebber Muammar Kadhafi elke
vluchtroute zou ontnemen. Hem een vluchtroute geven zou voor de
regering en de publieke opinie onaanvaardbaar geweest zijn. »
Met andere woorden: de
Belgische regering heeft misschien de trekker niet overgehaald, maar
wel zijn doodvonnis uitgesproken. Een citaat om in te
kaderen. Het zal nog van pas komen..
Waarom doet mij dit denken
aan Lumumba en België? Niet omdat ik Lumumba en Kadhafi wil
vergelijken. Maar wel omdat het toont dat het Belgisch kolonialisme
nooit weg is geweest. Het heeft alleen een ander kleed aangetrokken.
Wie mij niet gelooft: ziehier enkele citaten uit 1960:
Pour
nous Lumumba c'était Satan, d'ailleurs il avait l'air satanique, sa
petite barbiche, ses yeux, et Tshombe c'était le juif (Marlière,
kolonel van het Belgisch leger); "Nkrumah est le Mussolini
d'Afrique, et Lumumba son petit Hitler" ((Cordier, Haut
fonctionnaire de l'ONUC, aout 1960 cité par Ludo de Witte,p.57)
Voyez
Lumumba. (...) C'est un barbare. Il fait pleurer de rage des
officiers (belges) dont un geste viril aurait délivré la planète
de son culot sanglant" (La Libre Belgique);
Lumumba
est "un démagogue révolutionnaire" qui ne vise qu'à
créer le désordre et le chaos" (Manu Ruys in de Standaard) (1)
De
oorlogstaal tegen Lumumba van toen, vinden we nu ook terug in onze
pers. Zelfs de « kritische journalistiek » is eigenlijk
verkapte oorlogstaal. Men verwijt onze machtshebbers dat ze Kadhafi
veel te lang laten begaan hebben en effenen zo de weg naar nieuwe
interventies.
Koen
Vidal in De Morgen: « De tijd dat de Britse premier Tony Blair
geheime ontmoetingen had met Kadhafi en de dictator zelfs omschreef
als « een partner in de oorlog tegen de terreur » ligt
niet zo ver achter ons. Ter willeee van oliedeals sloot Berlusconi
met de Libische kolonel in 2008 nog een vriendschapscontract. En dan
had je nog de opeenvolgende Franse presidenten tot en met Sarkozy,
die Kadhafi geregeld uitnodigden voor een staatsbezoek met alles er
op en er aan. » Ik
zou daaruit besluiten: als die heren ons toen voorgelogen hebben, gaan we er
beter van uit, dat ze ons nu ook voorliegen. Het sprookje van « een
nieuwe toekomst voor Libië zal waarschijnlijk niet kloppen. Maar
nee. Vidal besluit: « Laat ons hopen dat ze zich in de toekomst
iets wijzer gedragen ». En
dus: in het vervolg vroeger beginnen bombarderen?
Ik denk dat Vidal
ondertussen ook aangeeft waarom Kadhafi niet levend mocht gevangen
genomen worden. Een levende Kadhafi had immers veel te veel kunnen
vertellen over die zogenaamde oorlog tegen het terrorisme. Zelfs al
was hij een kleine garnaal, hij wist veel te veel over deze vuile
oorlog waarin alles toegelatenn is: moordenen executies, folteringen,
geheime gevangenissen, mensen vasthouden zonder vorm van proces
uitzonderingswetten, afluisterpraktijken, drones... Dat is het
arsenaal waarmee de Navo-landen ten strijde trekken tegen « de
dictators ». Burgers, dat zijn geen mensen, dat is collateral
damage. Excuseer, en ik die dacht dat dit juist kenmerken zijn van
een dictatuur...
Le moment
de gloire est arrivé
De Crem mag glunderen, het
is Sarkozy, zijn lichtend voorbeeld, die triomfeert. Al diegenen die
meegehuild hebben van « one two three, merci Sarkozy »
kunnen beter nadenken waarvoor ze applaudisseren.
Herinner u het debat in
Frankrijk over 'l'identité français ». Een belangrijk
onderdeel van dit debat, was het verbod om in Franse scholen kritisch
les te geven over het koloniaal verleden van Frankrijk. Want dat is
schade toebrengen aan het Franse imago in de wereld. Duizenden
progressieve leraars werden bedreigd met beroepsverbod als ze hier
niet aan toegaven.
Ziehier een getuigenis hoe
de Franse humanisten de beschaving verdedigden in Algerije, vlak na
WO II. Het loont de moeite om het hele verhaal in detail te lezen.
