Het zou vandaag een kort verslag worden ...

Ik kan geen superlatieven meer bedenken voor wat ons vandaag overkwam.

Als er daarboven al iets bestaat, God, Allah, of Jaweh, hij heeft onze groep flink op de proef gesteld.

Een rit met 2 bekende cols dat betekent stress, gezonde stress. Na de regen van gisteren werden de poetsdoek en squirt weer bovengehaald.

Vanaf meter 0 was het klimmen geblazen. Col de Galibier was goed voor 18 kilometer klimmen aan een gemiddelde van 7%. P.B. had ons verwittigd dat het pas begon na het brugje. En of hij gelijk had! De pijn die we voelden werd grotendeels weggenomen door het adembenemende zicht dat ons telkens voorgeschoteld werd. Spijtig genoeg begon het weer om te slaan en tijdens de laatste kilometers begon het te druppelen. Toen de laatste WTC'ers boven arriveerden, was het hek helemaal van de dam.

Enkelen hadden al eieren voor hun geld gekozen en daalden af naar drogere oorden (een restaurant dus). De anderen hadden geen andere keuze: ze moesten in de gietende regen (soms hagel) afdalen. Boven was de temperatuur ondertussen gedaald tot 6°C ... Zelf ben ik zelden zo bang geweest ... Negen km lager werden we opgevangen in een taverne. Wat daar te zien was, is niet met woorden te beschrijven: allen waren verkleumd van de koude, enkelen bibberden zelfs als een drilboor. Een warme choco was een godsgeschenk! En opnieuw steunden we elkaar als echte copains. Wachten was geen optie. Daarom werden kledingstukken uitgewisseld of opgeofferd en met knikkende knieën kreeg deze thriller een vervolg.

4 vrouwen zouden vandaag arriveren, samen met 2 chauffeurs (Dieter en Kristof of is het nu Johny?) die met de begeleidende busjes en een aanhangwagen voor de fietsen, reden. Zij hadden ondertussen een reservatie geplaatst in Briançon, de op één na hoogst gelegen stad van Europa. Daar konden we genieten van een lekkere spaghetti bolognaise. Het duurde even, maar we geraakten stilaan opgewarmd, ook Frank.

Kunnen we? Mogen we? Moeten we? Zouden we? Toen we onze weg verder zetten, werd deze vraag snel beantwoord. Er was geen keuze: de Izoard was gesloten (Izoard fermé).

Er reste ons nog 41 km naar onze eindbestemming, meestal in dalende lijn. Hier kregen we één van de mooiste stukken van het parcours voorgeschoteld. We volgden mooi de meanderende loop van de Durance. 

Met momenten werd het stil in de groep. Waarschijnlijk dwaalden de gedachten af naar de afgelopen week en werd er al met heimwee teruggekeken op die onvergetelijke avonturen.

Het wordt toch wel hoog tijd dat de mannen, waarvan de partners niet opkomen, naar huis gaan. De hormonen beginnen op te spelen. Toen Dirk zei: "Het is hier -3,7 repliceerde een ander die blonde geef ik toch wel een 9."

Om 17.19 uur kregen we nog een steil klimmetje te verteren met de organisatoren op kop. We werden enthousiast verwelkomd door Vera en compagnie.

De 'embrunners' vielen elkaar in de armen. Een echt kippenvel moment! Op deze knapprestatie moest getoast worden met een grote pint.

Patrick kreeg volgens Erwin een kamer op de vierde verdieping. Hij kan toch zo goed klimmen. Koen was minder enthousiast ... .

Als verrassing was er om half zeven een receptie. De 'appetisers' vonden vlot een bestemming en bier en wijnen werden geserveerd. Gespreksstof was natuurlijk ons grote avontuur.

Op dit moment wordt het voorgerecht opgediend. We laten ons verwennen. Ook wordt het stilaan tijd om deze blog af te sluiten.

C'était très très dûr.

Het was heel erg zwaar.

C'était si bien.

Het was zo goed.

C'était si beau.

Het was zo mooi.

Dans un mot: SUPER!

In één woord: SUPER!

Nog een afsluitende noot:

We vertrokken als fietsers van WTC Steenoven. We kwamen aan als een groep vrienden.

Tot ...

