Week 10: weekend

Zaterdag

Vandaag zijn we naar Monterico geweest. Het was een enorme hete dag en een beetje zon zee en strand hadden we wel verdiend na deze zware week.

Na de busrit zijn we meteen een restaurant gaan opzoeken om onze knorrende magen te stillen. We zaten aan zee dus ik had gegrilde vis besteld. Wat ik niet had verwacht, was wat ik kreeg: een volledige vis die bijna heel mijn bord in beslag nam. Aangezien ik zijn hoofd en ogen nogal akelig vond, had ik dat al snel bedekt om zo verder smakelijk mijn vis op te eten. Toer vond ook niets leuker dan nadien met zijn vork in het oog van het arme beest te gaan prikken om dan tot zijn vreugde een megaplas vissenoogvocht tegen te komen. Smakelijk!

Daarna zijn we op het strand een plaatsje gaan zoeken, we moesten echter niet veel zoeken aangezien bijna heel het strand leeg was. We hadden besloten om dicht genoeg bij de redders te gaan liggen, maar tegelijkertijd ook ver genoeg van de redders zodat ze niet de hele tijd zouden zitten gapen naar ons. We hebben wat genoten van het zonnetje en wat gespeeld in de golven aangezien we niet mochten zwemmen in het water wegens een te sterke onderstroming. De golven waren megahoog en ik vond het echt jammer dat we niet mochten zwemmen, maar toch heb ik me goed geamuseerd, zat er zeker drie kilo lavazand in mijn bikinibroek en moest ik af en toe eens vluchten om te ontsnappen aan een megagolf.

’s Avonds thuisgekomen voelde ik elk plekje van mijn lichaam steeds warmer worden en ja hoor, na de douche die ik moest nemen om het halve strand van Monterico weg te spoelen, zag ik er net zo rood uit als de scampi’s die Nicky en Leen ’s middags gegeten hadden en dan heb ik het vooral over mijn buik.

De bommamie van Nicky was ook terug aangekomen in Antigua tijdens haar rondreis, dus daar zijn we ’s avonds in haar hotel een bezoekje aan gaan brengen. Aan tafel kwam er een goochelaar ons vergezellen met zijn trucs, fascinerend hoe hij dat allemaal deed…

Zondag, 14 maart

Jiehaaaaaaaaaa, mijn verjaardag vandaag!!! Slecht geslapen, ogen die maar niet wilde wakker worden, spierpijn, verbrandpijn,… Leuk toch, zo een jaartje ouder worden! ’s Ochtends zijn we nog eens gaan eten bij Doña Louisa, het restaurant waar we onze allereerste dag ook zijn gaan ontbijten, echt een gevoel van thuiskomen:-p. Nadien zijn Leen en ik nog een taart gaan kopen voor ’s middags tijdens het feestje uit te delen. Aangezien we de komende twee dagen nog wat moesten lesgeven, moest het voorbereiden ook nog gebeuren. Gelukkig was het al snel tijd om de overheerlijke spaghetti van mijn Guatemalteekse mama te eten, maar alvorens we mochten beginnen, besloot zij om nog even de hele tafel aan het wenen te brengen door een superlieve toespraak van haar. Camilla had speciaal een Deens dessert gemaakt voor mijn verjaardag en tot haar grote verbazing was het nog lekker ook, hihi.

David kon daarna echt niet langer meer wachten om zijn piñata aan diggelen te slagen.

Even een woordje uitleg waarom ook hij een piñata had; vrijdag ben ik samen met de kinderen een piñata gaan kopen, de mega hellow kitty die je op de foto’s wel zal terugvinden. De meisjes en ik waren het eens over Hellow Kitty, maar David wilde zo graag een megagrote auto van de film “Cars”. Net voordat we terug naar huis gingen, zag ik nog een piepkleine versie staan in de winkel en aangezien die nog geen 1,5 euro kostte, besloot ik hem die cadeau te doen…je had zijn oogjes moeten zien glinsteren!

Toen doña Magaly met een deel van haar kroost gearriveerd was, konden we ook aan mijn piñata beginnen. Ik voelde me eventjes weer helemaal kind toen ik geblinddoekt er op los mocht slagen om daarna zoveel mogelijk snoepjes in mijn zakje te proppen.

Van het ene eten naar het andere…het taartmoment. Zingen en kaarsjes uitblazen, allemaal heel plezant, maar toen ze begonnen roepen dat ik de taart moest bijten, kreeg ik het toch eventjes benauwd. Zeker toen er al snel 4 personen achter mij kwamen klaarstaan om mijn neus te breken op het bord waar die heerlijke slagroomtaart op lag te roepen “ja hoor, ik zit straks in je neus, en je ogen!”

Er was geen ontsnappen aan en al snel zat de taart over heel mijn gezicht en kwam ik (en nog vele anderen) haast niet meer bij van het lachen. Na het eten van de goede, ongeschonden taart vond ik er niets beter op om een stuk van de andere taart in Sofia haar gezicht te smeren, waardoor de buurjongen al snel op het idee gebracht was om een heus taartgevecht te houden. Na een halfuurtje schoot er niets meer over van de taart waar mijn gezicht in had gezeten en hing iedereen (en heel het huis) overal lekker vol taart. Sylvia heeft ons erna afgespoten met de tuinslang, om de grootste stukken taart te verwijderen en om ook de taartstukken van op de grond weg te spoelen, een mierenplaag is namelijk niet zo leuk.

’s Avonds alweer een lekkere douche genomen en ’s avonds met zijn allen in een Grieks restaurant gaan eten. Als voorgerechtje tzatziki en olijven en als hoofdgerecht giros, mmmmmmmmhmmm. Na mijn kroon en de supermooie zak die ik gekregen heb, heb ik ook een boekje gekregen met tekstjes in van mijn huisgenoten en foto’s die deze reis en dag nooit meer zullen doen vergeten!

Na een prachtige lange dag vol gelach en veel eten, heerlijk gaan slapen en besloten dat dit een van de beste verjaardagen ooit was!

Ik weet niet of ik de volgende twee weken nog iets op mijn blog ga zetten, aangezien ik niet meer zoveel tijd hiervoor zal hebben. De laatste verhalen zal je live moeten komen beluisteren! fotos probeer ik er nog wel op te zetten!
Groetjes, Elien

15-03-2010 om 23:09 geschreven door Elien  

Maandag, 8 maart

Vandaag was het een zeer vermoeiende dag. ’s Ochtends alweer vroeg opstaan om naar school te gaan en ’s middags ben ik als het ware naar huis gelopen, omdat ik 20 minuutjes de tijd had om te eten, me om te kleden en mijn rugzak klaar te maken. Om 13.45u werden we verwacht aan de kathedraal. Vanaf daar zouden we vertrekken naar de Pacaya, één van de bekendste en actiefste vulkanen van de wereld. Uiteindelijk zijn we pas om 14.45u opgehaald, voor niets zo snel geweest ’s middags maarja…

Aangekomen bij de Pacaya, na een hobbelende rit in de shuttle-chicken bus en autopech, werden we direct omringd door kinderen die houten wandelstokken verkochten en mannen met paarden. De oma van Nicky heeft meteen een paard uitgekozen en achteraf gezien was dit maar goed ook, want Nicky en ik hebben echt afgezien tijdens de beklimming. Leve de conditie, beter toch nog wat meer gaan sporten met dat fitnessabonnement van hier. Tijdens de beklimming hebben we er nog vaak aan gedacht om ook een paard te nemen, aangezien er veel mannen de groep volgden in de hoop dat er veel mensen nog moe zouden worden, maar Nicky en ik hebben doorgebeten tot het bittere einde! Het stuk waar we over de lavastenen moesten lopen, moest de oma wel te voet doen, maar we hadden echt geluk met de tweede gids die haar de hele tijd geholpen heeft. Ik was blij dat ik mijn stevige bergbottinnen aanhad, want het stuk over de lavastenen was wel behoorlijk! Na veel geklim en geklauter, terwijl de vulkaan de hele tijd aan het ontploffen was en stenen spuwde, zagen we lava! Een hele stroom dikke dieporanje lava, super indrukwekkend. We zijn heel dicht bij de lava geweest, ongeveer bijna twee meter, dichter kon gewoon niet, omdat dan al je lichaamshaar spontaan in brand zou schieten. We hebben ook marshmallows geroosterd en dat was echt superheet, mijn kaak stond bijna in brand, maar de gids vond het helemaal geen probleem om mijn kaak met zijn hand te beschermen:-p. Daar stond ik dan een marshmallow te roosteren met een vreemde hand op mijn wang en nadien heb ik toch even voor de zekerheid gecontroleerd of mijn armhaartjes er nog wel stonden.

