Na goed gerust te hebben na de trainingen van dinsdag en woensdag ging ik vol hoop naar te 5-kampmeeting te Machelen. Eerst een 80m, dan kogelstoten, hoogspringen, speerwerpen en dan eindelijk nog eens een 1000m. Vooral naar dit laatste en het hoospringen keek ik uit. We waren terug met een mooie groep Rammers. Als miniemen waren Jente, Oona, Laura en ik er. Fun gegarandeerd. De grote vraag was : zal alles in orde zijn met mijn voet. De opwarming ging al goed, de 80m (ik zal wel nooit een sprinter worden) liep ik met de schrik voor pijn in de voet een beetje op reserve. Dan kogelstoten met een jury die er genoegen inschepte om nul-pogingen te geven. Bij mijn 3de worp had ik het aan mijn been. Ik passeerde hem en keek hem (volgens papa) aan met een blik dit een Tsunami zou kunnen veroorzaken. Dan het hoogspringen. Ik voelde me echt goed en sprong zowaar over 1.31. Een nieuw persoonlijk record. Maar dan : speerwerpen. Bij de aanloop van mijn 2de poging voelde ik ineens terug dezelfde stekende pijn in mijn voet. Ik zei het direct aan papa. Vlug mijn spikes uit en mijn loopschoenen aan. Ik liep een rondje met de andere meisjes om nog te proberen. Er kwam geen beterschap. Ik kon onmogelijk de 1000m lopen. Ik was echt zeer ontgoocheld en de traantjes vloeiden. Bruno en papa deden alles om te te troosten. Het PK op 26 juni zal waarschijnlijk veel te vroeg komen, de achterstand op andere meisjes wordt te groot qua training (ik hoopte daar wel op een podiumplaats). Bruno opperde al om me al te richten op het cross-seizoen en alles te doen om daarvoor klaar te zijn. Morgen terug naar de dokter, ik zal wel weer moeten rusten. Het rare is, na 1 dag is de pijn verdwenen, het is enkel bij langere inspanningen dat hij opsteekt. Misschien moet ik op het PK toekomen, opwarmen en enkel de 1000m lopen. Ik supporterde dan maar, met pijn in het hart, voor de andere Rammers op de 1000m. Ik had het moeilijk en speelde dan maar begeleider voor o.a. aangeven van trainingen. Jo liep naar een schitterende 2de plaats. Laura won de meeting, prachtig. Vandaag bleek, indien ik de 1000m had kunnen lopen, dat er een 4de plaats voor het totaalklassement van de 5-kamp in zat. Ik weet dat, papa ook, en dat is een troost. De meeting in Machelen begon om 14h00 en was gedaan om 19h15, dat is inderdaad te lang. Vrijdag was er een klein feestje in de Nekker en we kregen een mooie fleece als beloning voor onze wintertrofee. De club zorgt en denkt aan ons.
Vorige dinsdag mocht ik terug beginnen te trainen. Ik heb bijna de hele training op het gras gelopen ipv op de harde piste. De training was behoorlijk intensief met aflossingen op het einde. Papa vond dat ik terug mijn foulee rondkreeg. Dat had hij lang niet meer gezien, zei hij. Na de training was er een licht pijn aan de voet. Mogelijk een klein gevolg van de blessure. Woensdag op de Nekker vroeg ik preventief aan Bruno of ik mocht speerwerpen. Bruno liet het toe en samen met Jo en Laura wierpen we met de speer. Morgen is er een meeting (vijfkamp) te Machelen. Doe ik mee of niet. De drang om eindelijk nog eens een medaille te halen of goed te presteren is er maar anderzijds moet de blessure wel volledig geheeld zijn. Misschien doe ik enkel mee aan bvb. speer en hoospringen. Ik hoop in ieder geval dat ik rap van die vervelende blessure verlost ben. Vanavond is er de uitreiking van de wintertrofee. Dat zal leuk worden. Ik ga in ieder geval wel niet trainen.
