Ik ben al bijna een week weer thuis, in het ijskoude België, en wat voelt dat raar! De wereld is blijven stilstaan en ik heb een groot avontuur meegemaakt. Ik ben gegroeid in mezelf, heb dingen gezien en meegemaakt die ik nooit meer zal vergeten, ik heb mensen leren kennen die me enorm veel geleerd hebben,... En nu ben ik weer thuis. Gewoon. Hetzelfde als voor ik vertrok.
Vorige week liep ik nog rond in bikini om nog last-minute aan mijn kleurtje te werken, hier kan je zelfs niets van mijn kleurtje zien omdat dat helemaal ingeduffeld ben. Toen ik vetrok uit Suriname was het 40 graden in de schaduw, zondagochtend was het zo maar eventjes -5. Wat een temperatuurverschil. Wel tof dat er voor sneeuw gezorgd was, zodat ik daar ook nog even van kon meegenieten.
Het afscheid uit Nickerie verliep zonder al te veel zichtbare tranen, ik besefte nog niet goed dat ik weg moest en zij hadden al weer nieuwe stagiaires om op te letten. Ik kreeg wel een heel leuk afscheidscadeau van het centrum: een pop met een gebreid kleedje aan met het motief van de Surinaamse vlag. Dan moest ik met al mijn bagage de taxi in en reden we weg. Veel stagiaires uit Nickerie gingen met me mee naar Paramaribo om op trip te gaan (en om mij uit te zwaaien, uiteraard, haha). Vrijdag zijn we met z'n allen iets gaan eten bij een Italiaan waar je zelf je gerecht kon samenstellen. Super gezellig. De Belgen en de Nickerianen waren allemaal mee. Daarna zijn we nog iets gaan drinken en gingen we naar la Caff. Daar heb ik afscheid genomen van de stagiairs uit Nickerie, we zien elkaar nog wel terug...
De volgende dag ging sneller voorbij dan ik had verwacht, gelukkig maar, want wachten tot het tijd is om te vertrekken is niet mijn ding. Op de luchthaven ging ook alles goed vooruit en vrij vlot. In totaal hadden we geen noemenswaardig overgewicht (bizar), dus konden we gemakkelijk door controles. Eerst geef je je bagage dus af, daarna moet je naar immigratie voor paspoortcontrole en ticketcontrole. Daarna gaat je handbagage door een scanner en wordt die opengemaakt en even doorzocht. Dan kom je in een ruimte met winkeltjes en kocht ik voor thuis nog een fles borgoe rum, Surinams finest, en bananenchips en pindakoekjes die in het vliegtuig een beetje verkruimeld zijn geraakt maar de smaak achteraf was nog lekker. De vlucht verliep vlot, ik heb 4 uur aan een stuk kunnen slapen en voor de rest van de tijd heb ik een filmpje gezien en lekker gegeten. Ongelofelijk, maar waar.
In Nederland geland, verliep het moeizamer. Als je het vliegtuig uitstapt, kom je in die konijnenpijp al politie en een drughond tegen. Dan schuif je aan voor paspoortcontrole, ticketcontrole en klein interview (wie ben je, wat heb je gedaan in Suriname, wat studeer je, waar woon je, ... ) het leek een beetje op een speeddate zonder gevolgen. Dan wordt je handbagage gescand en ook jijzelf gaan door het poortje. Als je pech hebt, moet je door het grote apparaat dat helemaal rond je gaat en wordt je handbagage ook handmatig gecontroleerd. Daarna kan je je bagage ophalen en voor je buiten mag wordt ook die door de scanner gehaald (en eventueel ook handmatig gecontroleerd). Dan kan je eindelijk buitenstappen en in de armen van je geliefden springen... Dat is het allerleukste aan reizen: het weerzien.
Ik heb een fantastische reis gemaakt en het een hele leuke stage achter de rug. Ik heb geen moment spijt van mijn keuze om 4,5 maand weg te gaan. De tijd was zelfs te kort om alles te bereiken wat ik wilde.
Ik heb de laatste maand nog een Hindoestaanse bruiloft en een mohammedaanse begrafenis meegemaakt waar ik jullie nog niets over heb gezegd, schandalig. Hier heb je dus nog een volledig verslag over de gebeurtenissen.
Een Hindoestaanse bruiloft vind ik heel apart. Ik kwam aan en iedereen zat neer. Eerst werden we uitgenodigd om te komen eten achterin. We kregen allemaal een groot lelieblad. Dan werd er met een kan water rondgegaan en daarmee spoelden we ons blad. Daarna werd er eten opgeschept in het blad, rijst, dahl, aardappels, allemaal vegetarisch want dat is de gewoonte bij Hindoestaanse feesten. Je moet met je handen eten en dat lukt mij eigenlijk al perfect. Ik heb dan ook al flink geoefend de laatste 4 maanden.
We hoorden geluid en dat wilde zeggen dat de bruidegom eraan kwam. Hij wordt geëscorteerd door alle bruidsmannen en een hele fanfare. De bruidegom heeft een soort hoed op met slierten voor zijn ogen. Hij komt het terrein opgelopen en de vader van de bruid wast de voeten van de bruidegom. Daarna zitten vader en bruidegom te luisteren naar de pandit die van alles zegt. Ik zou niet weten wat want het is allemaal in Hindoestaans.
Na een hele tijd is het dan eindelijk tijd voor de bruid om naar buiten te komen. Ze had een prachtige sari aan. Ze liep voorbij de bruidegom in een soort rond tentje. Daar zat zij met enkele vrouwen en luisterden ook naar de pandit. Na dat gebeuren kwam de bruidegom, die tot dan op een stoel zat naast de tent en bediend werd, naast de bruid zitten. Ze luisterden samen naar de pandit en liepen dan 7 rondjes rond de valse boom in het midden van de tent. Tegen die tijd waren we 3,5 uur verder en had ik het gezien. Ik zat de hele tijd op een plastieken stoel en kreeg van tijd tot tijd drinken en een bakje met hapjes. Heel lekker allemaal, maar ik was zo moe. De ceremonie was nog (lang) niet gedaan, maar ik ben naar huis gegaan. Ik ben blij dat ik die ervaring rijker ben!
Vorige zaterdag dan was de begrafenis van de vader van Azeez, de manager van het Dankerscentrum. Tegen 14u gingen we er allemaal heen: de begeleidsters van het centrum en de stagiaires. Er zat enorm veel volk en het werd meteen duidelijk waar we moesten gaan zitten: bij de vrouwen. De klederdracht was wit en zwart en dit werd ook door bijna iedereen gerespecteerd. De ceremonie was al een tijd bezig maar we kwamen niet te laat, het is normaal dat je gewoon aankomt tijdens de dienst. Het is ook buiten te doen (alles is buiten te doen, het is gewoonweg veel te warm binnen in Suriname). Er werd veel gespeecht in alle talen, Arabisch, Hindoestaans, Sranantongo en Nederlands, iedereen nam afscheid op zijn eigen manier. Op het einde nam Azeez het woord. Hij opende de kist van zijn vader samen met zijn broers en nodigde iedereen uit om afscheid te nemen. Iedereen ging langs de kist en condoleerde de familie met een handdruk, kus of knuffel. Ik vond het een beetje vreemd om de man te zien liggen. Hij was bedekt in bloemblaadjes, alleen zijn hoofd kon je zien.