Vanochtend wakker worden voor de wekker afliep, zalig. Dat betekende dat we wat langer mochten uitslapen. Om half 8 mochten we weer aanschuiven voor een goed ontbijt.

We kregen ook goed nieuws. Onze volgwagen kampte met een technisch probleem. Afgelopen nacht om 01.00 uur arriveerde de pechdienst van Mercedes en een uurtje later bleek het probleem opgelost. Wie was het slachtoffer dat uit zijn bed moest? Bedankt begeleider Koen!

Ons paard werd van stal gehaald, nog even opgeblonken na het onweer van gisterenavond en weg waren we. Onze gps hied de gegevens van de dag bij en die zouden voor zich spreken!

Col de Tamié werd ons meteen koud in de maag gesplitst. Wat wiste we daar meer over? Zijn lengte was 10 kilometer met een gemiddelde van 4%. Dit was een leuk opwarmertje.

Het tussenstuk naar Col de Madeleine bleek zwaarder dan gedacht. We voelden de benen al nog voor we aan de echte beklimming begonnen. Na 44 km stond er dus deze wereldberoemde helling op het menu met een lengte van maar liefst 25 km en een gemiddelde van 6,5%, maar met een afaling en pieken tot 12%! Snel werd er nog 'getankt' en de 'marteling' kon beginnen. Iedereen had Erwins instructies goed opgevolgd: doe je eigen ding! De fietsers verspreidden zich als mieren en op enkele plaatsen was de bevoorrading present. De adembenemende vergezichten compenseerden het afzien en ook vandaag werden de fonteintjes meteen gespot. Omstreeks half 3 waren de laatsten boven. We bevonden ons net niet op 2000 m hoogte! Er volgde een afdaling van wel 20 kilometer.

Op het moment dat we een geschikte picknickplaats uitzochten, begon het te regenen. Snel werd er geïmproviseerd en een vriendelijke cafébaas gaf ons toestemming om daar te eten mits we daar een drankje (of 2) zouden consumeren.

Even later waren we nog op weg naar wat een figuurlijk hoogtepunt van onze reis bleek te zijn: de beklimming van Lacets de Montvernier, lengte: 4 km en gemiddeld 8,5%. Vanaf de weg zag je niets, maar er moesten 18 haarspeldbochten overwonnen worden en het uitzicht dat je ervoor terugkreeg ... Er werd duchtig gefilmd en geschoten (foto's wel te verstaan).

We daalden rustig af (want als ik zou schrijven dat de snelheden vaak boven de 70 km/h liggen, worden jullie toch ongerust). We reden een tijdje langs de Arc, een rivier die in de winter gevoed wordt door het smeltwater uit de bergen.

Na 125 km was er de laatste kans om 'vocht' in te slaan en daar maakte iedereen duchtig gebruik van.

Amper 3 kilometer verder doemde het slotstuk van de dag voor ons op. (Eigenlijk zagen we niks, maar dichterlijke vrijheid hé!) Om Hotel de la Poste te bereiken, moest er nog de Telegraph overwonnen worden, voor fietsliefhebbers bekend als het eerste deel van de Col de Galibier. De afstand was 12 000 meter met een stijgingspercentage van 7,3 op 100 (om het maar eens anders te formuleren). Reken maar eens uit hoeveel meter stijging dat is !

Bij iedereen was de euforie groot dat ook deze uitdaging weer tot een goed einde werd gebracht.

Sommigen waren echt tot het naadje moeten gaan en de vermoeidheid zag je op ieders gezicht. Wat wil je na zo'n prestatie!

Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelooflijke haast ... Om 20.00 uur (inderdaad: 8 uur 's avonds en na een fietsdag van meer dan 12 uur) draaiden we de parking op van het hotel en om 21 uur moesten we uiterlijk aan tafel.

Er was een keuzemenu. Dus was er voor elk wils: carpaccio, potage, terrine de montagne, entrecôte, spaghetti carbonara, dessert du jour, assiette de fromage. Overal werd goedkeurend geknikt.

Aan tafel is er een gezellig gekeuvel. Wat ondergetekende opvalt, is dat iedereen er zo fit uitziet. De vermoeidheid is blijkbaar snel weggeëbd. Alhoewel ... velen weten met hun benen geen blijf ...

