Ondertussen zijn we enkele dagen terug in België. We zijn enkele uren later geland dan voorzien omdat we nog naar Guinee (1,5u vliegen van Dakar) ten zuiden van Senegal moesten om er nog een aantal passagiers af te zetten. Die vrijdag hadden we niet teveel last van het temperatuurs verschil omdat toen hier net lekker warm was. Spijtig genoeg is het daarna enorm koud geworden en sindsdien hebben we wel last met ons aan te passen.
Ondertussen zijn de lessen voor ons terug begonnen. Ook hier moeten we ons opnieuw aanpassen.
We missen Senegal en we willen zeker nog eens terugkeren
Het was onze allerlaatste dag. Alles voor de
laatste keer: laatste keer naar het project geweest, laatste keer een busje
genomen, laatste keer naar de talibées, laatste keer taxi en laatste keer
dansen.
De dag vloog voorbij. s Avonds namen we afscheid van de
andere vrijwilligers. Pijnlijk momentje. Het zijn echt schatjes!
Op de luchthaven verliep alles vlot. Tot we het bericht
kregen dat er ook nog passagiers richting Conakry met ons mee moesten. Zij
hadden al vele uren vertraging. Zo vertrokken we een uurtje later dan gepland
(half 12 s nachts) en moesten we nog wat verder vliegen. Conakry ligt nog
onder Dakar met nog een extra uurtje vliegen.
Wanneer we bijna in Zaventem waren werd er nog een passagier
bewusteloos. Zo moesten we wachten tot de ambulance de man uit het vliegtuig
kon halen. Uiteindelijk zijn we geland om half 10 i.p.v.half 6. Onze
thuisblijvers maar wachten.
We zaten
boordevol plannen, maar er is niet veel van in huis gekomen omdat we zo moe
waren . We hebben de hele dag geluierd en een filmpje gekeken. s Avonds zijn
we naar Les mamelles, de vuurtoren geweest om de zonsondergang te zien.
Echt prachtig.
Daarna
hebben we met alle belgische vrijwilligers zelfgemaakte spaghetti gegeten. Met
veel groenten want daar hadden we allemaal nood aan. Het was echt super
gezellig!!
Woensdag
6 maart
Om nog
eens een bekende uitspraak van Annelien te gebruiken: helaas pindakaas maar
onze laatste volledige dag is al aangebroken. Hoewel we het in het begin wat
moeilijk hadden met de cultuurverschillen, vinden we het spijtig dat we
morgenavond al naar huis gaan. We gaan iedereen ENORM missen!!!!!!!!!!!!! Zeker
die toffe bende belgische vrijwilligers hier.
Vandaag
zijn we nog eens naar het project geweest. s Avonds was er een voetbalmatch
tussen Yoff en Casamance. Hoewel we in Yoff verblijven, hebben we toch
gesupporterd voor Casamance. Reden: veel personeel van het project is afkomstig
uit die streek. Een voetbalwedstrijd is hier een heel feestelijk gebeuren met
veel zingen en dansen en weinig kijken naar de match. Blijkbaar werkt het wel want Casamance won met 1-2. Dit
met de winning goal in de laatste minuut. Toen brak het feest pas echt los.
In de
late avond hadden we een afscheidsfeestje op het dakterras van de Via gehouden, dat dit
SUPER was hoeven we jullie eigenlijk niet te vertellen.
Na enige tijd nog eens een blogbericht, wegens een uitstap
en daarna een elektriciteitscoupure.
Vrijdag 1 maart
Vandaag zijn we voor een schoolopdracht van Annelien naar
Pikine geweest. Door bezochten we een schooltje voor kinderen met een
beperking. We zijn er van geschrokken hoe modern deze school wel was (de
klasje waren een soort containers). In Senegal worden kinderen met een beperking
vaak verstoten. Een beperking is hier een groot taboe. We waren al vaak enkele
personen met een beperking tegengekomen op straat, aan het bedelen.
Chapeau voor de mensen die hier werken. s Avonds zijn we eens een stapje gaan zetten
in het Senegalese nachtleven.
