Dag beste lezers

Het lijkt erop dat mijn leven haar absolute dieptepunt heeft bereikt. Alles is misgelopen. Ik heb er genoeg van.

Op school is de situatie rampzalig. Ik word van ’s morgens tot ’s avonds gepest. Jongens achtervolgen mij op weg naar huis. Ze schelden naar mij, ze duwen mij en vernederen mij. Mijn moeder trekt er zich niets van aan en zegt dat ik moet ophouden met komedie te spelen. Hans, de vriendelijke bovenbuurman, is de enige persoon die echt om me geeft. Toen hij hoorde over mijn pesterijen, heeft hij de pestkoppen eens duchtig aangepakt. Ze zouden niet meer durven mij aan te raken. Maar het is te laat…

Mijn collectie vleugels, waarover ik vorige keer heb gesproken, was heel uitgebreid. Ik had vleugels van vliegen, muggen en vlinders. Stuk voor stuk prachtexemplaren. Hans had me geholpen om mijn verzameling te perfectioneren. Ik was dolgelukkig: nog even en ik had genoeg vleugels om zelf weg te vliegen. Dagenlang was ik er in geslaagd om mijn collectie verborgen te houden voor mijn duivelse moeder. Maar het heeft niet mogen zijn. Ze vond het kistje waarin mijn meest waardevolle bezit zat. Eén van de enige positieve dingen in mijn miserabel leven. 

“ ‘Weg met die smeerlapperij! Wat denk jij wel? Mijn huis is geen vuilnisbelt!’ Ze kwam opnieuw in beweging. Haar voetstappen zwollen aan. Met grote passen beende ze van de woonkamer naar de gang. Arend gooide de stoel om waarop hij zat, struikelde, kroop weer overeind en hinkte achter zijn moeder aan.
‘Nee, mama, niet doen,’ huilde zijn stem. ‘Niet mijn vleugels! Mamaaa!’
Zijn geschreeuw werkte op haar als een zweepslag op een paard. Ze duwde de deur van zijn slaapkamer met kracht verder open, waardoor die tegen de muur aansloeg, en liep naar binnen, recht op het raam af. Arend bereikte op dat ogenblik de gang en zag door de deur dat zijn moeder het raam opende.
‘Néé, mama, nééé!’ riep hij. ‘Niet laten vliegen! Néééé!’
Arend probeerde nog bij haar te komen, maar toen hij halverwege de slaapkamer was, stak ze haar hand door het raam en keerde het kistje schuddend om.
‘Nééééééééé!’
Daarop zakte Arend in elkaar op de vloer. Zijn stem stierf weg.” (pagina 255)

Hans probeerde mij te troosten na deze vreselijke gebeurtenis. Hij heeft zich urenlang beziggehouden om voor mij vleugels te maken van echte arendsveren. Eerst vond ik de beschadigde vleugels maar niets vergeleken met de perfecte transparante insectenvleugeltjes, maar zopas besefte ik hoe waardevol dit cadeau wel was. De veren waren zo groot, dat ze wel in staat moesten zijn om mijn gewicht te dragen. Daarnet wilde ik Hans tonen hoe ik eruitzag met zijn vleugels rond mijn armen en ik liep enthousiast naar de bovenverdieping, waar hij woont. Maar ik vond Hans op de grond. Er droop speeksel uit zijn mond en zijn ademhaling was zwaar en onregelmatig. Hij zei me zwakjes dat hij bang was om te sterven. Ik schreeuwde dat hij mij niet mocht achterlaten. Daarop stelde hij mij gerust dat we elkaar zouden ontmoeten in de hemel. Toen is hij gestorven.

En zo zijn we aanbeland bij het heden. Ik heb hier niets meer te zoeken. Nu ook Hans er niet meer is, heeft mijn leven hier niets meer te bieden. Het wordt tijd dat ik mijn arendsvleugels uittest. Vanaf deze hoge verdieping is het perfect mijn vleugels eindelijk uit te slaan.

Ik vrees dat er geen nieuw blogbericht meer zal verschijnen. Laat ik afsluiten met de wens dat jullie nooit zullen moeten meemaken wat ik heb moeten doorstaan. Het ga jullie goed.

Arend 

17-03-2013 om 18:41 geschreven door Eliasdm  

Hallo allemaal, er valt weer een hoop te vertellen!

