Beste mensen, zoals u al dan niet weet, bevind ik mij heden ten dage terug in het goeie ouwe België (dat eigenlijk niet zo oud is als je het vergelijkt met andere naties). Dit is dus mijn laatste bericht aan u, aangezien de titel van mijn blog, 'elke in newcastle', niet langer van toepassing is. Ik kan u nu vertellen over mijn laatste dagen in Newcastle. Ik kan u vertellen over mijn bezoek aan het prachtige York, met zijn mooie kathedraal, schattige straatjes en boeiende musea. Ik kan u vertellen over mijn examen maandag, waarvan de vragen niet moeilijk waren maar waarvoor we veel te weinig tijd kregen. Ik kan u vertellen over het uitgaan op maandagavond, dat uiteraard fantastisch was. Ik kan u vertellen over Castle Keep, dat we op dinsdag bezocht hebben, of over het bijzonder pijnlijke afscheid nemen van mijn vriendinnen. Ik kan u vertellen over het feit dat ik de verkeerde trein genomen heb naar Londen en dat ik daardoor mijn Eurostar gemist heb en zo twee uur heb moeten wachten op de volgende. Ik kan u vertellen over mijn drie dagen in Parijs (maar dat ga ik sowieso niet doen want dat hoort niet meer bij mijn Erasmus). Maar daar ga ik het allemaal niet over hebben. Wat ik wel ga doen is de balans opmaken van wat ik heb geleerd in Newcastle.
1) Meisjes in Newcastle weten niet hoe ze zich moeten kleden, dus doen ze het maar helemaal niet.
2) Engelsen drinken veel bier en kunnen dat bier niet altijd even goed verdragen.
3) Newcastle is een voetbalstad.
4) Geordie is onbegrijpelijk.
5) Engels van moedertaalsprekers is moeilijker te verstaan dan Engels van niet-moedertaalsprekers.
6) Engeland heeft heel veel mooie steden.
7) Engelsen zijn over-beleefd en schuiven aan in de rij als ze op een bus wachten.
8) Bijna iedereen in Engeland houdt van boeken.
9) Hoewel je heel goed kunt eten in Newcastle, is koken niet echt een Engelse specialiteit.
10) Cinema is goedkoop in Newcastle, vooral als je op een dinsdag gaat.
11) Engelse gebouwen zijn prachtig en uniek.
12) Freshers in Newcastle hebben niet veel werk voor school.
13) Freshers in Newcastle houden wel van een feestje.
14) Richardson Road is niet de beste studentenaccomodatie ooit.
15) Duitsers zijn leuk.
16) Erasmus is een van de beste dingen die me ooit zijn overkomen.
17) Primark is een heel goedkope winkel.
18) Thee is lekker!
19) Het woord 'like' wordt meer en meer gebruikt door de jongere generatie Engelstaligen.
20) Awesome!
Bedankt om mijn verhalen zo trouw te volgen, beste lezers! Hier stopt mijn blog, maar ik hoop dat jullie er toch van genoten hebben. See you in reality!
Morgen ga ik voor de eerste keer alleen een uitstap maken. Ik ga alleen naar York. Ergens voelt het een beetje raar, want ik had altijd gedacht dat op je eentje uitstapjes maken iets was voor 50+'ers die hopeloos eeuwig single zijn en toch doodgraag reizen en dan uiteindelijk maar alleen gaan. Maar ik heb er ook zin in, want het is es een uitstap waarop alles wat ik zal doen helemaal voor mezelf is. Ik hoef geen tijd te verspelen aan een uitgebreide lunch en ik kan zo lang als ik wil overal blijven rondhangen en wie weet kom ik wel interessante mensen tegen. Ik ben dus eigenlijk vrij enthousiast over morgen, maar hoe het geweest is kan ik jullie pas later vertellen. Nu zal ik het hebben over de voorbije dagen. Een samenvatting:
- Vrijdagavond internationale candy-avond en filmpje bekeken met vriendinnen
- Vrijdag en zaterdag ingrediënten uit onze keukenkast meegesmokkeld naar Malins appartement om daar 'Schwarzwalderkirschtorte' te maken voor Maria's verjaardag
- Vrijdag ook in de stad wat rondgelopen en geshopt
- Zaterdag de taart gemaakt en uitgegaan
- Zaterdagnacht bijna niet geslapen omdat ik midden in de nacht opgestaan ben om onze flat te versieren voor Maria's verjaardag en dan 's ochtends opnieuw supervroeg opgestaan ben om boterkoeken te gaan halen
- Zondag naar de supermarkt geweest, Maria's verjaardag nog wat gevierd en een dineetje gehouden met de vriendinnen
- Maandag gestudeerd
- Dinsdag gestudeerd en naar Les Miserables gaan kijken
- Vandaag eens getest of ik alles weer mee ga krijgen naar huis in mijn valies (en met trots vastgesteld dat het antwoord 'ja' is, en dat ik kan pakken in minder dan dertig minuten)
- Afscheid genomen van Felicity, een Engels meisje
- Vastgesteld dat ik na al mijn studeren eigenlijk nog heel veel werk voor de boeg heb
Vrijdagnamiddag ben ik wat gaan shoppen. Ik had namelijk een paar cadeaubonnen gekregen van mijn dierbare familieleden, eentje voor de Primark (wat me een mooi kleedje heeft opgeleverd) en eentje voor Waterstones (wat me twee boeken heeft opgeleverd). Vrijdagavond hebben we dan een internationale candy-avond gehouden. Iedereen had snoepgoed van haar eigen land meegebracht (ik natuurlijk Belgische chocolade) en dat hebben we dan gedeeld. Wat me vooral bijgebleven is zijn de Amerikaanse butterfingers en de Zweedse vissen, heerlijk! We hebben ook een film bekeken, Pitch Perfect, over a capellagroepen in een Amerikaanse universiteit. Dat is daar nu blijkbaar superhot, Christine vertelde dat op haar universiteit de a capellagroep de coole mensen waren. Lijkt misschien bizar, maar in Pitch Perfect zongen ze echt nog moderne liedjes en eigenlijk vond ik het fantastisch wat de acteurs konden doen met hun stem.
Zaterdag ben ik dan naar Malin gegaan om de taart voor Maria's verjaardag te maken. Ik had eerder al het gerief meegesmokkeld vanuit onze keuken, wat nog niet zo eenvoudig was omdat Maria heel de tijd thuis was om te leren. Ik heb gelukkig een behoorlijk grote handtas waar ik nog redelijk wat gerief in kwijt kan. Verder heb ik ook gestudeerd die dag en 's avonds was het dan eindelijk weer zover: tijd om uit te gaan. Bovendien was Maria jarig, dus hebben we haar een prinsessenkroontje gekocht (waar ze half zelf achter gevraagd had). De avond was heel erg leuk, we zijn naar de club geweest naast het hotel waar mijn moedertje en vadertje en Marleen geslapen hebben toen ze hier waren en waarvan ze zeiden dat de mensen die buiten stonden te wachten zo luidruchtig waren. Gelukkig mochten wij meteen binnen omdat het Maria's verjaardag was, dus ik hoor niet bij die luidruchtige mensen. Maria kreeg ook een fles gratis 'champagne' (lees: hoogstwaarschijnlijk de goedkoopste cava die ze konden vinden). Het was een goeie club, alleen stond de muziek veel te luid.
Toen we dan 's nachts thuiskwamen en Maria ging slapen, bleef ik wakker liggen in mijn bed, want ik had een verrassing gepland voor mijn roommate. Zodra ze vredig lag te ronken (zo rond 3.30), stond ik muisstil weer op en heb ik de hele flat versierd met ballonnen. Dat was niet zo eenvoudig, want ik mocht haar niet wakker maken. Uiteindelijk heb ik tweeëntwintig ballonnen opgeblazen in mijn keukentje, omdat de keuken een vuurbestendige deur heeft die bijna geen geluid doorlaat. En Maria is niet wakker geworden. Dan ben ik weer in mijn bedje gekropen om om half negen terug op te staan om Maria boterkoeken te gaan halen van de Tesco (twintig minuten wandelen door, twintig minuten terug, geen pretje als je gigantisch moe bent). Maria was natuurlijk supergelukkig en dat was waar ik het voor deed. Mijn dag bestond voornamelijk uit haar aandacht geven en mottig naar mijn lesnotities over 'Language and age' zitten staren, maar uiteindelijk had ik wel nog een leuke dag. En 's avonds heeft ze fantastisch lekker gekookt, kip met een soort uiensaus en Duitse pasta. Ze had iedereen van onze bende uitgenodigd dus het was heel gezellig. Nog gezelliger was het doordat Ophélie 'niet kon komen', want Ophélie, die nooit iets te doen heeft en nooit haar flat verlaat, had nu plots een afspraak met een vriendin. Nuja, ik denk er het mijne over.