Zaterdag 2 maart
We zijn vertrokken met 5 andere vrijwilligers/stagiairs naar
Mbour. Het was meteen te merken dat we erbij waren, want we hebben last gehad
om onze Chambre d hôtes te vinden. De chauffeur van de 7- place vond niet waar
we moesten zijn. Na 6 keer vragen aan een voorbijganger, 2 keer stilvallen en 4
keer bellen naar Martine (eigenaar
Chambre d hôtes) vonden we dan toch ons verblijf.
Het is hier veel warmer dan in Dakar (ongeveer 40°C). Echt
puffen, maar toch genieten. We gingen de vissers bezoeken en likeur proeven.
s Avonds gingen we nog iets drinken in een lokaal cafeetje.
Zondag 3 maart
Vandaag hebben we allemaal eens lekker uitgeslapen. De ene
al wat langer dan de andere J, het was eens nodig.
Mbour is wat soberder dan we dachten, maar we amuseerden ons
super. Niet moeilijk met zon toffe groep (die we zeker nog gaan missen).
In de voormiddag zijn we het weeshuis (waar een Belgische
vrijwilligerster werkt) van Mbour gaan bezoeken. Dit was echt super!!! Al die
schattige kindjes. Babys, peuters, ... Jammer dat het verboden was om fotos
te nemen. We namen er onze tijd om ze te pakken en er even mee te spelen. Ze
worden er goed verzorgd, maar het is natuurlijk moeilijk met zo veel kinderen
om ze veel aandacht te geven. Ze werden die dag dus eens goed verwend door ons.
Iedereen wilde wel eentje meenemen. Zeker zon schattig babytje van enkele
maanden oud.
Na dit bezoek zijn we nog even naar de markt geweest en iets
gaan drinken. Nadien namen we de 7- place terug naar de Via. Hier deden we iets
langer over door een file (jaja dat bestaat hier ook), maar soms namen we wel
een sluipweg. (We zaten achterin en konden dus best oppassen voor de hoofdjes
door de vele putten in de zandweg) Nog snel iets gegeten, zalige douche genomen
en onder de lakens gekropen.
Maandag 4 maart
Vandaag wilden we graag nog eens skypen met het thuisfront,
maar een elektriciteitscoupure gooide roet in het eten. Gelukkig hadden we s
avonds toch nog heel even elektriciteit om dit in te halen en de blog online te
zetten.
We zijn vandaag een dagje naar Dakar gegaan om nog wat te
winkelen. We hebben weer veel geld uitgegeven, maar we hebben genoten J.
s Avonds gingen we nog wat gezellig bijbabbelen met de
vrijwilligers.
Vandaag zijn we aan onze laatste week hier in Senegal
begonnen L.
1 ding staat vast we gaan het hier wel enorm missen. Maar voor het zover is,
gaan we nog enorm genieten!
Vandaag was het ook onze laatste stagedag in het project. We
gaan waarschijnlijk wel in onze vrije tijd nog naar daar. We genieten gewoon te
veel van ons werk met de kinderen.
Zo hebben we vandaag batman, catwoman en the joker
ingeschilderd. Pret verzekerd!
Vanavond houden we een rustig avondje en werken we verder aan
onze fotoblogboek die we gaan laten afdrukken als we terug in België zijn.
Zodat we na deze reis er nog van kunnen blijven genieten.
Onze laatste dag in het ziekenhuis is aangebroken. Eerlijk
gezegd: we gaan het personeel wel missen hoor!
Om iedereen te bedanken hebben we Belgisch snoep
achtergelaten, samen met een hele hoop balpennen en onze kleine flesjes handalcool.
Omdat ze allemaal (zogezegd) gingen huilen hebben we ook nog
papieren zakdoekjes achtergelaten J.
We kregen ook onze evaluatiepapieren terug. Veel staat er
niet op, maar blijkbaar zijn ze wel tevreden met ons werk. Toen we de
stageplaats verlieten hebben we nog enkele mensen een knuffel gegeven en zij
bedankten ons heel hard voor het werk.
Vandaag is het woensdag dus dat wil zeggen dat we vandaag
(zoals alle woensdagen) naar het Afrikaans dansen zijn geweest.
