Twee dagen voor mijn vertrek uit Córdoba lijkt me het aangewezen moment om nog eens een bericht te posten op mijn blog. Het laatste. De eerste twee weken na de kerstvakantie hadden we nog les, en plotseling werd het heel druk door het beginnen met studeren en het voltooien van verschillende papers. Ik had (heb, morgen het laatste) vijf examens, en voor de eerste twee had ik goed veel tijd om te studeren. En een geluk, want het werd de tijd van: laten we dit en dat nog eens doen voor we weggaan. Het werd ook de tijd van afscheidsfeestjes en - etentjes, jammer genoeg. Ondertussen zijn de meeste erasmussers al naar huis teruggekeerd, ik ben bij de voorlaatste lichting (de laatste lichting gaat nog wat reizen en vertrekt eind februari). De eerste februari is er hier ook een verandering doorgevoerd in het appartement: Alex is weggegaan en er zijn twee meisjes in de plaats gekomen. Marta, een Spaanse, en Katie, een Amerikaanse. Allebei leuk, allebei luidruchtiger en levendiger dan Alex ;). Ze slapen nog momenteel in de living, en hebben al hun gerief in Alex zijn kamer gezet, en dan kunnen ze zich permanent installeren als ik vertrokken ben. Mijn eerste examen, Spaanse Literatuur van de 20e eeuw, was in het kantoor van de prof, alleen voor de erasmusstudenten die maar één semester bleven, aangezien het vak nog doorloopt in het tweede semester. Tot onze grote verbazing stonden alle vragen op één blad, en het examen kon opgelost worden in drie kwartier (officieel krijg je 2 uur om een examen op te lossen). Tot onze nog grotere verbazing zijn we zeker een half uur alleen gelaten, dus konden we het toch niet echt laten om zo af en toe eens te overleggen ;). Van dat examen heb ik al een resultaat, een 7/10, maar ik weet niet hoeveel dat nog gaat zijn nadat ze dat in Leuven hebben omgerekend. Het tweede examen was ook Spaanse literatuur en was even kort, daarvan weet ik het resultaat morgen. Met m'n derde examen, over Spaanse taalkunde, heb ik weer een prachtige ervaring gehad met het organisatievermogen van Spanjaarden. Het examen voor de hele klas zou op woensdag vallen, maar ik had nog een ander examen die woensdag, en dat kon ik niet meer verzetten. De prof maakte er geen probleem van en we hadden afgesproken dat ik de maandag ervoor mijn examen mocht gaan doen in zijn kantoor, om 11 uur. Maandag, 11 uur sta ik aan zijn kantoor, maar hij niet. Ik heb drie kwartier gewacht, ik ben op het secretariaat gaan vragen of hij ziek was, maar daar wisten ze van niks. Dan ben ik maar naar huis gegaan. De dinsdag zou een ander ersamusmeisje ook het examen apart afleggen, en ik ben dan maar met haar meegegaan. Deze keer hebben we een half uur gewacht voor we zijn doorgegaan. Dus, woensdag, derde keer goede keer. Mijn examen Frans was om negen uur, en dat ander examen van taalkunde om 12 uur, dus gelukkig kon ik ze allebei afleggen. Dat andere meisje is donderdag nog eens moeten terugkeren, en heeft het examen dan uiteindelijk ook kunnen afleggen. Die donderdag ben ik ook al op bespreking gegaan bij die prof, en die heeft gewoon verbeterd terwijl ik mijn antwoorden hardop voorlas. We moesten woorden in zinnen analyseren, en ik las mijn antwoord luidop voor, en hij gaf er commentaar bij. Uiteindelijk vroeg hij hoeveel fouten ik had gemaakt (hij had niks genoteerd) en, hoewel ik vier fouten had, heeft hij me toch een acht gegeven en vroeg me zelfs of dat goed was voor mij. Ik heb vriendelijk geglimlacht en bedankt gezegd. De dagen daarna heb ik genoten van het heerlijke weer (waardoor ik nu een beeld heb van België als een grijs, vochtig land waar amper de zon schijnt), een beetje vanalles en nog wat gedaan, nog meer afscheid genomen en toch ietwat gestudeerd voor mijn examen van morgen, Amerikaanse literatuur. Morgen eerst treinticket gaan kopen ed, in de namiddag mijn examen gaan afleggen en dan nog voor een laatste keer tapa's gaan eten. Dinsdag opstaan en vertrekken en ja, dan zit het erop. Hoe dichterbij de dag van vertrek komt, hoe minder zin ik heb om te vertrekken. Veel mensen vragen of ik het niet erg vind om te vertrekken, en dan antwoord ik dat ik het wel erg vind, maar dat het ook geen ramp is om terug naar huis te keren. In mei begint het hier toch al ondraaglijk warm te worden ;). Nee, ik heb enorm van mijn verblijf hier genoten, ik heb weer wat bijgeleerd over mezelf, heb mijn talen geoefend (Spaans, Engels, Frans en zelfs Duits, door met al die Duitsers hier op te trekken) en nieuwe vrienden gemaakt. Veel meer heb ik er eigenlijk niet meer over te vertellen, maar ik heb voor de gelegenheid een poging gedaan om iets dat op een gedicht lijkt te schrijven, ik hoop dat het op iets trekt, here it goes:
Spanje! Land van uitgebreide siësta, en van de mañana-mentaliteit. Spanje! Land van luidruchtige buren en fiesta tot aan het ochtendgloren. Spane! Land waar treinen op tijd rijden, maar waar busuren onbestaande zijn. Spanje! Veel olijfolie en frituur, veel look en cena om tien uur 's avonds. Spanje, het was een ervaring om nooit te vergeten.