Nadat iedereen langs was geweest, werd de kist gesloten en opgepakt door de mannen. Hij werd een beetje verder weer neergezet, er werd gebeden (alle schoenen van de mannen gingen uit) en dan gingen ze verder naar de begraafplaats. Vrouwen mochten daar niet bij zijn omdat die wel eens onrein zouden kunnen zijn, ze zouden dus ongesteld kunnen zijn en dat is niet goed voor de overledene zijn weg naar de hemel. Er werd ook gevraagd aan alle aanwezigen om eventuele schulden bekend te maken zodat die door de familie afbetaald kon worden en zodat de weg naar de hemel vrij werd gemaakt.
Ik heb gehoord dat op de begraafplaats de overledene eerst met planken werd bedekt en dat dan het deksel er weer werd opgelegd. Daarna gooide iedereen zand of modder over de kist. Iedereen! En ze stonden allemaal zonder schoenen daar. Je moet je voorstellen dat de begraafplaats best modderig was en dat vele mensen een witte broek aanhadden. Het moet geweldig geweest zijn om te zien, maar ja, ik ben nog steeds een vrouw hé.
Mijn laatste week van mijn geweldig avontuur is bezig, zondag ben ik weer thuis. Ik heb mijn laatste zaterdag in Nickerie fijn gevierd. Anna en ik hebben baras gemaakt en die waren lekker! We hebben ze gedeeld met iedereen die naar het dankerscentrum is gekomen zaterdagavond. We hebben wat gedronken en gepraat en opeens stond Patty, een begeleidster, daar en nam ons allemaal mee naar het poolhouse. We kropen met 8 in de auto (en het is geen stationwagon of zo hoor, het was lekker krap maar supergrappig) en hadden een leuke avond. Ik heb verschillende mannen verslaan met sjotteren en die konden dat niet geloven dus daagden we continu weer uit. Ik moet zeggen dat ik een geweldige medespeler had die eigenlijk alles deed, maar toch
Tegen 5u kwamen we thuis en Roel, Anna en ik hebben nog even op de patio gezeten om de resterende baras op te eten en onze dorst te lessen, we zijn daarvoor nog door ramen geklommen en ik heb de slappe lach gehad. Onze wachter moest ook lachen met die gekke stoten van die rara bakras! Tegen 6u sliep ik en 20 minuutjes later belde Roel dat hij was gevallen met zijn fiets. Ik zeg dit omdat dat de laatste telefoon was die ik met mijn gsm heb gedaan. Toen ik de volgende middag opstond, was hij namelijk verdwenen, samen met mijn Belgische gsm, mijn fototoestel, 50euro, de waterkoker, een pot oploskoffie, een zak appels, een halve fles borgoe-rum en Emilies make-uptasje. (ondertussen heb ik ook gezien dat mijn zwart vestje en mijn dagcreme weg is... Rare dief). Er is ingebroken in ons huis tussen half 7 en 9u zondagochtend terwijl wij gewoon sliepen. Het engste is dat de inbreker in mijn kamer is geweest en onder mijn klamboe mijn gsms heeft genomen. Het domme van de hele zaak is dat hij met mijn Belgische nummer niets kan doen, ik helemaal geen belwaarde had op geen enkele nummer en dat hij mijn oplader van mijn fototoestel is vergeten en daardoor dus niets kan doen met het ding. De batterij was bijna leeg en hij overbelichte al mijn fotos. De dingen op zich kunnen mij niet veel schelen, alleen de fotos en mijn Belgische nummer met al mijn contactpersonen zijn wel jammerlijk weg. Ik denk dat ik die thuis nog ergens heb opgeschreven, anders kunnen jullie van mij binnenkort een mailtje verwachten met een oproep voor alle nummers! Jullie kunnen mij dus niet bellen op mijn gsm als ik weer thuis ben trouwens
Ik check en dubbelcheck vanaf nu alle ramen en deuren en zet overal kleine valletjes om zeker te zijn dat er geen nieuwe dief binnen kan komen want hij is gewoon door de achterdeur binnengekomen trouwens, die was niet op slot blijkbaar. Niemand die weet wie die niet dicht heeft gedaan (maar ik was het niet en ik ben wel de meeste spullen kwijt ). Nu ja, niemand doet dat expres hé. Zo zullen we maar denken.
De politie dat is nog een ander verhaal trouwens. Die kwamen kijken of er bewijzen te vinden waren en het eerste wat ze vroegen was: wanneer gaan we samen wandelen?. Ze kunnen niet verwachten dat ze dan stijgen in mijn achting, toch? Ik was best kwaad en heb hen erop gewezen dat ze in dienst zijn, maar daarom dat ze dus vroegen wanneer en niet voorstelden meteen te gaan. SERIEUS?! Ze hebben geen enkel bewijs gevonden, maar wisten wel te zeggen dat de VOK die op de buitenmuur was geschreven gewoon fuck in het Nederlands was. het zal wel -. Later die avond hebben ze Anna nog gebeld om gewoon wat te praten en misschien af te spreken. Anna had hen haar nummer gegeven om op te bellen als ze nog wat nodig hadden voor het onderzoek en dat heeft ze hen dan ook nog wel proberen duidelijk te maken. Hopelijk bellen ze volgende keer om te zeggen dat ze iets gerealiseerd hebben in verband met hun job We zien wel, ik heb in ieder geval geen hoop om mijn spullen terug te krijgen, of op zelfs maar een bewijsje daarvan.
Een heftige week om mee af te sluiten, dat mag gezegd worden. Gelukkig heb ik zo veel positieve ervaringen in Suriname meegemaakt dat dit mijn beeld niet volledig veranderd. Ik vind nog altijd dat ik een geweldige tijd heb gehad hier!
Ik ben dit weekend samen met Anna en Roel naar de Franse Tropen gegaan, Frans-Guyana, een buurland van Suriname en we hebben GENOTEN.
Donderdagmiddag kwam de taxi ons halen in Nickerie, na 4 uur te rijden waren we in Paramaribo en daar stond de taxi al klaar om ons verder te brengen naar Albina. Het was een hobbelige en een beetje een vermoeiende reis, maar alles ging vlot en er ging voor een keertje helemaal niets mis. In Albina zochten we eerst iets om te eten, we vonden een rotitent, en daarna speelden we nog een spelletje koehandel. In ons hotelletje sliepen ook Petra, Dave en hun zoon Bonito, het waren heel gezellige mensen en we zijn uitgenodigd in hun restaurant in Nederland. Dave heeft ook meegespeeld met het spelletje, maar heeft wel grandioos verloren (ik daarentegen heb gewonnen!)
De volgende ochtend staken we over met de kleine bootjes, geen stempel in ons paspoort dus, maar Anna had maar een single entry dus konden we niet met de veerdienst gaan. Maakt niet uit, als we er maar geraakten. Als eerste aten we in het tropische Frankrijk baguette met kaas en dronken we lekkere koffie. Jullie kunnen jullie er nu over verbazen en het kan inderdaad een beetje onnozel klinken, maar ik heb in 4 maanden geen lekkere kaas meer gegeten en al helemaal geen lekker brood, laat staan baguette, dus ik was daar enorm gelukkig mee.