We hebben vandaag wel de kans gekregen om eens een kijkje te
nemen bij een Afrikaans gezin. Het gastgezin van een vrijwilliger. Zo zagen we
hoe de mensen hier leven, hoe hun huizen er vanbinnen uit zien.
Morgen nog een dagje naar het project en onze stage zit
erop. Daarna vakantie J!
Niet te geloven dat we alweer onze laatste stageweek ingaan.
Wat gaat de tijd hier snel voorbij!
We hebben vandaag nog eens geprobeerd om een
evaluatieformulier te laten invullen, maar dit is niet zo eenvoudig. Onze
Belgische formulieren zijn veel complexer dan die van de Senegalese stagiairs.
Veel Franse woorden begrijpen ze niet. Ook vinden ze het raar dat het onze
leerkrachten zijn die de punten gaan geven en niet zij.
Vanavond gaan we voor school werken want morgen moeten we
skypen met de leerkrachten voor een evaluatie.
In de namiddag waren we even nog op het project
binnen gesprongen en hebben we geholpen om een indianenhoed te maken.
Dinsdag 26 februari
Eline is al wat nerveus voor het skypegesprek van vanavond.
Vooral omdat we nog steeds geen evaluatie van het ziekenhuis op papier hebben
staan. We weten dus eigenlijk niet echt wat ze van ons vinden op de afdeling.
We gaan in elk geval proberen onze papieren ingevuld terug te krijgen.
Omdat er maar geen bevalling lijkt te komen, hebben we
beslist om terug mee te gaan met de ambulance. De eerste rit zouden we al mee mogen
tot bleek dat de patiënt overleden was en van het ziekenhuis naar het
mortuarium gebracht moest worden. Hier doen ze dat dus met de ambulance. Het
was dus wachten geblazen op een volgende rit..
Ondertussen hebben we allebei al kunnen zien wat mensen doen
als ze veel pijn hebben. De ene slaat op de muur, de andere kronkelt zich in
allerlei bochten, nog een andere roept heel luid. Vandaag was er bij Eline ook
een man die begon te zingen: Màmà, pàpà, mes enfants,... Eigenlijk erg om te
zien omdat hij zoveel pijn had (verdoving gebruiken ze hier niet bij een
wondzorg) tegelijk was het ook wel grappig om te horen J.
Bij Annelien was er s morgens al een overleden patiënt, dit
werd niet doorgegeven aan de stagiairs. Zo kwam ze samen met een andere
stagiair binnen in de kamer en merkten ze dat de patiënt overleden was. Ze
zagen een persoon onder een wit laken. Gelukkig zag de stagiair dat de persoon
geborgen lag (lichaam gewoon onder wit laken). Als de stagiair dit niet wist
dan had Annelien hem waarschijnlijk nog eerst willen wakker maken. Dat was best
even schrikken. Later op de dag stierf er nog een andere patiënt. Beide werden
ze overgebracht naar het mortuarium met de ziekenwagen (zie eerder). Morgen is
het onze laatste dag in het ziekenhuis.
In de namiddag zijn we nog even naar de markt geweest en
nadien het skypegesprek met de leerkrachten. Dit viel goed mee.
Vandaag zijn we op tijd opgestaan, want we gaan een
weekendje naar Saint- Louis. Ondanks dat dit stadje niet zo heel ver is van
waar we verblijven, moeten we best lang rijden. Als je een auto hebt die kan
schakelen ben je er op 2 u en anders kan je een halve dag of langer onderweg.
We vertrokken met de taxi van de Via via naar gare routière pompiers om er de
7- place te nemen naar Saint- Louis. Een 7- place kan je best vergelijken met
een soort begrafenisauto met in de kofferbak 3 zitplaatsen. Op de
verzamelplaats is het een beetje misgelopen want in de plaats van de 7- place
ten nemen, werden we in een mini- busje geduwd. Wat we fout deden weten we eigenlijk nog steeds
niet goed.
