tijdens de praatronde afgelopen dinsdag kwam er een heel debat naar boven over eenden naar boven. papa eend was mooier, zei de ene, nee mama is mooier, zei de andere. vele dingen werden in vraag gesteld en ik besefte dat ik hier iets mee moest doen.

op donderdag plande ik dus een exploratietocht 'op bezoek bij meneer en mevrouw eend' met mijn kleuters.
even verderop loopt de Jeker door en daar verblijven erg veel eenden.
ik had gezorgd voor vergelijkkaarten van pluimen en dierensporen, voedselzoekkaarten, loepen en andere onderzoeksmaterialen.

het viel me op dat de kleuters niet enkel bezig waren met onderzoeken, maar ook aandacht hadden voor de plek op zich.
veel kleuters komen hier langs door en hebben dit plekje vaak niet eens gezien. klein maar een erg mooi stukje natuur.
de verwondering kwam dan ook naar boven dat de eenden een mooi huis hadden, zo in de stad.

we bespraken waar we woonden, en hoe het kwam dat er in de stad toch nog plekjes waren met natuur waar weinig mensen kwamen.
Ja, papa en mama gaan de hele dag werken, hoor je dan. en dat is een goede opmerking voor een kind van 5 jaar. ze hebben gewoon geen tijd meer om te genieten van kleine dingen zoals deze. onze kinderen zien ons voorbeeld.
het is jammer dat te zien, want we vergeten onze kinderen te leren dat we ook moeten genieten van wat we rondom ons hebben; de kleine dingen zijn vaak de mooiste dingen.

als juf is het goed dit te zien bij je kleuters, zodat je er zelf een kleine insteek op kan geven wanneer nodig. als juf geniet, genieten de kinderen mee. uiteraard nemen kinderen zulke ervaringen mee naar huis.

aangezien ik volgende week nog een week stage heb, ga ik ongetwijfeld nog vele mooie momenten meemaken met mijn kleuters...

Moederdag, het is een hele belevenis voor de maatschappij.
Veel reclame op tv, veel aanbiedingen voor mama.

De kleuters maken steevast elk jaar een geschenkje en oefenen op een versje.
En zoals de traditionele juffen het wensen, allemaal hetzelfde werkje en drillen tot ze het versje vanbuiten kennen.

Waar zit dan nog de betekenis?
Voor Levensbeschouwing is het belangrijk ook hier bij stil te staan. Waar vinden de kinderen nog de echte waarde in? Wat betekent moederdag voor hen?

Tegenwoordig wordt er meer een stempel van gemaakt; de stempel van: mama krijgt een kadootje.
Er wordt met de kinderen niet meer gebabbeld over de waarde van hun mama, waarom we ze vieren en vaak is er ook een gemis van eigen mening in de keuze van eren. Kinderen worden geduwd in het maken van hun knutselwerkje maar wat zit er van henzelf in?

Hun eigen gevoel is een beetje zoek, het 'fiere' over het 'waarom' we mama graag een geschenkje geven is vaak geen besef meer voor de kinderen.

Als juf heb ik er ook proberen bij stil te staan, waarom we dat nu doen, dat knutselen en een versje of lied leren.
Het geschenkje was met invulling van eigen gevoel en de nodige aandacht van wat zij zelf zouden willen voor mama.
Ze mochten kiezen wat we deden, een vers of lied, naar hun eigen zin. De betekenis van hun mama en de eer die we haar wilden toekennen kwam daardoor sterker naar boven.
-> de kleuters wisten wat ze effectief bezig waren, het was geen 'opdracht'!!!


En wat is er als mama mooier ( en dan spreek ik uit ervaring!) dan je kindjes die je vol liefde iets toestoppen dat helemaal vanuit hun hartje komt?? Niets, dat is het beste wat je een moederhart kan geven, en dat heeft niets te maken met schoonheid van het geschenkje maar de liefde en creativiteit van je kinderen. En daar is in het traditioneel onderwijs nog wat meer oog voor nodig....

Dat is een belangrijk stukje om je kleuters mee te geven!

Deze week in het nieuws: een man van 25 vermoordt zijn vrouw en 2 jonge kindjes.

Het eerste dat ik hierbij dacht was: wat moet die man toch bezield hebben om zoiets te doen?
Vreselijk moet die zich gevoeld hebben, radeloos, besluiteloosheid. Woede?

