Vandaag zijn we voor de verandering weer eens vroeg opgestaan. We zijn snel gaan ontbijten voor we met de auto op pad gingen voor ons laatste, korte, ritje. We moesten onze RAV4 immers voor 8.30u vanmorgen inleveren op de luchthaven. We beginnen ondertussen onze weg al te kennen in de omgeving dus op 5 minuutjes waren we op onze eindbestemming. Nadat men eens snel rond de auto was gelopen en de km-stand had opgeschreven moesten we afscheid nemen van onze trouwe vierwieler die ons de afgelopen 3 weken exact 6539km ver bracht. Deze kon dan eindelijk ge-serviced worden want het lampje voor onderhoud brandde al meer dan 3000km.

Hierna namen we de metro van de luchthaven naar San Francisco centrum. Daar aangekomen liepen we eerst wat rond in de shopping-centra in de hoofdstraat. Hierna dachten we opnieuw een dagpas voor het openbaar vervoer te kopen, maar toen we zagen hoeveel volk er stond aan te schuiven om de cable-car tram te nemen hebben we hiervan afgezien. Deze pas is immers pas interessant als je ofwel heel veel met de bus rijdt, ofwel minstens 2 keer op 1 dag met de cable-car tram rijdt. Omdat we dit 3 weken geleden al eens gedaan hadden, hadden we geen zin om daarvoor zolang aan te schuiven. We zouden wel aparte ticketjes voor iedere busrit kopen. We besloten onze voeten nog eens wat werk te laten verrichten en te voet in de richting van ‘fishermans Warf’ te lopen. Een paar mijl verder namen we een omweg om ‘Lombard street’ te zien. Dit is een enkele-richting straat die zo steil is, dat men er allemaal haarspeldbochten in heeft gemaakt en voor de voetgangers zijn er trappen. Aangezien de straat heel steil naar beneden gaat, moesten we eerst natuurlijk heel steil omhoog wandelen om boven te komen. De meeste toeristen willen ook eens met de auto via deze straat naar beneden rijden en ze stonden dus al van 2 blokken ver aan te schuiven. De ene chauffeur raakte al beter gestart op de steile hellingen dan de andere. Het stonk er echt naar verbrand rubber. Johan bedacht ondertussen ook een betere naam voor de straat dan ‘Lombard-street’: de wiggel-waggelstraat.

Toen we bij Fisherman’s warf aankwamen bezochten we eerst wat van de vele winkletjes die je hier vind. Dit zijn vooral de gebruikelijke souvenirwinkeltjes. Het was er erg druk, veel drukker dan de vorige keer dat we hier waren. Ondertussen hadden we grote honger gekregen en zochten we een restaurant op. We besloten voor de plaatselijke specialiteit te kiezen en met 2 een krab van 1.5kg te delen. Voor we konden eten werden we eerst nog voorzien van een slabbetje zodat we niet te vuil zouden worden. Het was nodig want de strijd met de krabbepoten ging er hevig aan toe. Tijdens het eten heb ik Johan een aantal keer belaagd met een welgemikte aanval. Toen de maagjes gevuld waren (al was het niet zoveel als we van andere maaltijden op amerikaanse bodem gewend zijn) hebben we onze tocht te voet vervolgd.
Het was vandaag, zoals we ondertussen in San Francisco gewend waren, opnieuw bewolkt. Maar het uitzicht leek toch iets beter dan de vorige keer dus beslisten we naar Coit-tower te gaan.Dit is een toren op een heuvel waar je uitzicht hebt op de hele stad.

Wie uitzicht wil moet klimmen, dus deden we dit maar. Nadat we hier een tijdje hadden rondgekeken gingen we terug naar de hoofdstraat in het centrum (de beentjes begonnen ondertussen wel een beetje moe te worden). We hadden hier een goed uitzicht op Bay-bridge. Deze brug was, in tegenstelling tot de Golden-Gate brug, niet in mist gehuld.

We hadden nog niet genoeg van de uitzichten, dus namen we daarna het openbaar vervoer in de richting van de ‘Twin-peak’ heuvels, waar je opnieuw uitzicht over de stad zou moeten hebben. We deden nog een laatste inspanning om ook deze bergen te voet te beklimmen, maar we gingen voor de top terug.