Hieronder de exate gegevens van de dag: 142 km en 3830 hoogtemeters!

Morgen is het alweer de laatste rit ... Wat zullen we niet missen? Het inpakken en inladen van de bagage, en al die gels en repen ... Wat zullen we missen? De gezellige gesprekken onderweg en op de terrasjes, de kwinkslagen en steken onder water, de hulp aan mekaar onderweg, de helpende hand, de kleine kantje van elkaar (die vaak aanleiding gaven tot hilariteit) ... teveel om op te noemen. Soms was er weleens een klein beetje frustatie, maar dit werd steeds met 'de mantel der vriendschap' bedankt. 

Even een melancholisch moment:

Bedankt ... echtgenotes en partners om uw manlief de toestemming te geven om mee te reizen.

Bedankt ... Geert, Koen, Rudy, Jo, Martin, Patrick, Dirk, Frank, Jos, Gilles, Chris om er samen met Team Embrun een onvergetelijke reis van te maken.

Morgen zal de blog (die dan in de loop van zondag verschijnt) waarschijnlijk kort zijn. We mogen niet vooruit lopen op de dingen, maar zo'n huzarenstuk moet gevierd worden!

A demain!

Even een praktische mededeling. Het zijn geen 4- of 5-sterrenhotels waar we logeren. De wifi is dus ook ondermaats. Ondergetekende maakt de blog op in een word-document, neemt hier foto's van, stuurt deze via whatsapp door naar vrouwlief. Zij typt dit over in de blog ... Om foto's op de blog te zetten moeten de foto's online 2x verkleind worden en daarvoor heb je opnieuw goede wifi nodig. Ook vanavond blijkt dit niet zo te zijn ... Sorry!

Oui, nous pouvons! (Yes, we can!)

Vanochtend waren de oogjes nog erg klein. Het was dan ook 06.00 uur. De spanning viel te snijden. Koen en Lode boden aan om de bagage in te laden zodat we vlot konden vertrekken. Zij moesten nog gaan winkelen. Het waterverbruik kunnen ze niet bijhouden. Je zou deze ritten daarom ook de fonteintjesrit kunnen noemen. Waar we ook kwamen, daar werd er gestopt. Ondertussen weet iedereen dat 'eau potable' drinkbaar water is. En wanneer het niet drinkbaar was, ging men er gewoon inzitten met de onderbenen.

Vrij snel stond de eerste klim geprogrammeerd: Col de Sentier, lengte 9 km, gemiddeld 5%, maximum 9%. Het was nog niet te heet en heel de groep reed op zijn eigen tempo naar boven. We voelden meteen dat het een zware dag zou worden ...

Na een korte afdaling volgde de 2de col van de dag: Col de Berentin, lengte 11 km, gemiddeld 5%, maximum 9%. In het bos was het aangenaam, maar éénmaal in de zon voelde je dat het weer ons parten zou spelen.

We maakten een tussenstop in een lokaal cafeetje. De vriendelijke dame vulde alle bidons met zeer fris water. Heerlijk!

De uitdaging van de dag was de beklimming van de Grand Colombier, een draak van een berg, ook vaak in de ronde van Frankrijk te zien als col buiten categorie. Deze col had een lengte van 13 km, gemiddeld 7,5 %, maximum 16%! De groep viel al snel uiteen. Iedereen klom volgens zijn mogelijkheden naar boven. Er zat zelfs een kilometer in aan 11,1% gemiddeld en de laatste kilometer was moordend steil.

Ook hier werden foto's genomen om aan vrienden en familie te bewijzen dat ze daar werkelijk waren.

De smalle afdaling (20 km!) vereiste wel wat stuurmanskunst voor diegenen die zich in het diepe lieten 'vallen'. Er werden snelheden boven 'soixante-dix' gehaald; anderen daalden rustig af en deden aan 'sightseeing'.

Wat verder vonden we een leuke locatie voor de picknick. Jeroen Meus en Peter Goossens serveerden een koude schotel met aardappelsalade. Opnieuw was dit een voltreffer.

Het is mooi om te zien dat overal waar we voorbij komen de hoofden draaien, chauffeurs aanmoedigend toeteren, de mensen ons begroeten. Overal worden we vriendelijk geholpen, ook in onze hotels.

