Oh, morgen de laatste dag in het klasje. Het is waar wat ze zeggen, de laatste loodjes wegen echt het zwaarst. Ik ben elke dag meer vermoeid. En dat uit zich in mijn enthousiasme, maar ook in mijn verdraagzaamheid. Even kort. Het is de bedoeling dat we elkaar evalueren. Nu ben ik een vrij kritisch mens, maar omdat we allemaal in de leerfase zijn hou ik me wat in. R, een puberende tiener met een hopeloze verliefdheid op M, niet. Ze kraakte mijn les tot op de bodem af, terwijl ik het eigenlijk zeker niet slecht vond, en ook voor mezelf ben ik kritisch. Dit was niet goed, dat was niet goed, blablabla … Dat de kinderen in kwestie werkelijk iets geleerd hadden, dat was precies niet van tel. Dat ik ‘te technisch’ was, wel. Tennis is volgens mij nog altijd een technische sport. Soit, dat zij er als een zak patatten staat ‘show’ te verkopen, dat zeg ik toch ook niet. Ach, het zal wel het ouder worden zijn dat me milder maakt zeker, maar ik weet nu al dat ik me morgen niet echt rustig ga houden als ik ze evalueer. Loontje om zijn boontje, niet iets waar ik in geloof, maar als je ‘in mijn gat bijt’ moet je de weerbots maar kunnen verdragen, en die zal er zijn. Allé, genoeg gezeverd. Ben dus nu al thuis, en zo moe dat mijn ogen letterlijk toevallen. Nu komt het dilemma. Colruyt-man en ik gaan later op de dag sparren, buiten het feit dat het hoogstnoodzakelijk is, want de vorm is ver te zoeken, is het natuurlijk ook heel plezant. Maar dan, erna. Hij wil dat ik kom eten, en ik heb eigenlijk wel honger, en toch … In feite vind ik het te snel om elkaars deur al plat te lopen, langs de andere kant besef ik zeer goed dat dit weer een afweermechanisme is. De schrik slaat weer toe! Maar dat komt ook gedeeltelijk door hem. Hij noemt me vanalles wat ik eigenlijk nog niet ben, en langs de éne kant vind ik dat vertederend, maar langs de andere kant erover. Hij heeft nog geen recht om me zo of zo te noemen, en toch eigent hij dit zich toe. Zegt wel iets over zijn karakter … Ik zou willen dat ik me gewoon kon laten inpalmen door hem, de teugels loslaten, de leiding overgeven, maar mijn dominant kantje laat me dit niet toe. Mijn dominant kantje zegt dingen zoals ‘laat hem nog maar even zijn best doen, ietsje harder lopen’, ‘let op voor die mannen die nu al jaloers kijken naar andere mannelijke exemplaren’, ‘pas op voor dat bezitterige kantje aan hem’, en ga zo maar verder. Maar ik weet goed genoeg dat ik dat moet kunnen loslaten. Loslaten, daar draait het toch allemaal om, dat heb ik onlangs G nog trachten wijs te maken. Als je niet kan loslaten, dan kan je nooit gelukkig worden. En ik weet dit, en toch … Misschien moet ik me vanavond maar eens letterlijk ‘of my feet laten sweepen’, gewoon meegaan ‘in the flow’, genieten van wat komt zonder na te denken … Me durven overgeven, en men stekeltjes, die ik nu al heb uitgezet, gewoon terug intrekken.     

14-04-2006 om 14:39 geschreven door A**  

Ken je dat, van die reünies met oude schoolkameraadjes? Ik doe het regelmatig, eens om de drie à vier maanden, en telkens zie ik er tegenop. Ik weet eigenlijk niet waarom, want het is soms wel gezellig, maar toch … We moeten weer een nieuwe datum prikken, en dan merk ik bij mezelf dat ik bij elk voorstel denk ‘ah nee, dan heb ik dat’, ‘ah nee, de avond ervoor heb ik dit’ of ‘ah nee, stel je voor dat ik misschien die dag dat toch maar ga doen’. Ik merk bij mezelf duidelijk een lichte aversie, en toch durf ik niet nee zeggen. Ik denk dat het nieuwsgierigheid is, wat doe X, Y en Z, met wie en wanneer? Maar om eerlijk te zijn, onze werelden liggen mijlenver uiteen. Ik ben de enige die naar de echt grote school is geweest, terwijl ik vroeger veruit de slechtste resultaten van de klas haalde. Ik ben de enige die bewust single is. Ik ben tevens de enige die al meer dan twee mannen van dichtbij heeft gezien (niet tegelijk, hoewel), die weet hoe een discotheek er vanbinnen uitziet en wat ze bedoelen met een loungebar, en de enige die al eens onverantwoordelijke beslissingen durft te nemen. Zoals Peter (zie linkje) zegt, als enig kind blijf je precies een beetje langer kinds. Het leven lijkt wel een plezierreisje, en wat je ook doet, mammie en pappie zijn er altijd om je op te vangen. Zo is het bij mij toch. En toch, ik besef dat ik soms eens een ietsje meer serieux zou moeten hebben. Zo net iets meer aan langetermijndenken moet doen. Eens er bij stilstaan dat zoals ik nu bezig ben, ik niet de rest van mijn leven kan doen. En misschien vandaar die natuurlijke aversie tegen onze reünies, zij doen het allemaal wel, hebben het allemaal wel. De partner (de meesten dan toch), de droomjob, de visie van ‘waar sta ik binnen vijf jaar’. En ik, ik zit er dan bij alsof ik nooit nadenk, maar dat is niet zo, echt niet. Ik denk wel degelijk na over mijn leven, ook al is mijn motto Carpe diem en leef nu, niet morgen en vooral niet gisteren, en toch … Ik weet het allemaal niet zo goed. Toen ik nog een klein meisje was, zei ik altijd ‘ik word nooit ouder dan 20’. Luguber, maar waar. Nooit had ik gedacht de gezegende leeftijd van 28 te bereiken, en nu ik hier ben, lijkt het wel alsof ik geen plan heb. Ik leef zoals de wind waait, en da’s soms heel plezant, maar soms ook deprimerend. Hoewel ik van mezelf vind dat ik geen echt grote tekortkomingen heb, is dat misschien wel mijn grootste default …

