Ondertussen ben ik een week terug thuis en heb ik al mijn herinneringen, gevoelens en ervaringen een beetje kunnen ordenen en laten bezinken.

Ik wou India niet alleen bezoeken, ik wou het ook beleven,

En dat heb ik gedaan. Heel intens en met heel veel plezier.

Dit land heeft heel veel indruk op mij gemaakt, op veel verschillende manieren.

De sterkste indrukken heb ik neergeschreven, maar alle andere ervaringen, beelden en ontmoetingen waren voor mij even kostbaar.

Heeft mijn bezoek aan het weeshuis nu een wezenlijk verschil gemaakt?

Voor mij zeker. Ontegensprekelijk. Deze ervaring draag ik mijn hele verdere leven mee.

Ook voor Ananda Didi. Mijn aanwezigheid heeft het mogelijk gemaakt dat zij voor ’t eerst in jaren opnieuw naar de ontmoetingsdagen in Calcutta kon gaan. Dat was voor haar een bron van ontspanning en herbronning die ik haar heel graag gegund heb.

En voor de kinderen? Zij waren zeker blij met mijn aanwezigheid. Zij kregen mijn volle aandacht en affectie, konden Engels spreken, hun talenten tonen, bij mij komen met hun kleine (of grote) vragen en probleempjes, knuffelen en kietelen, spelletjes spelen, wondjes laten verzorgen,…

Dat zal geen wezenlijk verschil maken in hun verdere ontwikkeling, maar ze hebben er wel van genoten, dat weet ik zeker

Wat wel een wezenlijk verschil maakt, is de 2.000 euro die ik heb kunnen schenken. Daarmee zal een extra verdieping bijgebouwd worden op het weeshuis. Daardoor komen er meer slaapkamers en kunnen de kinderen in kleinere groepjes met leeftijdsgenoten een kamer delen.

Bovendien schept dat ruimte om een aantal betalende internen te huisvesten. Meisjes die naar school willen gaan in Jaipur maar te ver af wonen. Die extra inkomsten kunnen er op termijn voor zorgen dat het weeshuis enigszins zelfbedruipend wordt, en niet meer voor alles afhankelijk is van sponsors.

“Is dit geen druppel op een hete plaat?” hoor ik soms.

Ja, waarschijnlijk wel. Maar het maakt wel een wezenlijk verschil voor wie die druppel op zijn hoofd krijgt.

In dit geval waren dat 27 kinderen in een weeshuis in Jaipur waarmee ik twee weken samengeleefd heb en die een heel bijzonder plekje in mijn hart veroverd hebben.

Ik wil hen verder blijven steunen, dat staat vast.

Indien jij me daarbij wil helpen, kan dat door een gift te doen op rek. BE19 0001 7161 3612 met de vermelding ‘Jaipur’.

Al het geld zal gebruikt worden om de leefomstandigheden in het weeshuis te verbeteren en voor het onderwijs van de kinderen.

Bedankt dat je mijn blog gelezen hebt. Meer dan 300 unieke adressen hebben hier al ingelogd. Het is fijn om te weten dat de verhalen over dit weeshuis in zoveel huiskamers zijn binnengedrongen.

Vooral bedankt aan iedereen die dit project mee gesteund heeft. 2.000 euro is hier een peulschil (nou ja). In India is het een kapitaal.

