Mn laatste berichtje op deze site! Ben nu net een week thuis en begin pas sinds vandaag te beseffen dat wat ik daar heb meegemaakt toch wel best speciaal is. Heb ook net voor de eerste keer de foto's van in mn dorpje bekeken en het doet echt pijn om te beseffen dat ik sommige van die mensen op de foto nooit meer gaat zien (1 kindje in het bijzonder, had hem zo willen meenemen!).
Heb in het dorpje echt wel veel gewerkt! Overdag gaf ik les in het schooltje want iedere dag was er wel een leerkracht afwezig. Heel leuk maar ook heel vermoeiend. Hopelijk heb ik ze iets kunnen bijbrengen. Naast Franse les, wiskunde,... heb ik ook gezondheidslessen gegeven. Hopelijk onthouden ze er iets van. Daarnaast konden de kinderen naar mij komen om hun wonden te laten verzorgen. Algauw kwam het hele dorp op consultatie, maar kon niets voor ze doen behalve wonden verzorgen dus! Een mama met een ziek babytje (waarschijnlijk malaria) moeten wegsturen omdat je niets kan doen, is moeilijk wetende dat de kans bestaat dat dat kind sterft.
Hopelijk hebben ze er ook iets van opgestoken hoe ze een wonde moeten verzorgen. Ook al is er geen ziekenpost of hebben ze geen geld/middelen, ze kunnen toch een paar dingen verbeteren: het water kiemvrij maken voordat ze de wonden proper maken door het te koken, ev zout bijvoegen om fysiologische oplossing te maken en hun wonden proper afdekken met een reep stof die afgekookt is. Het zijn kleine dingen, maar daar hadden zij nog nooit van gehoord. De mensen daar zijn zo onwetend. Dat het water van de pomp beter is dan dat van de put hadden ze zelf nooit bedacht! Maar hoe kan het ook anders, helemaal afgesloten van de beschaafde wereld met een onderwijssysteem die niet werkt...
Op mijn schoolvrije dagen speelde ik wat met de kinderen, ging ik met de dorpchef op bezoek bij andere dorpjes (dé kans om een beetje fruit. of groenten te kopen), of zat gewoon wat in een compound bij de vrouwen. 's Avonds werd er heel veel gedanst en gezongen door de kinderen en vrouwen.
Achteraf gezien was het de juiste keuze om niet alleen in Ouaga te blijven, want in het dorp was alles toch intenser en persoonlijker! Meer verhalen zul je wel horen als je mij ziet!
Jaja, het zit er op! De laatste drie weken in het dorp waren super!!! Had na het tripje naar Ghana weinig zin om terug te keren, maar eenmaal daar heb ik de knop onmiddellijk kunnen omdraaien en enkel genoten. Een uitgebreider verslag en foto's doe ik bij thuiskomst wegens te weinig tijd. En jullie kunnen me natuurlijk ook allemaal uitnodigen om mn verhalen te horen;)
Raar om te denken dat ik morgen middag thuis ben! Zie vooral op tegen de koude!!! Het is hier een paar nachten koud geweest (18°C) en je moest me zien zitten met fleeze, sjaal, kousen,... Overdag is het hier nog altijd over de 30° en vind dat al helemaal niet meer zo warm, dus dat beloofd.
Tijdens het uploaden van de nieuwe foto's is er iets misgelopen, er staan er maar vier op. Ik moet nu vertrekken naar mn dorp dus het zal voor binnen drie weken zijn!
We zijn voor een weekje met de bus naar Ghana geweest. Het was er super, maar ben toch blij dat ik in Burkina Faso werk! Ouagadougou is toch veel Afrikaanser en veel minder toeristisch dan Accra, de hoofdstad van Ghana. De mensen in Burkina zijn ook veel vriendelijker dan in Ghana. Het voordeel daarvan was wel dat ze ons amper lastig vielen. Het klimaat is er ook anders: het is er minder warm (maar nog vlotjes 30°), maar het is er veel vochtiger! Je zweet je continu te pletter! De palmstranden daarentegen waren zalig! We zijn van de hoofdstad via de kust naar Kumasi gegaan om dan weer meer dan 20u op een bus te zitten. Ik ga nu vlug nog wat foto's op de site zetten (http://elkemoens.waarbenjij.nu), want binnen een uurtje komen ze me ophalen om naar het dorp te gaan. Ik zie er eerlijk gezegd wat tegen op: het is van het ene uiterste naar het andere, van alles naar niets. Zal toch snel weer een knop moeten omschakelen!
