Alleen


Zuchtend keek ze naar buiten
Je kon geen vogel horen fluiten

De straat bedekt met plassen
De mensen verstopt in hun winterjassen

De herfst wat is was er nu aan
Ze zag enkel kale bomen staan

Twee per twee, niet zoals zij
Helemaal alleen, niemand erbij

Weemoedig keek ze door het raam
Ze wist niets meer, zelfs niet haar naam

Haar geheugen was weg van die ene seconde
De seconde waarin ze hem hadden gevonden

Ze voelde zich leeg, ongelukkig, bedrogen
Als een boom in de herfst, waarvan alle blaadjes zijn weggevlogen

                                               Belle