Gebruik je gezond verstand! Na overleg werd beslist om na de pauze een aangepaste route te nemen. Eén van de cols zouden we moeten beklimmen in volle zon met zeer hoge temperaturen.

Onverantwoord ...

Spijtig genoeg was er op de alternatieve route een steenlawine en zelfs 'bikers' mochten er niet door.

Spoedoverleg vond plaats en een nieuwe weg bekeken. Uiteindelijk hebben we toch nog aan de lokale bevolking ondersteuning moeten vragen. De in te slagen weg was makkelijk volgens deze persoon.

Maar niets leek minder waar. De helling die we opreden bleek 7 kilometer lang te zijn aan 7 à 8 percent!

Het uiterste werd gevraagd van onze lichamen. Op het hoogste punt werd zelfs verkoeling gezocht in de kerk.

Vanaf hier was het nog 55 km naar het hotel. Het was een lichtglooiend landschap met een afdaling richting het meer van Annecy. Wat was het daar druk! We wriemelden ons door honderden auto's en daar was plots het prachtige meer met het appelblauwzeegroene water. Wat een aanblik!

We zochten snel een terrasje en wat bestelde bijna de hele groep: een ijscoupe. Dit bracht de nodige verkoeling. Deze bleek echter niet nodig te zijn ...

De laatste 24 kilometer verliepen nog steeds in dalende lijn, maar in de verte doemden onweerswolken op. 

Zouden we droog binnenrijden? Nee hoor, opeens gingen de hemelsluizen open. Het waren apocalyptische taferelen! Maar weten jullie wat? We hebben genoten!

Meer dan 12 uur na het vertrek, meer bepaald om 19.45 uur, draaiden we de straat in van Hotel Genève (met airco!). We hadden 166 km met toch nog steeds 2801 hoogtemeters. Snel werden de fietsen opgeborgen, de kamers verdeeld en de koffers uitgeladen. Meteen douchen was nu de boodschap.

21.00u: Dinertime! Als voorgerecht kregen we tabelé. Daarna konden we ons 'vergrijpen' aan pasta met kaas en kip. Het dessert was een caloriebom, een bol ijs met een crunchy toplaag.

22.30u: Briefingtime! Morgen is het al rit 7 van 8 met 144 km en 4216 hm. Wat de gaat de tijd hier snel! Er staan onder andere de beklimming van de Madeleine en de Telegraph op het programma. Opnieuw moeten we aan de bak.

23.00u: We keuvelen op het afgekoelde terras nog eens na over deze dag die voortaan in ons geheugen gegrift staat. Elk lid van de groep heeft daar wel zijn eigen redenen voor.

00.00u: Het is vrijwel muisstil. Hier en daar horen we wat gesnurk. Slaap lekker!

Ondertussen zijn we halfweg wat de dagen betreft en de kilometers, maar niet wat de hoogtemeters betreft. Mogen we de 'trapmeters' er ook bijtellen?

Omwille van de iets kortere kit, konden we vanmorgen iets langer slapen. (Zijn we ook iets langer opgebleven?) Om half 8 werden we aan de ontbijttafels verwacht. Tot nu toe was dit het minste ontbijt en ook de organisatie was niet optimaal. Enkelen stonden in de wachtrij en aan tafel zaten we als dertien in een dozijn.

Onze fietsen waren voor de nacht veilig opgeborgen in een afgesloten garage. We kregen een private staanplaats, box 17. Wat waren we blij dat onze 'racepaarden' nog net zo stonden als gisteren, allemaal netjes tegen elkaar. Gelukkig trad er geen domino-effect op!

Met Herman en Danny op kop werd de groep de Saône over en het stadje uitgeleid. De eerste kilometers leek het wel alsof we in Haspengouw rondreden.

Na een 25-tal km maakte Dirk een slippertje. Wees niet ongerust, Petra. Ik bedoel dit letterlijk. Hij kwam ongelukkig ten val op Franse kiezelsteentjes. Ze bleken even pijnlijk te zijn als de Belgische ... Gelukkig hadden we een 'doctor in the house' om de lichte schaafwonden te verzorgen en natuurlijk doet een kusje wonderen. Danny was tevreden met de extra minuten rust. Hij maakte een figuurlijke val, zijn suikerniveau nam een duik. 'Vallen' was vandaag het codewoord. Tijdens de laatste beklimming raakte een onoplettende Herman het achterwiel van Dirk. Hij kwam onzacht in contact met het tarmac, maar zonder veel erg. Enkel zijn ego was wat geraakt.