Córdoba! Stad aan de Grote Rivier met groen beboste heuvels er omheen. Córdobda! Stad waar dubbel parkeren en rode lichten negeren bestaat. Córdoba! Stad in Andalucía, qua taal het West-Vlaanderen van Spanje. Córdoba! Mezquita, Romeinse Brug, judería en goedkope tapa. Córdoba, te echaré de menos.
Net terug in Córdoba, en nog snel post ik een berichtje op m'n blog. Om te beginnen, geef ik een geweldige tip voor iedereen die ooit eens naar Córdoba zal komen: zet wat tijd en geld opzij om een bezoekje te brengen aan de Arabische baden! Helen en ik zijn het weekend voor de kerstvakantie er naartoe gegaan, aangezien velen dat ons aangeraden hadden. En het loonde de moeite! Het interieur van het gebouw (met patio, natuurlijk) was opgemaakt in Arabische stijl, volledig zoals een traditioneel badhuis eruit moet zien. Zelfs de sterren- en bolvormige gaten in het plafond/dak boven het grootste bad, waren niet afgedekt met glas. Er klonk zachte Arabische muziek en het rook er naar goede massage-olie, je wordt al rustiger door de geur alleen. Er zijn drie baden: een lauw, vergelijkbaar met de temperatuur van een gewoon zwembad, een bad met warm water en een bad met koud water. Om de werking van het concept alle eer aan te doen, moet je de baden in die volgorde ingaan. Er was ook een hamam, waarin voldoende lucht was om rustig te ademen, en een warme steen waarop je relaxed kan neerliggen. Natuurlijk worden er ook massages aangeboden en we hebben het er goed van genomen en ons ook laten masseren. Wat een relax gevoel! Het is nog een hele dag blijven hangen, zo geweldig was het. Na de baden hebben we nog even in de judería rondgelopen, en foto's genomen van de Mezquita, waarvoor torens met kerstrozen stonden, bij wijze van versiering. Die dag klopte het plaatje wel, want het was koud, in tegenstelling tot de week ervoor, wanneer ik daar passeerde met de fiets en het 20° was. Dus, onthoud het: baños árabes = hemels! Even doorspoelen naar vandaag, 7 (ondertussen al 8) januari. Ik zat gezellig in mijn bed wat te internetten en naar de nieuwe aflevering van Grey's Anatomy te kijken, en ik was/ben opeens zo enorm tevreden, dat ik nog niet wou gaan slapen, en dus maar hier ben beginnen schrijven. Ik ben eigenlijk best wel blij dat ik zo content ben nu, want ik heb niet altijd gedacht dat het zo zou zijn. De week voor de kerstvakantie wou ik enorm graag teruggaan naar België, omdat ik iedereen en alles miste, en omdat het Kerstmis werd. Maar al in de auto, van Charleroi op weg naar huis, besefte ik dat, wanneer ik zou terugkeren twee weken later, het maar voor een hele korte tijd zou zijn. Ik begon meteen te denken, verdorie, ik heb er niet voldoende van genoten! Ik had meer naar de stad moeten gaan, meer tapa's moeten gaan eten, meer zijn weggegaan! Dug eigenlijk miste ik Córdoba al van het moment dat ik besefte dat ik terug thuis was. En het is niet enkel de stad, maar het leven dat ik hier toch min of meer heb opgebouwd. Ik heb het in november eens gehad over het thuisgevoel hier in Spanje, en ik kan nu wel met zekerheid zeggen dat het er is. Daarstraks, toen we (Lisa, die bij mij in de buurt woont en toevallig op hetzelfde moment terugkeerde, en ik) met de bus op de Avenida Aeropuerto reden, een straat die ik elke dag doormoet als ik naar de les ga, had ik een gevoel van: ik ken dat hier. Ik ben niet meer nieuw, ik ben hier al voldoende keren gepasseerd om de straat echt te kennen, en dat vond ik een fijn gevoel. Tijdens de vakantie in België, heb ik eigenlijk niet meer veel nagedacht over hoe het voelde om in Córdoba te zijn, maar ik begon na een dikke week toch al een beetje uit te kijken naar de dag dat ik terug kon keren. Ik vond de Kerstvakantie enorm fijn, begrijp me niet verkeerd, ik was heel blij om terug thuis te zijn. Maar hier, Córdoba, is toch ook een beetje thuis. Ik kijk er wel een beetje tegenop dat het vanaf nu gedaan zal zijn met de 'vakantie', zoals anderen mijn verblijf hier wel eens durven noemen. Maandag heb ik terug les, en dat voor twee weken en daarna beginnen de examens. Vreemd hoor, meteen terug les hebben na de Kerstvakantie. Vreemd ook om niet te blokken tijdens de Kerstvakantie. Maar nu zal ik moeten beginnen met leren en daar heb ik geen zin in :). Conclusie: ik had een heel fijne en rustige kerstvakantie, en hoewel het vanaf morgen studeren en leren wordt, ben ik toch blij om terug in Córdoba te zijn, en vind ik het nu al jammer dat ik 15 februari moet terugkeren...
