Shit man, het is bijna zover. Binnen dit en 4 dagen komt de psychiatrische stage er aan.. Spannend, ik weet niet goed wat ik moet verwachten. Vooral van de patiënten dan, gaan die vreemd doen? Daar ben ik in ieder geval wel bang van. Stel nu dat ik een gesprek begin met één van de patiënten en dat die KEI raar antwoord of reageert. Wat dan?? Aan de andere kant ben ik wel geinteresseerd om te zien hoe ge met zulke mensen moet omgaan. Ergens is dat de reden dat ik wel met enige goesting naar de stage ga. Sommige zeggen echt dat ze niet graag gaan, maar dat probleem stelt zich niet.
Naar het schijnt sta ik wel op een goede dienst. Dat is dan weer iets dat mij geruststeld. Het schijnt (volgens de stagebegeleidster) zijn daar é heel goede mentoren. Daar kon ik niet van spreken op mijn vorige stage dus dat zou wel al een hele verbetering zijn.
Vrijdag moet ik nu wel eerst mijn kennistoets gaan afleggen, dat is een toets( een exame) van het opleidingsonderdeel Chronische Zorg. Spannend, want ook daar weet ik niet goed wat ik moet verwachten.
1 ding is wel fijn ,ik voel me enorm thuis in de klas, na alles ( lang verhaal, vertel ik later wel eens) wat er vorig jaar gebeurt is. Alles is zo terug een beetje normaal geworden. Alez ja, normaal, in de mate van het mogelijke he. Want normaal zal ik waarschijnlijk toch nooit worden.
Volgende maandag (het is nu woensdag) ga ik naar de stage, dan ga ik tenminste al iets meer kunnen vertellen over de dienst waar ik sta, want ook daar weet ik niets van. Hoe gaat het er daar uitzien? Hoe gaan de kamers er uitzien? Hoe gaan de patiënten zijn? SPANNEND
Hey, GROTE verrassing, vandaag een HELE LANGE tijd na 'de verloren vriendschap. Na de hele ruzie en het hele gedoe er rond. Nu vandaag heb ik een bericht gekregen van het desbetreffende meisje. De zogehete 'vriendin'. Ik had ongeveer 2 dagen geleden iets gepost op Facebook (voor diegene die dat niet kennen, dat is een internet netwerk waar veel mensen op zitten.) Het bericht dat ik gepost had was dit: "Ik ben aan het denken aan iets dat een tijd geleden is gebeurt. Ik laat het verleden liever achter me, maar het blijft me toch wel bij. Een vriendschap (tijdelijk) moeten afbreken is toch wel pijnlijk. Ik moet zeggen dat ik me er sneller heb over gezet dan ik had verwacht. Zou ze nog aan mij denken, dat vraag ik me soms wel af. Iemand vergeten doe je immers nooit. Zelfs al is het allemaal een beetje slecht verlopen. Na dat hele gedoe zat ik met vragen over mezelf, waar ik nog altijd mee zit. Die vragen houden me tegen om de vriendschap terug aan te gaan. Even ( een heel lange tijd) rust en dan zullen we wel zien. Ik hoop dat de persoon met wie ik een tijd geleden gebroken heb dit leest. Misschien stelt het haar een beetje gerust of misschien ook niet. Ik heb toch even mijn zegje kunnen doen." En ja hoor, twee dagen later krijg ik reactie van de persoon die het moest lezen. Het grote probleem is dat het niet de bedoeling was om reactie te krijgen. De eigenlijke bedoeling was gewoon dat ze het zou lezen. Dat was de bedoeling. Voor diegene die willen weten wat ze gereageerd heeft, dit was het resultaat:
"wil je eerlijk weten of ik nog aan jou heb gedacht? Wel er is nog geen dag voorbij gegaan (sinds ons laatste gesprek) dak ni aan u heb gedacht. Ma ik durf je ni te belle, niet te smse, niet na da telefoontje van je mama. Ik heb nog lang geprobeert om via Val af en toe iets over u te hore, maar toen ik vernam da ge ni wilde dak nog langer u vriende lastig viel inverband met wat er gebeurt was, durfde ik ook Val hier ni meer over aan te spreken. Ik mis je Saar... en als ik tegen iemand klaag is da tege Stine. Ik wilde je ni kwetse. Dat is nooit mijn bedoeling geweest. Je bent zoveel waard voor mij. Maar ik laat de keuze aan jou over ... de keuze of je ooit nog contact met mij wilt..."
