Uitgelezen boeken ...en een bijzonder filmpje af en toe. Een lijstje voor mezelf en voor wie wat inspiratie zoekt.
05-08-2011
Een vriendschap in Tibet
Een vriendschap in Tibet./ Claire Scobie (De Geus, 2007, 284 p.)
Over de unieke, intense band tussen een Westerse journaliste en een Tibetaanse non.
Sommige mensen gaan naar Tibet voor inspiratie, andere voor het avontuur.
Journaliste Claire Scobie vindt beide als ze de Himalaya in trekt op zoek naar een zeldzame rode lelie. De ontmoeting met Ani, een rondtrekkende non, verandert haar leven. Ani, zonder bezittingen maar met een rijk hart, maakt een onuitwisbare indruk op Claire. Zeven keer reist Claire naar het snel veranderende Tibet, waar monniken mobieltjes hebben en de seksindustrie opbloeit. In een maatschappij waar vrije meningsuiting verboden is, reizen Claire en Ani samen, hoewel ze riskeren gearresteerd te worden.
'Zoals altijd sliepen Adam en Eva naast elkaar, zonder elkaar aan te raken, een stichtend maar bedrieglijk beeld van de volmaaktste onschuld.'
In deze scherpe en vooral humoristische roman stelt José Saramago dat god de mens helemaal niet begrijpt, en dat de mens god ook niet begrijpt. Door het verhaal van het Oude Testament opnieuw te vertellen, met in de hoofdrol Kaïn, die uit jaloezie zijn broer Abel vermoordde, vraagt Saramago de lezer: Had god - die alles kan - deze daad niet kunnen tegenhouden? En is god dan niet zelf verantwoordelijk voor de eerste moord in de geschiedenis van de mens? Met Kaïn levert José Saramago opnieuw een polemisch werk af, dat in zijn thuisland net als Het evangelie volgens Jezus Christus voor de nodige ophef zorgde. Kaïn is de laatste roman die José Saramago voor zijn dood in 2010 voltooide.
In deze laatste roman van de in 2010 overleden Portugese Nobelprijswinnaar (1998) is Kain de hoofdpersoon in een verhaal dat het Oude Testament in een gewaagd ander perspectief plaatst. Buiten de Hof van Eden blijkt al volop menselijk bedrijf als Kain daar aan een leven van banneling begint. Hij reist moeiteloos door tijd en ruimte, en is ooggetuige van of deelnemer in een aantal Bijbelse taferelen, zoals de oprichting van de toren van Babel, de beproeving van Job en de bouw van de ark van Noach. In de voor Saramago karakteristieke stijl wordt de lezer soms aangesproken met ironisch-kritische 'terzijdes', maar het meeste commentaar komt toch van Kain zelf, die herhaaldelijk in dialoog treedt met de Heer. En dat commentaar is niet mals. De Heer blijkt allerminst rechtvaardig en redelijk, sluit als een verslaafde dobbelaar dubieuze weddenschappen met satan en heeft in de ogen van Kain een al te flexibel geweten. Deze grijpt dan ook in door aan boord van de ark alle vrouwen te doden en zo een eind te maken aan alle menselijk leven. Een boeiende, prikkelende en verontrustende roman. Gebonden; vrij kleine druk, volle bladspiegel. (NBD|Biblion recensie, Willem Nijssen)
Andere recensie: 'De wraak van Kaïn op het opperwezen' uit de volkskrant.nl
Na jarenlange omzwervingen arriveert Samuel van der Putte in 1730 in Tibet. Wat de Zeeuwse wereldreiziger daar heeft meegemaakt, is niet bekend; er zijn slechts enkele papiersnippers van hem overgeleverd. Op een daarvan schetste hij een gebied ten oosten van Lhasa. Carolijn Visser trok naar Tibet, in de hoop iets van de informatie op deze kaart te ontrafelen. In Lhasa zijn het nu de Chinezen die de scepter zwaaien. Door al hun regels lijkt het gebied waar Van der Putte rondreisde onbereikbaar. Tijdens een boeddhistische ceremonie in de stad ontmoet Visser Dolma, een jonge Tibetaanse die uit ballingschap in India is teruggekeerd. Zij laat zien hoe de Tibetanen hun leven voortzetten in de schaduw van de Chinese bezetting. Via Dolma leidt de reis naar Zuid-India, waar duizenden Tibetaanse monniken in een verzengende hitte eeuwenoude teksten bestuderen, langs een gevluchte Tibetaan in Kathmandu, die de opkomst van Nepalese maoïsten vreest. Iedereen droomt van hoe Tibet zou kunnen zijn.