Gisteren ben ik met papa naar Dr. Huysmans in Ramsdonk geweest. Papa kent deze dokter goed. Het is ook de vaste sportdokter van o.a. André en de onvolprezen Johan "marathon man" Smeyers. De dokter nam zijn tijd om me te onderzoeken. Rond alle kanten duwde en trekte hij aan mijn voet. Hij concludeerde dat ik ergens een behoorlijke verrekking of kneuzing had opgelopen. Voor de zekerheid nam hij nog 2 foto's van mijn voet. Gelukkig bleek er geen scheurtje te zijn. De dokter heeft mijn voet dan ingetaped zoals bij de echte toppers en ik moet 10 volle dagen rusten (ook geen LO op school). Indien er een scheur moest van komen zou ik 6 tot 8 weken buiten strijd zijn. Ik moet deze tape er 4 dagen aan laten en ijs opleggen. Daarna moet ik hem goed insmeren met Voltaren-gel en ik moet ook een ontstekingsremmer nemen. Als ik goed uitreken kan ik op 25 mei al de trainingen hernemen en komt de meeting in Machelen het week-end er op niet in gevaar. Ik hoop echt dat de pijn dan weg is en ik terug probleemloos kan sporten. Vandaag heeft Julie meegedaan aan de IC alle cat. voor dames. Onze dames deden het schitterend met een 2de plaats. Voor de laatste proef stonden ze gelijk met Brugge. Dus de laatste proef, 4x400 m, zou uitsluitsel geven. Eigenlijk was het simpel, ze moesten Brugge achter hen laten (in dezelde reeks). De ploeg bestond uit Sofie Daelemans, Sofie Lauwers, An Verboven en Kim (die een uur ervoor vlak na de 1500m hiervoor overtuigd werd door de afgevaardigde Lies). Dit team deed het schitterend, 1ste in de reeks voor Brugge en de beste tijd van alle ploegen. Ons Julie en papa hadden een schema uitgedokterd van 12 min. voor de 3000m. Julie moest lopen samen met o.a. Stefanie De Croock. Julie (volgens papa) liep voor wat ze waard was als jongste van het pak. Na 3 ronden moest ze een paar atleten laten gaan en vanaf dan liep ze steeds 10de van de 12. Tot 2 ronden van het einde liep ze vlugger als het 12 min. schema. In de voorlaatste ronde kon ze oprukken naar de 9de plaats maar dit meisje had een betere spurt in huis. De laatste ronde verloor ze van het schema en eindigde in 12.10. Ze pakte 3 punten, belangrijk als je weet dat RAM 2de werd met 2 punten voorsprong op Brugge. Door deze overwinning stijgt RAM naar een hogere afdeling.
Gisteren was er de RAM-meeting in Willebroek. Het weer was niet echt goed, maar ja, dit is België. Er waren vele Rammers aanwezig, dat was echt cool. Daar de 150m niet mag gecombineerd worden switchte ik naar kogel. Al enige weken heb ik een licht pijn aan mijn rechtervoet. Dit vooral als ik loop. Gisteren was de pijn eigenlijk niet te harden. Toch deed ik mee aan de 60m horden. Ik werd 3de op 3, de laatste 2 horden verkrampte ik echt van de pijn. Zou ik wel meedoen aan de 1000m. Topopverleg met Bruno, André en papa, ik moest zelf beslissen. Bij kogel moet ik niet lopen en wonder boven wonder wierp ik nu boven de 7m. Ik won deze proef dan ook. Blijkbaar moet ik me iets meer toeleggen op de krachtnummers. Bij de 1000m waren Jente en ik de enige deelnemers. De pijn ging niet echt weg maar ik besloot toch te starten, tegen beter weten in en voor Jente. Anders moest ze alleen lopen. Van Bruno moest ik wel lopen zonder spikes. Bij de start voelde ik het al. De pijn werd harder en harder, ik kon geen macht en geen tempo ontwikkelen. Ik was dan ook de perfecte haas voor Jente. De laatste ronde was de pijn echt niet te doen en Jente ging me voorbij. Lang geleden dat iemand van Ram me klopte op de 1000m. Ik eindigde in 3.51, dat was geleden van mijn 1ste 1000m ooit, als 1ste jaars pupil. Eigenlijk had ik moeten opgeven, maar een Van den Brande doet dat niet zeker. Een beetje karakter tonen in moeilijke omstandigheden kan geen kwaad. Na de wedstrijd kon ik bijna niet meer gaan van de pijn. Op aanraden van Bruno en André gaat papa zo vlug mogelijk een afspraak maken bij de (sport)dokter. Het piste-seizoen was buiten de IC nog niet echt denderend. Oh ja, ons Julie is gevraagd om zaterdag in Lokeren op de IC bij de alle categorieën de 3000m te lopen. Julie tegen grotere, ervaren en oudere kleppers in haar 1ste 3000m ooit. Papa zal wel een plannetje uitdokteren. Ze zal in ieder geval de jongste wel zijn.