Maandag heb ik niet veel gedaan. Eerlijk gezegd ben ik de hele dag binnen gebleven en heb ik de hele dag gestudeerd. Ook heb ik nu blijkbaar een tv-serieverslaving. Ik ben beginnen kijken naar Maria's favoriete serie, 'How I met your mother', en het is verschrikkelijk maar ik kijk in bijna al mijn pauzes naar minstens een aflevering. Goed dat ik morgen naar York ga, want daar kan ik niet naar dat programma kijken. En vanaf zaterdag verbied ik het voor mezelf, want dan moet ik mij echt serieus concentreren op mijn examen, want toen ik vandaag eens checkte wat ik allemaal onthouden had van al mijn studeren, bleek het antwoord 'niets' te zijn. Ik ga dus een tandje bij moeten steken.
Gisteren ben ik met Maria naar de cinema geweest, naar Les Miserables. Ik vond het machtig mooi en natuurlijk heb ik gebleit als een klein meisje. De film deed me er ook aan denken dat we in België eigenlijk niet echt veel grote, dramatische toneelstukken hebben, wat best nog wel jammer is. Als je onze toneeltraditie vergelijkt met Frankrijk en Engeland, dan merk je dat het enige opmerkelijke dat wij Vlamingen geproduceerd hebben qua toneel, voornamelijk religieuze dingen zijn en dat vind ik teleurstellend. Dus als iemand daar verandering in wil brengen, mijn steun heb je. Vandaag heb ik dan weer een hele dag thuis gezeten om te studeren, behalve dan dat ik mijn confirmation of departure ben gaan indienen in King's Gate om te laten tekenen, en dat ik afscheid genomen heb van Felicity, een Engelse vriendin. Maar gelukkig is ze mijn vriendin op facebook! ;)
De keuken die naar aangebrande toast ruikt, de buren die vreselijk veel lawaai maken en de douchecabine waar ik me niet deftig in kan draaien. Ja, ik geloof dat ik weer terug ben in Newcastle. U bent natuurlijk allen ontzettend blij dat ik hier terug ben, want nu kunt u weer mijn fantastische verhalen lezen. Daarom laat ik u niet langer wachten en presenteer ik u met een zwierig gebaar en veel andere tralala: het tweede deel van elke_in_newcastle!!!
Opnieuw, naar oude gewoonte: een samenvatting:
- Vorige week donderdag toegekomen, Italiaans gaan eten met Malin
- Vrijdag inkopen gedaan, Maria is dan ook toegekomen en dan 's avonds pizza gaan eten met haar
- Zaterdag gewerkt en met Malin naar de cinema geweest
- Zondag is Christine toegekomen en zijn we met haar iets gaan eten
- Maandag iets gaan drinken met Clara, Viktor en Carlos
- Dinsdag naar Life of Pi gaan kijken, machtige film!
- Maandag en dinsdag ook naar lessen gegaan die niet altijd even nuttig waren
- Gisteren gewerkt aan mijn essays
- Vandaag essays ingediend, naar supermarkt gegaan en iets laten drukken op het Newcastletruitje van mijn teerbeminde broedertje
Vorige week donderdag ben ik hier dus terug aangekomen, iets rond twintig na vier. Ik begin het alleen vliegen nu echt wel al gewoon te worden - ook omdat ik toen ik terug naar België kwam door een geannuleerde vlucht min of meer een hele dag in de luchthaven gespendeerd heb (wat luchthaven-eten betreft: als u ergens het woord 'vers' leest, geloof het niet). Grappig is dat ik weer met hetzelfde bejaarde koppel in het vliegtuig zat als ik ontmoet had de dag van mijn luchthavenprobleempje. Ik zat ook alleen, niemand die naast me zat. Dat was wel handig, want nu had ik tenminste ruimte, anders kan ik me wel voorstellen dat je meer dan blij bent het vliegtuig te verlaten na een uur op elkaar gepakt te zitten. Goed, ik kwam dus aan rond twintig na vier en moest toen op Malin wachten, want zij kwam toe rond twintig voor vijf en we zouden samen naar huis gaan. Helaas had haar vlucht een beetje vertraging dus moest ik alweer meer tijd dan voorzien doorbrengen in de luchthaven van Newcastle, maar achja, dat is het leven zeker? Uiteindelijk kwam ze toch toe en we zijn samen naar huis gegaan, elk naar ons eigen flatje (waar zij de o zo leuke Ophélie had om haar te verwelkomen, samen met Ophélies niet-Engels-sprekende liefje). Toen ik mijn koffer uitgepakt had, zijn we iets gaan eten en het plan was om daarna nog iets te gaan drinken, maar eigenlijk waren we doodmoe en zijn we dan maar vroeg in ons bedje gekropen. Enfin, zij toch. Ik was dat ook van plan, maar om de een of andere reden ben ik films beginnen kijken en kon ik niet meer stoppen.
De volgende dag heb ik lang geslapen en dan ben ik met Malin naar de supermarkt geweest. Gelukkig had ik de voorbije dagen zoveel gegeten dat ik een tijdje geen honger meer had, want ik had letterlijk niets meer in huis. Later, toen mijn koelkast weer netjes gevuld was, kwam Maria toe. We hebben dan natuurlijk heel wat gebabbeld en dan zijn we pizza gaan eten in een pub. (O, heb ik ook al vermeld dat ik serieus wou beginnen vermageren toen ik terug kwam in Newcastle?)
Zaterdag heb ik een beetje thuis gezeten en een beetje alles en niets gedaan, denk ik. Ik kan me niet herinneren dat ik iets gedaan heb dat het vermelden waard is. Ik heb voornamelijk aan mijn twee essays geschreven en ben met Malin naar de cinema gegaan, naar de film 'Quartet'. De film gaat over oude mensen die in een rusthuis voor gepensioneerde operazingers leven en hun jaarlijkse optreden geven om geld te verdienen om zo het voortbestaan van het rusthuis te kunnen verzekeren. Er was natuurlijk ook liefde in gemoeid (hoe kan het ook anders?) en de film was ook best wel grappig. Zondag is Christine toegekomen en zijn we iets gaan eten met haar (ze had een gigantische jetlag want ze was al 28 uur wakker).
Maandag heb ik een heel nuttige les gehad over mijn essay van Victorian Dream-Worlds, waardoor ik besefte dat ik nog heel veel moest veranderen in mijn essay dat ik als af beschouwde. Ik ben maandagavond ook iets gaan drinken met Viktor, Carlos en Clara, wat weer best gezellig was. Dinsdag had ik een les over mijn essay voor Modernisms, maar die les was, zoals min of meer verwacht, compleet nutteloos. 's Avonds ben ik met Malin en Christine, opnieuw ter goeder gewoonte, naar de cinema geweest. We hebben Life of Pi gezien en de film was echt fan-tas-tisch! Ik ga er niet over vertellen, jullie moeten hem gewoon zelf zien! Echt waar!
Gisteren heb ik een hele dag gewerkt aan al mijn essays en dat is ook wat ik deze morgen gedaan heb. Dan ben ik met Maria naar de bibliotheek geweest om alles te printen en heb ik alles ingediend, om daarna naar de supermarkt te gaan en om Sams naam op zijn truitje te laten drukken. Nu ben ik wat aan het relaxen. Waauw, kun je het geloven, ik heb hier mijn laatste essays ingediend! Nu nog maar een examen en dat is het... Over een kleine twee weken ben ik hier al niet meer. Dat doet toch wel vreemd en het lijkt ergens een beetje alsof ik constant afscheid aan het nemen ben en er zijn constant dingen die me er aan herinneren dat ik bijna vertrek. Stomme dingen hoor. Zo wou ik vandaag spaghetti kopen, maar ik moest een andere pak kopen dan ik normaal zou doen omdat mijn normale pak te groot is om nog op te eten in die twee weken. Maar ach, ik heb nog twee weken, ik ga er nog ten volle van genieten!
Aangezien ik binnen 48 uur (hoewel tijd een relatief begrip is) hopelijk in de lucht hang op weg naar Belgenland, is dit vermoedelijk mijn laatste blogbericht voor 2012. Als ik 2012 overleef - en ik vermoed wel dat dat het geval gaat zijn, ik heb namelijk een indrukwekkend overlevingstalent - dan ga ik gewoon verder in 2013, dus niet getreurd. In alle geval prettige feestdagen aan iedereen!