Blauwvos. Novelle uit IJsland/ Sjón (De Geus, 2003, 127 p.) Van de tekstschrijver van Björk
Een zwakbegaafd meisje wordt gevonden aan boord van een vrachtschip dat in 1868 voor de kust van Reykjavik strandt. Ze is zwanger. Niemand weet wie ze is of waar ze vandaan komt. De wat wereldvreemde plantkundige Fridrik B. Fridjonsson ontfermt zich over haar. Er ontstaat een tedere relatie tussen hem en het meisje, waardoor ze zich buiten de gemeenschap plaatsen. De dominee ontzegt haar de toegang tot de kerk omdat zwakbegaafden de dienst verstoren. Fridrik zint op wraak. Als de dominee, die een fervent jager is, op de sneeuwvlakten achter een slimme blauwvos aan zit, lijkt die wraak zich te voltrekken.
Blauwvos is een wonderschoon staaltje van literaire kunst. ( ) De dichter Sjøn gaat als prozaschrijver net zo zorgvuldig met de taal om als in zijn poëzie. In dit magisch-realistische verhaal laat hij veel aan de verbeeldingskracht van de lezer over en gebruik daartoe een minimum aan woorden. Dat moeten dan wel de juiste zijn. En dat zijn ze. Die precisie geeft zijn novelle een kristal heldere schoonheid die je zelden tegenkomt. Marcel Otten in De Telegraaf
In een nieuwbouwwijk in de IJslandse hoofdstad Reykjavik wordt een menselijk bot gevonden. Het bot is afkomstig uit een nabij gelegen bouwput en hoort bij een lijk dat er al tientallen jaren schijnt te liggen. Rechercheur Erlendur en zijn collega's weten met hulp van archeologen en de stadsgeoloog de restanten van een menselijk lichaam vrij te leggen, dat misschien wel levend werd begraven. Een spannende zoektocht brengt de politie in de richting van vroegere bewoners van de buurt, waardoor een aantal gruwelijke feiten en gebeurtenissen komen bovendrijven - en dat terwijl Erlandurs dochter Eva Lind in een ziekenhuis om haar leven vecht! Na 'Noorderveen'* is dit de tweede, uitstekend vertaalde policier van deze IJslandse auteur. Met zijn filosoferende, gescheiden rechercheur met persoonlijke problemen past hij zeker in het rijtje van Scandinavische auteurs als Stieg Larsson, Henning Mankell, Karin Fossum en Liza Marklund. Dat misdaad in de ge?soleerde IJslandse samenleving een heel bijzonder karakter heeft, maakt het lezen van deze roman heel aantrekkelijk!
Een super spannend boek. Een échte aanrader!!! Verslááávend. Als je eraan begint, maak tijd om zonder al te veel hindernissen te kunnen blijven meespannen. Eerder ook al onder de indruk van 'Het koningsboek'.
Lois Pryce deed waar veel mensen van dromen: ze zegt haar baan op en gaat reizen. Ze besluit op haar motor van de meest noordelijke punt van Alaska tot de meest zuidelijke plek van Zuid-Amerika te rijden. Alleen en slechts gewapend met de Spaanse woorden voor voorzichtig en kaas. Misschien was Lois te weinig voorbereid, maar ze smachtte naar avontuur en wilde op ongewone plekken vertoeven, met ongewoon eten, ongewone smaken en onbekende talen. Ze kreeg wat ze wilde, en meer een verbazingwekkend avontuur waarin ze beren tegenkomt, smeergeld betaalt aan de grenzen in Centraal-Amerika, overnacht in een Mexicaans bordeel en een motorongeluk krijgt in de wildernis van Patagonië.
