De laatste loodjes kunnen het zwaarst wegen. Het bedrijf waarvoor ik werk, sluit 14 dagen tijdens de feestdagen. Nog een week te gaan, maar het wordt een drukke week.
Gisteren hebben we geprofiteerd van de zondag-openingsuren van vele winkels en Kerstinkopen gedaan. Onder onze kerstboom liggen de cadeautjes te blinken.
Ik hoop dat we onze vrienden en familie goed hebben ingeschat en ze tevreden zijn met de door ons gekozen geschenken. Toch steeds een spannend moment.
Kerst is weer bijna daar. Nieuwjaar komt eraan. Het voorbije jaar is echt voorbij gevlogen.
Als klein meisje vierden we Kerst bij mijn vader zijn ouders en Nieuwjaar bij mijn moeder haar ouders. Mijn grootmoeder langs moeders kant is de enige grootouder die ik nog heb. Mijn andere grootouders stierven reeds tijdens mijn puberteit.
Sinds mijn ouders uit elkaar zijn, wordt er eigenlijk niks meer gevierd.
Ik heb nog een tijdje zelf mijn moeder uitgenodigd om het bij ons te komen vieren. Maar toen ik mijn man leerde kennen, bleek dat het bij hem de gewoonte om Kerst bij zijn moeder te vieren. Zij kookt dan heel uitgebreid voor haar kinderen. Dat beviel me zo erg.. Ik had dit nog nooit ervaren. We worden daar elk jaar zo in de watten gelegd. Een echt kerstFEEST.
Mijn moeder viert Oudjaar bij haar zussen en broers, die een enorm lawaaierig (drank)feest houden. Mijn vader viert Oudjaar steeds rustig met de familie van zijn nieuwe vrouw.
Elk jaar is het dus zoeken wat wij gaan doen met ons gezin. Eigenlijk waren we van zin om dit jaar gewoon naar een restaurant te gaan. Maar toen kwamen mijn broer en zus met het voorstel om het dit jaar eens tesamen te vieren.
Dit is het eerste jaar dat we zoiets zouden doen. Dus het wordt nog afwachten wat het gaat worden.
Elk gezin verzorgt een gang in het menu. Ik ben dus nog op zoek naar een lekkere hoofdschotel. Toch wel spannend of het ons gaat bevallen om de avond zo door te brengen.
Dit weekend bezochten we alvast een kerstmarkt om in de juiste stemming te komen. Toch gezellig, zo met alle lichtjes ...
Een gevoel van nostalgie krijg ik er niet van, aangezien als kind dit niet echt meer een feest was voor ons.
Als ik bij mijn man kerst vier, overvalt me soms wel heel even het gevoel van een gemis... Het missen van een "thuis". Zo ergens waar je naartoe zou kunnen rijden als het ECHT nodig zou zijn.
Het doet me deugd dat mijn kinderen me bellen/sms-en als ze een vraag/probleem hebben. Of als we 's avonds samen in de zetel zitten, lekker knus bij elkaar. Aan tafel, verhalen vertellen... Dan weet ik dat zij lekker in hun vel zitten.
Nog even en Oudjaar wordt bij mijn man en mij thuis gevierd. Als gezin. Ook al is het een nieuw samengesteld gezin. Onze kinderen met partner, en nog later met hun kindjes erbij... Gezellige drukte. Zoals Kerst nu aanvoelt bij mijn schoonmoeder.
Gewoon een 'thuis' creëren, niet alleen voor de kinderen, maar ook voor mezelf.
We hebben de voorbije week overleefd. Elke dag vroeger opstaan om de was met de hand te kunnen doen, zoals meer dan een halve eeuw geleden. Wassen aan de lavabo. Geen douche kunnen nemen. Het is ons gelukt.
Zonder geruzie zelfs.
Mijn vader heeft meegeholpen de kapotte leidingen open te leggen en de bestaande proper te maken met een rioolrat. Nadien heeft mijn "klusjesman" de kapotte leidingen vervangen en aangesloten.
Als alles goed gaat, kunnen we deze avond onder de douche.
