Ik zal meteen beginnen, waar ik de vorige keer geeindigd ben: namelijk de Russische feestdagen...
En dan in het bijzonder 8 maart, de nationale vrouwendag! Op vrijdag werd op het bureau waar ik werk al uitgebreid gevierd: iedere man had een roos mee voor alle vrouwelijke werknemers en er stonden wel 10 dozen met pralines op de koffietafel. Het leek me soms wat overdreven, maar je wordt er wel vrolijk van. De dag nadien hadden we al om 10u afgesproken met alle vrijwilligers van het theater om samen naar het park te gaan. Gewapend met een mini barbecue, veel vlees en salades (op zijn Russisch met veeel mayonaise) zijn we boven op een heuvel gaan zitten in een heel groot park aan de rand van de stad. Het was superkoud, maar al snel werd er een soort van iglo gebouwd en de barbecue werd aangestoken. Er werd getoost, gedronken en gegeten en de dapperen speelden op de gitaar. tWas heel gezellig, maar om 16.00u begon het te sneeuwen en toen moesten we wel vluchten. Het is vreemd om te denken dat het enkele weken geleden nog ijskoud was, terwijl we nu wel al eens in de zon kunnen zitten buiten en ons handschoenen thuis kunnen laten. De foto hieronder is twee weken geleden genomen toen het volop aan het dooien was. Dit is de Volga en het strand van Samara, weliswaar nog onder een laag ijs en sneeuw. De oevers van de Volga zijn de trots van de stad. Achter me ligt de stad, maar aan de andere kant van de Volga zie je al de bossen en de heuvels van het Zjiguli park. We zitten hier slechts op vijf minuten van het centrum van de stad! Nu wordt het wel steeds drukker op de oever, overdag zitten er al heel wat jongeren met hun bidons bier. De bekendste bierbrouwerij van de stad bevindt zich langs de oever en daar wordt het goedkoopste bier verkocht. Je brengt je eigen plastic flessen mee en laat ze vullen aan de tap! (ze zitten hier echt aan de bron!) Het gevaar is wel dat ze hier soms lijken te vergeten dat bier ook alcohol is. Jonge gastjes van 13 jaar lopen hier al met een fles bier in hun handen vanaf 13u in de namiddag en het aantal dronken mensen is niet te onderschatten.
Op de andere foto zien jullie eindelijk mijn babusjka! Lidija Fjodorovna op haar best. Dit was eigenlijk onze afscheidsfoto. Drie weken geleden was er beslist dat ik ging verhuizen naar het appartement van de vrijwilligers, aangezien Tabea, een vrijwilliger van Zwitserland, daar alleen woonde nadat Ulla en Vassilia vertrokken waren. Ik vond het jammer om te vertrekken, maar het was wel heel leuk om eens in een andere buurt te wonen. De wijk '116 kilometers', waar het appartement van de vrijwilligers is, is een avontuur op zich. Het is een van de armste wijken van de stad en hij ligt helemaal weg van het centrum. Het stinkt er naar wc's, er ligt overal modder en alle leidingen lopen boven de grond, maar in tegenstelling tot wat er beweerd werd, is het er helemaal niet slecht wonen en zeker niet gevaarlijk. De Russen hebben de neiging om heel sterk te overdrijven en op TV waarschuwen ze steeds voor de gevaren van de stad en sensatie en overdrijvingen worden daarbij niet geschuwd. (Babusjka's worden vermoord als ze de deur opendoen voor vreemden en meisjes alleen in een taxi worden 9 op de 10 keer ontvoerd) Ze durven hier 'snachts bijna hun huis niet uit en de babusjka drukt me iedere keer op het hart mijn tas goed vast te houden en met niemand te praten. Ik moet natuurlijk niet naief zijn ;), maar alle buitenlanders zijn het er over eens dat Samara niet zo een gevaarlijke stad is en dat de avonden hier zelf s heel rustig zijn.
Maar wat ik wilde zeggen: Na twee weken was ik al terug bij de babusjka! De organisatie had het appartement al maanden niet betaald en op maandag kregen we te horen dat we tegen woensdag het appartement moesten verlaten. De enige mogelijkheid was terug naar de babusjka te gaan, maar deze keer wonen we met twee op de kamer! Eerst was het even slikken, maar na twee dagen zijn we het ook al weer gewoon...