Veel liefs,

Els

Bijlagen:
Anjili.jpg (83.6 KB)   
Chitrani.jpg (78.2 KB)   
Kalyani.jpg (117.9 KB)   
Neesha en Mansii.jpg (60.5 KB)   
Pooja.jpg (122.1 KB)   
Pratigya.jpg (84.4 KB)   
Riddhima.jpg (102.8 KB)   
Saumya.jpg (111.1 KB)   
Suprabha.jpg (69.4 KB)   

Bijlagen:
Fatehpur Sikri.jpg (43.8 KB)   
FS 2.jpg (50.9 KB)   
FS bidden.jpg (70.6 KB)   
FS tandarts.jpg (138 KB)   
FS waterfruit.jpg (158.2 KB)   
oordokter.jpg (67.8 KB)   

Bijlagen:
Taj Mahal 1.jpg (51.4 KB)   
Taj Mahal arkade.jpg (96.6 KB)   
Taj Mahal water.jpg (60.4 KB)   

05-11-2014, 00:00 geschreven door Els  

Bijlagen:
op de sporen.jpg (69.3 KB)   
station.jpg (67 KB)   
trein.jpg (64.2 KB)   
wachten op de trein.jpg (106.2 KB)   

Ik ben sinds gisterenavon in Pushkar en logeer in een sjofel hotelletje.
Pushkar is een heilig stad (bedevaartsoord) aan een meer, omringd door heuvels, De straten bestaan uit louter winkeltjes. Een waar winkelparadijs voor hippies.
Grote trappen leiden naar het heilige meer. Daarin zijn bassins gemaakt waarin de pelgrims ritueel kunnen baden.

Bij het eerste ochtendgloren hoor ik dat het druk wordt op straat. De eerste pelgrims gaan naar het meer.
Ik ga er ook naartoe om het schouwspel te bekijken. Sommige pelgrims laten zich helemaal in het water zakken, volledig gekleed of half naakt. Anderen gieten voorzichtig met een kannetje water over hun hoofd en lichaam. Hier en daar zit iemand aandachtig te bidden. Groepjes vrouwen zetten schuitjes met een kaarsje op het water. Er worden bloemblaadjes en rijst geofferd.
Een man biedt mij een schoteltje aan met bloemblaadjes, rode henna, gele safraan en witte rijst, de kleuren van de 3 goden die tijdens deze feestdagen vereerd worden. Hij zegt woorden voor in het Sanskriet. Ik zeg ze na. Op deze dag begint alles opnieuw en moet je het oude achter je laten. Met dit ritueel worden de doden naar hun volgende leven begeleid. Ik voer alle handelingen uit zoals ze mij opgedragen worden. Dan moet ik zeggen hoeveel roepees ik (nu meteen!) zal schenken voor voedsel voor de armen, Minstens 2.100 roepees of een veelvoud ervan. Dat had ik kunnen verwachten. Ik neem aan dat dit onderdeel alleen bij de (naïeve) toeristen ingelast wordt.
Ach, baat het niet... Het is hoedanook een bijzonder moment dat ik intens beleef.
Bijkomend voordeel is dat ik een rode stip op mijn voorhoofd krijg en daardoor verder met rust gelaten wordt.
Terwijl de zon boven de heuvels te voorschijn komt wandel ik rond het meer. Blootvoets. Hier zijn geen schoenen toegestaan.
Ik zet me geregeld naar om dit prachtige spektakel in mij op te nemen. De oudjes die zich voorzichtig aan een touw in het water laten zakken, de plonsende kinderen, de ernst van de pelgrims. Sommigen branden vuurtjes op de oever. Vrouwen leggen hun 7 meter lange sari's te drogen op de trappen. Ik bestudeer hoe ze hem nadien weer om hun lichaam wikkelen.
Aan het meer mogen geen foto 's genomen worden. Begrijpelijk, maar wel jammer.