Deze week start de examenperiode voor mijn tieners. Dan moet een mens toch een douche kunnen nemen. Water neemt stress weg. Zowel van hen, als van mezelf. ;-)
Ik voel me de laatste tijd veel opgewekter. De kleinste druppeltjes worden er af geschreven in de blog en kunnen er niet meer voor zorgen dat de emmer overloopt. Thuis ben ik minder gespannen.
Het verleden draag ik nog steeds als een zware last, maar mijn relatie staat er niet meer door onder druk. En dat is het belangrijkste. Want wat er gebeurde in mijn verleden kan niet meer ongedaan worden. De toekomst van degene die ik liefheb en mijn toekomst mag er niet meer door beïnvloed worden.
Ik weet dat ik het allemaal eens voor me moet uitschrijven, maar het lukt me voorlopig nog niet. Het gemis om mijn grootmoeder uitspreken, was al een belangrijke stap. Sinds ik dat deed voel ik me beter.
Sinds ik luidop kan denken via deze blog voel ik me beter.
Dit weekend heeft onze badkamer het begeven. De oude leidingen van het huis moesten proper gemaakt worden, maar de poging mislukte vreselijk... Gevolg... We kunnen ons niet meer wassen. Geen douche - geen werkende lavabo in badkamer - geen wasmachine meer... Dus .. back to basics.
We wassen ons nu aan de lavabo van de keuken, met een maatbeker om het haar te spoelen. Camping-gevoel.
Mijn man was niet aan te spreken gisteren. Gelukkig waren de kids er om iets tegen te zeggen, want anders zou het wel heel stil geweest zijn. Twee keer wou ik er met hem over praten, maar als hij dan niet reageert geef ik het op. En dan trek ik me terug in mijn schelp.
Je kan wel stellen dat ik van niemand veel kan verdragen. Van zodra ik voel dat ik buiten word gesloten, slaan alle deuren dicht en kan ik niet anders dan mezelf volledig afsluiten. De enigen die alles mogen/kunnen zeggen tegen me, zijn de kinderen. Voor hen maak ik altijd tijd. De liefde die je voor je kinderen voelt, is onvoorwaardelijk.
Gisteren werd de crisis dan ook als gezin opgelost. De kinderen vonden het niet zo erg dat we efkes zo moesten leven. Voor hen was het eigenlijk een "avontuur".
Dan kunnen wij ook inzien dat het eigenlijk allemaal niet het einde van de wereld is. Tenslotte zitten we warm binnen, hebben we water, ... alleen niet op alle plaatsen.
Vorige week namen we afscheid van onze kat. Ze was 11 jaar ons gezelschap geweest. Het deed pijn om haar te moeten laten gaan, maar we konden haar niet langer laten afzien. Het was niet eerlijk ten opzichte van haar.
Ze had keelkanker en kon niks meer eten. Elke dag stond ik een halfuur vroeger op om haar eten fijn te maken en aan haar te kunnen geven.
De avond dat we bij dierenarts moesten voor haar spuitje, zaten we eerst thuis allemaal samen bij haar. Heel emotioneel. Iemand die 11 jaar lief en leed met je deelde, moeten loslaten is heel hard. Ze is rustig ingeslapen. De dierenarts heeft dit met veel respect en liefde gedaan.
En zo wordt alles weer anders. Haar mandje, haar eetbakjes, haar dekentje, de kattenbak ... alles werd opgeborgen. Vele traantjes.
Mensen zonder huisdier begrijpen niet altijd het verdriet dat je kan hebben bij de dood van je hond/kat. Maar voor ons is er een stukje van ons gezin verdwenen...
We hebben dan ook een rustig weekend achter de rug. In alle stilte de avond als gezin doorgebracht. Allemaal dicht bij elkaar. Op momenten als deze voel je hoe goed we samen zijn. We vormen een eenheid en dat voelt goed.
Tijd doorbrengen met mijn kinderen en mijn man is voor mij het grootste geluk.