Een samenvatting van de laatste dagen (dus ook nog van zondag en maandag omdat ik een paar dingen vergeten was):
- Plumpudding stinkt
- Elke kan geen 'nee' zeggen
- Afscheid nemen bestaat niet
Door alle commotie rondom het incidentje van zaterdagavond ben ik vergeten enkele dingen te vermelden die ik mij ook wil herinneren wanneer ik later deze blog herlees. Als eerste: zondag, toen we ons 'christmas dinner' gehouden hebben, hebben Maria en ik ook plumpudding gemaakt, een gerecht voornamelijk bestaande uit gedroogde vruchten en broodkruimels. Dat doen we dus nooit meer; plumpudding stinkt verschrikkelijk en smaakt ook helemaal niet zo bijzonder lekker (eigenlijk was ik de enige van de hele hoop die er meer dan een hap van gegeten heeft). En het ding zag er eigenlijk ook niet bepaald smakelijk uit. Ten tweede: maandagavond werd er plots op onze deur geklopt. Ik deed open en zag twee Chinezen (ik zou beter zeggen, Chineesjes, want ze waren niet zo groot) voor mijn neus staan. De jongen, duidelijk de initiatiefnemer van de twee, vroeg me of ik mee wou werken aan een onderzoek. Uiteraard, het zagen mij er vriendelijke mensen uit, dus waarom niet? Het onderzoek ging over God en of ik in God geloofde. Maar algauw bleek dat de Chinezen mij er eigenlijk van wilden overtuigen dat de wereld zal vergaan in een derde wereldoorlog waarbij drieëntwintig landen kernwapens zullen gebruiken en waarbij mensen die het zegel van God dragen de enigen zullen zijn die kunnen overleven. Ik eindigde dus met tien minuten lang passages uit de Bijbel voor te lezen die er mogelijk op zouden kunnen wijzen dat de Chinezen gelijk hadden. Een buitengewoon interessante tekstanalyse, dat wel, maar mijn eten werd koud. En toch kan ik geen neen zeggen, het is vreselijk. En ik voelde me zo schuldig toen ik hun teleurgestelde gezichtjes zag toen ik zei dat ik eigenlijk niet echt dacht dat ze gelijk hadden! Het leken zo'n lieve mensen!
Gisteren heb ik de hele dag gewerkt voor school, ben ik naar de supermarkt geweest en 's avonds ben ik Chinees gaan eten met Maria, lekker en veel, want het was haar laatste avond. Daarna hebben we nog naar een film gekeken, lekker op 't gemak. Binnen een uurtje ga ik met haar mee naar de luchthaven om haar uit te zwaaien en dat ben ik helemaal alleen in ons appartement. Aan de ene kant vind ik dat natuurlijk ontzettend jammer want ik ga haar echt missen. Maar aan de andere kant: samenleven met iemand is echt niet gemakkelijk soms. De kleinste dingetjes kunnen me ergeren. Zo zat ze bijvoorbeeld enkele minuten geleden naar series te kijken en heel de tijd te lachen terwijl ik aan het werken was. Dat stoorde me wel. Of zo gaat ze nu bijvoorbeeld vertrekken zonder haar afwas te doen. Het zijn natuurlijk maar kleine dingen, maar ik zal blij zijn eens even alleen te zijn. Zolang het maar voor twee nachtjes is. Want ik ben bijna terug, beste mensen, bereid jullie maar voor!
Stilte. Complete, heilige, fantastische stilte. Dat is wat ik hier ervaar nu, want eindelijk zijn de freshers vertrokken. Superfantastisch! Eindelijk rust! En dat mag wel na het voorbije weekend. Laat ik even een overzichtje geven:
- Zweedse verfilming van de trilogie van Stieg Larsson gezien
- Laatste lessen gehad!
- Punten gekregen voor ander essay: opnieuw 63 procent
- Op feedback geweest voor eerste essay: leerkracht eigenlijk heel erg tevreden
- Vrijdag uitgegaan, Malin en Christine hadden ruzie
- Vrijdag ook gaan shoppen in het Metrocentre. Vertrokken met de bedoeling heel veel cadeautjes voor iedereen te kopen. Thuis gekomen met bijna alleen maar cadeautjes voor mezelf.
- Zaterdag gestudeerd
- Zaterdag uitgegaan
- Klop gekregen van een - excuseer mij de uitdrukking - vuil oud wijf
- The Hobbit gezien!
- Taco's gegeten en afscheid genomen van iedereen
Woensdag ben ik dus naar de les gegaan en naar de feedback gegaan voor mijn eerste essay. Martin, de leraar, was eigenlijk heel tevreden over me en hij zei dat 75 procent van de studenten hier afstudeert met iets tussen de 60 en de 70 (wat ze hier een 2.1 noemen). Hij heeft me ook heel erg goeie tips gegeven voor mijn volgende essay, dus ik ga keihard mijn best doen om mijn cijfers wat op te krikken. Na mijn feedback ben ik met Malin, Christine en Maria donuts gaan eten, want er was net een nieuwe krispy kreme donut winkel geopend in Eldon Square (het shoppingscentrum hier). Daarna zijn we naar Christine thuis gegaan en hebben we naar de verfilmingen van de Stieg Larsson trilogie gekeken, in het Zweeds (maar met Engelse ondertiteling). Best wel goeie films, ik denk dat ik eens ga beginnen het boek te lezen.
Donderdag had ik mijn laatste les, Modernisms, saai en nutteloos zoals gewoonlijk. En voor mijn essay voor dat vak heb ik 63 procent (wat vreemd is, want ik had echt een veel beter gevoel over mijn andere essay). Vrijdag was dan weer een hele leuke dag, want ik ben gaan shoppen in het gigantische Metrocentre. Helaas heb ik in plaats van cadeautjes voor iedereen, alleen kleedjes en boeken voor mezelf gekocht. Het spijt me, ik zal proberen het goed te maken in de loop van de week door toch nog eens op cadeautjesjacht te gaan. 's Avonds zijn Maria, Malin, Christine en ik dan uitgegaan, maar hoewel de avond superfantastisch was, is ze toch in mineur geëindigd omdat Malin en Christine ruzie kregen over een jongen (ach, de mannen, dat vreselijke ras!).
Zaterdag heb ik voornamelijk gewerkt en 's avonds zijn we dan weer uitgegaan. Ik had Clara ook uitgenodigd, maar die had een hele dag gewerkt en is vroeg weer vertrokken. De sfeer zat er ook niet zo goed in doordat Malin en Christine nog maar net hun ruzie bijgelegd hadden. Maar ja, proberend om er toch nog iets leuks van te maken, zijn we dan maar vertrokken naar de club. Eerst gingen we naar tigertiger, want daar is het altijd wel leuk. Na een tijdje zijn we dan een beetje verder gegaan, naar Perdu, maar daar kreeg ik later heel veel spijt van. Een stomme trut - het spijt me, maar ik ga echt heel veel lelijke woorden gebruiken om deze vrouw te beschrijven, ook al zal ik mijn best doen om mij in te houden - heeft mij daar namelijk een keiharde mot verkocht. Met de vuist. De situatie was als volgt:
Ik was, rustig en vredelievend als ik ben, aan het dansen en plezier aan het maken met mijn vriendinnen. Plots stapt er een heks van een wijf met haar hoge hak - en met hoge hak bedoel ik: een naaldhak van 15 à 20 centimeter - op mijn voet. Ik duw haar uiteraard weg - een logische reactie, veronderstel ik, aangezien het haar duwen was of een gat in mijn voet hebben. Misschien is een persoonsbeschrijving van de trut hier wel nodig, zodat u allen de situatie goed kunt inschatten. De vrouw moet zo'n veertig jaar geweest zijn, veel te oud om in een club rond te lopen dus, maar had er alles aan gedaan om dat zoveel mogelijk te verdoezelen (en aangezien zelfs ik doorhad dat ze zo oud was, was ze daar dus duidelijk niet in geslaagd). Ze had haar haren zwart gekleurd en haar gezicht hevig opgemaakt (een laag poeder van hier tot in China) om haar rimpels te verbergen (alweer: niet geslaagd) en had zichzelf in een jurkje geperst dat 1) duidelijk een paar maatjes te klein was en 2) zelfs een jong meisje nog niet zou staan, want het kwam maar net onder haar billen en liet meer van haar borsten zien dan wie dan ook zou willen zien. Het jurkje was bedekt met gouden glittertjes (net als een echt prinsesje, waauw! Haar kleindochter zal jaloers geweest zijn) en ook haar schoenen waren echte 'gouden muiltjes' (met plateauzolen en killerheels). Naast haar stond haar 'bloedmooie' vriendje, dat waarschijnlijk tien jaar jonger was dan haar en vermoedelijk doodgelukkig was omdat er toch iemand was, ook al was het dan een oud, vulgair wijf, die op zijn buitengewoon onverzorgde baard viel. Toch ben ik achteraf heel erg blij dat hij er was, want uiteindelijk heeft hij me gered van zijn zotte zatte Zulma.
Na deze naar mijn eigen mening bijzonder treffende karakterschets zal ik verder gaan met mijn verhaal. Ik had Zulma dus weggeduwd nadat ze me bijna een voetprothese bezorgd had. Zulma had echter een glaasje teveel gedronken (alhoewel ik eerder denk dat het een vaatje is in plaats van een glaasje) en voelde zich nogal beledigd omdat ik niet verpletterd wilde worden door haar. Onze dierbare seut begon me dan ook aan te staren met die typische vijandige en uitdagende blik van mensen die niet goed weten waar ze aan beginnen en denken dat ze de wereld aankunnen. Nu ben ik niet direct iemand die me laat doen, dus ik staarde natuurlijk terug. Haar baardige vriendje zag dat Zulma alweer één van haar hysterische aanvallen had en zag dat Zulma vermoedelijk een pijnlijke dood zou sterven als ze het tegen mij zou opnemen (zwaar en groot zijn heeft soms zo zijn voordelen als je tegenover kleine tengere griezeltjes komt te staan) en trok zijn geliefde in zijn stoere, beschermende armen. Ik had de staar-competitie dus gewonnen, en dat zinde Zulma niet. Ze begon na te denken en nog dieper na te denken en uiteindelijk vormde zich een wraakplan in haar hoofd. Ze zou mij een mep verkopen, zo zou ze me wel klein krijgen, hahahahaha (gemene gekke heksenlach).