Het begon al snel te schemeren, dus moesten we weer naar boven en naar beneden en naar links en naar rechts om terug onderaan de lavastenen te geraken. Voor diegenen die al eens bergwandelingetjes met losse stenen met mij gedaan hebben, weten dat ik daar helemaal geen fan van ben. Het eerste stuk vlak bij de lava heeft dus een jongen van 14 jaar, het arm schaap, mijn handje moeten vasthouden om de eerste 10 meter te overbruggen omdat ik anders koppig was blijven staan:-d.

Het volgende stukje ging weer heel goed in het schemerlicht, maar vanaf dat het donker was, stond ik daar plotseling helemaal alleen op een verkeerde route, tot ik vijf minuten later ingehaald werd door een sympathieke Fransman die zijn lichtje aanbood om te volgen. In het donker was de vulkaan super indrukwekkend om te zien, want hij ontplofte elke keer en spuwde superveel lava in de lucht.

Aan de voet van de vulkaan, voordat we aan de volgende afdaling moesten beginnen, moesten we nog even wachten op de laatste mensen. Aan de voet van de vulkaan ben ik gaan liggen op het weilandje daar, starend naar de prachtige sterrenhemel met een vuurspuwende vulkaan achter mij, prachtig gewoon, een moment om nooit meer te vergeten!

Bij de tweede afdaling kon de oma van Nicky terug op haar paard gaan zitten en Nicky wilde ook een paard. Ik had niet zoveel zin om alleen te wandelen en aangezien ik toch supergraag nog eens op een paard wilde zitten, zijn we met z’n drieën te paard naar beneden gegaan en mijn paard heette Pirata, kon niet anders dan goed aflopen hé!

De gidsen vertelden ons achteraf dat we een goede dag hadden uitgekozen om de vulkaan te beklimmen, want hij was heel actief en hij spuwde constant lava en stenen in de lucht. Het kon zelfs zijn dat morgen het alarm wordt aangekondigd voor uitbarstinggevaar, brrr.

Beneden wilde onze buschauffeur eerst nog iets drinken alvorens weer te vertrekken, dus uiteindelijk waren we pas thuis om 22.30u. Daarna hebben we nog lekkere bonensoep met kaas en chili gegeten, de oma van Nicky naar haar hotel gebracht om uiteindelijk om 23u in mijn bedje te kruipen…zzzzz…

Dinsdag, 9 maart

Vandaag had ik een dag vrij genomen op school, maar spijtig genoeg was ik al vroeg wakker.

In de voormiddag rustig wat voor school gewerkt en ’s avonds moesten we gaan babysitten op de allerkleinste kinderen van de families die meedoen aan het familieproject. We waren met drie babysitters voor amper vijf kinderen, dus uiteindelijk was het wel behoorlijk vervelend, omdat we nog veel schoolwerk hadden liggen wachten voor de dag erna.

Woensdag, 10 maart

Vandaag moest ik op school het spijsverteringsstelsel uitleggen. Dit is al niet gemakkelijk voor aan kinderen uit te leggen in het Nederlands, laat staan in het Spaans! Net toen ik dat moest uitleggen kwam natuurlijk ook Virginia binnen die even kwam kijken naar ons. De reden waarom vraag ik mezelf nog steeds af, maar alle 19 de kinderen veranderden plots in een hoop lawaaimakende varkens…terwijl de voor de speeltijd zo’n lieve engeltjes waren. Enfin, echt typisch en jammer dat er net opdat moment iemand komt kijken natuurlijk, achja. Erna ze een beetje naar hun voeten gegeven, stil waren ze erna wel…

Vandaag was de verjaardag van Jaap, dus we hebben ’s avonds een feestje gebouwd hier thuis. De familie had BBQ gemaakt, erna taart gegeten en overzalige foto’s genomen van Jaap en zijn taartgezicht. Erna met z’n allen op de piñata (Eyoor, of hoe schrijf je het?) geslagen, jammer genoeg had de ezel het al snel begeven.

Donderdag, 11 maart

Vandaag zijn Nicky en ik nog eens iets gaan eten in de McDonalds, want dat was al eeuwen geleden en het heeft gesmaakt, wees maar zeker!

Vrijdag, 11 maart

Vandaag met de kinderen in de klas poppenkast gespeeld. Ze deden het tot mijn verbazing nog goed ook en het was echt hilarisch.

Vandaag was ook de laatste dag volledig lesgeven. Maandag en dinsdag staat er nog Wereldoriëntatie op het programma voor mij en woensdag beginnen de examens, spannend.

Morgen gaan we naar Monterrico, plaats aan de zee met een vulkanisch strand, lekker genieten!

Zondag mijn verjaardag vieren. Straks ga ik nog een piñata kopen met m'n Guatemalteekse zusjes en broertje, spannend!

Hasta luego, Eliencita

12-03-2010 om 21:11 geschreven door Elien  

Zaterdag, 27 februari

Deze ochtend zijn we alweer vroeg opgestaan omdat de shuttle ons om 7u ’s morgens kwam halen richting “el lago de Atitlan” (het Atitlan meer). Na ongeveer twee uur en een half te rijden konden we dan eindelijk een blik werpen op het langverwachte meer van Atitlan. Het meer van Atitlan is één van de mooiste meren ter wereld, omgeven door vulkanen en idyllische dorpjes en wel 18,5 km lang en met een breedte die varieert van 7 tot 12 km.

Aangekomen in Panajachel, één van de dorpjes aan het meer en het meest toeristische, stonden er verschillende mannen toeristen op te wachten om een boot aan te smeren of om als gids te functioneren in de dorpjes. Wijzelf zijn meegegaan met een man die ons een privéboot beloofde voor een hele dag voor amper 15 euro per persoon. Op zich was dit veel duurder dan de gewone overzet, maar nu hadden we wel het voordeel dat we konden gaan waar we heen wilden en ook de tijd maakte niet uit, de brave stuurman Santiago bleef gewoon op ons wachten. Eerst hadden we wel wat schrik dat hij ons zou bedotten, maar uiteindelijk is het een prachtige dag geworden met ons gevieren op onze privéboot, de Betania. Die eerste dag hebben we een aantal dorpjes rond het meer bezocht; onze eerste stop was bij de warmwaterbronnen waar we konden zwemmen, maar eigenlijk was dat gewoon aan de rand van het meer waar het water net iets warmer was (waarschijnlijk door de vele kindjes die daar aan het spelen waren;-). Nadien hebben we een korte stop gemaakt in Santa Catharina, een heel petieterig dorpje waar we enkel ontbeten hebben. Op weg naar onze tweede stop zagen we enorme villa’s staan aan de rand van het meer, dat was wel een supergroot contrast met het dorpje dat we net bezocht hadden, maar ik kan de rijke stinkerds geen ongelijk geven; een huis aan het meer van Atitlan is gewoon prachtig! Het tweede dorpje was Santiago, met een grote markt op zaterdag, dus dat was wel heel tof om te zien en leuk om nog enkele souvenirtjes te kopen. Nadien zijn we gestopt in San Pedro, een dorpje waar er heel veel hippies samenkomen. ’s Middags hebben we daar geluncht met een prachtig zicht op het meer. San Marcos was onze laatste stop vandaag, want we waren van plan om daar ook een hotelletje te zoeken om te overnachten. San Marcos is een heel apart dorpje want het heeft enkel van die smalle straatjes met enorm veel bochten, als je door San Marcos loopt, heb je het gevoel dat je in een doolhof zit en ook het gevoel dat je op een of ander luxeresort beland bent omdat er constant een gezellig achtergrondmuziekje speelt in heel het dorp. Na een halfuurtje hadden we ons hotel al gevonden, één kamer voor vier personen met badkamer voor maar 5 euro per persoon en het was nog een grote en chique kamer ook! Er was in onze kamer wel weinig ontvangst voor onze gsm wat Leen tot grote frustraties bracht: “ik heb geen ontvangst en ik zit hier vast op een f*cking hippie-eiland!! Haha, sorry voor de lelijke woorden, maar zo zijn ze letterlijk gebruikt. We wilden naar de zonsondergang gaan kijken, maar aangezien er ’s avonds veel meer wolken zijn boven het meer, konden we die jammer genoeg niet zien. ’s Avonds hebben we nog gezellig shithead gespeeld; dat is een kaartspel voor backpackers en ik ben wel vijf keer achter elkaar gewonnen, hahaha. Nadien zijn we in een restaurant gaan eten waar ze de beste curry’s hebben volgens Toer en hij had nog gelijk ook!