Ik weet het, het is enorm cliché om met het weer te beginnen, maar ik wil er toch snel iets over zeggen :) Op dit moment is het hard aan het regenen, maar in tegenstelling tot de vorige zonnige dagen, is het warm. Echt warm, het is warmer buiten dan binnen, en dat op 6 december. Ik zeg dit niet om jullie allemaal jaloers te maken, maar omdat ik het zo vreemd vind :) Vandaag, maandag 6 december, is een feestdag hier, niet omdat het de verjaardag is van die goede heilige man, maar omdat het de verjaardag is van de Constitución de España. Woensdag is het opnieuw een feestdag, deze keer voor de onbevlekte ontvangenis van Maria (die precies niet lang zwanger geweest is) en dus maken we de brug en hebben we geen les morgen. De prof zei wel dat we dat op een andere dag zouden inhalen, maar daar denken we nu even niet aan. Al bij al ben ik nu aan een weekje vakantie bezig. Vorige donderdag, 1 december, heb ik een beetje veel gebrost om naar Sevilla te gaan. Clio en Corien kwamen op bezoek en wouden eerst Sevilla bezoeken, en de verleiding was te groot :) Het was fijn om nog eens bezoek te hebben, alhoewel het in het begin een beetje vreemd was om terug een hele tijd Nederlands te spreken. De hele trip bestond eigenlijk uit het opzoeken van de favoriete winkels en het favoriete eten van Clio en Corien, die vorig jaar een semester in Spanje hebben gezeten :). Dit weekend hebben we ook gemerkt dat de Spanjaarden in de kerstsfeer beginnen te komen, er verschijnen overal decoraties en lichtjes, en meestal is het vrij kitscherig, maar dat hoort erbij zeker? Maar eerst moet Sinterklaas nog gevierd worden. Het vreemde is, dat hoewel de goede heilige man uit Spanje komt, hij hier niet echt gekend is. Om één of ander vreemde reden gaat hij altijd cadeautjes en chocola uitdelen in België, Nederland en Duitsland, en geeft hij niks aan de Spaanse kindjes. Gelukkig val ik niet onder de laatste categorie door mijn tijdelijke verblijf in Spanje, dankzij een paar medewerkers van de Sint die me chocolade en speculaas hebben bezorgd. Dank aan allen! Mandarijntjes heb ik dan nog gauw zelf gekocht, dat is hier wel te vinden :). Deze namiddag ga ik met een paar Duitse en een Russische koekjes bakken, ter ere van Sinterklaas. Zij vieren dat ook, maar op een lichtjes andere manier. Zij krijgen geen chocolade, zwarte piet heet knecht rubrecht en zij bakken koekjes. Ik denk dat dat meer past in hun voorbereiding op de advent, een traditie die blijkbaar in Duitsland nog sterk staat. Dus nadat ik al lekker veel chocolade, speculaas en mandarijntjes heb gegeten, ga ik meedoen aan een Duitse traditie :). Nog iets dat hetzelfde maar eigenlijk verschillend is in België en Duitsland zijn pannenkoeken. Vorig weekend hadden we met een paar mensen afgesproken om pannenkoeken te eten (by the way, in Spanje bestaat er geen zelfreizende bloem) en ik had volledig in gedachten om lekker zoete pannenkoeken binnen te spelen, maar Alina (Oostenrijkse) en Eva (Duitse) dachten daar anders over. Zij hebben daar nog iets bijgekookt: tomaat met spekjes en ajuin, spekjes met room en champignons. Hun pannenkoekendeeg wordt gemaakt zonder suiker, en ze doen daar dan die tomaat en dergelijke bij, waardoor hun soort pannenkoeken eigenlijk dichter aanleunt bij de Bretoense pannenkoeken in Frankrijk.
Ziezo, dit is ongeveer het meest vernoemenswaardig van de afgelopen weken, meer volgt (waarschijnlijk) nog de komende twee maand.