Terwijl ik in mijn eigen badkamertje een douche neem bedenk ik dat dit water waarschijnlijk rechtstreeks naar het meer stroomt.
Dan is het tijd voor het ontbijt op het dakterras, met zicht op het meer. Toast? Pannekoeken met banaan? cornflakes? Rijst? Neen, dat laatste toch maar niet.
Ik trek mijn Indische rok aan en drapeer een sjaal over mijn hoofd. Zo maak ik mezelf wijs dat ik niet van mijlenver herkenbaar ben als toerist.
Daarna trek ik naar de mela. De mela is de jaarlijkse kamelenmarkt waar zo'n 50.000 kamelen naartoe gebracht worden om te verkopen. Veel handelaars zijn al terug met hun karavaan de woestijn ingetrokken, Er schieten er nog maar enkele duizenden over maar ook dat biedt al een uniek schouwspel. Veel kamelen zijn versierd met kettingen en belletjes, zijn getatoueerd of met henna beschilderd. Ze staan in groepjes vastgebonden in de duinen, tussen de tenten van de handelaars.
(En toen viel mijn fototoestel in het zand en bleef de sluiter hangen. Mijn volgende foto's zullen niet veel soeps zijn.)
Ik loop tussen de tenten en de kamelen door, De mannen willen wel een praatje maken maar hier spreekt niemand Engels. Misschien zelfs geen Hindi.
Ik blijf heel lang hangen en geef mijn ogen de kost.
Wat verder is er een grote arena waar 10 dagen lang activiteiten doorgaan: kamelenraces, wedstrijden voor de mooiste kameel of het mooiste paard, paardenshows, muziekoptredens enz. Tussendoor brengen potsenmakers er hun kunstjes en kan je er ritjes maken op de rug van een kameel.
Tijdens de mela is het ook kermis. Wonderlijke, oude kermisattracties lokken het volk met veel te luide muziek uit slechte luidsprekers. Er zijn honderden kraamjes, theeverkopers, suikerriet-persers, suikerspinverkopers (met de roze suikerspinnen in een platieken zak aan een lange stok bevestigd) enz. En veel volk. Heel veel volk,
De twee volgende dagen wordt er nog meer volk verwacht. Tijdens de volle maan wordt het hoogtepunt van het religieuze feest gevierd.
Ik maak graag plaats voor hen. Ik heb erg genoten van dit bijzondere festival, maar ik laat de drukte en het stof graag achter mij.
Morgen reis ik naar Agra om de Taj Mahal te bezoeken. Ik heb mijn treinticket al op zak. 320 roepees (nog geen 5 euro) voor een rit van bijna 7 uur. Zonder airco, die wagons waren al volzet. Ik zal me dus maar voorzien van voldoende water.

Bijlagen:
het heilige meer van Pushkar.jpg (52.7 KB)   
kermis.jpg (97.8 KB)   
Pushkar fair.jpg (39.2 KB)   

Bijlagen:
hindi laptop.jpg (60 KB)   

Grote kuis vandaag.

Eerst worden de kinderhoofden aangepakt met een sterk luizenvergif.

Nadien wordt de slaapzaal onder handen genomen. Alle kleren worden gesorteerd. Er is niet genoeg plaats in de kasten. Winterkleding wordt bewaard in hutkoffers, kleding die nu niemand draagt in oude valiezen, dekens in een lekke watertank. Er wordt opgeruimd en geveegd in alle hoeken en achter alle kasten en bedden. Alle Rommel, kapotte boekentassen, vies speelgoed enz. wordt naar het dak gebracht ‘om later naar het stort te brengen’. Ik vermoed dat het gewoon over de muur gegooid zal worden op de braakliggende grond ernaast.

Iedereen helpt naarstig mee. Behalve Bhai. Zij is sinds gisteren in staking naar aanleiding van een klein incident. Waarschijnlijk was de maat even vol.

Dit is mijn laatste dag hier. Ik wil daar niet te veel aandacht op vestigen, dus is het een dag als alle anderen.

Ik vind het geen leuk idee om straks mijn koffer te pakken. Natuurlijk zou ik nog een week kunnen blijven, maar India wacht om bezocht te worden.

Dit was een geweldige ervaring. Ook al was het eventjes moeilijk, ik ben ontzetend blij dat ik dit gedaan heb.

Misschien kom nog wel terug, wie weet. Maar ik wil dit weeshuis zeker blijven steunen.          