Zondag, 28 februari

Een zaterdagochtend 6.15u vond ik al extreem vroeg, maar deze ochtend, jawel een zondagochtend, zijn we opgestaan om 5.15u om naar de zonsopgang aan het meer te gaan kijken. San Marcos heeft een prachtige steiger waar nog maar de helft van overblijft dus dat kwam goed uit voor de foto’s. Het was echt prachtig om te zien, jammer dat een foto niet altijd de realiteit weergeeft, maar nu hebben jullie er toch al een idee van hoe prachtig het was (zie foto’s week 8). Nadien zijn we terug in ons bed gekropen en hebben we toch nog twee uurtjes extra geslapen en die hadden we echt wel nodig aangezien we heel de week ook al om 5.45u moeten opstaan voor school.

’s Morgens gezellig gaan ontbijten en daarna zijn we tot het grote plezier van Leen, die graag weg wou van die verdomde hippies en hun biologische toiletten gaan wachten aan de steiger op een bootje richting Panajachel. Even tussendoor een woordje meer over de biologische toiletten: Nicky moest gisteren naar de grote wc dus ging ze even het dichtstbijzijnde restaurant binnen om daar biologische toiletten tegen te komen. Bij biologische toiletten moet je op voorhand beslissen of je enkel naar de kleine of enkel naar de grote wc moet gaan. Aangezien Nicky dit laatste moest doen, ging zij de rechterdeur binnen en daar kwam de enorme stank haar tegemoet en ook een wc-pot waar je enkel zand mag gebruiken om je hoopje iets of wat te verdoezelen (inderdaad geen doorspoeler). Wc-papier was er duidelijk ook uit den boze, dus als je daar een grote boodschap achterlaat,ben je gedoemd om met een vuile poep de rest van je dag tot een volgend wc-bezoek door te brengen. Toen Nicky dit alles gezien had, besloot ze toch maar om haar billen nog even toe te knijpen tot een volgende wc aangezien het zelfs al moeilijk was om proper te gaan zitten op de wc-bril dankzij de gigantische proportie die de hoop zand met kaka al had aangenomen.

Terug aangekomen in Panajachel zijn we nog eens de toerist gaan uithangen om souvenirtjes te kopen. Nicky en ik hebben een superleuk vlechtje in ons haar laten maken, echt jeugdsentiment!

Toen ik ’s avonds nog even naar de wc moest voor het slapengaan, kwam er net voor mijn voeten een rat gelopen. Als er één beest is waar ik schrik voor heb en één beest is dat ik echt afschuwelijk vies vind, dan is het wel een rat! Al gillend ben ik weggelopen waardoor Nicky gelukkig even uit haar kamer kwam kijken en ik daar nog snel daar de wc kon gaan. Mijn ongeluk was jammer genoeg nog niet voorbij, want ik moest nog het licht aan de pila gaan uitdoen. De pila ligt naar het toilet waar ik de rat was tegengekomen… Met grote schrik en op een loopje ben ik naar de lichtschakelaar gelopen en daar was de rat weer (ik begin al terug te rillen als ik dit nog maar typ). Tussen al mijn schrik door zag ik wel dat de rat niet meer helemaal gezond was, hij of zij had namelijk slepende achterpoten. JAKKES!!! Snel ben ik in mijn bed gekropen, maar ik kon niet slapen tot ik Sylvia vertelde dat er een rat zat, dat was wel grappig want toen ik dat vertelde, moest zij plotseling ook niet meer naar de wc en ging ze snel Rolando halen. Een kwartiertje later hoorde ik dat Rolando en Sylvia er terug waren en ging ik even nieuwsgierig polsen of zij mijn grote vijand ook al gezien hadden. Net toen ik mijn deur wou uitstappen, duwde Sylvia me terug naar binnen en zei me dat ik dit echt niet wilde zien. Naar het schijnt had de rat al vergif gegeten bij de buren op zolder en was ze stilletjes bij ons komen sterven, want voordat Rolando de genadeslag gaf, was ze al half dood. Gelukkig voor het beestje, maar toch voel ik nergens, geen greintje medelijden, brrrrrrr. ’s Nachts gelukkig geen dromen over ratten, maar de volgende dag wel schrik om naar het toilet te gaan, want ik had verwacht een grote plas bloed tegen te komen, gelukkig niet dus…

De week van maandag 1 maart

Aangezien ik nu pas (vrijdag) mijn blog aan het typen ben, weet ik niet meer exact wat ik deze week allemaal gedaan heb, daarom hier voor jullie een iets korter verslag van deze week.

* Maandag is onze tweede week lesgeven hier begonnen. Deze week moest ik enkel wiskunde en wereldoriëntatie geven. Aangezien ik nog doodmoe was van het weekend, was dit niet mijn favoriete lesdag van deze week, toch vond ik het al veel leuker omdat de kinderen elke dag meer en meer respect voor je krijgen en vertrouwen in je krijgen.

Deze namiddag ben ik nogmaals van kamer veranderd. Tot mijn grote vreugde, want nu heb ik terug een dubbel bed en een badkamer, waardoor ik niet meer naar die beruchte rat wc hoef te gaan;-) De kwaliteit van mijn matras is er wel sterk op achteruit gegaan, want deze matras is net als beton, een heerlijkheid voor mijn rug.

Voor de rest veel voor school gewerkt en tot laat bezig geweest aangezien ik dit weekend geen tijd had om hiervoor te werken.

* De andere schooldagen van deze week waren superleuk, dus dinsdag ook. In de namiddag alweer lang voor school gewerkt. Voor de rest niets speciaal dat ik mij kan herinneren.

* Woensdag: idem dinsdag, kan me niets speciaals herinneren buiten een superzalige dag op school.

* Op donderdag moest ik in de namiddag niets meer voorbereiden aangezien er op vrijdag geen wiskunde noch wereldoriëntatie is *vreugdesprongetje*. ’s Avonds hadden we een vergadering van Los Niños bij Ana Maria, de oprichtster van de organisatie trouwens, thuis. Zij woont iets buiten de stad in een prachtig huis met het enige dakterras van heel de omgeving met zicht op de drie vulkanen die je vanuit Antigua kan zien. De vergadering was heel gezellig en leuk en Ana Maria had soep klaargemaakt die ik jammer genoeg niet zo lekker vond (gember en pindakaas zijn niet bepaald mijn favoriete ingrediënten). Er waren ook alweer veel nieuwe vrijwilligers aangekomen, gelukkig voor de organisatie.

* Vrijdag: laatste dag van de schoolweek was een rustige dag, buiten de LO les dan. Een heerlijke chaos en kinderen die nog niet luisteren naar de leraars, wat over een aantal lessen wel zal veranderen hopelijk. We speelden ook elke vrijdag voetbal tijdens de beweging, iets waar de kinderen elke week naar uitkijken en vandaag gingen we geen voetbal spelen, wat ze enkel nog maar drukker maakte, heerlijk!

In de namiddag zijn we in het ziekenhuis van Hermano Pedro rondgeleid door Tessa, een Nederlandse vrouw die hier ook een project heeft lopen. We hebben enkel de kinderafdeling met de prematuurtjes, de ondervoede baby’s en de baby’s met hazenlipjes en open gehemeltes bezocht. Het was verschrikkelijk om te zien hoeveel kleine en magere baby’s en kindjes er lagen en bij elk kind werd het steeds moeilijker om mijn tranen in te houden. Er was een jongetje van bijna vier jaar, die amper de grootte had van een 1,5 jarig kind, net als bijna alle kinderen op deze afdeling. Er waren ook enorm veel kinderen die als het ware leven als een plant zonder familie, want de ouders hadden al lang afstand gedaan van hun kind. Verschrikkelijk confronterend die hulpeloze baby’s die je allemaal het beste leven zou willen geven dat zij verdienen.