Dus weer drie weken geen nieuws! Donderdag 11de december kom ik terug naar Ouaga om wat op mn plooi te komen en dan vertrek ik zaterdagnacht terug. Nu Babette en Tine (de vrijwilligers waarmee ik alle tripjes heb gedaan) naar huis gaan, verlang ik er stiekem toch ook al naar!
Weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen, heb in 1 week zoveel indrukken opgedaan! Dan maar beginnen bij het begin! Ik ben uit Ouagadougou vertrokken samen met de neef van de chef van mn dorp. We zijn naar het compound (= allemaal huisjes en hutjes bij elkaar van 1 grote familie) van de chef gegaan. Als ik het goed heb woont hij er met vijf vrouwen en gigantisch veel kinderen (niemand kon me voorlopig zeggen hoeveel), zn broer woont er met twee vrouwen en kinderen en dan wonen er nog een paar oude vrouwen. Ik kreeg al direct de keuze: slapen bij 1 van die oude vrouwen in een piepklein huisje in het compound of alleen slapen in een huisje net buiten het compound. Heb voor het tweede gekozen en ben daar achteraf gezien heel blij om! Mijn deur sluiten is de enige manier om privacy te hebben want iedereen (en vooral alle kinderen) willen bij de blanke zijn. Moest ik in het compound wonen dan had ik zelfs geen deur. Heb in mn huisje ook best wel wat plaats, maar alles is heel basic: geen electriciteit, water uit de put, een gat in de grond als toilet, een matje om op te slapen, een gasvuurtje om op te koken. We hebben afgesproken dat ik zelf mn eten klaar maak, zodat ik minder kans heb om ziek te worden (alhoewel het na 4 dagen al prijs was). Ik kan dan gelukkig ook zelf iets meer kiezen wat ik eet, want de mensen in mn dorp eten 's morgens, 's middags en 's avonds tô (niet lekker!) met af en toe een eitje of een stukje vlees (geit, kip, ezel). Groenten, brood en zeker fruit hebben ze in mijn dorp niet. De eerst dag wilden ze me al gelijk een kip geven. Ik heb toch vriendelijk moeten vragen om hem al te slachten en te pluimen voor me. Toen heb ik ook maar snel gezegd dat ik geen hele kip hoef, zodat ik niet met de ingewanden opgescheept zit. Uiteindelijk kreeg ik een deel van de kip met nog een paar ondefinieerbare dingen aan. Heb dan maar een paar handschoenen aangetrokken en met mn zakmes aan de slag gegaan.
Mijn eerste dag op het schooltje dan was best wel indrukwekkend! In mijn klasje zitten 65 kinderen van 8-9jaar. Het niveau ligt verschrikkelijk laag, er zijn zelfs kinderen die helemaal niet meekunnen en er gewoon maar bijzitten: ze kunnen geen Frans lezen of schrijven. De andere kinderen spreken wel Frans, maar een echte conversatie aangaan in het Frans is moeilijk! De volgende schooldag was ik ziek en daarna de leerkracht en mocht ik al gelijk alleen lesgeven. Eigenlijk ging het best wel: we hebben vooral gerekend en het alfabet geoefend. Ik had nog boekjes gekocht om voorlichting te geven over HIV/AIDS, diarree,... en Engelse les maar zal daar een ander klasje voor moeten vinden!
De leerkrachten zijn heel vriendelijk! De meeste wonen in een huisje naast het school omdat ze te ver weg wonen (iedere leerkracht moet min 6jaar in een dorpje lesgeven voor ze kans maken om in Ouagadougou te kunnen werken). Ik was er al direct de tweede avond uitgenodigd om te komen eten. Toen ik ziek was, zijn ze ook op bezoek gekomen!
