Hey!

Amai, das moeilijk. Een blog beginnen. Nochtans daarjuist in mijn hoofd, was ik al klaar met mijn boek. Wat het zal worden of welke richting we zullen uitgaan, dat weet ik niet. Maar het is wel spannend, zo iets schrijven.

Slapeloze nachten, dat heb ik al veel gehad het laatste jaar. Eind december 2016, bijna 2017.. dertiger wordend, twintiger af.. (It’s my thirty and I cry if I want to .. cry if I want to..) Nooit gedacht dat ik die hier in Tieltwood zou vieren. Maar op 1 of ander mexicaans strand in een leuke beachclub, met veel te veel glazen witte wijn. Het zwembad rechts van mij en de zee in front..een vingerknip en de taxi brengt mij naar mijn leuk appartementje om de hoek of stoppen we nog even om een drankje op onze favoriete rooftopbar met uiteraard, zwembad, voor dat plonsje. Una copa de vino blanco porfavor y mucho hielo. Maar neen, mijn leven draaide helemaal anders uit. Ben ik radicaal in keuzes maken? Misschien wel, misschien ook niet. Maar zijn we dat niet allemaal? Of moeten we dat niets eens allemaal zijn? Worden we misschien gelukkig van. Veel te veel vragen die me slapeloze nachten bezorgen, die zorgen dat ik al een hele blog (volledig AF) klaar heb in mijn hoofd.

 Ik wil jullie meenemen naar mijn reizen van de afgelopen jaren. Niet zo een chronologisch overzicht van ‘op 9 januari nam ik de trein naar en blablabla'. Neen, ik wil jullie meenemen naar het gevoel dat ik had bij momenten die ik beleefde. Ik ben er van overtuigd dat die herkenbaar zijn en ik heb het gevoel dat die herkenning het leven makkelijker maakt, we moeten het gewoon allemaal eens durven zeggen. Durven herkennen en vooral durven delen met de wereld. Want het is dat die ons kwetsbaar maakt. En dat hoeft allemaal niet. Het hoeft niet maar het mag. Leuk e, het mag.

Ik schrijf bijna letterlijk op wat er in mijn hoofd opkomt, natuurlijk moet ik het soms eens aanpassen naar aanvaardbare schrijftaal. Tis wel grappig in mijn hoofd.

Zo zie dat was een korte inleiding;.. benieuwd wat de uitgever er van zal zeggen ;)

Ik heb een hoofdstuk afgesloten, of ik ben misschien nog altijd bezig met het sluiten van dit hoofdstuk.. want de drang om ontdekken, restless heart forever, gaat misschien nooit weg. Begin dit jaar had ik enkele vrienden uitgenodigd op een barbecue bij mij thuis, toen nog in Mexico. Ik verkondigde luid en volledig overtuigd dat ik mijn leven in Mexico voor geen geld in de wereld zou inruilen met dat saaie leventje in België. Nooit! Zwaaiend met mijn glas rode wijn in de hand, bijna kloppend op tafel. De mensen rondom mij duidelijk makend  ‘that I was born in the wrong country’. Die bal heb ik wel ff misslaan. Ik ben terug, in mijn kinderkamer met een enkelbed waar ik bij elke draai mij vasthoud aan de houten randen van het bed om geen blauwe ogen of bulten te hebben. And last but not least, samson prentjes. Overal!

En weet je wat? Het maakt me bij.

Ik weet niet hoe jullie deze tekst lezen, maar ik lees dit met verschillende stemmetjes. I was born in the wrong country (rechtervuist ondertussen de lucht in.)  Hier gaat mijn stem wat dieper en volledig overtuigd. Of ‘benieuwd wat de uitgever zal zeggen’ lees ik dan met een sarcastisch tintje en een minilach op mijn gezicht.

Bon, misschien moet ik maar eens beginnen bij het begin. En das zo ongeveer een 7 jaar geleden..

Tot snel.