Dit weekend zijn we dan eens goed gaan relaxen in een Russisch badhuis: Bajna nomer 2. Dit is eigenlijk een openbare sauna. Er komen niet veel jonge mensen, we waren dus omringd door vrouwen van middelbare en rijpe leeftijd, maar er was geen schaamte. Er was een grote kleedkamer met ijzeren kasten en houten banken, daarnaast een andere grote zaal met opnieuw houten banken, ijzeren bekkens om je te wassen en dan een grote sauna. De Russische vrouwen gaven ons honing en zout om te scrubben en we kregen takkenbossen om op elkaar te slaan in de sauna... Het was heel ontspannend! En we zijn al plannen aan het maken om terug te gaan... Nadien zitten de vrouwen samen een bier te drinken aan grote tafels in de inkomhal.
Ondertussen zijn er niet zoveel repetities meer in het theater. Het ligt precies wat stil, maar we treden wel bijna iedere week een keer op in een of andere school in Samara en omstreken. Het is heel interessant om mee te gaan optreden. Ik ben heel nerveus om mijn tekst te vergeten en het zijn niet mijn beste acteerprestaties, maar het is wel leuk. Nadien is er steeds een discussie om te testen wat de leerlingen nu juist geleerd hebben uit de sketches, wat ze weten over HIV/AIDS, veilig vrijen,... De ene keer lukt dit al beter dan de andere keer. De eerste keer zaten de stoere jongens bijn a op het podium, ze bleven maar vragen stellen en het bleek echt wel nodig om hen het een en ander uit te leggen... In een andere school, in een dorpje buiten Samara, was de interesse nihil. De jongens verlieten gewoon de zaal en de andere helft van de zaal was met zijn gsm bezig. Morgen gaan we nog eens proberen om de zaal enthousiast te krijgen!
De volgende grote gebeurtenis is onze reis naar Moskou en dan zit het er hier bijna op voor mij, want 19 april kom ik al naar huis. Ik wacht af hoe alles hier zal evolueren op mijn project, met de organisatie,... en dan zal ik zien of er een vervolg komt op deze drie maanden!
Ik ben nu bijna halverwege mijn verblijf hier, het gaat snel.Ik begin de stad echt te kennen, ga iedere dag naar mijn werk, ik weet al waar de leuke cafe's zijn en waar er nu en dan een optredentje is... Het klinkt zelfs alsof ik al wat routine heb...
Maar er zijn nog verrassingen! Zo ben ik twee weekends geleden naar Kazan geweest. Eerst met de bus door het besneeuwde nieumandsland, stops in verlaten stationnetjes en plassen in openluchttoiletten bij min 12. Naar een trip van 8 u kwamen we aan in Kazan, een prachtige stad in Tatarstan. Dit is een republiek in Rusland waar de Tataren, oorspronkelijk Turkse nomaden, heel sterk aanwezig zijn. Of beter, ze zijn erin geslaagd om hun eigen religie, islam, en hun eigen taal, Tataars, te behouden. Je voelt dat ze een andere cultuur hebben dan de 'gewone' Russen en ze zien er ook anders uit. Het is jammer dat we hun dorpen niet hebben gezien, want daar komt hun cultuur nog beter tot zijn recht. De stad wordt gedomineerd door heel wat moskeeen, met als hoogtepunt De Al Sharif moskee die drie jaar geleden is gebouwd, maar nu al symbool van de stad is. We logeerden bij een Brit, Michael, die in Kazan aan zijn doctoraat schrijft. Hij woonde samen met zijn Russische boyfriend Pavel. Ze waren heel vriendelijk en we werden verwend met eten, drank en nog meer eten en drank. Ik stond echt op ontploffen. Op vrijdag zijn we trouwens Turkse Pizza gaan eten. De hoofwinkelstraat was echt een beetje Turkse Sleepstraat. Om een beetje sportief te zijn hebben we ook wat geskied. Mijn eerste uur op de latten in het stadspark van Kazan! En ik moest er niet langer mee gewacht hebben, want dat weekend is het beginnen dooien. Ook in Samara... Alles is nu modderig, er zijn heel grote plassen en alle vuilnis die de Russen hier achteloos op de grond hebben laten vallen komt boven drijven. Bovendien is het niet helemaal ongevaarlijk. Op de daken ligt nog heel veel sneeuw en ijs en al