De heuvels waren in mist gehuld en we hadden nog een afspraak die we moesten halen. We wilden immers op tijd terug in het hotel zijn om via internet te kunnen inchecken voor onze vlucht van morgen. Het inchecken gaat pas vanaf 24 uur voor de vlucht, en we wilden er als de kippen bij zijn om opnieuw de luxe-plaatsen die we vorige keer in het vliegtuig hadden te bemachtigen.

20 minuten voor het inchecken normaal zou beginnen zaten we dus al klaar achter de computer. We hebben herhaaldelijk geprobeerd om ons aan te melden, maar steeds kregen we bericht dat we te vroeg waren. De spanning steeg, en toen we eindelijk aangemeld raakten vulden we snelsnel alle gegevens in om zo rap mogelijk de plaatsen in het vliegtuig te kunnen kiezen. De plaatsen waar we vorige keer zaten waren niet meer beschikbaar, maar dezelfde plaatsen aan de andere kant van het vliegtuig wel, dus was de keuze snel gemaakt. Als alles goed gaat (de luchtvaartmaatschappij heeft nog altijd het recht om iemand anders op deze plaatsen te zetten) hebben we dus een zee van ruimte voor ons en kunnen we tijdens de vlucht onze beentjes strekken.

Ondertussen waren de maagjes opnieuw aan het knorren en aangezien we vanmiddag al op restaurant geweest waren zouden we nu iets op de kamer eten. De hotelkamer is immers meer voorzien op langere verblijven, en heeft dus een volledig uitgeruste keuken. We gingen dus naar de winkel aan de overzijde van de straat. Daar kozen we ons avondmaal. Het werd om te beginnen warme appeltaart met vanille-ijs, en om af te sluiten pannekoeken. Het wordt tijd dat we naar huis komen en anders moeten ze ons het vliegtuig op rollen.

’s Avonds hebben we dan nog de valiezen eens volledig leeggemaakt, herschikt en opnieuw ingepakt zodat alles klaar staat om morgen terug naar huis te keren.

24-07-2008 om 16:59 geschreven door Els

19-07-2008 om 08:36 geschreven door Johan

Het ontbijt in de Hilton was het uitgebreidste dat we gekregen hadden. Van versgebakken muffins tot zelfgemaakte wafels het was allemaal lekker. We ontdekten dat het amerikaanse leger nog geld op overschot heeft. Aan het ontbijt zaten 4 militairen van de luchtmacht. In plaats van in de barakken te zitten van het dichtbij gelegen vliegveld, logeert men in de Hilton. We hadden onze laptop kunnen meenemen in de ontbijtzaal, dit zou tussende zakenmensen niet opgevallen zijn.
Hierna brachten we onze koffers naar de auto en bibberden bijna uit ons kleren. Het was 13°C en er stond veel wind. We hebben maar snel een lange broek aangedaan.
We reden eerst naar Napa-valley, de wijnstreek van Californië. Hier zagen we talloze wijngaarden waar je, tegen betaling, kon proeven en kopen. Dit hebben we niet gedaan. het leverde wel een paar mooie foto's op.



Aangezien het hierna nog voor de middag was en niet zo ver tot ons volgende hotel beslisten we een omweggetje te maken langs een meer, Clear Lake, en terug te rijden langs de kustlijn. Dit omweggetje bleek uiteindelijk wel een erg grote omweg vermits het half negen vannavond was eer we ons volgende hotel bereikten. Deze lange rit was niet enkel het gevolg van de verre afstand, maar ook van de wegen die we volgden. Het leek bobbejaanland op z'n best. Op en neer en heen en weer. De wegen volgen hier perfect de bergen.
Hoe dichter we bij het meer kwamen hoe warmer het werd. Toen we de 35°C overschreden vond ik het veel te warm en heb ik mijn lange broek en t-shirt met lange mouwen gewisseld voor luchtigere kledij. Nadat we bij de subway een broodje hadden gehaald hebben we bij het meer een picnic-plaats gezocht. 
Toen we hierna onze weg vervolgden stuitten we op een aantal wegenwerken waarbij slechts 1 rijstrook beschikbaar was. In België zou men aan weerszijden een verkeerslicht zetten om het verkeer afwisselend door te laten, in Amerika doet men het anders. Hier plaatst men aan weerszijden iemand met een verkeersbord (aan de ene zijde staat er 'slow' op en aan de ander kant 'stop'). Die moeten daar een hele dag met hun bordje staan. Bij één van deze wegenwerken ging men nog wat verder en werd het verkeer dat mocht verder rijden voorafgegaan door een 'pilot car'. Dit is een auto die de rij auto's voorafgaat en aangeeft waar iedereen moet rijden. Wanneer je de werken voorbij gereden bent, keert de pilot car om, om de tegenliggers te begeleiden. Zo gaat dit de hele dag door.
Toen we eindelijk de kust naderden, vreesden we voor het zicht, aangezien we al wolken in de verte zagen en de temperatuur opnieuw pijlsnel gezakt was van 35° naar 15°C.