Twee maanden zijn reeds voorbijgegaan, en ik heb geen idee waar al die tijd naartoe is. Waar de afgelopen week aan gespendeerd is, weet ik jammer genoeg wel: papers en presentaties! Laat ik diegenen die nog denken dat eramus gelijk is aan het hele semester niksen, even snel een gemakkelijk examen afleggen en zomaar slagen, maar meteen uit hun illusie halen. Zeven papers in totaal, alsjeblieft, waarvan zes dan ook nog eens gepresenteerd moeten worden. Van hoe diep of oppervlakkig zulke papers moeten zijn, heb ik geen idee. Hier worden niet zo'n duidelijke richtlijnen meegegeven, en hoe het hier staat met strengheid op plagiaat, is ook niet duidelijk. Ik heb in een boek en een artikel al zinnen teruggevonden die letterlijk zijn overgenomen in onze cursus, dus ik gok erop dat onze prof niet van ons, erasmusstudentjes, verwacht dat wij wél onze bevindingen in onze papers origineel verwoorden. We zullen zien :). Na twee maanden wordt het misschien ook eens tijd om mijn ervaringen op te schrijven, en niet enkel de gebeurtenissen. Van het moment dat ik wist dat ik naar Córdoba op erasmus mocht, heb ik me afgevraagd hoe ik het er in mijn eentje van zou afbrengen in een vreemd land. Dat ik de taal al kende, stelde me wel enorm gerust. En nu, terugkijkend op de voorbije twee maand, kan ik eerlijk toegeven dat ik wel eens last heb gehad van heimwee de eerste maand. Ik had voordien nooit problemen gehad om weg te gaan van huis op kamp of vakantie, maar dat doe je meestal niet alleen, en daarin ligt het verschil. De eerste twee weken was alles in orde: geen heimwee, geen last van de maag, geen stress. Alles was nog nieuw, veel moest in orde gebracht worden en er waren veel mensen om te leren kennen (nu nog steeds, eigenlijk), dus er was geen tijd of ruimte om te veel na te denken over België, zeker niet in het zalig warme weer van de eerste weken :). Maar één keer dat alles min of meer in plooi begon te vallen, kwam het gemis al de kop op steken, soms voor het minste. Geen maaltijden van thuis meekrijgen bijvoorbeeld (en niet alles wat ik klaarmaak lukt, soep bijvoorbeeld), een bepaald ingrediënt niet vinden in de supermarkt, maar ook familie en vrienden en een vertrouwde omgeving. Dat hoort er natuurlijk allemaal bij, dat weet ik ook wel, maar af en toe kan dat eens te veel worden. Niet dat ik uren in mijn bed heb liggen wenen om mijn mama, maar het werd me wel duidelijk dat ik heimwee had. Nu, twee maand later, mis ik nog steeds dingen van thuis, maar ik heb hier al meer (iets dat lijkt op) een leven opgebouwd. Er zijn dingen te doen, steden of parken te zien, deadlines te halen (jammer genoeg), verjaardagen te vieren, etentjes te geven en ga zo maar door. Misschien zal ik hier niet lang genoeg zijn om me helemaal thuis te voelen in de stad, maar dat zal ik pas in februari weten. Córdoba heeft zeker ook voordelen, ik vind het bijvoorbeeld geweldig dat er vanop verschillende plaatsen in de stad zicht is op de omringende heuvels en dan is er natuurlijk het geweldige weer (voor diegenen die het willen weten, het is nu bewolkt en ik denk zo'n 15 graden buiten) :).
Bon, tijd om jullie te laten, het eten is klaar :)
Veel gebeurd, veel te vertellen, dus begin ik er maar meteen aan! Het weekend van 8 oktober is Lotte op bezoek gekomen, en laat het nu voorvallen dat die zaterdag en zondag de enige dagen zijn dat het hier heeft geregend in oktober (tot nu toe toch). Maar echt, zaterdagvoormiddag was het ergste, het was lang geleden dat ik zelfs in België zo'n grijze hemel had gezien. In de namiddag is het dan toch opgeklaard en zijn we de stad ingetrokken. Zondag was het ongeveer hetzelfde, alleen met minder regen in de voormiddag. We hebben samen appelmoes met puree gemaakt, een volledige nieuwigheid voor mijn Italiaanse flatgenoot, maar hij vond het zeer lekker. Zo lekker zelfs dat hij erover verteld heeft tegen een paar Duitse meisjes, en nu verwachten zij ook eens appelmoes op hun bord :). Woensdag ben ik dan ook mijn fiets gaan halen, een mooie oranje mountainbike met alles erop en eraan :). En donderdag ben ik me gaan inschrijven in de universiteit. Het systeem hier is dat je een nummer moet gaan halen aan de consjería en dan moet gaan aanschuiven aan het secretariaat. Maar donderdag was de voorlaatste dat om in te schrijven en ik had al indianenverhalen gehoord van mensen die om half acht aan de consejería staan (wat om acht uur opengaat) en geen nummer meer hadden, omdat er zoveel volk stond. Dus ik ben om kwart na zes opgestaan om om zeven uur stipt in de faculteit te staan (zwaar!, en het blijft hier donker tot acht uur!) en ik had gelijk, want in tien minuten tijd is