We hebben duidelijk gezegd dat we een 7- place wilden. We
moesten eerst een ticket kopen voor we een 7- place zouden kunnen nemen, maar
dan werd ons gezegd dat we in de bus moesten gaan zitten. We snappen er niets
van. Ach ja: dat is Senegal zeker? J Zolang we maar in Saint- Louis geraken.
Na 3,5 u wachten vertrokken we dan eindelijk naar Saint-
Louis. Eindelijk zat het busje vol. We waren er nog lang niet. Zon 265 km en 6
uur later kwamen we aan in de auberge de jeunesse waar we zouden verblijven.
Even waren we bang dat onze reservatie niet goed was doorgegeven, maar gelukkig
was dat wel in orde. Het avondeten liep ook niet helemaal zoals gepland, maar
het was super lekker.
Omdat we zoveel pech hebben gehad, zat de moraal eventjes
laag.
Het is nu duidelijk dat we morgenmiddag al best vertrekken
als we op tijd terug willen zijn voor onze stage- dag maandag.
Veel gaan we dus niet kunnen zien, maar genieten doen we
zeker. Saint- Louis heeft mooie oud- koloniale huizen (zelfs een koloniale boot
gezien) en zon vriendelijke mensen. Ze zijn hier helemaal niet zo opdringerig
als in Dakar.
Zondag 24 februari
Als we nu terug nadenken over wat gisteren allemaal is
gebeurd, kunnen we er toch al een beetje terug mee lachen. Typisch dat ons dat
weer moet overkomen. Het was een unieke ervaring, maar we hopen toch dat we ze
niet nog een keer moeten beleven.
We hebben goed geslapen in de auberge. Na het ontbijt wilden
we naar enkele boutiques , maar omdat het nog maar 8u 15 was, waren ze nog
allemaal gesloten. We zijn aan de kade gaan zitten en hebben genoten van de verdere
zonsopgang. We hebben wat gewandeld en ondertussen gewacht tot het boutiqueje
dat we wilden bezoeken zou opengaan. Even later kwamen te weten dat de boutique
op zondag niet open is. Jammer L.
We namen de taxi naar de 7- place. Dit keer konden we meteen
vertrekken en op 4 uur waren we terug aan de Via via.
We gingen snel nog wat water kopen, een zalige douche nemen,
blog maken, skypen, eten en op tijd in ons bedje met een filmpje J.
Klaar voor de laatste week stage!
Toen we vanmorgen aankwamen in het ziekenhuis was het zoals
gewoonlijk een heel hindernissenparcours. Overal waren stukken vloer die nat
waren en waar we dus niet door konden/mochten.
Eén maal aangekomen op de salle de pansements moest Eline (zoals
gewoonlijk) samen met de andere verpleegkundigen/stagiaires de verpleegpost/behandelkamer
kuisen. Nadien moest ze de gebruikte handdoeken uitwassen. Eén probleem: ze
moesten steeds passeren om hun handen te wassen (wat op zich goed is), maar
Eline werd wel weggeduwd. Om niet alles nat te maken, probeerde ze om de
handdoeken boven de lavabo te houden en leunden hierbij met haar ellebogen op
het aanrecht (ergonomie)!! Toch kreeg ze de opmerking dat ze niet op haar
ellebogen mocht leunen. Dit is trouwens niet de eerste keer dat we een
opmerking krijgen als we ergonomisch willen werken. Vb: Om bloed te trekken
willen we op onze knieën gaan zitten, omdat de bedden niet omhoog of omlaag
kunnen. Maar dit mag niet, omdat anders onze broek vuil wordt. We weten alle 2
eigenlijk niet, hoe we hier best mee om kunnen gaan omdat we allebei
rugproblemen willen voorkomen.We vinden het moeilijk om een evenwicht te vinden
tussen wat we in België gezien hebben en hoe ze het hier doen.
Voor de rest heeft Eline voor de zoveelste dag op rij
geassisteerd. En omdat we nog steeds wachten op een bevalling (gisteren was er
wel een, maar waren we in het project) durven te vragen om nog eens met de
ambulance mee te mogen, uit schrik een bevalling te mislopen. Maar helaas
pindakaas: ook vandaag geen bevalling L.