14-04-2006 om 14:38 geschreven door A**  

Soms lijkt mijn leven wel een vertraagde film. Geen nieuwigheden,  en dagen die er allemaal een beetje hetzelfde uitzien, buiten het weekend gerekend dan. En dan opeens beslist die van hierboven om heel de handel om te gooien. Nieuwigheden alom. Deze week zit ik op cursus, een hele week lang netjes in het klasje zitten, luisteren naar de meester, niet echt mijn ding. Gelukkig maakt hij het boeiend, want ik weet dat ik anders al wel een paar keer ter plekke in slaap zou gesukkeld zijn. Het slaaptekort, gedeeltelijk mijn eigen fout, en gedeeltelijk de fout van G, begint te wegen. Het vorige weekend was natuurlijk niet de beste voorbereiding op een zware week, maar G die me gisteren drie kwartier wakker hield om zijn afkickverschijnselen op mij uit te werken, dat was echt de doodsteek. Hoewel hij blijft opperen voor oprechte vriendschap tussen ons, vrees ik dat hij toch wel een beetje jaloers op de Colruyt-man is, niet dat hij er echt iets over zegt, maar ik meen het te voelen. Zo was ik gisteren ineens zoals al die andere vrouwen. En nu kan je veel van mij zeggen, je mag zelfs veel van mij zeggen, maar niet dat ik ben zoals al die andere manipulerende, eigenwijze en egocentrische wezens. Ja, een regelrechte aanval op het wezen vrouw, ik weet het, maar we moeten eerlijk zijn, er zitten er toch wel exemplaren tussen. Neem nu X, de vroegere grote liefde van B2. Ik ken ze niet, weet zelfs haar naam niet, en toch ligt ze bij mij niet direct in de bovenste schuif. B2 deed haar niets meer, maar van zodra ze hoorde dat S2 hem nauw aan het hart lag haalde ze haar trukendoos boven. Alles voor mij en niks voor een ander! G kwam deze morgen trouwens al met hangende pootjes terug, zoals altijd. In plaats van één fles is hij me er nu al twee schuldig, en ik doe het niet voor schuimwijn.

Ik ben dus moe, heel moe en da’s eraan te zien. Misschien een geluk dat ik Colruyt-man vandaag niet gezien heb. Maar zoals S2 zegt, ik moet leren dat “de man in mijn leven” me ook mag zien zoals ik ben. En daar heb ik het moeilijk mee. Ze heeft natuurlijk gelijk, dat weet iedereen, maar toch … Op de één of andere manier verlang en verwacht ik van mezelf dat ik er altijd super uitzie en is het moeilijk te verkroppen dat ik ook eens men dagje niet kan hebben, een product van onze moderne maatschappij? Hij heeft voorgesteld om vrijdag samen iets te doen, en nu ben ik al aan het stressen, want vrijdag, da’s het einde van de week, en zoals ik nu bezig ben, ben ik tegen dan al helemaal een wandelend lijk. Maar ik weet ook, dat als ik hem blijf wegduwen, ik mijn kansen misschien ga verkijken en dat hij, zoals met mijn vorige klik is gebeurd, misschien binnen enkele weken wel iemand tegenkomt die wel springt voor hem. Goh, ik ben hier weer veel te diep en te ver aan het denken. Om af te sluiten, want nu ga ik slapen, nog een grappige anekdote. Toen ik daarnet met S2 aan het bellen was, en een sms van Colruyt-man wou voorlezen, vond ik mijn gsm niet meer … Misschien kan ik hem toch beter zien wanneer ik wat frisser in het hoofd zit?

12-04-2006 om 00:00 geschreven door A**  

Tennissen op zondag. Het kan enorm meevallen, maar ook tegenvallen. Er gaat niks, je bent moe, uitgedroogd, voelt de bal niet, je geraakt geïrriteerd en het gaat van kwaad naar erger. Maar het kan dus ook anders. Je voelt de bal niet, het eerste half uur zweet je niet omdat je geen vocht in je lijf hebt, je benen reageren niet hoe je wil, en toch, toch is het gezellig. Gisteren was dus de tweede situatie. De eerste vijf minuten onwennig. Waarschijnlijk zit onze ontmoeting in de Colruyt er wel voor iets tussen en het feit dat ik wel wat van hem weet via via, en vice versa. Maar na de eerste schuchtere woorden, de eerste afzwaaiers en de eerste zweetdruppels, was het net alsof ik hem al een hele tijd kende. Warm, lief, vertrouwelijk, heel open, die kwaliteiten die ik in iedereen kan appreciëren, zeker in mannen. Het is allemaal nog niet echt duidelijk waar we naartoe gaan en ik wil zeker niet te hard van stapel lopen, niks overhaasten, maar ik denk dat het wel goed zit. G gaf me de goede raad niet te doen zoals ik anders doe. En hij heeft gelijk. Hij kent me ondertussen ook al een beetje. Dingen doen waar je achteraf zoveel spijt van hebt, of waar je jezelf minstens voor schaamt. Deze keer niet. Geen spelletjes, geen façades, gewoon open en eerlijk, zoals ik ook tegen mijn vrienden ben, maar eigenlijk nooit bij mannelijk potentieel. De uitnodiging om achteraf samen nog iets te eten, heb ik dan ook afgewimpeld. Ook al ging het totaal tegen mijn gevoel in, ik wil voorzichtig zijn en er nog even voor zorgen dat die glimlach op mijn gezicht blijft staan, dat mag wel eens…

Ondertussen gaat het allemaal niet zo goed met  S2. Haar B2 had zaterdagvoormiddag een ontmoeting met zijn ‘vroegere grote liefde’, de vrouw die voor eeuwig en altijd in zijn hart zat en het ziet er naar uit dat ze daar nog niet echt uit is. Ik hoop dat S2 die schittering, dat stralen van de afgelopen weken, wel kan vasthouden en dat ze het op zo ’n manier heeft aangepakt dat ze in ieder geval zichzelf niets kan verwijten, iets wat ik in het verleden niet altijd kon zeggen. 