Het leukste moment van mijn dag is als we 's avonds aan tafel zitten voor ons avondmaal en iedereen gezellig zijn leukste of slechtste of grappigste moment van de dag verteld. Er wordt wat gekibbeld of heen en weer door elkaar gepraat, maar die gezellige drukte maakt me gelukkig.
De tieners hebben het meest te vertellen. Hun kleine zus zit met open mond te luisteren naar hetgeen ze meemaken. Elke avond start met dit tafelmoment. Zelfs als het eten al lang gedaan is, blijven we nog even vertellen en/of luisteren naar ieders verhaal.
We merken dat de kinderen dit heel leuk vinden, zelfs nu ze tiener zijn. Ze vertellen graag over hun vrienden tegen ons en wat plagerijen maken de sfeer gezellig ontspannen.
Hoewel ik en hun vader al meer dan 11 jaar gescheiden zijn, lukt het hun vader niet om met mij te praten. Hij wenst me niet meer te zien of horen, dus was het in het begin echt wel zoeken voor me. Tenslotte was ik degene die vertrokken was. Als er kinderen zijn, moet je toch blijven communiceren? Vooral de volledige communicatiestop langs zijn kant, maakte het heel erg moeilijk voor de kinderen (en dus ook voor mij). De kinderen hebben ook heel lang alle schuld van de breuk bij mij gelegd. Ik had volgens hen te snel opgegeven. Niemand hoeft te begrijpen waarom ik dit deed. Een gevoel kan je niet uitleggen. Het is er gewoon of het is er gewoon niet (meer)... Ik weet voor mezelf dat ik niet onmiddellijk die relatie opgegeven heb. Voor hun vader ben ik de grote schuldige. En omdat er meer sympathie is voor het "slachtoffer" dan voor de "dader", was ik in hun ogen de slechterik. Ondertussen zijn ze ouder en wijzer geworden en beseffen ze dat er steeds 2 personen verantwoordelijk zijn voor het werken of niet-werken van een relatie.
Onze kleine dochter is het gewoon dat haar broers en zus er maar deeltijds zijn. Ze mist ze in de week dat ze er niet zijn, maar houdt ook wel van de rust die er in hun afwezige week in ons huis hangt.
Zaterdag gingen we met het ganse gezin shoppen. De wintergarderobe moest "dringend" vernieuwd worden. 's Middags een snack eten, wandelen in de koude wind en regenbuien om warme kledij aan te schaffen, het had allemaal iets gezelligs. Zondag gingen we op bezoek bij mijn vader en zijn vrouw. We waren uitgenodigd samen met mijn broer en zus en het werd een toffe namiddag.
Aangezien het een verlengd weekend was, kon ik maandag ons huis poetsen en de strijk doen. Tussendoor het huis ook gezellig gemaakt voor de winteravonden. De theelichtjes werden weer bovengehaald.
In een proper huis, verlicht met theelichtjes, de avond doorbrengen aan de zijde van de man van mijn leven...
Wat doet een verleden ertoe, als je dit in het "nu" hebt ?
Hoeveel deugd kan een dagje extra verlof een mens doen...
Met de uurwisseling is het nog donker als ik vertrek naar mijn werk 's morgens, en terug donker als ik naar huis vertrek 's avonds.
Daardoor lijken de dagen korter. De tijdspanne waarin je dingen moet realiseren lijkt ook korter. Bezig van 's ochtends 6 uur, tot 's avonds 21u en als je dan uiteindelijk stil kan vallen en tot rust komen in de zetel, val je in slaap ... je kent dat wel.
Gelukkig heeft een mens ook af en toe nog eens een verlengd weekend. Het was nodig.
Even bijpraten met elkaar. Als koppel weer dezelfde kant opgaan, en de voorbije drukke weken even analyseren.
Mijn tienerjaren - jaar 12-15 :
Als kind was ik behoorlijk populair, en had vele vriendinnetjes in een alleen-meisjes-dorpsschool. Het was pas toen ik naar de middelbare school ging, dat de problemen begonnen.