Heel in de verte verschenen de eerste vage trekken van de Jura, één van de bekende middengebergten. 

Na de eerste serieuze beklimming was het tijd om de batterijen op te laden en halfweg de afdaling mochten de fietsten even op stal (en wij dus ook). Het werd een lunch met een Frans tintje; er was namelijk een kaasbuffet. De suggestie van Chris, een stukje Epoisse, een Bourgondische kaas, werd zeer gesmaakt.

Na de picknick was het opnieuw klimmen geblazen. Met wederom temperaturen boven de 40 graden kan je al raden dat dit geen gewone inspanning is. Een paar mannen reden tegen een stevig tempo naar boven, maar de meesten kochten een zitje in de bus. Erwin en Frank waren de buschauffeurs van dienst.

Voor de laatste klim van de dag kruisten we de Ain, een prachtige rivier. Tijdens de afdaling kregen we een adembenemend zicht voorgeschoteld. Dit zijn nu eens echte bergen.

Eénmaal beneden aan het meer konden enkele enthousiastelingen niet weerstaan aan het water en ze namen een frisse duik. Even later trokken een tiental WTC'ers enkele 'baantjes'.

Op 4 km van ons volgende hotel bereikten we de top van de laatsTe klim.De hele groep snakte naar een koele douche, na (dat mogen we toch zeggen) een heroïsche dag. De tropische temperaturen maakten van deze dag weer een memorabele dag.

Le Nouvel Hotel bleek vrij modern te zijn en iedereen was snel geïnstalleerd.

Onze conditie is echt wel in orde want veel 'recup' hadden de meesten niet nodig. Ze snoven al even de sfeer van de stad op.

Het 3-gangen menu van vanavond: een paté in 't groen, 'patatas bravas' met kip en een stukje appel- of druiventaart.

Op dit moment splitsen de wegen van de groep zich: de ene groep zoekt de beddenbak op en de andere groep gaat nog wat meer sfeer opsnuiven. Maar niet teveel want morgen staat waarschijnlijk de zwaarste tocht van onze reis gepland: 167 km met 3685 hoogtemeters! De zenuwen staan gespannen. 

Met respect voor deze 'grillen' van de natuur vatten we morgen onbevreesd dit grootste avontuur aan. WTC Steenoven gaat geschiedenis schrijven!

Duim voor ons!

Riiing riiing ... rond 6.30 uur. Op de meeste kamers was dit het uur dat de meesten in actie schoten; kledij klaarleggen, gels en repen opduiken uit de koffer, tanden poetsen, scheren, ... .

De ontbijtkamer bevond zich op de eerste verdieping. Met onze WTC'ers zat het zaaltje zo goed als vol. 

Zoals steeds was het aan tafel een gezellige drukte. Er was voldoende keuze om de eerste uurtjes van de rit door te komen.

Onze 'drinkbekers' moesten we voor één keer niet zelf vullen: de gastvrouw van gisterenavond bood aan om ze 's ochtends te vullen met heerlijk fris water. Natuurlijk werd er ook nog snel een groepsfoto gemaakt.

Na nog geen 500 meter was er een steil klimmetje. De spanning stond meteen op de spieren en de toon was gezet voor de rest van de dag. Er diende vandaag 161 kilometer afgelegd te worden met 1800 hoogtemeters. Gezien de temperaturen (tot boven de 40 graden!) werd het een memorabele dag.

Het landschap ging steeds meer op en af en er verschenen ook steeds meer bomen. Tijdens een literair onderonsje tussen Jos en Danny ontstond een nieuw woord: op- en afwisseling! Je mag het gerust nomineren voor het Woord van het jaar. In de voormiddag fietsten we regelmatig in bosrijk gebied met veel schaduw. Eénmaal in de open vlakte brandde de gele ster er op los.

De dagelijkse stop rond 50 km was meer dan welkom. Het water geraakte niet alleen in de bidons maar ook op de hoofden en bij enkelen zelfs in de schoenen.