11-04-2006 om 21:10 geschreven door A**  

Ik was er rotsvast van overtuigd dat ik jullie vandaag eens ging verblijden met iets anders dan het gebruikelijke ‘ik en mijn mannen-verhaal’, maar ik kreeg daarnet zo’n lief berichtje van Colruyt-man dat het eigenlijk toch even van men hart moet. Hij noemde me ‘zijn snoepje’, en hoe vreselijk melig het ook klinkt, ik begon er zowaar van te blozen. Het is zoeken, tasten, voelen, allemaal leuk in het begin, maar ook zo onzeker en vermoeiend. Langs de éne kant zou ik al een aantal weken verder willen staan, en nu duikt het duiveltje in mij op, om te beseffen dat ook hij niet degene is die ik verwachtte, maar langs de andere kant zijn die lieve, eerste aftastende berichtjes zo intens. Goh, eigenlijk, als ik er nu zo even bij stilsta, is het al even geleden dat ik echt zo van de lieve dingetjes gehoord heb. Ik ben ook helemaal niet zo’n melig persoontje, en toch … S2 zei me vrijdag nog dat ze het heel hard apprecieert als een man de deur voor haar openhoudt. Om eerlijk te zijn, het laat me koud, steenkoud. Nu, ik krijg ook niet graag een deur in mijn gezicht, da’ s iets anders, maar een man die zich in een onnatuurlijke bocht wringt om toch maar de deur open te houden, nee, dank u. En toen Colruyt-man dit zondag deed was ik zowaar gecharmeerd, toen had ik het al moeten voelen aankomen. In al die jaren als bewuste, te bewuste, single ben ik al wel wat tegengekomen, genoeg om honderd dagboeken mee te vullen. Van de meest grappige, maar tegelijk idiote openingszinnen, tot de meest onmogelijke vragen, en telkens dacht ik dat ik enkel kon vallen op van die ad remme, zelfverzekerde, bewuste mannen. Die mannen die de meest onmogelijke dingen tegen je zeggen, zonder te verpinken, en het op zo’n manier doen dat je er eigenlijk van in een deuk ligt. Nee dus, voorlopig val ik, als is het misschien maar voor even, voor een lieve rasechte, klassieke charmeur. Maar dan slaat de twijfel weer toe. Aan wie stuurt hij nog van die lieve berichtjes? Hoeveel vrouwen zijn er al geweest? Is hij echt op zoek naar zijn ‘butterfly’? Of speelt hij spelletjes? Als ik G soms bezig zie en hoor, de schat die hij ook is, doet het me toch twijfelen aan de oprechtheid van mannen, maar misschien is hij wel een uitzondering. Hij beseft het denk ik, dat Colruyt-man een meer dan latente rol gaat spelen in mijn leven, en vroeg daarnet nog eens de nummer van S. Gaat hij haar ook proberen te charmeren, denk ik dan. En is de andere man in mijn leven ook van die orde? Ach, het zal wel eigen zijn aan vrouwen die al een paar keer serieus zijn gekwetst, hoewel dat ook allemaal wel meevalt, voorzichtig zijn en niet te snel iemand vertrouwen. Ik moet even voor mezelf een gulden middenweg vinden tussen geven en nemen, tussen mijn hart openstellen, maar tegelijk mezelf beschermen. Als ik hem morgen zie, want daar ging het berichtje over, ga ik in ieder geval proberen die onoverkoombare drang  hem te knuffelen te verdringen, dat lijkt me wel veilig voor nu, of niet?

11-04-2006 om 20:59 geschreven door A**  

Ik was er rotsvast van overtuigd dat ik jullie vandaag eens ging verblijden met iets anders dan het gebruikelijke ‘ik en mijn mannen-verhaal’, maar ik kreeg daarnet zo’n lief berichtje van Colruyt-man dat het eigenlijk toch even van men hart moet. Hij noemde me ‘zijn snoepje’, en hoe vreselijk melig het ook klinkt, ik begon er zowaar van te blozen. Het is zoeken, tasten, voelen, allemaal leuk in het begin, maar ook zo onzeker en vermoeiend. Langs de éne kant zou ik al een aantal weken verder willen staan, en nu duikt het duiveltje in mij op, om te beseffen dat ook hij niet degene is die ik verwachtte, maar langs de andere kant zijn die lieve, eerste aftastende berichtjes zo intens. Goh, eigenlijk, als ik er nu zo even bij stilsta, is het al even geleden dat ik echt zo van de lieve dingetjes gehoord heb. Ik ben ook helemaal niet zo’n melig persoontje, en toch … S2 zei me vrijdag nog dat ze het heel hard apprecieert als een man de deur voor haar openhoudt. Om eerlijk te zijn, het laat me koud, steenkoud. Nu, ik krijg ook niet graag een deur in mijn gezicht, da’ s iets anders, maar een man die zich in een onnatuurlijke bocht wringt om toch maar de deur open te houden, nee, dank u. En toen Colruyt-man dit zondag deed was ik zowaar gecharmeerd, toen had ik het al moeten voelen aankomen. In al die jaren als bewuste, te bewuste, single ben ik al wel wat tegengekomen, genoeg om honderd dagboeken mee te vullen. Van de meest grappige, maar tegelijk idiote openingszinnen, tot de meest onmogelijke vragen, en telkens dacht ik dat ik enkel kon vallen op van die ad remme, zelfverzekerde, bewuste mannen. Die mannen die de meest onmogelijke dingen tegen je zeggen, zonder te verpinken, en het op zo’n manier doen dat je er eigenlijk van in een deuk ligt. Nee dus, voorlopig val ik, als is het misschien maar voor even, voor een lieve rasechte, klassieke charmeur. Maar dan slaat de twijfel weer toe. Aan wie stuurt hij nog van die lieve berichtjes? Hoeveel vrouwen zijn er al geweest? Is hij echt op zoek naar zijn ‘butterfly’? Of speelt hij spelletjes? Als ik G soms bezig zie en hoor, de schat die hij ook is, doet het me toch twijfelen aan de oprechtheid van mannen, maar misschien is hij wel een uitzondering. Hij beseft het denk ik, dat Colruyt-man een meer dan latente rol gaat spelen in mijn leven, en vroeg daarnet nog eens de nummer van S. Gaat hij haar ook proberen te charmeren, denk ik dan. En is de andere man in mijn leven ook van die orde? Ach, het zal wel eigen zijn aan vrouwen die al een paar keer serieus zijn gekwetst, hoewel dat ook allemaal wel meevalt, voorzichtig zijn en niet te snel iemand vertrouwen. Ik moet even voor mezelf een gulden middenweg vinden tussen geven en nemen, tussen mijn hart openstellen, maar tegelijk mezelf beschermen. Als ik hem morgen zie, want daar ging het berichtje over, ga ik in ieder geval proberen die onoverkoombare drang  hem te knuffelen te verdringen, dat lijkt me wel veilig voor nu, of niet?