er nog een heleboel volk achter mij gaan staan. Na lang wachten was ik tegen half één 's middags ingeschreven, oef! Ohja, die vrijdag ben ik voor het eerst naar de Franse les gegaan. Niveau 1 leek me toch net iets te laag (de vorige les hadden ze net leren tellen...) en dus mocht ik al een verandering doorvoeren in mijn inschrijving, maar dat kon pas de volgende maandag. Het weekend van 16 oktober stond de trip naar Granada op het programma. Na wat geregel hadden Alessandro en ik dan toch nog tickets voor de tuinen van het Alhambra kunnen bestellen. Mijn algemene indruk van de stad: mooi, met mooie gebouwen en één spectaculair uitzichtpunt, vanwaar je een zicht had over de vallei, over het Alhambra en je kon zelfs de besneeuwde bergtoppen van de Sierra Nevada zien, maar ik denk dat ik blij ben dat ik in Córdoba studeer in en niet in Granada, omdat deze laatste me net iets te groot leek. Er liep altijd een massa volk op straat en het leek me gewoon minder gezellig. Zaterdagavond hebben we sangría gekregen van de organisatie (ESN, je weet het, erasmus = party) en hebben we een botellón gehouden (maar eerst hebben we zeker drie kwartier gestapt naar die plaats). We hebben daar lang gezeten, tot de politie kwam opdagen en we ons uit de voeten moesten maken. Dan zijn we maar in de rij gaan staan om een discotheek binnen te gaan. Toen ik de discotheek verliet om terug naar de hostel te gaan, kwam ik tot mijn grote verrassing Silke tegen, die blijkbaar op erasmus is in Madrid en puur toevallig ook dat weekend in Granada was. Dat was echt wel een verrassend/vreemd momentje :). Zondag zijn we dan het Alhambra gaan bezoeken, en dat is zeker de moeite waard! Schitterende gebouwen, tuinen waar nog steeds enorm veel bloemen in staan en fonteintjes om de vijf meter. We zijn drie uur binnen geweest, maar ik had er een hele dag in kunnen spenderen :) Jammer genoeg vond de batterij van mijn fototoestel het net dan het gepaste moment om het te begeven. We zijn dan nog snel iets gaan eten in de stad, een zeer simpele tapa, maar ongelooflijk lekker! En plus, ze hadden daar de beste frieten die ik in Spanje gegeten heb (tot nu toe), en dat vind ik een verdienste :). De volgende week was ik lekker verkouden, dankzij de grote temperatuursverschillen in Granada (die nu ook in Córdoba zijn): in de namiddag in de zon is het echt warm, maar in de voormiddag en 's nachts is het vrij tot zeer koud. Die verkoudheid blijkt nu trouwens een virale infectie te zijn, maar daar kom ik nog op terug. Het voorbije weekend zijn mijn ouders dan afgekomen. Donderdag en vrijdag in de voormiddag hebben ze Sevilla bezocht, van vrijdagnamiddag tot zondagmiddag waren ze dan in Córdoba en ze zijn zondag en maandag dan nog naar Granada gegaan. Hier in Córdoba hebben we goed veel rondgestapt en gezien, ik was op veel plekken nog niet geweest. Ik heb mama en papa ook de goede tapa's laten proeven in een echte, luidruchtige Spaanse tapasbar. Zondag wouden we Medinat Al Zahara gaan bezoeken, een ruïne van een Moorse paleisstad, maar dankzij de feestdag van San Rafael (de beschermengel van de stad) bleek dat onmogelijk. We zijn dan maar wat verder gereden in de bergen, en de natuur hier, die echt niet ver buiten de stad ligt, lijkt me heel mooi. Maandag kreeg ik veel pijn aan mijn sinussen, dus ben ik gisteren naar de dokter gegaan, maar wat een gedoe! Je moet hier (als het niets ernstig is) naar een medisch centrum gaan, waar je je beurt moet afwachten aan een soort van loket. Daar bepalen ze dan welke dokter je te zien krijgt en wanneer. Ik heb gehoord, dat als het voor iets specifiek is, je lang kan wachten voor een afspraak. Maar omdat veel mensen daar dan naartoe gaan voor onderzoeken, was het daar precies de ontmoetingsplaats voor ouderen. Veel volk, en luid! Na een uur wachten was ik dan eindelijk aan de beurt, en ik mocht meteen naar de dokter toe gaan. Die wist me te vertellen dat ik een virale infectie heb die hier aan de ronde doet. Er valt niets aan te doen, behalve veel drinken, dafalgan nemen tegen de pijn, iets siroopachtig om mijn sinussen uit te kuisen (denk ik) en afwachten tot het over gaat. Na anderhalf uur was ik eindelijk buiten. Nog iets over de luidheid van Spanjaarden: we hebben onderburen die ook gereld veel lawaai maken. Met lawaai bedoel ik echt lawaai: die schreeuwen, zetten luide muziek op en gisterennacht vonden het blijkbaar het ideale moment om nekeer potten en pannen tegen elkaar te slaan en erbij te roepen (gelukkig vonden ze het niet leuk genoeg om het veel te doen). Zo, met deze vrolijke noot besluit ik mijn relaas van vandaag. Vele groetjes aan iedereen hasta la próxima!