Onze zakken lieten we staan achter de toog van de brasserie en we verkenden Saint-Laurent op ons gemak. We bezochten de gevangenis waar Papillon heeft gezeten en we zagen 'Petit Paris', al lijkt het niet echt op Parijs. In de middaguren haalden we onze zakken weer op en liftten we naar Saint-Jean. Liften is de normaalste zaak van de wereld in Frans-Guyana, dus geen nood, het was allemaal veilig, plus we waren met 3 waaronder een jongen. We hebben nooit meer dan 5 minuten moeten wachten op een auto en hebben veel nieuwe mensen leren kennen. In Saint-Jean hebben we lekker gegeten en wijn gedronken! 's Avonds sliepen we in 'Agami', bij een Spaans-Franse Furie, compleet met rokershoest en snor. We hadden onze eigen hangmatten bij en sliepen in een hutje van hout en palmbladeren.
De volgende dag liftten we terug naar Saint-Laurent om daar even naar de markt te gaan, lekkere Vietnamese soep te eten en dan door te liften naar Javueh. Er werd ons verteld dat het een Middeleeuws dorpje was en dat er op zondag een leuke markt was, niets van waar eigenlijk. Er was niet veel te beleven en misschien waren we wel gewoon te vroeg voor de zondagse markt... In ieder geval, we hebben in de supermarkt lekkere hapjes (kaas en wijn) gekocht voor in ons hangmattenkamp en hebben ons daar super geamuseerd WANT: er waren apen. En apen zijn grappig, zeker als ze met je willen spelen en al helemaal als je er nog eens mag mee spelen! Spidermonkeys waren het, zwarte apen waarvan hun staart op een extra arm lijkt (het heeft ook een soort vinger aan het uiteinde). Vooral Roel was gek van die beesten, hij praatte er babytaal tegen enzo, geestig om te zien.
Zondag, na de markt, liftten we terug naar Saint-Laurent. Het koppel dat ons meenam, stopte bij enkele houtsnijders, nu we daar toch waren... Echt mooi om te zien, alleen spijtig dat zo'n ding veel kost en veel weegt. Sja, je kan niet alles hebben. In Saint-Laurent weer de boot op naar Albina en van daar de taxi naar Paramaribo en dan naar Nickerie. Allen in 1 trek. Pfieuw. Vooral de bootsmannen waren erg opdringerig, ze wilden ons allemaal meehebben en pakten daarbij bijna onze bagage uit onze handen en zetten het al bijna in de boot. Niet normaal! Dat was het enige stressmomentje op de zalige trip. Spijtig dat ik niet meer tijd heb, ik zou zeker tot aan Cayenne gegaan zijn anders. Misschien ooit nog...
Ik heb mijn hele kerstvakantie in Botopasi en Paramaribo doorgebracht en ik moet je zeggen: Nieuw Jaar als het 38graden is, is een hele belevenis. Op 31 december beginnen de Surinamers flink te feesten op straat, de hele centrum is autovrij gemaakt en alle mensen komen op straat. Ze steken de hele tijd bombels af (lawaaimakend vuurwerk met veel rook maar zonder mooi licht of zo iets), maar daar verschoot ik al niet meer van. Ze zijn al een hele kerstvakantie vuurwerk aan het afsteken en bombels aan het proberen. Op oudjaar was het gewoon extreem veel. Van s ochtends tot s nachts, het hield niet op. Je kan het vergelijken met ons middernachtvuurwerk aan de kaaien van Antwerpen, maar dan de hele dag door zonder pauze. Er is geld in de lucht gestoken, dat is ongelofelijk om te zien. Vuurwerk is hier niet zo duur als bij ons wel, 2 meisjes hadden voor 100 SRD (ongeveer 25euro) gekocht en het geraakte maar niet op, we waren het bijna beu op het einde.
We zijn s middags dus naar de stad geweest om te gaan feesten in zomerkledij en het was heel hard aan het regenen. Ik heb mij er snel over gezet en heb gedanst in de regen, in zomerkledij en zonder koud te hebben! W A U W. Tegen 17u gingen we terug naar huis want we hadden afgesproken met de andere Belgische stagiaires dat iedereen een gerecht zou klaarmaken en we zouden dat dan met zn alles gezellig samen opeten. We waren uiteindelijk met 16 en hadden veel te veel eten natuurlijk, maar lekker en gezellig was het wel! Tegen 2u wilden we weer de stad intrekken, die ondertussen helemaal mistig was geworden van het afgestoken vuurwerk, het leek wel een spookstad. En al helemaal als je het centrum inkwam, bijna niemand was op straat buiten de stagiaires. We zijn nog langs zus&zo gegaan, een populair guesthouse, en daar was gelukkig wel iets georganiseerd waar veel volk op af is gekomen. Ik heb er met mijn blote voeten in het zand gedanst onder de sterrenhemel op Nieuwjaar, ongelofelijk. De sfeer was wel volledig anders dan als je bij ons ijskoud buiten staat en iedereen Gelukkig Nieuwjaar wenst, maar wat een ervaring.
Die avond duurde het feestje niet zo lang (om 4u was het afgelopen), maar de volgende avond was er nog een Nieuwjaarsfeestje op straat en de avond daarna zijn we naar discotheek Starzz gegaan waar PartySquad draaide om superleuk te feesten, dus ik heb me wel even kunnen laten gaan op de dansvloers.
Om uit te rusten zijn we voor Starzz overdag naar Leguana Park getrokken met zn vieren: Henrieke, Anna, Emilie en ik. Het plan was om naar White Beach te gaan, maar daar zat een gat in het net en daar mochten we niet zwemmen (vanwege de piranhas die je dan zouden komen bijten). Leguana Park is net zoals White Beach, maar dan zonder net en zwemmen op eigen risico, spannend! Haha, maar wij kennen geen gevaren als we geen wondjes hebben en zijn dus zoals echte helden het water ingegaan en hebben genoten. Alleen een beetje spijtig dat het nu regenseizoen is en dus af en toe moesten we even schuilen. Echt zonnebaden zat er niet in die dag, maar ja, genieten en uitrusten onder ons hutje des te meer. We hadden trouwens ook geen eten bij omdat we dachten daar wel iets te kunnen kopen, niet dus en daarom lieten de Surinamers hun gastvrijheid zien: we werden in ELK hutje uitgenodigd om een bord mee te eten. Ik stond aan het eind van de dag op ontploffen gewoon.
De ochtend na Starzz hadden we een afspraak bij Nelly, waar we onze eigen juwelen mochten maken tegen een spotprijsje. We hadden nog geen 2u geslapen, maar dat heeft me niet tegengehouden om mooie dingen te maken. Ik show het thuis wel een keertje, hoor!
Daarna zat onze vakantie er op en was het tijd om weer naar Nickerie te gaan. Een vakantie met een prachtige trip, shoppen, westers eten, taart, feestjes, kralen maken en heerlijk relaxen. Ik ben meer dan tevreden!