11-04-2006 om 00:00 geschreven door A**  

Moe gisteren, niet te doen. En toch laat ik me overhalen door V om een uurtje te gaan sparren. Altijd gezellig met V, eigenlijk meer salontennis dan iets anders. Beetje spelen, beetje babbelen, terug een beetje spelen. Leuk. En zo kwamen we op de Colruyt-man. Ze kende hem niet echt, maar eigenlijk vond ze het maar een rare kwiet, allé daar kwam het op neer. Of ik zijn nummer moest hebben. Goh, eigenlijk vind ik dat je een nummer altijd van de persoon in kwestie moet krijgen, al dat via via gedoe maakt de zaak alleen maar ingewikkeld. Nee dus. Maar omdat ik een sucker ben for love, en omdat ze mij kent, gaf ze hem toch maar, ingeval dat ik hem eens nodig zou hebben voor ’t één of ’t ander.

Vier uur deze nacht. S en G in een geanimeerd gesprek. ‘k Ben blij dat ze eindelijk normaal met elkaar kunnen omgaan en tien minuten kunnen converseren zonder dat de scherpe opmerkingen over en ’t weer vliegen. Maar niemand schonk mij onverdeelde aandacht, met alle gevolgen van dien. ‘Ik wil wel eens met je sparren, groetjes Colruyt-meisje’. ’t Is erover, ‘k weet het, maar ’t was sterker dan mezelf. Hij vond dat ik vroeg opstond, en ik had hem duidelijk wakker gemaakt. Slecht begin. ‘k Probeerde hem uit te leggen dat ik eigenlijk een nachtvlinder ben, soms tegen wil en dank, maar toch. Hij kreeg koppijn van nachtvlinders, shit. Hij zoekt naar een evenwicht in zijn leven en tracht naar zijn ultieme vlinder. Visje? Ja waarschijnlijk wel. Dan nog even een prikje over mijn hautaine gedrag in de Colruyt, met een duidelijke allusie op het feit dat een griet zoals ik niet verlegen kan zijn. Ach, ik doe al geen moeite meer om anderen ervan te overtuigen, hij zal het straks wel merken. Ja, we gaan dus sparren binnen een uurtje. Raar. Ik heb al een heel beeld van hem gevormd en ben nu bang dat hij anders gaat zijn. Stom. Ach, als ik straks niet terug in mijn cocon kruip dan komt het wel goed zeker?   

09-04-2006 om 16:52 geschreven door A**  

Het was plezant, heel plezant zelfs en toch heb ik een lastig gevoel hier vanbinnen. ‘k Heb K gezien, van ver, heel ver, veel te ver eigenlijk. ‘k Durfde er niet naartoe gaan. Belachelijk. Enkele weken geleden was hij gewoon K, de vriend van D en L, nu is hij K de lekkere jongen, en dat zorgt ervoor dat ik nu ineens bang ben van hem. Soit, hij stond daar dus, op een vijftal meter van mij, leuk te wezen en ik dacht ‘ach, ik zie hem later wel’. Niet dus. Daar stond ik met mijn mooie lingerie. Waar dat hij ineens naartoe was, Joost mag het weten. S2 was erbij. Altijd plezant met haar. Ik denk, nee ‘k ben er bijna zeker van, dat ze nog zotter is dan mij. Proficiat trouwens, je hebt de weddenschap met verve gewonnen. Ze kreeg het ineens, ze wou naar de N. Ik en S volgden lijdzaam, niet dat het nu zo slecht is in de N., maar eigenlijk was het waar we waren ook wel oké. En wie kwam ik tegen in de N.? K1. Verdomme toch. Ik had hem al weken niet gezien, en eigenlijk was dat maar beter zo, want hij is, tja, anders. Mooi, heel mooi, en tegelijk zo lief, warm, open en eerlijk. Zelden heb ik me bij iemand direct zo goed gevoeld. Maar te jong, weeral te jong, en nog veel te zot. Hij stond aan de deur. Er naartoe gaan leek me zo net te, dus bleef ik maar in mijn hoekje plakken, smachtend kijkend, hopend dat hij de juiste deur zou kiezen. Niet dus. Hij verdween. En daar stond ik dan weer. Ik denk dat het makkelijker is dat ik alle K’s uit mijn wereld ban, veel makkelijker. En dus gingen wij maar weer naar de SS. C was daar en ’t was wel een fijn feestje vond hij. En stiekem hoopte ik dat ik dat K er nog ergens rond zou hangen, nope. De enige man van tel die er nog was, was T. Ik denk niet dat ik al iets over hem heb verteld. T is the one, mijn grote liefde. Diegene die van mijn hart een klein vergeetputje heeft gemaakt. Diegene die ervoor zorgt dat ik steeds naar dingen tracht die niet goed voor me zijn. Ach, ik weet wel dat ik voor mezelf verantwoordelijk ben, en niemand anders de schuld kan geven van mijn eigen stommiteiten, maar toch. Ik heb door de jaren geleerd mezelf in de hand te houden als hij in de buurt is. Koud zijn, hard, een masker opzetten, een muurtje optrekken. Makkelijk eens je het kan, heel makkelijk. En telkens ik hem zie, zet ik een steentje bij, onbewust, en tegelijk me er heel goed van bewust dat het die steentjes zijn die ervoor zorgen dat mannen, jongens, zoals K denken dat ik hen niet mag, terwijl dat helemaal zo niet is, ik slaag er gewoon niet in ze een eerlijke kans te geven.  