Hola! (de codes voor de omgekeerde leestekens werken hier niet)
Ik heb net uitgerekend dat ik al 25 dagen in Córdoba ben, maar het lijkt al veel langer. Ik realiseer me nu ook dat ik amper nog weet wat ik de laatste week voor mijn vertrek heb gedaan (behalve mijn rijbewijs halen :)). Op verplaatsing gaan en vanalle dingen te regelen hebben doet wat met je geheugen... Maar ik zal toch proberen om de voorbije week even samen te vatten! Vorig weekend ben ik samen met drie meisjes, Katja, Helen (beide Duits) en Christina (Oostenrijks) voor anderhalve dag naar Cádiz afgezakt (de stad ligt in het zuidwesten, aan de Atlantische Oceaan). Volgens mijn reisgids was er op die plaats al een nederzetting van in de tijd van de Feniciërs en doorheen de eeuwen is het een belangrijke havenstad geweest, zeker ten tijde van de kolonisatie van Latijns-Amerika door Spanje. Veel te zien dus én ook veel strand. We zijn met de bus gegaan, dat is hier de goedkoopste manier om met het openbaar vervoer ergens te geraken. Na een dikke drie uur zijn we aangekomen in Cádiz en dan hebben we eerst een hostel gezocht. Eénmaal we een slaapplaats hadden gevonden (El caracol, als er ooit iemand naar Cádiz gaat, raad ik deze hostel aan!) hebben we wat door de stad gewandeld en iets gezocht om te eten. De volgende dag (zaterdag) hebben we de stad een beetje bezocht, de voornaamste dingen gezien en in de namiddag zijn we lekker op het strand gaan liggen :). 's Avonds moesten we jammer genoeg al terugkeren, maar het was een leuke dag geweest! Zondag heb ik, geloof het of niet, al iets voor school gedaan. Een tekst van Aristoteles lezen voor een vak dat ik eigenlijk niet ga meedoen :). Zondag is ook Alex de Waal verhuisd. Hij had een Italiaan leren kennen die samenleefde met drie Spanjaarden, maar hij kwam niet goed overeen met hen, omdat ze te vuil waren. Ze laten blijkbaar alles rondslingeren en doen nooit moeite om iets op te ruimen of te kuisen. Alex wou eigenlijk altijd al met Spanjaarden samenwonen en dus hebben ze besloten dat ze gingen wisselen. Zodoende heb ik een nieuwe flatgenoot, Alessandro de Italiaan (wonderwel een andere variatie van Alexandre). Hij is inderdaad heel proper en heeft hier al veel gekookt, want hij doet dat best wel goed :). (Jammer genoeg heb ik, wat had je gedacht, redelijk wat last van mijn maag, dus heb ik zijn kookkunsten nog niet veel kunnen appreciëren) We komen nog steeds alledrie goed overeen, dus daar ben ik echt wel blij om. Dinsdag was ik via Helen en Christina te weten gekomen dat er ergens gratis salsa-lessen georganiseerd werden, en dus wij daarheen. De les ging door in een zaaltje naast een redelijk fancy bar (op het terras, met comfortabele zetels en dure drankjes) en op de affiche stond dat het om 10 uur zou beginnen. We komen daar aan, iets na 10 en blijkbaar zou het pas tegen 11 beginnen. Typisch Spaans en een goede truc van het café om klanten te lokken, want we konden niet gaan zitten zonder iets te drinken. Uiteindelijk is de les begonnen om kwart voor twaalf, wat mij zelfs voor Spanje een veel te grote vertraging lijkt. Na een half uurtje zei de lesgever dat ze 20 minuten gingen pauzeren, maar wij zijn toen doorgegaan, want we waren er van overtuigd dat we anders niet voor 3 uur in ons bed zouden liggen. De bar bevindt zich in de judería, het oude gedeelte van de stad, en dat is nogal ver gelegen van mijn appartement. Ik heb gelukkig een mail gekregen van de universiteit dat ik een fiets kon krijgen, dus ben ik snel de waarborg gaan betalen in de hoop ik die fiets snel kan gaan halen. Gisteren heb ik tot mijn grote vreugde toch een vak over Amerikaanse literatuur gevonden, een jaarvak waarvan de prof gelukkig geen bezwaar maakt tegen erasmussers die maar 1 semester blijven. Gelukkig had ik me nog niet ingeschreven, maar daarvoor moet ik een mailtje krijgen van Roger, mijn erasmuscoördinator in Leuven, wat nog steeds niet gebeurd is. Ik heb nog tot volgende vrijdag om me in te schrijven. Gisterenavond was er een bijeenkomst georganiseerd door de universiteit met speeches (die ik heb gemist omdat ik nog les had, gelukkig), een klein concertje van muzikanten met Spaanse (en Andalusische) instrumenten. Ik heb daar voor het eerst live castagnetten gehoord, toch wel een speciaal geluid en (een beetje tot mijn schaamte) ik moest opeens denken aan Monty Python's The Quest for the Holy Grail, waarin men holle kokosnoten gebruikt om het geluid van een paard na te doen. Daarna volgde een receptie met overvloedig veel bier (maar niet voor mij, mijn maag, weet je wel) en heel veel heel lekkere tapa's. Ze verzorgen ons hier goed!
Morgen komt Lotte hierheen voor het weekend (maar zaterdag en zondag voorspellen ze regen :s), daar kijk ik wel naar uit! Net als naar volgend weekend, dan is er een trip naar Granada, georganiseerd door de erasmuswerking van hier. Het weekend daarna komen de mama en de papa mij dan (eindelijk en toch) ook een bezoekje brengen. De week daarna is het al bijna november, het zal hier snel gaan... (Ondertussen hebben we nog twee feestdagen tijdens de week).
