DE REUNIE

Gigantische waterdruppels komen uit de hemel gevallen. Een symfonie van pauken, bassen, en andere membranofonen maakt de kracht van het geschreeuw uit de radio compleet. De blikken constructie van de wagen davert. Trots kan ik zeggen dat ik geen schaamte ken. Ik heb het gemaakt. Al voor mijn veertigste verjaardag zijn al mijn kinderdromen uitgekomen. Ik zal ze verbazen, de sukkels.

Welgeteld negen bijna-veertigers zitten buiten in de tuin. De Champagne vloeit, de sfeer is zalig. Wouter praat met Arne, Xander met Günther, Elise met Yoran en Tijs met Simon en Brian. Niemand kan wat ik kan, niemand voelt zich zo goed als ik me voel. Ik heb het gemaakt. Een tuin hoort bij een huis. Deze niet, deze hoort bij een villa, een kasteel. Ik kan het amper verwoorden, maar toch. Ik weet dat dit enkel een statussymbool is. Net zoals mijn Ferrari, die ik enkel uit de garage haal voor gelegenheden als deze. Ik zet me naast Günther, de meest teruggetrokken persoon die ik ooit heb ontmoet. Tot mijn verbazing merk ik dat hij, de schuchtere en onzekere jongen van vroeger, advocaat is geworden. Ik vermoed dat hij een gehuwd is met een extraverte dame en daardoor zichzelf heeft kunnen overtroffen. Ik sta op, het staat me niet aan dat ik geen drankje aangeboden krijg. Ik besluit om mij er niet te veel van aan te trekken, maar met een glimlach nog wat gesprekken mee te volgen. Xander stottert en ziet er zenuwachtig uit. Zelfs het naïefste kind zou het van zijn gelaat kunnen aflezen: hij mist iemand. Xander een kalende man die zijn leven deelt met zijn jeugdliefde. Een marginaal gezin als je het mij vraagt, waarschijnlijk vaste klanten bij een of andere gigantische fastfoodketen – als je hun postuur bekijkt -.

Ik voel me moe, al kan ik niet zeggen dat ik te weinig rust heb. Slapen is een van mijn grootste hobby’s, ik kan er zo van genieten. Vroeger sliep ik omdat mijn dromen beter waren dan de realiteit, nu is dat niet meer zo. Toch, ik denk dat ik er aan verslaafd ben. Een abnormale verslaving, maar ik kan het ten minste verbergen.

Geloof me als ik zeg dat deze zogenoemde reünie een scène uit een komedie kon zijn. Zo’n typische familiefilm die ons wil tonen dat totaal verschillende mensen vrienden kunnen zijn. Leugens, leugens en nog eens leugens! Het laat ons dromen, wegdromen. Een feestje in ons hoofd, voor diegenen die van feestjes houden.

Er wordt gebarbecued, de tuinkruiden verspreiden een heerlijk aroma. Elise eet niet veel, doorheen de jaren moet ze met heel wat dingen rekening houden; blessures, haar gewicht, en het feit dat ze haar longen afzien door de aanwezigheid van haar kettingrokende man. Allemaal dingen waar ik geen rekening mee hoef te houden, ik ben bijna perfect. Bijna.

De avond valt en er is al heel wat gedronken. De sfeer slaat om. Xander staat op, loopt naar Wouters Macbook en legt een ander liedje op. Blue suedes Shoes van The King. Het vrolijkt mij op. Het doet me denken aan vroeger. Een echte Presley-fan, dat was ik! Ik bulder van het lachen, ik lijk wel krankzinnig. De sfeer blijft slecht. Schuldgevoel hangt in de lucht. Oh neen, daar gaan we weer. Religie is iets voor mensen met problemen, we hadden het kunnen weten. Meer zelfs, we konden het voorkomen. We konden… Stop! Het is beter zo. Dat is het echt. Het is verleden tijd. Ik heb het gemaakt.

16-06-2013 om 13:06 geschreven door Emma Bouckaert