Kinderen die anders niet eens zouden meetellen in de maatschappij krijgen hier een naam, een gezicht, krijgen de kans om een toekomst uit te bouwen die het waard is om geleefde te worden.

Ik ben deze kinderen – denk ik – echt graag gaan zien.

Morgen vertrek ik hier, maar ik neem hen voor altijd mee in mijn hart.

Bijlagen:
DSCF3797.JPG (3.7 MB)   

Het is al enkele dagen bewolkt en er hangt een dikke smog over de stad. Het is ook al merkelijk afgekoeld. Overdag is het nog maar 25 graden en ‘s nachts heb ik nu meestal een laken nodig J

Er worden tapijten uitgerold in de meditatieruimte. De winterkleding wordt uitgehaald en nagekeken door de vrouwen.

Tijdens de zomermaanden stijgt de temperatuur tot ruim boven de 40 graden. Tijdens de winter zakt hij tot ergens tussen de 0 en 10 graden. In de meeste huizen is er geen verwarming, ook hier niet. Ook niet in de meeste scholen trouwens.

Didi vraagt mijn hulp om een mail op te stellen. De familie is op zoek naar een man voor Gupa. Ze heben contact met een Indische Amerikaan. Maar heeft hij nu geen erg donkere huid? En kan je met zijn loon van.4.000 dollar leven in Amerika?

Ik dacht dat de aanhangers van de Ananda Marga-filosofie zelf een parner mochten zoeken? Neen, neen, neen, stel je voor! Er wordt een geschikte partner gezocht. Ze kunnen kennis maken met elkaar en als het niet klikt kunnen ze weigeren. Als dat geen keuzevrijheid is!

Tijdens het huiswerk deel ik nog wat potloodjes en memoblokjes uit. De kinderen beginnen mij briefjes te geven. You are so nase Els. Tenk you Els. I laak you. Ze vragen of ik niet wat langer kan blijven en wanneer ik terugkom.

Mijn hart smelt. Dat zal een moeilijk afscheid worden.

Bijlagen:
meisjes.jpg (46.5 KB)   

Ik heb de klok rond geslapen, dwars door het ochtendlawaai heen. Ik maak er maar ineens een rustdag van.

Tijdens mijn ontbijt kijk ik naar de vrouwen die nu tijd hebben om alles wat rustiger en wat grondiger te doen.

Indien ik hier veel langer zou zijn, zou ik nu kleren beginnen herstellen: knoppen aannaaien, naden herstellen, gaten dichtstoppen. En ik zou een loodgieter laten komen voor de lekkende kranen en om de douchekop te ontkalken. En een elektro-technieker om de ventilators te smeren zodat ze minder lawaai maken. En om de koelkasten te herstellen. De eerste is volledig kapot. Ze staat in de meisjeskamer. Ze leggen er hun schoolboeken in. De tweede koelt nog maar een beetje. Ze staat in de leefkamer en dient als bergplaats voor de groenten. De derde werkt nog wel en staat in de keuken. Maar de motor wordt zo heet dat ze het ook niet lang meer zal uithouden. En daarstraks was de gasfles leeg, dus deed ze het even niet meer.

‘s Avonds ben ik uitgenodigd om te gaan eten bij Didi’s schoonzus. Om er LEKKER te gaan eten. Ze verontschuldigt zich dat ze geen tijd had om uitgebreid te koken, maar voor mij is het een feestmaaltijd. Ik begin te vermoeden dat er in het weeshuis een volkse keuken gekookt wordt, weinig verfijnd, stoofpotjes maken met wat er voorhanden is. Gelukkig vinden de kinderen dat geen probleem.

We praten wat over de zeden en gewoonten in India. Blijkt dat de vele verhalen die ik al gehoord en gelezen had helaas nog altijd kloppen, vooral in landelijke streken.

Het leven in een Indisch dorp is bikkelhard. Zeker voor een vrouw.

Bijlagen:
boekenkoelkast.jpg (94.4 KB)