08-04-2006 om 16:44 geschreven door A**  

Mannen en taal. Iets wat volgens mij niet goed samengaat. Deze morgen weer een berichtje gekregen van G. Wie zet wie op het verkeerde been?!?Wil je me niet omdat … Ik zet hem helemaal niet op het verkeerde been. Ik snap ook niet waar dat hij nu weer ineens vandaan komt. Mars of zo denk ik. Soit, er volgde nog heel veel andere tekst waar ik niet goed van weet wat ik ermee aan moet. Ik heb nog niet geantwoord. Ik ben gewoon niet verliefd op hem, is dat nu zo moeilijk te verstaan? Ik zeg niet dat ik altijd verliefd moet zijn om het er eens van te pakken, integendeel, soms is het makkelijker als je het niet bent, maar eens je in het vriendenstadium bent, moet je naar mijn mening heel voorzichtig zijn. En misschien ben ik vorige zaterdag wel te ver gegaan, en heeft hij het over dat been, het been waar ik rond hing te dansen. Misschien was het dat wel? Maar zeg, als je jezelf en een ander nu ook al niet meer mag entertainen. Ik ben blij dat hij morgen niet mee uitgaat, echt. Soms heb ik geen behoefte aan al dat diepzinnig gepraat en dan ga ik echt zo van die dingen doen zoals rond iemands been dansen. Oppervlakkig bij momenten, dat verweet hij me ook. Nee, helemaal niet oppervlakkig, alleen moet je weten wanneer je moet zwijgen. En over ons moet hij zwijgen. We zijn vrienden, en daarmee basta. S, mijn soulmate, vroeg me trouwens of ze morgenavond met haar eigen wagen moet gaan. Waar ze dat nu weer vandaan haalt. Ik denk dat ze alludeert op K, mijn jonge, veel te jonge, lekkere kerel. Om eerlijk te zijn zou ik er mijn hand niet voor omdraaien, ‘k heb zelf vandaag nieuwe lingerie gaan halen. Mooi, alleen is mijn broekje net iets te klein, klein beetje maar, maar toch. Afvallen tegen morgen zal niet lukken denk ik. Ach, eigenlijk heb ik het nog maar zelden meegemaakt dat iemand mijn lingerie aan een uitgebreide inspectie onderwerpt. K zal, naar zijn leeftijd te oordelen, daar helemaal geen tijd voor maken. Hoor mij, precies of ik zou het durven om hem mee te nemen. Nee, zo ben ik niet. Ach, we zien wel. Nu zit ik dus nog altijd met G in mijn maag. Ik vrees, zoals S ook al zei, dat hij toch een beetje verliefd op me is, maar ik weet echt niet wat ik nog meer kan zeggen dan dat het voor mij niet zo is. Hellup!

06-04-2006 om 20:45 geschreven door A**  

Vandaag in de tuin gewerkt. ’t Was er weer voor, hoewel de zon iedere keer ik me naar haar draaide, verdween. Ach, de zelfbruiner zal het ook wel doen zeker. Ik denk dat het jaren geleden is dat ik nog eens echt een paar uur achtereen heb zitten ploeteren. ‘k Doe dat eigenlijk niet echt graag, hoewel het wel bevrijdend kan werken, denk ik. Vandaag niet. Er zijn stukjes af mijn nagels, en hoewel dat niet echt een wereldramp is, is het toch ook niet echt plezant. En ‘k ben ongesteld. De eerste dag. Meestal heb ik er niet veel last van, maar het rommelt toch allemaal een beetje daar beneden. En ja, net dan, moet ik drie uur twijgjes en takjes gaan knippen, met een gebogen rug en een kniptang die altijd blijft hangen. De kniptang verwisselen met het goede exemplaar van mijn tuinman bleek niet veel te helpen, van zodra ik dat ding in mijn handen had, kreeg het dezelfde ziekte. ‘k Heb dus nu rugpijn, en nog niet zo’n beetje ook, maar ’t gaat wel over. ‘k Zou misschien eens kunnen leren van alles een beetje minder extreem te doen. Ik weet niet wanneer ik precies deze ziekte heb gekregen, misschien heb ik het altijd wel een beetje in me gehad, maar ik kan precies niets meer met mate doen. In de tuin werken is niet voor een uurtje, nee direct voor drie uur. Kuisen, nooit gewoon één kamer, nee direct een heel huis. Eten, soms niets, en dan ineens twee borden. Een chocolaatje tegelijk, dat is een onmogelijke zaak. Tennissen, nog zoiets. Jaren geen racket aangeraakt en nu speel ik in de winter een uur of zes per week, en in de zomer kan dit oplopen tot makkelijk vijftien uur. Geniet, maar met mate zeggen ze dan. Uitgaan, hetzelfde verhaal. Nooit gewoon een feestje attenderen zoals gewone mensen. Nee, altijd blijven plakken, andere, betere en vollere oorden opzoeken. Ik neem gewoon geen genoegen met een beetje, of een beetje normaal. Met mannen ben ik ook zo. Maanden niks en dan huppa ineens teveel om op te noemen. Ik heb er eigenlijk al mee leren leven, en probeer mezelf, ook al zal de buitenwereld hier niet veel van merken, te temperen als het nodig is. Maar nodig is relatief. Vrijdag is er weer een leuk feestje in ’t Antwerpse, en hoewel ik zou moeten denken ‘we zullen het eens rustig aan doen’, denk ik eigenlijk meer ‘ik heb nood aan een goede portie sex, drugs and rock-and-roll’ … to be continued …