Dit wraakplan had 5 minuten nodig om tot stand te komen in haar ietwat trage brein. Ondertussen had ik haar al de rug toegedraaid en was ik verder beginnen dansen met mijn vriendinnen. Tot ik plots, uit het niets, iets keihard voel belanden tegen de zijkant van mijn hoofd. Het volgende wat ik besef is dat ik mijn bril kwijt ben en dan dat dat gekke wijf mij een geslagen heeft. Bizar genoeg was mijn reactie niet om mezelf te verdedigen of om haar een lesje te leren (hoewel ik er wel vrij trots op ben dat ik niet zo agressief en stom gereageerd heb als zij, heb ik nu toch een beetje het gevoel dat ik haar ogen wil uitkrabben), maar om mijn bril te beginnen zoeken (en dus te bukken en mijn onbeschermde nek naar haar toe te keren; gelukkig heb ik nooit moeten vechten in de oorlog of zo). Ik schreeuwde naar Maria: 'Mijn bril, mijn bril'. Ik kon amper zien door mijn rechteroog omdat er een dikke vloeistof in druppelde, rood, en toen ik mijn hand naar mijn oog bracht en keek wat het was, zag ik dat mijn hand bedekt was met bloed. Ik had geen idee wat er aan de hand was en ik denk dat ik min of meer in shock aan het gaan was. Maria beval me toen neer te gaan zitten op de zetel die een beetje achter mij stond. Het wijf was verdwenen, Maria heeft me achteraf verteld dat haar baardvriend haar de club uitgedragen heeft. Waarschijnlijk kon ze niet meer op haar benen staan van zattigheid. Toen zijn Maria en Karoline (de enigen die bij me waren op het bewuste moment) naar mijn bril beginnen zoeken, met behulp van enkele supervriendelijke omstaanders (iedereen heeft me daar echt superhard geholpen, ik vind het spijtig dat ik hen niet heb kunnen bedanken). Een meisje heeft hem dan gevonden en gelukkig was er op het eerste zicht niets mis mee.
Enkele Engelsen hebben ons dan gezegd dat we naar de security moesten gaan (dat hebben ze Maria toch gezegd, ik had echt helemaal geen idee van wat er rondom mij gebeurde, ik kon alleen maar denken aan het bloed en aan mijn oog en mijn hoofd). Iedereen was echt heel vriendelijk en probeerde mij zo goed mogelijk te helpen. De securitykerel - die er trouwens best mocht zijn, merkte ik toen ik wat gekalmeerd was - heeft mijn gezicht dan wat gewassen en verzorgd. Al het bloed werd blijkbaar veroorzaakt door een snee in mijn wenkbrauw. Hij plakte er een blauwe pleister op, gaf me wat water en vroeg me wat er gebeurd was. Perdu gaat nu kijken op de security camera's of het gedoe gefilmd geweest is en als ze Zulma kunnen zien op de tapes, dan zullen ze haar foto geven aan de security buiten zodat die haar niet meer binnen laten. Hij heeft ook mijn gegevens gevraagd, maar ik heb nog niets van hen gehoord. Anyway, de feestsfeer was wel een beetje verpest dus zijn we maar vertrokken. Ik ontdekte ook dat mijn bril toch niet helemaal in orde was; een van de beentjes is helemaal overgeplooid. Ik kan hem nog op mijn neus zetten, maar het ding staat vreselijk scheef. Niet verbazingwekkend als je hoort hoe ze me geslagen heeft. Maria heeft blijkbaar alles gezien (ik niet want trutteseute heeft me als een echte lafaard in de rug aangevallen). Zulma voelde het beest in haar blijkbaar echt naar boven komen, want ze heeft een tijgersprong van twee meter gemaakt en me met haar volledige vuist geraakt (en ze moet op de een of andere manier ook op de zijkant van mijn hoofd geslagen hebben, want daar heb ik ook een buil, hoewel ik maar één mep gevoeld heb).
Eenmaal thuis hebben Maria en ik dan maar nog wat naar een film gekeken, want ik was echt nog niet in staat om te gaan slapen. Toen ik de volgende opstond kon ik Zulma's werk bewonderen: een diepe snee in mijn wenkbrauw, blauwe plekken op mijn neus (ze heeft voornamelijk de zijkant van mijn gezicht geraakt en daardoor tegen mijn bril gebotst, vandaar de snee), de rechterhelft van mijn gezicht helemaal gezwollen en een buil op mijn voorhoofd en op de zijkant van mijn hoofd. En natuurlijk de emotionele schade: het valt mentaal niet mee om in elkaar geslagen te worden (haha, nu ben ik aan het overdrijven, ik was natuurlijk wel wat in shock maar ik mentaal kan ik wel tegen een stootje). Al bij al viel het nog goed mee, zeker als je weet dat ze me in mijn gezicht geslagen heeft. Een paar centimeter meer naar links en ze zat vermoedelijk tegen mijn slaap. Mijn bril had kunnen breken, er had glas in mijn oog kunnen zitten... Achja, ik heb dat nu ook eens meegemaakt, zeker? Dat zal me wel geen twee keer overkomen, nooit keer ik een zatte en agressieve trut nog de rug toe.
Zondag heeft Maria (die bewezen heeft dat ze een fantastische vriendin is) mij dan vertroeteld met pannenkoeken en zijn we naar de Hobbit gaan kijken. Een fantastische film, dat maakte echt veel goed! 's Avonds hebben we dan een soort afscheidsfeestje gehouden, want Malin, Christine en Karoline vertrokken vandaag terug naar huis. We hebben taco's gegeten en naar nog een film gekeken (ik was niet echt in staat om veel meer te doen).
Zo, dat was het dan. Ondertussen zie ik er al veel beter uit hoor, en wat minder als een combinatie tussen een keigevaarlijke gangster en een opgezwollen pompoen. Maak je om mij maar geen zorgen, binnen vier daagjes ben ik terug in België, hoera!
Waarom is het dat ik, als ik gewoon zomaar door de stad loop, de beste ideeën krijg om neer te schrijven in mijn blog, terwijl ik als ik me dan eindelijk achter mijn computer zet, een kwartier voor mijn wit scherm zit en mijn hoofd opeens helemaal leeg wordt? En uiteindelijk is het enige wat ik dan nog kan schrijven, een overzichtje van mijn week - die eigenlijk helemaal niet zoveel verschilt van mijn weken in België, behalve dan dat er geen chiro, dat er meer handtastelijke venten en halfnaakte vrouwen zijn en o ja, dat iedereen Engels tegen me praat. Geen interessante filosofische monologen in deze blog, neen, want filosoferen lukt blijkbaar niet als je voor een computer zit. Misschien maar best ook, ik kan me heel goed voorstellen dat velen onder jullie zich geen bal interesseren voor mijn filosofische reflecties. Ik denk eerlijk gezegd zelfs dat als ik levenswijsheden zou neerschrijven, ik die zelf niet eens zou kunnen herlezen zonder in lachen uit te barsten. Enfin, tot zover mijn opinie over mijn eigen filosofie, laat ons nu maar terug tot de kern van de zaak komen; een samenvatting:
- Het is de laatste schoolweek en eindelijk, na 10 weken wachten, worden de lessen interessant.
- Essay voor Victorian Dream-Worlds terug gehad; 63 procent. Niet tevreden, maar ja, ben ik dat ooit?
- Eigenlijk een slechte dag gehad gisteren
- Slechte dag gevierd door met Maria een Disney-avond te houden
- Keihard gewerkt vandaag
- Plannen maken om wraak te nemen op de freshers
Gisteren is de laatste volledige lesweek dus begonnen en eindelijk begin ik het gevoel te krijgen dat het nuttig is dat ik in de lessen zit. Zo hebben we in Sociolinguistics oefeningen gemaakt voor het examen (ik word verondersteld van twee essays te kunnen schrijven in het Engels in een uurtje tijd, daar zal ik nog wel wat op mogen oefenen, vrees ik), in Modernisms hebben we mogelijke plannen voor essays besproken (en heb ik vernomen dat John van ons verwacht dat we twaalf bronnen gebruiken, en dat terwijl ik al een draft heb van mijn essay en daarvoor maar drie bronnen nodig had) en in Victorian Dream-Worlds hebben we ons eerste essay teruggekregen, met daaraan een blaadje met feedback geniet. Ik had 63 procent, dat is hier een 2.1 dus ik zit nog steeds safe, maar toch... Dit is mijn lievelingsvak en ik zou toch graag een beetje betere punten hebben voor mijn volgende essay. Ik ben arrogant genoeg om te denken van mezelf dat ik beter kan als ik wat beter mijn best doe, dus ik ben dan ook vastbesloten om volgende keer keihard te werken (enfin, ik heb toch de intentie om dat te doen, maar ik vrees dat die intentie er niet meer zal zijn eens het moment van arbeid is aangebroken).