Hoj iedereen! Hopelijk hebben jullie allemaal een leuke Kerst gehad en zijn jullie nu klaar om 2009 vol goede moed te beginnen. Grappig dat het bij jullie 4 uur eerder Nieuwjaar is dan hier
Mijn kerstfeest was op zn minst apart, anders dan alle anderen. Ik ben namelijk, samen met 10 bekenden en 25 onbekenden, naar het binnenland geweest en best wel ver. We vetrokken uit Paramaribo met 2 bussen naar Atjoni. Het is een rit van 4 uur over de bauxietweg. Het had geregend dus we hadden geen last van opvliegend rood stof, maar de weg lag er daardoor slecht bij en dus hadden we wel last van hobbels en bobbels. En ik die dacht dat ik kon slapen onderweg Na bijna 3 uur rijden moest onze bus stoppen, er was iets mis. We hadden een olielek en de olie stroomde er letterlijk uit. Onze buschauffeur heeft het eerst zelf proberen maken, maar had geen succes. We moesten dus met zn allen in de anderen bus. Wij zaten met 36 én best veel bagage in een bus voor 30 (Surinaamse normen, dat wil zeggen als de stoeltjes in het gangpad ook uitgeklapt zijn en er dus niemand meer door kan, kunnen er 30 mensen in de bus). Gelukkig waren er een paar kinderen bij die op de schoten van de mamas en de papas konden gaan zitten en zijn koelboxen ook een goede zitplaats.
De buschauffeur reed even roekeloos als voorheen en dat was niet zon goed idee, hij ontweek op een bepaald moment een put door heel hard aan zijn stuur te draaien op de rand van de weg. Resultaat? Wij vlogen bijna overkop en belandden naast de weg, we zaten vast. Surinamers zijn behulpzame mensen en de volgende auto die langskwam met een trekhaak en een touw, was zo vriendelijk ons even te depaneren. We konden weer verder.
Uiteindelijk bereikten we Atjoni 2uur later dan gepland, maar no span, dat is niet erg. We laadden alles in de korjalen (onze bootjes), deden onze ponchos aan, want ja hoor, het begon te regenen, en kropen gezellig bij elkaar op de houten plankjes. Botopasi is 2 uur varen over de Surinamerivier. Onderweg komen voorbij dorpjes waar vrouwen en kinderen in het water werken en spelen, we komen ook voorbij Isadou (daar ben ik geweest met Bert, Jelle en hun ouders) en we gaan door prachtige soelas, stroomversnellingen. Overal in het water liggen grote stenen, je moet de rivier goed kennen om ze allemaal te ontwijken. Ik had wel vertrouwen in onze bootsman, ook al bood hij ons Parbo aan en deed hij zelf vrolijk mee. Toen mijn kont niet houteriger kon worden, zag ik het bordje Botopasi Hotel. Uitstappen, uitladen, kleine receptie, kamers verdelen, installeren en dan was het tijd om me te baden. Echt baden want het water van de douches kwam rechtstreeks uit de rivier (maar zat al enkele dagen in een grote ton), dus konden we ons beter baden in de rivier. Zon groot bad heb ik nog nooit meegemaakt en het was heerlijk. Fris gewassen kwamen we allemaal aan op het avondeten. Er was een heel kerstdiner voor ons bereid: pastasalade, aardappelsalade, gewone salade, rollades van kip, varken en ham, kippensoep en fruitsla. Buiten de kip had ik dat allemaal al lang niet meer gegeten en genoot van de verwennerij. De echte kerstsfeer was niet te bekennen, al hadden we kerstmutsen opgezet om te proberen...
De volgende dag gingen we op dorpenwandeling. We voeren naar Kampalua en wandelden weer terug naar Botopasi door de dorpjes en het bos. Prachtig! We werden onthaald door de kapitein van Kampalua, die gaf ons Cannei in de ochtend om te toosten op een vrolijke kerst, dan mochten we op verzoek zijn huis bezien, later speelde ik met wat kindjes (ze waren helemaal weg van mijn camera en maakten zelf ook enkele fotos, superschattig) en ik probeerde contact te leggen met de vrouwen, maar dat bleek best moeilijk want ze verstaan alleen Saramaccaans en dat lijkt op geen enkel andere taal.
s Avonds was er een reggaefeestje gepland en alle omliggende dorpen waren ook uitgenodigd. Superleuk! Ik heb mijn ogen uitgekeken naar die draaiende konten en moest het zelf ook proberen. Ik kreeg verschillende personal coaches en ze zeiden dat ik best goed kon dansen, ik heb dan ook een goeie kont hé. Vooral oma Sylvia zal me bijblijven, ze is 64 en zei dat ze wel even onze oma wilde zijn want mi lobe yu Hellen en mi lobe yu Caato, haha, zo lief! Cato en ik sliepen op 1 kamer en waren overduidelijk de beste kamer. Als de anderen al waren gaan slapen, gingen wij gewoon door. Die Saramaccanen weten van geen ophouden, het zijn zotte mensen (zeker als je weet dat ze gewoon weer opstaan als de zon er is). Ik heb me super geamuseerd!
De volgende dag gingen we naar de Tapawatrawatervallen (probeer dat maar eens 10 keer snel achter elkaar uit te spreken ). Het was een boottrip van bijna 2 uur, maar het was de moeite. De val was heel breed en je kon bijna overal gaan onderzitten waardoor je een heerlijke massage kreeg. We hebben er een hele dag genoten van het water en de zon en waren terug tegen het avondeten. De zon heeft lachrimpels in mijn gezicht gebrand, zo grappig.
De terugrit verliep zonder problemen en sneller dan de heenrit. Het busje zette ons thuis af in Paramaribo. Henrieke, Anna, Emilie en ik (uit Nickerie) blijven nog een weekje bij de andere Belgische stagiaires slapen, ze hebben 4 kamers over. Zo kunnen we shoppen en Oud en Nieuw hier vieren en wie weet wat doen we nog allemaal Heerlijk vakantie!
Hoj lieve mensen.
Ik zit nu al meer dan 100 dagen in dit heerlijke land en heb mezelf nog geen minuut verveeld. Ik ben uitgeweest in Paramaribo 2 weken geleden, voor het eerst een Surinaamse discotheek gezien en geloof me, het is niet mijn laatste. Mijn vorige huisgenootjes Daniëlla en Heleen zitten in Paramaribo en daar gingen Emilie (mijn huidig huisgenootje) en ik iets mee drinken in de Zanzibar, een coctailbar. Daarna gingen Eem en ik alleen verder, de andere 2 waren moe. We zijn naar de Zsa Zsa Zoo gegaan (zazazoe) en het was zsupergoe. Echt grappig. Ik heb mensen zien bewegen met dingen waarvan ik nooit had gedacht dat iemand ze zelfs KON bewegen. Er werd geschud met alles en vooral dan met de kont. Ik heb het een beetje nagedaan en moest lachen om het feit dat als ik dit in België zou doen, ik waarschijnlijk niet veel positieve commentaar zou krijgen.