Op 93 kilometer moesten we verplicht een extra stop inlassen; Danny stond plat ... Zijn achterband dan toch ... . Herman en Patrick schoten meteen ter hulp. Voor de anderen was dit de kans om een schaars stukje schaduw op te zoeken.

Sommigen hadden een voorgevoel en dit werd ook waarheid. Taverne 'Chez Koen en Lode' had de tenten opgeslagen naast een kanaaltje. Dit leek wel het kanaal van Beverlo. In eerste instantie was het vooral bekomen van de hitte en het parcours. Na 90 km hadden we er al 1300 hoogtemeters opzitten.

Even later speelde zich het feit van de dag af: Herman wou zijn bidon uitschudden en gooide deze per ongeluk in het kanaal. Hij bedacht zich geen seconde en sprong in zijn adamskostuum in het kanaal.

Maar hij was vergeten dat zijn dure nieuwe zonnebril nog op zijn hoofd stond ... (Wat gaat Anja zeggen?)

Dus eerst moest hij deze zien op te vissen voor hij achter zijn drinkfles aan ging. Uiteindelijk slaagde hij erin om zowel zijn bril als bidon te recuperen. Hij maakt van de nood een deugd en verfriste zich. Dit tafereel leverde leuke plaatjes op. Deze kan je terugvinden op www.????????.com.

Geert had vandaag blijkbaar ook al geknield en goed gezongen. Rudy vond dat het goed was ... Ze mogen het thuis gaan uitleggen.

Na de middagpauze ploegde deze crew verder in de zengende hitte. Het klimmen werd een zware opgave, maar niemand hoefde een voet aan de grond te zetten. Chapeau! Al zeg ik het zelf.

Op 30 km van het einde stopten we in Meursault voor een meer dan verfrissende cola, ice-tea of vruchtendrankje (of een grote pint?). Enkele profiteerden ervan om snel een ijsje te eten of hun hoofd en/of voeten in de plaatselijke fontein te steken. De 'waterflessen' werden een laatste keer gevuld aan een lokaal dorpskraantje.

Het laatste deel bracht ons vooral in dalende lijn richting Chalon en om 18 uur draaiden we Quai de Gambetta op. Koen en Lode stonden ons reeds op te wachten.

De eurforie was bij enkelen snel weg toen bleek dat ze logeerden op de 4de verdierping en ook hier was geen lift ... Maar kranig sleurden ze de bagage naar boven.

Om 20 uur werd het diner gereserveerd in restaurant 'Le Mont Blanc' in Rue de Lion. Mocht je er ooit ook eens willen gaan eten, Danny kan dit adres aanraden. Hij at zijn bordje voor de eerste keer leeg. Na een voorgerecht met een mousse van zalm, volgde een artisanale paté. Het hoofdgerecht was (vrij vertaald naar het Nederlands) kalfgsgebraad met gestoofde groentjes. Als dessert serveerden de vriendelijk dames een bordje vers fruit.

Na de briefing werd een lokale wijnexpert uitgenodigd om wat meer te vertellen over de Bourgognestreek. Hij luisterde naar de naam 'Christian van Ackèr'. Allen luisterden aandachtig want morgen volgde er op de fiets een quizvraag met prijs. Wat zijn we toch competitief!

In de tour houdt men rustdagen, maar wij zijn geen watjes. Morgen staat er een kortere rit op het programma zodat we donderdag fit kunnen starten voor het laatste, maar ook zwaarste drieluik van onze reis.

Wij gaan nog wat nakaarten over de dag van vandaag. En hoe later het wordt, hoe straffer de verhalen!

Tot morgen

P.S.: Marijke, wil jij eens opzoeken wat 'zo choco als een maai' betekent? Erwin herhaalt dit dagelijks tijdens de briefing ...

- Caesar salade

- Kip met rijst op Baskische wijze

- Crème Brulée

We mogen zeggen dat het iedereen meer dan gesmaakt heeft.

We kunnen het met één zin zeggen: het was een prachtige dag met weinig zaken te melden. Nee, dit is een beetje kort door de bocht ...

Vanochtend werden de 'Embrunners' gewekt door de wekker, hun gsm, de straatvegers, het eerste licht, het gesnurk van de kamergenoot, ... Het ene al wat aangenamer dan het andere.

