Ondertussen zit onze tijd in het weeshuis in Bali er op. We zijn daar een kleine week gebleven. We zijn vorige keer vergeten te vermelden dat er elke weekochtend van 10 tot 12 straatkinderen komen om Indonesische les te volgen. Dit omdat ze geen school kunnen betalen of niet mogen gaan. De les wordt gegeven door vrijwilligers uit een surfwinkel.
De kinderen in het weeshuis zijn heel zelfstandig dus veel viel er niet te doen. Uiteraard hebben we wel de handen uit de mouwen kunnen steken bij kleine dingen. Zo hebben we geholpen met de postkaarten die ze verkopen te verpakken, wonden verzorgd, praatjes gemaakt met de kinderen, gitaar gespeeld en ijsjes gekocht...
De sfeer daar was heel warm en uitnodigend. Het is zeer duidelijk te merken dat de kinderen heel blij en enorm dankbaar zijn dat ze daar kunnen leven en daardoor veel meer mogelijkheden hebben.
Hallo allemaal, Ondertussen zijn we Bali gestrand en doen we ons tweede vrijwilligers werk. Hieronder een verslagje.
Groetjes Elke en Glenn
Vrijdag 11 mei zijn we Tegen de middag aangekomen in u 'weeshuis'. Het ligt dichtbij de populaire badplaatsen in het zuiden van Bali. De man die alles runt hier is Michael, een Amerikaan die leeft voor het vrijwilligerswerk. Hij is getrouwd met Putu, een Indonesische vrouw. Samen hebben ze hier hier al heel wat knappe dingen gepresteerd.
YKPA is de afkorting van "Yayasan Kasih Peduli Anak" en betekent "liefde en zorg voor kinderen organisatie". De organisatie bestaat officieel 7 jaar. Momenteel verblijven hier 28 kinderen, daar bovenop zijn er al 7 die YKPA verlaten hebben om te gaan werken,... Elk kind hier heeft zijn verhaal. Die verhalen zijn alles behalve rozengeur en maneschijn verhalen. De meeste van hen komen van de straten van Kuta, Legian of Semiak, de drie populaire badplaatsen hier. Hun leven bestond er dan uit om te gaan bedelen om geld te verdienen voor hun ouders of baas. Andere kinderen komen dan weer van dorpen in de bergen of van Denpasar. Hun ouders waren zeer arm en konden geen school betalen en kwamen daarom naar YKPA, om een beter leven te leiden. Het is Putu die al deze kinderen opzoekt, in sloppenwijken, in dorpen, op straat,... Ze moet dan meestal de ouders nog overhalen om ze te mogen laten komen. Er zijn ook kinderen die hier uit zichzelf komen maar dan na een tijdje door hun baas of ouders worden terug geroepen omdat ze terug geld moeten gaan verdienen door te bedelen. Te veel situaties om op te noemen eigenlijk.
Gelukkig bestaan er zulke organisaties zoals YKPA die straatkinderen helpen. Dit door ze ofwel van straat en in school te helpen ofwel door ze medische zorgen en een tijdelijk dak aan te bieden. Kinderen verkopen hier armbandjes op strand of bedelen op straat, eigenlijk vrij irritant als je hier komt om van de zon te genieten kunnen we ons wel voorstellen. Vooral jonge schattige kindjes bedelen. Als ze ouder (en dus minder schattig) worden, komen ze gedwongen in prostitutie terecht. Na klachten van toeristen (gestolen portefeuilles enz.) werd de lokale politie opgedragen om "de straten proper te maken". Dit doen ze dus door straatkinderen op strand op te pakken en op te jagen. Hun zuurverdiende centjes worden dan afgenomen en er worden hen allerlei ondraaglijke taken opgelegd. Als ze dan "naar huis" door de politie worden ze soms kilometers verder gedropt zodat ze noodgedwongen moeten terug wandelen. Putu heeft ooit zo eens een 4 jarig meisje gevonden om 2 uur 's nachts wandelend naar huis. De afstand die ze nog moest afleggen was met de brommer te doen op een half uur... Andere straffen die door de politie worden opgelegd zijn bv: het kantoor kuisen, slapen in natte kleren zodat ze de muggen aantrekken, naakt voor hen paraderen (dit dan vooral voor tienermeisjes). "Thuis" gaat het er dan natuurlijk ook niet goed aan toe omdat ze geen geld hebben bijeen gebedeld. Alle kinderen zijn dus heel blij en dankbaar dat ze in YKPA kunnen leven. Al zijn er soms wel ouders of bazen die hun kind terug komen opeisen omdat ze hem / haar nodig hebben om geld te bedelen of te stelen,... Soms protesteren de kinderen en blijven ze, soms gaan ze weg en komen ze terug en soms blijven ze weg...