De volgende ochtend was ik ziek, ik had iets verkeerd gegeten. Stom. Frietjes kunnen ze nergens anders zo goed maken als in België, ik had het kunnen weten. De weg weer naar Nickerie was nogal lastig daardoor. Zondag ben ik naar de dokter gegaan en die zei dat ik maandag voor enkele testjes naar het ziekenhuis moest. Gewoon om zeker te zijn dat het geen blindedarmontsteking was, zo veel pijn had ik. Maandagochtend moest ik dus bloed laten prikken, om 14u moest ik weer naar het ziekenhuis om de resultaten af te halen en om 17u moest ik er weer heen om de interpretatie door de dokter. Ze laten een ziek mens dus 3 keer naar daar komen. Suriname hé. Ik verschiet van niets meer. Het bleek een ontsteking te zijn, maar van wat wisten ze niet, daarvoor zou ik verder onderzoek moeten laten doen. Maar omdat het over aan het gaan was, moet ik die testen niet laten doen, alleen als het weer verergert. Ik vind het wel prima zo, ondertussen ben ik helemaal beter. Ik zal het thuis wel eens laten onderzoeken.
Dit weekend was er ook weer eentje om in te kaderen. Ik ben namelijk naar een Javaans huwelijk gegaan. Zo cool. Ani, een begeleidster van het centrum, nam me mee naar de trouw van haar zusje. Het was in Commewijne en Paramaribo, dus kwam ze mij om 4uur s nachts halen. Ik kroop in de auto met haar, haar man en haar 3 meisjes. Om 7u s ochtends kreeg ik al loempias voorgeschoteld als ontbijt. Ja ja, dat kan smaken zo vroeg. Tegen half 10 kwamen we aan bij de ouders van Ani en ik werd na een kop thee meteen aan het werk gezet. Er moesten 200 zakjes gemaakt worden met cake, toffee, loempias en samosa (ook soort van loempia). Daarbij moesten nog zelfgemaakte zakjes ketchup. Ik heb nu genoeg kennis van al die dingen om manager te worden bij MacDonalds denk. Maar het was wel leuk, zon beetje zoals thuis mee voor te bereiden op een groot feest. Ik werd er echt opgenomen in de familie. Lieve mensen allemaal.
Tegen 14u moest ik gaan baden en hijsten ze mij in een sarong, originele Javaanse klederdracht dat bestaat uit een lange strakke rok en een top van onbekende stof, het leek wel gehaakt, maar het prikte was. Het was ook doorzichtig dus ik moest er een topje onderdragen. Van mijn haar werd een bol gemaakt. Ik kwam aan op het huwelijk en was minstens 3uur te vroeg. Ik heb daar dus nog meegeholpen met versieringen en heb wat gespeeld met de rondlopende schattige kindjes. Om 17u kreeg ik mijn eerste avondmaaltijd: rijst, bami, kip, peper, kousenband en iets ondefinieerbaar, vermoedelijk iets met vlees. Ik kreeg een goed gevuld bord. Gelukkig had ik s middags niet te veel vis en rijst met pompoen gegeten en had ik niet te veel gesnoept van de loempias!
Om 19u was de ceremonie. Iedereen die wilde ging mee naar binnen en ging op de grond zitten (met een lange strakke rok, stel je het even voor). De priester zei van alles in een voor mij onverstaanbare taal en de bruid, bruidegom en vader van de bruid moesten allerlei dingen nazeggen. Ondertussen speelden er kinderen luidruchtig en zei niemand er echt iets van. Bij Javanen geldt een vrije opvoeding, ze zijn enorm tolerant en geduldig. De kinderen krijgen ook gewoon eten als ze honger hebben en eender op welke manier, of ze nu aan tafel zitten of rondlopen, met handen of met vork, maakt niet uit, als ze maar eten. Raar eigenlijk dat alle kinderen wel respect hebben voor de anderen als ze groter worden, ze leren vanzelf hoe het hoort.
Na de ceremonie kreeg ik mijn tweede avondmaaltijd in de kerkzaal: kip met rijst. Mijn buurvrouw at de kop en de poten van de kip, ik had de nek Het was wel lekker. Volgende keer eet ik ook kippenpoot Alez, we zien wel, het ziet er echt niet uit. Weer buiten moest ik aanschuiven voor mijn derde avondmaaltijd: bami, rijst, kip, zuur (komkommer en ajuin in azijn) en pom (ovenschotel met lokale ingrediënten, zo lekker!). Gelukkig was het zelfbediening en kon ik mijn portie serieus verkleinen. Ik praatte en wandelde wat rond, ik heb veel nieuwe mensen leren kennen. Ik heb lang bij Pearl en haar moeder gezeten, ze waren echt grappig. Pearl was mijn buurvrouw tijdens de ceremonie en was de enige vrouw die dezelfde grootte had als ik, al de rest was minstens 1 kop kleiner! Terwijl we zaten te praten, kregen we nog satés en de zakjes met loempias die ik mee had gemaakt. Daarna kregen we ook nog soep, een serieuze maaltijdsoep en ik slaagde erin om te passen. Ik vraag mij echt af hoe die Javanen zo mager blijven! Daarna was het tijd om te dansen en om 12u kondigde de bruid aan dat ze jarig was. Tijd voor taart dus! OH MY GOD, meer eten! Chocoladetaart met veel room, echt, ik stond op barsten!!! De laatste 3uur van het huwelijk slaagde ik erin om geen eten meer te krijgen, gelukkig maar.
Als allerlaatste gingen we door, we reden weer naar Commewijne en ik sliep op een matras in de living/keuken met Ani. Naast me een zetel met oom Tom, achter me nog een matras met de man en 1 dochter van Ani. De ochtend was er veel te vroeg. Om half 10 had iedereen al gebaad, was alles opgeruimd en zaten we in de auto om terug te keren naar Nickerie. Ik kreeg s ochtends nog loempias en cake aangeboden, maar paste vriendelijk, ik zat nog vol van de avond ervoor. Onderweg naar Nickerie zijn we nog op 3 familiebezoekjes geweest en telkens kreeg ik eten en drinken aangeboden Ze hebben me ook allemaal uitgenodigd om zeker nog eens langs te komen als ik nog eens in de buurt ben. Ik mocht ook altijd komen slapen. De schatjes.
Weer in Nickerie werd ik nog uitgenodigd om s avonds bij hen te komen eten, ze gingen rijst met tilapia (vis) eten, dat ze op straat hadden gekocht onderweg. De gedachte aan eten kon ik nog altijd niet aan en paste dus. Ik had ook afgesproken met Anna, Emilie en Henrieke om naar de kerstzang te gaan. Gospel en kerstliedjes zingen, het leek me zo leuk. Het was wel heel godsdienstig en ik kende bijna geen enkel liedje, maar alez, het was gezellig en cultureel. Het heeft 2 uur langer geduurd dan gepland, maar hey, ik zit in Suriname, dus was kon ik verwachten?
Je hoort het dus, een weekend nooit meer te vergeten, perfect om mijn 100 dagen in Suriname te vieren. Ongelofelijk leuk! Nu komt de kerst eraan en ik heb al 1 kerstdrank (met uiteraard eten, bami) gehad. Vanavond nog 2 en dan kerstdag nog 1. Ik ben benieuwd wat mijn maag zal zeggen van al dat eten! ☺.