’s Avonds is de bommamie van Nicky aangekomen en een nieuwe lading snoep en chips voor mij, jeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeej!!!!!! En speciaal voor de aankomst van haar oma had de familie pizza’s besteld voor het avondeten, nog eens: jeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeej!!!!!!

* Zaterdag:

Deze ochtend was ik al wakker om half zeven, hoera, dan mag je eens uitslapen… In mijn badkamer net boven mijn toilet waar ik op die moment naar toe moest, trof ik alweer een goede vriend van mij aan, dit keer geen rat maar een megagrote spin. Gelukkig had ik gehoord dat Alejandra al wakker was en dan is zij de spin netjes komen verwijderen (lees: heeft zij de spin netjes tot moes geslagen). Grappig toch dan een achtjarig meisje mijn redder in nood is, niet? Zij vertelde mij ook dat spinnen van deze grootte niet bestaan en dat het waarschijnlijk een baby tarantula was, schattig toch?!

Aangezien ik niet meer kon slapen, heb ik de Dag Allemaal vastgepakt die ik ook van het thuisfront gekregen heb. Lekker de nieuwste roddels gelezen tot het tijd was om te ontbijten. Samen met Alejandra en Sofía ben ik daarna aan een megagrote glow in the dark puzzel begonnen. Jammer genoeg moesten ze al snel naar de kerk vertrekken, zodat ik voor school kon beginnen werken, joehoew, pft…

’s Middags heeft Nicky samen met haar oma gekookt voor ons. Griekse salade met echte fetakaas!!!!!!!!!!!! Het was gewoon overheerlijk!!!!!!!!

Om 16u ben ik met Nicky en haar oma naar het Skycafé geweest om een nieuw meisje te ontmoeten en een beetje meer te vertellen over het leven hier in Antigua. Ze heet ook Eefje en komt ook uit Nederland.

’s Avonds om 21u zijn Nicky, Toer en ik een puzzel van de meisjes hier beginnen maken. Een glow in the dark puzzel van 550 stukjes met een hele moeilijke tekening. Toen ook de familie terug thuiskwam, begon Sylvia ons ook te helpen. Na veel gevloek en gegeeuw waren we klaar met puzzelen om 01u ’s nachts en het resultaat mocht er best wezen!


Ondertussen blijven er nog maar drie weken over...het einde komt steeds dichter en dichter bij, het aftellen kan nu echt wel beginnen!

Hopelijk worden de laatste drie weken even leuk of zelfs leuker als de 9 voorgaande weken en dat zal met het volle programma dat ons nog te wachten staat, waarschijnlijk wel lukken!

Tot de volgende, Elien

08-03-2010 om 01:02 geschreven door Elien  

Maandag, 22 februari

Spannend, vandaag voor het eerst lesgegeven aan mijn klas en het ging verbazend goed! In de namiddag vlijtig voor school gewerkt en ’s avonds met z’n allen naar de fitness geweest om nog snel even voor het eten te gaan sporten, flink van ons, niet?

Dinsdag, 23 februari

Vandaag was helemaal het tegenovergestelde van gisteren op school, wat een rotdag! Un día loco! Die kinderen hadden precies allemaal iets verkeerds gegeten, want ze waren enorm druk. Eén jongen van mijn klas, diegene die veel last heeft van het machogedrag en thuis waarschijnlijk wordt ingelepeld dat een vrouw minder waard is dan een man, vertikt het om van de eerste keer naar mij te luisteren. Vaak moet ik alles minstens drie keer herhalen en dan nog luistert hij niet en kan hij zo’n verschrikkelijke glimlach op zijn gezicht toveren……grrr!!!

Vandaag heb ik nogmaals gemerkt hoe moeilijk het is om les te geven aan een klas met een leeftijdsverschil van 6 jaar: 7 – 13 jaar; echt vermoeiend en aan niemand aan te raden.

Vandaag heb ik trouwens mijn tweede en mijn derde aardbeving meegemaakt. Deze nacht om vijf uur werd ik wakker doordat mijn bed van links naar rechts aan het schudden was; ook mijn deur en mijn muren begonnen plots te trillen; best wel griezelig hoor en ik was in één keer klaarwakker. ’s Middags op school was er nog een aardbeving en hoewel deze sterker was dan die van deze nacht, heb ik er toch minder van gevoeld.

Deze avond zijn we opnieuw naar de fitness geweest om aerobic te gaan doen en het was enorm vermoeiend en super leuk! Op de duur werd het een hele opgave om al de stappen na elkaar te onthouden, maar uiteindelijk hebben we onze eerste les aerobic toch tot een goed einde gebracht. Vanaf vandaag gaan we dus nog een keer extra naar de fitness om aerobic te volgen.

Woensdag, 24 februari

Deze ochtend is profe Carlos, de meester die mij een weekje komt helpen omdat Seño Mayra deze week niet komt, begonnen met een preek over het gedrag van de leerlingen van gisteren. Hij zei dat ze op die manier heel respectloos zijn en dat dit niet kan op school. Een stevige brok om de ochtend mee te beginnen, maar het heeft zijn werking niet gemist. We hadden ook afgesproken om strenger te zijn en de leerlingen minder kansen te geven alvorens ze naar buiten te sturen en de kinderen veranderden ineens in makke lammetjes, héél erg leuk!

Het was vandaag dus een zeer aangename, leerrijke en grappige dag want af en toe eens lachen met de juf haar Spaans moet wel kunnen hé;-) zeker als de juf daar de helft van de tijd (beetje overdreven maar het klonk beter) mee strijk ligt!

In de namiddag rustig wat voor school gewerkt, een middagdutje gedaan en ’s avonds gezellig nog wat met de familie gepraat die trouwens nog steeds adorabel is!

Donderdag, 25 februari

Vandaag was het alweer een superleuke dag op school. Het Spaans tegenover de kinderen wordt ook steeds vlotter en vlotter en hoewel het nog moeilijk is om je gevoelens uit te drukken als je boos bent, toch begint het steeds beter te gaan en zelfs de mopjes in het Spaans worden voor hen al verstaanbaar, jiehaa!

Een superschattig dikkerdje van de preparatoria (5-6 jarigen) kwam tijdens de speeltijd naar mij om me te vertellen dat hij wist waarom wij zo wit waren. Zijn mama had hem namelijk verteld dat wij veel water van de kraan drinken en daardoor een bleke huidskleur hebben. Superschattig toen hij dat al stotterend probeerde duidelijk te maken aan ons.

In de namiddag alweer niets speciaals gedaan, de laatste dag van de eerste stageweek voorbereid.

’s Avonds zijn we op restaurant geweest in “La pena del sol”, omdat het afscheid van Thea te vieren. Thea is een Nederlandse vrouw die hier drie maanden is geweest in Antigua om het project van Los Niños beter te leren kennen en zij vertrekt morgen al terug naar Nederland. Voor het eerst in weken heb ik nog eens vis gegeten en het was net alsof er een engeltje op mijn tong plasteJ! Nadien heeft Camilla ons de belangrijkste woorden in het Deens geleerd; “Fiaan mi troesje i beho! Shligge mi blomst i klemme mi breuste! Kneep mej! Een kwikkie, noe! Tak!” Als ik je erbij vertel dat de Nederlandse vertaling niet voor publicatie vatbaar is op mijn blog en dat ik dat hier zelfs niet durf te vertalen, dan kan je zelf wel bedenken wat het zou kunnen betekenen, haha!

Vrijdag, 26 februari

Vandaag was het een korte dag op school, maar wel een vermoeiende aangezien we gisteren pas laat in ons bed lagen. We hadden vandaag ook weer beweging, maar veel heb ik dit keer niet meebewogen, mijn benen leken wel 20 kg zwaarder. Gelukkig was Jonathan ziek en kon hij niet meelopen met de rest. Ik heb mezelf dan maar opgeofferd om met hem de berg op te wandelen in plaats van te lopen. Sympathiek, niet?

In de namiddag wou ik eerst een dutje doen, maar aangezien een aantal hier het idee hadden gekregen om kleine David te pesten en hij even hard begon te brullen als drie leeuwen samen, was het dutje een onbegonnen zaak.