Welke gedachten had hij toen hij dit deed, voelde hij zich opgelucht nadien? Of juist niet?

Ik vroeg het mij toch af, wat antwoordt je een kindje in jouw klas als er een vraag over komt?
Moeilijk bespreekbaar, hoewel ik het toch zou proberen. In eerste instantie moet ik dan als juf mezelf eens afvragen wat ik ervan denk. Kan je de vragen invullen die ik hierboven stelde? Nee, allicht kan alleen hij dat, als hij het zelf al weet.

Door het feit dat er 2 jonge kindjes in het spel zaten hield het mij toch wat bezig.
Ik kwam tot het besluit dat die man simpelweg zijn geloof moest verloren hebben. Zijn hele geloof moest in alles wel verdwenen zijn, anders zou je toch nooit zulk een uitweg zoeken? Hoelang zat hij al met radeloosheid voor hij deze drastische beslissing nam?

Dit gebeurt toch niet op 1 dag van down voelen?

Maar daar zit het 'm nu net, denk ik.
Zijn wij altijd attent voor de signalen die uitgezonden worden? Van mensen om ons heen? Van onze naaste omgeving? Van onze kleutertjes of leerlingen?

Ik ben er mij wel van bewust nu dat sommige dingen al vroeg gesignaleerd kunnen worden, wanneer we er ons voor open zetten en niet enkel met onszelf bezig zijn.

In de huidige samenleving zijn de meeste mensen enkel met zichzelf bezig waardoor ze niet zien wat er in hun omgeving en met hun naasten gebeurt.
Als juf in wording vindt ik dat eraan moet/kan gewerkt worden. Dat begint in de klas. Door het niet onverschillig te laten wat je in de kinderen ziet gebeuren en dit 'bespreekbaar' te maken op een of andere manier kan je hier al meer openheid voor creeëren.
-> ook kinderen kunnen soms hun 'geloof' verliezen en eronderdoor zitten. Als juf is het een opvoedende taak om hier vroeg bij stil te staan en er samen mee om te gaan.

Nu, natuurlijk laat ik dit nu evident klinken. Niet iedereen heeft evenveel'voeling' met lichaamstaal en subtiele signalen die vanuit de medemens komen.
Ik ben hier erg attent op, kan me er zelfs niet voor afsluiten en zou nog minder dit kunnen laten voorbijgaan zonder er iets mee te doen. Het minste dat een kind voelt, denkt, stemming het heeft, komt dit ook bij mij binnen.

Als juf en als persoon denk ik vanuit mijn buik. Mijn buikgevoel is altijd juist en ik kan en mag dit niet, nooit negeren. Diep vanbinnen wist ik dit al, maar laat me( vooral als het op presteren aankomt) toch soms mijn buikgevoel onderdrukken door invloeden van buitenaf die me doen twijfelen aan mezelf.

DUS: moest dit door een kleuter aangekaart worden, zou ik dit zeker niet negeren. Ook hier valt in zekere zin over te reflecteren met je kleuters, hoewel veel vragen niet ingevuld zouden worden.
En ten tweede, het kan al eens voorvallen dat er een kleuter in je klas zit die zich net zo besluiteloos, radeloos,... voelt als die man zich voelde. Het is de kunst dit tijdig op te merken en je hebt er iets mee te doen.

Hoe zou ik met mijn kleuters aan de slag gaan binnen een kerk?

Een eerste indruk is veel. Ook wanneer een kleuter een kerk binnenkomt komen er allerlei indrukken dimpressies op hem af.

Het is belangrijk om die te laten verwoorden binnen de klasgroep.
- Wat is het eerste dat je zag toen je binnen kwam?
- Wat valt je het eerste op nadat je eens bent gaan rondkijken?
- hoe voel je je in deze kerk? geeft je eeen fijn gevoel of eerder een vreemd gevoel en waarom?
- wat zien jullie in de glasramen? wat zou het verhaal kunnen zijn? wie herkennen we?


Bij het vertrek is een belangrijke vraag: wat neem je mee naar de klas in je gedachten?

Ik weet nog, toen ik in de lagere school zat, dat ik elke maand (als ik mij dat goed herinner) met mijn klas ging biechten in de kerk die naast onze school lag.

Het is een heel aparte ervaring.
Soms vond ik het een enge ervaring, want dan wist ik dat ik bijvoorbeeld mijn zusje had geplaagd en dan had ik schrik om te gaan biechten. Maar ik vond altijd wel iets, ik ging erover nadenken en deed na een tijd erg mijn best om geen 'stoute' dingen te doen zodat ik ook niets moest opbiechten.