Vanavond is er de Ram-meeting in Willebroek. Na mijn mindere prestaties in Duffel wil ik een en ander rechtzetten. Ik doe mee aan de 60m horden, de 150m (voor de eerste maal) en natuurlijk de 1000m. Het zal blijkbaar wel wat koud zijn. Ik weet niet wat de concurrentie zal zijn op de 1000m maar ik wil wel een mooie tijd lopen. We zullen er met veel Rammers zijn, dus veel plezier maar ik ga wel trachten de concentratie erbij te houden.
De tijden van de Interclub zijn binnen. Ik loop op de 1000m wel 3.26.67. Mijn 2de beste tijd ooit zonder echt in conditie te zijn. Bruno had wel zo'n vermoeden want hij zei dat ik fantastisch had gelopen. Dit belooft voor de rest van het seizoen. Ook een antwoord aan papa, hij heeft me scherp gekregen. Met onze 45.97 op de 4x80 m komen we in de eeuwige ranglijst van Ram op de 5de plaats, beter als een team met Sofie Lauwers en Sofie Daelemans. Met mijn 17.39 op de speer kom ik op de 6de plaats. En dit zonder echte specifieke training. 11.73 op de 60m horden is een verbetering met 1/100ste van mijn besttijd, niet veel maar toch. We bereiken de finale niet, dat hadden we ook niet vooropgesteld. De jongens werden eveneens knap 2de vandaag op 5 punten van de eersten. Dat is gewoon iemand die bvb. 1 cm verkeerd gemeten heeft bij het verspringen.
Wat voorafging : Vorige week zaterdag was er 10 lm van Mechelen waar ik deelnam aan de 3 km. Sinds het BK in Oostende zit ik nog steeds in een decompressie-periode en is de focus er nog niet echt. Toch kon ik met een mindere vorm vlot bij de meisjes winnen met een 7de plaats in totaal. Jo werd knap 3de bij de mannen en in totaal. Het was een goede training, achteraf bekeken. Mama liep haar 10 km zoals steeds in een uur. Papa was de barman van dienst en om af en toe iets van de wedstrijd te zien liep van binnen naar buiten. Resultaat : hij is al een hele week serieus ziek. Ook is hij, wegens overdreven snelheid ergens in 2009, vanaf donderdag 8 dagen zijn rijbewijs kwijt. Dus moesten we voor de allereerste keer beroep doen op iemand anders om zaterdag in Bornem te geraken voor de Interclub. Johan Smeyers was de reddende engel, je kan altijd wel op Johan rekenen. Met Laura en Brent in een wagen naar Bornem, hilariteit en plezier natuurlijk verzekerd. Onze tegenstanders op de Interclub waren best wel gerenomeerde clubs zoals : Waasland, Hamme, Zele, Kapellen, Bornem enz. Maar dit was mijn 4de IC en ik ben wel een en ander gewoon. Ik werd wel een beetje bijgevijsd door papa. Hij weet, zei hij, dat de conditie nog bijlange niet top was maar hij verwachtte wel een gedreven Eline. Onze ploeg bestond uit een aantal nieuwelingen, een goed middenveld, en met als speerpunt