Daarna was ik genoodzaakt om al voor volgende week op school te werken aangezien we morgenvroeg alweer vroeg moeten opstaan om om 6.45u opgehaald te worden door een shuttlebusje. We gaan met zijn vieren (met Toer erbij) een weekendje naar het meer van Atitlan de omliggende dorpjes bewonderen, cultuur opsnuiven, souvenirtjes kopen, stevige wandelingen maken, het meer overvaren, misschien wel een duik wagen in het koude bergwater en nog veel meer!

Een uitgebreid verslag van onze avonturen volgt zeker nog met bijhorende foto’s!

04-03-2010 om 21:29 geschreven door Elien  

Zaterdag

Aangezien we gisteren te horen kregen dat we maandag les moeten beginnen geven, hebben we vandaag ons op onze voorbereidingen gestort. Tegen het einde van de dag had ik eigenlijk nog niet zoveel voorbereid voor school, dus dat wordt nog hard werken tijdens de week zelf!

Het was vandaag ook een abnormaal hete dag; ze noemen februari hier de zotte maand, omdat het de ene moment ijskoud is en de andere moment bloedheet en dat hebben we ondertussen al volop kunnen ervaren.

Zondag

Vandaag werden we op 6.45u (verschrikkelijk vroeg voor een zondagochtend) al opgepikt aan ons huis met een shuttlebusje, want vandaag zijn we Chichicastenango gaan bezoeken. Elke zondag vindt er de grootste markt van Centraal-Amerika plaats, dus dit moesten we wel op ons lijstje zetten van de te bezoeken bezienswaardigheden. Na twee uur rijden zijn we daar aangekomen en je kan inderdaad niet naast de markt kijken. Laat ons zeggen dat heel het dorpje op zondag een markt is. Het was super gezellig om door al de straten met kramen te lopen, maar uiteindelijk was de markt niet zo vernieuwend en hadden we alles wat ze er verkochten al in Antigua gezien, buiten een megaschattig broekpakje voor een baby dat ik gekocht heb voor toekomstige baby’s, ofwel om gewoon een plaatsje tegen de muur in mijn kamer te geven. Ik heb ook nog meteen een aantal andere souvenirtjes gekocht dus de uitstap kan samengevat worden als gezellig rond gekuierd, cafeetje gedaan en souvenirtjes gekocht.

04-03-2010 om 21:28 geschreven door Elien  

Week 7!!!

Maandag, 15 februari

Deze ochtend opgestaan zonder stem, liters snot, lichte koorts en mega hoofdpijn. Het was beter geweest om terug in mijn bed te kruipen, maar deze dag op school wilde ik voor geen geld missen.

Nicky en ik zijn verkleed naar school vertrokken en het was echt hilarisch om al die mensen naar ons te zien kijken, zeker toen we de bus opstapten, was het de moeite waard om enkele reacties vast te leggen op film, maar ja, geen camera zodus…

Vandaag hebben we in school Valentijn en Carnaval gevierd samen met de klassen die normaal gezien in de namiddag komen. In de voormiddag hebben de twee klassen van Seño Mayra (een lekker vol klaslokaal) vriendschapsliedjes gezongen, geknuffeld, gedanst en kaartjes uitgedeeld. De refacción (het tien-uurtje) moest vandaag door elke klas apart voorzien worden en wij hebben tostadas met guacamole, kaas en tomatensaus met ajuintjes gegeten en sap van Jamaicabloemen gedronken, echt superheerlijk drankje en de allerbeste tostadas ooit gegeten!

In de namiddag was het de bedoeling om wat slaap in te halen aangezien in ’s nachts bijna niet geslapen had, maar we moesten nog een cadeautje gaan kopen voor Toer zijn verjaardag morgen en ik moest ook nog even skypen met de ouders dat trouwens na drie keer te veranderen van computer niet gelukt is. Nadien hebben we toch nog een klein schoonheidsslaapje kunnen doen, gelukkig maar…

Dinsdag, 16 februari

Vandaag ging het al iets beter met mijn gezondheid. De hoofdpijn trekt stilletjes weg en nu kom ik in de fase van de slijmen op de borst, echt een plezier.

Het allerleukste van vandaag was het verjaardagsfeestje van Toer. We hebben eerst samen spelletjes gespeeld, ik heb hier Boonanza leren spelen, wel een leuk spelletje trouwens voor de geïnteresseerden… De mama van Leen had vanuit België van die chipsfrietjes bij, ik begon bijna te zingen van genot toen ik deze aan het eten was en ook bij de familie hier waren ze superpopulair. ’s Avonds had doña Magali speciaal overheerlijke spaghetti klaargemaakt. Na die spaghetti zaten we al zo vol als een ei en de piñata en de taart stonden nog te wachten op ons. De piñata, een megagrote Elmer, moest er aan geloven toen iedereen hem er stevig van langs gaf, ook Nicky moest er even aan geloven toen ik haast niet kon wachten om die Elmer een mep te geven en per ongeluk Nicky haar arm raakte. Gelukkig was het niet zo erg en voelde Nicky er niet zo veel van achteraf, toch hierbij nogmaals mijn excuses! Het was superleuk om als gekken naar de snoepjes te vliegen die uit de piñata vielen en achteraf hadden we allemaal een goedgevuld zakje, waar we waarschijnlijk nog maanden van kunnen genieten… Daarna moest de taart (en Toer) er aan geloven. Het is hier de gewoonte om als jarige de eerste hap uit de taart te bijten, wat Toer niet wist, is het ook gebruikelijk dat er een aantal mensen achter je komen staan om je de taart van dichtbij te laten bewonderen, met andere woorden: je hoofd helemaal in de taart te duwen. Het was superhilarisch en de foto’s spreken voor zich, we hebben ook een filmpje dat ik er nog later op zal zetten. Nadat iedereen zijn stuk taart met veel smaak had opgegeten, is er nog een taartgevecht ontstaan met de overschotjes van de taart, maar daar heb ik me toch veilig voor weten te verstoppen!

Woensdag, 17 februari

Vandaag ben ik nog eens gaan horen achter mijn postpakketje van thuis, maar ze hadden het nog steeds niet aangekregen… Ik denk dat het ergens in een donker hoekje in één of ander postkantoor verscholen ligt, tot mijn grote spijt.

Geloof het of niet, maar vandaag heeft Elien hier iets zot gedaan, ik heb namelijk samen met Nicky en Eefje een abonnement gekocht bij de fitness om de hoek. We vonden dit nodig om de groeiende proporties van ons lichaam hier door al dat eten een beetje tegen te gaan en hopelijk terug te doen krimpen. Vandaag zijn we onze eerste keer gaan sporten en ik moet zeggen dat ik stomverbaasd was van mezelf, want het ging (buiten de draainissen achteraf:-p) heel goed! Vanaf vandaag gaan we dus elke week drie keer fitnessen voor maar 16 euro per maand.

Donderdag, 18 februari

Jiehaaaaaaaaa, deze ochtend konden we eens lekker lang uitslapen, omdat wij niet naar school moesten gaan vandaag. De leerkrachten gingen namelijk op huisbezoek bij de leerlingen om te zien of de families wel voldoen aan de normen. Uiteindelijk was ik al wakker om 8u, maar het was toch hemels om wakker te worden als het wel al licht is buiten.

Voor de rest hebben we er alweer een luie dag van gemaakt; spelletjes gespeeld, voor school gewerkt,…

Vrijdag, 19 februari

Deze ochtend heb ik lesgegeven aan mijn klas, omdat Seño Mayra naar een vergadering moest over het verslag van KDG en onze stage, spannend. We hebben vandaag ook te horen gekregen dat we de drie komende weken les moeten geven: de eerste week taal + w.o., de tweede week wiskunde + w.o. en de derde week alles, jeeeeeeeeeeeeeeeeej!!! De vierde week dat we nog op school zijn, hebben de leerlingen examens en dan moeten we veel verbeteren enz. Ik kijk al uit naar de volgende weken! Vanaf morgen beginnen de voorbereidingen en dan is het zeker gedaan met het rustige leventje hier aangezien de weekends ook al lekker vol uitstappen zitten.