In de pers
Een vermakelijk boek Marie Claire
Een boeiend en erg humoristisch reisverslag van een vrouw met lef Chicklit.nl
Een persoonlijk boek vol spannende belevenissen. Een chick met pit AD
Haar schrijfstijl is luchtig, zit boordevol humor en leest lekker weg. Haar doorzettingsvermogen, de onafhankelijkheid en het lef dat Lois tentoonspreidt, dwongen bij mij bewondering en respect af. Lois Pryce weet hoe ze een goed verhaal moet vertellen en dat doet ze dan ook Vrouw.nl
In de eerste zin citeert ze Zen and the Art of Motorcycle Maintenance en dan ben ik eigenlijk al meteen verliefd. Vervolgens neemt ze je mee in ademloos gerebbel, helemaal van Anchorage naar Ushuaia. Al die tijd blijft het leuk! Promotor
Bomvol hilarische verhalen van een dame die onverbloemd verslag doet van haar avonturen Salt magazine
Voor liefhebbers van motorboeken: Lois onderweg is de vrouwelijke tegenhanger van Jupiters reizen. Lois Pryce is net als Ted Simon lekker eigenwijs en trekt haar eigen plan Wegener huis-aan-huiskranten
Heerlijk om te lezen. Een schitterend boek, niet alleen voor verstokte motorrijders, maar zeker ook voor mensen die houden van een vermakelijk boek over reizen in het algemeen Hiking-site.nl
Een verrassend aardig boek. De vrouwelijke invalshoek van Lois Pryce laat het verslag uitstijgen boven de kwalificatie meer van hetzelfde NBD/Biblion
101 Reykjavik is een ontspoorde komedie waarin Hlyn Björn zich bewust werkloos door het leven sleept met slechte satelliettelevisie en internet als geestelijke hoogtepunten. Zijn karakter grenst aan het onuitstaanbare maar vertoont ook vertederende trekjes. Met eigengereid gedrag rekent Hlyn genadeloos af met de burgerlijkheid van onze 'pauze in de dood'. Wanneer de warmbloedige Spaanse Lollo bij hem en zijn moeder intrekt, blijken zij meer te delen dan een passie voor flamenco. Hlyn zit klem in de driehoeksverhouding die ontstaat en zoekt naar een manier om zijn persoonlijke variant van het aloude zijn-of-niet-zijn-dilemma te overwinnen. Helgasons taaltrippende krachttoer werd internationaal met stormachtige kritieken ontvangen als een meesterlijk protret van de huidige zap-generatie. Iceland: Twelve Points
Persoonlijke mening: absoluut absurd! Soms hilarisch, maar overwegend pervers en grof. Grote stukken slechts diagonaal gelezen en zelfs niet helemaal uitgelezen. Kon het uiteindelijk niet meer opbrengen;o) Misschien 'n beetje à la Brusselmans (daar kan ik zelfs geen 3 zinnen van lezen).
Na een beroerte raakt een amateuractrice en de moeder van de schrijver haar spraakvermogen kwijt. Langzaam en onherroepelijk takelt ze af, steeds minder in staat te communiceren met wie haar lief is. Al in zijn recent verschenen essaybundel Schermutseling (3de druk) schreef Tom Lanoye over haar. Maar hij was nog lang niet klaar met zijn verhaal. Pas in Sprakeloos maakt hij de hele balans op. Die van zijn kleurrijke jeugd, van zijn worsteling met de liefde, van zijn conflicten met de kleine moederdiva, en ten slotte: van de strijd die zij, bron van leven en moedertaal, manmoedig voert, en waarin ze reddeloos en redeloos ten onder gaat - en de blijvende woede en pijn die dat oplevert.