Ook heeft ze (toen ze even binnesprong de salle de
hospitalisation) nog eens 4 binbins gekregen. 2 voor haar en 2 voor Annelien.
Zo heeft Annelien nu ook haar eerste binbins.
Bij Annelien was het vandaag niet zon gezellige dag. Het
was ruzie tussen de Senegalese stagiaires en de dokter. De stagiaires hadden
dinsdag negatieve feedback gekregen over een zorg die niet goed was uitgevoerd.
De ene stak het daardoor op de andere en ze waren boos op de dokter. Ze
discussieerden eerst in de gang en daarna zelfs nog verder bij een patiënt op
de kamer. De hoofdverpleegkundige zei dan dat ze dit niet daar moesten bespreken
en dat ze weer naar buiten moesten. Dat deden ze. Even later kwamen ze weer
binnen en begonnen ze terug, tot de hoofdverpleegkundige boos werd. Ze deden de
zorg bij de patiënt en gingen toen naar buiten.
Wanneer de dokter toekwam op de gang, werden ze daar weer
boos op. De hoofdverpleegkundige vertelde de arts dat ze ook al aan het discussiëren
waren bij de patiënt. Dit dulde de dokter niet (we geven haar gelijk) en de
stagiaires moesten heel de voormiddag op de gang blijven staan. Annelien had er
niets mee te maken en mocht gewoon mee toeren met de arts. Dit vond ze veel
aangenamer, nu stond ze niet meer met 10 in de kamer maar wel met 5.
In de namiddag was er nog een gesprek in de salle dinfirmièrs
samen met de chef de médicin en de andere dokter. Dit duurde wel een half uur.
Discussiëren dat kunnen ze goed die Senegalezen.
Verder heeeft Annelien nog infuuszakken mogen klaarmaken (op
Belgische wijze) en een infuus mogen prikken. Het infuus prikken verliep niet
zo vlot, maar ze mocht zelf niet kiezen waar ze wilde prikken. De
verpleegkundige nam het over en probeerde het nog eens 6 keer.
8 keer werd de ame vrouw geprikt tot uiteindelijk de
infuusnaald goed zat. Hierna kreeg er iemand een extra zakje bloed. Het bloed
wordt hier bewaard in een apothekerzakje in de koelkast op de kamer. Indien er
geen koelkast aanwezig is wordt gewoon bij een andere patiënt gelegd. Als het
wordt toegediend is het nog ijskoud. Hierdoor trok de patiënt een pijnlijke
grimas, de verpleegkundige begon te lachen.
Het was weer een zwaar dagje (mentaal gezien dan).
In de Via via (waar we een paar dagen verwend zijn geweest met
westerse gerechten), werden we vanavond terug in vuur en vlam gezet met een
pikante rijstschotel die toch wel lekker was.
Morgen gaan we voor 2 dagen naar St. Louis en zullen we dus
geen blog online kunnen zetten. Het verslag volgt zo snel mogelijk.
Vanmorgen zijn we voor het eerst niet wakker geworden van de minaretten. Vandaag is het weer projectdag. In de voormiddag was het zo rustig dat we er even gebruik van hebben gemaakt om aan de stage- opdracht te werken. Tegen de middag zijn we naar een privè- school in Dakar geweest omdat een leerling Samba had uitgenodigd om over het project te komen spreken.. Natuurlijk grepen wij de kans om mee te gaan. Toen we er arriveerden schrokken we hoe modern het er was. In de klas aangekomen moesten we nog even wachten want er moest nog een groep voor ons. Dus hebben we de presentatie van hen gevolgd. Het ging over smartphones en fototoestellen/camera's. Wat ons vooral is bijgebleven is hoe groot het contrast tussen deze jongeren en de mensen die we al eerder zagen wel is. Het was te merken dat het rijke kinderen waren .En toen was het aan ons. Omdat het Engelse les was, moesten wij onze uitleg natuurlijk ook in het Engels doen. Dit was toch niet zo eenvoudig want na 20 dagen begint het een echte mix van Engels, Frans en Nederlands. Eline droomt al in het Frans. Vannacht zei ze iets in haar slaap in het Frans.