zes mensen zijn verongelukt omdat ze een klomp ijs op hun hoofd hebben gekregen. Jaja, ge zult het maar tegenkomen! Maar voor mij is het toch vooral bevrijdend om bijna normaal over straat te kunnen lopen en eindelijk weer vaste grond onder mijn voeten te voelen. De afstanden worden precies kleiner... Verder vieren ze hier aan de lopende band. Op het werk is iedere verjaardag, nieuw project, nieuwe collega,... goed om een taart te verdelen en een toost uit te brengen. De taarten bestaan altijd uit twee cakehelften met veel slagroom en roosjes en strikjes,... Niet zo lekker eigenlijk, vooral heel kitscherig, maar tis wel leuk natuurlijk. We zitten hier ook volop in de feestdagen. Toen we in Kazan waren was het Dag van de Verdediger van het Vaderland, kortom mannendag en nu zaterdag vieren we Vrouwendag. Op Vrouwendag organiseert het theater een feest in het park. Met Sjasjlyk (brochetten), drank en veel volk. Ik weet niet hoe het er juist zal aan toe gaan, maar ik zie het al helemaal zitten. Daarenboven viert men deze week Maslenitsa of Pannekoekenweek! Ja ja een hele week pannekoeken eten. De Orthodoxe betekenis van deze feestweek is verbonden met het begin van de vasten. De heidense betekenis ziet deze week als het feest waarbij de overgang van winter naar lente wordt gevierd, de pannekoeken zou je dan kunnen zien als een symbool voor de zon. De babusjka heeft me gisteren alleszins een zakske vol pannekoeken (in het Russisch: blini) meegegeven naar mijn werk. De Russische tradities zijn heel sterk en ook jonge mensen vieren mee. Ik ben er alleszins wel voor te vinden! Afgelopen zondag waren het verkiezingen. Maar eerlijk gezegd, ik heb er heel weinig van gemerkt. Dat had niets te maken met een gebrek aan interesse van mijn kant, maar er werd gewoon bijna geen campagne gevoerd. Er hingen geen affiches in de straten, op TV werd nu en dan een clipje getoond en in de laatste week toonden ze wel eens de kandidaten, maar veel wijzer werd je er niet van. Iedereen wist al dat Medvedev, de partijgenoot van Putin, de nieuwe president zou worden. Maar in plaats van zich te ergeren aan deze voorspelbare verkiezing, negeerde men gewoon de verkiezingen. Voor mij is zo een onverschilligheid moeilijk te begrijpen, maar ze hadden op zich geen alternatief, de andere kandidaten hadden geen programma dat kon concurreren met Medvedev en voor de communisten stemmen is voor velen een stap te ver. De babusjka vond het vooral geldverspilling. Maar om opnieuw iets vrolijker te eindigen! Eind maart zal ik waarschijnlijk meespelen in een voorstelling van het theater. We zijn op dit moment drie stukken tegelijk aan het oefenen en ik heb in alledrie een klein rolletje. Ze zullen nog zien wat ze zullen opvoeren, soms zijn ze hier heeel flexibel. Bovendien heb ik al een eerste aanvraagformulier kunnen indienen voor een steunfonds hier in Samara. Ondertussen ben ik ook nog een tweede aanvraag aan het schrijven voor een internationale beurs. Mijn project loopt dus ook wel los... Al wordt het natuurlijk afwachten of we uiteindelijk bij de gelukkige winnaars zullen zijn. Ik heb al veel gebabbeld met Russen, maar steeds blijft het moeilijk om echt aansluiting te vinden. Ik voel dat het soms wel makkelijker is om gewoon met de vrijwilligers op te trekken, maar gelukkig is er dan wel altijd iemand die wat Russische vrienden meebrengt of zo. Marie is dan weer samen met een Rus, Sergej, de acteur die we de eerste week hebben leren kennen. Ondertussen zijn we opnieuw gratis naar het theater kunnen gaan. Deze keer twee uur en een half ''Romeo en Juliette'' en Sergej had in dit stuk een klein rolletje. tWas eigenlijk niet zo goed, veel te pathetisch, met als hoogtepunt een soort van verrijzenis van Romeo en Julliette: in een zacht licht gingen ze hand in hand op weg naar de hemel. Iets te veel sentiment voor nuchtere Belgen, maar wel heel grappig.