Onze vrees was echter ongegrond, want de wolken trokken en weg en de zon kwam te voorschijn. 

Nadat we de kustlijn ongeveer 100km volgden zochten we het hotel voor vannavond op. Dit bleek nog chiquer te zijn dan de Hilton van gisteren. 

Er waren wel geen hotdogs, dus gingen we nog snel de stad in op zoek naar eten voor alle restaurants dicht waren. Na een beetje zoeken hebben we een italiaans restaurant gevonden dat nog tot 10 uur open was. Hier hebben we onze buikjes rond gegeten. 

18-07-2008 om 08:42 geschreven door Johan

Het wordt een routine: ontbijt - inpakken - uitchecken - wegwezen.
We reden via de freeway naar Stockton. We zouden daar langs het visitor-center gaan om na te gaan of er in de stad iets speciaal te zien was. Zoals gevreesd was het visitor-center dicht (het was net 12.00u gepasseerd). We zochten dan maar een plaats om te eten. Op een kaartje van Stockton vonden we een park. We hebben de inkom betaald en ons aan een tafel gezet. We werden al snel belaagd door een paar ganzen die rijkhalzend uitkeken naar onze sushi (van de supermarkt) en nadien naar onze boterhammen. Na een kwartier hadden ze door dat ze niets zouden krijgen en zijn ze omgekeerd.

Vervolgens reden we door en kwamen we in de San Francisco-delta terecht.

Onze laatste stop voor het hotel was de fabriek van 'Jelly Belly'. Deze snoepfabriek maakt vooral 'snoepbonen', maar maken ook bijvoorbeeld de sunkist 'appelsientjes' en 'citroenen'. We maakten een rondleiding door het fabriek. Hoe meer de rondgang naar het einde liep hoe enthousiaster (of hysterischer) de kinderen werden. Op het einde van de rondleiding kregen we onze foto te zien van ons 2 samen met een reuze 'jelly belly', die men in het begin had gemaakt. De foto kon voor de zachte prijs van 20$ bekomen worden. Rara of we de foto gekocht hebben.
We hebben in de snoepwinkel van Jelly Belly ook zelf foto's genomen (tijdens de rondgang was dit verboden).
%%%FOTO3%%
We reden hierna, elk gewapend met een gratis zakje jelly belly-beans, naar ons hotel: de Hilton Homewood Suites in Fairfield. Van bij het inchecken werd het duidelijk dat dit van een andere standing was dan de voorbije dagen. Een mooi in kostuum uitgedoste receptioniste, zakenmensen in maatpak, een mooi aangekleed kingsize bed met 6 kussens,...

Het ontbijt was inbegrepen, maar ze boden ook elke weekdag een klein avondmaal aan. Vandaag waren dit hotdogs(!). Het hotel lag een beetje buiten het centrum en we hadden geen goesting om nog ver te rijden om te gaan eten. We besloten dan maar hotdogs in de Hilton te eten. Uiteindelijk bleken er ook hamburgers te zijn samen met de ingrediënten voor een klein slaatje. Het smaakte ons nog ook.
We zijn dan om de hoek nog een dessert in de supermarkt gaan halen: mango-sorbet.
Dat was onze dag.

18-07-2008 om 07:56 geschreven door Johan

16-07-2008 om 08:09 geschreven door Johan