Vandaag had onze klas ook beweging en bij elke bewegingsles sluiten we af met een klein kwartiertje voetbal aangezien de kinderen hier er gek op zijn en geloof het of niet maar Seño Elien heeft een prachtige goal gemaakt, hihi:-d

Een verslag over het weekend zet ik er later nog op, want ik weet nu nog niet of ik dit weekend tijd ga hebben om op het internet te komen…daarom nu al mijn vroege verslag.

Hasta la proxima!

Elien

19-02-2010 om 23:07 geschreven door Elien  

Hola todos!

Het moment is aangebroken…we zitten in de helft, ja hoor we zijn hier ondertussen al de volle zes weken! Ik ben er zeker van de tweede helft dubbel zo snel vooruit zal gaan, omdat we nog enorm veel uitstappen gepland hebben. Ik weet nu ook al dat het pijn gaat doen om te moeten vertrekken naar het Belgenlandje, weg van de zon, de warme mensen, de prachtige omgeving,… terug naar KDG (diepe zucht)….

Hier even een kort verslag van deze week:

Zondag, 07.02.’10

Over zondag wil ik niet zoveel vertellen, maar er is vandaag iets superspeciaal gebeurd!

Het begon vandaag gewoon te regenen…dat was echt wel verschieten na 5 weken zonder regen en enkel maar veel zon!

Maandag, 08.02.’10

Niet zo’n speciale dag vandaag… ’s Morgens naar school geweest, ’s middags naar een cafeetje geweest met wifi en nadien een voorbeeldkaartje gemaakt voor op school en dat was het ongeveer. Zoals ik al zei, niet zo’n speciale dag.

Dinsdag, 09.02.’10

Vandaag was het een beetje een speciale dag op school, omdat de kinderen vandaag enkel geknutseld hebben. Voor de pauze hebben ze kaartjes gemaakt voor Valentijn en na de pauze hebben we eierschalen geschilderd, gevuld met confetti en toegekleefd met zijdepapier. Volgende week maandag hebben we namelijk een ganse dag feest op school. Dan gaan we Valentijn en Carnaval tezamen vieren. Valentijn wordt hier niet enkel gevierd tussen koppeltjes, maar ook tussen vrienden, tussen kennissen, tussen leerkracht en kinderen,… Ik kijk er al naar uit!

Tijdens de speeltijd vandaag heeft een jongen van mijn klas nadat we samen gespeeld hadden, gebeten in mijn arm en dat was wel even verschieten! Gelukkig stonden zijn tanden niet in mijn arm en ontbrak er ook geen stuk vlees! Ik heb hem erna wel moeten straffen, omdat het respect voor leerkrachten hier heel erg belangrijk is en een persoon bijt je gewoon niet…maar ik kon het niet laten om er mopjes bij te maken zoals “ik ben niet zo lekker, als je honger hebt, dan moet je het gewoon zeggen dan lossen we dat wel op,…” Nadien kreeg hij ocharm nog flink naar zijn voeten van mijn juf, omdat enkele andere kinderen haar waren gaan zeggen dat Noé in de arm van Seño Elien had gebeten:-p Ik kreeg er echt haast medelijden mee, zeker toen hij zich moest excuseren en in tranen uitbarstte! Gelukkig was hij daarna niet boos op mij en konden we weer net zo’n goede vrienden zijn als ervoor, want hij is toch echt wel een schatje!

’s Avonds zijn we samen met een andere organisatie van hier in Antigua “Por eso”, op controleronde geweest bij de daklozen. Deze organisatie heeft vitaminen voor de daklozen, ze voorziet medicatie en verzorgingsmateriaal, ze vragen of ze nog iets nodig hebben van kledij en voorzien elke vrijdag en op één woensdag in de maand een maaltijd… Het was heel interessant, leuk en tegelijkertijd schrijnend om te zien en te doen. Wij hebben vooral vitaminen en water gegeven terwijl de mensen van de organisatie zelf voor de medicatie zorgde. Het was tof om met de daklozen een babbeltje te doen en te weten dat je die mensen hun dag of zelfs week alweer hebt goedgemaakt. Langs de andere kant was het wel een beetje griezelig omdat een groot aantal van de daklozen ofwel dronken zijn ofwel ver weg van de wereld zijn doordat ze niets anders doen dan lijm snuiven gewoon waar je bij staat ofwel je hand niet meer willen loslaten omdat ze je zo lief vinden. Op een gegeven moment werd er een man, die trouwens ook met zijn hoofd hoog in de wolken zat, agressief tegen andere daklozen en viel hij bijna op ons, maar gelukkig werden we begeleid door de politie die al snel mijn reddende engel werd.

We hebben in het totaal vier plaatsen bezocht waar de meeste daklozen zitten. Het zicht van matrassen die naast elkaar lagen met amper een laken over en een dikke zak onder met al het materiaal dat ze bezitten was wel heel confronterend om te zien. Er liep ook een meisje van 16 jaar rond die ondertussen al zwanger was van haar tweede kind, een oude man die je amper kon verstaan, mensen die amper op hun benen kunnen staan en een hele hoop straathonden die het verhaal compleet maken.

De laatste plaats hebben we zonder de politie bezocht, jammer genoeg, want daar hadden we ze echt wel kunnen gebruiken. Er liep namelijk een dronken man rond die het niet leuker vond om mij en Nicky constant te omhelzen, natte plakzoenen te geven op onze wang, in onze nek, op ons haar,… Op een gegeven moment zag ik hem naar ons komen voor nog een ronde en ben ik snel gevlucht naar het kleine kamertje waar de anderen op die moment waren. Jammer genoeg voor Nicky was het kamertje zo klein dat zij er niet meer bij paste en dus moest zij nog eens zijn natte plakzoenen ondergaan.

Nadien zijn we naar de wc’s van de McDonalds getrokken om daar al zoveel mogelijk onze handen en ons gezicht te wassen en dan hebben we besloten om maar meteen met z’n alle lekker gezond daar te eten.

Nadien thuis nog snel in de douche alvorens in een lekker zalig warm bedje te kruipen!

Woensdag, 10.02.’10

In de voormiddag heb ik foto’s van de leerlingen getrokken en dat vonden ze allemaal super tof! Ik heb de individuele foto’s en enkele andere foto’s op internet gezet zodat jullie mijn allerliefste kindjes ook eens kunnen bewonderen!

In de namiddag heb ik eens goed voor school gewerkt en ik ben er trots op!

Donderdag, 11.02.’10

Deze ochtend was Seño Mayra niet zoveel in de klas door verschillende vergaderingen en dus stond ik er helemaal alleen voor. Vandaag ging het me niet zo goed af omdat ik sinds deze ochtend last heb van keelpijn. De kinderen waren ook nog eens extra druk, omdat ze het eerste uur een nieuwe juf hadden gekregen voor een speciaal vak over waarden en normen. Ik was blij dat Seño Mayra terug binnenkwam. Ze had profe Carlos bij zich; dit is een meester van een andere school die voor één weekje mij komt helpen in de klas, omdat Seño Mayra vrijaf heeft doordat ze gaat trouwen. Na die week wordt hij ook de meester die “Caqchikel” (waarschijnlijk fout geschreven) gaat onderwijzen. Dit is het dialect dat de Maya’s spreken en dat de kinderen nu ook moeten leren, om discriminatie te verminderen en respect te verkrijgen voor het Mayavolk.

In de namiddag ben ik samen met Nicky naar de markt geweest, op zoek naar kledij voor het carnavalsfeest in Guatemala City. Jammer genoeg was er niet veel verkleedkledij voor volwassenen, enkel voor kinderen of volwassenen van Guatemalteekse grootte. Met lege handen terug naar huis…

Vrijdag, 12.02.’10

Het was vandaag sportdag op school en al de kinderen moesten een short of een broek aandoen. Je zou denken, waaauw, keitof sportdag maar…het stomme was dat het eigenlijk een sportdag was voor al de vrijwilligers, de juffen en de meesters. Wij moesten met vier vrijwilligers voetballen tegen meisjes van de middelbare school in Alotenango. Het was echt superhilarisch want niemand van ons kan voetballen, dus ofwel doken we weg voor de bal ofwel stampten we er zomaar wat tegen zodat de bal meer buiten dan binnen was. Uiteindelijk zijn we verloren met 0 – 2, de nederlaag viel eigenlijk nog heel goed mee. In de tweede helft speelden de Guatemalteekse juffen tegen andere meisjes en je kon zien dat zij nogal zulke voetbaltornooien gedaan hadden, want zij zijn gewonnen met 5 – 1. Uiteindelijk zijn we dus nog gewonnen met in het totaal 5 – 3! Heeeeeeeuj, hoeraaaaa, applausje! Voor de kinderen was het een behoorlijk saaie dag, want zij zaten van 8.15u tot 9.30u enkel maar te kijken in de zon die echt hééél heet was, arme scheetjes toch.