Ik heb onlangs mijn grootvader voor de allereerste keer ontmoet. Mijn moeder had haar vader in geen jaren meer gesproken, na de vreselijke gebeurtenissen in haar jeugd. De haat die ze voor hem koestert is heel intens. Normaal gesproken zou ze nooit op zijn uitnodiging zijn ingegaan, maar de oude man lag op sterven en mijn moeder zou zich schuldig hebben gevoeld zijn laatste wens niet te hebben vervuld: zijn kleinzoon zien.

Het bezoek was heel hectisch. Terwijl mijn moeder weer eens ruziede met haar vader, heb ik gekeken naar de kleurrijke vogels van mijn grootvader, in een grote buitenkooi. Ik heb de beestjes één voor één bevrijd, zodat ze de wijde wereld konden verkennen. Maar één vogel bleef steken in het gaas. Toen ik hem probeerde te bevrijden, heb ik tot mijn grote afschuw het arme diertje gedood. Ontzet liep ik naar binnen, waar mijn opa overleden bleek te zijn. Wat een uitstap.

Sinds de laatste keer dat we het graf van mijn opa hebben bezocht, heb ik iets nieuws geleerd: voor de eerste maal in mijn leven besef ik wat de dood is. Het lijkt mij heel aangenaam.

“ ‘Dood is… Vooruit, kom nu. Dood is… Je slaapt en wordt niet meer wakker.’
‘Hoe komt dat?’
‘Omdat je dood bent,’ zei Anna kortaf.
‘Droom je dan?’
‘Nee, je droomt niet als je dood bent,’ antwoordde zijn moeder nu enigszins geprikkeld. ‘Je doet helemaal niets. Niet dromen, niet ademen, niet eten, niet drinken. Je ligt daar onder de grond voorgoed weg te… Ach, je snapt het toch niet.’
Arend hinkte weer achter zijn moeder aan, die er opnieuw stevig de pas had ingezet. Haar woorden maalden door zijn hoofd. Niet ademen. Niet dromen.
‘Arend wil ook dood,’ zei hij opeens.
Anna stopte en draaide zich om. Arend stond met scheefgezakte schouders naar de grond te kijken en draaide met zijn linkervoet in het grind.
‘Wat zei je?’
‘Arend wil ook dood,’ herhaalde hij en keek even op. In zijn ogen lag een vastbesloten uitdrukking. Zijn moeder haalde haar schouders op en zuchtte diep.
‘Kom, doorlopen.’ “ (pagina 190)

En niet lang daarna maakte ik nog eens kennis met de dood: thuis vond ik een vliegenlijkje. Ik heb er de vleugels van afgehaald! Het voelde geweldig om die transparante driehoekjes te kunnen vastnemen. Ik fladderde er mee in het rond en beeldde mij in dat ik zelf kon rondvliegen. Ook al weet ik dat ik met zulke kleine vleugels nooit zelf het luchtruim kan verkennen, ik bewaar de vleugeltjes toch bij mijn potloden, zodat ik er elke dag van kan genieten zonder dat mijn moeder ze ooit zal vinden. Ik kan niet wachten om mijn collectie uit te breiden.

En met deze fantastische gedachte kan ik in vreugde afsluiten voor vandaag!

16-03-2013 om 19:43 geschreven door Eliasdm  

Dag beste lezers!

Er lijkt een einde te zijn gekomen aan mijn vrij rustige leven thuis, althans rustig als mijn moeder weg is. Voor de eerste maal heb ik mijn intrede gemaakt op school.

Vooral de nieuwe mensen om me heen boezemden me angst in. Niemand was gemeen, maar ik word altijd zenuwachtig voor het onbekende. Maar na een tijdje ging het beter en stond ik zelfs even in het midden van de belangstelling. Ook heb ik twee meisjes ontmoet: Sofie en Ellen. Ze lopen bij me op de speelplaats.

In de klas kreeg ik een symbool toegewezen, zodat ik altijd weet welke spullen ik mag nemen, waar ik moet zitten, enzovoort. Mijn symbool is een ster, wat ik niet zo leuk vind. Een vogel leek mij veel interessanter. Als ik een vogel was, zou ik mijn gigantische majestueuze vleugels uitslaan en sierlijk wegfladderen! Jammer genoeg groeien er geen veren op mijn armen.