Ik wens jullie bij deze ook een heel vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuw jaar! Me wens yu wan switi kresneti, Nanga wan bun njun jari!
Goeiemorgen Goeiemiddag Goeienavond België! Ik ben zo blij met al jullie reacties en mailtjes op mijn verhalen en mijn fotos, dat ik het niet kan laten nog een verhaaltje te schrijven. Ja toch? (dat zeggen ze in Suriname veel!)
Ik heb vorige week geen tripjes gemaakt, maar er was wel veel te beleven op het centrum en in het weekend heb ik ook niet stilgezeten. 3 December was het Internationale dag van de gehandicapten en aangezien het Zr. Dankerscentrum de enige voorziening is in Nickerie en omstreken in deze sector, kregen wij dus heel veel aandacht. Sinds enkele maanden is er op het centrum een sportveld gekomen en dat werd die dag officieel geopend. De kinderen werden allemaal geschminkt, het sportveld werd volgegooid met nieuw speelgoed, het hele centrum was versierd, en dat allemaal om de buitenwereld te laten zien hoe goed wij wel bezig zijn. Er waren uitnodigingen naar ouders, media en belangrijke mensen gestuurd en er zijn er best veel op komen dagen. Het was een hele succesvolle dag en ik was blij dat het centrum zo veel aandacht kreeg, want het is hier nog vaak zo dat mensen met een handicap worden verstopt.
Ow ja, het belangrijkste Ik ben op tv geweest! Im a real superstar now.
Vrijdag was het weer zon drukke dag. Jullie zullen hem vast ook wel ergens gezien hebben, Sinterklaas was in het land. Aangezien Suriname een oude Nederlandse kolonie is, kennen ze de Goede Sint hier ook en vieren ze hem minstens even hard als thuis. Alleen verjaart de Sint in Nederland en Suriname op 5 december. Hij kan niet overal tegelijkertijd zijn natuurlijk
De kinderen waren heel enthousiast en toch wel bang van zwarte piet. Dat is hier ook echt de bedoeling. Pieterbaas (zwarte piet zeggen ze hier niet echt, een beetje discriminerend) is degene met de roe, de man die de stoute kindjes straft en de goede kindjes beloont. Gelukkig bij ons geen gestraften en alleen maar snoepjes.
Zaterdag was ik vrijwilligster bij JOPO (Jongeren Organisatie Paradijs en Omstreken). Paradijs ligt naast Nieuw Nickerie, een 20 minuutjes met de auto. JOPO is een geweldig intiatief, zon project heb ik hier nog niet vaak gezien. De organisatoren willen echt iets doen voor hun gemeenschap en organiseren daarvoor verschillende activiteiten. Ze hadden een speeltuin laten bouwen (om de media iets te kunnen laten zien) en ze hadden heel Paradijs uitgenodigd om mee kinderdag te vieren, volledig gratis. Er werden activiteiten met de kinderen gedaan en iedereen kregen gratis drinken, eten, snoep en op het einde ook een pakje. Een beetje jammer dat het tijdens de pauze begon te regenen (lees: gieten) en de activiteiten in de namiddag niet echt meer konden doorgaan. Er werd dan een danswedstrijd georganiseerd en serieus, ik wil ook zo met mijn kont kunnen shaken als die kleine meisjes hier! Superschattig.
Na die dag zijn we (bijna alle stagiaires van Nickerie) samen met de organisatoren iets gaan eten en zijn we gaan wandelen, wat zo veel wil zeggen als s avonds niet thuis zitten. We zijn naar het R&B Rockcafé-poolhouse gegaan en hebben gepoold, gedanst en gedronken tot we allemaal moe waren. Geweldig! Een heel fijne avond en een veel te korte nacht, zo heb ik ze wel eens graag.
Zondag ben ik mee gaan zwemmen met de kinderen van kindertehuis Gaitrie, daar heb ik ook, helemaal in het begin toen ik hier was, activiteiten mee gedaan. Het was leuk ze nog eens terug te zien, ze herkenden me nog!
Zo, dat was het weer voor deze keer, volgende keer meer! Groetjes uit Suriname.xxx
Ik heb weeral veel meegemaakt, dus hier weer een aflevering van het grote blogverhaal.
Dinsdag 25 november was het Onafhankelijkheidsdag in Suriname. Suriname is sinds 1975 onafhankelijk van Nederland en vieren dat met veel toeters en bellen. Vooral creolen zijn in originele klederdracht die dag en vooral de kindjes zien er dan superschattig uit! (ja hoor, er zijn fotos van).
Er was een parade van allemaal politie-achtige mensen en het leger had genoeg spullen om een staatsgreep te plegen. Ik vond vooral de special forces er eng uitzien.
Die dag zijn we ook nog naar het poffertjes en pannenkoekenhuisje geweest.. Lekker dat dat is, ik had nog nooit een zoute pannenkoek gegeten, maar heb niet mijn laatste binnen hoor.
Woensdag ben ik naar de zoo van Paramaribo gegaan, op een uurtje hadden we alles gezien, maar wat voor dingen hadden we gezien! Bijna allemaal beesten van Suriname zelf, alleen de Indische tijgers kwamen van ergens anders. Maar ik heb gigantische kaaimannen en gigantische anacondas gezien, voor de rest heel mooie vogels (papegaaien, toekans, een rode ibis, zwarte vogels met gele kuifjes, vogels met grappige bekken, struisvogels (haha) en zelfs de bosduif zat opgesloten in een volière, best grappig), alle soorten apen waaronder de black spidermonkey, cool beest,
Je hoort het, van alles en nog wat, maar geen olifanten of giraffen, Het enige probleem dat ik had met de zoo, was dat elk dier in een VEEL te klein kot zat. Ze hadden amper plaats om te bewegen en hun kooi was niet aangepast aan het feit of ze een nachtdier of dagdier waren. De nachtdieren hadden geen beschutting overdag. Zo had de otter een bordje waarop stond dat hij sociaal is, en dus graag in groep leeft, dat hij niet tegen de aanwezigheid van mensen kan en dat hij graag in schoon water leeft. Nu, de otter zat helemaal alleen in een klein hok waar mensen hem langs alle kanten konden bezien en konden opjutten en zijn veel te kleine bak met water was niet schoon Echt erg.
Donderdag kwamen ze ons al vroeg ophalen want we gingen dolfijnen zien! Zo cool. We hebben er echt veel gezien. De trip werd gecombineerd met een bezoek aan Frederiksdorp, een oude plantage, en Fort Nieuw Amsterdam, een openluchtmuseum met kanonnen en koetsen en zo.
Vrijdag heb ik afscheid moeten nemen van Bert Zo zielig. Over 2 maandjes zie ik hem gelukkig al weer terug.