Hasta la próxima!
Besos,
Ellen (of Elena, dat wordt hier ook wel eens gebruikt)
Hola! (ik heb nog steeds de omgekeerde leestekens niet gevonden op mijn computer)
Twee lesdagen zijn al voorbijgegaan, dus heb ik weer wat meer te berichten over de Spaanse lesgewoontes. Om te beginnen wordt er hier veel meer verwacht dat de studenten actief meewerken in de les: antwoorden geven, zelf voorbeelden zoeken en soms zelfs dingen op het bord gaan schrijven. De studenten noemen de proffen gewoon bij hun voornaam en in één les heb ik zelfs een meisje naar buiten zien lopen terwijl ze haar gsm opnam (de les was net begonnen). Voor de rest is hun manier van lesgeven hetzelfde als in België, alhoewel er hier helemaal geen sprake is van een syllabus, voor geen enkel vak. Ik heb wel één les gehad waarbij de prof gewoon dicteerde en wij als zotten aan het opschrijven waren. Maandag heb ik, om eerlijk te zijn, niet echt iets bijgeleerd. Ik had twee vakken en bijna alles wat daar gezegd geweest is, wist ik zo ongeveer al. Het enige dat ik echt heb ontdekt is dat niet veel Spanjaarden afweten van het bestaan van de Nederlandse taal. In de les geschiedenis van de morfosintaxis werd het schema van de indo-europese talenfamilie op bord geschreven en het Nederlands stond er niet in. Toen ik er naar vroeg, dacht één meisje dat ik het Iers bedoelde en ze duidde dus aan waar dat wel stond (want het gealic was wel gespecifieerd), en van andere studenten kreeg ik de reactie: el qué? En meer aandacht werd daar dan ook niet aan besteed. Gisteren had ik twee lessen in verband met poëzie, best wel interessant. Ik heb dus vier vakken in de faculteit van letras y filosofías, en elk vak wordt vier uur per week gegeven, in blokken van twee uur. Vandaag en morgen heb ik dus opnieuw de vakken die ik respectievelijk maandag en dinsdag had. Maar daar doen we hier deze week niet aan mee. Vandaag is het algemene staking van de openbare diensten (of zoiets), en dus gaan de meeste lessen ook niet door. De proffen zeggen zelf of ze komen of niet + de studenten zijn ook vrij om te komen of niet. Bijgevolg heb ik dus vandaag geen les :) Morgen is ook een vakantiedag, want het is inauguratie van de decaan (of zoiets). Vrijdag heb ik hopelijk Frans, daarvoor wacht ik nog op een antwoord van Roger, mijn erasmuscoördinator in Leuven. Dit weekend zouden normaal gezien de mama en de papa op bezoek komen, maar dankzij de nationale staking hier, waar ook de bagagediensten in de luchthavens aan meedoen, en blijkbaar ook een staking in België, werd het wijzer geacht de reis te verplaatsen naar het weekend van 22 oktober. Een positieve noot daarbij is dat het tegen dan waarschijnlijk toch al minder zomers weer zal zijn, en dat ik dus al meer zomerkleren zal kunnen meegeven :p. We halen hier nu overdag en in de zon nog gemakkelijk de dertig graden, maar 's nachts koelt het hier wel al gevoelig af.
Ziezo, dit was het voor deze keer, hasta la próxima!
Uiteindelijk heb ik dan toch beslist om een blog te schrijven, dat leek me handiger dan om de zoveel tijd naar iedereen een mail te sturen. Ik kan niks beloven, maar ik ga toch proberen om regelmatig iets van me te laten horen :) Dit bericht is dan ook meteen m'n verslag van de eerste anderhalve week in het warme Córdoba.