Verder ben ik ook begonnen met het verzorgen van de wonden van de kinderen. Maar of het zin heeft? De kinderen zijn zo gigantisch smerig, wassen hun amper (denk dat er kinderen zijn die nog nooit een stuk zeep hebben gezien), ze stinken soms echt verschrikkelijk en hebben ook de middelen niet om een wonde te verzorgen. Maar er zijn zo veel kinderen met verschrikkelijk vieze wonden (één keer moest ik bijna overgeven van de geur en het zicht) waardoor ik het gevoel heb dat ik iets moet doen. Ik ga straks nog eens naar de apotheek om onstmetting en fysiologisch water om te reinigen zal ik zelf maken. Ik ga ze ook wat lessen in hygiëne proberen bij te brengen, maar 3/4 spreekt geen Frans dus dat wordt moeilijk. Heb sowieso al gezegd dat ze zich eerst moeten wassen voor ik hun wonden doe anders heeft het geen zin. Het is ook super vermoeiend: ik ga van 7.30u-12u en 15-17u naar school en voor, tussen en na school staan de kinderen aan te schuiven. Toen ik de laatste dag voor Ghana opstond om 5.45u stonden ze al te wachten! De avond ervoor heb ik om 19.30u gezegd dat ik ging stoppen, want het was stikdonker en dan moest ik me nog wassen en eten klaarmaken. Ik was bekaf! Dus voor de laatste drie weken moet ik toch eens kijken hoe ik het ga aanpakken.
We zijn met vijf vrijwilligers 5 dagen met een 4x4 naar het Noorden van Burkina getrokken. Het was super leuk! Eerst hebben we de markt van Gorom Gorom gedaan, dé markt van Burkina. Verschillende stammen komen van overal, ook van de buurlanden, om hun waar te verkopen. Alleen al naar de mensen kijken is leuk: al die vrouwen van de versch stammen (Peuhl, Touareg,...) zijn prachtig om te zien! Maar naast kijken, hebben we natuurlijk ook goed inkopen gedaant;-)
In de namiddag hadden we een date met een dromedaris die ons naar de woestijn ging brengen om daar te overnachten. We hadden op voorhand gehoort dat zo'n ritje niet comfortabel was, maar dit had ik echt niet verwacht! Zolang het beest op zn gemak wandelt, gaat het nog maar eens hij in galop gaat!!! Heb nog altijd wonden op mn billen! Na een kleine 2u aangekomen in de woestijn. Het werd al snel duidelijk dat we niet gingen herstellen van onze rit: slapen op een harde mat in de woestijn is ook geen lachertje! Maar we hebben ons wel heel goed geamuseerd! Want slapen hebben we amper gedaan: alles deed pijn, de muggen vlogen constant rond je en het was echt koud (alle ja, 15 graden maar dat is voor mij ondertussen te fris!). 's Morgens stakestijf opgestaan en moesten we nog met de dromedaris de rit terug naar Gorom Gorom maken, ai!!!
We zijn daarna nog verder gegaan naar Oursi, waar we in de woestijn hebben gewandeld en in een Touareg campement hebben geslapen: weer buiten maar dan wel op een bed met een zachte matras, een fleezedekentje en een muskietennet: hemels!
Volgende dagen nog wat dorpjes gedaan op de terugweg en goed geshopt in Kaya, lederheaven.
super weekend bij de oprichtster van het CREN in Namsigui en Kaya
Omdat ik geld had ingezameld voor het CREN (centrum die ondervoede kinderen samen met hun moeder opvangt), ben ik het dit weekend samen met Babette gaan bezoeken. De vrouw die dat centrum heeft opgericht is Nederlandse en was nu zelf ook in Burkina. Ze heeft ons voor het weekend bij haar uitgenodigd. We moesten met de bus naar Kaya en daar uitstappen bij het centrum voor straatkinderen die ze heeft opgericht. Toen we uitstapten, kwamen alle kinderen van het centrum aangelopen om ons te begroeten. In het centrum zat Monique ons op te wachten. Ze is een heel vriendelijke vrouw die ons alle projecten die ze heeft gerealiseerd ging tonen. Eerst hebben we uitvoerig het centrum voor straatkinderen bekeken. De kinderen die niet naar school gaan, kunnen daar een opleiding volgen tot kapper, couturier of houtbewerker en leren er lezen, schrijven en tellen.
