k hoorde vandaag toch zo'n prachtig verhaal.........................

Een man en een vrouw waren enkele jaren getrouwd en woonde in een vrij grote stad. Ze hadden beide een goede baan, hij bij de Royal Canadian airforces, en zij als medewerkster bij een groot advocatenkantoor. Ze hadden nog geen kinderen, omdat ze nog zoveel van het leven genoten. Ze hielden van wandelen, bergklimmen, mountainbiking, en duiken. lange vakantie's in een warm oord, en lekker gezellig samen bij een open haard genieten van de vlammetjes en een goed glas wijn.

Hun leven was perfect, niets dat hen ontbrak, todat het noodlot toesloeg.... Zij werd ziek, en begon steeds waziger te zien, na vele onderzoeken kwamen ze erachter dat ze een ongeneeslijke ziekte had die het afschuwlijke gevolg met zich meebracht dat ze volledig blind zou zijn binnen afzienbare tijd.

Het prachtige leven kreeg een hele donkere wolk boven hun hoofd, en natuurlijk was ze erg verdrietig van het feit dat ze nooit de wereld meer kon zien in al haar glorie.

Een paar maand nadat ze volledig blind was, besefte ze dat ze weer aan het werk wou. Haar baas zorgde ervoor dat het werk dat ze voor die tijd deed, werd aangepast voor haar, zodat ze toch alles kon uitvoeren als dat ze voor die tijd deed. Het enigste probleem was het vervoer. Hoe ze er moest komen en hoe ze weer terug kwam.

Haar man bracht haar iedere morgen naar haar werk, en haalde haar weer op. Maar zijn luchtbasis lag een uur van haar werk af, en dat betekende dat hij elke dag enkele uren in de auto zat. Dit hield hij een tijdje vol, maar na een lange dag met veel file's oppperde hij voorzichtig of ze misschien de bus kon nemen naar haar werk. 

Ze werd vreselijk opstandig en boos en schreeuwde, 'heb je niet in de gaten dat ik blind ben? hoe kan ik nou een bus nemen als ik niet eens kan zien bij welke halte ik eruit moet. wat als ik verdwaal, wat als ik de weg kwijt ben, wat als de bus niet op tijd is?? 

Hij zei rustig, weet je wat, ik rij gewoon de eerste paar weken met je mee op de bus, todat je de route helemaal goed kent, en de buschaffeurs. Als je dan nog niet zeker bent van jezelf, zoeken we een andere oplossing.

De eerstvolgende maandag zouden ze samen met de bus gaan, maar het hele weekend lag ze te woelen en te zweten met het idee dat ze zich erg afhankelijk opstelde, en op maandag ochtend besloot ze helemaal alleen met de bus te gaan. Ze vertelde haar man dat ze dan misschien wel blind was, maar er was niets mis met haar mond, en ze kon altijd mensen om hulp vragen.

Die maandag arriveerde ze keurig op tijd zonder problemen op het werk, helemaal alleen met de bus. Dinsdags, Woensdags en Donderdag ging het precies hetzelfde, geen enkel probleem... tot Vrijdags kwam. Ze was bij de halte van haar werk, en wilde uitstappen.. De buschaffeur begon tegen haar te praten, en zei' Weet je, ik ben eigelijk best jaloers op je"..

Jaoers op mij? zei de vrouw...'Ik ben blind hoor, of had je dat niet in de gaten?.mijn hele wereld is ineen gestort, je hoeft echt niet jaloers op mij te zijn!!. En toch zei de chaffeur, ben ik jaloers op je... "waarom dan wilde de vrouw nu weten..

Omdat er iedere morgen als je uitstapt een man staat op de hoek van de straat in een uniform , die op je past of je wel veilig uitstapt, die kijkt of je goed de straat oversteekt, en die je nazwaait, en een handkus toewerpt zodra je het kantoor binnenstapt... Daar ben ik jaloers op, zei de chaffeur...

Uit : http://loesjesplace.punt.nl/index.php?r=1&id=376268&tbl_archief=0