In onze klas staat een kerstboom. Er hangen allerlei ballen en slingers in de boom. Vreemd genoeg zag ik een vreemde figuur hangen aan de takken: een gevleugeld mannetje aan een draad. De juf vertelde mij dat het een engeltje voorstelde. Ik had medelijden met het mensje: hij was gevangen in de krappe klas. Dus besloot ik hem te helpen ontsnappen. Ik trok hem van de boom en wierp hem in de lucht. Maar de engel vloog niet weg. Neen, de engel viel op de grond en brak in kleine stukken. Ik was enorm van streek.

Later heb ik een tekening ingekleurd. Van een vogel, natuurlijk. De tekening was prachtig. Ik rende er mee door heel de klas. Daarnaast heb ik ook iets nieuws ontdekt: als je je bezeert, komen er rode druppels uit je huid. Ik vond dat zeer intrigerend. Dus heb ik me opgesloten in de toiletten op school en kraste ik op mijn benen, mijn armen en mijn gezicht! Rode druppels stroomden over mijn lichaam! Maar de juf vond dat minder spannend.

“Eén ogenblik later had haar opluchting plaatsgemaakt voor verbijstering toen ze zag hoe de jongen met een lucifergroot voorwerp een snee in zijn brede bovenbeen maakte, traag van links naar rechts, zodat het bloed de tijd kreeg om te voorschijn te kruipen. Uit het bleke vel van zijn andere been vloeide uit een identieke wond nog meer bloed. Moeizaam kreeg ze zijn naam opnieuw over haar lippen. Arend schrok niet op uit zijn bezigheid. Alsof hij haar verwacht had, richtte hij zijn hoofd in een rustige beweging omhoog. Hij zag hoe de juffrouw haar hand voor haar mond sloeg, stak het rood doorweekte uiteinde van de splinter in de lucht en zei toen op kalme toon: ‘Arend nie buiten, Arend bloeden.’ Met zijn tong wiste hij daarop het bloed weg dat vanuit een diepe kras op zijn rechterwang in dunne straaltjes over zijn lippen vloeide.” (pagina 146)

Mijn moeder heeft tegen me geschreeuwd: “Waarom kan jij nooit eens normaal doen?” Wat doe ik toch verkeerd? Niemand lijkt mij te begrijpen. Niemand, behalve Hans de bovenbuurman. Hij hoorde dat mijn moeder tegen mij schreeuwde en kwam even checken of alles in orde was. Natuurlijk loog mijn moeder dat alles in orde was en joeg hem daarop weg. Ik hoop maar dat ik hem nog zal terugzien…

Ik kijk alvast uit naar een nieuwe dag!

16-03-2013 om 14:31 geschreven door Eliasdm  

Allereerst voel ik mij zeer vereerd dat jullie nog steeds mijn blog willen lezen!

Alhoewel mijn gips van mijn been is gehaald – jullie weten vast nog dat ik wat ongelukkig ben gevallen – heeft de dokter gezegd dat ik voor de rest van mijn leven zal manken.

Maar dat interesseert mij niet echt, veel belangrijker is het fantastische gevoel dat ik vandaag mocht ervaren: ik heb iets bovennatuurlijks meegemaakt. In het ziekenhuis heeft een vriendelijke verpleger mij opgetild en mij laten rondvliegen! Ook al was het slechts voor enkele seconden, het leek alsof mijn ware aard werd bovengehaald: ik was een vogel!

Helaas belandde ik thuis weer met mijn beide voeten op de grond. Mijn moeder heeft mij voor het eerst een klap gegeven. En nu de toon is gezet, aarzelt ze niet meer om mij voor de meest belachelijke redenen een pak rammel te geven. Bovendien laat ze mij thuis alleen achter, telkens als ze moet werken, en heeft ze mij zelfs eens opgesloten in het berghok.

“Na het voorval met de klap en de opsluiting zon Arend op een manier om te ontsnappen aan de macht van zijn moeder, die, nu ze een drempel had overschreden, hem steeds vaker sloeg. Soms met reden, wanneer hij weer eens huilde of een tijdschrift aan snippers had gescheurd, vaak zonder reden, omdat hij gewoon in de weg bleek te zitten of wat te lang naar haar staarde. En staren deed hij.” (pagina 63)

Maar ik vind het allemaal niet zo erg – integendeel. De gebeurtenissen hebben mij de gelegenheid gegeven te leren kruipen. En later heb ik zelfs mijn eerste stapjes gezet.

