Morgen is het zover, dan gaat het seizoen voor ons van start en we houden allemaal onze adem in.. In ons geval mag dat echt wel héél letterlijk genomen worden!
Door het feit dat we nog maar net open zijn, 3 maandjes, is het op dit moment echt nog zoeken naar de beste manieren om alles als een goed geoliede machine te laten draaien, wat vaak tot frusterende maar ook hilarische situaties leidt.
De voorbije week spande echter wel de kroon, de eerste welkome warme dagen zorgden voor een toevloed van mensen die ervan wilden genieten, met als gevolg dat de terassen op de graslei van 's ochtends tot 's avonds laat bomvol zaten. Fijn natuurlijk, maar het overviel iedereen en we hebben dan ook heel wat spannende momenten beleefd.
Op dit moment zijn we met drie personen die het "veldwerk" (in de zaal en op het terras staan )verichtten, wat eigenlijk te weinig is. Mensen willen graag geld verdienen, maar helaas willen ze er in veel gevallen tegenwoordig er het liefst zo weinig mogelijk voor doen. Maar goed, het is nu zo en we roeien met de riemen die we hebben, wonderwel slagen we er meestal ook in om zonder al te veel kleerscheuren de dag door te komen en onze klanten gaan dan ook in 95% van de tijd voldaan en tevreden naar huis. Het eten is sowieso subliem, en de sfeer ook, ongeacht de troubles achter de schermen probeer ik altijd mezelf de volle 100% te geven en dat word ook gewaardeerd.
De superlange dagen, de intensiviteit van het werk en het vele trappen op- en aflopen om op het terras te kunnen bedien hebben deze week zijn tol geeist, mijn voetjes zijn een open wonde, mijn stem is weg door de oververmoeidheid en ik ben zeker 2a3 kilo verloren. Klanten lachen vaak om ons op - en afgedraaf op die verdomde trappen: " jij moet niet meer naar de fitness" is een opmerking die ik op zijn minst 100maal per dag te horen krijg.... Maar het is echt wel moordend, en op het eind van de dag lijken die acht à negen treden eerder de Kilemanjaro dan een trap. En dat zullen mijn voetjes en benen volmondig beamen.
Morgen start het seizoen dus en vanaf dan ga ik zoveel mogelijk proberen om dagelijks te bloggen over de gebeurtenissen en hoe alles evolueert, nu ga ik slapen want iom 09u begint er weer een lange, lange werkdag, waar ik naar uitkijk, maar die me tegelijkertijd ook alweer op voorhand moe maakt.
De horeca-wereld is een wereld apart, de mensen die erin werkzaam zijn, nog aparter en heel vaak wordt hun job zwaar onderschat.... En ik kan het weten, 20 jaar geleden werd ik gebeten door de horeca-microbe en tot op de dag van vandaag zit die nog steeds onwrikbaar in mijn bloed verankerd.
Deze blog zal jullie meenemen op mijn nieuwste avontuur binnen deze chaotische, maar o zo fijne wereld, sedert kort ben ik werkzaam in een nieuw Italiaans restaurant genaamd "Di Massimo's" en gelegen in het culinaire hartje van Gent; op de Graslei.
Hij zal jullie een blik gunnen achter de schermen in het leven van een "horecaslaaf", al is "horeca-addict" misschien een betere omschrijving. Ik hou ontzettend veel van mijn job en het is voor mij dan ook een persoonlijke uitdaging om, samen met mijn collega's, eraan mee te werken dat "Di Massimo's een grandioze triomf wordt. Of we erin slagen kunnen jullie dus vanaf nu dus hier op de voet volgen, in goede en slechte tijden....
En dat zullen mijn voetjes en benen volmondig beamen.