Laura aangevuld met Marian en ik. De trainers van dienst waren Steven (die alles tot in de puntjes had voorbereid) bijgestaan door de onovertroffen Bruno. Dan voel ik me altijd iets sterker. Er werd wat peptalk uitgewisseld : amuseer jullie maar doe wel je best. Elke cm en elke honderste van een seconde zijn belangrijk want punten. Bruno stelde een 5de plaats voorop. Ik deed eerst voor de 1ste maal speer. Mijn eerste worp +/- 18m, tussendoor ging ik oefenen voor de 60m horden. Mijn 2de worp was bijna 20m maar ongeldig en bij de 3de worp was de macht wat weg. Ik haalde naast enkele opgeblazen beren wel een knappe 5de plaats. Met mijn worpen in combinatie met met fijne armpjes en kleine gestalte oogstte ik wel wat bewondering. De 60 m horden ging eveneens vlot, tijden ken ik nog niet, ik werd 3de in mijn reeks en in totaal. Dan moest ik 2h wachten tot de 1000m en ik gebruikte deze tijd om iedereen te gaan aanmoedigen. Laura vloog over 1.53, verpletterde iedereen op de 150m en sprong bijna over de bak in het verspringen met een tussendoor sprong, vlak achter de 150m, van 4.80. Een verpulvering van haar eigen clubrecord. Marian deed haar werk op de 300m en op de 80m. De andere meisjes streden voor wat ze waard waren en dat was heel wat. Livia bvb. verraste in het kogelstoten, Eva ging over 1.30, Redeat vloog in de sprintnummers,..... Dan de 1000m. Traditioneel een aantal toppers, de zusjes Van Cauteren, Lissa Van Lent, Denis Jolien, Ruth Huyghe (altijd leuk Ruth tegen te komen, een echte vriendin en we warmden samen op). Van Cauteren en Van Lent vlogen er van door met een te stevig tempo. Ik liep lange tijd 3de maar moest een andere Van Cauteren en de laatste 150 m Jolien laten gaan. Toch een mooie 5de plaats in denk ik 3.30. Traditioneel wat traantjes maar dan focus op de 4x80. Ondertussen waren er tussenstanden bekend, soms stonden we 4de, dan weer 3de, dan weer 4de. Onze pupillen liepen zich de ziel uit hun lijf op de 4x60m. Wij moesten de 4x80m lopen. Livia probeerde de schade te beperken als 1ste loper, Marian nam over en vloog er een 3-tal voorbij, ik consolideerde in de bocht en Laura stormde naar de finish. Een 4de plaats was het hoogst haalbare. We dachten hierdoor wat plaatsen te verliezen voor de eindstand. Na enige minuten bang afwachten kwam de uitslag. Geen 5de plaats, geen 4de plaats, geen 3de plaats MAAR een weergaloze 2de plaats. Wat een prestatie. We waren dolgelukkig, Laura zorgde waarschijnlijk voor de prestaties van de dag. De uitslag staat nog niet op de site van de VAL, misschien maken we nog een kans op de finale. Vandaag is het aan de jongens, Bruno gaat voor niet minder dan de 1ste plaats. Duimen maar.