Mijn eerste verjaardag is vrij onopgemerkt voorbijgegaan. Er is niets gevierd; er was geen taart en er waren geen cadeautjes. Of toch, mijn moeder heeft mij onbewust het beste geschenk gegeven dat ik me kon wensen: ze heeft mij getoond hoe ik een deur kan openen. Mijn ultieme doel, de vrijheid, lijkt al dichterbij te komen.

Lang heb ik niet gewacht om te ontsnappen. En ook al is mijn poging mislukt, ik heb een fantastisch persoon ontmoet. Ik vertel jullie er wat meer over:

Toen mijn moeder naar haar werk was vertrokken, besloot ik weg te lopen. Eenmaal in de buitengang (we wonen in een appartement) liep ik de bovenbuurman tegen het lijf. Zijn naam was Hans en hij leek wel de volwassen versie van mezelf: ook hij is groot, dik en kreupel. Hij was ongelooflijk lief voor mij en samen hebben we op straat gewandeld. Ik heb hem proberen duidelijk maken dat ik graag naar de zon wil vliegen, net als een vrije vogel.

Hans is daarna zelfs nog eventjes binnen geweest in onze flat en dat vond ik heel aangenaam. Maar mijn moeder was hysterisch toen ze thuiskwam en een beer van een vent in onze woonkamer zag staan. Ze heeft Hans bruusk verjaagd en mij daarna getrakteerd op een portie klappen. Maar ik kan er tegen.

Tot morgen!

Arend

12-03-2013 om 21:02 geschreven door Eliasdm  

Mijn naam is Arend. Misschien denken jullie dat Arend een vreemde naam is voor een mens, maar mijn naam is de perfecte weerspiegeling van hoe mijn moeder mij bekijkt. Een arendsjong heeft zoveel voedsel nodig dat er nauwelijks wat overblijft voor een tweede jong, die dan ook vaak uit het nest word uitgewerkt.
Mijn jonge leven is een opeenstapeling van ongeluk en pijn. Kennen jullie wel eens het gevoel ongewild en overbodig te zijn? Dat gevoel heb ik permanent; elke seconde van elke minuut van de vierentwintig uren in een dag.

Zelfs toen ze zwanger was van mij, werd duidelijk dat ik niet het kind ging zijn waarop mijn moeder, een gebroken vrouw, had gehoopt. In plaats van een lieftallige dochter kreeg ze, na een slepende en pijnlijke zwangerschap, een buitensporig dikke zoon:

“Een half jaar na zijn aankomst in de baarmoeder was Arend fysiek klaar om op de wereld te komen – zijn gestalte was uitgegroeid tot die van een normale pasgeborene – maar in zijn hoofd was er niet één kronkel die eraan dacht om zijn lichaam neerwaarts te drijven. Hij rekte zich zelfs nog eens uit, zodat hij dwars in de buik kwam te liggen, en luisterde tevreden naar het vertrouwde gekerm van zijn moeder.” (pagina 11)

Mijn moeder, misbruikt in haar jeugd door haar bloedeigen vader, dacht de leegte in haar tot nog toe zinloze bestaan op te vullen met nageslacht. Getekend door het verleden, weigerde ze op natuurlijke wijze zwanger te worden en opteerde ze voor de spermabank.

Misschien hebben jullie al opgemerkt dat deze blog geen kleurig verhaal vertelt. Liefde is van begins af aan afwezig geweest. Voor mijn moeder ben ik geen zoon, maar een parasiet. Sterker nog, mijn moeder verwenst mij zoals ook ik mezelf verwens. Het is een vergissing dat ik ben geboren. Het liefst van al wil ik wegvluchten. Aangezien ik geen vleugels heb, oefen ik dagelijks hoe ik moet ontsnappen, ook al kan ik nog niet stappen of kruipen. Mijn gewicht helpt daar niet echt bij. Op een dag ben ik zo ongelukkig gevallen, dat ik in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Omdat mijn moeder mij dagelijks nog geen uur kwam bezoeken, voelde ik mij beter op mijn gemak. Helaas kwam abrupt een einde aan mijn opgewektheid toen ik per ongeluk mijn kamergenote, een te vroeg geboren meisje, vermoordde door mijn lompheid en gewicht. Ik voelde mij een monster. Ik ben teveel op deze planeet.

Voor wie de tijd zou willen nemen; morgen post ik het vervolg van mijn verhaal.

Arend

11-03-2013 om 20:28 geschreven door Eliasdm  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

11-03-2013 om 20:23 geschreven door