05-04-2006 om 18:33 geschreven door A**  

Net een mailtje gekregen van S2, zij en M, haar trouwe, maar ietwat ongeïnspireerde wederhelft hebben besloten er een punt achter te zetten. Wel, eigenlijk heeft zij besloten er een punt achter te zetten. Het is voorbij. De liefde is op, de passie is weg, graag zien ja, dat nog wel, maar da ’s niet genoeg vindt ze. En gelijk heeft ze. Denk ik. Want wanneer weet je wanneer je iemand graag genoeg ziet. Is er zoiets als een graadmeter? Gaan er lampjes branden wanneer je een aanvaardbaar niveau hebt bereikt? Of luidt er misschien een sirene? In ieder geval, ze heeft nu gekozen voor B2. Allemaal heel snel eigenlijk, maar wel eerlijk. Dat zei ze me, toen ik haar verschrikt opbelde, ze wil eerlijk zijn vanaf nu en eerlijk gezegd vond ik dat tijd worden. Iedereen kan een misstap begaan, en zelfs twee, maar op een bepaald moment moet je jezelf in vraag durven stellen. En dat heeft ze nu dus blijkbaar gedaan. Ik ben blij voor haar, en een beetje triest voor hem, want hij was echt wel een bijou. Vreemdgaan en durven kiezen, wel meerdere koppels in mijn omgeving worstelen hiermee. Zo is er S1 die twijfelt om haar huwelijk op te blazen of niet. Ze was verliefd op iemand anders, sterker nog, ze hield van hem en hij van haar, maar ook dat is nu allemaal niet meer zo perfect. En wat doe je dan? Ook B heeft dit allemaal al eens meegemaakt, alleen aan de andere kant. Ik ben niet het type van de lange duurzame relaties, en ‘k heb er dan ook geen enkel idee van hoe graag je iemand kan zien (eigenlijk wel een beetje, maar da ’s een ander verhaal), maar ik denk wel dat ik eerlijk zou zijn en in de eerste plaats eerlijkheid zou verwachten, boven al de rest. S2 heeft lang dubbel spel gespeeld, niet één, twee of drie keer, nee, ontelbare keren. Ze kon het niet helpen, was verliefd, voelde zich aangetrokken, miste iets. Begrijpelijk. Ja misschien wel, maar langs de andere kant ook niet. Als je als single door het leven wil gaan, en dan bedoel ik al feestend, flirtend, uitspattend, doe het zoals ik, proper, niemand bewust kwetsen, geen verwachtingen scheppen als er geen zijn. Ook S1 speelt het spel voor mij niet altijd even netjes, maar het grote verschil met S2 zit erin dat ze er niet van geniet, integendeel, ze ziet af, en je mag jezelf niet pijnigen onder het mom van een ander niet te willen kwetsen, alles te laten zoals het is, de kerk letterlijk in het midden te houden. Soit, ik ben hier veel te diep aan het gaan. Naar mijn mening, en dat is een vreselijk egoïstische, moet je altijd je eigen geluk nastreven. Jij bent degene rond wie het draait (klinkt echt vreselijk, maar het is wel zo), en dat wil zeggen dat je soms keuzes moet maken. S2 heeft gekozen voor een (voorlopig) bestaan met B2, S1 moet nog een duwtje in de goede richting krijgen, maar ze komt er wel en B, B is gewoon blij dat ze niet single is, want toen ze vernam dat haar partner haar al enige tijd bedroog, was dat haar grootste probleem, nu was ze alleen, ze heeft daarom gekozen voor een onzeker bestaan met een partner die haar al meermaals kwetste, maar als dat haar gelukkig maakt, ben ik blij voor haar. Ieder zijn geluk!

04-04-2006 om 19:32 geschreven door A**  

Sommige dagen kunnen zo kleurloos zijn. Er gebeurt eigenlijk niks of toch niks relevant. Vandaag was zo’n dag. Hij kabbelde voort zonder één hoogtepunt. G heeft me weer verscheidene keren gebeld. Ik ben zijn pispaal, niet letterlijk, maar toch bijna. Hij wil weten wat te doen met S5, zijn skichick. Volgens mij is ze veel te braaf voor hem, maar ja wie ben ik? Ik heb hem gezegd dat hij maar eens een feestje moet geven, bij hem thuis, gewoon gezellig, enkele verwanten zielen in één ruimte. Iedereen brengt zijn eigen drank en eten mee, want hij heeft een cashflowprobleem, teveel cashflow vooral. Soit, een feestje dus, ter ere van mijn observatie van haar, S5. Mmm mummelde hij, misschien wel. En dan ineens, out of the blue, vroeg hij of ik hem niet kon helpen in zijn natuurlijke behoeften. Nog voor zijn zin af was begon ik al nee, nee, nee te brullen, dus eigenlijk weet ik niet of hij dat helpen nu echt zo letterlijk bedoelde als ik het interpreteerde. Wat is dat toch met mannen en seks? Uiteindelijk draait heel hun wereldje enkel daar rond, of zie ik het verkeerd. Er zullen natuurlijk uitzonderingen zijn, zoals B2, een vriend annex collega van S2, mijn voluptueuze, goedlachse, intelligente en aantrekkelijke vriendin. Enkele weken geleden stelde ze B2 aan me voor. Een klein, schriel mannetje met een schattig kopke, maar niet echt mijn ding. Sympathiek, dat wel, maar niet echt stomend sexy of zo. Er was niets aan de hand verzekerde ze me, gewoon vrienden, buddy’s, zoals ik en G. En zo hoorde het volgens mij ook. Allereerst woont ze samen, al is het geen rozengeur en maneschijn, uit respect voor je partner zet je niet teveel misstappen. En zij had al haar krediet al verspeeld. Bovendien denk ik dat ze hem letterlijk zou versmachten. Maar het omgekeerde is dus waar. Hij ziet haar graag, de tweede vrouw in zijn leven die hij echt bemind, en zij is verliefd zoals nooit tevoren, zei ze me. De vrouw die me de avond tevoren nog bezworen had dat het enkel vriendschap was, zei me nu nog maar eens goed na te denken over vriendschappen tussen mannen en vrouwen, het bestaat niet was haar duidelijke conclusie. En misschien heeft ze wel gelijk …