In 1917 maakte Vaslav Nijinski op dramatische wijze een einde aan zijn fabelachtige carrière als danser en choreograaf. Hij keerde zich af van de werkelijkheid en hield dit vol tot zijn dood in 1950. Tijdens de eerste fase van zijn geestesziekte hield Nijinski een dagboek bij dat zijn intiemste bekentenissen bevat. Het toont ons de lijdensweg van een genie dat - evenals Nietzsche en Van Gogh - de grens van zijn creatieve visionaire vermogens heeft overschreden en ten onder gaat in de wereld van de onwerkelijkheid. Nijinski's Dagboek, bewerkt en uitgegeven door zijn vrouw Romola, getuigt van zijn hartstochtelijke liefde voor het leven en voor zijn medemensen. In bewogen visioenen is hij op zoek naar zijn creativiteit, naar God en naar zichzelf. Het succes van de roman Vaslav van Arthur Japin, waarin Nijinski de centrale figuur is, maakt dit Dagboek opnieuw actueel. Vaslav Nijinski werd in 1889 geboren in Kiev. Van 1909-1913 vierde hij triomfen in West-Europa met de Ballets Russes onder leiding van Sergej Diaghilev. Door zijn huwelijk met Romola kwam er een einde aan zijn met glamour en intriges omgeven relatie met Diaghilev.
Het reisverhaal van Willem van Rubroek, de Vlaamse Marco Polo : 1253-1255./ Ubertinus Devolder, Ronny Ostyn en Paul Vandepitte. Tielt, 1984
Het reisverslag van Willem van Rubrouck is van onschatbare waarde gebleken. Het verhaalt over het Aziatische binnenland en de Mongoolse samenleving in de dertiende eeuw. Wetenschappers raadpleegden het reisverslag regelmatig voor de kennis van het Verre Oosten. Vooral de accurate geografische beschrijvingen en de taalkundige gegevens wijzen op een enorme zin voor detail. De informatie over zowel de Mongolen als de overige volkeren die in Centraal-Azië leefden in de dertiende eeuw zijn belangrijk voor de historische etnografie. Willem van Rubrouck beschrijft hun levenswijze, hun mentaliteit en materiële cultuur, en dit op een ogenblik dat de Mongoolse maatschappij nog niet zo sterk beïnvloed was door de Chinese cultuur.
Het eerste deel van de reis ging vanuit Palestina naar Constantinopel. Daarna trok het reisgezelschap naar de havenstad Soedak en van daaruit reisden ze naar het kamp van Sartak. Deze stuurde hen door naar het kamp van Batoe. Na enkele weken werden ze opnieuw verdergestuurd, dit keer naar Möngke khan. Dit was het zwaarste gedeelte van de tocht, omdat het reisgezelschap regelmatig aan honger en koude leed. Bij het kamp van de grootkhan aangekomen, moesten Willem en zijn reisgenoten meetrekken tot de hoofdstad Karakoroem. Daar hield hij theologische discussies maar werd na enkele ontmoetingen met Möngke toch verplicht om terug te keren naar het Westen. Via het kamp van Batoe reisde Willem vele maanden door Klein-Azië terug naar de Syrische stad Aleppo.
Weg naar Frankrijk. Reisverhalen en impressies./ Bart Plouvier
Na dit boek gelezen te hebben, vertrek je zo! Zalig en zeer plastisch geschreven.
Bart Plouvier is een fervent reiziger en een begenadigd chroniqueur. Wanneer hij zijn lyrische pijlen op la douce France richt, zijn meest geliefde reisbestemming, ontstaan er verhalen die zeldzaam authentiek en sfeervol zijn. Bij deze reisverhalen beperkt Plouvier zich niet tot een beschrijving van de streken en landschappen die hij bezoekt, maar geeft hij ook in zijn observaties op verbluffende wijze blijk van een grondige kennis van de menselijke psyche. Hij zet de Fransen die zijn pad kruisen op een fijnzinnige en trefzekere manier neer. Zoals Van Gogh het zonlicht in zijn schilderijen ving, zo vangt Bart Plouvier in woorden de typische ziel van elke streek: de Elzas, Bretagne, Normandië. Elke streek heeft een eigenheid die door Plouviers pen tot leven wordt geroepen. De Franse keuken speelt een voorname rol in zijn proza. Geen wonder. Als oud-kok en restaurateur weet hij als geen ander de geneugten van het leven te appreciëren en te bezingen.