Ik was de enige van het dorp die naar die middelbare school ging, dus diende ik een nieuwe start te maken. Jammer genoeg zat de natuur me tegen en kreeg ik ontzettend veel last van jeugdpuisten. Over gans mijn lichaam stonden rode/witte bolletjes. Daarenboven kweekte ik wat jeugdvet en ik werd gemeden/verweten/gepest.
Elke dag een busrit van 45 minuten heen en 45 minuten terug, waarop je de grootste bullebakken moet doorstaan. Mijn boekentas die van de bus werd geschopt toen de deuren opengingen, nergens mogen plaatsnemen ook al was er duidelijk nog een plek vrij, ... Dit waren dagelijkse beproevingen voor me. Op school geen "spreekbeurt"-vriendinnetje, geen speelplaats-vriendinnetje. Een eenzame lunch, eenzame schooldag, eenzame busrit.
Mijn enige uitlaatklep was een dagboek. Tot mijn moeder daar op een dag alle scheldwoorden in aanstreepte. Het feit dat ik me slecht voelde, werd door haar genegeerd. Dit voelde als zo een grote inbreuk op mijn privacy dat ik volledig dichtklapte. Ik vertelde niks meer.
Een nieuwe uitlaatklep werd gevonden. Ik begon minder en minder te eten. Het knagende hongergevoel gaf me een boost en ik viel vele kilo's af. De pesterijen op de bus werden minder straf. De jongens hadden blijkbaar toch interesse in de lichtere versie van mezelf. Maar mijn onzekerheid ging niet weg. Zelfs niet toen ik nog 40 kg woog en mijn maandstonden uitbleven, bleef ik mezelf dik vinden. De kledij die ik toen had, was steeds oversized en ruimvallend. Mijn ouders merkten niks aan me op.
Het was mijn grootmoeder, die toen kanker had, die er mij steeds meer opmerkingen over gaf. Ik besloot om haar in vertrouwen te nemen. Omdat zij steeds meer moeite had om voor zichzelf te zorgen (terminale kanker), stelde ik voor om in te wonen bij haar. Zo was ze niet alleen en had ze iemand die zich over haar ontfermde (en ik had ook iemand die zich over mij ontfermde).
Het was het mooiste jaar uit mijn tienerleven. Ik was toen 14, bijna 15 jaar.
Toen mijn grootmoeder het jaar daarop stierf, was ik gebroken. Ik was zelfs boos op haar, omdat ze niet nog wat langer had gevochten. Nu nog voel ik me daar schuldig over : hoe egoïstisch het van me was, want zij had ontzettend veel pijn.
Bij haar was ik niet eenzaam. Ik voelde me geliefd, begrepen en aanvaard.
Na een jaar was ik ook een 5-tal kilo's aangedikt, waardoor ik niet langer meer in de gevarenzone van eetstoornis zat.
Deze morgen stond ik op met een zwaarder gevoel in de maag dan anders op maandag. Het stormweer zorgde voor een slechte nachtrust. Bovendien is het de maandag dat ik afscheid moet nemen van mijn kinderen, die weer voor een week bij hun vader zullen logeren.
Ik hoop mijn gevoel een plaatsje te kunnen geven. Dat het me eens lukt om de depressiviteit die me omringt, sinds zoveel jaren, van me af te kunnen schrijven. Een soort van online-dagboek waarin ik eens eerlijk kan zijn, zonder beoordeeld te worden op uiterlijkheden, zonder de schijnheiligheid van de mensen rondom me, zonder loze beloftes, ...
Voor de buitenwereld mijn masker blijven ophouden, maar de onrust in mijn hoofd en hart kunnen bedwingen door het van me af te schrijven.
Mensen lezen me verkeerd. Ze zien in mij een sterke, zelfstandige, zelfbewuste vrouw/moeder, maar niemand leest mijn onzekerheid, mijn eenzaamheid. Ze kijken niet voorbij het masker, voorbij de muur die ik rondom mij heb opgetrokken. Waarom zouden ze?
Dit is mijn nieuwe start.
Vanaf nu ben ik mezelf. Deze blog, dit dagboek, is mijn persoonlijkheid en mijn gevoel. Wie weet, ben ik op een dag sterk genoeg om het ook in het echte leven te zijn.
