Hoe weet je wanneer je op 'dat' punt bent gekomen? Het punt waarin je om je heen kijkt en beseft dat dit het nu is... Huisje, boompje, tuintje met gras en héél weinig onkruid (met dank aan mijn schoonmoeder). Niet te vergeten hebben we ook het beestje, twee in ons geval! Een wit en een getijgerd exemplaar, die beiden bij ons gezinnetje horen en zich s'avonds dicht bij ons in de zetel vleien. Pakjes bij kerst, lekkers bij nieuwjaar en een stukje biefstuk bij Pasen, you name de feestdag en onze twee vrienden genieten mee Een fijne job, die heb je ook! Collega's die je bijna vrienden kunt noemen, de perfecte baas (sexy, intelligent, gedreven én sympathiek, laat ons eerlijk zijn, ze zijn erg zeldzaam). Ook je vrienden zijn geweldig.Ok, je kunt ze op één hand tellen, maar dat is nu eenmaal zo me échte vrienden, or so they say... Je hebt er ééntje waar je diepzinnig mee kunt praten, ééntje om de wereld mee te veranderen, ééntje die de zaken rond je kapot analyseert tot ze steek maken en ééntje waar je lekker dronken mee wordt. Voor elk soort gebeurtenis heb je wel een vriendin die je kunt raadplegen, een ervaringsdeskundige die desgewenst het nodige advies zal verstrekken, helemaal niks zal doen of voorstellen om cocktails te gaan drinken. Ze shoppen met je, huilen met je, dansen en lachen met je, en misschien nog het allerbelangrijkste: ze houden je ten gepaste tijde allemaal een spiegel voor.
En last but not least: de partner, die heb je uiteraard ook. Mannelijk, stoer, ouder dan mij, intelligent, technisch ingesteld. Ik hoor mezelf graag opscheppen dat ik nog een 'echte man' in huis heb gehaald. Hij kookt niet, heeft heel ons huis bevoorraad met technische snufjes en raakt geen dweil aan zelfs als zijn leven er van af hangt. Hij zorgt dat ik financieel niks te kort kom, komt op tijd en stond met een lief cadeautje naar huis en is de rust in de woeste zee van mijn leven... mijn vuurtoren! Want wij hebben het voor elkaar, wij tweetjes. Ondanks onze valse start, met veel tegenkantingen (hij was een ladykiller, ik een losgeslagen projectiel) zijn we erin geslaagd om op vijf mooie jaren een soort kadans te creëren die ons wel af gaat. Het leek dus een logische stap toen we er bewust voor kozen om aan kinderen te beginnen, en wonder boven wonder, na 3 maanden was ik al zwanger! Ik, de eeuwige sarcaste zat ineen op de zogenaamde roze wolk, een interessante ervaring...
En ineens, twee maanden later zijn we ergens compleet anders. Hij verloor zijn job, hij reed mijn wagen in de prak en ik kreeg een miskraam...
Hoe kom je van de ene kant van de berg, waar de zon schijnt en het gras groen is, opeens aan de andere kant? Want hier is het koud, en ben ik bang en kunnen we elkaar niet vinden...
Is dat de manier waarop je op 'het punt' beland? Het punt waarin je om je heen kijkt en beseft dat dit het nu is...