Op het hoogtepunt van zijn roem staakt de legendarische balletdanser Vaslav Nijinski zijn optreden, richt zich tot zijn publiek en zegt: Nu is het kleine paardje moe.' De rest van zijn leven, nog 31 jaren, brengt hij door zonder te dansen en zonder te spreken. De eerste echte superster die de wereld heeft gekend, een abrupt einde aan zijn carrière. Hij neemt afscheid van de werkelijkheid en leeft verder in zijn eigen fantasie. Hoe komt iemand tot zon beslissing en wat betekent dit voor de mensen om hem heen, zijn voormalige geliefde, zijn vrouw en dochtertje, en hun bedienden?
Drie ooggetuigen vertellen elk vanuit een volstrekt ander perspectief wat er zich voor, tijdens en na die noodlottige dag, 19 januari 1919, heeft afgespeeld: zijn echtgenote Romola, die als een tijgerin heeft gevochten om hem, de God van de dans, te veroveren. De legendarische Sergej Diaghilev, die alles in het werk heeft gesteld om Vaslav te vernietigen nadat deze hem als minnaar had afgewezen. En Vaslavs bediende, die uit de dramatische beslissing van zijn meester de moed put om ook zijn eigen leven radicaal om te gooien. Te midden van de puinhopen van de Eerste Wereldoorlog hoopte Nijinski de mensheid te kunnen bekeren tot de liefde. Als hij merkt dat hij niet gehoord wordt, zelfs niet door hen die van hem houden, sluit hij zich van de wereld af. Een daad van waanzin of van wijsheid?
Lissabon werd rond het jaar 716 veroverd door de Arabieren, die het hele Iberisch schiereiland in handen wilden krijgen. Met korte onderbrekingen zouden zij de stad tot 1147 in bezit houden. In dat jaar veroverde de eerste koning van Portugal, Alfonso Henriques, Lissabon met steun van Noord-Europese kruisvaarders die op doortocht waren naar het Heilig Land. Dat de christelijke strijders Alfonso hielpen, wordt door de historici algemeen aanvaard. Naar verluidt onderbraken ze hun reis vooral vanwege de beloning die hun in het vooruitzicht was gesteld: na de inname van Lissabon zouden ze de stad mogen plunderen. De corrector Raimundo Silva moet het manuscript van een historische verhandeling over deze episode redigeren. Uit ergernis over een paar onjuistheden in de tekst en ook omdat hij zich als corrector verveelt, doet hij iets ongehoords: aan de zin waarin gezegd wordt dat de kruisvaarders de Portugezen hielpen voegt hij het woordje 'niet' toe. De geschiedvervalsing wordt kort daarop ontdekt. Omdat het boek dan al gedrukt is, moet een toegevoegd erratum uitkomst brengen. Dat Silva niet ontslagen wordt, dankt hij aan zijn verder vlekkeloze staat van dienst. Wel krijgt hij een supervisor, Maria Sara, toegewezen, die voortaan zijn werk moet controleren. Spoedig blijkt dat Silva's daad ingrijpende gevolgen voor hem heeft. Maria Sara is geïntrigeerd door zijn verdraaiing van de feiten en spoort hem aan een geschiedenis van het beleg van Lissabon te schrijven waarin de kruisvaarders Alfonso niet te hulp kwamen. Silva gaat welgemutst aan het werk: voor het eerst in zijn leven is hij niet afhankelijk van andermans tekst. Met behulp van een anonieme verteller volgt Saramago de bevlogen corrector bij het schrijven van zijn boek. Hij wisselt daarbij Silva's overpeinzingen af met de passages die deze ondertussen op papier zet. De lezer wordt hierdoor deelgenoot van de problemen die Silva ondervindt bij de invulling van zijn personages én bij de prikkelende vraag hoe Lissabon in te nemen zonder de hulp van de kruisvaarders. Als halverwege het verhaal blijkt dat Silva en Maria Sara iets voor elkaar beginnen te voelen, keert het tij ten goede. De passages waarin Saramago met veel tederheid hun eerste fysieke toenaderingspogingen beschrijft behoren tot de hoogtepunten van het boek. Het verband tussen deze ontluikende liefde en het christelijke beleg van Lissabon is duidelijk. In beide gevallen moeten de betrokkenen barrières slechten om nader tot elkaar te komen en een gezamenlijke toekomst op te bouwen.