Ik heb die dag ook meer dan een halfuur rondgelopen in Primark en in H&M omdat ik een ontzettend geschikt cadeautje voor Iris gezien had bij een vriendin, maar ik heb het cadeautje helaas niet gevonden, verdorie. Ik was dus in een vrij slecht humeur gisterenavond. Maria had ook een slechte dag gehad, want ze was bij haar prof langsgeweest en had vernomen dat ze haar hele essay opnieuw moest schrijven omdat ze de vraag misbegrepen had. Om onszelf te motiveren, hebben we dan maar een Disney-avond gehouden en hebben we naar Belle en het Beest gekeken, terwijl we de overschot van de chocolade van donderdag verorberden. Helaas waren onze liefste onderburen weer hun pubertijd ten toon aan het stellen door luide muziek te spelen en door te gillen en te schreeuwen en met deuren te slaan en kortom door het beest uit te hangen. Als wraak ben ik dan om elf uur 's avonds beginnen stofzuigen, waarop zij hun muziek nog luider zetten. Ik geloof dat we aan het afstevenen zijn op een oorlog, en ik heb al zo'n flauw vermoeden wie die zal winnen (en neen, het zijn niet de onervaren, achterlijke achttienjarigen). Ook vandaag waren ze weer ontzettend luid (ondertussen zijn ze wel gestopt met het etaleren van hun bijzonder beperkte muzikale kennis) en dat was ongelofelijk irritant want ik had me net voorgenomen veel te werken voor school vandaag. Probeer dat maar eens te doen als je heel de tijd boenk-boenk-boenk op de achtergrond hoort. Ik zou bijna heimwee krijgen naar de hond van de buren, die het nodig vindt om iedereen vanaf 7u30 wakker te maken met zijn onafgebroken geblaf. Bijna.
Ik ga later mijn huis bouwen op de meest godvergeten plek op aarde, zonder irritante honden of achttienjarigen in de buurt. Lekker helemaal alleen, eindelijk rust. Ondertussen zijn Maria en ik plannen aan het smeden om wraak te nemen op de Freshers, en vooral op die van flat E. We hebben nog geen plan dat een vaste vorm heeft, maar we hebben wel al enkele ideeën. We zouden kunnen rotte eieren en tomaten in hun living gooien. U vraagt zich nu natuurlijk af: hoe geraken jullie in hun living? Wel, dat vroeg ik me eerst ook af, maar eigenlijk is het niet zo moeilijk. Als de Freshers een feestje geven, dan laten ze de deur - die normaal automatisch dichtvalt - open voor hun gasten (enfin, gasten, medevarkens is een beter woord) door er een schoen tussen te steken (ik vraag me af hoeveel schoenen ze zo al verloren zijn, of hoeveel schoenen er al ondergekotst zijn door dronkaards, of besmeurd zijn met puree van de keer toen we melk en aardappelen in de gang vonden). Hun deur is dus open, dus het zou makkelijk zijn om tomaten en rotte eieren naar binnen te gooien. Aan de andere kant, dat kunnen we heel moeilijk ongemerkt doen, dus ze zouden ons kunnen terugpakken, zelfs al doen we het op onze laatste dag (ze kunnen nog altijd onze valiezen bekogelen met rottigheid). Dus, toen dacht ik, misschien moeten we rotte eieren naar binnen rollen, zodat ze ergens achter de stoelen terecht komen en dan de dronken Freshers, die met de stoelen schuiven en gooien dat het een lieve lust is, hun werk laten doen. Maar aan de andere kant lijkt me dat iets te veel aan het toeval overlaten. Ik zoek dus nog naar een gouden plan. Eigenlijk willen we liefst iets wat ze nooit gaan vergeten en nog lang last mee gaan hebben, waarvan ze weten dat wij het gedaan hebben, maar waarvan geen bewijzen achterblijven. Als iemand enige ideeën heeft, laat het me vooral weten! Alle hulp is welkom!
Beste mensen, ik weet niet of u het allen goed beseft, maar binnen een kleine twee weekjes ben ik terug thuis. Dan kunnen jullie mij allemaal verwennen met lekker eten en cadeautjes en kunnen jullie mij allemaal duizend keer zeggen hoe ontzettend veel jullie mij gemist hebben. Dat zou ik ontzettend leuk vinden. Ondertussen heb ik hier echt een ontzettend leuke week beleefd, dus ik ben extra down nu omdat ik binnen twee weken alweer terugkeren moet. Aan de andere kant zal ik natuurlijk wel blij zijn jullie weer terug te zien.
Een samenvatting van mijn week:
- Veel aan mijn essay geschreven, geloof ik
- Sinterklaasfeestje gehouden
- Uitgegaan
- Turids verjaardag gevierd
- Genante dingen meegemaakt met Ophélie
- Feestje met de Spanjaarden
- Naar het museum gegaan
Ok, ik ben ontzettend moe maar ik wil jullie wel even laten weten wat ik allemaal gedaan heb deze week, dus dit wordt een kort bericht met heel veel informatie erin. Dinsdag en woensdag heb ik gewerkt aan mijn nieuwe essay voor modernisms. Daarvoor is mijn eerste klad nu af. Donderdag heb ik Sinterklaas gevierd met de vriendinnen: we hebben een pizza afgehaald (wat ons wel nogal veel moeite gekost heeft, want nergens bleken ze nog pizza te hebben) en we hebben ontzettend veel chocolade gegeten. Plus, we hebben naar de eerste film van Harry Potter gekeken (ik ben niet de enige die Tom Felton knap vindt). Het was heel leuk en gezellig, ook omdat het lang geleden was dat we er allemaal waren. Ik voelde wel weer dat Ophélie niet echt bij de groep hoorde, want ze zei niets en blijkbaar heeft ze Malin achteraf gevraagd waar we over aan het praten waren, want ze verstond niet wat we zeiden. Dat vind ik echt heel jammer voor haar, begrijp me niet verkeerd, maar ze doet ook nooit moeite om deel te nemen aan het gesprek of om te vragen wat we zeggen, dus ergens is het wel een beetje haar eigen schuld.
Vrijdag had ik een extra lecture van modernisms, waarin ze een film toonden. Van de 90 leerlingen kwamen er zeven opdagen, geen grap. Vrijdagavond ben ik dan naar een feestje geweest van een vriendin van Maria. Ze had heel veel mensen uitgenodigd, maar er kwamen er maar een tiental opdagen. Het was echter een ontzettend leuk feestje en ik heb veel leuke nieuwe mensen leren kennen. We waren oorspronkelijk niet van plan om uit te gaan, maar hebben dat uiteindelijk toch gedaan. Ergens waren we beter thuis (in het huisje van Maria's vriendin) gebleven, want de club waar we naartoe gingen was vreselijk vulgair. Zo vreselijk vulgair dat ik eerlijk gezegd niet durf zeggen wat ik allemaal gezien heb, uit vrees om de ietwat oudere lezers onder jullie een hartaanval te bezorgen.
Gisteren was het Turids verjaardag en we zijn dan ook iets gaan eten naar een Italiaans restaurant. Daar hebben we weer toeren meegemaakt voor Ophélie. Die had een lookbrood besteld voor Turid, maar hier in Engeland is dat niet zoals in België en Frankrijk, hier is dat op een pizza. Ophélie dacht dat, omdat we in een Italiaans restaurant waren, het lookbrood ook gemaakt zou zijn met een Franse baguette, maar niet dus. Vroeg ze dan maar duizend keer aan de serveersters waarom het niet op een Frans brood was en bleef ze maar klagen tegen die arme meisjes. Toen ze het dan uiteindelijk toch moest betalen, bleef ze maar zeggen hoe teleurgesteld ze was. Ik zat natuurlijk net tegenover haar en ik kon ze wel schoppen, ze verpestte Turids verjaardag helemaal. En Maria was moe en het was echt grappig om te zien hoe woest Ophélie haar maakte. Ik voelde me ook zo beschaamd omdat Ophélie heel de tijd de serveersters lastig viel. Die mensen waren supervriendelijk en deden zo hard hun best om het ons allemaal zo aangenaam mogelijk te maken en dan gaat Ophélie hen heel de tijd lastig vallen en commentaar geven op hun eten... Tss. 's Avonds was het dan preparty bij ons thuis en ik ben ook naar Victor's flat geweest omdat hij een afscheidsfeestje hield. Dat was allemaal heel erg leuk. Daarna zijn we uitgegaan voor Turids verjaardag en dat was ook heel erg leuk, maar het was overal superdruk dus ik was eigenlijk wel blij toen we naar huis gingen. Ik was ook ontzettend moe.
Vandaag heb ik dan lang geslapen en ben ik met Malin naar het Baltic museum geweest, een museum voor moderne kunst. Ik heb er een heel interessante tentoonstelling gezien van Jim Shaw, die echt indruk op me gemaakt heeft. Hij gaf vooral kritiek op Amerika. Maar ik ga jullie nu laten want ik ben echt ongelofelijk uitgeput, dus ik ga in mijn bedje kruipen. Slaapwel!