Conclusie: zoiets doet een kind ALTIJD nadenken. Wat had mijn juf kunnen doen, volgens mij, om het enge wat te verzachten voor mij en ogenschijnlijk ook andere kindjes?
-> napraten over deze gebeurtenis.  Laten verwoorden hoe dit voor jou aanvoelt. Vaak is dat al voldoende om de dingen helder of beter te ervaren of te bekijken.

Kinderen kunnen hier erg verschillende ervaringen opdoen, het is een belangrijk stuk in hun 'cultuur' zoals ik het noem. Zelfs al is een kind niet gelovig. Dan nog beleeft het een ervaring, van welke aard dan ook.

Ik bezocht de Basiliek in Tongeren.
Het is een grote kerk met een prachtige binnentuin en kleine kappelletjes aan vast.

Als tiener kwam ik hier met mijn beste vriendin mediteren tijdens de examenperiode omdat het ons tot bezinning bracht. We gingen dan zitten op de grote platte steen in het midden van de tuin en kwamen tot een rust-moment.

Wat valt me op in deze kerk en waarom bezocht ik net deze kerk?

Er valt een ongelofelijke rust over me heen als ik er binnenstap. Het is alsof iemand op dat moment alle stress-momenten van mijn schouders neemt en zegt: " neem even tijd voor jezelf".

De bedarende sfeer en de overgave aan rust is overweldigend. Als je me vraagt wat ik in de kerk zelf zie, dan bedoel ik aan materiële aanwezigheid, dan zal ik geen uitgebreid verslag kunnen geven.
Daarvoor ga je ook niet naar een kerk.

In deze kerk, kan ik tot mezelf komen. In andere kerken is het anders. Ik trad in het huwelijk in de kerk in Riksingen en dat is ook een prachtige kerk, maar de Basiliek is speciaal....

Bij het verhuizen met mijn man toen we ons huisje kochten zijn we in de stad gaan wonen, dus woon ik dichter bij Mijn kerk...

Ik sta hier erg postief tegenover.
Tijdens stagemomenten waar ik Godsdient-momenten benutte, kwam ik steeds tot een prachtig resultaat.

Het draait niet enkel om de waarden die het meegeeft.

Voor mij is het ook een moment om even in ons zelf te keren en om even in ons zelf te kijken. verinnerlijken, leren begrijpen van ons en onze naasten.
Net dat tikkeltje verder gaan om ons en onze naasten intens te leren kennen, begrijpen en er mee te leren omgaan.

bijvoorbeeld...
 In mijn stage 2 jaar geleden werd mij gevraagd rond gebeden te werken.
Omdat ik er geen klassiek dreunlesje van wilde maken gooide ik het over een geheel andere boeg dan de  leerlingen gewoon waren. we gingen eerst ontdekken wat een gebed nu eigenlijk was, ontleding van zinnen met hun betekenis om daarna tot de kern van mijn les te komen.
-> We gingen allemaal een eigen gebedje maken vanuit ons eigen gevoel met een eigen betekenis.

Ik was benieuwd naar de resultaten, van sommigen verwachte ik meer dan van anderen, bepaalde leerlingen zouden niet veel gevoel durven erin stoppen. Dacht ik.
-> de resultaten?

Schitterend! Ik had echt een brok in mijn keel, zelfs de grootste monden van de klas hadden een prachtig en heel persoonlijk gebed/gedicht geschreven. Het was echt ontroerend en de sfeer van kaarslicht in de klas maakte samen met de gemoedelijke, heel aangename sfeer op dat moment in de groep hebben zulk een indruk op me nagelaten. Op dat moment dacht ik, hier heb ik niet enkel mijn lesdoel bereikt maar zoveel meer.
Dit was geen Godsdienst les meer, het was een persoonlijk klasmoment geworden.
En dat is Godsdienst geven voor mij.

Godsdienst: onderwerp uit het leerplan

Ik heb gekozen voor het onderwerp “ik voel me vandaag zo…”.