Het was trouwens ook mijn eerste dag helemaal alleen met de kinderen, buiten dan meester Carlos er wel was om te observeren. De kinderen waren allemaal superbraaf en ik voelde me net als hun eigen juf, want nu kwamen ze alles aan mij vragen, ze luisterden super goed,… Ze zijn geweldig!

In de namiddag hebben we niets gedaan. Ik was doodmoe van een voormiddag voetballen met keelpijn zonder water in de hete zon. We hebben samen met Toer een aflevering van Ally Mc Beal gezien en nadien hebben we “Silence of the lambs” gezien, je weet wel, die spannende film met Anthony Hopkins.

Heb ik trouwens al verteld over de nieuwe gasten in onze familie. We zijn ondertussen met 6 studenten in ons huis; ik, Nicky, Leen, Eefje, Toer en Jaap. Drie Belgen en drie Nederlanders, dat is mooi verdeeld niet? De moppen over Belgen en Nederlanders zijn al lang gepasseerd en we hebben vrede gesloten, dus geen paniek. Het is echt supertof hier in huis!

’s Avonds zijn we samen met nog 6 andere Belgen, Nederlanders en Guatemalteken uit geweest. Eerst een cafeetje en nadien naar een dansbar. Het was een fijne avond, goed gelachen!

Zaterdag, 13.02.’10

Deze ochtend wakker geworden met nog meer keelpijn, koppijn, een verstropte neus en overal spierpijn! Het staat echt vast voor mij; voetbal is verschrikkelijk want ik voel elke spier in mijn lichaam…tenzij er een griepje zit aan te komen natuurlijk.

Deze ochtend hadden we afgesproken om met z’n allen naar de markt te gaan om nog eens te gaan zoeken naar verkleedkledij voor de party deze avond. Ik was nog aan het twijfelen om te gaan aangezien ondertussen ook mijn neus in een waterval is veranderd, maar een carnavalsfeest met véél Hollanders en sfeer in een prachtig land, kan je gewoon niet missen…

Met een hele hoop Nederlanders en een paar andere buitenlanders zijn we vertrokken met drie shuttlebusjes richting Guatemala city.

Daar aangekomen was er nog niet zoveel volk, maar de Hollandse carnavalmuziek was wel al luid aan het spelen. Tot mijn grote plezier hebben ze drie van die “megatoffe” liedjes wel zes keer opnieuw gespeeld…over gebrek aan carnavalmuziek gesproken. De andere muziek viel wel mee en uiteindelijk was er ook superveel volk en het was wel plezant om eens meegemaakt te hebben. De terugreis in de bus was supergrappig, want de meesten waren een beetje aangeschoten door teveel Gallo (het bier van hier) en begonnen het grappigste Spaans te spreken dat je jezelf kan inbeelden.

Er staan momenteel nog niet zoveel foto’s van carnaval op mijn blog, maar daar komt binnenkort verandering in omdat er weer een professionele fotograaf meewas die veel foto’s van ons getrokken heeft.

Zondag, 14.02.’10

Deze ochtend is iedereen een pannenkoek gaan eten in de Macadamiahoeve buiten mezelf. Ik heb een voormiddagje in bed gelegen en heb me er tegen de middag toch maar uitgezet omdat de temperatuur in mijn kamer maar bleef stijgen precies. Ik hoop dat ik tegen morgen wat beter ben, want carnaval en Valentijn op één dag wil ik niet missen!

Gisterenavond zijn de mama en de zus van Leen hier ook aangekomen en vandaag hebben ze de cadeautjes uitgedeeld die ze van het thuisfront bij hadden…eindelijk mijn grote zak snoep van het Kruidvat (wel opengebarsten), waar ik al wéken naar uitkeek!!! De andere cadeautjes zijn ook super, ik kijk al uit naar het moment dat de oma van Nicky gaat komen, méér cadeautjes:-d!

Bloopers van Nicky

* Toen we op dinsdagochtend naar school liepen en Nicky heel goed naar de drempels van alle soorten en formaten aan het zien was en ze dus de rest van de straat niet in het zicht had, gebeurde het volgende: een vrouw gooit haar emmer met vuil poetswater op de straat zonder even te kijken of er iemand aankomt… Nicky verschiet zichzelf een bult, gilt, wij gillen ook en barsten vervolgens in lachen uit! Nicky kon de rest van de weg met natte voeten verder…

* …

à ik heb besloten om per week maar één Nickyblooper te posten, want anders gaan mijn berichten nog drie pagina’s langer worden en ik vind dat ze al megaproporties aannemen, dus bij deze…

Ikzelf kijk ook al vol spanning uit naar de volgende!

Groetjes en dikke knuffels van een snotverkouden Elien! (daar moet je dan voor in een warm land zitten, pft…)

14-02-2010 om 22:19 geschreven door Elien  

Nicky had vorige week haar eerste echte ongeluksdag, wat voor veel gieren, lachen en brullen heeft gezocht. Het begon al vrij vroeg in de ochtend, zo rond 06.25u, toen we op weg waren naar onze bus richting Alotenango. Voor diegenen die al in Antigua geweest zijn, moet ik de kenmerken van het voetpad hier niet meer uitleggen. Voor de anderen: als je hier over het voetpad loopt, kan je best stevige wandelschoenen aantrekken en met bergschoenen ben je waarschijnlijk nog het beste af. Er zijn enorm veel hoogtes, maar ook enorm veel laagtes, heuvels, bulten, putten,… Alvorens aan deze ondernemingen te beginnen, kan je best enkele oefeningetjes doen zodat je bent opgewarmd en minder kans hebt op een spierscheur bij het bewandelen van het voetpad in Antigua.

Wij dachten echter dat we al geoefend waren, maar niets was minder waar, want Nicky is er in geslaagd om met haar voet achter het allerkleinste drempeltje van heel Antigua te blijven haken om vervolgens languit op haar buik te belanden. Aangezien haar reflexen het om half 7 ’s ochtends nog niet zo goed doen, had Nicky niet de reflex om snel haar andere been naar voren te zetten en viel ze dus zo stijf als een plank recht naar voren. Toen ze even stil bleef liggen op de grond, vroeg ik bezorgd of het wel ging en of ze zich nergens pijn had gedaan, maar toen ik me bukte, zag ik dat Nicky te kampen had met de slappe lach en dus lagen we al snel alle drie plat van het lachen door het entertainment van Nicky.

’s Middags besloten we om even naar de bakker te gaan, maar ’s middags is het hier echt heel warm dus Nicky had een kleedje aangedaan. Toen zij voorover gebogen iets lekker stond te kiezen uit de toonbank van de bakker, kwam er ineens een stevige wind voorbij en daar stond Nicky voor half Antigua in haar onderbroek een bananenmuffin te bestellen. Alsof dit nog niet genoeg was, floepte haar pil op de toonbank toen ze haar geld boven haalde. Nicky met een rood gezicht en de bakkerin met een gigantische smile tot achter haar oren!

Deze ochtend dachten we dat Nicky al toe was aan haar tweede ongeluksdag, omdat het touwtje van haar theezakje afbrak, waardoor haar lepel met veel gekletter terug in haar tas terecht kwam en zo een tsunami van thee veroorzaakte over Nicky, maar tijdens het wandelen bleef ze gelukkig/ jammer genoeg (kies zelf maar) overeind.

Op vrijdagochtend waren we net de deur uit toen er vijf straathonden in groep naar ons toe kwamen gelopen. Leen heeft schrik van grote honden en ik vond het ook niet meteen aangenaam dat er 5 van die straathonden bijna tussen mijn benen liepen. Toch kwam de vergelijking: “zo trouw als een hond” hier ook goed van pas, want de vijf honden zijn ons als trouwe vrienden helemaal tot aan de markt (ongeveer 10 minuten) gevolgd. De mensen waren echt naar ons aan het staren en één meneer staarde zelfs zo hard, dat er één van onze honden naar hem begon te blaffen. Over de veiligheid hier moeten jullie je dus zeker geen zorgen maken, want we hebben 5 waakhonden die voor ons opkomen en ons escorteren naar de bus. Jammer genoeg had ik mijn fototoestel niet bij die dag, want het was echt de moeite om te zien!