De kerstgekte is toegeslagen. Maria en ik hebben een kerstboom gekocht en kerstversiering en nu ziet onze woonkamer eruit alsof er een bestelwagen met kerstversiering in is ontploft. Het is allemaal goedkoop spul (lang leve de Poundland, de winkel waar je alles kunt kopen aan 1 pond!), maar ik moet eerlijk zeggen dat het er allemaal best goed uitziet. Onze kerstboom heeft een ster als piek en gouden en rode ballen, gouden vlinders, rode slingers, rode bloemen en gouden bellen. Een beetje vanalles dus, zolang de kleuren maar rood en goud zijn. We hebben ook overal in de kamer slingers en lichtjes gehangen. Als de kerstman komt, dan zijn wij klaar voor hem!
Een overzichtje van mijn voorbije dagen: - Vrijdag gewerkt voor school, geloof ik, maar ook samengekomen voor het groepswerk - Vrijdagavond iets gaan drinken met Clara en Victor en hun vrienden en zo superveel nieuwe mensen leren kennen - Zaterdag naar Durham geweest - Een andere versie van Zweinstein bezocht - Springbokburger gegeten - Een kerstboom gekocht - Uitgegaan - Zondag half gewerkt, half lui geweest - Opnieuw groepswerk, waarvan een meisje afgezegd heeft omdat haar grootvader kanker had en ze naar huis wou om hem te zien - Presentatie gedaan en dat goed gedaan - Niet gemerkt dat lecture afgelast was en daar dan voor choco gestaan - Heel toevallig zowel Christine als Maria als Malin gezien op hetzelfde moment - Kerstdecoratie gekocht en los gegaan op kerstmuziek
Ik kan me niet zo goed herinneren wat ik vrijdag overdag gedaan heb, dus volgens mij heb ik gewerkt voor school. Ik heb waarschijnlijk aan mijn essay voor Victorian Dream-Worlds geschreven. Mijn eerste ruwe versie daarvan is nu af. Ik ben waarschijnlijk ook samengekomen voor het groepswerk voor sociolinguistics, want het lijkt alsof ik de voorbije dagen niets anders gedaan heb dan daaraan gewerkt. 's Avonds ben ik dan met Clara en Victor iets gaan drinken. Zij hadden ook nog wat andere vrienden uitgenodigd en ik had Maria uitgenodigd, dus mijn kennissenkring is alweer wat uitgebreid met heel wat toffe mensen. Zo is er bijvoorbeeld George van Engeland, zoals de meeste Engelsen een voetbalfreak, en Jad van Libanon. Vooral met Jad kwam ik goed overeen en we hebben de hele avond gebabbeld. Hij vertelde me de grappigste dingen over zijn land. Zo zijn ze daar bijvoorbeeld nog steeds heel corrupt. Jad leerde met de auto rijden voor hij dat eigenlijk mocht, maar toen de politie hem tegenhield en zijn identiteitskaart vroeg, dan stopte hij gewoon een bankbiljet van tien dollar bij zijn kaart en dan was alles in orde.
Zaterdag ben ik naar Durham gegaan. We hebben door de hoofdstraat van Durham gelopen (of toch de hoofdstraat voor de toeristen, met alle winkels) en hebben er heerlijke donuts gegeten. Daarna zijn we naar de kerstmarkt gegaan. We moesten voor de kerstmarkt een ticket kopen om binnen te mogen, maar dat was ook geldig voor het kasteel. Helaas waren alle rondleidingen in het kasteel (en je mag niet alleen binnen rondlopen) volzet. We hebben dan maar gewoon de kerstmarkt gedaan, wat ook best leuk was, maar in niets op onze kerstmarkten lijkt. Het is meer een gewone beurs waarop vanalles verkocht wordt. Daarna hebben we de kathedraal bezocht, waar ik mijn hartje kon ophalen omdat de Harry Potterfilms daar ook gefilmd zijn. Maar ik ga nog eens opnieuw moeten gaan, want nu waren er allerlei kraampjes met eten van de kerstmarkt en die ontsierden het decor een beetje. En ik heb ook het graf van Bede niet gezien, de eerste Britse geschiedschrijver. Conclusie: ik moet nog eens terugkeren naar Durham.
Terug in Newcastle hebben we hier dan ook nog eens over de kerstmarkt gelopen. Ik heb een springbokburger gekocht en die was best wel lekker. Dan zijn we naar de Tesco geweest en hebben Maria en ik een kerstboom gekocht. Was me dat een gesleur zeg, met dat ding naar huis. Maar nu ik naar de volledig opgezette boom kijk, vind ik hem nog steeds alle moeite waard. 's Avonds zijn we natuurlijk weer uitgegaan. We hebben eerst een preparty gehouden bij ons thuis, waarbij we de kerstboom in elkaar gezet hebben, en daarna zijn we naar Tuptup geweest. Het begon al bij me te dagen wat voor soort club het was toen ik een meisje alleen gekleed in een bikini in de glazen toonbank zag liggen, en inderdaad: een club vooral gevuld met mannen. Mannen die hun ogen niet van ons af konden houden. Bah, Malin en Christine hadden het daar naar hun zin maar Maria en ik zijn al snel samen naar huis gegaan.
De volgende dag heb ik gewerkt voor school en ben ik naar de bibliotheek gegaan om mijn presentatie voor te bereiden met mijn groepje (Freddie en Will begonnen spontaan te lachen toen ik hen vertelde dat ik naar Tuptup was geweest). Helen was er niet omdat haar grootvader kanker heeft en ze liever bij hem wou zijn of omdat de schok een beetje groot was ofzo. Dat vind ik eigenlijk geen echt goeie reden om je groep in de steek te laten. Het is natuurlijk heel erg voor haar, maar toen mijn oma doodging zat ik midden in de examens en heb ik toch ook maar mooi moeten doordoen, ik had geen keuze.
Maar goed, vandaag hebben we de presentatie moeten doen en het is best goed gegaan. We werden beloond met een chocolaatje en we zullen geen les hebben voor de rest van de week voor dat vak, hoera! Dan kan ik eindelijk eens beginnen aan mijn tweede essay en aan mijn teksten die ik moet lezen voor het examen. Helaas wist ik niet dat de lecture van vandaag ook weggevallen was (we moesten de presentatie doen in de seminar en de lecture is 's avonds om vier uur). Ik dus voor niets naar school gekomen, maar grappig genoeg kwam ik net Christine tegen, die in hetzelfde lokaal les had, het uur voor mij. Ik heb dan maar Maria gebeld om te zeggen dat we eerder om kerstversiering konden gaan. Christine en ik stonden haar dan op te wachten aan het rond punt in het begin van Richardson Road en wie komt daar dan ook af? Malin, die net terugkwam van de chiropractor. Heel toevallig waren we dus plots alle vier samen, zonder af te spreken. Dat was wel grappig. Maria en ik zijn dan om kerstversiering geweest en hebben hier de kerstboom versierd, luisterend naar kitscherige kerstliedjes. Het was een zalige dag! Maar nu ben ik wel moe, tijd dat ik in mijn bedje kruip! Slaapwel België!
Ik heb een trol op een bank. Dat klinkt misschien raar, maar laat het me uitleggen. Als ik naar de supermarkt ga, of naar het stadscentrum, dan wandel ik meestal terug door het park, omdat dat lekker rustig is. Het pad waarop ik loop ligt een beetje hoger dan de weg en links van mijn pad is er ook nog een lager gelegen pad dat naar de tennisvelden en het basketbalveld leidt. Op dat weggetje staan bankjes en tussen dat weggetje en mijn pad staan een paar bomen. Nu heeft een van die bomen heel erg raar gevormde takken en als ik voorbij die boom loop, dan schrik ik altijd op, want een van de takken lijkt op een ineengedoken mannetje. Net achter die tak staat een bank, zodat het altijd lijkt alsof er een mannetje op die bank zit, vooral als het donker is. Mijn 'trol on a bench', dus.
Een samenvatting van mijn bijzonder niet-spannende leven deze week: - Groepspresentatie trok op niet veel - Maandag weer heel veel gewerkt - Dinsdag chiropractor, gewerkt, samengekomen voor groepswerk (dat wonderwel goed ging) en naar de cinema geweest - Woensdag groepswerk en schoolwerk - Britten hebben geen idee hoe ze moeten refereren - Gaan eten met Malin en Christine - Maria heeft een gigantisch pak met chocolade gekregen van haar mama, waar ook een Adventskalender in zat voor mij, hoera! - Vandaag gewerkt
Maandagochtend moest ik dus opnieuw een groepspresentatie doen en eerlijk is eerlijk, we bakten er niets van. We waren niet goed op elkaar ingespeeld, onderbroken elkaar en deden de presentatie gewoon niet goed genoeg. Maar achja, een slechte repetitie is een goed examen zeggen ze, dus laten we hopen dat het volgende week, bij de officiële presentatie, beter gaat (maar ik vrees er een beetje voor). Daarna een nieuwe saaie les modernisms, waarbij nog amper de helft van de klas aanwezig is. Dan Victorian Dream-Worlds gehad, met study group achteraf, wat wel heel leuk was, zoals gewoonlijk. Eigenlijk was maandag niet bepaald speciaal. Werken voor school, dat was mijn voornaamste bezigheid. Ik ben een flinke student.