Van verleden zondag tot woensdag ben ik met mama en papa in Barcelona geweest. Ons Julie was er niet bij, die was met haar school op 10-daagse reis naar Catelonië. Zondag was ze ook in Barcelona maar we hebben haar niet gezien. Het was heel leuk in Barcelona, lekkere tapas en vers geperst fruitsap. Maandagmorgen hadden we ons ingeschreven voor een 3-uur durende fietstocht door Barcelona onder begeleiding van een Nederlandstalige gids met ongeveer 20 personen. Natuurlijk maakten ik en papa er steeds een koers van met de betrachting binnen de 3 man achter de gids te rijden. Het was heel leuk en we hebben een perfecte eerste kennismaking met de stad gehad. Dinsdag zijn we in de namiddag terug fietsen gaan huren en we zijn (als enige toeristen) de Montjuich opgereden, de Olympische berg van 1992, waar ook Criquelion wereldkampioen werd. Het was een redelijk zware beklimming maar het uitzicht over Barcelona was fantastisch. Ook konden we het Olympisch stadion binnen. Ze waren het aan het opknappen met het oog op de Europese atletiekkampioenschappen deze zomer. Daarna hebben we 2x de Ramblas afgefietst tegen hoge snelheid. Telkens er ons iemand voorbijstak sprongen we in zijn wiel en demarreerden we. Langs vrachtwagens, bussen, taxi's en voorbij rode lichten, keitof. Gisteren hebben we een woning getekend door Gaudi gaan bezoeken, toch wel speciaal. Zaterdag doe ik mijn "wederoptreden" tijdens de 10km van Mechelen, ik doe de 3 km. Bruno heeft gezegd dat ik niet voluit moet gaan. Ik zal proberen.
Vorige vrijdag mochten Jo en ik ons diploma van de GVA-trofeen gaan afhalen in Duffel. Al mijn collega-atleetjes die ook Top-10 hadden behaald waren er ook. Natuurlijk was het weer leuk met Jody uit Duffel. Ik was wel fier toen ze mijn naam afriepen als 2de in de stand. Ook mijn prestaties werden vernoemd, de 22ste plaats op het BK misstond wel een beetje. Jo had op school een breuk van zijn hand opgelopen en was in het gips. Deze week zal hij weten of het maar voor 1 week was of dat het voor 6 weken wordt. Jo is wel een van de speerpunten van de interclub ploeg van de jongens, dus hij MOET op 18 april kunnen meelopen. Bruno wil abslouut de overwinning dus Jo moet de 1000m lopen. Zondag zijn we met een hele delegatie van Rammers naar de provinciale trainingen in Leuven gegaan. Er waren verschillende groepen en ik zat natuurlijk bij de lange afstandsgroep. Het was een hele toffe training met een kei-goede trainer die het hoe en vooral waarom van de verschillende oefeningen uitlegde. Tijdens de opwarming (12 min) en op het einde het uitlopen waren er al atleten die niet konden volgen en stopten. Wat komen die doen op een provinciale training ? Ik heb mijn ogen de kost gegeven. Elodie was er ook aan het trainen samen met andere Belgische topper o.l.v. de onvolprezen Rudi Diels. De zaal was ook gigantisch groot en met een druk op een knop kwam er in het midden van de zaal ineens een verspringstand te voorschijn. De vloer schoof naar onder naar links en van rechts kwam er een bak met zand naar boven, indrukwekkend. Ik herkende ook veel andere atleten en niemand wou voor de ene onderdoen. Ik ben wel nog altijd niet echt fris na een zwaar cross-seizoen maar zo een training is wel top. Ik kon er thuis maar niet over zwijgen. Door zijn gips was Jo er niet bij maar in april zal hij wel meekunnen. Laura kreeg natuurlijk specifieke hoogpspring-training. Bruno was met ons meegekomen en heeft zijn tijd heel nuttig gebruikt. Hij presteerde het om voor elkaar te krijgen dat wij tijdens de paasvakantie een hoogpspring-training op de Nekker gaan krijgen van een echte Val-specialist met de Vlaamse naam Owen Malone, da's eigenlijk meer een naam voor een NBA-speler. Morgen beginnen de examens, eerst Latijn en daarna de andere "boeiende" vakken. Het zal wel lukken. Ik zal wel iets minder gaan trainen maar ik moet toch vooral rusten. Volgens Bruno moet ik niet echt veel trainen in het vooruitzicht van de Interclub van 17 april.