Waarom heb ik hiervoor gekozen? De dag van vandaag worden kinderen extra veel blootgesteld aan gevoelens. Meer dan vroeger. Een voorbeeld hiervan zijn de vele scheidingen de dag van vandaag. Kinderen worden niet meer zo afgeschermd zoals vroeger en leren dus veel nieuwe emoties en de gevolgen van het uiten van bepaalde emoties bijvoorbeeld een woede uitbarsting: wat zijn de gevolgen? Hoe zie je dat iemand boos/ droevig is?

Daarom vind ik het belangrijk voldoende tijd te spenderen  rond dit onderwerp.

Aangezien het onze taak is om de kinderen vertrouwd te maken met Jezus en de Bijbel is dit een ideale combinatie.

We maken de kinderen gevoelig aan elkanders emoties en waar die vandaan komen. Tegelijk vragen we ons af: hoe voelde de blinde man zich? Hoe voelde de lamme zich?

Welke emoties droeg Abraham met zich mee tijdens zijn tochten?

Hoe gedroeg hij zich daardoor?

Het zet kinderen aan tot denken en naar zichzelf kijken.

Hoe doe ik als ik blij ben? Hoe doe ik als ik droevig, gekwetst ben?

Zo leren ze ook hun klasgenootjes beter kennen.

Oei, hij kijkt droevig, wat zou er zijn?

Jezus voelde zich af en toe ook droevig? Jezus had allerlei gevoelens, dus het is niet erg als we af en toe droevig zijn…

Ze leren Jezus op een heel andere manier kennen.

Heel belangrijk hierin is dat kinderen leren praten. Praten over dingen die ze waarschijnlijk diep wegstoppen omdat ze beschaamd of bang zijn. Iedereen gaat hier anders mee om. Hoe reageer jij als een vriendje boos op je is?

Hoe reageert iemand anders?

Wat deed Jezus met zijn woede?

Praten is iets wat we leren. Praten over gevoelens is zeer moeilijk, afhankelijk van je openheid ook. Het is belangrijk dat leerlingen leren hiermee omgaan op een vertrouwde manier.

 Ellen M 1ALO

Het land onder de regenboog – Nico ter Linden

Ik heb gekozen voor de verhalen uit het Oude Testament omdat dat de beginverhalen zijn.

Toen ik hoorde dat het een Bijbel van Nico ter Linden moest zijn was ik verrast.

Stond in elke kinderbijbel niet dezelfde essentie?

Ging achter elk verhaal niet dezelfde betekenis schuil?

Om dat te ontdekken moesten we het dus lezen.

Tot mijn grote verrassing moest ik mijn idee snel aan de kant schuiven.

Dit was zeker niet een kinderbijbel zoals mijn kinderbijbel (Woord voor Woord van Karel Eykman en Bert Bouman).

Het boek is zeer vlot geschreven en is in een mum van tijd uit.

Ik hing echt met mijn neus diep in het boek, en dat wil duidelijk zeggen dat het zeer goed geschreven is.

De verhalen uit het Oude Testament worden stapje voor stapje  verwerkt in een ander verhaal van het Oude Testament en het is zeer goed te volgen hoe de geschiedenis evolueert. De wijze van vertellen maakt dat de kinderen goed de verhalen kunnen linken aan elkaar. Want eigenlijk is de bijbel 1 groot verhaal met als tussendoortje nog meer verhaal.

Dit boek zou heel leuk zijn om voor te lezen in de klas.

De leerlingen kunnen hier vlot over reflecteren omdat het verteld wordt met heel veel emoties en diepgang. Het komt regelrecht uit de leefwereld van kinderen. De gebruikte personages vertellen eerlijk wat ze denken, wat ze voelen.

Het geloof wordt getoond op een eerlijke manier.

Soms kan er twijfel zijn, soms ook niet. Het geloof heeft ups en downs maar komt altijd terug boven. Dat heeft als weerslag dat kinderen begrijpen dat ook zij af en toe kunnen twijfelen en dat het kan. Ze hoeven zich er niet om te schamen.

Abraham verloor zijn geloof maar vond het terug.

Het volk verloor hun geloof in Mozes en dus ook in God, maar vond het ook terug.

Kinderen kunnen hun emoties terug vinden in de verhalen en ontdekken dat de Bijbel eigenlijk ook een stukje van hún leven is.

Dat schept vertrouwen. Vertrouwen in de verhalen en dus ook vertrouwen in de Bijbel.

Het zijn verhalen die de kinderen gemakkelijk zullen navertellen.

Al dan niet op hun eigen manier. Daaraan zie je dan weer dat ze begrijpen wat ze gelezen hebben.