Ja hoor, ik laat nog iets weten... Het is nu wel even geleden dat we de afspraak hebben gehad met de gienekoloog (haha) maar ik heb jullie niets laten weten;
Vergeef me!!!
JA!!!! EINDELIJK!!!! Wij hebben nu ook fotootjes van ons kindekje...
Wat een verandering! De eerste keer dat we in Ellen haar buik konden kijken zagen we enkel een (wormpje met een dik kopje) hehe, grappig. We dachten nog, hopelijk komt daar nog verandering in... Enof dat is veranderd!!! Nu zat er al een heus babytje in met ales erop en eraan. Neen we hebben nog niet kunnen zien of het een jongetje of meisje zal worden (alsof we dat zouden vertellen...)
Het was fantastisch om te zien dat op zo een korte tijd (5 weken) het van een wormpje naar een echt klein mensje groeit. Een hoofdje met daar duidelijk de 2 hersenhelftjes in (verstand heeft het ook al, lol), 2 beentjes, 2 armpjes. Aangezien we ook het maagje gevuld zagen met vocht (alleja nadat de radiologe het ons vertelde) wisten we dat de vertering ook liep zoals het moest. Op een moment kregen we ook de ruggegraat te zien.
Het was ongelofelijk hoe hard dat kleine mensje aan het bewegen was. Hoe levendig.
Het vruchtje werd toen ook gemeten en toen was het 7.5cm van het hoofdje tot het poeptjen. Dit kwam overeen met -+ 13 weken, dat was een weekje verder dan aanvankelijk gepland. Dus in plaats van 17 september, is de voorziene datum nu 10 september. Hold on Tine en Roel, here we come...
Ja watte 5 babytjes in de familie en dat op binnen 3 maand tijd. Ellen en Kristof (neef Ellen) in augustus, Tine en Roel (neef Ellen), Elke (nicht Thieu) en Geert, Ellen en ik en Dimfna (zus Thieu) en Tom. Het zal druk worden in de familie... Oma, houdt u maar klaar met kerst... haha.
Groeten aan iedereen die dit leest en zeg voort he...
Vandaag was een spannende dag, de eerste confrontatie met het leven in Ellen haar buik. Zenuwachtig gingen we naar de dienst gynaecologie van het ziekenhuis waar we een eerste afspraak hadden voor een onderzoek.
Braafjes zaten wij te wachten in wachtzaal D toen we plots hoorde: "Mevr. Swinnen?". We gingen beiden rechtstaan en direct volgde er; "Meneer mag nog even wachten.". Dat was pas een gek gevoel, mag ik dan toch niet mee? De andere wachtende keken me lachend aan. Ik zag hun denken, 'een groentje'.
Even laten kwam Ellen terug buiten en ze vertelde me dat het een klein vooronderzoek was, bloeddruk, gewicht, potje plassen.
Daar zaten we dan, weer wachten.
Echter niet lang, weer klonk er: "Mevr. Swinnen?". Nu stond ik ook weer mee recht en ja hoor ik mocht mee... YES.
De assistente van de professor wenste ons beiden proficiat toe en ging even de medische geschiedenis van Ellen na en controleerde haar bloedgegevens die ze na een bloedname bij onze huisarts heeft gekregen.
Daarna volgde een klein onderzoekje en dan kwam het... de echt, het eerste contact... Het duurde even voor het toestel klaar was (de assistente was niet een regelmatig gebruikster en dus kende ze het ook niet zo goed). Plots zagen we het...
Ons kleine wondertje in Ellen haar buik. Vol verbazing keken we naar het scherm waar we toch wel al een leuk dingetje zagen. Het kindje bleek al 1,41 cm groot te zijn (of klein) en in het midden zagen we een klein hartje kloppen. Toch wel een fenomenaal moment, nu pas realiseer je dat er echt iets groeit. Na even zoeken konden we zelfs de harttonen van ons kleintje horen, heel snel, bom bom bom bom bom... Jammer genoeg konden we uit dit apparaat geen fotootje krijgen. Een zalig moment, en nu maar uitkijken naar een volgende keer. Dat zal voor 7 maart zijn, ditmaal wel met een fotootje hopen we. Op dat moment zijn wij onze 12e week zwanger.
Alleerst welkom op onze Blog. Ik (Thieu) en mijn vrouwtje Ellen willen jullie graag laten meegenieten van onze zwangerschap. Sedert 6 weken is zij zwanger van ons eerste kindje. Natuurlijk kan ons geluk niet op. Wie van jullie verwacht ook hun eerste kindje en wil hun ervaringen delen met ons?