Ik had afgesproken aan de PN busjes (de busjes van Paramaribo naar Nickerie) met de andere Belgische stagiaires, ze gingen mee naar Nickerie dit weekend. We zijn meteen van het busje gestapt in Paradise, daar vertrok de boot naar Bigi Pan. Je zal zeggen nu weer naar bigi pan?. Ja, maar dit keer was het anders, dit keer ging ik overnachten! Echt waar, het was de moeite! We hebben een grote, dikke kaaiman gevangen én een kleintje die we dan zelf mochten vastpakken zonder hulp, eigenlijk best gevaarlijk maar zo cool. Tegen we aankwamen aan het huisje, ging de zon al bijna onder. Het was zon mooi zicht op het water Daarna hebben we samen groentjes gesneden en terwijl het eten opstond (en Boyke de rest regelde), gingen wij buiten sterren kijken. We zaten in het midden van het water, geen licht om ons heen.. Wat een mooie sterrenhemel! Na het eten hebben we een feestje gebouwd. Boyke en Kenneth, de gidsen, hadden een hele stereo-installatie bij en heel veel cds, wij hadden Borgoe-rum en cola bij. Om 2 uur zijn we in onze hangmat gekropen Om om 6uur te genieten van een prachtige zonsopgang. Ik hoef er niet bij te vertellen dat we best wrakjes waren deze zaterdag Haha. Maar wél heel leuk!
Zo, mijn vakantie zit er op. Nu nog 3 weken stage, dan al weer 2 weken vakantie, dan nog 4 weken stage En dan kom ik al naar huis. Oh, wat gaat het toch snel. Groetjes!
Owja, nichtjes, neefjes, nonkels en tantes: SUPERBEDANKT voor alle post en alle tekeningetjes die ik van jullie kreeg! Zo grappig. Ik heb ze opgehangen in mijn kamer, dus dankjewel!
Vrijdag tot maandag zijn we naar Isadou, JawJaw, Ston Island en Brownsberg gegaan. En echt, w a u w ! ! !
Vrijdagochtend kwamen ze ons tegen 8uur halen met een wit busje. (Ze waren nog geen half uurtje te laat, dus goed op tijd in Surinaamse norm). We reden naar het begin van de bauxietweg, dezelfde weg die ik gedaan heb om op Bergendal te geraken. Daar stopten we even en kregen ontbijt: koffiekoeken, lange met rozijntjes (ze leken een beetje op die van thuis en smaakten bijna even lekker). Nog drinken en plassen en weer de bus in, we moesten nog bijna 4uur rijden tot in Atjoni, daar laadden we alles over in een korjaal (=bootje) en binnen 20 minuten zaten we op vakantie-eiland Isadou. En een vakantie-eiland, dat was het hoor. Palmbomen, hutjes met palmbladeren, de surinamerivier waar je in kon pootje baden (zwemmen niet echt, er stond best wat stroming), mensen die voor je koken en de afwas doen, Nu ja, lekker genieten was de boodschap. De rest van de dag heb ik op mijn buik of rug gelegen en genoten van de zon en het water.
Zaterdag om 8uur werd het ontbijt geserveerd en om 9uur stond Doris klaar om ons door het bos te gidsen. Het bos is het oerwoud dat aan de andere kant van de rivier lag. Den jungle, het amazonegebied, noem het zoals je wil, maar ik vond het bos een beetje een understatement. Het leek absoluut niet op het Peerdsbos bijvoorbeeld We maakten een tocht van 2,5 uur waar we uitleg kregen over de verschillende bomen, planten, mensen en dieren. Er bestaan heel veel verschillende palmbomen bijvoorbeeld, en van alle noten kan je olie maken, je kan er alleen niet altijd mee koken. Op het einde kregen we een natuurlijke dorstlesser, het leek op een stuk volledig groene rabarber en er kwam heerlijk waterachtig sap uit. Toen we daar een beetje aant sabbelen waren, zagen we nog 2 groene slangetjes in het water, pijlsnel! Bert zijn dag was al goed ☺.
Na het broodnodig uitrusten (ik had nog nooit zo gezweet in mijn leven, zo heet had ik het nog nooit), bezochten we tegen 16u JawJaw, waar Doris de gids woont. Dat is een typisch Saramacaans dorp met prachtige hutten en nog authentieke werkmethoden. De vrouwen daar dragen pangis, en ik heb me er één aangeschaft, Het is een beetje te vergelijken met een pareo. Tegen we terug in het bootje naar ons eiland zaten, was het al donker en begon het te onweren. We zagen niets van het water en haar stenen, maar de bootsman kent de rivier op zijn duimpje en loodste ons er snel en handig doorheen.
Zondag weer om 8uur ontbijt en om 9uur moest alles ingepakt zijn want we zouden dan vertrekken. Tegen half 11 was de boot er eindelijk en konden we gaan. Tegen 14u kwamen we pas aan op Ston island, maar we konden niet klagen. Adembenemend mooi was het daar. Ston Island ligt aan het Brokopondo Stuwmeer, tegenover de Brownsberg. In het meer zijn allemaal eilandjes en er staan heel veel smalle, dode bomen in. Het water is lekker warmen er zwemmen garnalen, piranhas, toekoenaris, guanas, en nog veel meer rare-namen vissen in. Garnalen en vissen? Perfect om te hengelen! Bert en ik waren de enigen die er geïnteresseerd in waren, buiten enkele Surinamers, en zagen daar wel voordeel in. Want hoe minder mensen er vissen, hoe meer vissen voor ons natuurlijk, en wij wilden dolgraag piranhas vissen! Ik bedelde om aas bij de Surinamers (aangezien ik zelf niet wist hoe ik garnalen kon vangen zonder net). Mijn hengel was een buigzame stok met visdraad en een haakje, heel primitief, er hing zelfs geen dobber aan. Blijkbaar was dat ook absoluut niet nodig, ik haalde meteen een kleine piranha uit het water! ZO COOL! Die hebben we in stukken gesneden en gebruikt als aas om grotere vissen uit het water te halen. Ik haalde nog 2 guanas uit het water, maar heb ze allebei weer laten gaan, te veel graten om te eten.
s Avonds hebben we nog gezwommen, gegeten en gekaart. Daarna heb ik de mooiste sterrenhemel in heel mijn leven gezien, om 22u30 ging namelijk de elektriciteit uit en zag je de hemel in al zijn pracht en praal. Een maanloze nacht, maar zo veel sterren heb ik nog nooit gezien.
De volgende ochtend was ik al vroeg wakker, terwijl ik pas tegen 3uur kon slapen. Mijn buurman hield mij wakker met zijn oorverdovend gesnurk en mijn bed bestond uit houten planken met een matras van 3 cm. Ik heb mijn hengel maar weer bovengehaald, maar deze keer heb ik zelf de garnalen gevangen! De truuk? Een flesje doorsnijden en de bovenkant met de dop omgekeerd in de onderkant steken. Rijst in de onderkant en het geheel gewoon int water zetten, even wachten en klaar! Met de garnalen heb ik weer een guana uit het water gehaald (en weer laten gaan) én ook een grooooote piranha, jammer genoeg geen bewijzen van, hij is me ontsnapt en floepte snel het water weer in. Ik durfde hem niet zo goed vast te pakken en voor ik het wist wast te laat, tja, het leven is hard, maar ik zal mijn herinnering koesteren .