Ik vertrok dus maandag 13 september met een verbazend gerust gevoel en met m'n 19,9 kg zware valies richting Málaga. Na twee weken van afscheid nemen en alles voor de laatste keer doen, was ik best wel blij dat ik mocht vertrekken. Het was nog lekker fris 's ochtends, en bleek dat ik diezelfde avond alleen nog maar van die frisheid kon dromen. Eenmaal aangekomen in Málaga begon deel twee van de reis. In het station María Zambrano heb ik anderhalf uur mogen wachten op de trein naar Córdoba, maar het bleek het wachten waard. Vanuit een zeer comfortabele, en vooral zeer frisse, trein kreeg ik voor het eerst het Andalusische landschap te zien. Een bergachtig gebied met droge plekken en tussenin hele plantages met olijfbomen, best wel mooi. In Córdoba zelf moest ik nog een bus nemen en tegen vijf uur was ik op mijn eindbestemming: The Terrace backpackers hostel, Córdoba. Ik heb me meteen omgekleed, want een jeans en T-shirt was onverdraaglijk in die warmte. De eerste twee-drie dagen van mijn verblijf werd het gemakkelijk 38° en dat is too hot to function. Ik had best wel honger, en ben dan maar een spaghetti-uit-pakje gaan kopen in een lokaal winkeltje. Daarna heb ik nog wat gesocialized met twee Waalse jongens (waarvan één hier ook op erasmus zit) en twee Britse meisjes. Die Waalse jongen, Alex, had een piso gevonden die dag en zou de volgende dag verhuizen. 's Avonds ben ik nog iets gaan drinken met die twee Brites meisjes, om toch al iets van de stad gezien te hebben. De volgende dag, dinsdag, begon de actie: naar de universiteit gaan en op zoek gaan naar een piso. Op de faculteit hadden ze niet veel te zeggen behalve: je hebt al de tijd om je lessenrooster bij elkaar te zoeken, vul daarna deze formulieren (een hele stapel, natuurlijk) in en je bent ingeschreven. Op het eerste gezicht lijkt dat allemaal simpel, maar nu blijkt dat niet helemaal zo te zijn. In de faculteit zelf hingen heel wat papieren op van studenten die nog op zoek zijn naar flatgenoten, dus ik had maar papiertjes af te scheuren en nummers op te schrijven. Ik had ook al eerste contacten gehad met een Spanjaard die zijn flat verhuurd via facebook, dus ik had al één nummer waar ik naar kon bellen. In de namiddag ben ik me eerst een Spaanse gsm en telefoonnummer gaan aanschaffen, om dan met veel enthousiasme al die nummers te bellen. Slechte timing, want tussen 3 en 6 in de namiddag wordt hier geen telefoon opgenomen, zo blijkt. Dus heb ik maar een kleine siesta gehouden om de tijd te doden (het was toen nog altijd ontzettend warm). De volgende dag 's ochtends heb ik met Katja, een Duits meisje dat ik heb leren in de hostel, naar nog een aantal nummers gebeld en we hadden drie afspraken kunnen maken. De eerste voor mij was een eindje stappen van het centrum, het appartement van die Spaanse kerel waarmee ik al contact had via facebook. Toen ik aanbelde, deed Alex de deur open en hij heeft me het appartement laten zien, want Paco was blijkbaar vergeten dat ik zou langskomen. Het beviel me wel, maar het was wat ver weg van de faculteit (20 minuten is voor mij echt wel ver :)). De volgende afspraak was ook een deftig appartement, maar een kleinere kamer. Voor de derde afspraak hebben Katja en ik drie kwartier gewacht, maar er is niemand komen opdagen. Dat vond ik wel jammer, maar ik had aan Alex gezegd dat ik tegen de avond een beslissing ging nemen (ik was toen nog in de veronderstelling dat ik nog veel andere appartementen ging zien) en dus heb ik maar besloten dat appartement te nemen. 's Avonds heb ik nog boven op het terras van de hostel (met een mooi zicht op de verlichte Mezquita) kennis gemaakt met andere erasmussers, een Duitse (het zit hier vol Duitsers), een Belg en een Britse. Donderdag was verhuisdag en van die dag tot woensdag de 22e, wanneer de lessen begonnen, heb ik de buurt hier wat verkend, kennis gemaakt met mijn flatgenoten en genoten van het zomerse weer. Gelukkig was het ondertussen al wat meer afgekoeld, naar de 30° toe (na een immense stortbui is de temperatuur gezakt en Helen en ik hebben het geweten, we waren behoorlijk nat). Nu is het overdag gemiddeld tussen de 25 en de 28 graden, en soms kan dat zelfs behoorlijk fris aanvoelen :p. Woensdag zijn dus de lessen begonnen, maar hier een lessenrooster samenstellen is echt niet simpel. Als je een jaarvak wilt volgen, moet je persoonlijk aan de prof gaan vragen of die erasmussers die maar één semester blijven aanvaardt. Want het systeem hier is dat als een vak een jaar duurt, er maar 1 examen is en dat is op het einde van het jaar. Zo ben ik dus naar twee verschillende lessen gegaan waarvan de proffen zeiden dat ze dat niet meer wouden doen, wegens te veel administratieve problemen. Ik was daardoor wel behoorlijk gefrustreerd. Gelukkig heb ik ondertussen al minstens 1 vak van Spaanse literatuur dat ik kan volgend, die prof maakte er geen probleem van. Maandag zien we wel verder! Nog iets korts over mijn flat en flatgenoten: ik zit in een woonbuurt, en mijn raam geeft uit op een speelplaats van een lagere school waar ook veel buitenschools gesport wordt, dus het is hier niet altijd stil :) We wonen op de vijfde verdieping, en dat staat gelijk aan lekker veel trappen. Ik zit dus, zoals gezegd, op zo'n 20 minuten van de faculteit letteren en ben nog steeds op zoek naar een fiets. Mijn flatgenoten zijn twee jongens, een fransman en een waal, wonderwel allebei Alexandre genaamd... Het zijn propere en aangename jongens, ik had het veel slechter kunnen treffen.
Ziezo, dat was het voor vandaag, ik hoop dat iemand het volledig heeft kunnen lezen :) Nog om af te sluiten mijn adres en telefoonnummer: Ellen Van Cauteren Avenida Virgen de los Dolores 15, 5°C 14004 Córdoba España