Goh, ik zou nog zoveel kunnen vertellen, maar ik vrees dat dan helemaal niemand meer tot het einde zou lezen, dus... Tot de volgende keer!
Ondertussen ben ik al een maandje in Samara. Ik begin alles wat gewoon te worden: ik kan al als de echte Russen een uur stil zitten en gewoon niets doen op de bus, ik wacht ongewoon rustig in de rijen aan de kassa en op het postkantoor (gemiddeld 1 u), ik laat mijn voeten bevriezen in de verschrikkelijke kou,...
Ik leer ook steeds meer over de Russen en hun leven hier in Samara. tIs niet zo simpel als bij ons. Dit is waarschijnlijk voor niemand een verrassing, maar t is toch even slikken als je er met je neus bovenop zit. Om te beginnen stikt de stad hier van de shoppingcentra. Om de vijf minuten passeer je een shoppincentrum twee keer zo groot als op het Zuid in Gent, ik kan er zeker nu al tien opnoemen. De winkels in die shoppingcentra zijn geen Zeemans en Wibra's, maar winkels met dure kleren, electro,... Duur voor ons Europeanen en dus heel erg duur voor de Russen. Aan de rand van de winkelcentra daarentegen en her en der in de stad zijn er heel wat marktjes waar gepensioneerden in de kou groenten en fruit staan te verkopen. Bij een temperatuur van min 18 is het niet altijd even aangenaam om een hele dag stil te staan op straat, maar als ze hun miezerig pensioen wat willen opkrikken zit er niet veel anders op. De armoede van de mensen is moeilijk te zien, iedereen ziet er altijd piekfijn uit en het lijkt allemaal nogal contradictorisch. De laatste weken heb ik ook aan de lijve ondervonden wat bureaucratie in Rusland betekent. Vorige week bleek dat ik, vooraleer ik mijn visum kan verlengen, een maand in Belgie moet blijven. Ik viel helemaal uit de lucht en zag dit helemaal niet zitten. Maar een nieuwe wet zegt dat toeristenvisa's, maar ook culturele, humanitaire,... visa's maar voor drie maanden geldig kunnen zijn, daarna moet men terug naar het land van herkomst en pas na een tussentijd van 1 maand kan je terug binnen in Rusland. Een wet die volgens sommigen ingevoerd is om Mongolen en volkeren uit de Kaukasus en dergelijke het moeilijk te maken in Rusland te blijven en om NGO's een hak te zetten. Iets wat hen heel goed lukt, want een maand moeten terugkeren is heel vervelend. Denk maar aan de huur van een appartement, de continuiteit van het project,... Bovendien weet niemand goed hoe de wet nu in elkaar zit. Alice bijvoorbeeld, een vrijwilliger uit Frankrijk, heeft haar visum voor een jaar gekregen in Frankrijk. Toen ze naar Oekraine ging voor een weekend, moest ze bij haar terugkeer in Samara haar visum opnieuw registreren. Bij de registratie hebben ze een stempel op haar visum gezet: geanuleerd. Nu is ze dus illegaal in Rusland. De reden? Haar visum hebben ze in Frankrijk uitgeschreven na de nieuwe wetgeving, dus ze kon eigenlijk maar drie maanden blijven... Nu zal ze met de trein de grens oversteken en zo naar Frankrijk reizen om een nieuw visum aan te vragen. Voor mij is het echt nieuw om zo weinig zelf in handen te hebben... Ik ben gewoon van alles te plannen en die plannen ook meestal te kunnen uitvoeren. Maar hier is dit niet zo simpel.Ik kan nog veel voorbeelden geven, maar ik zal misschien eerst nog wat vertellen over wat ik hier nu allemaal doe:
