Twee weken geleden is mijn leven volledig ingestort. Tom bestaat niet
meer. Letterlijk niet. Hij is dood. Hij is vermoord door Rachel in onze eigen
achtertuin terwijl ik er bij was.
Het begon allemaal toen ik erachter kwam dat de telefoon die
Tom in zijn sporttas had zitten van de vermoorde Megan Hipwell was geweest.
Toen werd alles plots duidelijk. Het was alsof het laatste ontbrekende
puzzelstukje eindelijk op zijn plaats viel. Maar ik kon en wou het niet
geloven. Die dag kwam Rachel me opnieuw opzoeken en deze keer liet ik haar wel
binnen. Ze waarschuwde me voor Tom en zei dat Evie en ik moesten vluchten nu we
nog konden. Een deel van mij wist dat ze gelijk had maar een ander deel kon
haar niet vertrouwen. Niet na alles wat ze ons gezin had aangedaan. En plots
was Tom thuis. Tom, mijn echtgenoot, vader van mijn kind en tevens moordenaar
van Megan Hipwell.
Wat er daarna gebeurde ging zo snel dat ik niet zeker weet
of het wel echt gebeurd is. Het enige dat ik me nog herinner is Rachel die
bewusteloos in de woonkamer ligt, Tom die Rachel probeert te vermoorden, de
voorbijrijdende trein en mijn echtgenoot die levenloos in het gras ligt met de
spiraal van een kurkentrekker in zijn keel. Ik was niet geschokt, integendeel,
ik zette me naast hem neer en ramde de kurkentrekker nog dieper in zijn keel. Gewoon
om zeker te zijn.
Hoe mijn leven nu verder moet weet ik niet. Uiteindelijk
zullen de blikken van de mensen op straat wel stoppen, neem ik aan, en ook de
nachtmerries zullen niet blijven. Het zal tijd kosten maar ik weet dat ik mijn
leven vroeg of laat wel weer op de rails krijg. Dat ben ik Evie verplicht. En
Megan. En vooral Rachel.
Er is de laatste tijd veel gebeurd. Megan haar lichaam is
levenloos en verminkt teruggevonden in het bos aan het einde van onze straat.
Er worden mensen opgepakt, verhoord en weer vrijgelaten. Niemand voelt zich nog
veilig. Ik heb enkele dagen geleden met brigadier Riley gebeld om haar te
vertellen dat Rachel diverse keren langs is geweest bij Scott Hipwell. Ze was
heel blij met die informatie en drukte me op het hart dat ze alles ging doen
wat ze kon. Enkele dagen later echter stond Rachel plots weer aan ons huis. Ze
beval me de deur te openen om te kunnen praten. Ik was furieus en dreigde ermee
de politie te bellen.
Toen ze uiteindelijk weg was zag ik dat ze een briefje had
achtergelaten waarop stond: We moeten praten, bel me alsjeblieft snel, het is
belangrijk. Ik hechtte er niet veel belang aan en verstopte het briefje voor
Tom. Ik vertrouw hem niet meer. Hij heeft gelogen over het feit dat hij in het
geheim met Rachel heeft afgesproken en gedraagt zich de laatste tijd nogal
raar. Ik zeg de hele tijd tegen mezelf dat het totaal nergens op slaat, maar ik
kan me niet verzetten tegen het gevoel dat er iets gaande is tussen die twee. Het
zou immers niet de eerste keer zijn dat hij zijn vrouw bedroog: hij heeft
maandenlang een geheime relatie met mij gehad toen hij nog samen was met
Rachel. Ben je niet bang dat Rachel erachter komt?, vroeg ik toen soms, en
dan schudde hij resoluut met zijn hoofd. Ik ben een goede leugenaar,
antwoordde hij eens. En dat kan ik niet ontkennen...