Madame Agnese./ Milena Agus (De Geus, 2009, 152p.)
Madame Agnese is een kleine geschiedenis over passie en magie een literaire novelle, die aan de prachtige zuidoostkust van Sardinië speelt.
In de buurt van Villasimius woont de vrijgevige madame Agnese, eigenaresse van een eenvoudig hotel aan zee. Ze zou rijk kunnen zijn als ze haar grond verkocht, maar vakantiedorpen aan de kust is het laatste wat ze wil. Geld vindt ze niet belangrijk geluk wel, maar juist daar wringt het. Zelfs de magie, waarin ze heilig gelooft, lijkt haar hierbij in de steek te laten. Madames voorliefde voor magie slaat over op het jonge meisje dat dit komische, ironische, maar soms ook verdrietige verhaal vertelt. Bij madame kan ze even vergeten dat haar goklustige vader is verdwenen en haar moeder daardoor het bed niet meer uit komt. Bij haar geniet ze van het verlaten witte kiezelstrand, de geurige mediterrane macchia, de hemelsblauwe zee, waarin ze om het hardst zwemmen en terug in madames hotel van haar zelfgebakken brood, overheerlijke frittata en verrukkelijke amandelkoekjes.
"Wie zich aangetrokken voelt door islamitisch extremisme, hoeft geen schurk te zijn. Kerim, de held uit de nieuwe roman van Sherko Fatah, heeft sympathieke trekken. Hij is oplettend, serieus en gevoelig. Schoonheid raakt hem evenzeer als het leed van dieren. Toch gaat hij in de fout. Hoe kan dat?
Fatah (1964), de in Duitsland geboren zoon van een Koerdische immigrant, reisde voor We gaan als het donker wordt naar het land van zijn vader. In de bergen van Noord-Irak ervaart hij het licht, de lange schaduwen, het stof, de stilte. Het zijn impressies die spanning in zich dragen, want de stilte is nooit vredig, maar altijd bedrieglijk en bedreigend. De mensen verstoppen zich, in hun huizen, hun bergen, ze leven in constante angst. Angst voor Saddam Hoessein, in het boek niet bij naam genoemd. Een van zijn grootste misdaden was de gifgasaanval op de stad Halabja, in 1988, die Kerim vanuit de verte ziet.
Steeds is er een oorlog, Kerim groeit ermee op en went er toch niet aan. Hoe onbegrijpelijk en verraderlijk die oorlog is, toont Fatah in indringende scènes. Zo ontwaart de jongen Kerim op een mooie dag een helikopter. Die pikt een groepje boerenvrouwen op en Kerim wil mee, hij zwaait. Wat is hij blij als de helikopter terugkomt. Maar dan gaat het luik open. De vrouwen vallen eruit. Gedaan is het met hun leven, en met de onschuld van het zomerse landschap.
De terreur is overal en Kerim leert snel dat hij er niet over mag praten. Ook niet over de hond die een hand uitbraakte, een hand met een beringde vinger. Kerims ouders willen hem de waarheid niet vertellen, maar de lezer concludeert dat de hond de hand van een lijk heeft afgebeten, een lijk dat op straat lag een bomaanslag. Zo blijft Fatah dicht bij het perspectief van het verschrikte kind. En later bij dat van de gedesoriënteerde jongeman. Intieme emoties als angst en droefheid drukt hij voortreffelijk uit, terwijl hij toch afstand tot zijn hoofdpersoon houdt. En die houdt weer afstand tot anderen.