Het ontbijt mocht er weer zijn met alle gekende 'ingrediënten'; spek ontbrak spijtig genoeg en Erwins hardgekookt eitje liep af met een sisser ... Velen hopen dat dit (samen met de prachtige kamers) de standaard is voor de rest van de week. Maar niets is minder waar wat verder in dit verhaal zal blijken ...

Aan de fietsen hoefde niet veel te geveuren en het inladen van de bagage verliep vlot volgens het systeem 'à la Herman'.

We hadden gehoopt dat we vandaag wijnranken in overvloed zouden zien, maar het duurde tot kilometer 125 voor het zover was. Blijkbaar passeerde we net aan de rand van de Champagnestreek.

Dat neemt niet weg dat het vandaag weer betoverende taferelen waren. We doorkruisten meerdere pittoreske dorpjes met vele gebouwen opgetrokken in de typische mergelstenen. De kleur geel voert hier de boventoon.

Na ongeveer één derde van de rit was het ijde voor de eerste bevoorrading. En het was nodig, vandaag liep de temperatuur in de namiddag op tot boven de 35 graden. Morgen wordt het nog warmer, de weergoden stellen ons echt wel op de proef! Maar wees gerust: niets krijgt ons klein!

Het 'iets-minder-glooiende-landschap-dan-gisteren' gaf geen problemen voor onze getrainde coureurs.

Voldoende tijd dus om vooruit te kijken naar de komende dagen. Met respect en veel vertrouwen (?) circuleren de namen van de bekende cols in de gesprekken.

Na iets meer dan de helft van de rit reden we vlak langs het 'Lac l'Orient' in de buurt van Troyes. De smartphone werd bovengehaald en mooie kiekjes werden geschoten.

Wat verder werd de helm afgezet, de (soms knellende) schoenen uitgedaan en aan tafel geschoven.

Willekeurig plaatsten Peppi en Kokki de stoeltjes rond de picknicktafels. Zo ontstaan er steeds weer boeiende conversaties. Op het menu nog wat kliekjes van de voorbije dagen, maar niet minder lekker!

Het landschap veranderde stilaan. We zagen steeds meer bomen en uiteindelijk doken ook die uitgestrekte velden op met de zonnebloemen. Voor enkelen het moment om een belangrijke foto te maken. Jos glunderde ... We passeerden een signalisatiebord met daarop 'Cote d'Or', departement van Bourgogne. Rudy was in zijn nopjes.

De laatste 30 kilometer zagen we het landschap meer en meer veranderen. Bourgogne, nos arrivons!

Om 16.40 uur knalden (figuurlijk of letterlijk?) we Chatillon sur Seine binnen. De receptie opende pas om 17 uur. Gelukkig maar: terrasjestijd!

Back tot basics ... hoter Le Saintes Vorles bracht ons terug naar onze jeugdherinneringen aan sneeuwklassen en kampen met de scouts of chiro. Onze fietsen staan in het waskot ... Er is geen lift ...

Ondergetekende slaapt op de derde verdieping met nog een steile trap naar een mezzanine ... Maar we laten ons niet kennen en maken er samen het beste van.

Als je in het centrum van de stad rondloopt, zie je meteen waar WTC Steenoven logeert, de relingen aan de ramen dienen immers als wasdraad.

Om half 8 werden we verwacht in restaurant L'Evidence op wandelafstand en daar zitten we op het moment van typen. Als het van de gastvrouw afhangt wordt het alvast weer een geslaagde avond. 

Zouden ze weten dat Belgen goede drinkers zijn ...

Als voorgerecht serveerde men een salade met gerookte zalm en krab. Groentenpuree, varkensmedaillon met gestoofde groentjes en jagersaus smolden weg op ieders tond. Net als gisteren sloten we af met verbrande pudding. (crème brulée dus).

- Koen en Lode een brand in de volgwagen hebben voorkomen. Een verdeelstekker was aan het smeulen ...

- 'Dokter' Chris nog geen enkele interventie heeft moeten plegen.

- Het wiel van Koen deskundig onder handen werd genomen door Patrick. Mocht Quikstep nog een mecanicien zoeken ...

- Het stalen ros van Jos het nog steeds zwaar te verduren krijgt, maar het niet begeeft.

- Dirk ogen (en tijd) te kort komt om foto's te trekken van al het moois.