Het BK te Oostende is een beetje een tegenvaller geworden voor mij. Papa zei me na de wedstrijd dat hij het een beetje had zien aankomen. De benen wilden wel maar mentaal was het op. Na het PK was de veer een beetje gebroken. Papa kon me niet echt scherp krijgen. De start was ontzettend snel en ik moest al direct naar mijn 2de adem zoeken. In plaats van een lang recht stuk was er nu een kleine verandering in het parcours en moesten we na 150m al een bocht nemen. Omdat ik pas 20ste liep raakte ik wat ingesloten. In tegenstelling tot normaal ben ik bijna op geen enkel moment in beeld geweest. Ik kon niet echt iemand inhalen. De eerste helling ging niet echt vlot. Daarna kwam ik er wat door en kon toch naar de 18ste plaats oprukken. Ik liep voor wat ik waard was maar voelde de krachten zo uit mijn lijf vloeien. Ik ging als 18de de laatste rechte lijn in maar viel de laatste 20m compleet stil om tenslotte 22ste te worden. Er liepen er me nog 4 voorbij op 5m van de finish. Mama dacht dat ik totaal ging instorten aan de finish, ik was compleet leeg. Dit was dit seizoen de wedstrijd te veel. Denis Jolien, die me nog nooit klopte, was nu voor mij net als een aantal anderen die ik normaal makkelijk aankan. Ik was dan ook verschrikkelijk ontgoocheld. Ik had deze week al wel tegen mama gezegd dat het seizoen lang en vooral koud was. Je kent me ondertussen, dus na 5 min was de ontgoocheling over en was ik vooral opgelucht dat het cross-seizoen er op zat. Wat blijkt nu echter als ik thuis de uitslag bekijk. Ik liep vandaag 5.58, ipv 6.18 vorig jaar. Met 5.58 had ik vorig jaar gewonnen ! Ik ben eigenlijk pas 13sec van de 10de plaats. Dus in tegenstelling met mijn gevoel was de snelheid best ok maar als ik in goede doen was kon ik sneller. Maar natuurlijk is de 22ste plaats maar wat ze is. Top 15 moet ik normaal altijd kunnen halen. Afspraak volgend jaar voor de revanche als 1ste jaars cadet. Volgens de geruchten zou het dan in Tervuren zijn. Nu ga ik echt 2 weken rustig trainen en vooral aan geen wedstrijden meer denken. Op 10 april loop in dan de 3km bij ons op de Nekker. Thijs liep zoals steeds een verstandige wedstrijd en eindige mooi midden in het pak. Jo miste zijn start helemaal en ging door het duwen van de anderen achteruit ipv vooruit. Hij was praktisch de laatste weg. Jo knokte goed terug en kon vooral de laatste 250m nog veel atleten inhalen. Jo was dan ook net als ik ontgoocheld. We hebben samen onze ontgoocheling weggesnoept met een reuze-veel te dure- zak snoep. Ons Julie was de 2de uit de wachtzone, dat had ze toch maar mooi geregeld. Haar start was knap maar de snelheid lag iets te hoog. Traditioneel begon ze de atleten een voor een in te halen. Eigenlijk was Julie niet echt super vermoeid na de wedstrijd maar kan ze voorlopig het tempo van de 30 eersten niet aan. Als de wedstrijd 500m langer zou zijn had Julie er zeker nog 10 ingehaald. Ook Jente, Oona, Lennert en Robin liepen een verdienstelijk BK. Kim liep naar een fenomenale 10de plaats en Kjell werd mooi 18de. Zaterdag hadden we een leuke dag die werd afgesloten met de wokchinees samen met de families De Laet en De Hondt, inclusief Kjell en Els. Dat was zeer leuk met de kok-chinees die lijkt op de papier-hier man van de Efteling. Maar het nieuws van het week-end was de Wereldrecord van André. We werden gisteren namiddag hierover ingelicht door Patrick die er live bij was. Het moet echt een zinderende wedstrijd zijn geweest. Wat een fenomeen, onze André. Vanmiddag kuierden we nog wat rond in Oostende en we kwamen André toch wel niet tegen zeker. We hebben genoten van zijn mooi verhaal over zijn wereldwedstrijd. Waar gaat dit eindigen ?
