Ik was heel blij dat ik terug in Parijs was en Haydée haar verjaardag kon vieren.

Toen ik op een ochtend op het punt stond boodschappen te gaan doen, hoorde ik de onmiskenbare voetstappen van Tom die de trap opkwam. Al vrij snel keerden we terug naar dezelfde dagelijkse routine als voor zijn vertrek. Zijn gezondheid was er flink op vooruitgegaan waar ik zeer blij om was. 

Helaas was deze blijdschap van korte duur want niet zolang daarna verzwakte hij opnieuw waarop de dokter, waarbij hij wekelijks op controle ging, hem had verboden weer naar huis te gaan. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis van Petit Clamart. Daar lag hij op de Intensive Care Unit van de afdeling Cardiologie waar hij in prioriteit wachtte op een hart-longtransplantatie. Zijn enige hoop. 

Tom werd met de dag zwakker, waardoor de tijd voor een mogelijke operatie ook drastisch verminderde. Een aantal dagen later ving ik op dat Toms mogelijke nieuwe longen waren gearriveerd. Ik kan niet beschrijven hoe blij ik was tot het moment dat ik te horen kreeg dat Tom te zwak was voor een operatie en dat ze zouden moeten wachten tot hij weer voldoende op kracht zou gekomen zijn. 

Het ging echter niet goed met hem en het verslechte met de dag. Op 3 december liet de dokter ons in aanwezigheid van Tom weten dat ze niets meer voor hem konden doen. De mogelijkheid van een transplantatie werd uitgesloten. Het was nog slechts een kwestie van wachten tot zijn lichaam het helemaal begaf.

Op maandag 4 december, om 9 uur 's morgens, verliet Tom deze wereld en werd hij de nieuwe bewoner van de wijk aan de overkant van mijn appartement.

Het enige waar ik toen naar verlangde was voorgoed verdwijnen, maar dit kon niet omdat ik Tom had beloofd dit niet te doen. 

Het duurde lang voor ik hier weer bovenop geraakte, maar het lukte uiteindelijk wel door de geboorte van Haydées dochter. De kersverse ouders vroegen me of ik zin had in te trekken in hun nieuw huis. Ik zei mijn appartement op en zag de schoonheid van het leven terug voor ogen.

Cecilia