Ondertussen weten we al veel meer. Er zitten twee tumors vooraan in haar hoofd, en twee op het hersenvlies. Twee op haar longen, eentje op haar nier en eentje in haar buik. Mama is ondertussen terug thuis in afwachting van dinsdag. Dan gaan ze (haar oncoloog en neuroloog) zeggen of ze gaan opereren of bestralen. Ze moeten iets doen. Mijn mama is mijn mama niet meer. Hoe mijn papa dit doet, ik weet het niet. Ik ben graag bij haar maar ik moet haar behandelen als een klein kind. Zaterdagmorgen belde papa ... ze wilde zich weer niet klaarmaken. Dus ben ik gegaan met Viggo. Naar mij wilde ze ook niet luisteren maar toen ging Viggo op z'n knietjes zitten en vroeg aub omatje ga nu mee met opa... Toen stond ze recht.
Ik weet dat mijn papa voor haar wil zorgen thuis maar zo is dit geen leven voor die man. Maar ik ken hem... Hij zal nog liever doodvallen voor hij stopt. En ik moet hem hierbij steunen.
Ik had zo graag deze week vanalles willen doe om hen te helpen, verder willen doen aan mijn appartement, boodschappen doen voor hen, eten maken, kuisen etc maar heb een ongeluk gehad met mijn brommer en ik loop krom van de pijn. Gisteren de pijn proberen te verbijten en iets proberen te doen met als gevolg dat de pijn nu erger is en dat ik zelfs deze morgen halfweg de baan moeten stoppen ben en Viggo het laatste stukje alleen naar school heb moeten laten gaan. Ik kan mezelf wel vervloeken! Maar wie ben ik om te klagen?! Ik ben kwaad op mezelf, om zo'n stom ongeluk te hebben. Ik kan nu niets doen :(
Mama wil normaal deze middag naar de Reisduif, waar ze samenkomt met vriendinnen om te kletsen en hobby dingen te maken. Papa zat ermee in dus heb ik gezegd dat ik ging meegaan. Ik hou nu al mijn hart vast. Haar vriendinnen weten niet hoe erg het is. Niemand wist hoe erg het was! Ik had me al zoveel keer afgevraagd hoe het kwam dat niemand van de familie meer op bezoek kwam... tot ik te horen kreeg vorige week dat niemand ervan op de hoogte was. Ik denk zelfs dat mijn 'zus' niet wist hoe erg het was. Ik wist het wel. Ik ben niet van gisteren, ik zag dat m'n ouders me dingen niet vertelden en ik ben zelf meegegaan naar de dokter en mijn vragen gesteld. Ik moest het weten. En zo wist ik het ook. Had ik geweten dat mijn ouders dit verzwegen voor de familie had ik het hen zelf gezegd. Niet enkel mijn mama heeft steun nodig nu, maar ook mijn papa. Niemand die ooit eens vraagt hoe het nu met hem is. Het is al heel moeilijk voor mama, zeker ook omdat ze me vertelde vorige week (tijdens een helder moment) dat ze enorm inzit met papa... Heb haar dan verzekerd dat ik voor m'n papa ging zorgen, dat ze zich daar geen zorgen over moet maken. Maar ga ik dat kunnen????????? Ik weet maar al te goed hoe het is om een geliefde te verliezen, en de mensen verlangen al heel vlug dat je terug de draad opneemt en verder gaat met het leven... maar hoe gaat mijn papa dit ooit kunnen doen. En hoe moet ik verder zonder mijn mama, mijn steun en toeverlaat, hoe moet Viggo verder zonder zijn oma.... Tventje heeft al zoveel moeten meemaken ..dit nu ook nog?! Maar de school is op de hoogte en meneer Karel zorgt goed voor hem. Dus laat ons hopen dat hij dit kan verwerken.
Het was mij al een even opgevallen dat mijn mama wat raar deed. Afwezig, treuzelend, dingen van plaats veranderen, niet meer helpen in het huishouden, rare dingen zeggen ..... Maar zaterdag is het helemaal tot mij doorgedrongen. Die morgen stond ze aan mijn deur, en in plaats van naar boven te komen bleef ze afwezig staan in de gang beneden. Ik ben naar beneden moeten gaan, heb mij even bij haar gezet op de trap en heb haar dan rustig gezegd dat ze best naar boven kwam, dat het veel te koud was in de gang ... ze staarde me aan, maar het was alsof ze dwars door me heen keek. Mijn buikgevoel zei dat ik met haar moest meegaan naar de basket waar mijn papa toen een match aan het coachen was, ik vertrouwde het niet. Later die avond zijn me nog dingen opgevallen ....
Ik durfde mijn papa niet vertellen over mijn gedachten. Maar dit was blijkbaar niet nodig want deze morgen belde hij me op dat het met mama echt niet meer ging. Mijn papatje was in alle staten. Hij zo'n gevoelig mens, al zouden de mensen rond hem dat niet denken. Maar wie hem echt kent weet dat hij mijn mama doodgraag ziet en echt al sinds 1995 door een vuur gaat voor haar. Ze zijn al 40 jaar getrouwd en zien elkaar nog steeds heel graag ... zo'n mooi voorbeeld voor mij. Dit wil ik ook!
Toen is alles in sneltempo gegaan, we zijn vertrokken naar het AZ sint Jan Brugge en er is een scan genomen van haar hoofd. Uurtje later mochten we bij haar Oncoloog gaan en ook een neuroloog die daar toen toevallig aanwezig was. Bleek dat mijn mama een tumor heeft in haar hersenhelft vooraan. Toen de dokter zijn computerscherm draaide viel ik bijna van mijn stoel. Ik had mij aan het ergste verwacht maar wat ik toen op dat scherm zag verschijnen was gewoon niet te beschrijven met woorden. Ik heb toen enkele vragen gesteld. Nu ik eindelijk de kans kreeg. Ik weet liever de harde waarheid dan dat ik moet dingen zitten insinueren of minimaliseren ... Alles hangt dus af van hoe haar lichaam (buiten haar tumor in haar hoofd) eraan toe is .. of de botten nog steeds onder controle zijn, haar vitale organen ... als dat ok is en het nog 'zin' heeft om te opereren gaan ze dat ook doen. Maar het moet neurologisch ook mogelijk zijn!
Ze is nu opgenomen, ze gaan nog allerlei testen doen en normaal zouden ze tegen vrijdag met een voorstel komen.
Het gaat opeens zo vlug ... ik weet niet of ik dit zal kunnen dragen. Maar ik moet. Ik moet er zijn voor mijn ouders. Ze zorgen al 32 jaar voor mij .. nu is het mijn beurt en wees maar zeker dat ik dat ga doen.
