wauuuuh....dit is zo moeilijk en hard voor me, je kunt je het niet inbeelden...het liefst zou ik op dit moment ergens diep wegkruipen en nooit meer geconfronteerd willen worden met deze orkaan van emoties.
ben dit niet gewend en het maakt me echt bang, heb zolang alles wat ik echt voelde onderdrukt, deze wirwar is echt soms bijna ondraaglijk.
Laatste avond Gentse Feesten, iedereen juist weg, er is me gevraagd of ik een toertje wou doen maar dat heb ik afgewezen; en wel om twee redenen: 1) wat ga ik doen tussen al dat testosteron, ik ga erbij zitten zoals altijd: welkom omdat ik ik ben, maar onzicht- en onhoorbaar omdat ik ondanks, alle blabla, een vrouw ben en blijf. En 2) omdat ik, gedurende de tijd dat ze hier waren, geconfronteerd ben met informatie die ik moet verwerken, intuïtief wist ik het en het is niet zozeer de bevestiging van het weten dat ik moet verwerken, wel het feit dat het blijkbaar zover gekomen is dat het verzwegen wordt, en er zelfs over gelogen wordt tegen me.... Waarom? Ik voel me echt verraden, temeer omdat de meeste van onze argumenten gaan over open- en eerlijkheid, én omdat voordat we een "koppel" waren dit nooit voorviel.
