Soms kan iemand door een emotionele rollercoaster gaan. Rollercoasters gaan omhoog en omlaag en links en rechts en soms voelt het ook echt zo in het leven. 

Een rollercoaster rit duurt gelukkig nooit lang, maar de emotionele rollercoaster kan redelijk lang aanhouden. 

Iemand kan er ook werkelijk niet meer uit geraken en dan moet die persoon hulp zoeken om die rollercoaster tot stilstand te laten komen of als dat niet lukt deze toch tenminste te doen vertragen. 

Beeldspraak is zo ook de beste manier om vele psychologische problemen uit te leggen. Last hebben met een constante gedachtenstroom kan het beste vergeleken worden met een radio die nooit af staat.

Last hebben om emoties te uiten op welke manier dan ook kan het best vergeleken worden met operapersonage dat een masker draagt dat altijd glimlacht. 

Ik maak al een paar maanden verschillende van deze dingen mee, maar ik heb het allemaal nooit echt goed kunnen uitleggen. Nochtans heb ik het  al verschillende keren aan hulpverleners moeten uitleggen. 

Ik kan het nog steeds heel moeilijk uitleggen aan andere buitenstaanders. Ik kan mezelf best verklaren door te zeggen dat er een gewapende oorlog bezig is in mijn hoofd en dat ondanks de witte wapperende vlag er nog steeds geregeld kogels of bommen rond vliegen. Die witte wapperende vlag is er ook alleen gekomen door het harde werk binnen een psychiatrische dienst. Zowel het harde werk van de hulpverleners om er bij mij zoveel mogelijk uit te krijgen, als mijn eigen harde werk dat zich afspeelt binnen de sessies die hier gegeven worden. 

Psychiatrie is nog altijd iets dat verkeerd bekeken word door veel mensen, tot die mensen hier zelf terecht komen en zich toch herkenen in veel dingen die in sessies gezegd worden. 

Iedereen zou veel opener moeten kunnen zijn over moeilijke dagen, moeilijke momenten en emoties zouden algemeen beter aanvaard moeten worden. 

Ik kan emoties heel moeilijk op een “juiste” manier uiten, of er echt een juiste manier is dat laat ik in het midden. Waar het op neer komt is dat ik met bepaalde emoties waaronder verdriet en boosheid heel weinig kan. Deze emoties hebben eerder een fysieke uitwerking. Die leiden heel vaak tot ernstige maar ongevaarlijke fysieke klachten. 

Iedereen heeft een verkeerslicht in zijn lichaam zitten dat op de juiste momenten probeert aan te geven dat het tijd word om iets te ondernemen bijvoorbeeld effe rust nemen. Groen wil zeggen:” doe maar verder alles gaat nog goed”. Oranje wil zeggen: “doe het maar wat rustiger aan, je bent een grens aan het bereiken”. Rood wil zeggen: “STOP”. Ongeveer zoals het echte verkeerslicht alleen gaat het dan niet over verkeer. Het verkeerslicht werkt dat ook voor zowel een fysieke grens als een emotionele grens. 

Emotionele grenzen worden vaak onderschat, emotionele ziekte is dan ook enorm onderkent. 

Het lijkt voor veel mensen vanzelfsprekend dat emotionele ziekte snel overwonnen word, wel ikzelf heb ondertussen al ondervonden dat ook daar een tijd voor nodig is. 

Een probleem waar ik ook best vaak mee kamp is dat ik weinig vertrouwen heb in mensen. Als ik al mensen begin te vertrouwen dan is twijfel mijn grootste vijand. Dan is er ergens vanachter in mijn hoofd een stemmetje dat continu aan het roepen is dat er iets mis is in de relatie ,dat er achter mijn rug vanalles gebeurt, ook al is dit niet zo. Op een bepaald moment is het dan ook onmogelijk om dit stemmetje te negeren. Dit kunt ge best omschrijven alsof iemand continu in u oor zit te schreeuwen, de dingen die geschreeuwd worden maken u zéér onzeker en het stopt nooit. 

Ik kan deze dingen allemaal het best neerschrijven, maar gesproken kan ik dit allemaal zo moeilijk naar buiten brengen. 

Ik hoop dan ook dat ik met deze blog mensen kan helpen of een herkenpunt kan zijn voor sommige mensen.