De organisatie bestaat dus al 7 jaar officieel. Een jaar daarvoor gingen Putu en Michael zelf de straten op om kinderen te benaderen en gaven ze les op het strand. Daarna huurden ze een huis om de kinderen een onderkomen te geven. Ondertussen is het alles uitgegroeid tot een mooi geheel met een klas (een tweede is in aanbouw), slaapplaatsen, keuken,... Er heerst echt een gezellige sfeer. De kinderen leven daar echt als broers en zussen, gaan naar school, kuisen, studeren, maken muziek,... Er is niet echt een vast dagschema, ze gaan naar school op verschillende uren, komen en gaan wanneer ze iets te doen hebben,... Sommige hebben medische zorgen nodig. Die neemt Michael dan onder handen want hij is verpleger. Zo zijn er straatkinderen die een soort worm in zich hebben die eitjes legt onder de huid en zich zo voortplant wat enorm jeukt en pijn doet, allerlei infecties,... Heel wat dus. Soms is er echter meer zorg nodig en moeten ze naar het ziekenhuis.
Om geld in te zamelen om ziekenhuis- en doktersrekeningen, school, eten,... te kunnen betalen lopen er heel wat kleine projectjes. Zo worden de meeste kinderen maandelijks gesponsord door een meter of peter. Ze verkopen ook poppen. De stof en draad die voor de poppen wordt gebruikt wordt geschonken door lokale merkwinkels.
Daar zit trouwens heel wat achter. Ze begonnen met poppen te maken voor plezier. Toen bleek dat ze wel in de smaak vielen bij bezoekers zijn ze de poppen beginnen verkopen. Al gauw ging de vraag naar poppen flink de hoogte in. Om de kinderen niet te hard (kinderarbeid) aan het werk te zetten werden er lokale arme dorpelingen ingeschakeld om de poppenlijfjes te maken. De kinderen kunnen dan, als ze willen, armbanden en kleedjes maken. Daar krijgen ze dan geld voor dat deels op hun bankrekening wordt gestort. Omdat sommige ouders of bazen hun kind terug komen opeisen om terug te gaan bedelen krijgen zij het andere deel van het "poppengeld". Zo zijn de ouders of bazen blij want ze zien uiteindelijk toch sollen en kunnen de kinderen in YKPA blijven.
Ons ingezameld geld is in twee delen gesplitst. Één helft is voor bekostiging van medisch zaken, reparatie van het dak,... De andere helft gaat naar de opleiding van Cuti. Cuti is een meisje van 15 jaar dat hier al enkele jaren verblijft en graag verpleegster wil worden. Ze kan haar drie jarige opleiding volgend jaar beginnen. De drie jaar moet in één keer betaalt worden. Dankzij onze spaghetti- en frikadelleneters kunnen Michael en Putu nu al een deel van haar opleiding betalen.
Omdat we geen foto's op onze blog krijgen gezet wegens te grote bestanden kun je ze bekijken op onze facebookpagina. Hier onder vind u de link van onze facebookpagina, klik door naar het albun 'thailand' en daar staan enkele foto's. http://www.facebook.com/pages/Elke-en-Glenn-in-Azië/233742543358345
In het weeshuis helpen en zijn was een hele ervaring. We hebben nog heel wat gedaan met de kinderen: cupcakes decoreren,... De Engelse les was leuk om te doen. Ze zijn heel goed meegevallen, we hebben de kinderen aangeleerd hoe zich voor te stellen, de kleuren, dieren en de weekdagen te benoemen. Door elke dag te herhalen van de vorige dag konden ze na een tijdje echt goed volgen. Nu hebben Max en Stephanie, twee andere vrijwilligers, de lessen van ons overgenomen.
Het vrijwilligerswerk in het weeshuis zal ons zeker bijblijven, hopelijkis dat ook een beetje zo bij de weeskinderen...
Ondertussen zitten we bijna twee weken in het weeshuis en zit onze tijd er hier bijna op.... Vorige week zijn we naar een grote supermarkt geweest om vanalles te kopen voor de kinderen. We kochten spelletjes, slippers, Engelse leerboekjes, ondergoed, kousen, cd's...
De kinderen hebben nu 2 maaden vakantie dus we houden ons voornamelijk bezig met spelen. Eigenlijk een soort chirokamp... We geven ze ook Engelse les, de basis (jezelf voorstellen en tellen bijvoorbeeld) Voor de Engelse les komen er ook kinderen vanuit het nabije dorp. Zij hebben dikwijls niet de kans om naar school te gaan en dan kunnen ze op deze manier toch wat Engels leren.