Vandaag zag ik Rachel opnieuw in onze straat. Tom, Evie en
ik wilden gaan eten in een ontbijttent om de hoek toen we haar plots uit het
huis van Scott Hipwell zagen komen. Ze wierp ons een vreemde glimlach toe en
haastte zich daarna naar het station. Mijn eetlust was op slag over en Tom en
ikkeerden met Evie terug naar huis. Eenmaal
thuis vernamen we dat de therapeut van Megan is opgepakt door de politie. Dat
was een hele opluchting, want ik had me allerlei vreselijke dingen in het hoofd
gehaald. Tom is ervan overtuigd dat Megan met iemand is weggelopen. Maar waarom
hebben ze die therapeut dan opgepakt? En waarom blijft Rachel opduiken in onze
straat? Het is nu al de tweede keer dat ze bij het oude huis van Scott is langs
geweest!
Ik denk erover na de
politie te verwittigen en ze te zeggen dat Rachel hier was op de avond dat
Megan verdween, maar Tom vindt dat een slecht idee. Hij zegt dat zijn ex te
labiel is daarvoor Toch groeit mijn angst elke dag. De triomfantelijke grijns
die ze ons toewierp deze ochtend spookt door mijn hoofd. Ik wil hier niet
langer blijven, niet met haar in mijn buurt! Ik moet enkel Tom nog overtuigen
Megan een kindermoordenaar? luidde de kop van de Independent. Diane, een vriendin van mij,
had de krant speciaal voor mij gekocht en had hem voor mijn neus omhoog gehouden.
Ik was zo geschrokken dat ik niet wist wat te doen en in huilen was uitgebarsten. Megan was maandenlang kindermeisje geweest van Evie. Dagelijks kwam ze bij ons
thuis om met mijn dochter te spelen, haar te verschonen, haar te wassen en mij
te helpen bij het huishouden. Hoe kon ik nu zo stom zijn? Ik ben toen zo snel mogelijk naar huis gegaan. Mijn vriendinnen leken allemaal bezorgd maar ze konden hun afkeur nauwelijks
verbergen. Ik had mijn kind immers maandenlang aan een monster toevertrouwd.
Eigenlijk heeft Megan altijd iets eigenaardigs gehad Het leek wel alsof ze in haarzelf gekeerd was.
Alsof ze bang was van mijn baby en me voortdurend veroordeelde over mijn
opvoedtechnieken. Misschien vind ik het toch niet zo erg dat ze weg is
Vandaag heb ik samen met mijn gezinnetje mijn verjaardag
gevierd. Door de bizarre verdwijning van Megan was ik helemaal vergeten dat ik
vandaag een jaartje ouder werd. Tom was het alleszins niet vergeten; hij
verraste me deze morgen met een vers gemaakt ontbijt op bed. Ik kon niet
stoppen met lachen en voelde me intens gelukkig. Ik dacht zelfs even niet aan
Rachel, de gestoorde ex van Tom die ons dagelijks stalkt met honderden
berichten en zelfs eens een poging heeft ondernomen onze dochter Evie te ontvoeren.
Jammer genoeg is het ook diezelfde persoon die er toch in
geslaagd is mijn perfecte verjaardag te verpesten. Toen ik deze avond Evie
gewassen had, zag ik Rachel plots in onze straat lopen. Ze had een zonnebril op
en bedekte haar hoofd met een sjaal, maar ik zou die trut zelfs in het donker
herkennen. Ik verstarde en kon geen woord meer uitbrengen. Evie begon te
krijsen en Tom moest naar boven komen om haar te troosten. Ik heb tegen Tom
gezegd dat er niets aan de hand was, hij heeft immers al genoeg aan zijn hoofd.
Maar nu kan ik niet stoppen met piekeren. Waarom liep ze s avonds in onze
straat? Zou ze opnieuw proberen Evie te ontvoeren? Of zou zij iets te maken
hebben met de verdwijning van Megan? Het zou me in ieder geval niet
verwonderen, dat drankverslaafd wicht is werkelijk tot alles in staat!