Heel duidelijk maak ik hier uit op wat ik hoopte en dat was dat ze toch nog aan mij denkt. Dat wist ik ondertussen al van iemand anders. Iemand die ze geregeld belt. Is het fout als ik blij ben dat ze nog aan me denkt? Is het ijdel als ik dit leuk vind? Ik weet het niet.. Het moeilijk is dat ik niet weet of ik moet reageren of wat ik moet reageren. Voor mij lijkt het beste van wel te reageren, iets van me te laten horen. Dan wel iets dat duideijk maakt dat ze me echt wel tijd moet geven. Dat ik ook nog aan haar denk, maar dat ik nu eerst een paar vragen moet beantwoord krijgen. Ik wil dat dit heel duidelijk overkomt, alleen wil ik niet dat het te bruut overkomt. Moeilijk wel. Ik heb er met een vriendin over gepraat en zij heeft me gezegd dat ik moest doen wat ik voor mij het beste vond. Momenteel is dat reageren.
Het heel spijtige aan de zaak is dat ik vroeger met zulke dingen bij mij oudere (half) zus terecht kon, maar dat dit nu niet meer gaat. Ik weet ondertussen dat ze haar mond niet kan houden tegen mama en dat zulke dingen zich toch tegen mij keren dus dat wil ik echt wel vermijden. Ik hou niet graag iets achter voor mijn ouders, ik heb dat in het verleden iets te veel gedaan. Ik kwam daardoor enorm in de problemen en ik voel me daar nog altijd heel schuldig om. Het enige is dat ik dit echt niet tegen mijn ouders kan zeggen. Ze zouden me toch niet begrijpen en ze zouden dan ook niet onbevooroordeelt raad geven en dat kan ik nu wel missen.
In elk geval, ik ga reageren. Hoe? Wel dit gaat het worden: Kben blij dat ook jij nog aan me denkt, want ik denk nog aan u. Niet elke dag, want dat zou me echt wel opvreten maar wel geregeld en al zeker als ik door de Brusselsestraat loop. Ik vind het spijtig hoe alles is gelopen, maar misschien was het wel goed, want het heeft bij echt wel twijfels en vragen los gemaakt over mezelf. Ik moet nu eerst die vragen oplossen, dan zien we wel. Ik wil wel dat ze binnenkort ons terug samen kunnen uitnodigen, want ik wil het de rest zo makkelijk mogelijk maken. Ik ga hier niet zeggen dat je me niet gekwetst hebt, maar niet zo zeer doordat ge al een relatie had, eerder door er zo laat mee af te komen. Ik hoop dat dit nu heel duidelijk is. Ge moogt trouwens gerust aan Valérie vragen hoe het met mij is, dat kan me niet zo veel schelen. Ik weet dat ik een beetje ambetant ben geweest omdat je zo veel belde en dat is fout. Daar geef ik mijn fout in toe. Ik vraag trouwens ook geregeld achter u hoor. Maar contact gewoon even niet. Dan kan ik alles op een rijtje zetten, nadien zien we wel.
Het klinkt wel goed en het klinkt helemaal niet bruut. Eerder vriendelijk.. Zou ik dit op Facebook zetten? Of zou ik het via een mail sturen? Als ik het op Facebook zet dan ziet iedereen het en dat vind ik misschien niet zo een best idee. Ach we zullen het toch maar doen..
Het eerste verhaaltje, niet echt het gemakkelijkste. Ik weet eigenlijk niet goed waar te beginnen. Laten we beginnen, twee jaar geleden leerde ik een meisje kennen op school. We hadden elkaar al wel eens gezien, maar kennen deden we elkaar niet. We leerde elkaar beter en beter kennen, de vriendschap die ontstond was zeer echt. We knuffelde veel, we troostte elkaar en stonden klaar voor te luisteren. Het was een andere vriendschap dan de andere. Gedurende de twee jaar groeien we dichter naar elkaar toe. Ik begon gevoelens te kweken voor haar . De gevoelens waren niet wederzijds, maar dat deed me eigenlijk niets, ik had haar als beste vriendin en dat was voor mij genoeg. Twee jaar na het ontstaan van onze vriendschap, ongeveer twee maanden geleden, gaan we samen naar de zee. Echt genieten, al heb ik er wel een raar gevoel bij. We zijn zeer close en ik kan me geen gedacht maken van mijn gevoelens. Ik weet mij geen weg mee met mijn gevoelens. Later blijkt dat ik niet dat ik niet alleen ben. Ik vecht nog een paar dagen met mijn gevoelens en beslis dan om er toch met iemand over te praten. Ik praat er met een goede vriendin over. Ik beslis dan ook van mijn gevoelens kenbaar te maken. Ik bel met het meisje in kwestie. We beslissen dat we gaan wachten en ze belooft me (en ik herinner me zelfs nog hoe ze het gezegd heeft) dat ze vrijgezel gaat blijven het hele jaar. Ik antwoord: " doe het voor mij." Zij antwoord: "ik doe het voor mezelf." Ik zo naief als