In het centrum heeft Monique een huis, maar ze heeft ook een huis in Namsigui. Dat is een klein dorpje bij Kaya, waar ze 12 jaar geleden haar fosterkindje is gaan bezoeken. Uiteindelijk is ze er ieder jaar terug gekomen voor gemiddeld 6 maanden. In Namsigui hebt je naast simpele, kleine huisjes ook traditionele hutjes. Het was er prachtig en de mensen waren super vriendelijk (niet onlogisch als je bekijkt hoeveel Monique al heeft gedaan voor het dorp => zie kinderhulpbf.nl). Het waren ook net oogstfeesten, goed te zien aan de dronken mannen (Moslims nemen het hier niet zo nauw met alcohol!). Naast alle andere projecten hebben we dus ook het CREN bezocht. Omdat het oogsttijd was, waren de meeste vrouwen er niet meer omdat ze op het land moesten werken. Ondervoede kinderen kunnen daar geen verandering in brengen! Er waren nog drie vrouwen met kind. 1 kindje was heel oedemateus (opgezwollen) en Monique zegt dat dat de ergste vorm van ondervoeding is. Omdat ze eerst hun overtollig vocht kwijt moeten, moeten ze eerst helemaal terug naar af om dan langzaam terug beter te worden. Nadat het CREN goed draaide, heeft Monique het centrum snel overgedragen aan het Ministerie om de continuiteit van de zorg te waarborgen (dit is echt een groot probleem hier: eens Monique terug naar Nederland is, durven de plaatselijke medewerkers nogal eens te slabakken). Dit wil ook zeggen dat het CREN overheidssteun krijgt. Monique en de stichting kinderhulp betalen enkel de personeelskosten. Na alle projecten gezien te hebben, hebben we ook inzage gekregen in de projecten die ze nog willen realiseren. Ik heb dan uiteindelijk besloten om met het ingezamelde geld een voorlichtingscampagne rond AIDS, gedwongen huwelijk en vrouwenbesnijdenis te betalen. Dit zijn drie zeer belangrijke problemen in alle dorpen van Burkina Faso. Er bleef dan nog een beetje geld over en daarmee hebben we een voetbaltafel voor centrum voor straatkinderen gekocht. Ze waren er echt super blij mee!
We zijn ook nog de Peuhl gaan bezoeken, een stam van veehoeders. Die stam leeft echt in de rimboe! Een prachtige omgeving, maar ze hebben daar echt niets: strooien hutjes, wat potten en vee (kippen en geiten)! Monique is nu fondsen bij elkaar aan het zoeken om ook voor hen een waterpomp aan te leggen. De Peuhl hadden zelf al een put proberen te graven, maar ze geraken niet diep genoeg met hun materiaal. Nu moeten de vrouwen meerdere km lopen naar de dichtstbijzijnde pomp. Op http://elkemoens.waarbenjij.nu staan foto's van het weekend.
Ook al weet ik dat het een pak zwaarder gaat worden, ik heb na dit weekend nog meer zin om naar het dorpje te gaan: weg uit de drukke stad naar de mooie natuur en vriendelijke mensen!
Heb foto's gezet op elkemoens.waarbenjij.nu. Voorlopig staan er nog maar een stuk of 10 op, maar het duurt hier echt eindeloos. Ga morgen naar het centrum, daar is een beter cybercafe want word gek van die trage internetconnectie!
Het staat nu vast: ik ga begin november, na ons reisje naar de woestijn, naar een traditioneel dorpje. En het beloofd een cultuurshock te worden! Als ik naar het dorpje ga, moet er eerst iemand van mn gezin naar ons toekomen zodat we samen het dorpje kunnen betreden. Je kan daar nl niet zomaar binnenstappen en bonjour zeggen. Eerst moet je naar de dorpchef om hem te groeten en colanoten te geven. Zo zijn er nog tal van gebruiken!
In het dorpje is er dus geen internet, electriciteit of stromend water. Gsmbereik heb je misschien in de hoogste boom;-) Ik krijg een gasvuurtje mee om mn water te koken vooraleer ik het kan drinken. Ze hebben er dus echt niets! Geen Marina Market waar ik een lekker koekje kan kopen als ik het eten niet lekker vond! De kans dat ik daar ziek word is heel groot. Gelukkig heb ik een hele medicatievoorraad mee!
Toch raar dat je op 45 min rijden van de hoofdstad in zo'n andere wereld kan terechtkomen! Harmke zei me ook dat ik dus gerust in het weekend naar Ouaga kon komen omdat het niet ver is, maar denk niet dat ik daar zomaar een taxi kan nemen!
Elke @ Burkina Faso