Je témoigne que la
manifestation du 8 mai était pacifique. En organisant une
manifestation qui se voulait pacifique, on a été pris par surprise.
Les dirigeants navaient pas prévu de réactions. Cela sest
terminé par des dizaines de milliers de victimes. A Guelma, ma mère
a perdu la mémoire (...) On voyait des cadavres partout, dans toutes
les rues. La répression était aveugle ; cétait un grand
massacre. (2)
Detail: de manifestatie
waarvan sprake, was een vreedzame betoging in Sétif om de
overwinning op het fascisme te vieren. Volgens de Amerikaanse consul
vielen er 40.000 doden.
Hierover en over de rest
van de Franse wandaden moet in Frankrijk gezwegen worden. Wie over
het verleden zwijgt, kan het heden niet begrijpen. Alles heeft een
reden. De zwijgplicht over het
koloniaal verleden, zet zich door naar de zwijgplicht over het
militair optreden vandaag. Heb je ook al gemerkt dat er volgens onze media in Libië
enkel maar juichende, in de lucht knallende mensen rond lopen? Raar
volk, die Libiërs.
In geen enkel land van
Europa is het staatshoofd zo bourgeois als in Frankrijk. Sarkozy
pronkt dan ook uitgebreid met zijn vrienden van 'la haute finance':
Total, Suez, steunpilaren van de beschaving, maar niet zonder
problemen. Total is een
kleinere speler geworden op de olie-wereldmarkt en heeft hoe is
het mogelijk concurrentie gekregen van ex-kolonie Algerije.
Tijdens de Irak-oorlog verdubbelde de prijs van de olie en Algerije
kon de olie-inkomsten gebruiken om zijn schulden af te betalen en
vaart sindsdien een eigen koers. Suez heeft het moeilijk om door te
dringen op de markt in het Midden-Oosten.
Daar bovenop was de
Arabische lente was een klap in het gezicht van Frankrijk, dat zonder
schroom zijn steun toezegde aan de Tunesische dictator Ben Ali.De Fransen waren niet echt meer welkom.
Met zijn Libisch avontuur
vangt Sarkozy dan ook verschillende vliegen tegelijk: de olie voor
Total en de watervoorraden voor Suez. In één klap onttroont hij ook
Berlusconi en verstevigt hij zijn leiderschap in Europa. Voor de
oorlog had Italië 28 % van de Libische olieproductie in handen, na
de oorlog bezit Frankrijk 35 % Tegelijk is hij opnieuw politiek op de
kaart in de Arabische wereld als voorvechter tegen onrecht en
dictatuur. En in Libië heeft Sarkozy in de huidige overgangsregering
een volgzaam huurlingenleger. Je zou voor minder juichen.
Mission
impossible
Maar met koloniale
avonturen weet je wel waar ze beginnen, maar nooit waar ze eindigen.
De oorlog in Libië brengt Frankrijk tot aan de grens met Algerije.
In dit land heerst in ieder geval al grote onrust over wat de
preciese bedoelingen zijn Frankrijk aan hun grenzen. Na het
importeren van een protestbeweging in Libië, is het misschien
mogelijk van die te exporteren naar Algerije...
En eigenlijk weten we het
wel hoe het afloopt.
Libië maakt kans op
vrede, heropbouw, democratie... een historische kans. Waar hebben we
dat nog gehoord? Juist, in Afghanistan, 10 jaar geleden. Toen de
Taliban verjaagd was, ging alles goed komen... Sindsdien: miserie,
een escalerende oorlog en een bevolking overgeleverd aan een corrupte
regering. En, o ja, de militaire bezetting van het land duurt nog
steeds voort.
Vrede, heropbouw,
democratie in handen van de Navo geven, dat is als de organisatie van
seksuele opvoeding in handen geven van de beruchtste pedofiel van het
land: Geen Goed Plan!
De Navo stelt zich
expliciet als doelstelling van de nationale rechten van staten te
verkrachten.
Zij noemen dat « de
strategische belangen van de lidstaten, waaronder de toegang tot
vitale grondstoffen, vrijwaren », maar dat is waar het op neer
komt.
Maar nergens is die
operatie »gelukt » zonder het slechtste, het
achterlijkste in een natie naar boven te brengen. Het kolonialisme
steunde zich op stamhoofden die hun eigen volk wilde als slaven
verkopen in ruil voor wat kralen. Het wereldkapitalisme steunde zich
op Mobutus en Moebaraks die hun land lieten uitzuigen in ruil voor
een vette bankrekening in Zwitserland. De « war on terror »
steunt zich op lokale heersers die bereid zijn hun land in een
permanente burgeroorlog te dompelen. Wie het tegendeel wil beweren:
geef maar een voorbeeld.