Bert was ondertussen echt kwaad en gefrustreerd aant worden, hij had nog niets uit het water gehaald terwijl ik, het onervaren meisje, al 5 vissen aan de haak had geslaan. Ge hebt dat of ge hebt dat niet. Hij had net zijn allerlaatste garnaal aan de haak gedaan en wilde het bijna opgeven tot hij ineens de grootste vis van het hele meer eruit viste, een toekoenari. Oké, ik geef toe dat het niet DE GROOTSTE vis was, maar hij was groter dan mijn piranha en kuana samen denk Trots dat hij was, haha.
Na het ontbijt pakten we alles weer in en reden we met de auto naar de berg waar we de hele tijd op uitkeken: Brownsberg. Hij is 524m hoog en verbergt verschillende kleine watervallen. Het zicht vanop de bergtop is adembenemend mooi. We zijn naar het hoogste punt gewandeld, hebben daar de fotograferende Japanner uitgehangen, en zijn dan verder gewandeld naar de Leo-waterval. Jammer genoeg is het het einde van de droogtijd en had de waterval niet veel meer te betekenen dan grote, natte stenen met een pisstraaltje boven, maar het was mooi. De tocht was vermoeiend door de stijlheid van de paden en ik vrees dat ik morgen stijve kuiten ga hebben, maar het was zeker de moeite waard.
Het was weer een lange uitleg, maar de laatste 4 dagen waren bijna onbeschrijfelijk. Ik hoop dat ik wat beelden op internet krijg, zodat jullie die ook kunnen bekijken, want een beeld zegt meer dan 1000 woorden
Hoe is't? Ik heb nu dus echt vakantie, heerlijk is dat. Niet elke dag opstaan om 6u om naar de stage te gaan enzo, wel af en toe nog een verslag typen of op internet komen om mijn begeleider in België te laten weten dat ik nog leef en dat alles goed gaat. Alles gaat echt goed.
Mijn ogen hebben deze week weer veel mogen zien en mijn hersens mogen nog wat herinneringen opslaan. Zaterdag ben ik Paramaribo een beetje gaan verkennen, rondwandelen in buurten en al is kijken waar er winkeltjes zijn. Zo'n drukke stad, maar ik vind ze wel plezant. Zondag was een echte rustdag en heb ik aan het zwembad van't appartement gelegen. Tegen 5u 's middags ben ik van mijn luie kont gekomen en zijn we naar de Hermittage Mall geweest, dat is hier in de buurt en er kwam een belangrijke gast naar toe... SINTERKLAAS!!! Dat moest ik toch zien?! Alez, dat vond ik er toch van, en ik ben blij dat ik ben geweest want dat is toch nog anders dan bij ons hoor. Sinterklaas had een mooi lichtbruin kleurtje en zijn pieten hadden alle kleuren van de regenboog. De kindjes reageerden exact zoals Belgische kindjes, vol spanning wachten en heel blij zijn met snoepjes.
Maandag ben ik gaan shoppen, echt gaan shoppen, want dat was serieus geleden van voor ik vertrok. Ik heb slippers, schoenen, een t-shirt en een linnen broek gekocht. Vooral dat laatste is echt wel handig hier, linnen is de beste stof voor deze hitte te overleven. Mijn vrouwennoden zijn weer gesust, ik kan er weer even tegen!
Dinsdag zijn we een kleine dagtrip gaan doen. We hebben de vlinderkwekerij bezocht, zo mooi al die vlindertjes. Wist je dat vlinders in Suriname ongeveer 2 tot 3 maanden overleven, maar in Nederland maar 2 tot 3 weken? Zelfs in de speciale vlindertuinen... De vlinders van de kwekerij worden allemaal geëxporteerd naar de vlindertuinen van Europa. Wist je dat er nachtvlinders bestaan die alleen maar eten als ze in het ei zitten en als larfje en dat ze als ze vlinder zijn, leven van hun reserves? Zij overleven dus ook maar 2 weken. De vlinderkwekerij kweekt ook schildpadden en slangen voor de dierentuinen. Jaja, ik heb weeral veel bijgeleerd!
Daarna reden we door naar Colakreek, waar het water zo bruin is als cola, waar je wel in mag zwemmen maar ik zou er niet van drinken... We amuseerden ons op de glijbaan en onder de zon, en we aten 'patat' (ze zijn het niet waard om frietjes genoemd te worden, maar ze waren wel lekker). Er was amper volk en het leek dus wel een privépark, ik voelde mij echt een beetje een héle belangrijke VIP. En zo hoort het ook...
Daarna nog naar een oud treinstation, het wordt niet meer gebruikt, maar er staan nog treinen van de oorlog. Beetje vreemd om te beseffen dat er echt mensen mee werden vervoerd. Wij hebben zo veel luxe nu...
Weer de auto in en deze keer richting pottenbakkerij. Daar maakten ze potten van klei en houtskool, volledig met de hand, zonder draaischijven. De oven was een hut met een groot vuur onder. De hut kon helemaal afgedekt worden met golfplaten voor het broeikaseffect... Het resultaat was echt heel mooi, jammer dat die dingen niet meer in mijn bagage kunnen.
Na de pottenbakkerij was het tijd om naar huis te gaan, we passeerden nog even langs het Seedorfstadion, maar dat zei me niet veel. Een Nederlandse Surinamer heeft het gemaakt als voetballer, heeft dan een stadion neergezet in Suriname, en daar mag niemand in. Leuk hoor.
Het was echt een hele fijne dag!
Vandaag hebben we een hele fietstocht gedaan, een 25tal kilometer (ik kan u verzekeren dat dat veel is met deze temperaturen). Bert en ik hadden een tandem, want dat vonden we grappig (en dat was het ook!). We zijn eerst naar de oversteekplaats gegaan om naar Meerzorg te gaan. Fietsen en mensen in een bootje en even de Surinamerivier oversteken. Dan waren we in Commewijne en dat is echt een mooi district. We fietsten richting Plantage Peperpot en kregen op de oude plantage een rondleiding. Er is nu geen bedrijvigheid meer, maar voor 1998 nog wel. Er werd koffie en cauco geplukt, schoongemaakt (de pulp moest er nog van af, dat vruchtvlees vind ik trouwens best lekker!) en gedroogd. Dan werden ze verscheept naar Europa waar ze werden verbrand. De mannen moesten telkens zakken van 90kg dragen, daar kunnen onze mannen misschien nog iets van leren? Haha, nee verzorg jullie ruggetjes maar goed.
We hebben nog wat in de plantage rondgefietst en daar hebben we aapjes gezien! Superschattige aapjes die van de ene kant naar de andere kant gingen. Spijtig dat ze te snel waren voor de foto, ze zijn slim hoor, die beestjes.
Als lunch kregen we roti, jammmiiiee, ik hoop dat ik dat in België ook ga vinden, zo lekker eten...
Tegen 16u waren we weer thuis, en ik ben toch wel een beetje moe... Effe relaxen!
Morgenvroeg komen ze ons halen om naar Brownsberg, Isadou, JawJaw en Stone Island te gaan... ik ben benieuwd. Maandagavond ben ik terug in Paramaribo, dinsdag is het hier nationale feestdag,... het belooft allemaal plezant te worden. Tijd vliegt!
Ik ben Ellen
Ik ben een vrouw en woon in (Belgie) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 01/01/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
.