Zondag vind in Oostende traditioneel het BK veldlopen plaats. De afsluiter van het seizoen. Ik snak eigenlijk een beetje naar het einde van het cross-seizoen en ook naar het einde van de winter. Het seizoen is lang geweest (van in oktober) en ik ben blij dat het zondag gedaan is. Ik ga proberen mij nog een keer op te laden en te zorgen voor een knalprestatie. Het is vooral mentaal. De laatste weken heb ik het rustig aan gedaan op gebied van trainen. Zelfs op de Nekker vroeg ik om hoog te springen. Bruno vertelde dit aan papa, Sarah (onze trainster) repliceerde hierop met de historische woorden "Eline vragen om hoog te springen, er zijn geen zekerheden meer ! ".Misschien is dit niet slecht. Hopelijk is het zondag geen regenweer zoals 2 jaar geleden. Morgenvroeg vertrekken we al voor een week-endje Oostende. We logeren zoals steeds met andere Awe-ers in het Ostend Hotel. Eerst gaan we iets eten aan de kraampjes, dan als het weer het toelaat met go-carts de dijk onveilig maken. Om +/- 15h00 gaan we parcours verkennen en 's avonds gaan we met de familie De Laet en De Hondt eten bij de wokchinees. Lekker, lekker, lekker. Dan op een deftig uur ons bed in om zondag nog een laatste maal in het veld te knallen. Als het cross-seizoen gedaan is ga ik het een paar weekjes rustig aandoen om me dan klaar te stomen voor het piste-seizoen. Als 2de jaars miniem ga ik me vooral focussen op het verbeteren van mijn eigen PR's. Een doelstelling is traditioneel het verbeken van het clubrecord op de 1000m = 3.17, voorwaar een scherpe tijd. Tijdens het cross-seizoen heb ik mijn doelstellingen bijna allemaal behaald. Veel crossen op het podium, mijn minste prestatie was een 6de plaats, een 2de plaats in de GVA-trofee. Enkel een overwinning en een podiumplaats op het PK zijn niet gelukt. Ons Julie is ook gebrand op een knalprestatie zondag. Ze zegt er niet veel over, ze bereidt haar zoals steeds voor in de schaduw. Dan is ze op haar sterkst, overwacht uit de hoek komen. Ook André gaat zaterdag nog maar eens een Belgsiche titel binnenhalen. Ook van Kim en Kjell verwacht ik een reuze-prestatie.
De definitieve rangschikking voor de GVA-Trofee is bekend. Zoals ik dacht ging Paulien nog lopen in Essen. Floor won natuurlijk maar Paulien werd knap 2de en kaapte aldus 9 punten weg. Daardoor komt ze ook, net als ik op 54 punten op 60. Wat blijkt nu, het reglement klasseert bij ex-aequo per alfabet. Daar Paulien Cocquyt noemt wordt ze aldus 2de en ik 3de. Zou het niet eerlijker zijn om de diegene met de meeste 10 punten te bevoordelen ? Ik heb er 3 x 10 punten en Paulien 1 x. In de onderlinge confrontaties was ik 1x voor haar en zij 1 x voor mij, dit wel op het PK. We hebben wel 5 punten voorsprong op de 4de = Jody. Ik ben een klein beetje ontgoocheld maar aan de andere kant zeer fier op deze podiumplaats in het belangrijkste regelmatigheidscriterium van Antwerpen, toch de provincie met de meeste en grootste clubs. Op 19 maart ga ik mijn diploma ophalen in het hol van de Leeuw, in Duffel. Alijd raar om mijn collega-atleetjes te zien in gewone kledij. Vorige week hebben al mijn concurrenten,net als ik ook gelopen (Kessel of Borsbeek). Gisteren hebben ze ook bijna allemaal gelopen in slechte weersomstandigheden. Ik heb voor het BK een week extra rust. We zullen zien in Oostende.
Ik ben Eline
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwenrode () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 09/05/1997 en ben nu dus 28 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Atletiek, paardrijden, skieën.