Ja, maar, hoor ik links en
rechts: Libië is Afghanistan niet. Je hebt geen glazen bol. Dat is
waar. En ik beweer ook niet dat Libië enkel maar rampspoed en
miserie tegemoet gaat. Ik beweer enkel maar dat het niet de NV
Sarkozy zal zijn die vooruitgang en welvaart zal brengen. Daarvoor
heb ik geen glazen bol nodig. Ik zie vandaag al hoe de tandem
Merkel/Sarkozy vrede en welvaart organiseert in Griekenland.
Voor de liefhebbers wil ik
ondertussen wel eens in mijn glazen bol kijken. De vreugde van
Sarkozy en co gaat van korte duur zijn. De wereld van vandaag is niet
meer de wereld waarin het Westen gelijk waar en gelijk wanneer zijn
dictaat kan opleggen. Het koloniaal tijdperk heeft 50 jaar geduurd
voor de koloniale bevrijdingsstrijd bovenop de agenda stond. Ik geef
Europa vandaag hooguit vijf jaar. Afspraak in 2016. Dit is dag één
van de grote sarkoziaanse depressie.
Ik heb me onlangs ingeschreven bij facebook. Ziehier mijn eerste bedenkingen over dit tuig.
Ik voel me er absoluut niet thuis. Het lijkt me te veel op een kippenhok waar iedereen om ter luidst kakelt. Hier en daar zal er wel iemand zijn die bescheiden zijn eigen hoekje uitzoekt, maar in het algemeen voegt het op het eerste zicht veel lawaai toe en tuiteren mijn oren van de MOGELIJKHEDEN. Alleen vergeet je dan dat je ondertussen enkel en alleen voor je toetensenbord zit en dat je niets anders gerealiseerd hebt, dan "to blow against wind" (Paul Simon) Als the big F op een kippenhok lijkt, dan stel ik mij ook voor - paranoia is mij niet vreemd - dat er ergens een kippenboer rondloopt die denkt: "hoe kan ik die kiekens pluimen". Waarom leggen investeerders miljarden euros op tafel om part of the game te worden. Hier valt toch onmogelijk winst uit te rapen, tenzij dat dit toch een goede manier is om ons een pluim te steken op een plaats waar die niet thuis hoort.
The big F heeft alles in huis om verslavend te werken. Het belooft je het onmogelijke: AANDACHT van anderen en daar hebben we toch nooit genoeg van? Terwijl het waarschijnlijk het tegendeel is. Ik kan me moeilijk inbeelden dat er iemand dit nu aan het lezen is. Waarom dit bericht kiezen uit de overvloed, de pletwals aan non-informatie die op je afkomt. Wie kan of wil er dat volgen. Ik herken mezelf in Woody Allen als hij zegt "ik zou nooit lid willen worden van een club die mij als lid zou aanvaarden". Me and the big F: aandacht vragen en vriendjes maken omdat het nu eenmaal zo hoort en ondertussen hopen dat al die vriendjes je met rust laten. De F-machine heeft zelfs de irritante gewoonte van voortdurend jouw aandacht op te eisen. Stuurt je mails "hi danny, je hebt een nieuw vriendje" en stuurt zelfs mails naar jouw "vrienden" opdat zij je zouden aansporen om te 'sharen'. The big F: geautomatiseerde pesterij. Geen wonder dat pestkoppen op school dit een geliefd speeltje vinden.
Sociaal zegt men, het is sociale communicatie. Daar heb ik zo mijn twijfels over. Het is het tegendeel van communicatie. Communicatie, dan denk ik aan een goed gesprek, met alles er op en er aan. The big F dat is: public relations. Iedereen bezig met zijn eigen imago, iedereen bezig met klanten te werven voor zijn eigen product. Waarom zouden we ons nog ergeren aan de advertising-bussines als we zelf in the bussiness zitten, bezig met onszelf te verkopen als product, op zoek naar een marktaandeel.
Maar het werkt toch! Kijk naar de jongerenrevoluties in Tunisie, de indignados, allemaal dank zij de big F en de big T(witter). En dan zeg ik, ok, het zal wel aan mij liggen. Ik ga al die toeters en bellen ook moeten onder de knie krijgen. Alleen: de "sociale" media drijven ons individualisme zo sterk ten top, dat zelfs mensen in dezelfde organisatie of beweging er praktisch niet aan denken van samen na te denken over het gebruik van die dingen... Dus wat wordt het: f**ck Facebook of "wellcome my friend, wellcome to the machine" (Pink Floyd)