04-04-2006 om 14:58 geschreven door A**  

Zaterdagnacht, altijd een feest. Ik was in de stemming, waarom weet ik eigenlijk niet, want er was nu niet zoveel om vrolijk over te zijn. Een examen dat toch niet helemaal schitterend was gegaan, zoveel pijn in mijn arm dat ik mijn training had moeten staken, en niet echt een hot date in het vooruitzicht, hoewel veel vrouwen zouden willen ruilen met mij, denk ik. G was weer van de partij. En hoewel hij van zichzelf vond dat hij er wat fleps, moe en geïrriteerd uitzag, vond ik hem toch wel meer dan oké. De vrouwen in onze omgeving ook. We zouden wel goed zijn samen, denk ik dan, maar ja, het is er niet. Jammer. Bovendien is hij bij momenten zo geschift dat ik nu al weet dat zijn bij tijde onmogelijke gedrag een pijnpunt zou vormen. En hij is te hard op zoek en wil vader worden, iets wat niet direct in mijn agenda past, moeder worden dan. Mijn theorie is, en die gaat volledig tegen het spreekwoord in, wie zoekt die vindt niet. Liefde, verliefdheid, aantrekkingskracht is iets wat je overkomt. Tussen de rekken van de Colruyt bijvoorbeeld, of in een club, hoewel het daar steeds te betwijfelen valt hoe echt het allemaal is. Zo is er K, jong, beeldmooi lichaam, schattig kopke, intelligent. Ik zou zo voor hem kunnen vallen, maar op de één of andere manier hou ik het tegen. Een gedachteflits ging door me heen toen hij vanuit de massa naar me stond te staren. Neen, word nu niet verliefd op mij. De schattigheid in zijn ogen, het guitige en tegelijk die dromerige blik deden me het ergste vermoeden. Als ik de juiste interpretatie maak is het natuurlijk een immens compliment, welke oudere vrouw wil er nu geen toyboy van enkele jaren jonger. Wel ik. Ik weet dat daar gekwetsen gaan vallen, ik of hij. En eerlijk gezegd zou ik liever hebben dat hij mij kwetst dan andersom. De ervaring heeft me geleerd dat als je eenmaal tot in het binnenste van je hart geraakt bent, dat het dan nooit meer goed komt. Er versteend een stukje, letterlijk en figuurlijk. Jezelf verliezen in iemand wordt moeilijker, het wordt allemaal wat voorzichtiger dan voorheen, wat geremder, wat gereserveerder. Ik wil niet degene zijn die een ander hard maakt, die iemand verandert. Maar misschien ben ik wel zo naïef te denken dat ik dat kan?

03-04-2006 om 21:07 geschreven door A**  

31-03-2006 om 22:46 geschreven door A**  

Vanavond een feestje in B., op dertig minuten van Antwerpen. ‘k Heb wel zin, maar ’t is te ver. Stel je voor dat ik daar geen kat ken. Zo ben ik. Altijd bang dat ik niemand ga kennen, en ‘k ken meestal heel den handel. En dan weer bang om iets te zeggen, als ik ze een tijdje niet gezien heb hé, want stel je voor dat ze mij niet meer kennen, of erger nog, dat ze gewoon niets met mij te maken willen hebben. Belachelijk. Pretentieus zeggen ze dan, ik ben pretentieus. Neeje, ik ben onzeker, da’s iets anders. Maar omdat ik er niet slecht uitzie gaat men ervanuit dat ik een strekenwijf ben, als ik lelijk was geweest dan was ik echt wel verlegen geweest, nu niet. Soit, ‘k ben aan het afdwalen. Ik ga dus niet. En gelukkig dat het zo ver is, anders zou ik me toch weer laten verleiden. En als ik ga, dan slaap ik de auto, dat staat vast. Maar ik ga dus niet.

30-03-2006 om 16:21 geschreven door A**  

Vandaag gaan tennissen met S1, ‘k heb nog een S vandaar, later meer daarover. ‘t Ging weer slecht en het seizoen komt angstvallig dichterbij. Als ik zo doorga haalt mijn kader het begin echter niet, want amai ze vloog weer makkelijk uit men hand, een schande, zo driftig. Misschien van ’t weekend toch maar eens werk maken van … maar niet met J. Bah.

Voor de rest kabbelt alles rustig voort. Bijna weekend, ja vandaag denk ik daar al aan. Erg hé. Zaterdagochtend wel nog eerst een vervelend examen gaan afleggen. Inhoud: de competenties die verbonden zijn aan de job. De vacature maakt me echter ook niet veel wijzer. Ach, we zien wel, vroeg gaan slapen en goed nadenken.