Op mijn project zijn de repetities van start gegaan. Op donderdagavond, zaterdagavond en zondagavond komen we samen om sketches in te oefenen en om een stuk dat ze al eerder hebben opgevoerd te hernemen. In dat laatste stuk zal ik mogen meedansen, als ik tenminste nog in Rusland zal zijn bij de opvoering. Het is echt heel interessant om met de groep samen te zitten en met hen te repeteren. tIs wat moeilijk om echt in de groep te worden opgenomen, maar iedere repetitie gaat het beter en ik ga met plezier. Het zoeken naar subsidies is niet zo simpel. Ik probeer nu geld te zoeken in Belgie, maar de reacties laten op zich wachten. Als iemand tips heeft, als iemand weet waar ik nog subsidies kan aanvragen, laat het me dan aub weten. Ondertussen zou ik graag wat alternatieve geldinzamelacties op poten zetten: etentjes, koekskes verkopen,..., maar ik weet nog niet hoe enthousiast ik hen daarvoor zal krijgen. Daarnaast ga ik op dinsdag naar de vergadering van PSI: een internationale organisatie die zich bezig houdt met aids en drugs preventie en die in Samara ook een kantoor heeft. Op dinsdag zijn er vrijwilligersvergaderingen en ik vind het gewoon interessant om te zien hoe zij werken, hoe ze nieuwe vrijwilligers aantrekken, wat hun concrete acties zijn. Nu beperkt mijn inbreng zich tot het delen van mijn ervaringen met vrijwilligerswerk in Belgie, vormingen in Belgie,... Ze vertelden me dat vrijwilligersorganisatie eigenlijk heel nieuw zijn in Rusland. Pas de laatste jaren wordt het ook populair bij de jeugd en begint men deze ervaringen ook op hun CV te vermelden. Daarnaast geef ik nu ook anderhalf uur per week Nederlandse les aan twee Russische meisjes. Aangezien ik dat in Belgie ook wel zou willen doen is dit al een leuke oefening. Olga en Lisa heten ze. Olga zou graag in Nederland gaan werken (ze verkoopt nu al Hollandse Tulpen in Samara) en Lisa is gewoon heel erg geinteresseerd in Germaanse talen, Frans vindt ze maar niets... En ik zou ze bijna gelijk geven... Nee tis geen waar, maar ik wordt hier als het ware omringd door Fransen. Ik heb nog nooit zo veel Frans gesproken. tIs heel leuk met de vrijwilligers, we organiseren feestjes, gaan samen gaan wandelen, samen naar de Russische disco (met bijhorende slechte muziek en schaarsgeklede dames),... Maar soms heb ik iets meer behoefte aan Russisch. Gelukkig heb ik dus het theater en kan ik nu en dan iets gaan eten of eens naar de cinema gaan met Natalija. En natuurlijk is er nog mijn Baboesjka die alle dagen voor mij zorgt en mij helpt met het ontleden van vissen, bakken van koekskes en die me met liefde oproept als ik te lang in bed dreig te liggen. tIs een beetje zoeken naar een evenwicht, maar ik doe mijn best
In de volgende mail kunnen jullie verwachten: een verslag van mijn trip naar Kazan volgend weekend, een beschrijving van de Rossia = hoe ziet een Russische gay discotheek er uit en nog veel meer dingen die ik nu zelf nog niet weet.
Met liefde voor jullie getypt in het Russische Samara!
РОССИЯ Г. 443020 Самара Ул. Высоцкого 10 Ласточки (Swallows) Emmy Vandenbogaerde
GSM: +7 903 302 0850 Vaste Lijn: +7 846 953 10 10 (Het zal Babusjka zijn die opneemt dan zeggen jullie Privjet, Emmy Pazjalsta Tegen dan heeft ze wel door dat jullie geen Russisch spreken en je zal zien of ik thuis ben of niet)
Ondertussen ben ik al een vijftal dagen in Samara!
Een echte cultuurshock was het niet, maar tis wel even wennen... Ik kwam maandagochtend toe om 1u30, lokale tijd: 4u30 en ik werd opgehaald door Misja en Kiril. In zijn Lada, een regionaal product als het ware, reden we naar het appartement van Misja, met de muziek van Manu Chao op de achtergrond!!