- Rudy nog steeds de grijze trui heeft.

- Geert bijna weg was met het verhaal van de heerlijke Dame Blanche.

- Martin na een mindere 1ste dag al 2 dagen goed in het ritme zit.

- Frank het noorden kwijt is als zijn gps de verbinding met zijn smartphone kwijt is; gelukkig hebben ze mekaar terug gevonden.

- Erwin als een echte expert de avondlijke briefing leidt.

- Jo graag naast Dannu zit tijdens het eten.

- Herman veel plezier heeft van zijn nieuwe bril. We zijn nog niet verkeerd gereden.

- Stefan hanteert met ijzeren hand de klok.

- Koen Celen steeds tijdig aan de ontbijttafel was.

- Gilles elke dag zijn bewondering voor Froomes cadans niet wegsteekt door deze steeds te imiteren.

- Danny zijn 'suikerpaddestoel' goed werkt, maar konijnenvoer nog steeds niet kan appreciëren.

7.15: le petit déjeuner. Iedereen verscheen vanochtend fris en monter aan de ontbijttafel. We zagen meteen dat het goed kwam: stokbrood, allerlei soorten gelei, choco 

(Nutella), verse Serannoham, yoghurt en zelfs streekgebonden kaas. Onze spieren kregen alvast de nodige vitaminen voor de pittige eerste kilometers van de dag.

Voor het vertrek werden de fietsen een beetje opgeblonken na de regenbui van gisteren en de kettingen werden voorzien van Squirt. Het inladen van de valiezen vroeg nog wat oefening, maar oefening baart kunst, niet waar?

Stipt om half 9 reden we Haybes buiten. We volgden nog een tijdje de loop van de Maas.Toen we uiteindelijk het dal uitklommen kwamen we in een andere wereld terecht; het leek wel een wereld van goud met die honderden korenakkers. Dit is inderdaad de graanschuur van Europa. Boeren met tractors en pikdorsers waren druk in de weer. Het werd regelmatig stil in de groep. Iedereen genoot op zijn eigen manier van dit idyllisch landschap.

Het klimwerk tijdens deze rit viel vandaag erg mee. Het was een overwegend glooiend landschap. Het leek wel of we op de kermis in een klassieke rups zaten: op en neer, op en neer, ... .

Op 53 km was de eerste stop. Ons 'team d'assistance' kon de plek opnieuw niet beter kiezen (afgezien van de koeienvlaaien ...). Bidons werden gevuld, repen aangevuld en we zetten onze tocht verder.

12.55: Lunchtime bij meneer pastioor! Hoek om en daar waren onze begeleiders. De tafels (in de schaduw van een boom naast de kerk) stonden gedekt met overheerlijke pasta gemaakt door 2 Koerselse sterrenchefs. De ene luistert naar de naam van een meisje dat in de tekenfilms in de Duitse bergen gaat wonen bij haar strenge opa en de andere was een grote hit van Sam Goris. Ra ra ... . De borden werden meer dan één keer vol geschept en als dessert was er nog zelfgebakken cake van een Koerselse kokkin. Zij luistert naar de naam van de Nederlandse zangeres die ooit een wereldhit had met 'Girl'. 

Na een uurtje waren we opnieuw vertrekkensklaar; de afwas lieten we aan de anderen over. Hun werk wordt door de groep erg gewardeerd.

We zaten onder het snelste tijdschema wat er voor zorgde dat de 'camionnette' tijdens het laatste stuk tevergeefs op ons wachtte bij de laatste voorziene stop. Dan maar recht naar onze eindbestemming!

Eénmaal aangekomen (al om 16.20 uur!) kregen we een heruitgave van onze aankomst in 2016 in Belfort. Wat een beeld: Met de fietsen door het hotel naar een geïmproviseerde fietsenstalling! Hotel Renard bleek een modern hotel te zijn met verzorgde kamers en alle voorzieningen.

De ene ging onder de douche, een andere deed een dutje, een groepje vond een leuk terras en Jos haalde zijn massagetafel boven.

Om half 8 werden we verwacht in restaurant 'La bourse' op een tiental meter van het hotel.

Wordt vervolgd!

Ondertussen is het 23 uur en ondergetekende moet het onderspit delven ... Hopelijk morgen beter. Sorry!