Al snel vervreemdt hij van zijn ouders, die hem niet helpen, die in de zaak opgaan, een eethuis aan de weg. Ook van zichzelf vervreemdt hij. Kerim heeft een hekel aan zijn lichaam, dat dik en onhandig is. De door de oorlog opgewekte haat zet zich vast als zelfhaat en als een oosterse Dostojevski laat Fatah zijn held steeds dingen doen waar hij zich schuldig over voelt. Het verraad van een oom is zijn eerste zonde. Gigantisch is daarom de behoefte aan verlossing. Bij de jihadstrijders, die de inmiddels 16-jarige ontvoeren, vindt Kerim wat hij zoekt. Een charismatische leraar brengt hem zelfrespect bij en tegelijk de onderwerping aan een hogere macht. Kerim vermagert, hij verzoent zich met zijn lijf en met zichzelf. Maar niet voor lang, want ook hier laadt hij schuld op zich. Pas in de laatste hoofdstukken onthult de auteur ons de misdaden waaraan Kerim heeft meegedaan. Hij is dan al in Duitsland. Maar dat vrije land bevrijdt hem niet. Juist in Germania bespringt het verleden hem en nu is hij echt een slachtoffer, met alle tragiek van dien.
De hoofdstukken tussen Kerims jeugd in Koerdistan en zijn vroege dood in Duitsland kan ik overslaan. Ze gaan over een gevaarlijke vlucht naar Europa en ook de schrijver had ze weg kunnen laten. Want meer dan avontuur hebben zij niet te bieden, terwijl Kerims innerlijke strijd, zie het begin van het boek, zie het eind, zoveel interessanter is.
De jonge migrant in Berlijn heeft het geweld afgezworen, maar zijn gelovigheid groeit. Vergeleken met de oppervlakkigheid van de Duitsers om hem heen klinken de woorden van de leraar diepzinniger dan ooit. Kerims probleem is: hij weet dat geloof (lees: islam) en geweld met elkaar zijn verstrengeld. Een fatale verstrengeling.
Grimmig schetst Fatah in die Berlijnse hoofdstukken de subcultuur van immigranten uit de Arabische wereld. Ze doen aan straatroof en afpersing, de ontwortelde jongens in Fatahs boek, en hun door hun wandaden gevoede verlangen naar zuiverheid drijft hen in de armen van radicale leiders. De details van het daar weer uit voortvloeiende geweld bespaart Fatah ons net zo min als die van het geweld in Irak, toen Kerim nog een jihadstrijder was. In één terugblik bewerkt hij op een computer de beelden van het doden van dorpsbewoners. Keer op keer zagen ze Mukhtar de rij geboeide, neergeknielde mensen aflopen, telkens opnieuw greep hij er een van achteren onder de kin, trok het hoofd omhoog en sneed de keel door. Ze bewerkten de geluiden eronder: van de ontzetting, het gorgelende kokhalzen van de stervenden, het borrelen en fluiten van hun adem die in bloed verstikte.
Niet alleen de computers die deze strijders gebruiken zijn modern. Ook de vervreemding die hen tot hun daden aanzet maakt hen eigentijds. Zowel in het verre Irak als in het nabije Duitsland. Dat versterkt de toch al zo sterke dreiging die van Fatahs proza uitgaat. Hier kun je niet omheen."
Verhalen uit de godenwereld van de Edda./Henk van Kerkwijk
In 30 verhalen worden de belevenissen van de Noorse goden, reuzen, dwergen, elfen, kabouters en andere 'vreemde' wezens beschreven, vanaf de schepping tot aan de ondergang van de wereld. Hun vrijpartijen, ruzies en feesten worden boeiend weergegeven. Duidelijke verhaalstructuur. De tekst is niet gemakkelijk door een overvloed aan Noorse namen (worden in een woordenlijst achter in het boek verklaard), karakters en ingewikkelde verhoudingen. Soms lijken de personages wel op mensen met al hun (on)hebbelijkheden. Er zit een goede karakterontwikkeling bij de hoofdfiguren. Getitelde hoofdstukken, overzichtelijke bladspiegel. Zeven sprookjesachtige zwart-wit tekeningen vullen de tekst aan en geven de sfeer goed weer. In rode en groene tinten uitgevoerde omslagtekening van de godin Freya op haar zwijn. Belettering in de kleuren rood-wit-groen. Geschikt voor jong en oud vanaf ca. 12 jaar. - O. Middelink-Zwanikken.