maar zijn kan geloof dat ze dat echt gaat doen. Een week na die 'belofte' blijkt dat ze die al verbroken heeft, al weet ik dat op dat moment nog niet. Een week gaat voorbij,ik begin te twijfelen over onze 'wacht' beslissing. Ik zie het niet meer zitten, ik begin te twijfelen over mijn gevoelens en of ik wel een relatie wil met een meisje. Ik begin gewoon te twijfelen in het algemeen. Ik laat de twijfels even gaan, een week gaat voorbij, een weekend dat ik weiger om met haar te praten, een week. Dan beslis ik wijselijk om toch met haar te praten. We spreken af, ik wacht en wacht en wacht. Ik vreet mezelf op, ik ga dood vanbinnen ik wil zelfs weglopen. Ik zit daar met een andere vriendin en daar stapt ze dan binnen in het café. Net als ik beslis van weg te lopen.. Net dan komt ze binnen. Tijd passeert, ik voel me nogal ongemakkelijk, maar laat het niet te veel merken en als iedereen doorgaat dan probeer ik om er van odner te geraken en ik vlucht. Ik had natuurlijk niet kunnen hopen dat ze mij niet ging volgen. In het midden van een uitdovende winkelstraat staan we dan. Zij smekend dat ik nu eindelijk zeg wat ik moet zeggen. Ik weigerend om het te zeggen. Daar staan we dan beide naar elkaar te kijken. Het klinkt allemaal mooi hoor, maar dat is het niet. Ik zeg dan uiteindelijk toch dat ik twijfel en blabla, dat ik het niet wil, en blabla. en zij antwoord: 'Ik heb al een vriendin:' BOEM BAF daar gaat de belofte de lucht in. Mijn wereld stort in. Ik weet niet meer wat zeggen en sta even met mijn mond vol tanden. Ik beslis dan maar van te vertrekken. 'Ok dan is voor mij hier te kous af en ben ik weg'. Dat is het laatste dat ik nog tegen haar gezegd heb. Daar verdween ik dan.. Dat is dan het verhaal van een verloren vriendschap. Ik moet zeggen dat ik na dat hele gedoe met een heleboel vragen ben blijven zitten. Vragen over mezelf. Kan ik wel een relatie met een meisje starten? Heb ik echt wel gevoelens voor meisjes? Ik betwijfel het allemaal... Tot het moment dat die vragen blijven hangen zo lang wil ik haar niet terug als vriendin. Moeilijk en ingewikkeld verhaal ? Ach ja, het is een deel van mijn verleden..
Shit man, het is bijna zover. Binnen dit en 4 dagen komt de psychiatrische stage er aan.. Spannend, ik weet niet goed wat ik moet verwachten. Vooral van de patiënten dan, gaan die vreemd doen? Daar ben ik in ieder geval wel bang van. Stel nu dat ik een gesprek begin met één van de patiënten en dat die KEI raar antwoord of reageert. Wat dan?? 
Aan de andere kant ben ik wel geinteresseerd om te zien hoe ge met zulke mensen moet omgaan. Ergens is dat de reden dat ik wel met enige goesting naar de stage ga. Sommige zeggen echt dat ze niet graag gaan, maar dat probleem stelt zich niet. 
Naar het schijnt sta ik wel op een goede dienst. Dat is dan weer iets dat mij geruststeld. Het schijnt (volgens de stagebegeleidster) zijn daar é heel goede mentoren. Daar kon ik niet van spreken op mijn vorige stage dus dat zou wel al een hele verbetering zijn. 
Ik laat de twijfels even gaan, een week gaat voorbij, een weekend dat ik weiger om met haar te praten, een week. Dan beslis ik wijselijk om toch met haar te praten. We spreken af, ik wacht en wacht en wacht. Ik vreet mezelf op, ik ga dood vanbinnen ik wil zelfs weglopen. Ik zit daar met een andere vriendin en daar stapt ze dan binnen in het café. Net als ik beslis van weg te lopen.. Net dan komt ze binnen. Tijd passeert, ik voel me nogal ongemakkelijk, maar laat het niet te veel merken en als iedereen doorgaat dan probeer ik om er van odner te geraken en ik vlucht. Ik had natuurlijk niet kunnen hopen dat ze mij niet ging volgen. In het midden van een uitdovende winkelstraat staan we dan. Zij smekend dat ik nu eindelijk zeg wat ik moet zeggen. Ik weigerend om het te zeggen. Daar staan we dan beide naar elkaar te kijken. Het klinkt allemaal mooi hoor, maar dat is het niet. Ik zeg dan uiteindelijk toch dat ik twijfel en blabla, dat ik het niet wil, en blabla. en zij antwoord: 'Ik heb al een vriendin:' BOEM BAF daar gaat de belofte de lucht in. Mijn wereld stort in. Ik weet niet meer wat zeggen en sta even met mijn mond vol tanden. Ik beslis dan maar van te vertrekken. 'Ok dan is voor mij hier te kous af en ben ik weg'. Dat is het laatste dat ik nog tegen haar gezegd heb. Daar verdween ik dan.. 