Misja is de begeleider van alle vrijwilligersprojecten hier in Samara. Hij is een jaar ouder dan mij, twee koppen groter en nogal chaotisch. Hij woont in een klein appartement samen met zijn broer. Zijn dag bestaat uit lang uitslapen, rond de middag eten, wat downloaden van het internet en om twee uur vertrekt hij naar zijn bureau waar hij wat op zijn computer werkt. Niet zo een zware werkdagen dus... Voor die van Beveren-Leie: Type Fre van de jeugddienst. Daarom vrees ik ook een beetje voor de verlenging van mijn visum, maar ze doen hun best!
Ik sliep dus twee nachten bij Misja... At gepelde zwanworsten, mayonaise en een of andere groentenmousse en luisterde naar zijn muziek. kViel bijna van mijn stoel toen hij Lais oplegde, maar blijkbaar had hij dit ontvangen van een Belgische vrijwilligster.Overdag gingen we dan samen naar het bureau, waar ik volgende week waarschijnlijk ook zal werken. tIs hier best wel gezellig. Er is een mix van Russen en Fransen, er wordt les gegeven, projecten worden hier voorbereid, er wordt veel (heel veel) thee gedronken,...
De leidster van het theater waar ik voor zal werken is een heel vriendelijk meisje. Het theater bestaat uit een vijftiental vrijwilligers, waaronder Misja en Kiril. Ze oefenen op donderdagavond, zaterdag en zondag en tijdens de week moet ik op zoek gaan naar een manier om het theater te financieren. Eind februari zullen we met sketchen naar scholen en universiteiten gaan en later (april of mei) volgt er een grotere voorstelling. Ik weeet nog niet hoe het allemaal in zijn werk zal gaan, maar ik ben nog steeds enthousiast over het project. Veel van de Franse vrijwilligers geven ook les, misschien kan dit ook iets voor mij zijn na verloop van tijd.
De eerste dagen vlogen voorbij en dinsdagavond had Misja al een appartement gevonden voor mij. Ik mocht logeren bij Lidya, een echte Russische babusjka van 77 jaar. Ik moest toch even slikken, want voor een jong maske is het toch wel iets leuker om bij andere jongeren te leven dan bij een oma die 55 jaar ouder is. Bovendien sloeg dinsdagnacht het weer om en een sneeuwstorm raasde over Samara. Twee dagen heeft het non stop gesneeuwd. De situatie was zelfs hier ongewoon. Het verkeer lag helemaal lam en ik kon niet naar het bureau gaan. Dus heb ik twee dagen tijd gehad om de babusjka wat beter te leren kennen. Een korte beschrijving: klein, beetje dik, een grijs carre coupke met een diadeemke, altijd bezorgd als ik alleen de straat op ga, geen serieuze afwasser, de hele dag aan het eten en ondertussen heel wat telefoontjes plegend, fan van verschillende Russische feuilleton zoals daar zijn: Het vuur van de liefde, De soldaten,... We komen nog goed overeen en ik kan haar best veel dingen vragen.
Toch ben ik blij om weer onder de mensen te komen, want tis toch niet zo leuk om de hele dag binnen te zitten. Normaalgezien wordt er morgen nieuwjaar gevierd in het theater, maar als het weer slecht weer wordt dan kan dit niet doorgaan omdat niemand ter plaatse zal geraken. tIs niet zoals thuis, dat je gewoon even op je fiets kan springen... Zelfs met de bus doe ik er nu al twee uren over om op mijn werk te geraken. Maar overdag heb ik al afgesproken met Natalija, een Russisch die ik op het bureau heb ontmoet en zij zal me de stad tonen...
kZal het hier bij laten, kHeb al heel veel geschreven denk ik zo. Volgende week laat ik wel nog iets weten, Tot dan!
Het eerste berichtje op mijn persoonlijke webpagina... kZit bijna op het vliegtuig, dus bijna in Rusland, bijna bevroren tenen en klappertanden en...
Wil je meer verhalen lezen, kom dan nu en dan een kijkje nemen! Saaie en opwindende vertellingen, ge zult er vanalles vinden!!
Om de sjwüng er wat in te houden, zijn er ook wat ludieke acties op deze website, zo wordt ieder bezoek een feest:
- Laat een berichtje achter in het gastenboek; - Stuur me een iets persoonlijker mailtje; - Of doe mee aan onze poll: 'Wat vond jij van het afscheidsfeestje?'
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