Met de kinderen hebben we al fruitsates gemaakt en plastiek gegleden. Bij alles wat we doen proberen we zoveel mogelijk Engels te betrekken zodat we toch altijd wat kunnen leren. Voor 7 tot 10 jarigen spreken sommige kinderen trouwens heel goed Engels. Er staan nog verschillende ativiteiten op het programma zoals: t shirts beschilderen, schattentocht en cup cakes versieren. Helpen in de tuin vergt hier ook veel van onze tijd. Er zijn hier nog restanten van de overstromingen die dienen opgruimd te worden...
Het is leuk om te zien dat de kinderen een leuke tijd beleven met de spelletjes die we spelen. Ze zijn duidelijk niet gewoon van dit te doen. Hun dagen bestaan voornamelijk vooral uit tuinieren en kleren wassen (met de hand), en dat voor sommige kinderen van amper 7 jaar.
Binnenkort posten we foto's. Met de slechte internet verbinding is dat nu niet echt een optie.
Woensdag vertrokken we met de auto naar het weeshuis. het weeshuis is gelegen op 1.5 uur rijden vanuit Bangkok in Nakon Nayok. Momenteel zijn er 11 kinderen/jongeren die in het weeshuis verblijven, er zijn ook nog 2 fysiek gehandicapten en een bejaarde vrouw die er logeren. Nog 7 andere kinderen zitten op internaat of op kot.
In totaal hebben Dr. Cleo en Dr. Somsak zo een 100 weeskinderen het leven bekostigd. Uiteraard krijgen ze veel financiele steun van vrijwilligers en organisaties.
De oudste jongeren in het weeshuis helpen mee voor de kinderen zorgen, ze brengen ze naar school, helpen met eten, wassen,... Permanent wonen er ook nog een tuinman, klusjesman en een vrouw die als moeder wordt beschouwd, de 2 gehandicapten helpen ook mee in het huishouden.
Deze week hebben we voornamelijk in de tuin geholpen als de kinderen naar school waren. Na school hielpen we met engels te leren en speelden we met de kinderen. Zondag zijn we mee naar een schoolfeest dat het weeshuis sponsert geweest. Tussen door helpen we nog de planten water geven, de was op vouwen, wassen, rekenen,...
Momenteel hebben we al wat geld uitgegeven aan tuingerief en Dr. Cleo wou 2 bosmaaiers kopen om het lange gras af te kunnen doen. met de rest van het geld gaan we schoolgerief, knutselgerief enzo kopen voor de kinderen. Normaal gezien rijden we deze week nog naar een winkel waar we alles kunnen kopen.
Vandaag hebben we kaartjes gemaakt voor de kinderen om engels te leren, ze moeten het Thaise met het engelse woord combineren.
De kinderen hebben vanaf woensdag vakantie en dus hebben we wat voorzien om de dagen te vullen, we hebben een grote plastiek gekocht voor plastiek te schuiven, we gaan pannenkoeken bakken en we willen nog t-shirts verven en andere dingen knutselen.
Fotos volgen later omdat we hier zeert traag internet hebben.
Vanaf morgen starten we ons vrijwilligerswerk in het weeshuis ten oosten van Bangkok... Wat we daar juist gaan doen is nog niet duidelijk. Voor diegene die graag al iets meer te weten komen over het weeshuis:
http://www.chaiyaprukchildrenhome.com/
Normaal zouden we na dit vrijwilligerswerk doorgaan naar Cambodja om daar een week te helpen in een school. Jammer genoeg zal dat niet gaan omdat het ons veel te veel geld kost om alleen nog maar daar te geraken... In plaats daarvan gaan we langer blijven in het weeshuis nabij Bangkok en in het weeshuis Bali.
Hallo iedereen, Ongepland hebben we in Delhi even geholpen in een "schooltje". We logeerden bij Gurvinder (via couchsurfing). Zijn broer en schoonzuster hebben een klasje opgericht voor kinderen uit een sloppenwijk in Delhi. Op maandag hebben we kinderen van 6 tot 12 jaar geholpen met Engels, het alfabet en rekenen. Veel kinderen in India leven in extreme armoede en hebben dus geen kans op onderwijs. De kinderen die hier dus les krijgen zijn ongelooflijk dankbaar en leergierig. Als ze niet in de klas zouden zitten, zijn ze waarschijnlijk ergens aan het bedelen. Het is dus goed dat ze op deze manier kunnen zien dat het anders kan.
Deze morgen vertrokken we vlotjes in Brussel, maar aangekomen in Abu Dhabi kregen we te horen dat onze vlucht naar New Delhi overboekt was en dat ze ons overgeboekt hadden op een vlucht van Air India. 1u40 later vertrekken en dus pas rond 5u in New Delhi. Hopelijk zijn onze rugzakken er wel netjes bij ...