Berlijn - Moskou. Een voetreis./ Wolfgang Büscher (Atlas, 2004, 222p.)
Wolfgang Büscher is te voet van Berlijn naar Moskou gelopen. In zijn eentje, bijna drie maanden lang. Hartje zomer is hij de Oder over gestoken, aan de Russische grens heeft hij najaarsstormen meegemaakt en vlak voor Moskou de eerste sneeuw. Büscher leert mensen en plaatsen kennen, hij vertelt over een Poolse gravin die een van de meest geheimzinnige figuren uit de Tweede Wereldoorlog was; over de smokkelaarsters met wie hij de Wit-Russische grens oversteekt; over de Siberische yogi die hij in Minsk ontmoet; over een Russische vriend, die hij naar de verboden Tsjernobylj-zone begeleidt; over een priester uit Smolensk die hem naar een mysterieus woud met rode toverbomen stuurt; over merkwaardige ontmoetingen vlak voor Moskou, en over een nachtelijke strijd. Natuurlijk stuit hij ook op spookbeelden van de recente geschiedenis. Berlijn-Moskou is een avontuurlijke reis, een kleurrijk, levendig en prachtig verhaal over dit voor velen onbekende gedeelte van Europa.
NBD|Biblion recensie Wolfgang Buscher reisde voornamelijk te voet van Berlijn naar Moskou. Zijn tocht duurde 82 dagen en verliep in primitieve omstandigheden. Helaas vermeldt hij niet in welk (recent) jaar alles plaatsvond*. Buscher beschrijft wat hij zag en meemaakte in die andere wereld: marginale figuren, dorpen zonder verharde wegen, paden die doodlopen in een wei, paarden op de snelweg, eten dat gelijkt op concentratiekamprantsoenen, herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog en de Stalintijd (o.a. het bos van Katyn, waar in 1940 duizenden Polen gruwelijk vermoord werden door de Russen). Hij noteert mentaliteitsverschillen en dingen zoals het verschil in spreektempo tussen Wit-Rusland (traag) en Rusland (snel). Na een onzeker zwerverbestaan volgt in Moskou het omgekeerde: verwenning door een zekere Aleksandr, rijk en machtig, met een limousine die op een aparte rijstrook mag rijden. Het verslag leest als een roman, mits je de geschiedenis kent. Twee dingen ontbreken: een woordenlijstje, want niet elke lezer weet wat soljanka, oblast, igoemen, vostotsjnik en andere Russische begrippen inhouden en een routekaart, want vele plekjes vind je in geen enkele atlas. Doordat er ook geen enkele foto instaat, heeft het boekje een monotoon uitzicht.
Japan, 1868. Hana is nog maar zeventien wanneer haar echtgenoot het leger in gaat en zij alleen achterblijft. Al snel wordt haar huis geplunderd door vijandige soldaten en moet ze vluchten voor haar leven. Ze vindt uiteindelijk onderdak in de Yoshiwara, de Stad Zonder Nacht. In die beruchte rosse buurt van Tokio, waar drieduizend courtisanes leven, moet ook zij haar lichaam te koop aanbieden om het hoofd boven water te kunnen houden. Daar ontmoet ze Yozo, een avonturier en briljant zwaardvechter die zich als ontsnapt krijgsgevangene schuilhoudt voor de autoriteiten. Nergens kan dat beter dan in de Yoshiwara. Al snel bloeit er een voorzichtige liefde op tussen Hana en Yozo. Maar beiden verbergen een geheim dat zo verschrikkelijk is dat het hun leven in gevaar kan brengen... De courtisane en de samoerai is gebaseerd op waargebeurde historische gebeurtenissen en vermengt feiten en fictie, spanning en sensualiteit in een episch verhaal over liefde in tijden van oorlog.
Sprakeloos./ Tom Lanoye