Dinsdag ben ik naar de chiropractor geweest, maar we hebben samen besloten dat het niet erg nuttig is om nog verder te gaan met de sessies, aangezien ik niet lang genoeg meer in Engeland ben om een hele reeks sessies te doorlopen. Ze heeft me wel enkele oefeningen meegegeven, dus ik zal proberen die af en toe te doen. Proberen. Ik ben nog maar twee dagen later en ik heb eigenlijk nog maar 1 keer de oefeningen gedaan, hoewel ik ze meerdere keren per dag zou moeten doen. Misschien moet ik daar eens wat meer mijn best voor doen. Daarna ben ik weer samen gekomen met mijn groepsleden om de echte, officiële presentatie te maken voor maandag en dit keer ging dat, ongelofelijk maar waar, goed. 's Avonds ben ik dan met Maria en Malin naar de cinema geweest, naar de film End of watch gegaan, iets met twee politiemannen. Eigenlijk was hij best verrassend goed, we waren niet met hoge verwachtingen naar de cinema gegaan maar werden aangenaam verrast.
Gisteren ben ik naar de les gegaan (wat een verrassing zeg!) en had ik weer groepswerk (nog een verrassing!) en dit keer ging het opnieuw niet zo vlotjes (de verrassingen blijven maar komen!). Mijn groepsleden hebben geen idee hoe ze een deftige bibliografie moeten maken. De intentie was er wel en ze wilden het wel goed doen (Freddie toch in alle geval, de anderen lijken er niet echt om te geven of ze slagen of niet), maar ze denken dat het voldoende is als ze voor een website gewoon de url geven. Niet dus. Ik heb dan maar aangeboden de bibliografie zelf te doen, omdat ik 'nog een styleguide had liggen thuis'. Dat was toch wat ik hen gezegd had, maar eigenlijk had ik geen zin om hen uren aan een stuk uit te leggen waarom ze wel meer informatie moesten geven - ze zijn echt niet zo snel in dingen snappen, die tweedejaars. Alle tweedejaars lijken hier niet zo slim, terwijl de studenten in mijn derdejaarsvak allemaal geniaal overkomen. 's Avonds ben ik dan iets gaan eten met Malin en Christine om te vieren dat Christines essay af was (en omdat gaan eten met vriendinnen ook gewoon leuker is dan zelf koken).
Vandaag heb ik voornamelijk gewerkt, maar ik heb niet zoveel inspiratie gehad om aan mijn essay te schrijven - toch niet in vergelijking met maandag en dinsdag, ik heb 1500 woorden geschreven in twee uurtjes tijd, hoera voor mij! Ik ben ook naar de les geweest (waar de lerares kwaad was omdat er weer superveel mensen niet aanwezig waren, terwijl de lessen hier toch verplicht zijn) en daarna ben ik naar de plaats gegaan waar we afgesproken hadden om study group te doen. Toen er na tien minuten niemand was (again), maakte ik aanstalten om weg te gaan, maar toen zag ik Abby. Zij was de laatste weken ziek geweest en dus niet in staat geweest om de lessen bij te wonen. Ze had gezien dat ik altijd al het werk moest doen voor het groepswerk en ze zei dus tegen mij dat ik deze keer niets moest doen, gelukkig. Ik heb wel eventjes een rustmomentje verdiend, wat dat (tweedejaars)vak betreft. Dus ben ik naar huis gegaan en heb ik nog wat gewerkt. Ik begin me af te vragen hoeveel keer het woordje 'werk' in mijn blog voorkomt. Vast deprimerend veel.
Water, vuur, lucht en aarde. De vier natuurelementen, allemaal heb ik ze deze week van vrij dichtbij mogen meemaken. Aarde is vrij duidelijk, denk ik. Lucht ook, maar deze week nog meer dan anders: de wind waait hier vreselijk hard. Water viel de voorbije dagen met bakken uit de hemel. En een jongen van in blok 12 had gedacht dat hij een dutje kon doen terwijl hij aan het koken was. Daarmee heb ik ook vuur van dichtbij meegemaakt (Voor de ongeruste moeders en grootmoeders onder ons: niemand is gewond, de keuken is (of beter gezegd was) goed beveiligd met een branddeur. De keuken is wel helemaal uitgebrand en de jongeman in kwestie moet maar liefst 6000 pond schadevergoeding betalen). Klinkt dit je allemaal heel spannend in de oren? Dan zal ik je maar eens over mijn week vertellen: - Presentaties geven zonder alle groepsleden is niet zo praktisch - Uiteraard de beste limerick geschreven van de klas met mijn groepje en zo een wedstrijd gewonnen - Geknuffeld door een Engelse, schokkend genoeg - Essay ingediend - Eventjes de bibliotheek geplunderd - Een pubje gezet met de Spanjaarden - Eventjes de Oxfam Bookshop geplunderd - Een poging gedaan Tiramisu te maken - Zweeds gehaktballenfestijn (en neen, het waren geen ikeaballen!) - Plannetjes gesmeed met Maria om onze onderburen te martelen en uiteindelijk te vermoorden (maar aangezien dit een publieke website is, ga ik daar niet te veel uitleg over geven) - Gewerkt aan de presentatie voor volgende week, en gemerkt dat de twee Engelse meisjes er niets van bakten - Extra lessen 's morgens vroeg zijn niet goed voor de concentratie - Engeland heeft ook zo z'n geiten - Bijna mijn nek gebroken (letterlijk, en dan nog bewust voor gekozen ook) - Een kerstmarktje gedaan (en dutch pancakes gegeten) - De Newcasteliaanse cultuur opgesnoven (met andere woorden, naar de club geweest) - Proberen terug te gaan naar de markt aan de Tyneside, merken dat die er niet meer was en dan maar een gigantische wandeling gemaakt
Waauw, ik heb echt veel achterstand met mijn blog, het is alweer een week geleden dat ik nog geschreven heb. En wat vreselijk hoe moeilijk ik het heb met me mijn hele week te herinneren! Is dit dan 'het vallen van de bladeren', een eufemisme voor oud worden en stilletjes aan wat last te krijgen van geheugenverlies? Of is het meer omdat er zoveel andere dingen in mijn hoofd zitten, zodanig dat er geen plaats meer is voor banale dingen zoals gebeurtenissen in mijn leven (als ik mezelf blijf wijsmaken dat ik geniaal ben, dan word ik het misschien ooit eens). Goed, u leest dit natuurlijk niet om te horen over mijn contemplaties over mijn geheugen. Laat ik dan maar beginnen met te vertellen over mijn buitengewoon boeiende week.
Maandagochtend begon niet zo vrolijk. Ik moest een oefenpresentatie geven, samen met mijn groepje. Een van de groepsleden dacht helaas dat 'een heel weekend gaan feesten en dan maandagochtend niet echt zoveel zin hebben om naar school te gaan' een goed excuus was om niet naar de les te komen. Tja, daardoor hadden wij wel een probleem natuurlijk. Na mijn andere groepsleden even bestudeerd te hebben - die elkaar en mij niet durfden aankijken in de angst om Will's stuk over te moeten nemen - bood ik dan maar aan om Will's stuk te doen. Jammer genoeg wist ik daar niet evenveel van af als van mijn eigen gedeelte en moest ik af en toe naar de powerpoint kijken en sprak ik ook niet exact twintig seconden over iedere slide, zoals de opdracht was. Daar kreeg ik dan vooral commentaar op bij de feedback achteraf, maar daar heb ik dus niets aan aangezien ik die slides helemaal niet voorbereid had. Ik vind eerlijk gezegd van mezelf dat ik het best fantastisch goed gedaan heb om zomaar alles uit mijn duim te zuigen ter plekke, en dan nog in het Engels. Ik geef mezelf een flinke pluim.
Daarna had ik mijn supersaaie les van Modernisms, dus daar was ik ook al niet zo blij mee. Die les liep dan nog eens uit zodat ik te laat in Victorian Dream-Worlds, mijn favoriete les, was. Daarvoor hadden we vorige week een limerick (een kort gedichtje) in de stijl van Edward Lear moeten schrijven in onze study groups. De leerkracht had een soort wedstrijd georganiseerd, de beste limerick won een prijs. Toen ik binnenkwam, was de les al bezig, en ik zag op de presentatie een limerick die niet de onze was. Lap, al mijn hoop (want ik had veel hoop) de grond ingeboord. Ik ging zitten en begon mijn gerief uit te pakken, nog niet echt luisterend naar wat er gezegd werd - want stiekem wilde ik ook niet horen hoe goed de anderen het gedaan hadden. Toen versprong de powerpoint naar een andere slide met andere limericken, zeker een stuk of vijf. Ik nog kwader, want waarom zijn vijf limericken beter dan één? Het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. Natuurlijk was ik nog minder gemotiveerd om te luisteren. En al helemaal toen ik zag dat de schrijvers van de limericken chocolaatjes kregen. Maar, toen ving ik het woordje 'runner up price' op. Wat betekent dat zij niet de eersten waren, maar de tweeden. En toen de leerkracht van slide wisselde, zag ik dat gerechtigheid had geschied. Onze limerick, Felicity's prachtige tekening incluis, prijkte daar op het scherm. En wat waren we allemaal overgelukkig! Onze prijzen (voor ons vieren) waren twee magneten en twee notitieboekjes van Edward Lear. Dus heb ik nu een magneet van Edward Lear in mijn bureaulade liggen. En daarna heeft Felicity me geknuffeld toen we afscheid van elkaar nemen, dus mijn beeld van de Engelse stijfheid is een beetje aan het veranderen.