Ah ja, toch een kleine golf vandaag. G heeft gebeld, om een antwoord op zijn vraag te krijgen. G is onlangs gediagnosticeerd met ADHD, en soms denk ik dat ik dat overkrijg, want ik kan bij momenten zijn gedachtegang niet volgen en me er nog minder op concentreren. Ik weet zelfs niet meer precies wat ik heb gezegd. ‘k Weet nog wel dat ik gezegd heb wanneer ik hem precies wou, want er is wel zo’n moment geweest, en wanneer dat het gestopt is, ongeveer tien minuten later. Hij denkt dat hij dat proces terug kan omdraaien, ik weet dat het niet zo is. Hij is trouwens een centimeter kleiner, en ik hou niet van kleinere mannen, buiten enkele uitzonderingen, maar dat heeft meer met ofwel echte liefde of echte hormonen te maken, en niet met echte vriendschap, voorlopig dan toch.

29-03-2006 om 00:00 geschreven door A**  

Vandaag nog duidelijk de naweeën van het weekend. Mijn hoofdpijn is gelukkig wel over, maar dat heeft me wel bijna een liter cola gekost, een pak frieten met een hoop mayonaise en ketchup en chocolade, hoewel ik denk dat laatste meer ter compensatie van iets anders was. Morgen weer boebelen en zagen dat ik ben bijgekomen.

Gisteren nog sms’jes gekregen van J. en G.

Eerst J. Vorig jaar had ik in een vlaag van zinsverbijstering eens beweerd dat ik wel een vaste relatie wou met hem. Ik en vaste relatie, sowieso al een contradictie in terminis, en met hem helemaal. Het schoolvoorbeeld van de ideale schoonzoon. Ruitenhemd, propere jeans, degelijk IQ en diploma, proper gewassen, ook achter zijn oren, hoewel ik dat niet echt uitgetest heb. Het tegenovergestelde van al dat crapuul van ervoor zeg maar. Maar hij wilde niet. Waarschijnlijk omdat ik niet de ideale schoondochter ben, maar soit, daar hebben we het later nog wel over. Meneer wilde liever vrij zijn. Iedereen zijn keus, mijn motto en een waarheid als een koe. En nu blijft hij me sms’en, bellen, vragen om samen dingen te doen. Ik zou denken, allé ik ben natuurlijk een vrouw en misschien iets anders ingesteld, maar als ik éénmaal met iemand in bed heb gelegen, mijn vinger in bijna, ik zeg dus wel degelijk bijna, elk gat heb gestoken en de ander zich zou omdraaien om te gaan slapen, dat ik daar dan niet meer als een zotteke zou achter lopen. Hij denkt dus blijkbaar anders. ‘k Versta het niet. Hoe dan ook, als het de laatste vent op deze planeet was, dan deed ik het nog liever zelf, lange nagels of niet.

En dan G. In detail ga ik niet treden, ‘k weet niet hoeveel pagina’s ik hier heb, maar da ’s wel ne speciale tiep zoals we hier in Antwerpen zeggen. Dan wilt hij me wel, dan weer niet, dan wilt hij mijn beste vriendin, dan weer niet, dan valt hem weer op één of ander ski-grietje, dan weer ik, … Vermoeiend. Nu vraagt hij zich weer af wanneer hij definitief weet dat hij me niet kan krijgen. Waarschijnlijk weer een reactie op wat ik zaterdagnacht met mijn niet meer zo’n nuchter verstand heb gezegd. ‘k Kan niet antwoorden, want ‘k heb geen krediet meer, makkelijk, want ‘k weet bij god niet wat te zeggen. Als je uw tong in mijne mond steekt, en ik bijt zo hard totdat ze los hangt?

27-03-2006 om 00:00 geschreven door A**  

26-03-2006 om 00:00 geschreven door A**  

Langzaam wakker worden, heel belangrijk en dikwijls zwaar onderschat. Tegenwoordig leeft iedereen zo gejaagd, volgens mij is de trend van slow living niet geheel belachelijk.

Ik heb om drie uur afgesproken met B. Lang geleden dat ik haar gezien heb, we hebben wel wat bij te praten. Denk ik. Tijd genoeg om een lange en hete douche te nemen. Alles ontharen. Scrub op mijn minder gevoelige delen. Voor mezelf, neem ik me maar voor. En dan huppa mijn kruk in en richting S., toch wel een dikke twintig minuten rijden van Antwerpen. Hopelijk heeft ze iets interessant te vertellen.

25-03-2006 om 00:00 geschreven door A**  

Hier zit ik dan met mijn blog, eigenlijk mijn dagboek. Wel pretentieus dat ik denk dat het anderen een moer interesseert wat ik doe, waaraan ik aan denk, wat mijn fantasieën, wensen en dromen zijn.

Welkom in mijn soms heel fucked-up wereldje, en men soms zo doodnormaal bestaan. Wat is er essentieel te weten van mij. Wel ik ben 28, bijna 29 (‘k mag er niet aan denken), vrouwelijk, single (bewust, behalve tijdens mijn eisprong), knap naar ’t schijnt (maar schoonheid wordt zwaar overschat), lang, groene ogen, bruin lang haar, niet mager, niet dik, rondingen op de juiste plaatsen (ook naar ’t schijnt). Ik tennis, veel, te veel, volgens mijn lichaam en da’s niet naar ’t schijnt. Voor de rest ben ik een echte partygirl, een weekend overslagen is als me opsluiten in een zwarte kooi in ’t midden van de Sahara, zonder water wel te verstaan. Allé da’s misschien lichtjes overdreven, en een beetje zielig, maar ik heb die uitlaatklep, dat fake wereldje echt nodig. Even zijn wie je wil zijn, en rechtstreeks, niet achter een pc-scherm, zoals sommigen doen … Ik hou van de normale dingen, goede boeken, goed eten, goede muziek, en af en toe welgemeende rust. As a living, niet veel op ’t moment, rentenieren en carrièreopties overwegen. Ik twijfel nog tussen het verkopen van mijn ziel of lichaam …

24-03-2006 om 00:00 geschreven door A**