Ondertussen heeft het hier gisterenavond voor het eerst geregend en ook vandaag zijn er al enkele buitjes gepasseerd. De lucht ziet er donkergrijs uit en het is dus iets minder warm dan anders, maar gelukkig wel nog warm genoeg om een short te dragen!

Ik houd jullie op de hoogte van Nicky haar ongeluksdagen en ik laat jullie zeker nog weten of we onze nieuwe dierlijke vrienden nog terug hebben ontmoet!

Groetjes en een dikke knuffel voor iedereen!

08-02-2010 om 21:56 geschreven door Elien  

Week 5

Hoi iedereen,

Alles gaat hier nog steeds heel goed! Deze week was al veel minder zwaar dan vorige week, althans toch voor Nicky en mijzelf. In de namiddag hebben we rustig wat voor school kunnen werken, middagdutjes kunnen doen, wat voor school kunnen werken,… Toch had ik het ’s ochtends moeilijker om uit mijn bed te geraken, vreemd hé.

Maandag, 1 februari

In de voormiddag was het leuk op school, maar er is niet meteen iets speciaal gebeurd. Seño Mayra zei vandaag tegen mij dat ze het leuk vond dat de kinderen mij ook al volledig respecteren en dat was wel fijn om te horen!

In de namiddag zijn Nicky en ik naar de markt geweest om nog eens te gaan zoeken naar een masker voor Leen voor het bal deze zaterdag. We hebben jammer genoeg niets gevonden dat bij haar kleed past, maar ik heb eindelijk wel nieuwe schoenen voor zaterdag gevonden. Er bestaan dus blijkbaar toch winkels die schoenen hebben voor overzetbootvoeten in Guatemala.

Op de terugweg hebben we bij Doña Louisa bananenbrood gekocht en dit is echt overheerlijk! Onze dag kon dus niet meer stuk!

Dinsdag, 2 februari

Deze ochtend wilden we het eens slim aanpakken om toch een goede zitplaats te hebben op de bus en niet te ver te moeten stappen, dus gingen we wat verderop in de straat staan, zodat we vroeger konden opstappen. Jammer genoeg nam de bus toevallig deze ochtend een andere route, waardoor we onze bus gemist hadden en moesten wachten op een andere bus. We waren nog net op tijd op school, maar het was nipt!

Op school was het weer heel fijn; ik heb veel taakjes gekregen enz, maar toch vind ik zelf voor de klas staan als juf nog steeds het leukste. Ik hoop dat ik volgende week eens les mag proberen geven.

Woensdag, 3 februari

Vandaag was het de dag van de kamerwisseling. De eerste dag dat we hier waren hadden we afgesproken om elke maand te wisselen van kamer, omdat er een kamer is zonder badkamer. Nu slaap ik in de badkamerloze kamer en Nicky in mijn kamer. Spijtig genoeg moet ik 13 februari nog eens wisselen van kamer, dan ga ik even bij Nicky logeren voor een weekje en dan moet ik terug alles verhuizen naar de kleine kamer, om dan nog eens 3 maart te verhuizen naar de kamer van Leen. Ja hoor, mij kan je wel de verhuispineut noemen:-p

Donderdag, 4 februari

Sinds vandaag zijn we weer met een gast meer in het huis. Toer, een jongen uit Nederland is vandaag aangekomen en hij blijft voor drie maanden.

In de namiddag zijn Nicky en ik naar het internetcafé geweest om ons filmpje op het net te zetten. Dit filmpje kan je trouwens bekijken op mijn facebook en ik zet het later nog tussen mijn foto’s!

Vrijdag, 5 februari

Vandaag kreeg ik te horen dat mijn juf bijna gaat trouwen! Op 12 februari en van 22 tot 25 februari komt Seño Mayra niet naar school. Ik heb gezegd dat ik het wel zag zitten om die vrijdag alleen te staan voor de klas en tegen dan misschien ook wel de vier dagen aan één stuk, maar ze ging toch nog eens overleggen met directeur Julio.

Vandaag had onze klas voor het eerst lichamelijke opvoeding. We dachten eerst dat de lessen beweging niet veel gingen voorstellen, maar voordat we aankwamen op het sportterrein was ik al uitgeput:-p De kinderen waren super enthousiast en ze deden allemaal erg goed mee. Mijn juf vertelde dat het voor hen de leukste les is, omdat ze dan eens niet aan de problemen denken die de meesten thuis hebben.

’s Avonds zijn we gezellig nog een milkshake gaan drinken met z’n allen!

.

Zaterdag, 6 februari

Deze ochtend hebben we eindelijk de rest van onze weekends gepland. We worden nu stilaan gewoon aan het vroege opstaan in de week dus hebben we niet zoveel meer rusttijd nodig in de weekends. We zijn ook bijna in de helft dus het wordt tijd om eens wat meer van het land te zien! Het meer van Atitlan, de Pacayavulkaan, Monterico met het Vulkanische strand, en nog veel meer staan nog op het programma! Ik houd jullie op de hoogte over onze uitstapjes met verslag en bijhorende foto’s!

’s Avonds was het het Venetiaanse bal in de ruïnes van Santa Clara. Hierover heb ik eerder al verteld, onder andere toen het over de jurken ging, de schoenen,… Toen we binnenkwamen, stonden we alle vier meteen met onze mond open van verbazing, want het was er prachtig versierd met kaarsjes, bloemblaadjes en dennentakjes. Overal lag er een groen tapijt van lange zachte dennennaalden met rozenblaadjes over gestrooid. We hebben geprobeerd om de schoonheid van dit alles weer te geven op fototoestel, maar ik ben er van overtuigd dat dit maar half gelukt is. Als ik de site van de foto’s, die door een professionele fotografe zijn gemaakt, gekregen heb, zet ik hem zeker hier op mijn blog!

Toen we aan het Italiaanse buffet zaten, kwam er ineens een vrouw, verkleed als heks, naar het oude vrouwtje dat ook bij ons aan tafel zat en ze begon nogal luidruchtig te praten en uiteindelijk vroeg ze aan ons of we niet een magische boon van haar wilden. Allemaal heel vreemd, maar super grappig, zeker toen één van haar wenkbrauwen van haar masker op de grond viel en ze luid riep: (alvast sorry voor het vloeken, maar het zijn niet mijn woorden) “shit I lost my eyebrow”…twee minuten laten viel ook de andere af…”shit I lost my other eyebrow too!”…toen vroeg ze aan het oude vrouwtje…”mom, can you help me find my eyebrows?” Als je het zo leest, lijkt het misschien niet zo grappig, maar op dat moment lagen Nicky en ik al in een deuk! Vanaf dat moment is de heks ons beginnen volgen en een echte vriendin geworden:-p Toen we later aan het babbelen waren en er nog een rustig sfeermuziekje op de achtergrond aan het spelen was, kwam de heks weer naar ons toe om even al roepend te melden “this Music sucks girls!”, waardoor ze met haar, ondertussen terug aangeplakte wenkbrauwen, met haar rechterwenkbrauw bleef vasthaken aan het masker van Nicky en jammer genoeg alweer één van haar maskerdecoraties verloor!

Later op de avond kon je schilders bekijken die op een uurtje een eigen schilderij met thema “Venetiaanse bal” moesten maken. Later werden die schilderijen geveild en het geld daarvoor werd geschonken aan een vereniging die de schilder had uitgekozen.

Na de schilders was het dan eindelijk de beurt aan de DJ en ik heb een ganse avond op mijn blote voeten gedanst, want mijn schoenen deden al pijn voordat we vertrokken waren:-p. Het was super leuke oude dansbare muziek en het was echt de moeite om in openlucht in eeuwenoude kaarsverlichte ruïnes op mijn blote voeten in een prinsessenkleed te dansen!

(ps.: een foto van de achterkant van mijn jurk volgt nog…)

Groetjes vanuit het steeds warmer wordende Antigua, Guatemala!

Elien

07-02-2010 om 21:26 geschreven door Elien  

04-02-2010 om 21:54 geschreven door Elien