Na al deze blijdschap ben ik wat boodschappen gaan doen en daarna naar huis gegaan. Dan heb ik eten gekookt, gegeten en terug naar school gegaan (na eerst ook nog mijn essay voor Victorian Dream-Worlds in te dienen), waar ik gelukkig Jake had om de les van Sociolinguistics wat op te vrolijken (niet alleen omdat hij vriendelijk en grappig is, maar hij is ook nog eens leuk om naar te kijken). Daarna heb ik in de bibliotheek wat onderzoek gedaan voor mijn essay en mijn mogelijke examen in januari (mogelijk, want misschien ga ik een essay moeten doen in de plaats omdat het examen zo laat valt) en uiteindelijk ben ik naar huis gegaan met maar liefst twaalf zware boeken en een hele hoop artikels. Dan heb ik die avond nog wat gelezen in diezelfde artikels en toen was mijn triomfdag voorbij.
Dinsdag wilde ik mijn was gaan doen, maar ze waren aan het werken aan de wasmachines en ik ben dus maar ontzettend teleurgesteld terug naar huis gegaan (want er is niets vreselijkers dan je was niet kunnen doen). Dan heb ik de middag nog wat doorgebracht met rondlummelen. U kent het vast ook wel: u zit vol goede bedoelingen, u bent van plan een hele hoop te werken vandaag, maar uiteindelijk komt er niets van terecht. Dinsdag was zo'n dag. Ik ben dan naar de les van Modernisms geweest en ik herinner me dat het een leuke les was, gewoon omdat ik zoveel al wist en ik me ontzettend slim voelde (maar dat was eigenlijk simpelweg omdat het over schilderijen ging en ik heb eens het vak 'geschiedenis van de kunst' gevolgd, dusja). 's Avonds had ik dan met Victor, Carlos en Clara afgesproken om iets te gaan drinken. We zijn naar de Hancock geweest, een heel goedkope pub. Het was heel erg gezellig en we hebben een groot deel van onze avond doorgebracht met roddelen over de Spaanse Maria's (die ik zo goed als nooit meer zie, gelukkig, Maria en mij zo dumpen!). U denkt nu waarschijnlijk dat ik een ontzettend gemeen mens ben. Ik roddel, ik geef kritiek op alles en iedereen en ik vind mezelf ontzettend slim. Wel, misschien hebt u gelijk, ik ben in alle geval niet de aardigste persoon die ik ken, maar ik overdrijf hier alles ook wel een beetje hoor, alles om toch een poging te doen mijn complete gebrek aan humor te verbergen. Verontschuldig mij, alstublieft.
Woensdag had ik les van negen tot elf en daarna had ik een springuur. Dat uurtje heb ik goed gebruikt om even naar de Oxfam bookshop te gaan. Ik wilde namelijk het boek Matilda van Roald Dahl kopen, want door mijn lessen Victorian Dream-Worlds heb ik echt beseft dat ik kinderliteratuur ontzettend buitengewoon fantastisch interessant vind. Je kunt gewoon zoveel meer doen met kinderliteratuur, alles is acceptabel! Maar laat ik hier maar niet beginnen praten over kinderliteratuur want ik ben nu al zo lang bezig en ik zou maar blijven doorgaan. Ik ben dus met een duidelijk doel naar de Oxfam bookshop gegaan. Ik heb de bookshop verlaten met een zak met negen boeken in, maar helaas geen Matilda. Ik voelde mezelf dan maar verplicht om naar de Waterstonesboekhandel te gaan, want als je een doel wilt bereiken, dan moet je daarvoor vechten. In de Waterstones kon je een boek voor de helft van de prijs krijgen als je er twee kocht, dus ik had niet echt een keus: ik moest gewoon twee boeken kopen. Voor wie niet zo goed is in wiskunde: ik heb die dag dus elf boeken gekocht. En het geluk van de dag bleef maar duren, want 's avonds had Malin voor ons allemaal Zweedse gehaktballen gemaakt (zelf gedraaid, maar met Engels vlees, uiteraard), met verse puree en broccoli. En overheerlijke saus. Het was een heel gezellige avond.
Donderdag ben ik naar de les geweest (ik had een extra les van Victorian Dream-Worlds, 's morgens vroeg. Er kwam bijna niemand opdagen, alleen de hardcore mensen, zoals ik dus). Ik moest ook weer werken aan mijn groepswerk. De vorige dag hadden we daar ook al aan gewerkt en Will en ik hadden al zeven powerpointslides gemaakt, terwijl Helen en Gina nog geen enkele slide gemaakt hadden. Donderdag zaten we allemaal samen (ook met Freddie, die de enige van de groep lijkt te zijn waar ik echt iets aan heb) en besloot Helen dat geen van de slides die Will en ik gemaakt hadden, goed was en dat ze die dus allemaal kon wissen. En zij maar denken dat we weer vanaf nul zouden beginnen. Wel, eerlijk gezegd heb ik niet zoveel mijn mond opengedaan. Helen is niet dom, maar ze is ontzettend bazig en het moet allemaal volgens haar manier gaan (en neen, ik ben zo niet). Toen we (na twee verdomd lange uren) eindelijk een nieuwe powerpoint hadden, was mevrouw zo compleet idioot achterlijk dom om in plaats van de powerpoint op te slaan (ctrl + S), hem te deleten (ctrl + D). Wie mij al een beetje kent kan zich waarschijnlijk voorstellen dat ik daar niet bepaald blij mee was. Maar goed, na even worstelen hebben we toch een nieuwe powerpoint kunnen maken, en Freddie stelde voor om naampjes te trekken wie de powerpoint wat op zou frissen in het weekend. Hij verloor, ironisch genoeg. Stiekem was ik wel blij, want nu weet ik tenminste dat het in orde zal zijn. Ik hoop alleen maar dat Will op zal dagen, morgen.
Vrijdag ben ik naar de chiropractor geweest, wat een mooi woord is voor kraker (ik had een gratis consultatie omdat Malin daar gaat en een vriend gratis mocht laten komen). Die heeft me verteld wat er allemaal mis is met mijn houding (blijkbaar laat ik mijn lichaam aan mijn rechterkant een beetje naar beneden hangen). En dan het kraken natuurlijk. Het doet helemaal geen pijn, maar vuil dat dat is jong! Mijn rug was geen probleem, maar mijn nek! Ik dacht dat ze mijn nek ging breken, zo luid dat die krak was! Echt vuil, vies, griezelig! Maar het deed wel deugd en nadien voelde ik me beter. En toen voelde ik me slechter. En toen voelde ik me weer beter. Dinsdag moet ik terug gaan, wie weet helpt het echt. Verder heb ik vrijdag gewerkt, denk ik.
Zaterdag heb ik in alle geval zeker gewerkt. En ik ben ook met Maria naar de kerstmarkt geweest om poffertjes ('Dutch pancakes', zoals ze het hier noemen) te eten. 's Avonds zijn we dan, zoals gewoonlijk, gaan fuiven. Eerst preparty in onze flat. We waren met een hele hoop: Malin en Turid hadden elk een vriendin van thuis meegebracht. Het was heel erg leuk, maar wel duur want we zijn naar twee clubs geweest en we moesten iedere keer betalen als we binnengingen. Enfin, uiteindelijk heb ik maar zeven pond betaald in totaal, maar toch, da's meer dan ik gewoon ben. Christine heeft een jongen leren kennen, maar ik vond hem eigenlijk niet zo leuk. Hij was een beetje een nerd die zo overdreven zijn best deed om leuk en grappig te zijn. Ik heb liever dat mensen gewoon zichzelf zijn, mensen beseffen vaak niet hoe leuk ze zijn en doen zich anders voor, maar dat is meestal niet echt een verbetering, vind ik. Meestal. Vandaag heb ik geslapen, gewerkt en heb ik een poging ondernomen om naar de markt aan de rivier te gaan. Helaas was de markt er niet, waarschijnlijk omdat het vanmorgen een beetje geregend heeft, de mietjes. Ik heb dan maar een lange wandeling gemaakt, ben nog naar de bibliotheek geweest en ben dan thuisgekomen om pizza te maken met Maria. En nu ga ik nog wat naar Gossip Girl kijken, hoera!
