Eindelijk eens een leuke tindermatch! Een kerel die ik ken van ziens en dan nog eens van mijn eigen dorp. Ja, daar begin ik graag een praatje mee.

Al snel wordt het echt gezellig en lach ik wat af tijdens het chatten. Ik probeer te doen alsof er een klein vlindertje in mijn buik passeert, maar eigenlijk is het een hele vlindertuin. Ik voel me energiek, het is heerlijk.

Ik weet dat ik moet oppassen. Eva, verlies jezelf hier weer niet helemaal in. Geniet ervan, maar met mate. Maar daar wringt het schoentje. Dat kan ik echt niet.

We babbelen een week lang echt heel gezellig. Tijdens de dag, ’s avonds, zelfs om 5u ’s morgens. Dat weekend is er toevallig een festival waar we allebei zijn. Bij mij kan het niet meer stuk. De week kruipt voorbij, de zaterdag lijkt eindeloos te duren. Tot het eindelijk zo ver is.

Ondertussen weten al een heel leger vriendinnen dat ik een soort van date heb. Iedereen moedigt aan, echt wel leuk!

Op het festival ben ik op van de zenuwen. Ik voel me er helemaal over gaan. Ik moet er paar uurtjes werken en hij komt effe een praatje maken. Jep, het klikt wel! Na mijn werk krijg ik een berichtje met een kusje. Ja, meer heb ik niet nodig. Ik kan niet wachten om hem terug te zien. De vlindertuin in mijn buik fladdert erop los. Heel mijn lichaam springt in de Eva-is-over-haar-oren-verliefd stand. Pas op Eva, denkt er ergens een stemmetje, maar dat negeer ik volledig.

Als snel vinden we elkaar en niet veel later staan we te kussen. Ongelofelijk heerlijk! We gaan samen naar huis, zijn huis en ja, het wordt een fantastische nacht.

Ik ben op en top in de wolken. Wanneer ik naar huis ga, begin ik het pas-op-stemmetje toch te horen, maar negeer het nog stilletjes. Zelfs als hij me op krukken 1,5 km naar huis laat pikkelen.

De rest van de zondag ben ik in de war. Wat moet ik nu doen? Omdat ik niet kan wachten spreek ik hem aan. Ik wil het luchtig houden, maar kan het toch niet laten om achter een nieuwe echte date te vragen. Wat hij, weliswaar fatsoenlijk, afwimpeld. Mijn vlindertuin zakt ineen. Mijn lijf verlamt, ik voel me op slag diep ellendig en ween de rest van de dag. Ik begrijp hem best, probeer zoiets te hebben van ok, dit hebben we toch weer gehad, maar het lukt niet zo goed. Ik word gewoon weer maar eens gekwetst en dat is zijn schuld niet. Ik ben boos op mezelf. Ik had naar het stemmetje moeten luisteren. Ik had er weer niet zo helemaal in mogen opgaan.

Ik moet mezelf echt wapenen voor zo’n dingen, maar hoe? Mag ik niet genieten van verliefd te zijn? Tuurlijk wel! Maar waarom is altijd alles of niks, waarom is het altijd zo helemaal over den top? Ik luister te veel naar mijn gevoel en mijn hart, maar probeer het maar eens niet te doen.